Author: Πετεφρής

Νεκροί και αγνοούμενοι. Μάλιστα. Γέμισε το διαδίκτυο τύπους που μετράνε σαλιώνοντας το δάχτυλο και δεν τους βγαίνει η φρίκη. Θαρρείς και επρόκειτο για το Μπαμπγι Γιαρ του Γεφτουσένκο ή για τη Δρέσδη.

Δεν πέφτουν έτσι, γατόνια μου. Ένα πελώριο κομμάτι της πίττας είναι λασπερό, τελείως άψητο. Ακόμη κι αν υπάρχει φλουρί, θα κοπιάσεις να το βγάλεις.

Το αδαμάντινο περιδέραιο είναι ο κύριος Κουρουμπλής και όσοι Πάσοκες βρήκαν τον κουητό τους στον Σύριζα. Στα ώπα ώπα τους έχουν. Μετράτε θαλασσινά τριφύλλια που προκάλεσε και τι ήλεγε. Αν ήταν δικός τους, θα τον σούτερναν.

Αυτή η πίστη, η μπέσα στον προσήλυτο, είναι το μυστικό της κατσικωσύνης τους. Οι επιθετικές βουλεύτριες, ένας οικολόγος με διάφανα μάτια.

Οι αντίπαλοι της κυβέρνησης, δεν το βλέπουν: οι δοτικοί, ξεπλένονται με νεράκι. Οι αρνησίθρησκοι, με κεζάπι.

Θέλει άλλη τεχνική.

Καφενεία δεν πολυϋπάρχουν για να κατηγορούμε τους απανταχού της χώρας καφενέδες, ως κριτήριο αναξιόπιστου ράδιο Αρβύλα. Σκυμμένοι στο διαδίκτυο, πρέπει να ξεπεράσουμε την συναισθηματική πανούκλα που δικαίως, ως λοιμός, μας  κατατρέχει. Ω, τι ευτυχία τότε που ο Γεώργιος Αυτιάς ασχολούνταν με ειδικούς επί των συντάξεων και άλλων τραγικών! Τώρα, ως μπαμπαΒάνγκα, μεσίτρια του κάτω κόσμου με τους ατμούς που βγαίνουν από το άτυπο μαντείο της, έχει αποκτήσει τον αγοραίο λυρισμό των ερωτημάτων του, πονηρά προβάλοντας ως άφταιγους, τους ανθρώπους της εξουσίας που τον θεωρούν επιδραστικό. Χτες ο πυροσβέστης, σήμερα άλλος συνδικαλιστής, ενίοτε ένα ήρεμο παιδί με στρατιωτική ορολογία. Και κάθε τόσο, λυρισμός.

Βλέπω το χάρτη της Τραγωδίας και το ανάγλυφό του. Κοντεύω να μάθω τον Άγιο Ανδρέα και την  Αργυρά Σελήνη περισσότερο κι από το Αρδαμέρι και την Μπελαγκρότα. Θεοποίηση της λεωφόρου Μαραθώνος ως γραμμής Μαζινό μιας παραμορφωμένης χωροταξίας. Τις προάλλες, χωρίς ονόματα, μνημόνευσα  την στρατηγική μιας εντεταλμένης υπαλλήλου, χαρακτηρίζοντάς την ως «άτομο», μη και την προσβάλω. Και νάτηνα, ξάφνου να ίπταται ανωφέλευτη μιλώντας στο κινητό της αντί να ενημερώσει έναν δήμαρχο πως τέρμα τα δίφραγκα και να τον στείλει για εκκένωση. Ένα άγνωστο ως τα σήμερα πρόσωπο που νόμιζε πως έλαβε μια τιμημένη αργομισθία και του εμπιστεύτηκαν το αναπνευστικό σύστημα μιας ολόκληρης χώρας, έχει φορτώσει τα κανάλια με προβολή της Πολιτικής Προστασίας- ακόμη κι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να τον πήρε είδηση.

Κανονικά, έπρεπε να στείλουν τους άστεγους και τους δυστυχείς για μία εβδομάδα σε μία κατασκήνωση να μείνουν, να κλείσουνε το Μάτι με ηλεκτροφόρα καλώδια και να το ψάξουν ενδελεχώς- έχουμε τους επαγγελματίες γι’ αυτό. Και με την απειλή φρικτών τιμωριών, να αναγκάσουμε τους πάντες να κατανοήσουν πως η λίστα των αγνοουμένων επείγει, διότι η απουσία της επιτρέπει στους μαλάκες να τσοντάρουν στο λόττο των ανόητων καθυστερήσεων. Να φέρουν τους καλύτερους απ’ όλη τη χώρα να αναπληρώσουν όλους τους παρόντες της  περιοχής που δοκιμάστηκε και να κυβερνήσουν τις Υπηρεσίες και τα Σώματα, αλλά και εισαγγελείς, κατ’ απόλυτη προτεραιότητα. Θέλει μια εβδομάδα, σαράντα μηχανικοί να ξανασχεδιάσουνε το Μάτι και να του κάνουνε βαρύν αναδασμό. Ώστε του χρόνου να υπάρχει ένας οικισμός ασφαλής και πρότυπος. Ή νοιώθουμε τι εστί έκτακτη ανάγκη, ή γαμιόμαστε  άκοντες.

Ναι, ξέρω, μας περιμένει βαρύς ανασχηματισμός και άλλα, συνταγματικά και εξόχως τραγικά. Η απειλή μιας στρατιάς από Δρακουμέλ που θα σείεται ως απειλή κατά της Δημοκρατίας θα έχει την τύχη της δήθεν Λεωφόρου Μαραθώνος. Βρείτε και θάψτε τους νεκρούς κατ’ απόλυτη προτεραιότητα. Έχουν υπάρξει Αργινούσες. Θα αγριέψει το Σύστημα και θα μας πάρει ο διάολος. Η Αντιπολίτευση πρέπει να πάψει να διαβάζει βουλωμένο γράμμα και η Συμπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αλλάξει φιδοπουκάμισο- κανένας δεν ξέρει τους Συριζαίους καλύτερα από τους ίδιους. Και ώσπου να ξαναγίνουν εκλογές, πρέπει να συμμετέχουν στα πάντα κατά 36%, όσα έλαβαν πριν τρία χρόνια. Ο Σαμαράς απέτυχε διότι κυβέρνησε ως Πολιτική Άνοιξη. Ο Τσίπρας το παραξήλωσε με τους Ανέλους. Βρείτε τα σε δέκα ζητήματα και κυβερνηθείτε. Ως τις εκλογές. Βρεθήκαμε μπόσικοι και θα το πληρώσουμε ακόμη πιο ακριβά. Όλοι, μα όλοι σας, ξέρετε τους αναμεταξύ σας άχρηστους και επικίνδυνους. Η ταξική Ελλάς, ουριοδρομεί. Δεν χρειάζεται τόσο μεγάλο τοξικό μεσοδιάστημα.

Mπορεί  την «πολιτική ευθύνη» να την θυμόμαστε τα σάψαλα από την πρωθυπουργική πρόρρηση της εποχής Κοσκωτά, αλλά υπάρχουν μάγοι του Συστήματος που δοξάστηκαν με αυτήν την μέθοδο. Παράδειγμα, η σκληρή παραδοχή του Τσώρτσιλ μετά την παράδοση του Τομπρούκ από τον Ρόμελ. Στο περίπου: «δεν καταλαβαίνω τι συνέβη. Είχαμε υπεροπλία, περισσότερο στρατό και χάσαμε. Απορώ». Έτσι και τώρα. Οι οπαδοί του Σύριζα συσπειρώνονται γύρω από τον πρωθυπουργό. Παρομοίως και οι σύμμαχοι του Σύριζα. Βέβαια, κανένας δεν θα τολμήσει να επιχειρήσει διάνοιξη των αδιεξόδων στο Μάτι με μια αυριανή μπουλντόζα. Τον περιμένουν αυστηρές αποφάσεις του ΣτΕ. Dura Lex, βλέπετε. Ωστόσο, η πολιτική διέξοδος, η διάνοιξη, ορίστηκε. Η ικανότητα του Τσίπρα ως yapimci, παραγωγού, είναι δεδομένη.

Βέβαια, η κοιτίδα των γιαπιμτζήδων βρίσκεται στους διάσημους Μπιάλιστοκ εν Μπλούμ, του Μελ Μπρούκς και αυτό ας μη λησμονηθεί.

Θα έρθει η ημέρα όπου θα κυριαρχήσει όχι το αίτημα «παραιτήσου, κανάγια», αλλά η ευαρέσκεια «μπράβο που αρνήθηκες τη θέση, έχεις αυτογνωσία»

Δεν υπάρχει κυβέρνηση που την έπιασαν να κάνει ζημιές και δεν την λιάνισαν. Αλλά το παρόν γκουβέρνο δεν το βάζει κάτω. Φυσικά, το λιάνισμα δεν οδήγησε παρά σπανίως σε τουζλαμά ψιλοκομμένον. Δεν είναι αυτή η διαδικασία έξωσης ή περιστολής. Ωστόσο, παρά το ότι πολλά γράφονται κάτω από το σφουγγάρι, υπάρχουν λέξεις κλειδιά να μας υπενθυμίζουν μέρες κατακραυγής: Βραχώδη Όρη, Μπάλκος, Παπατζής, πρασινοφρουροί, Κένταυροι, αυριανιστές, Τσαουσέσκου, και πάει λέγοντας. Η κατακραυγή δεν είναι απέθαντη και οι ζημιάρηδες πάντα κηδεύονται με τιμές και νοσταλγία. Φωνασκώ από το 1985 και αρθρογραφώ από το 1995. Αλλά πρώτη φορά, οι ενστάσεις και οι αντιρρήσεις που πάντοτε υπήρχαν, και καλά έκαναν, μοιάζουν καμωμένες από τον ίδιο εγκέφαλο. Διότι για καμιά κυβέρνηση τα τρία ή τέσσερα χρόνια δεν είναι αρκετά. Η φρεναπάτη μιας οκταετίας στοιχειώνει πολλούς.

Εάν εφεξής ξαναπαιχτούν Ιππής ή Αχαρνής του Αριστοφάνη, ο ρόλος του Λάμαχου είναι καπαρωμένος.Ο στρατηγός έχει αναστηθεί. Πέρασε από τα καμμένα, μας μάλωσε και απήλθε. Ο ενδυματολόγος μπορεί να ξεκουραστεί, καταφεύγοντας σε ένα καραφάκι με ρακή.

Καρφώθηκα στη φωτογραφία. Μου φαντάζετε σάμπως αναγεννησιακοί. Μέδικοι που αγωνιούν μη και αγριέψει ο Μαλατέστα. Η στολή σας μόνον μου φαίνεται πιο πολυτελής από τα γιορντάνια τους. Πιο άσεμνη περιβολή από την επηρμένη divina simplicitas δεν διαθέτει ο ντουνιάς. Αφήσατε τους κέλητες στο προαύλιο και πεζέψατε. Χαμηλωμένο βλέμμα, το τουπέ στα ουράνια, της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά. Τα παιδιά μου και τους φίλους τους τα διώξατε, τα εγγόνια μου αγωνίζονται να προφέρουν την κεφαλογραβιέρα και τον ταραμά. Έκλεισα 36 ώρες ξάγρυπνος προσπαθώντας να μου κάτσει σωστά ένας αχταρμάς λέξεων, τα 17ωρα τα έχω μπόλικα για ντμπλάκαμ, ποτέ μου δεν ψήφισα Νέα Δημοκρατία, μήτε κι εσάς, μήτε και κανέναν. Απλώς συνειδητοποίησα πως αν κληρώναμε ιθύνοντες, δικαστές και σερίφηδες, η τσίπα μπορεί να ήταν έως και σεβαστική.

Φροντιστήριο θέλουν τα έρμα τα χαροκαμένα κι όχι πριμ για να τρουπώσουν. Σπίτι να μένουν, κι όχι θεωρικά σε μουσικές μυστικών θιάσων. Και να βλέπουν ανίδρωτους λατόμους και λοτόμους να γκρεμίζουν τα τοιχαλάκια που φράξαν τις ακτές. Ώστε να είχαν την ευκαιρία ν’ αρμενίζουν μισοκάναλα στο Μάτι αντί να περιμένουν τυμπανιαία πτώματα αδικοχαμένων, σκεπασμένα με θαλασσινό τριφύλλι.

Φυσικά και δεν φταίτε. Το φταίξιμο είναι μέγα προνόμιο, αφήνει ελεύθερη την οδό για μια συγγνώμη. Ευθύνεστε όμως. Και η ευθύνη δεν εξαργυρώνεται. Μπήκατε σαν τον πάγουρο σε δανεικό κέλυφος, με προθυμία γίνατε δόλωμα στα ρεντίκολα. Ο Σκάης σας μάρανε, χαϊβάνια.

Θυμάμαι τον ίμερο που μ’ έπιασε, διαβάζοντας έφηβος, στις «Εποχές», την «Κάθοδο των εννιά» του Βαλτινού. Με στοίχειωσε, ιδίως η λέξη «σκέβομαι=σκέφτομαι». Βρήκα λαμπρόν τον ιδιωματισμό.

Πρόσφατα, άτομο που ασχολείται με την πολιτική προστασία και το ρωτάνε συχνά για το κακό που μας βρήκε, απαντά αριστοτεχνικά, με τρόπο μαγικό, ώστε να καλύπτεται υπηρεσιακώς, σε περίπτωση που κάποιος εισαγγελέας εγκύψει στις δηλώσεις του.Πρώτο και μόνο μέλημά του, να «καλύπτεται».

Αλλά δεν καλύπτεται: καλύβεται. Κατ’ αναλογίαν με το «σκέβεται». Εννοώντας πως έχει στήσει με τρίχες, μια καλύβη στην οποία καταφεύγει, όπως ο ήρως του Ανδρέα Καρκαβίτσα στο διήγημα «ο κάτω κόσμος».

Με οδοντάγρα, κούσπο και εμβρυουλκό κι αν το απειλήσεις, δεν θα σου πει αριθμούς, νούμερα και ποσοστά. Δεν είναι της αρμοδιότητός του. Άλλοι έχουν την ενοχή («οι έχοντες την ενοχήν» παρά βυζαντινοίς, σημαίνει «οι έχοντες την διοικητική ευθύνη») κι άλλοι θα απαντήσουν. Τίποτις αφελείς ένστολοι, το πολύ. Θα απαντά, πάντοτε εξουθενωμένα και στο πήγαινε- έλα, περιγράφοντας τις διαδρομές του, με φωνή μελούρα.

Επιπλέον ψάχνοντας στο διαδίκτυο, έχει φροντίσει, τα φρικτά κενά της νομοθεσίας, εδώ και μήνες, να τα καταγγείλει δραστικά. Με εισηγήσεις εν αβρότητι. Από τον διορισμό του και δώθε, διαμένει εν καλύβη.Δ εν βαρύνεται το άτομο. Καλύβεται.

Μη περιμένετε σωσμό και προκοπή.

O Δυτικός σφοδρός άνεμος, μπορεί να ήφερε τον Οδυσσέα γρήγορα στην Σχερία, αλλά έχει ενα ζήτημα. Είναι σπάνιος. Μου είχε υποσχεθεί το ανακτοβούλιο των μετεωρολόγων την Δευτέρα ως εσχάτη των ημερών του πνίγους, δι’ ό και καρφώθηκα περιμένοντας, βράζοντας με παγωμένη πλάτη απ’ το κλιματιστικό. Στην πτωχομάνα ήδη γινόταν λούτσα οι μπαγιάτηδες, άρα θα ακολουθούσαν και εδώ Μάνδρες και άλλα ξεχειλίσματα. Θα κατέπιπτεν η ζέστα, άρα θα έβγαινα επιτέλους να διαπράξω εκατό βήματα χωρίς να λιγοθυμάω. Αντ’ αυτών, φωτιά στη Κινέτα. Την ήξερα ως φιλοξενούσα τον κουητον της Ζωζούς Σαπουντζάκη και από ταμπέλες ενόσω διέσχιζα με αμάξι ή προαστειακόν την χώρα των άθλων του Θησέως. Εις την γραμματείαν μου διαθέτω δύο μονίτορες για να ρολάρω τα κανάλια, προς τάχατες ενημέρωση. Είχε από ενωρίς αναλάβει ο Σκάης και όργωνε τους κεκοιμημένους των Υπηρεσιών που απόμειναν προς καθυσηχασμόν. Έως και το Αστεροσκοπείον ρώτησαν που είχε ένα μαντζαφλέρι που εντόπιζε με κόκκινο ή κίτρινο, τες φωτιές. Ο Πορτοσάλτες ακούει Κινέτα και ρωτά, ως αθώος: μήπως έφτασε τον κακόν στην Πάρνηθα; Δεν πρόλαβε να αποσώσει και γέμισε το Facebook με ειρωνείες φυσικομαθηματικών. Άκου τι λέει ο άσχετος. Εντέλει άνοιξε ένα εργοτάξιο πυρός στην Πεντέλη. Σε τόπον ονόματι Καλλιτεχνούπολη. Περίμενα τη συνέχεια: φως φανάρι πως θέλουν να μας καύσουν. Οι Τούρκοι, οι Ρώσοι, οι Μακεδνοί, τα φασιστάκια. Υπάρχει και ζήτημα βωξίτου. Άρα δεν έχομεν χρείαν μαρτύρων. Λείπει και ο πρωθυπουργός στα Μέρη των Μανιών Ιλλυριών, η χώρα είναι ακυβέρνητη. Δήμαρχοι, πολιτικοπροστάται, πολίτες με υδρολάστιχα, έβγαιναν στον Ήχο και έλεγαν πως όλοι έχουν συνταραχθεί και απαριθμούσαν Καναντέρ. Μετά σοβάρεψαν τα ζητήματα, η χώρα απέκτησε σύσκεψιν, επέστρεψε η ηγεσία. Η υλώδης Κινέτα, με τα ευφάνταστα τοπωνύμια Συνοικισμός 1, 2 και 3, είχε φουντώσει και έκλεισαν οι δρόμοι της θαλάσσης. Ένας πολίτης έσκασε το μυστικό: δεν φτάνει που θα χάσουμε τα σπίτια μας, δεν θα μας αφήσουν να ξαναχτίσουμε διότι δεν τους ρωτήσαμε όταν τα χτίζαμε. Ακύρωσα  ό,τι έγραφα. Ποιος γαμεί υφολογικές περιπλοκάδες. Στην οθόνη εμφανίστηκε το διαχρονικό ανέκδοτο που λέγεται «λεωφόρος Μαραθώνος», ένα στενό χρώματος ποντικί ποτάμι μετά διαγραμμίσεων που «τεντώνει, ξυλιάζει και φεύγει». Καιγόταν το σύμπαν, είχε ξαναγίνει. Όλα τα χτισμένα κινδύνευαν. Μαζί και οι πολίτες που απεγνωσμένοι έτρεχαν στη θάλασσα. Όπως τότε. Όπως πάντοτε, από την στρατηγία Δάτιδος και Αρταφέρνους. Λυπημένος, έχασα τη συνέχεια της τύχης του Πάργαλη Ιμπραχήμ που έπαιζε βιολί ο γενίτσαρος, ενώ ατάραχοι διαφήμιζαν πραμάτειες η Κρητική Αλόη, η σκεπτομορφή της Ζωζούς, ενώ στα Κρατικά όλα είχε πνεβματική τροφή στοχαστικών πλάνων. Καιγόταν κόσμος. Αττική, φαιό νταμάρι που πρασίνιζε κατά περιοχές. Όχι, οι θάνατοι δεν είναι δολοφονίες. Είναι τελετές. Της Βαβυλωνίας. Εξάλλου και στην Καλιφόρνια το εξοχικό μπουρλότο συνηθιέται. Και άλλες χώρες καίγονται. Περίμενα τους ενόχους που κρύβονταν πίσω από τις κορύνες των φλογών. Πρώτος, ο Σκάης. Απολύτως φυσικό. Μετά οι πράκτορες, ρούβλια και έτσι. Τα επιχειρήματα, ατράνταχτα. Συνωμοτούν, οι αλγεινοί κανάγιες. Σοφοί οι αρχαιοφύλακες που έκοψαν το ωράριο της Ακροπόλεως των Αθηνών. Θα κλαίγαμε τις αθώοι τουρίσται. Πονηρός ο Αύγουστος, δεν θα κατηγορηθεί για τα μελτέμια. Αλλά δεν θα τους περάσει, οι αλήται. Θα έρθουσι drones, ευρωπαϊκά πτερώματα, τα μνημόνια δεν αναφέρουν το κιχ τους για χωροταξίες και πυροπροστασία οικισμών. Οι επικεφαλής των Υπηρεσιών ρίχνουν μια τελευταία ματιά στους Οργανισμούς των. Όλα πήγαν by the book. Και αύριο ένα δένδρο θα μεγαλώνει στο Μπρούκλιν, δίπλα στο αρραγές κάστρο του Κρόνιν. Οι Κρονόληροι μπορούν να συνεχίσουν.

Για τους μόνους ανθρώπους που διατηρώ διαχρονικώς αγαθά αισθήματα, είναι οι τεχνίτες, οι βοηθοί τεχνίτες, οι εργάτες, οι καλφάδες και τα καλφόπουλα. Και συνεχώς οι εργοδηγοί, ένα σπάνιο είδος. Διότι έχουν μπούσουλα και είναι μεγάλη τιμή να σε αποδέχονται και να σου μιλάνε. Στην ανασκαφή, στο καραγιαπί, στο μερεμέτι, στο συνεργείο, δεν έχουν το όμοιό τους-δύσκολα το καταφέρνεις με συναδέλφους, όποιας κοπής. Στο δεκατιανό τσιγάρο, στο κοινό προσφάι, στη χαζοκουβέντα ενώ δεν έχουν έρθει τα γαμημένα τα υλικά, στο τυχαίο αντάμωμα σε κυριακάτικη βόλτα ή την ώρα που βάζουν γαλατάκι σε φιδότοπους, μοιάζουν αιώνιοι, δεμένοι με το σώμα τους, ενώ τους καβγάδες έχουν τρόπο να τους θάβουν. Δεν θέλουν κουστουμάτους και οδηγίες εγχειριδίων. Και ζωντανεύει το αίμα τους αν τους παινέψεις δίκαια. Μεταξύ τους έχουν αόρατη και βουβή εκτίμηση για τον συντροφίτη που ξέρει περισσότερα. Και τις μέρες, τις εβδομάδες ή τους μήνες που συνυπάρχετε, να τις αδράχνεις, να απολαμβάνεις το κάθετι. Αρκεί να μη ξεχωρίζεις τεμπελχανάδες και εργατικούς- είναι απίστευτο πόση δουλειά βγάζουν οι τεμπέληδες. Κι αν σου κατέβει η διάθεση να διώξεις κάποιον, είναι βλακώδης παραίσθηση. Εσύ πρέπει τότε να τους αδειάζεις τη γωνιά. Είτε σε ανθυγιεινά υπόγεια, είτε κλειδώνοντας τη σκαλωσιά, είτε σε γλυκά τοπία και μαραμένα εργοτάξια, δεν έχεις άλλους κι είναι όλοι καλύτεροί σου. Απολαμβάνουν τη στιγμή που καταλαβαίνουν ότι διδάσκεσαι απ’ αυτούς.