Author: Πετεφρής

«Κάθε λαός έχει τις άμυνές του όταν ζορίζεται, κι έτσι αρκετοί λαοί είδαν το φως το αληθινό και μπήκαν στην Σφαίρα των εμπειριών» μουρμούρισε ο αισιόδοξος.

«Τι γίνεται όμως όταν οι εμπειρίες του καθενός οδηγούν στην βαρεμάρα και στην αφροσύνη;» αναρωτήθηκε ο κυνικός.

«Α, τότε υπεισέρχεται η Μεταφυσική, η Παταφυσική, η προς τα Άνω Σχάσις της καρδίας, το υπερβατικό και το θαυμαστό. Κι έτσι, ξεγλυστράμε πάλι προς την ορθότητα» διαβεβαίωσε ο αισιόδοξος.

Σε αυτό το στρογγυλό τραπέζι, στο ακροατήριο, ήσαν πολλοί και συναινούσαν. Ήταν παρόντες οι μύστες, οι μάγοι, οι λάτρεις του Υψηλού, οι μοντελοπνίχτες.

Ήταν ο οιωνοσκόπος, ο λεκανομάντης, ο ξεματιαστής (με λάδι, με γαρούφαλο και με δυναμικό χασμουρητό) ο θεόσοφος, ο απόφοιτος μυστηριακών σχολών, ο Βογόμιλος, ο υπνωτιστής όφεων, ο αστρολόγος, ο πλανητοψάχτης, ο ωροσκόπος, ο το ηλιακό πλέγμα ελέγχων, ο λαλών «άζνα, άζνα», ο άρχων των ζωδιακών, ο μαΐστωρ του Σειρίου, ο «Έπσιλον», ο λέγων το φελτζάνι (που έπιανε πάντα την Αλήθεια από την ουρά) ο ουροβόρος όφις, ο Σβάστικας, ο υπομείων, ο σατανίσκος, ο γελών τοις μετρητοίς, ο υαλουρονικός ανορθωτής, ο βιαγκριστής και ο διευθετών το κότσι του, ο αναζητών χαλιά- κιλίμια και πορσελάνες από ρητίνη, ο μάτζικ χως ,ο κλείστης των χαραμάδων, ο αναζητητής σόμπας και ο χρήστης μπερζέρας που ανασηκώνεται και εξεμεί τον παππούκα.

Ήταν  ο λάτρης των Θεσμοφορίων, ο ολυμπιακός διαδρομιστής, ο δικέφαλος της Αεκάρας και ο δίβουλος Μπαογκτζής, των Βαζέλων εμφύλιες φάρες, της Αραβανή θαυμαστές, κατάγραφοι στικτοί και πειναλέοι φιλόσοφοι του Σαρβάη Βωρ.

Κι εγώ που ερμήνεψα Ταρώ και ανασήκωσα τραπεζάκι μιλώντας με πνεύματα σαν του Τανάγρα, αισθάνθηκα την οικειότητα που αισθάνονται οι ματαιωμένοι κάτω από χαλί της Μοιραράκη.

Βγαίνοντας από το σουαρέ, ήμουν ευτυχής. Σίγουρα δεν θα χαθούμε. Βουντού και τοτέμ και ταμπού στο πλευρό μας. Η Ίσις και το Ποποκατεπέλτ τουίστ, στην κωλότσεπή μας. Είναι ζήτημα χρόνου η πανελλήνια ανάνηψη και ας κρατήσει μερικούς ακόμη αιώνες. Στην σύγχυση των ζωδίων και στα μπερδεμένα μελλούμενα, παραμένουμε στη ζώνη του Οφιούχοι, Πέμπτη μύηση, εβδόμη ακτίνα, αστρικά σώματα, ήτοι καθαρόαιμοι αιώνιοι γαλέοι.

Σοβαρά τώρα: ποια Δικαιοσύνη και ποιες καταγγελίες μπορούν να ευδοκιμήσουν όταν μια απλή σύγκριση των αρχαίων, των μεσαιωνικών και των έως τον πρώτο μεσοπόλεμο νόμων με τους σημερινούς φτάνει και περισσεύει για να πιστοποιηθεί η ματαιοπονία της απόδοσης δικαίου;

Οι νόμοι μας είναι γρίφοι για δικολάβους. Αλφαριθμητικά σύμβολα και αμέτρητες παραπομπές σε διατάγματα που ΘΑ υπάρξουν. Και η υπέρτατη Ύβρις, κάθε φρέσικος νόμος να χρειάζεται «υπηρεσιακή εγκύκλιο» για να ξεγκαβωθούν οι αρμόδιοι.

Θα με ειπείς πως ακόμη και το Σύνταγμά μας, έχει ένα ποσοστό σελίδων που ασχολούνται με μισθολογικά και άλλα φαιδρά, οργανώνοντας ποικίλες ανισότητες. Στους νόμους θα κολλήσωμεν;

Με την Νοvartis, ή όπου καταλήξει, επιβεβαιώνεται άλλη μια ου φωνητή, άρρητη αλήθεια: δημόσιος και ιδιωτικός τομέας βρίσκονται σε παροξυσμό παρατυπιών, και καθόλου το Δημόσιο δεν είναι περισσότερο τεμπελχανάδικο από ιδιωτικές επιχειρήσεις που παραπαίουν από την κακοδιοίκηση.

Τα υπόλοιπα, αμετάθετα εδώ και μερικούς αιώνες: οι μεγάλοι οπλαρχηγοί του Αγώνα,που έπλεχαν στα ασημοκαπνισμένα τσαπράζια τους και στην χρυσοκέντητη φέρμελη, δηλώνοντας 98% περισσότερα παλληκάρια στη μάγκα τους για να εκμεταλλεύονται τον λουφέ, έχουν δισέγγονα και τρισέγγονα που δηλώνουν στρέμματα, δέντρα και ρίζες υπερπολλαπλάσιες των υπαρχόντων, ώστε να λαβαίνουν τα όνειρα εκδίκηση.

Και το τρίγωνο εμπόρων-επαγγελματιών-κράτους που διανέμει ευεργετήματα και ευκολίες ο ένας στον άλλον, καθόλου δεν ενοχλείται από την Σιδηρά Πυγμή του Κράτους, που, ως γνωστόν, «κατόπιν ενεργειών» βολεύει όποιον λάχει, ενώ οι 622 καταγγελίες για περιστεράδες και μουστακαλήδες σε βάρος γυναικοπαίδων στα φρικτά στρατόπεδα, δεν θεωρούνται έγκυρες, καθώς δεν υπάρχουν καταγγελίες με χαρτόσημο, μαρτύρους και την βάσανο της αληθείας.

Δεν είναι μυστικός πόθος η ελπίδα ενός κεντρώου κόμματος που θα μετρηθεί σε λασπερό αλώνι με ένα δεξιότερο στις προσεχείς εκλογές. Είναι φανερός και δεν συγκρατιέται διώχνοντας Αντώναρους.

Εξάλλου, το πιθανό ενδεχόμενο, σύνηθες στην πιάτσα πέραν του Ατλαντικού, να δηλώσει η Novartis πως είναι μια μετανοούσα διεφθαρμένη εταιρεία που είδε το φως το αληθινόν, όπως η Βολγκσβάγκεν και μύριες όσες, μπορεί να αυτοκαταγγελθεί, και οι «αδέκαστοι» Αμερικάνοι να ζητήσουν να δικάσουν τους υπόπτους, στην ίδια την Αμέρικα, όπου οι φιλικές αποφυλακίσεις σπανίζουν και τα Γκουαντάναμο ευημερούν.

Παξιμάδι χαρουπιού και τρεις ελίτσες ανάλατες, είναι καλο δείπνο, ενώ θα παρακολουθώ να σφαδάζουν οι γίγαντες της πολιτικής και οι αθώοι παντός αίματος. Θα πίω και αϊράνι, νοσταλγώντας το ποτόν των Κουτριγούρων.

 

Μήτε Γαλάτες (αποκεφάλισαν τον βασιλέα Πτολεμαίο Κεραυνό, χτύπησαν ανεπιτυχώς του Δελφούς, πέρασαν στη Μικρασία και σχημάτισαν την Γαλατική Τετρακωμία, έγιναν μοντέλα για τους θνήσκοντες Γαλάτες των Περγαμηνών και βάφτισαν το Κιλκίς, τον Γαλικό και την Γαλάτιστα, καλεσμένοι του Πέμπτου Φιλίππου, για να βγάζουν το χρυσάφι τους)

Μήτε Βεσσοί και άλλοι συσταζούμενοι  (περαστικοί κατσαπλιάδες που τους θυμάται ο Κικέρωνας στη Σαλονίκη)

Μήτε Γότθοι του Αλάριχου, (αρειανιστές που ανεβοκατέβαιναν την Ρωμαΐδα γοητεύοντας τους ευαίσθητους του εικοστού αιώνα)

Μήτε Σκύθαι και Άντες και Ούνοι (που βανδάλισαν την Κασσάνδρεια ου τειχομαχήσαντες έως τότε)

Μήτε Άβαρες του Χαγάνου (που επιχείρησαν την «μεγάλην πόρθησιν», μπήκαν στο Σίρμιο και στο Βιμινάκιον, αναγκάζοντας τη Σαλονίκη να γίνει αμυντήριο των μετόπισθεν, πήραν αρίφνητους σκλάβους και πολιόρκησαν την Νέα Ρώμη ζητώντας σκηνές και καλούδια από τον υγιό του Ηρακλείου του υδρόφοβου,αφου παροδικώς δέχτηκαν τον Ίστρο ως «μεσίτη»)

Μήτε Σκλαβήνοι μπόλικοι (μονοξυλίτες, Σαγουδάτοι και Δραγουβίτες και Βερζήτες και Στρυμονίτες τοξευτές, μονοξυλίτες και βλαχορυγχίνοι, του Περβούνδου υποτακτικοί και στη Λητή ιδρύοντες τες κάσσαις των)

Μήτε Γήπαιδες (που δεν πρόκαναν κάθοδο, διότι στην Παννονία τους ρήμαξαν Άβαρες και Τουρκομανείς Ούννοι)

Μήτε Σέρβοι και Χρωβάτες (υπόσπονδοι που έκοβαν φετίτσες του Ιλλυρικού)

Μήτε άλλοι πολλοί, (που δεν αναφέρω διότι θα γεμίσουν με δύο χιλιάδες λέξεις το κείμενο)

Μόνον Βούλγαροι.

Αυτοί μιμήθηκαν τα  θέσμια των Ρωμαίων, έχτισαν ανάκτορα και ήρθαν για να μείνουν. Βαρέθηκαν να βαράνε σκλαβήνους και πήραν τη γλώσσα τους, οι πρώτοι χάνηδες βοήθησαν Ρωμαίους αυτοκράτορες, έχτισαν κράτος κατ’ αναλογίαν του βυζαντινού, δοκίμασαν ακόμη και τον Πάπα να τους φτιάξει εκκλησία, είχαν τον Συμεώνα και τον Σαμουήλη Κομητόπουλο υγιό της Αρμένας Ριψιμίας, αλλά εχαώθησαν από τον Τζιμισχήν και τον Βασίλειον τον αληθώς βλαχοκτόνον, κι έπειτα, Δελεάνοι και Βορίλες και Ασάνηδες, ενάντια σε όλους, ακόμη και τους Φράγκους, σπαρμένοι Βογομίλους και βουνήσιους επαναστάτες, λυωμένοι από τους Οθωμανούς και πάλιν ερχόμενοι κρίναι ζώντας και νεκρούς από τον φλογώδη λόγο Παϊσίου τινός.

Αλλά το πρόβλημά σας, Φαρισαίοι, δεν ήταν και δεν είναι, μήτε θα είναι οι Βούλγαροι! Με τους οποίους οι Ρωμιοί αναμετρήθηκαν ως κράτος εν κράτει, άλλοτε σύμμαχοι, άλλοτε φρικτοί εχθροί. Σήμερα, είναι δύσκολο να μετράμε με το κουταλάκι και την δαχτυλήθρα το αίμα που κύλησε ποτάμι απ΄όλες τις μπάντες, ειδικά από τότε που ο Ζίφκοφ στην επιστράτευση του 1974, πήρε το μέρος μας και ακολούθησαν «αγάπες και λουλούδια, ζωή παραμυθένια», είναι τώρα έτη 44.

Σε επάλληλες στρώσεις του βαλκανικού κρεμμυδιού, απομένουν τα αρχαία ρηγάτα με τα ονόματά τους και την γεωγραφία τους. Οι Βερζήτες, οι Βελεγεζήτες, οι Στρυμονίτες, οι Δραγουβίτες, οι Σαγουδάτοι, οι Ρυγχίνοι κι άλλοι πολλοί. Τους γνωρίσαμε στην χερσόνησο, πάνε αιώνες πολλοί, από το τέλος του 6^ου και ιδίως από τον 7^ο και εφεξής. Ένα ντόμινο πιέσεων, από τον βορρά, τους έφερε στα μέρη μας, οργανωμένους σε ρηγάτα, να ξέρουν από μονόξυλα και να κατοικούν σε βάλτους, γκιόλες και ποτάμια,κι ενώ οι πόλεμοι γύρω τους, τους ανάγκαζαν να διαλέγουν πλευρά και να ξεσηκώνονται συχνά.

Θρυλείται πως βάστηξε 218 χρόνια η «σθλάβωσις» των ελληνικών τόπων. Κατέληξε σε αφομοίωση ή αποξένωση των ρηγάτων. Πολλούς, η νικήτρια διοίκηση της Ρωμαΐδος  τους έστειλε στη Βιθυνία.

Μεταξύ λατινικών και ελληνικών, αναμίξ με «βλάχον πολύν όμιλον» και πλήθος «σερμησιάνων», τέως αιχμαλώτων των Αβάρων που επαναστάτησαν και κατέβηκαν στον νότο, νοσταλγοί των πατρίδων τους, οι σκλαβήνοι  μοιράστηκαν  ανάμεσα βουλγάρους και ρωμιούς.

«εμπεριέχει δε τω δια μέσου χώρω το πεδίον τούτο [δυτικά της Σαλονίκης] και αμφιμίκτους τινας κάμας, ων αι μεν προς τη πόλει τελούσι, Δραγουβίται τινές καιΣαγουδάτοι την κλήσιν ονομαζόμενοι, αι δε τω συνομορούντι των Σκυθών ένθει, ου μακράν όντι, τους φόρους αποδιδόασι»

Έκτοτε, Ρωμιοί και Βούλγαροι, από τον 19^ον αιώνα, αποδύθηκαν σε έντονο και αιματηρό μεταξύ τους αγώνα. Μέσα στην έχθρα μας, ομονοούσαμε σε ένα: πως διεκδικούσαμε το φρόνημα των μεταξύ μας πληθυσμών, με πάθος, παρέχοντας παιδεία, θρησκευτικό όραμα, αποδείξεις και συγκρούσεις. Αυτοί κι εμείς, ήμασταν οι έσχατοι  που δεν βλέπαμε «Μακεδόνες» αναμεταξύ μας στην πυρίκαυστο λεκάνη του Βαρδάρη. Μήτε βλέπουμε.

Κι ενώ ο Ζάεφ φεύγει για να μιλήσει σε Ερτογάν, ελπίζω κάποιος εδικός μας να δει τον Μπορίσοφ, για θέματα ΝΑΤΟ και Ε.Ε  δίνοντας ένα τέλος στη θεωρία των γουρνομύτηδων κομιτατζήδων. Διότι είμεθα έτη 44, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, στο ίδιο βαρκάκι.

«τα αυτοφυή διαμάντια που λέγονταν δειλές, όμορφες μαθήτριες» (ΠΘ 1966)

H προς ΒΔ πορεία κοριτσιών με ποδιές στη Βασιλίσσης Όλγας της Σαλονίκης γινόταν Δευτέρα-Σαββάτο μεσημέρι. Σχόλαγαν τα λύκεια. Το Δεύτερο Θηλέων, το Καλαμαρί, η Σχινά. Πολλά, πολλά, δεν τα αναφέρω όλα. Ο μπλε ποταμός συνοδεύονταν από λυτρωτικές πράξεις των κοριτσιών. Άνοιγαν τον γιακά, λευτέρωναν διπλώνοντας τις λευκές μανσέτες, οι πιο προχώ είχανε τρόπο και σήκωναν πέντε πόντους τον ποδόγυρο πάνω από το γόνατο. Και τα μαλλάκια-όσες είχανε κορδέλα, τηνε βγάζανε και τα κινούσαν με τρόπο, να κυματίζουνε. Τσάντες στα χρόνια μου τις είχαν καταργήσει οι πολλές- τα βιβλία και τα τετράδια δεμένα αγκαλιά στα καμπτόμενα χεράκια τους. Σπανιότατα μοναχικές, συνήθως σε παρέες ολιγομελείς, κι όλο να γελάνε, να κοιτάνε, να κομψεύονται. Δεν ήταν όλες πεζοπόρες-το πίσω παράθυρο των λεωφορείων του ΟΑΣΘ μπλέδιζε από τις πυκνές ποδιές καθώς στέκονταν στον εισπράκτορα δείχνοντας το πάσο.

Παράλληλα, ποτέ συντροφικά, ξαμολιόνταν τα αγόρια των λυκείων αλλά όχι σε πορεία. Στημένα σε γωνιές και στάσεις, ή πίσω από τις μπλε παρέες, φλέρταραν, κολλούσαν, έρριχναν κραυγές, τάχα ποπ και εφφετζίδικες, κι αν προέκυπτε χαμόγελο χαμηλοβλεπούσας, σημάδευαν τα χαρακτηριστικά της και στην επόμενη έξοδο την καρτερούσαν, για καμιά κουβέντα, πρόσκληση σε πάρτι, τέτοια. Σε λογική απόσταση μισού χιλιομέτρου από τις αυλές των λυκείων, περίμεναν σε παράδρομους Κοσμά Αιτωλού ή Μιαούλη οι ρηγάδες των σκλαβήνων που είχαν αμάξι, δικό τους ή του μπαμπά. Αν περίμεναν «τη σχέση» η κοπέλα χάνονταν αριστοτεχνικά από την λεωφόρο, κάτι σαν ανάληψη και έμπαινε  δίπλα του. Υπήρχαν και οι κυνηγοί, που αργοδιάβαιναν παράλληλα με τις παρέες των κοριτσιών και προσκαλούσαν σε βόλτα. Ήταν σαν ψάρεμα με κουταλάκι –με το κούνα κούνα τη λαμπερή πλατύφυλλη αγκίστρω, στη δεύτερη-τρίτη φορά, και κατόπιν συσκέψεως μεταξύ τους, κάποια θα εξηγούσε στις άλλες «είναι γλυκούλης, θα πάω» και χάνονταν.

Υπήρχε και δειλινή πορεία, όταν σχόλαγαν τα εσπερινά ωράρια. Αλλά τότε, το αμάξι  έστριβε στα μπλόκια ή σε τσαϊράδες, και προχωρούσε το φλέρτι, ως τροχήλατο ντέρτι. Τα ντεκολτέ άνοιγαν, οι ρώγες, ενίοτε μία, αγγίζονταν, κι άρχιζαν τα «μας βλέπουν» και τα «μη φιλάς εκεί». Και οι μηροί, έκθετοι και ριγηλοί, άφηναν άνοιγμα μεταξύ γονάτου και λεκάνης, υπόσχεση πως κάποτε θα γινότανε ο μπατανάς. Τα πεζοπόρα τμήματα  έπρατταν τα ίδια σε απόσκια και σκοτεινά μέρη.

Ναι, λειτουργούσαν τα κορίτσια ως προστατευόμενοι μάρτυρες, παρεκτός και τους τύχαινε αληταράς που τις εκάρφωνε, συχνά με δόσεις υπερβολής, στην μονίμως καυλωμένη αγορίστικη παρέα του.

Κοτζάμ διήγημα σοφίστηκα, νοσταλγί, εκστατικό για να σας μπάσω σε μια ήδη μαραμένη δικογραφία που της βάζουν χέρι ο αναβάσταγος, ο αλητάμπουρας και ο ασελγής, ενώ ο συμμαζεμένος, ο στοχαστικός και ο αληθώς ερωτευμένος, γυρνούσαν σπίτια τους,βέβαιοι πως δεν θα γαμήσουνε ποτέ των ποτών.

Aς προηγηθεί, η απαραίτητη διαβεβαίωση πως ο αρθρογράφος της καρδιάς σας (ή αυτός που σας πρήζει τα σκώτια) παραδέχεται πως είμαστε μια χαρά λαός, με τα προβλήματά του, αλλά την βασκανία και την παραλυσία τηνε προκαλούν «ασήμαντες μειοψηφίες επαγγελματιών που με κανένα τρόπο δεν αντιπροσωπεύουν τις αρχές της αιωνίας Ελλάδος». Τσικνίστηκε κιόλας η χώρα, σε λίγο θα χωθούμε στα νηστίσιμα, άρωμα του Επιταφίου και αι γενεαί πάσαι, ας ασχοληθούμε τώρα με τα επίδικα.

Αίσθηση ενότητας και κοινών προσδοκιών, αποκτούμε μόνον σε καμιά αθλητική επιτυχία, άντε και στη Γιουροβίζιον. Δεν το έχουμε το τάλαντο της ανάκτισης γεφυρών, αλλά από σκάψιμο τάφρων και χαντακιών, σκίζουμε. Χωρίς διχόνοια μαραινόμαστε αρχαιόθεν.

Περνάμε μία φάση όπου το «με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις» είναι στα χάη του. Όποιος μπορεί, βολεύεται στον διχασμό, αν και συχνά αυτομολεί. Αν σήμερα περνάμε φάση που μια κυβέρνηση επιδιώκει πόλωση, δεν θα έπρεπε να ξιππάζει κανέναν. Διότι πάντα ίσχυε «η μαγιά που μένει» του Μακρυγιάννη και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας από λάστιχο.

Συνήθως, όταν γίνεται αντιληπτή η πρόθεση να γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες, προκαλείται αυτομάτως κάποια συσπείρωση της άλλης πλευράς επίσης. Μόνο που σήμερα, έχουμε μια ιδιαιτερότητα: η μια πλευρά έχει το σχέδιό της, η  άλλη δεν έχει κανένα σχέδιο. Η μια πλευρά μπορεί να ξεκίνησε ροζ με βαθυκόκκινες ανταύγειες, αλλά πάει καιρός που το χρώμα της είναι ένα ξεθωριασμένο ροζουλί με πράσινες πινελιές. Η γαλάζια πλευρά, ας νομίζει πως παραμένει γαλάζια: φλερτάρει με το μαύρο, το πρωσσικό μπλε, και λευκές αστραπές από φιλελέ χιονάκι.

Δείτε το σαν μια αρχαία γέννα, απ΄αυτές που η μαμμή ετοιμάζεται να ξεγεννήσει καταπώς ξέρει και ανακαλύπτει πως υπάρχουν δίδυμα. Με απλά λογάκια, θα υπάρξει στην αγκαλιά της λεχώνας συγκατοίκηση. Και τα δυο βρεφάκια θα ζήσουν, θα μεγαλώσουν, θα συγκυβερνήσουν. Αυτό εύχεται η μαμμή.

Τελειώσαμε. Δεν πρόκειται για διαμάχη φωτός και σκότους, άσπρου και μαύρου. Και κανέναν δεν θεωρώ τόσο βλάκα ώστε να πιστεύει πως θα αντιμάχονται η αριστερά με την δεξιά. Κοινή είναι η μοίρα των Κορσικανών αδελφών. Κι ας μουρμουρίζει η γειτονιά.

Απλώς πιθανολογώ, διότι προφήτης θα γίνω μετά θάνατον:

Την υπόθεση Novartis, την παρακολουθώ χρόνια, και ώσπου να «σκάσει» το ενδιαφέρον του FBI, την θεωρούσα τυπικό δείγμα προώθησης προϊόντων, ίσως πιο δυναμικό από τις τεχνικές άλλων μεγάλων εταιρειών, κι όχι αναγκαστικά φαρμακευτικών .Οι αγορές είναι άτιμο πράγμα, και πανάρχαιο. Αλλά μη προς κακοφανισμόν μας, περικαλώ. Διότι εκτός από άτιμον, είναι και καθετοποιημένον ζήτημα. Πλημμυρίζει εύκολα τα υπόγεια οποιουδήποτε Οίκου και σπανίως, αλλ’ όχι και πρωτοφανώς, ξεχειλάει από τα ρετιρέ.

Από το κατηγορητήριο, που διέρρευσε «αμελλητί» στα ματάκια των αναγνωστών της Βουλής και μαθαίνουμε διάφορα, θεωρώ πως υπάρχει παγόβουνο και πως βρισκόμαστε πάνω στην εύπλοιά του, ως Τιτανικός. Προσώρας, άνοιξε μια βρύση κλεισμένη καιρό και βγαίνει σκουριά και μυρωδιές πριν γίνει πόσιμο. Και θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει πρόθεση, έξωθεν κινούμενη, που δεν έχει μεγάλη σχέση με την άλλη πρόθεση, της διαχείρισης από τους εντοπίως ευνοημένους και εξηγούμαι.

Είναι η Τρίτη Φορά σε έναν αιώνα, που μια ολόκληρη παράταση «εκκαθαρίζεται» επειδή φαίνεται πολύ μπερδεμένη στους «προστάτες» μας. Σύμφωνοι, η στρατηγική των κανονιοφόρων είναι παμπάλαια και δόκιμη, αλλά εδώ έχουμε απόπειρα να υποστηριχτεί μια «συμμαχική» οπτική. Μήτε σοβιέτ είναι στη μέση, μήτε πολιτικές κρίσεις. Πρώτη φορά, φάνηκε στον λεγόμενο Διχασμό, όταν οι Σύμμαχοι κατάφεραν να χτυπήσουν βαρέως ένα καθεστώς που θεωρούσαν γερμανόφιλο. Μεταξύ 1915 και έως αργά, περί το 1923. Δεύτερη φορά παρατηρήθηκε όταν η μια παράταξη του Εμφυλίου, θεωρήθηκε πως θα ήταν περισσότερο νικήτρια με κεντρογενείς ηγήτορες (Σοφούλη-Πλαστήρα) και έτσι η παραδοσιακή συντηρητική παράταξη, βρέθηκε σε δεινή θέση. Από τον Παπανδρέου στον Παπάγο.Τώρα, τρίτωσε.

Οι Αμερικάνοι βοηθούν τους Ευρωπαίους να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και να υποστηρίξουν κυβερνήσεις που θεωρούν πιο αποτελεσματικές ιδίως επειδή προέρχονται από τον «απέναντι χώρο». Εγώ δεν πιστεύω πως το πρώτο σοκ θα παραμείνει αστήρικτο και ευάλωτο στην οργή και στην αγανάκτηση των κατηγορουμένων. Μήτε πιστεύω πως όλα τα ονόματα που ακούστηκαν θα παραμείνουν κατηγορούμενα επί πολύ. Πήραν απλώς ένα μήνυμα, μια πρώτη κρυάδα, πως οι υπερατλαντικοί θα ενεργήσουν καταλυτικά. Δεν υπάρχει δικαστήριο να πειστεί από τα ρινίσματα κατηγοριών που έχουν επιπέσει στους πάντες δεξιά του κεντρώου χώρου.

Σύμφωνα με αυτά, τα στοιχεία που ενοχοποιούν, δεν τα είδαμε μήτε κατά διάνοιαν. Και θα είναι απτά. Για Βαλκανικό ΝΑΤΟ ετοιμάζονται οι ανθρώποι. Για ενσωμάτωση των Βαλκανίων σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση παντός καιρού, αντιρωσική, συμπαγή και πειθαρχούσα, με πλήθος ουρίτσες που ήδη αναφαίνονται στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Από το 1990 ψήνεται αυτή η μάκινα. Σε πεντεδέκα χρόνια ή τέρμινα, η επιχείρηση θα ολοκληρωθεί και προβλέπω αρκετές πολιτικές οικογένειες να στιγματιστούν, όπως πλήθος άλλες, πριν εκατό και πριν εξήντα χρόνια.

Για την ώρα, δεν εμφανίζονται μάρτυρες που καταγγέλουν, αλλά εκτιμητές που πιθανολογούν. Είναι μια καλή μέθοδος, να παρακολουθήσει το πόπολο, σκηνές θυμού, αγανάκτησης και εκρήξεων. Θα έρθουν και τα στοιχεία. Δεν υπάρχει περίπτωση. Χωρίς αποδείξεις, κανένας  δικαστής δεν μπαίνει στον τορβά.

Έως τότε, πολύς κόσμος θα περιμένει την  πολιτική γκιλοτίνα. Με την πιο παραδοσιακή πράξη που δόξασε κάθε εκκαθάριση. Θα παρακολουθούμε πλέκοντας. Ξανάγινε και είχε μεγάλη επιτυχία.

Αβρή παρατήρηση: επειδή τη μουσική και τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη δεν τα ξέρουμε ως «λαλαλά», εννοώ μουρμουρίζοντας την μελωδία, αλλά τραγουδάμε, ενίοτε με πάθος τραγούδια, παρλάτες, ψαλμούς και χορωδιακά, ελπίζω κάποτε να αποκατασταθεί στοιχειώδης δικαιοσύνη προς τους πολυάριθμους στιχουργούς, ποιητές, ολόκληρα ποιητικά βιβλία και παρόμοια, που μέτρησαν, αγαπήθηκαν και μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εντυπωσιακού του έργου.

Ακόμη και σήμερα, δεν ξεχνώ πως είχε κυκλοφορήσει τρίτομο έργο με την υπογραφή του και τίτλο «μελοποιημένη ποίηση». Πρόκειται για ποιήματα, ενότητες και στιχουργικά, που διαλέχτηκαν για να μελοποιηθούν από τον συνθέτη, που ενίοτε, όπως και άλλοι ήσσονες συνάδελφοί του, λειτούργησαν ως σκηνοθέτες του ποιητικού έργου: πολλοί στίχοι είναι αποσπάσματα ποιημάτων ή συνθέσεων.

Παραμένω, για να μη πελήσω το μυαλό μου στην αποτιλιά, θαυμαστής του έργου «ένας Όμηρος» του Μπήαν, από το ομώνυμο θεατρικό, με τη φωνή του συνθέτη και μια εξαίσια μετάφραση του Βασίλη Ρώτα. Έτυχε και βρήκα τους αγγλικούς στίχους και έμεινα κάγκελο από την προσαρμογή.

Πιστεύω πως σε κάτι συνέβαλαν και οι στιχουργοί, οι ποιητές και οι επιλογές από το έργο τους, ώστε να τραγουδιέται και σήμερα ο Θεοδωράκης, και να μη μουρμουρίζουμε «λαλαλά».

Mετά τις δυσκολίες που προκύπτουν και θα προκύψουν από την Γεωγραφία όπως ερμηνεύεται, από την Ιστορία, όπως την αγνοούμε, από την χύμα ατμόσφαιρα που κυριαρχεί και από τους μουστερήδες που κυκλώνουν τα δύο κράτη για να αφαιμάξουν το κάθε τι, μια λύση βλέπω και ακούστε την:

Τα ελληνικά επιχειρήματα πρέπει να βασιστούν στο εμπορικό δίκαιο και σε τίποτε άλλο. Η Ελλάδα είναι γεμάτη «μακεδονικά» προϊόντα, υπηρεσίες, υποδομές, τουρισμό και πλείστα οικονομικού ενδιαφέροντος ονόματα, τίτλο, ρεκλάμες και επιχειρήσεις που προηγούνται χρονολογικά κάθε άλλου «μακεδονί» προϊόντος.

Το μόνο επιχείρημα που θα καταλάβουν και θα βρούνε λογικό, είναι πως με ελεύθερη χρήση του «Μακεδονία» από άλλους, η χώρα θα έχει πρόβλημα σύγχυσης και αθέμιτου ανταγωνισμού σε μάρκες, trademarks, logos και άλλων σημάτων που βρίσκονται δεκαετίες στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά.

Επειγόντως πρέπει να κατατεθούν από αρχεία και αρμόδιους φορείς οι ονομασίες των επιχειρήσεων, και εμπορικών σημάτων που έχουν σχέση με κάτι μακεδονικό.

Και το μοναδικό ζήτημα που έχουμε να συζητήσουμε, επειγόντως με τους διαιτητές, είναι να προτείνουν στους άλλους τα δικά τους «εμπόρια» και σήματα, να μη μπλέκονται με τα δικά μας.

H Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά τυποποιείται, και τυποποιείται όταν στα μετόπισθεν υπάρχει κινούσα Χείρ «συμμάχων».

Η Εθνική Άμυνα της Τριανδρίας και ο Διχασμός, η αναζήτηση κεντρογενών βαστάζων που θα πρωθυπουργεύουν στον Εμφύλιο, έρχεται και ολοκληρώνεται με την ομόθυμη επιχείρηση της σημερινής κυβέρνησης να ολοκληρώσει την φάση «κλείσιμο του ρήγματος και επίθεση».

Ό,τι βρίσκεται στην αντιπολίτευση δοκιμάζεται σκληρά, με αποκλειστική ευθύνη των αντιπολιτευομένων. Βρίσκουν και κάνουν με λίγα λόγια.

Συλλαλητήρια, μακεδονικό, νοβάρτις ( πρώτη ακίδα στον αχινό σκανδάλων ή «σκανδάλων»), αποθάρρυνση δεξιού Μετώπου, κλιμακούμενη υπομονετικά, νέφος υποσχέσεων εκτόνωσης της οικονομικής κρίσης που ακυρώνει όποιο πρόγραμμα αντιπολιτευτικό, η λέξη «φασίστας» και «εθνομηδενιστής», τραυλό παιχνίδι στα χείλη παντελώς ασχέτων ρητόρων και υποκινητών.

Οι ενεργούντες κυβερνητικοί, είναι άπαντες πρωτοεμφανιζόμενοι γραφειοκράτες με  ειδική εξάρτυση ρητορικής που δεν απαντά σε ερωτήματα, αλλά στρώνει ναρκοπέδια όπου οι νάρκες είναι δεμένες με αφανές σύρμα.

Μία πατάνε οι αντίπαλοι, όλο το χωράφι παίρνει φωτιά.

Ακόμη και πιθανοί εμποδιστές του μέλλοντος της κυβέρνησης, βραχυκυκλώνονται αμέσως, διότι με κοτζαμπάσηδες και ταμπούρια δεν παίζεται ο στρατός του Ιμπραήμ.

Κατεβαίνω τώρα στο χαράκωμα, όπου το αμπρί μου, μάλλον θα αντέξει, παρεκτός και ρίξουνε αέριο της μουστάρδας.

Ο Πρίμους, καλεί τον βαλέ του. Βρυξέλλες, μέγα κτήριο, λουσάτο γραφείο τριών χώρων.

ΠΡΙΜΟΥΣ.Περιμένω την αναφορά σου για τη διαπραγμάτευση.

ΒΑΛΕΣ. Δεν θα την έχετε.

ΠΡΙΜΟΥΣ.(Βρίζει στη γλώσσα του)

ΒΑΛΕΣ. Δεν έχω ενημέρωση από τον Χιλιμπίλι (συνθηματικό του Αμερικανού συνδέσμου) και χτες είχαν Syllali Tereo.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Σιλαλί, τί;

ΒΑΛΕΣ. Ραλλί καλέ.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Το διάβασα. Έχεις γνώμη;

ΒΑΛΕΣ. Έχω (του δίδει non paper)

ΠΡΙΜΟΥΣ. (Διαγώνια ανάγνωση) Τόσο σκατά λοιπόν;

ΒΑΛΕΣ. Τόσο.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Εδώ λες να υποστηρίξουμε τους σημερινούς.

ΒΑΛΕΣ. Μάλιστα. Τουλάχιστον δυο χρόνια ακόμη.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Μα δεν θα αντέξουν τόσο. Εκτός και εάν…

ΒΑΛΕΣ. Σωστά. Καιρός το «εάν» να γίνει πράξη.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Δηλαδή, κλάδεμα χρέους και χαλάρωση μέτρων;

BΑΛΕΣ. Ναι. 30% και 20%. Είναι αρκετά.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Ο Χιλιμπίλης το ξέρει;

ΒΑΛΕΣ. Έστειλα διαβαθμισμένο και περιμένω.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Θα συμφωνήσει. Μήπως θα πληρώσει αυτός;

ΒΑΛΕΣ. Έτσι λέω.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Θα το δω. Αύριο, αναφορά για την διαπραγμάτευση.

ΒΑΛΕΣ. Θα την έχετε.

ΠΡΙΜΟΥΣ. Να την έχω. Ένα μονόπρακτο φάγαμε ήδη.

(Ο Βαλές αποχωρεί)