Author: Πετεφρής

Οι αναγνώστες μου πιστεύω πως έχουν πλέον εμπεδώσει πως δεν προφητεύω εξελίξεις  που απεικονίζουν αυτό που επιθυμώ να συμβεί, αλλά αυτό που εκτιμώ πως θα συμβεί. Λάβετε λοιπόν δύο εκτιμήσεις:

1. Ξεχάστε προσώρας τις δημοσκοπήσεις με τόσο πληθωρική αβεβαιότητα γνώμης.

2. Σε περιόδους φρενήρους ανασφάλειας, το εκλογικό κοινό πείθεται όταν, ακόμη και παρά τη θέλησή του, θεωρεί πως έχουμε συμμάχους, άρα οι γραβάτες και το mea culpa λειτουργούν κατευναστικά.

3. Ο μόνος κίνδυνος για την κυβέρνηση προέρχεται από έναν πειστικό Έλληνα Όρμπαν.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής, κι ας βρέξει καρέκλες.

Από την Αμαλία Καλυβίνου στον Χρήστο Γραμματίδη οι αναγνώστες των αναρτήσεών τους, παρακολουθούμε επί το μέγα ερείπιον της Υγείας να παραμένει αδιατάρακτο, πισσωμένο και ανάλλαγο, το στουπέτσι του Θανάτου με το οποίο μπουκώθηκαν τα στόματα τους χωρίς ελπίδα να υπάρξει τουλάχιστον ένα χαρώνειο αποχαιρετώντας τους. Παντού σπασμένα ή ματισμένα κουπιά, ο ψυχοπομπός σκνίπα και ο Κέρβερος μάρκα τσιουάουα.

Ήξερα πως τα Βαλκάνια παράγουν πολέμους και μάλιστα από αυτούς που επαναλαμβάνονται χωρίς να αιματωθεί πειστικά συμμαχικός εγκέφαλος. Ήξερα πως τα μελέτια, έχουν δικά τους βουβά σύμβολα, πως σέρνουν εγωπάθειες και βάσανα αιώνων, ήξερα το φυζίκ τους και τα χούγια τους. Αλλά τροφοδοτούσα ποιήματα και νοσταλγίες. Πταίω γι’ αυτό, πταίω ασυγχώρητα, πάντα θα πταίω.

Μεγάλωσα στα Γιαννιτσά και ήξερα. Όχι από βιβλία και από προπαγάνδες. Από τη κατακερματισμένη πόλη, πόλη χωρίς φειδώ στους χαρακτηρισμούς και στα επίθετα. Μικρός, τριγυριζόμουν από Στραντζαλήδες και Τρωαδίτες, από Ελλήσποντο σε Αδραμύτιο. Με τους μήνες και τα χρόνια γνώρισα τις επικράτειες. Τον Τσούκνο και τον Λιάγκραβο, τον Φαρασιώτη και τον Πόντιο του Τσαλή, διαφορετικόν από τον Πόντιο εκ Ρωσίας, τον Καρσλή, τον Επεσλή και τον ανώνυμο Παφλαγόνα. Γνώρισα τον Βουλγαροπρόσφυγα  υπό την δορά της διπλής προσφυγιάς του εκ Ρωμυλίας, τον Μοραΐτη χωροφύλακα, τον Κρητικό εξόριστο λόγω ζωοκλοπής, τα προσωρινώς αμέτρητα παροδικά παιδιά των στρατιωτικών και πολιτικών υπαλλήλων. Τον ντόπιο ή νιζνάμη, τον συγγενή του ανταλλάξιμου βερχοβιστή, τον στρατολογημένο τουρκόφωνο του Πούλου, και τις ατέλειωτες μικρασιατικές κοιτίδες των Ομπαρλήδων, τους περιπαικτικούς Τρακατρούκηδες, τους μελαγχολικούς εκ Βιθυνίας και Καυκάσου, Σαρακατσαναίους και Κουτσόβλαχους και Μογλενίτες, είτε του κλίματος του Πάικου, είτε τους μετανάστες προς Μορίχοβο και Ρέσνα, τους σφιχτοδεμένους Μοναστηριώτες και άλλα μελέτια, από άλλη σωλήνωση: Ορθόδοξους, προτεστάντες, καθολικούς, Ουνίτες, υπόλοιπα εξαρχικών. Σε διαφορετικά δημοτικά σχολεία, λόγω τοπογραφίας, στο ίδιο Γυμνάσιο όλους μαζί. Ασκήθηκα εκ της προφοράς να τους διαχωρίζω. Όλοι μουρμούριζαν. Συνήθως οι –ογλού τα είχαν με τους δισύλλαβους, οι –ούδηδες συχνά το άλλαζαν σε –ίδηδες, μερικοί ήταν τελείως άδηλοι και ξεχώρισαν όταν καζάντησαν(ή έτσι νόμιζαν) στις Γερμανίες.

Και τα κορίτσια τους. Αυτά με ένοιαζαν. Οι συναρπαστικές Θρακιώτισσες ψηλές, ξανθές, και γαλαζομάτες, οι ντόπιες μη μου άπτου, πανέμορφες και διάφανες, μελετηρές και ποθητές, δαιμόνιες Πόντιες απο τις εκβολές του Άλυος και του Θερμώδοντος αμαζόνες, έως τις μπιρμπιλομάτες γειτόνισσες των παπούδων μου των Χάλδων της χώρας των Χαλύβων και του Καυκάσου παινεμένες, γειτόνισσες Αζέρων και Αρμεναίων. Μελαχρινές μακρόταλες, με μάτια στο χρώμα της γινωμένης ελιάς, άλλες Νιγδελούδες ωσάν Μήδειες και μια τους με πλατυινία και μαγουλήθρες, θαρρείς βγαλμένη από χαρέμι αμηράδων, γελαστή.

Το σχολειό, η εκκλησία, οι οικογενειακές παραδόσεις, μια γδαρμένη φλούδα ενοποίησης, καταλλαγής, που έφευγε με το πρώτο καυγαδάκι και μύριζε το αίμα τους από το σπασμένο κεφάλι, από το λερωμένο γόνατο σε πέντε ιδιόλεκτα, έτοιμοι όλοι για φυλετικό καβγά, κι ας άφριζαν ματαίως οι δασκαλίστικες συστάσεις. Κι επειδή υπήρχαν μεν βιβλία, αλλά και κλασικά και μικιμάου, περισσότερο ξεχώριζαν οι μαύροι ανάμεσά μας και οι φυλές ερυθροδέρμων. Ως Τζερόνιμο και τελευταίος των Μοϊκανών, γλύτωνες το βουλγαρόφωνος, το γερμανοτσολιάς, το εθνικόφρων, το εαμοβούλγαρος, το ποντιόφατσα και το προδότης. Κάλλιο Ριπ Κίρμπι και Κοσύγκιν, Μαντρέηκ ο Μάγος και Σούπερμαν, Γκαρικούπα και Έλβις Πέλβις. Μήτε πίτσκατα μάικα, σβάκος, ντουρντουβάκης, γαμψώνυχας, πόντια κεφαλή, τουρκομερίτης, κομιτατζής και Μάυς.

Όταν έφυγα το 1965, αγαπούσα την πρώτη και μόνη του βίου κοκκινομάλλα, που δεν άγγιξα μήτε το νυχάκι της, ο μόνος εκ Κομάνων και βλάχων του κάτω  Ολύμπου πρασινομάτης. Συμπότης πάνω σε μαρμαράκι ταφής, πανηγυριστής πηδούκλας σε Γκόλντι μπάμπου, εραστής εορτών καππαδοκικών όπου έσειαν επάνω τους οστά κεκοιμημένων, γευσιγνώστης τυρόγαλου και επίδοξος σαλιγκαράς.

Πταίω γι’ αυτό, πταίω ασυγχώρητα, πάντα θα πταίω.

Θα θυμάστε, δε μπορεί, την καταγωγή του ειδυλλίου Σύριζα Ανέλων που πρωτόπλασαν έναν ατεχνώς υδαρή ευροκομμουνισμόν κατά τας προτροπάς του Μπερλίνγκουερ. Ε, λοιπόν ήρθαν δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Προηγήθηκε υπό την ιαχή «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί» η είσοδος των Δημαριτών στην Κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου που πριν πέντε χρόνια, λόγω μαύρου στην ΕΡΤ, έφυγαν παλινδρομούντες. Εκείνην την ημέρα της αποχώρησης του 2013, ως υπεύθυνος λογοτεχνίζων αφιέρωσα στον κύριο Κουβέλη δύο στιχηρά, και να τα:

H Πασχαλίτσα η Κοξινέλ

Είναι ο Κουβέλης, αρχηγός
πιστών του διαλόγου θηρευτών
και συχνάκις δείχνων με τον τρόπον του
τρέσας, δύσπιστος, even κοάζων
σταις μαξιλαραις συνωρίδος κείμενος
ώσπερ εφήβου καρπός ηρεμών
αφου σκνίπας τινας ήλωσεν και υπνώττει.

Πλην του ενυπνίου τα σπόλια ξεγελουν.
Οι σοφοι δεν τολμουν,πλην γνωρίζουν.

Ο Κουβέλης δεν ήναι δειλός. Δωματίου
εντεύξεις γνωρίζει πλην θρασύδειλοι ανέμων
ριπαί τον ανήρπασαν εις ιπποδρόμου πληθη
ν΄απευθύνεται. Τώρα βαδιεί
ως κοχινέλλη η επτάστικτος,παρ΄ουδόν
ερειπιώδους πυλωνος ναου της Αρτέμιδος

ότε είχαν σημασίαν τα πηγαινέλα,
οι τροπαλισμοί, το ελεύθερον πνεύμα
ο καπελωμένος αστακός, κοπτάτσιαι
ή πλατφόρμαι μινιμάλ της διασπάσεως
και άλλαι της προόδου αηδίαι.

Ετεροδημώδες

Εγέρασα μωρές παιδιά, εξήντα χρόνια Φώτης
τον ύπνο δεν εχόρτασα και τώρα αποσταμένος
θέλω να πάω να κοιμηθώ, εστέρεψε η μαγκιά μου.
Ντρίπλες κουβάρι έκανα, ευκινησία δε μένει.

Ποιος ξέρει από την ντρίπλα μου μου τι δέντρο θα φυτρώσει.
Κι αν ξεφυτρώσει Σύριζα, στον ίσκιο του από κάτω,
θα ‘ρχονται συριζόπουλα τα φούτερ να κρεμάνε,
να τρών τα συριζόφρουτα, το Φώτη να σχωρνάνε.

Ο γερο Φώτης το’κανε ο γερο Φώτης, βάι.

Αυτοσοφία από το 2013:

“Η ανάγνωση είναι η άρνηση της γραφής. Η γραφή είναι η άρνηση της έκφρασης. Η έκφραση είναι η άρνηση της ανάγνωσης.”

Γκεόργκ Τουμάνγκ ο πρεσβύτερος (1688-1754) Οι Τριάδες του χάους , Λυβέκκη 1780

Μετά το 2010/11, είχα την αίσθηση πως εννιά στους δέκα Έλληνες πίστευαν πως για την Κρίση έφταιγε η φαντασία τους και πως ξυπνώντας ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωί θα έτρεχαν για διακοποδάνεια, πιστεύοντας πως υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες ενός εφιάλτη.

Το ποσοστό αυτό σήμερα, μάλλον συρρικνώθηκε, πάντως μεγαλώνει η αίσθηση πως κυβερνήτες και αντικυβερνήτες αποκλείεται να έχουν κάποιο σχέδιο δραπέτευσης. Επομένως οι λυσσασμένες κόντρες μεταξύ τους, μόνον διασπορά ψήφων μπορεί να προκαλέσουν.

Παγκόσμια ημέρα του φινίτο λα μούζικα, μάλλον.

Πάνω που κλείνανε σαράντα χρόνια από το σεισμό της Σαλονίκης, είπα να σημειώσω κάτι. Έντεκα και δύο, σινεμά Κορωνίς, Πυρετός στο Αίμα κι έπειτα ο θρηνώδης τριγμός των πολυκατοικιών, και έβαλα λέξεις, οδοιπορικά, Μονοπήγαδο Περαία, Αγροσυκιά Αθήνα κουβαλώντας φίλους ετοιμάζοντας το ταξίδι στην Τορώνη, τα ονόματα Μουρέλος, Ίσαρης, ο αδερφός μου Γιάννης, Μαρωνίτης ε καλά, ένα ακόμη χρονικό, δεν θα συνεγγίζει τον Μαλαπάρτε και την δειλή τόλμη του Βάιου Μπαγλάνη και άλλων ξεχασμένων ω το καλοκαίρι και μια πόκα πλωτή σε κότερο καλύτερα να αφήσω τις λέξεις χουλαχούπ, οργανικός διανοούμενος και άλλες σάλτσες. Θέλω να ξεχαστώ γράφοντας. Ruit horas.

Μεγάλο μέρος της χώρας ταράχτηκε από τις Πρέσπες, παρεκτός από αυτούς που γλυκοκοιτάζουν μερικές μοντέλες «που αναστατώνουν το Ίντερνετ».

Πέρασαν δυο μέρες από τις τελετές και αρχινήσατε πάλι να μετράτε το νιονιό σας με φουρκέτες. Μόνον η κόντρα σας ενδιαφέρει. Είναι σαφές και συμπαθάτε με, όλοι, δηλαδή εσείς που «διασταυρώνετε τα ξίφη» σας, κι ας μη ξέρετε πως κόβεται το νουά. Τόσα αξιώματα, θεσμοί, αντιπροσωπείες, ιστορικά μελέτια και φέρεστε ωσάν τους ψιλικατζήδες στο Αλ Καλίλι.

Ό,τι λέτε είναι ασήμαντο και βαράει τζούφιους σμπάρους. Κι εσείς και οι απέναντι. Άνευ σημασίας είναι πως ακολουθείτε ρετσέτες απέξω. Αν ο Κολοκοτρώνης ήταν Ναπαίος, ο Κωλέττης των Γάλλων και ο Μαυρογορδάτος των Άγγλωνε, όλοι το ξέραν. Στον Πατσιφίκο, ανεχτήκατε αγήματα να διασύρονται στο ένα πόδι επειδή μερικοί γιουχάρισαν σε έναν Επιτάφιο. Ο Βενιζέλος ήθελε την Αντάντ άχρι τελευταίας ρανίδας, ο Τσουδερός δέχτηκε την πρωθυπουργία επειδή του το ενέκρινε ο Βενιζέλος από τον άλλο κόσμο, «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» και άπειρα ναιναιναί διαχρονικώς. Ο δε Καραμανλής για να εισαχθεί στα προκριματικά στους Έξι, σε μια εβδομάδα ξαπόστειλε τον Μέρτεν και υπόγραψε τις αποζημιώσεις της Κατοχής. Εννοώ πως οι ηγέτες των κρατών ωσάν το εδικό μας, έχουν πολλές και ποικίλες αξιοσύνες, αλλά αλμπενί γιοκ. Κι αν τσινίσουν, έχουν την τύχη του Μούτζουφλου. Στα γουναράδικα.

Μεγαλώστε άπαντες την κλεψύδρα. Χίλιες φορές πιο αποστομωτική να ήταν η συμφωνία, χαράμι θα πήγαινε, επειδή δεν κάνατε το παραμικρό για τους διαφορετικούς ή απλώς για τους «άλλους». Ήδη τους γύφτους θα τους μετρήσει η ιδιοφυία μιας λομβαρδικής Λίγκας. Και η μισή Έλλαδα περιέχει διαφορετικούς, να φάνε και οι κότες. Ισονομείστε τους, γαημώ το κέρατό μου. Όχι μόνο γεμιστά στο πόπολο και επιδόματα. Αμολάτε τους, που θα λεγε ο Αυλωνίτης. Αφαιρέστε  τον πειραχτικό ή πειρατικό λόγο, μη γεννάτε προδότες και καταδότες. Δεν ξέρετε να περπατάτε στο λιβάδι με τα αγγούρια, που μάλλον πιστεύετε πως έχει αγγουρόδεντρα και το δέντρο την κοκακολιά. Να μάθετε τα μέρη που θεωρούν ότι νοσφίζονται.

Την παραμύθα σας, την μάθαμε. Όλα στο τσόφλι του αυγού, με το ασπράδι να βρωμάει και τον κρόκο κατάμαυρο. Κεντροαριστερός ανασχηματισμός από ξεραμένα χταπόδια, άμαθοι σε σοβαρή συζήτηση, μετά δικαστήρια, στο τέλος γεμιστά και μερικά αντίδωρα. Την κεντροδεξιά την θέλετε κι ας έχετε βάλει στόχο να την στείλετε με τους Μπαλτάκους στα υπεριώδη τόξα. Δεν είστε ανάξιοι του επινοημένου Έθνους. Είστε ανάξιοι και επιλήσμονες του καταρρέοντος χρόνου. Τίποτε άλλο.

Από ακριτομυθίες και μια παραλέκατη συλλογιστική, νομίζω πως διακρίνω το περίγραμμα του Μεγάλου Σχεδιασμού.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση, έχει ομοιότητες με τα Παλμερικά. Μην κοιτάξετε τον Γούγολα , διότι ημπορώ να βάλω άλλη λέξη που λήγει σε –ικά και να χαθείτε.

Ο Μαραντζίδης και ο Καλύβας, ως διόσκουροι ,δεν προφητεύουν την κεντροαριστερή στροφή  του Σύριζα και την διολίσθηση προς τα δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την ετοιμάζουν. Την περιμένουν. Κάποιος τους τα ξέρασε και ακολουθούν τη συνταγή (εδώ σε μένα τα εξομολογούνται φίλοι και ομοτράπεζοι, που δεν  ψηφάω, μήτε πρόκειται)

Η κυβέρνηση, θα τραβήξει όσο πάει την θητεία της. Διότι η κεντροαριστερή κατάληξη θέλει την εμπέδωσή της. Θέλει εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ παραμελημένους, θέλει Γριβάδι ποταμίσιο, και θέλει ανάδειξη ηγετών που σέβονται την περίμετρό τους.

Στην άλλη όχθη, κεντροδεξιά συσπείρωση, δεν θα υπάρξει.

Μόνη περίπτωση να επιταχυνθεί κάτι, θα ήταν να αναδειχθεί Έλλην τις Όρμπαν. Αλλά μπορεί να τον κρατάνε στη σαλαμούρα για την περίοδο της απλής αναλογικής που θα είναι το μόνιμο εκλογικό σύστημα.

Ο οδικός χάρτης που μου δείχνει το φελτζάνι.

Πρώτα και έξαφνα, άσχετο αν το διαδίδουν, θα επιπέσει αποφορά σκανδάλων και θα χαθεί μια μερίδα πολιτικών.

Θα συνεχιστεί η αναδιανομή χρημάτων με τη μέθοδο ψαλλίδι-πέτρα-χαρτί. Ψαλλίδι σε συντάξεις, φαγώσιμες πέτρες σε ανεχείς και βασανισμένους και ολίγους «εδικούς των». Το χαρτί θα σκεπάσει αυτό το όργιο. Αλλά επενδύσεις; Πώς θα βρεθούν. Α, έχομεν τις κσένοι επενδυταί δγιότι αφτοί το έχουν κσανακάνει. Από Ταιβάν και σαπέρα.

Άμα βγει ο Κυριακος, θα ακολουθήσει (πιο πιστά δε γίνεται) την τρέχουσα πολιτική.

Επιτέλους θα στρώσει το μεταναστευτικό, διότι οι ΜΚΟ και τα υπόλοιπα τσακαλάκια, θα έχουν τελείως οργανωθεί παγκοσμίως. Θα ψωνίζουν δυστυχείς και απόρους, με δημοπρασίες κρατών και με καράβια με όλα τα κομφόρ.

Και σας είπα την αισιόδοξη εκδοχή, μετρώντας τον ρυθμό με τον οποίον τα ελληνί κανάλια, μεταστρέφονται με μηνιαίο ρυθμό της τάξης του 10% υπέρ της κυβέρνησης. Νειλόμετρο είναι τα μέλια που στάζουν ολούθε.

Υπογράψατε με μία χώρα που δεν γνωρίζετε, σε ένα ιδιόλεκτο που δεν καταλαβαίνετε. Την χώρα που επινοήσατε και διαπλάθετε επί δεκαετίες, η γαλάζια των ποιητών με τις γελοίες υποδομές που δεν διστάσατε να μας επιβάλετε μέσα από τις ηττοπαθείς ειδήσεις των πατεράδων σας, την κάνατε ρεζίλι πλάθοντας το αδιανόητο τοπίο της, φερμάροντάς την ως «άγνωστη» και «πονεμένη» κυρά που φαντάζει ποθητή μετά το τρίτο τσίπουρο, προσποιούμενοι πως το ξεραμένο αίμα της διαδρομής ήτανε γραμμές σιδηρομεταλλεύματος και όχι το μισοτελειωμένο φάντασμα των τελευταίων στιγμών του Εμφυλίου.

Ισονομία και δικαιοσύνη, ήταν η  σωστή απάντηση σε αυτό το άκεφο διαγώνισμα όπου συρθήκατε να λάβετε μέρος. Και θλίβομαι ακόμη περισσότερο βλέποντας πως οπλίσατε το ανεγκέφαλο στοιχειό του διχασμού και της τρομοκρατίας, διατεινόμενοι εκσυγχρονισμό και έκπληξη για σκάνδαλα από τα οποία πήρατε εγκαίρως το μεράδι σας.

Η Πρέσπα ήταν το Τομπρούκ, η τελευταία ερημιά που πλάσατε όλοι σας. Έχει όλα τα άχρηστα συστατικά μιας ξεχασμένης σειράς από ήττες. Μια μονιά που ήταν ήδη παρελθόν από τον 11^ο αιώνα, όταν μισθοφόροι, αφού συμπλήρωσαν τις δηώσεις από τα απόνερα του Βοϊτάχου, του Δελεάνου και τις παπαριές του Συνεχιστή του Σκυλίτζη, νομίσατε πως κολλώντας στην ψύχα της την ακεφιά ενός εναλλακτικού ξενώνα θα σας έβγαινε μια πασιέντζα παιγμένη με οστά αποθαμένων.

Η χώρα δεν συρρικνώθηκε για να γίνει πιστευτό το φασματικό προσωπείο της Ευρώπης, η Αμερικάνικη Ευήθεια και η Ρώσικη ψευδαίσθηση του ξανθού Γένους.

Ισονομία και δικαιοσύνη, ήταν το μόνο που ζητούσαν οι εθελόδουλοι τρέσαντες των συνόρων. Και δεν την βρήκαν, όπως την ψάχνουν ακόμη οι λεγεώνες με τα κοκκορόφτερα της Κατοχής, οι γερμανοντυμένοι «πολέμαρχοι» και τα τελειωμένα καθάρματα από τις εκκαθαρίσεις παρελθόντων ετών. Και οι γύφτοι και οι βλάχοι και οι αρβανίτες και οι εντόπιοι από τέσσερα μιλέτια και οι πρόσφυγγοι από τα τρία σημεία των χαμένων οριζόντων, γι’ αυτήν τη ρημάδα την ισονομία και τη δικαιοσύνη παρέμειναν εδώ, υπομονετικά, περιμένοντας να ξεπεράσετε τις μαλακίες των «εθνικών κινδύνων» γεμίζοντας τον βορρά μας με σύρματα, ναρκοπέδια και κινδυνολογία.

Υπογράψατε δοκιμάζοντας γριβάδια και γλυκίζον κρασοβόλι, τραβώντας με τις διάτρητες μασέλες σας το στεγνό βοδίσιο ξεραμένο κρεατάκι της Πελαγονίας και των Δασσαρητών, λησμονώντας πως, δεν θα βρεθούν ποτέ οι στήλες των Εγχέλεων, που γλύκαναν τα βασιλικά γεράματα του Κάδμου και της Αρμονίας, στις άξενες ακτές των Μανιών Ιλλυριών και βάραιναν τις ποδιές των Βαιμούνδων, όταν έπαιζαν τους ρηγάδες, δυο βήματα από τις φωλιές της κάθε προπαγάνδας.

Η Ελλάς, απέκτησε τους Ιροκέζους της, που πήρανε το σκαλπ των πρώτων Αποίκων και σκοτώνονται μεταξύ τους ανακαλύπτοντας την ενδελέχεια του μπαρουτιού και της ύσκας.

Τώρα, μπροστά μας η χώρα που περιμένει τον Όρμπαν της για να γλυτώσει από την συναισθηματική πανούκλα της κουτοπόνηρης δήθεν Αριστεράς.

Και γαμώ την ηδονή και τη φοβία του εκ βορρά κινδύνου, που ήταν το καθρέφτισμα κάποιων νότιων που ξεβράστηκαν στις διαβάθρες των κλεισουρών, από τις χώρες των Νέμιτζων, στα καλύβια της κάτω Μπογδανίας. Ενώ οι περιηγητές σημείωναν στα κιτάπια τους την σολομονική των εγχωρίων: Poune taverna; Kyratza thelo gamiso essena.