Author: Πετεφρής

Μη σαστίζετε. Ο Κόρο, αψύς και μονοκόμματος, είναι Ούγγρος, ο βαρύς και απότομος Αλέξης Παππάς βορειοηπειρώτης, όσο για τον Μαργίτη ή Θερσίτη της παρέας τον Ομηρομάστιγα Τριαντάφυλλο, στο τουίτερ έχουν συγκεντρώσει τις απόψεις του ενάντια σε κάθε «φίρμα» της δουλειάς του. Ο άνθρωπος με σύνδρομο του στυλ «κανένας δε με νοιώθει» έχει είκοσι χρόνια να ξεχωρίσει στην σοουμπίζνα. Πάντως δεν γνωρίζει πως μόνον ιερωμένος επιτρέπεται να αγιάσει τα ύδατα. Αλλοιώς θα αγίαζε την Βουλή ο νερουλάς της που φέρνει τα ξεδιψαστικά νερά.

Το ερώτημά μου προς την ιατρική κοινότητα και τα παρακλάδια της είναι θλιβερά απλό.

Κρατώ στα χέρια μου τις πρόσφατες αναλύσεις που έκαμα. Σαφέστατα, πάσχω από θρομβοφιλία. Ο οργανισμός μου, παράγει θρόμβους. Και έχει κληρονομική πτυχή. Ο πατέρας μου έπασχε από τα ίδια από παιδί, πάθηση που χειροτέρεψε στο μέτωπο της Αλβανίας. Υπέστη αργότερα και πνευμονική εμβολή. Την έπαθε επειδή πείστηκε ή τον έπεισαν πως οι πόνοι που ένοιωθε ήταν ρευματικά.

Τα ίδια ήπαθα κι εγώ. Ήμην ορκισμένος οπαδός των «ρευματικών πόνων» και της «βάναυσης ακρασίας της νεότητας», ώσπου ένας φίλος πρόσεξε ότι είχα μπλαβιά αφτιά και χείλη, οπότε με πήγε ανάρπαστον σε νοσοκομείο. Αυτά στα σαράντα μου. Έκτοτε οι πόνοι και οι ενοχλήσεις με έπαιρναν συχνά, αλλά έπρεπε να γεράσω για να ιδώ σε μία γνωμάτευση την λέξη «θρομβοφιλία».

Εν όψει εμβολιασμών (δεν ήρθε ακόμη η σειρά μου, αλλά κοντεύει) και με δεδομένο πως η Ελλάς ως πτωχευμένη μίμος των εχόντων και κατεχόντων, υλοποιεί την εκδοχή της Άστρα-Ζενέκα, έχω ένα και μόνο ερώτημα προς τους ειδικούς, διότι όποτε ρωτάω ιδιωτικώς, με τρελαίνουν στις ιατρικές γενικότητες:

Αν κάνω το επίμαχο εμβόλιο, με βεβαιωμένη την θρομβοφιλία, ξύνομαι στην γκλίτσα του τσομπάνη, ή η γενικευτική στατιστική «καλλιτεχνία του φλου» (όχι «επιστήμη») με γλυτέρνει;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Και μία υπόμνηση: εκτίθενται οι τύποι ωσάν τον Κικίλια που ποντάρουν (ενώ εκκρεμούν τελικές αποφάσεις) πως τα συμπτώματα από εμβολιασμούς είναι χάδι στα γένια του Φρανσίσκο Πιζάρο. Δεν καταλαβαίνει ότι για πολύ πιο λιτούς λόγους, φανομενικά ισχυρές κυβερνήσεις κατέληξαν σαν το βασίλειο της Κομμαγηνής; Ειδικά όταν συμπτώματα θρομβώσεων αναφέρονται σε μεγαλύτερη χρονική έκταση. Δεν είναι όλα τσακ μπαμ.

Όχι, δεν μάντρωσαν ως όφειλαν τον οδηγό του συνοδευτικού αυτοκινήτου που ενεπλάκη έξω από τη Βουλή σε δυστύχημα, διότι, λέει «δεν υπήρξε θανατηφόρος κατάληξη». Έχουν δίκιο, διότι τα όργανα του νεκρού, θα δοθούν για μεταμόσχευση εχόντων την ανάγκη τους, αλλά ένα μέρος του νεκρού θα ζήσει. Τέτοια σοβαρότητα και συντριβή φρενών.

Επίσης, ανηγγέλθη από τον ίδιο τον βαθύνοα, θεοτικόν Γεωργιάδην, πως ο υπουργός Ανάπτυξης βάπτισε σε κεντρικό ναό ένα μωρό, κατόπιν σοβαρού λόγου και ειδικής αδείας.

Αυτά τα δύο επεισόδια του Αττικού βίου, συνεγγίζοντα αλλήλοις, έδειξαν πως 20 μήνες κυβέρνησης που δεν υπέστη εκλογές, είναι ένα λογικό λάβδανο-όριο πέραν του οποίου τα ήθη το βουλώνουν, τα έθιμα μπλαστρώνουν και η Εξουσία αρχινά να είναι εκνευριστικά γλοιώδης και ετσιθελική, διότι άπαντες οι μέτοχοι των υπηρεσιών του δημοσίου βίου έχουν αποδεχτεί πως άλλαξε η κυβέρνηση και πρέπει να προσαρμόσουν την καθημερινή δίαιτα σε κάτι διαστροφικό και ανοίκειο, αλλέως τι σκατά εκλογές φτιάχναμε;

Φυσικά, αυτά είχαν αντίκτυπο και στην εξωτερική μας πολιτική, όπου στον Άγιο Δομίνικο, ο Θερσίτης (ή Μαργίτης) του έπους «Σαρβάηβορ» ονόματι Τριαντάφυλλος «Ντάφι» προτήκτωρ των Ηθών, διέπραξε αγιασμό στους μαχομένους μπλέ και κόκκινους, ονόματι Ντάφης «ο έχω τον λαό μαζί μου» ανκαι τον απέπτυσε η ομάδα του, αλλά οι εμπνευστές του «παιχνιδιού» θέλουν και μια δεύτερη ιατρική γνώμη και θα ψηφίσει ο λαός της Ελλάδος εάν θα φύγει ή όχι ο εκφραστής της λαϊκής βούλησης, ο οικογενειάρχης, ο άντρας ο τίμιος ο σωστός, το δίδυμο ενός άλλου άχρηστου παίκτη πλην αρχηγού των ατάκτων, που μας έχουν γαμήσει ένα παιχνίδι θηριοτροφείου, για μερικά ψίχουλα τηλεθέασης.

Επιστρέφω αύτανδρος σε μια περιποιημένη Τσιγκολελέτα.

Η γιαγιά η Αφέντρα, η Άμια Κυριακιώ, η κονα Λέγκω, γιαγιάδες των Φιοντόροβιτς, των Σαρμπάνηδων και των Χατζήδων, ήσαν αι πάσαι πρεσβύτισσαι της παιδικής μου ηλικίας. Η Αφέντρα, ήταν όνομα και πράμα. Αυστηρή, διαχρονικώς βασανισμένη. Ήταν τέτοιο το σοκ που ένας γιόκας της παντρεύτηκε μη Ποντία, ώστε η  μάνα μου θυμόταν άχρι θανάτου και έφριττε που γυρνούσε από το σχολειό, δηλαδή από τη δουλειά της, κι εκείνη την περίμενε στην θύρα της Μεντιχίας Αβραμίδου της τότε σπιτονοικοκυράς μας: «έπαρ΄αδά το σκυλοκούταβο΄σ».

Η Άμια Κυριακιώ, προφανώς Θρακιώτισσα, παράστεκε με σύστημα μυρμηγκιού τον Λεονταρή και την Δέσποινα, το ζευγάρι με τις έξι κόρες που ήσαν όλοι μαζί, σπιτονοικοκυραίοι μας. Ακάματη, μονολογούσε πυκνά και αγόγγυστα. Από την Κούλα έως την Βαγγελίτσα, με ανάμεσα την Ζαφείρω, την Φιλιώ, την Λέλα και την Αρτεμισία, όλες μια κυψέλη καλών παιδιών που το «μαστ» ήταν ανήμερα τη Λαμπρή που έκοβαν το κατσικάκι που αγόραζαν από τις απόκριες και ας το ταχτάριζαν με τρυφερότητα. Πάντα το έλεγαν «Μπέκο». Ο Μπέκος το ένα, ο Μπέκος το άλλο. Και στρώνοντας το πασχαλινό τραπέζι στην κάτω αυλή, οκτώ γυναίκες και ένας άντρας, παίνευαν το κρεατάκι του Μπέκου, διακόπτοντας με οιμωγές: «Άχ Μπέκο μ΄, πάει ο Μπέκος μας και τι θα κάνουμε!» ενώ επανέρχονταν τελείως φυσιολογικά σε γιορταστικές, ή καθημερινές κουβέντες.

Η κονα Λέγκω που έμενε με τη θεία Ρίτσα, ήταν ακούραστη, εγκάρδια και τσίνιζε σπανίως. Σε αταξίες και αυθάδειες, αρπούσε ένα παιδικό κεφάλι, το δικό μου ή των δίδυμων ξαδελφών μου, μας προσκόμιζε στο εικονοστάσι που τρεμόπαιζε ως άκαυτη βάτος και μας πίεζε τη γκλάβα ως στο πάτωμα, εξαναγκάζοντάς μας να κάνουμε μετάνοιες και να λέμε, μετά από την ίδια, μια προσευχή. Σε μένα, που έδειχνα της κουλτούρας, έσειε μπροστά μου την «αγία επιστολή», ένα κείμενο με απειλές των μαρτυρίων της κόλασης. Πόθανε όρθια, δουλεύοντας, όταν ήμουν στην Αγγλία.

Αλλά τα αγοράκια κάθε γειτονιάς βίωναν μιαν ελευθερία έως και ακόλαστη, καθώς ήταν «αντράκια» και έναντι ορθώς λελογισμένου βρωμόξυλου, παρουσίαζαν ανοσία έναντι της βίας. Εξάλλου, τελείως παραγνωρισμένη ήταν η συμβολή των μεγάλων αδελφών των φίλων μας. Ο Δημήτρης, αδελφός του Μπίλη με τις δύο αδερφές, ήταν ο ειδήμων σε θέματα εξοπλισμών και ιπποτικών Ασσιζών, καθώς ήξερε πώς ο Γκάλαχαντ και πούθε ο Ιβανόης, καθώς και ζωγράφιζε τέλεια οικόσημα στις ασπίδες από κόντρα πλακέ και μας δίδασκε κανόνες στις γιόστρες. Απενατίας ο Μιχαλάκης, αδελφός της Τζίνας και του Τέλη Τσιρέλη, καλότατος μαζί μας, ήταν εξπέρ στις σαΐτες και στους χαρταετούς.

Πρώτα παίρναμε από το ψιλικατζήδικο στη ρίζα του ελαφρά ανηφορικού μας δρόμου, λεπτά χρωματιστά χαρτιά, σπάγγο και από έναν καλαμεώνα δίπλα στο σπίτι του Τάκη Γκιρκινέζη, λεπτοκάλαμα στελέχη ελάχιστης διαμέτρου. Μετά, στην πίσω αυλή του οικοπέδου, φτιάχναμε με τις οδηγίες του, αλευρόκολλα. Ο χαρταετός ήταν έτοιμος σε μισή ωρίτσα, ενώ παράλληλα ένας μας κόμπωνε πολλά μέτρα ουράς. Τα ζύγια ήταν δουλειά του Μιχαλάκη και το πρώτο πέταγμα του αετού ήταν στη αλάνα πίσω από το εκκοκιστήριο. Σε πρώτη φάση παίζαμε το σκλαβάκι, ήτοι τον μαλάκα: πιάναμε αβρά τον αητό και τον κρατούσαμε με κλίση απέναντι από τον υπεύθυνο Ανορθωτή Αετών, κι όταν ξεπερνούσε τα λελογισμένα όρια της erection, ο Μιχαλάκης μας έδινε για λίγα λεπτά να κρατήσουμε την καλούμπα και να νοιώσουμε την ουράνια ένταση που πολύ αργότερα μας θύμιζε το τράβηγμα από τη βάρκα ενός μεγάλου ψαριού που τσίμπαγε χωρίς τζιριτζάνζουλες και ανέβαινε σαν κουβάς. Κάνας μισότυφλος ροφός ψόφιος για φρέσκια γάμπαρη, ακόμη και σαμπιέρος από 60 οργιές.

Τριάντα χρόνους αργότερα, πάντως επί ΠΑΣΟΚ, με το Γούφα και ποικίλες παρέες, χάρη στη χάρι θηλέων συντρόφων, σηκώναμε αετούς heavy duty, σέρνοντας την καλούμπα με αυτοκίνητο καθήμενοι, φερ΄ειπείν έξω του δένδρου την ερωδιών στο ρέμα στο Σχολάρι και φτάνοντας το τέρας πάνω από την παλιά Νυμφόπτετρα όπου και πεδίο βολής. Αλλ΄αυτά, σε μία άλλη ονείρωξη.

Και μη ξεχνιέστε. Σαν τα γειτονόπουλα, άσκηση κοινωνικής επαφής, δεν έχει.

Έντονα θυμάμαι την περίοδο 2011-2014 που έφερε τον Σύριζα στην εξουσία. Τάλε κουάλε επαναλαμβάνουν την άνοστη φακή των οργανωμένων πολιτικών συμποσίων. Αλλά το να φέρεσαι όπως ο ωραιοπαθής, ελαφρώς παρανοϊκός σαρβάηβωρ Αλέξης ο ηθοποιός ή ο πονεμένος τραγουδιάρης σαρβάηβωρ Τριαντάφυλλος, δεν λύνει το πρόβλημα της Ηγεσίας που κατέχει ο αυτόκλητος ο βήγκαν και ρεταρισμένος, δήθεν πατρικός σαρβάηβωρ Κοψιδάς, αντί να τον κάμουν Επίτιμο και να βρούνε κανέναν ψυχρόαιμο εκτελεστικάριο. Τώρα μπορείτε να απολαύσετε τι θα ήταν ο Σύριζα υπό κανονάρχηση Αλαβάνου, άλλου κατευχαριστημένου πικραμένου. Αλλά αν δεν αλλάξει το παιδί (και όχι ο πολύ καλός νέος λογογράφος του, μάλλον εκ μη πολιτευομένων συγγραφέων) μη περιμένετε χαΐρι. Διότι ο Σύριζα δεν θα έβλεπε, μήτε πρόκειται να ιδεί, εξουσία χωρίς μεταμόσχευση δεξιάς κοιλίας και πνεύμονος. Η καταρροή Μητσοτάκη, που τον κρατάνε στην εντατική επειδή τον δουλεύουν πως «συνάχι είναι, θα περάσει» δεν κρύβει πως ο Σαμαράς δεν σταμάτησε να πραξικοπηματεί, μήτε και ο μηδενικής επιρροής Καραμανλής να νομίζει πως κατάγεται εκ Κομνηνών και όχι φραγκομπατιρημένων Αγγέλων. Για το 1204 μιλάμε.

Από τον Σύριζα λείπει δραματικά ένα μη αριστερίζον έξτρα διψήφιο ποσοστό της εκλογικής πελατείας. Άρα πρέπει να επινοήσει, έστω πλασματικές ψευδοδεξιές κορόνες. Όποιος καταλάβει, κυβερνάει.

oh the glassy towns are fucked by yaks*

Η υπεράσπιση κατηγορουμένου, ένα απαράγραπτο νομικό δικαίωμα. Ο παραστάτης ενός ανθρώπου που δικάζεται, προσελκύει τον θαυμασμό ή το σάστισμα του μεγάλου κοινού, καθώς απαιτεί οξύνοια, επιμονή, άντληση επιχειρημάτων από συχνά ξεχασμένες διατάξεις και βέβαια, έναν «κώδικα δικανικής άμυνας» που έχει αναδείξει τον αδύναμο κρίκο μιας ετεροβαρούς σχέσης, ήτοι αυτόν που κατηγορείται δικαίως ή αδίκως και τον υπερασπιστή του.

Τελευταία, και το εννοώ το «τελευταία», δύο συνήγοροι υπεράσπισης με οργίλον τρόπο, αρνούνται, σχίζοντες τας καμιζόλας των, την όποια ενοχή των πελατών τους και φτάνουν στο σημείο να μηνύουν δικαστές και να κλειούν τα τηλέφωνα σε όποιον ρωτάει κάτι παραπάνω. Ο είς κυριαρχεί, αλλά ο άλλος, ο πρόφατος, φέρεται ως ο Λυαίος στα μάγγανα, δηλαδή βανδηλικώς. Αμφότεροι δεν αφήνουν γατί να μη το κουρέψουν. Αλλά οι δικασταί, προφυλάκισαν τους πελάτες των επί το συναμφότερον και όχι βέβαια διότι τσαντίστηκαν.

Μια ζωή ήπιος και μασών το ήλιον της Δικαιοσύνης αντί χαρουπιού, τείνω να ερμηνεύσω την στάσιν των ως αυτοάνοσον πανδημίας βουζούνι.

*στίχος του Frank o’ Hara

Οι Αμερικανοί δυσφόρησαν με την «επιστροφή» δια του αίματος, του Ναγκόρνο Καραμπάχ σε εύπορους μοντερνιστές μουσουλμάνους που τους βοήθησαν οι Τούρκοι, αλλά όχι με την διασάλευση της Κριμαίας που οι ίδιοι Τούρκοι αγωνίζονται να περάσει σε ουκρανικό έλεγχο.

Παρομοίως εάν οι Κούρδοι, πέρα από ιδεολογίες, έκοβαν τα μουστάκια τύπου Καλάσνικοβ και σπούδαζε κανένας δικός τους σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο, οι Αμερικάνοι θα ήταν πολύ πιο θερμοί απέναντί τους.

Αλλά γιατί επιτρέπεται στους Τούρκους να συμμετέχουν τόσο άκεφα στο ΝΑΤΟ και παράλληλα να αναδέχονται την όποια στρατιωτική δομή του ISIS, να σιγοντάρουν τους αντιπάλους του Ισραήλ και να γίνονται έξαλλοι όταν οι Γάλλοι, επίσης μέλη του ΝΑΤΟ, παίζουνε βιδωτή τριανταμία στις κοιλάδες της πρόσω Ασίας, ενώ τα κράτη της «επανάστασης του Ίντερνετ» έχουν ξεχάσει τους Πρίστερ Τζων και τους Γέρους του Βουνού και φλερτάρουν όπως στα χρόνια της μαυριτάνικης πειρατείας υπό την σκέπη μιας Δυτικής κουλτούρας;

Διότι (απαντώ) όποια μαμμή της Ιστορίας ρίξει μια ματιά σε χάρτη του ΝΑΤΟ και βλέπει ένα μακρόστενο βουζούνι από την Αρμενία έως την Τρωάδα και την Αλικαρνασσό, ήτοι τα όρια της τουρκικής επικράτειας που δεν κατάφεραν να ζαρώσουν πριν έναν αιώνα οι νικητές του Μεγάλου πολέμου, δέκα λεπτά μετά κάποια σύσκεψη με θέμα «να τελειώνουμε με τους τουρκαλάδες» αναβάλουν τις αποφάσεις, για τρεις λόγους:

• Οι «τουρκλάδες» επηρεάζουν τα δήθεν ΝΑΤΟικά και δήθεν «Ευρωπαϊκά» Βαλκάνια διότι πλήθος κατοίκων της χερσονήσου αυτής άγεται και φέρεται από μουσουλμάνους κοσσοβάρους, κιρτζαλήδες και πλήθος οπορτουνιστών τοπικών ηγετών.
• Διότι δεν πρόκειται να φύγουν από την Κύπρο ως κυβερνητική δομή, ώσπου να μασήσει η κατσίκα ταραμά.
• Διότι πλήθος συμμάχων των Αμερικανών, βγάζουν γλυκά λεφτάκια από τούρκικους τόκους και πληθωρισμένους εξοπλισμούς που οι τοπικοί αντίπαλοι των Τουρκώνε, δεν διαθέτουν.

Aυτή η σφήνα στην ανατολική Μεσόγειο μοιάζει γεωγραφικά να «καταπίνει» μέρος της νότιας Βαλκανικής, δηλαδή μιας περιοχής που χάθηκε για τους Οθωμανούς από μια συμμαχία κρατών, είναι το ένα κεφάλαιο της τουρκικής μεγάλης ιδέας. Η χώρα μόλις επί Ερτοαν σοφίστηκε ότι υπάρει και Μεγίστη, όχι Μεγάλη, Ιδέα, καθώς μπορεί να χάθηκε μέρος των Βαλκανίων (αλλά δεν χάθηκε το οποίο Ισλάμ διέθετε) μα το κύριο έδεσμα ήταν η έστω ονομαστική υπεροχή των Τούρκων, ως χαλιφάτου, από το Ιράν έως και την Αραβική χερσόνησο, καθώς και η πέραν της Αιγύπτου βορειοαφρικανική έκταση, ήτοι η Μαρμαρική και η Κυρηναϊκή, που είχε αρχίσει να ραγίζει έναν αιώνα αργότερα, από τους πολέμους της Μπαρμπαριάς με τον αμερικανικό (και Σουηδικό) στόλο, μεταξύ 1801 και 1805.

Ειδικά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η νίκη του Κεμάλ (με τη βοήθεια των μπολσεβίκων) που οδήγησε στη Λωζάννη, έφερε μια ύφεση ενός τρίτου του αιώνα (1924-1955) όπου οι δύο χώρες έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ, συμπολέμησαν στην Κορέα, υπό το ΝΑΤΟ που είχε έμβλημα στις τοπικές φρουρές του ένα σήμα με ελληνική και τουρκική σημαία, καθώς και η ατονία του όρου «μουσουλμανικός» για τα μειονοτικά σχολεία της Δυτικής Θράκης υπέρ του όρου «Τούρκικος», έγινε κομμάτια και θρύψαλλα όταν ο Παπάγος έθεσε θέμα αυτοδιάθεσης της Κύπρου που σε πρώτη φάση οδήγησε σε πογκρόμ των Ρωμιών της Πόλης, και μια άκρως ταραγμένη περίοδο έως το 1974, που εγκαινίασε μια σειρά απαιτήσεων εκ μέρους των κυβερνήσεων της Τουρκίας.

Η ένταση στον Έβρο, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, στο Καστελόριζο και σε επαναληπτικές θεωρίες για την διακατοχή των υδάτων και του αέρα της Αιγαίας χώρας, είναι η πάγια αντιμετώπιση που υφίσταται η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος από μία μάλλον αυταρχική κυβέρνηση απέναντι, που προκαλεί με συνεχείς «ευρηματικές» παραβιάσεις της κοινής λογικής, καθώς ο Ερτοαν μάλλον δικαίως, πιστεύει πως μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη προσπάθησε η Αμέρικα να φέρει τον Γκιουλεν στην εξουσία και κάνει όλην αυτή τη φασαρία επιδιώκοντας όχι την υποταγή της Ελλάδας, αλλά μια μακροπρόθεσμη μακρά συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο στύλ «δεν αναγωρίζω τί-πο-τε αν δεν υπάρξει συμμαχική ελευθεροκοινωνία μέσω του Αιγαίου, με την Κύπρο χωρισμένη σε δύο κράτη, και να μου δώσετε σε εμένα και όχι στους Γάλλους να εποπτεύω Άραβες, Ισραηλινούς και το Ισλάμ γενικά, αλλοιώς θέλω εγγυήσεις για πηγές ενέργειας και το μισό Αιγαίο».

Αυτό πιστεύω, και δεν κάνω τον παντογνώστη, αλλά και δεν χάφτω τα περί ελληνοτουρκικής φιλίας και άλλων, άκρως αισιόδοξων για τη χώρα προοπτικών. Η μόνη προσέγγιση που βλέπω ενδεχομένως πιθανή, είναι ο μετασχηματισμός της Τουρκίας σε αυτοδιοικητικόν παράδεισο, που είναι πολύ πιο κοντά στην λογική πολλών γειτόνων μας.

Eπομένως το αρχικό ερώτημα «γιατί οι Αμερικανοί δυσφόρησαν με την «επιστροφή» δια του αίματος, του Ναγκόρνο Καραμπάχ σε εύπορους μοντερνιστές μουσουλμάνους που τους βοήθησαν οι Τούρκοι, αλλά όχι με την διασάλευση της Κριμαίας που οι ίδιοι Τούρκοι αγωνίζονται να περάσει σε ουκρανικό έλεγχο» έχει μία και μόνη απάντηση που τηρούν, ιεροκρυφίως ενεργούντες, οι Αμερικανοί, εκατό φορές πιο πειστικά από την εποχή Τραμπ:

Δέχονται ή ανέχονται μία «αρχή αυτοκεφάλου» σε κάθε χώρα, που τους επιτρέπει πλήρη ή μερική αδρασία, ακόμη κι αν μια χώρα φαίνεται να υπερβαίνει τα συνήθη εσκαμμένα. Όπως ακριβώς η Γερμανία, προτάσσει τα δυσεπίλυτα διλήμματά της με τους Τούρκους, κι ας μας κάνει εμάς καχύποπτους και γανιασμένους η στάση της. Διότι αυτό της επιτρέπει να συμμετέχει στην frontex του Έβρου και παράλληλα σε ναυπήγηση υποβρυχίων στα τέκνα του ναυάρχου Νταίνιτς. Και τη λυπητερή την πληρώνουμε εμεις, οι πυθαγόρειοι και ηρακλείτειοι φιλόσοφοι, απολύτως άσχετοι με τον καντιανό τρόπο σκέψης, οι ατεχνώς συμφύροντες τον Έγελο με τον Αλέξιο Μούρτζουφλο.

Ας αποτελειώσουμε τώρα τον μπακλαβά που μας προσφέρουν, κι ας μούχλιασε το τριμμένο καρύδι καταπίνοντας τη σοροπιασμένη βούκκα. Ο Τούρκος βαρέθηκε να φοβάται, γι αυτό και γαυριά. Όσες φορές με τον Μιχάλη τους μιλήσαμε κανονικά, ακόμη επανέρχονται στα μιλημένα χωρίς να τσιρομαχάνε. Αλλά βελάδες «αντιπροσωπειών» αυτοί τις γέννησαν και αισθάνονται περίφημα όταν καταλαβαίνουν το ίρτζι του απέναντι συνομιλητή.

Παλιά ήταν το Παρακράτος, εν πολλοίς μεταξύ παραγνωρισμένων νικητών του Εμφυλίου. Τώρα, υπάρχει εξέλιξη αν και δεν απονείμαμε έως τώρα σκοπιμότητα στις φυλές των μπαχαλάκηδων, των χουλιγκάνων, των οργανωμένων οπαδών, που είναι αγριεμένοι και μισθοφορούν συχνά. Αν θέλετε, που δεν θέλετε την γνώμη μου, στη θέση του  Παρακράτους υπάρχουν οι Παραπολίτες.

Βέβαια πρώτη φορά «αποκαλύπτεται» πως οι «άγνωστοι» που κάνουν επιδρομές εναντίον των αστυνομικών, είναι θαυμαστές των Αθλητικών επιχειρήσεων Α.Ε και βέβαια, καμία σχέση με τον Σύριζα ή άλλα κόμματα. Εύλογο, αφού ο Σύριζα δεν είναι καν σε θέση να αγανακτήσει. Το να τον κατηγορείς πως υπονομεύει έναν πρωθυπουργό του 40% που μετά από δυο χρόνια αγώνων μπορεί να κατεβεί στο 36%, ενώ εσύ, του 30,5% θα είσαι στη ζώνη του 25%, δεν είναι απλή αυτοκτονία — είναι παραμονή πτώματος σε διαλυτικό υγρό.

Νομίζω πως τα κόμματα πρέπει επειγόντως να βρούνε άλλον τρόπο να σιχαίνονται το ένα το άλλο. Ή τουλάχιστον, να προχωρήσουνε σε αναδιάρθρωση διότι αποπνέουν βαρεμάρα, αυτοματισμό και αδιαφορία. Διότι το ότι βρέθηκαν «οπαδοί» σωματείων να χαλάνε την πιάτσα, μου θυμίζει μαύρα μεροκάμματα και αμοιβές, μικρές μεν, αλλά χωρις καμία σχέση με κόμματα. Κανένας κομματικός φανατίλας δεν κατεβάζει αστυνομικό για να τον σακατέψει  έναντι αμοιβής — μπορείτε να σκεφτείτε άλλους «φορείς» που με 20 έως 50 ευρώ για διαμήκη τραύματα είναι ψόφιοι να εργαστούν.

Χωρίς πλάκες και αστειάκια, κάποιος μας δουλεύει χοντρά, κυβερνήτες και κυβερνημένους που μόνο κοινό στοιχείο έχουμε την δυσπιστία στις εσωτερικές πολιτικές διαβρώσεις. Αλλά εσέις μπορεί να πιστεύετε πως η Αποστασία του 1965 ήταν προϊόν δημοκρατικής ευαισθησίας υπέρ Πατρίδος…

Σκεφτείτε τουλάχιστον, παραπολίτες, την παροιμία «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Που σημαίνει πως είτε μας την έχει στημένη βιαστικός δελφίνος που αδημονεί, ή κάποιος εξωτερικός παράγων που επείγεται.

Aπό την γκρίνια α λα Τριαντάφυλλου στο Σαρβάηβορ, την παρουσιασμένη ως «μονομαχία του Φωτός με το Σκότος» μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη, δεν μπόρεσε να σβηστεί μια τραγική υποχώρηση, υπέρ ενός γνωστού δίστιχου του Σουρή περί των δικαιωμάτων του Έλληνος που είναι «το ουρείν και το συνέρχεσθαι» όπου λάχει. Και ρωτάω: ορε κανάγιες, οι φυτευτές συγκεντρώσεις, ενσωματώνονται στα «δικαιώματα που επιτρέπει το Σύνταγμα;»

Στην Ελλάδα, και στην παρούσα ζωή, πέρασα περιόδους πυρκαγιών, συγκρούσεων Εξουσίας με  Αντιπολιτεύσεις, ποικιλία βρωμόξυλων και βίας, αμή και μαύρη πάχνη της Λησμονιάς μετά από μερικές ημέρες ή ώρες. Είτε μας την έστηναν εκτός συνόρων δυνάμεις, είτε κάποιος οργισμένος λεφτάς οργάνωνε μια κατάμαυρη νύχτα. Ειδικά στα πρόσφατα ατοπήματα, μη διστάσετε να είστε καχύποπτοι και σε υπαλληλίες που βλέπουν το αραλίκι και τα προνόμιά τους να διασαλεύονται. Όχι πως η παρούσα κυβέρνηση των πολυάριθμων «υπευθύνων» είναι όντως δημιουργική, αλλά σάμπως υπήρξε και κάποια πρωτοβουλία που δεν ήταν καταδικασμένη να τηνε πολεμήσουν, υπόκοσμος, υπέρκοσμος και παρεκκλίνουσες πολιτικές αλχημείες, ΠΑΝΤΑ οργανωμένες από κυβερνώσα ιδεολογία;

Καπάκι σε αυτά, γκρίνια ή φυγάδευση ευθυνών για μη λειτουργική Επιτροπή Ειδικών. Αλλά «ες αύριον τα γελοία».

Επιτέλους, ένα κείμενο χωρίς επαληθεύσεις, αναμνηστικό μεν, αλλά μιας διαταραγμένης παιδικότητας σε μία κοινωνία που διατηρούσε στη γυάλα τον διχασμό της. Κάτω από το εκκοκιστήριο του Εφαρμοστίδη, εκεί όπου η ποτιστήρα του Δήμου πάτησε το σκυλάκι του Τέλη, τον Ταρζάν και μπροστά στη βραγιά με τους κρίνους της κυρίας Ευλαμπίας, ίστατο μία βρύση από την οποία ξεδιψούσαμε χώνοντας το μουσλούκι στο στόμα, ώσπου κάποτε έφραξε και δεν έβγαζε ντιπ νερό και ήρθε η γειτόνισσα η κυρία Κανέλλα με την τσάπα ανά χείρας λέγοντας «έχει φίδι μέσα, φυγέτε» και όντως βγήκε ένα πρασινοκαφέ που χώθηκε στα κρινάκια και η κυρα Κανέλλα το έκοψε σε μερίδες. Έκτοτε δεν πίναμε νερό από εκει, αλλά όταν γδέρνονταν κανένα χέρι, κανένα γόνατο, εκεί οι μανάδες της γειτονιάς ξέπλεναν το «τραύμα» με νερό, απλώνοντας οξυζενέ οι πτωχοί, με ιώδιο ή πράσινο οινόπνευμα οι υπάλληλοι και με ένα χαρτάκι σουλφαμιδόσκονης και ιδιαιτέρως μη μου άπτου.

Ο δρόμος που οδηγούσε στην οδό Στράντζης, ήταν κατεχόμενος είτε από τον γανωτζή τον Νώντα «μπακίρια για γάνωμα – όποιος στον Νώντα θα γανώσει – στα μπαμπάτσα θα πληρώσει» είτε από τέκνα τολμηρών αγροτών που δοκίμαζαν ανεπιτυχώς να βάλουν βαμβάκι εκτός Βάλτου που έψελναν «ωχ τι καλά – ένα μαμούν – θα γίνουν τα μπαμπάτσα μας, ώχ τι καλά».

Από τους άλλους επισκέπτες του δρόμου, τακτικός ήταν εκτός από τους δοσάδες με φορτηγάκια και τον θερινό παγωτατζή, ο Γιάννης ο Σλιάκατας που μας πετούσε πέτρες στο ερώτημα «Γιάννη, πόσες κασίδες έχεις» και ανεβαίνοντας μονολογούσε με διάλεκτο «άρατα φέρατα» τον χρησμό «κε πατρί κε μακό, σ΄αγαπώ σ΄αγαπώ, βουζαβέ, βουζαβό».

Οι μανάδες έβγαιναν πάνω στο σούρουπο να καλέσουν τα αγόρια τους στης καθεμιάς το σπίτι, ή να βγούνε όταν έπεφτε βαρύς καβγάς για να δείρουν η καθεμιά το δικό της παιδί, αλλά άπαξ βγήκαν όλες μαζί και συνεδρίασαν, ωσάν το παλαιό επί μεσαιωνος «κουμούνιο των κυράδων» επειδή ολουνών οι άντριδοι έσπευσαν στο μοναδικό θερινό κέντρο για να ακούσουν και να διπλαρώσουν την Σεβάς Χανούμ.

Τα μπαμπάτσα και η εξ αυτών ακμή, ήταν η μόνη μακρυνή ελπίδα των απεγνωσμένων που δεν άντεχαν να μεταναστεύσουν σε Αστραλία – Αμερική ή αργότερα στη Γερμανία. Μόνον ένας απέναντι εύπορος ήφερνε με πλαφόρμα κορίτσια από Χαλκιδική με κεφάλι τυλογμένο σε λευκή μπόλια, μη μαυρίσουν, που έμεναν σε έναν πρόχειρο κοιτώνα και μάζευαν το μπαμπάκι, ενώ τα βράδια γυρνούσαν σαν «πόκυλα» (=χασαπόσκυλα-Γουτού Γουπατού του Παπαδιαμάντη) οι αγαπητικοί.

Αλλά παραδόξως, δεν υπήρχε τραγουδισμός, νοσταλγία παρτίδας, παραδοσιακά τραγούδια. Μόνον από το ισόγειο του Αρβανίτη ακούγονταν, ασεβές και διεγερτικό το «τζούρι φούρι». Ήταν o Little Richard από 45άρι στο Tutti frutti. Από τη βελόνα «Tutti frutti, oh rootie
A wop bop a loo bop a lop ba ba», στα γιαννιτσιώτικα «Τζούρι φούρι, οβερούρι, γουγαμπ αλούλα γουμπάμπ μπαμπ μπου».

1 Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔστη ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος· καὶ ἐπηρώτησεν αὐτὸν ὁ ἡγεμὼν λέγων· σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· σὺ λέγεις. 12 καὶ ἐν τῷ κατηγορεῖσθαι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων οὐδὲν ἀπεκρίνατο. 13 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκ ἀκούεις πόσα σου καταμαρτυροῦσι; 14 καὶ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρὸς οὐδὲ ἓν ρῆμα, ὥστε θαυμάζειν τὸν ἡγεμόνα λίαν. 15 Κατὰ δὲ ἑορτὴν εἰώθει ὁ ἡγεμὼν ἀπολύειν ἕνα τῷ ὄχλῳ δέσμιον, ὃν ἤθελον. 16 εἶχον δὲ τότε δέσμιον ἐπίσημον λεγόμενον Βαραββᾶν. 17 συνηγμένων οὖν αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τίνα θέλετε ἀπολύσω ὑμῖν; Βαραββᾶν ἢ Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; 18 ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν. 19 Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ βήματος ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνὴ αὐτοῦ λέγουσα· μηδέν σοι καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ· πολλὰ γὰρ ἔπαθον σήμερον κατ’ ὄναρ δι’ αὐτόν. 20 Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεισαν τοὺς ὄχλους ἵνα αἰτήσωνται τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν ἀπολέσωσιν. 21 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἡγεμὼν εἶπεν αὐτοῖς· τίνα θέλετε ἀπὸ τῶν δύο ἀπολύσω ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον· Βαραββᾶν. 22 λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τί οὖν ποιήσω Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αὐτῷ πάντες· σταυρωθήτω. 23 ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· τί γάρ κακὸν ἐποίησεν; οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες· σταυρωθήτω. 24 ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται, λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων· ἀθῶός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε. 25 καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν. 26 τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ. 

Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο ΚΖ΄. Και οι άλλοι Ευαγγελιστές, ομοίως. Αλλάξτε τα ονόματα, χωρίς να διακινδυνεύσετε την πίστη υμών. Στη θέση του Βαραββά, των αρχιερέων και πρεσβυτέρων, του «όχλου», του Πιλάτου, αλλά και του Χριστού, τοποθετήστε τους «ήρωες» του έτους 2021. Αν βγάλετε την αγκίδα από το μάτι, εύκολα θα κατανοήσετε πως επαναλαμβάνεται με μονότονο τρόπο η ταύτιση του Βαραββά με τον Κουφοντίνα. Οι διαδηλωτές, η κυρία Κούρτοβικ, οι πραιτωριανοί, ο Πιλάτος, οι δικαστές, πλαισιώνουν το αρχέτυπο του Δικαίου που ένα κακιασμένο πλήθος ζητά να σταυρωθεί και εντέλει το καταφέρνει, ενώ ενοχικά ζητά την απαλλαγή του Κουφοντίνα από τα δικά του εγκλήματα. Η κρίσιμη προσωπικότητα σε αυτό το υποκεφάλαιο του λεγομένου Θείου Δράματος δεν είναι κάποιος ονομαστός πρωταγωνιστής, αλλά η ανώνυμη γυναίκα του Πιλάτου: «μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω ― πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ΄όναρ δι΄αυτόν».

Επομένως, δεν υπάρχει πουθενά κάποια «αγιοποίηση» κανενός Βαραββά, αλλά η επιλογή ενός εγκληματία στη θέση ενός Αμνού. Η Καινή Διαθήκη είναι σαφής. Και τα παντοδύναμα στερεότυπα λειτουργούν αμάραντα και απέθαντα διαχρονικώς. Το δικαίωμα ενός Πλήθους να τελέσει το Μέγα Σφάλμα είναι θεόθεν απαράγραπτο. Εάν το θλιβερό μας Κράτος δεν επιθυμεί τέτοιες νουβωτέ, πρέπει να τοξεύσει καθε έννοια Ρόμπιν Χουντ, Braveheart, νεοελληνικής ληστοκρατίας από αρματολούς και κλέφτες έως τον ληστή με τις γλαδιόλες και την συναισθηματική ασυλία εκατοντάδων στίχων, τύπου «Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς/ κι ενός μεσολογγίτη/ Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή/ επέρασ’ απ’ το σπίτι/ Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα/ μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα» καθώς και τα μελίρρυτα «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό».

Πάντα θα θυμάστε πως είναι άσκοπο να μνημονεύετε Αλεξανδρο Παπαδιαμάντη και Διονύσιο Σολωμό, αδελφοί, αν δεν τινάξετε από το πέτο την χαριτωμένη, πανέμνοστη ψειρίτσα του νεοελληνικού μελό.

Κατακλείδα: εάν σώνει και καλά θέλετε να μάθετε τον Αίτιο, το ευαγγελικό χωρίο είναι σαφές: οι «αρχιερείς και πρεσβύτεροι» έπεισαν «τους όχλους». Μεγάλα παιδιά είστε, κάντε τις αναγωγές. Μήτε «όχλοι» μήτε ιεροπρέπειες. Ένα τμήμα της πολιτικής κοσμάρας έκανε την κίνηση. Που εκμεταλλεύεται έναν φαντασμένο, ουρανοβάμονα πρωθυπουργό και έναν όμιλο σύριζα στην κακή του μοίρα που αναρωτιέται «τι έχουν τα έρμα τα ιδεολογήματά μας και ψοφάνε».