AΠΟ ΠΕΤΕΦΡΗΣ ΠΡΟΣ ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 7:41 ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΓΚΑΣΤΡΩΣΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΒΙΟΑΓΥΡΤΗ ΧΑΤΤΑΛΕ ΣΒΑΚΟ ΧΟΝΔΡΟΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΚΟΥΔΕΒΛΟ?
Mου κοινοποιήθηκε ένα SMS προς εαυτόν και αισθάνομαι άβολα. Η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως. Την έχετε δει μάγοι της διασποράς και χατμάνοι της αμειψισποράς. Δεν του απάντησα του καλπη.
Σε λίγες μέρες το greekcloud θα φιλοξενήσει σε συνέχειες το μυθιστόρημα «Εσπανιόλα» που με απασχόλησε δεκατέσσερα χρόνια. Γεννήθηκε μέσα Αυγούστου του 2004, κι εδώ βρίσκεται η ανάβρα του. Ήταν η μέρα που έσκασε η υπόθεση Κεντέρη- Θάνου. Ανήμερα εκείνης της Παρασκευής, τελειώνω το «καναβάτσο» της ημέρας με τη φράση.
Επίτηδες ερμητικό και δυσερμήνευτο κείμενο, γραμμένο με τον τρόπο οπαδού του Τρισμέγιστου Ερμή, εξαιρετικά αφιερωμένο στον αρχηγό της ελληνικής αθλητικής αποστολής, και στον προπονητή του Κεντέρη και της Θάνου.
Μια φορά την εβδομάδα, έγραφα και μια άλλη σειρά, το balkangate, ως Μπλάκι Μαχαίρογλου, για το κυριακάτικο. Εδώ, υπάρχουν και λεπτομέρειες:
Πώς να πετάξετε τα λεφτά σας
Είναι απλό. Ρωτήστε τους συντονιστές του συστήματος ασφαλείας των Αγώνων. Αυτοί ξέρουν να πετάνε λεφτά. Τίποτε άλλο, δεν ξέρουν. Οι πανάκριβοι εξοπλισμοί ανίχνευσης, έμειναν πεισματικά τυφλοί και βουβοί. Ερωτώ. Πώς βρίσκουν ορειβάτες ανιχνεύοντας το κινητό τους και δεν έβρισκαν τον Κεντέρη, που είχε κλειστό το κινητό, αλλά μέσα στο λεκανοπέδιο;
Άρα, Ζέππελιν, κάμερες και άλλα μπρικαμπράκ είναι γιa το θεαθήναι. Διότι όπου αφθονούν οι «ολυμπιακές μεραρχίες» λιγοστεύει το μυαλό.
Σε ποιά ιστορία αναφέρεσαι;
Σε καμία. Ξέρω ό,τι ξέρετε. Κεντέρης και Θάνου φτάνουν στο Ολυμπιακό χωριό. Ο υπαρχηγός τους δίνει κλειδιά. Είναι από ταξίδι, ζητούν και παίρνουν άδεια από τον αρχηγό να μαζέψουνε τα πράγματά τους. Φεύγουν και έρχονται στον αρχηγό οι αναζητητές ντόπας. Πού είναι οι αθλητές σου; Πήγαν σε μια δουλειά και έρχονται. Βρες τους, τις επόμενες δυo-τρεις ωρίτσες, μη γίνει της μάμαλης. Ευχαρίστως, λέγει ο αρχηγός.
Παρένθεση
Δεν μπαίνω σε καμία ουσία της υπόθεσης, μήτε εσείς να το κάνετε. Απλώς, aς ζήσουμε μέσα στο μυαλό του αρχηγού, όσο μπορεί να αντέξει κάποιος σε μία έρημο.
Εσείς, αν ήσασταν αρχηγοί, τι θα κάνατε;
Θα παίρνατε στο κινητό τον Κεντέρη. Κλειστό. Θα παίρνατε στο κινητό την Θάνου. Κλειστό. Θα παίρνατε στο ακίνητο και στο κινητό τον Προπονητή τους. Κλειστό και μη αλαλάζον. Επόμενο βήμα; Αμέσως. Θα στέλνατε περιπολικό στο σπίτι του προπονητή, στους όποιους γνωστούς και συγγενείς των αθλητών, στον Άγιο Κοσμά. Και θα ειδοποιούσατε τους ανωτέρους σας, ότι πρέπει να βρούμε τα δυο παιδιά, επειδή θα γίνει της μάμαλης.
Και αντ’ αυτών τι έγινε;
Απλό. Ο αρχηγός, μίλησε, λέει, με τον υφυπουργό. Γιατί παρακαλώ; Να του παραπονεθεί ότι οι αθλητές δεν βρίσκονται; Με ποιόν άλλον μίλησε; Αυτός ξέρει. Σημασία έχει ότι τα παιδιά ήταν στο μπαλκόνι του Προπονητή, ρέμβαζαν, ενώ η Αθήνα βούιζε, και όταν το έμαθαν, ταράχτηκαν τόσο, ώστε μεταμεσονυκτίως καβάλησαν μια μηχανή και γύριζαν στο χωριό, οπότε και στούκαραν κάπου επειδή ήταν ταραγμένοι. Μάλιστα. Τότε γιατί ο Προπονητής, σε δήλωση στα κανάλια, είπε ότι «είμασταν στη βεράντα και το κλίμα ήταν βαρύ;». Αφού δεν ήξεραν ότι τους ψάχνουν, για ποιόν λόγο θρηνούσαν; Για τον χαμό του Μάρλον Μπράντο; Δεν έπρεπε να είναι χαρωποί, ανάλαφροι και να μιλούν περιφρονητικά για τους αναρίθμητους δημοσιογράφους που μόλις το μεσημέρι είχαν ταράξει τους αρμόδιους στις ερωτήσεις για Κεντέρη και Θάνου; Περιφρονητικά, αφού μόλις έδιναν αίμα και ούρα, θα ήταν καθαροί και αθώοι.
Δηλαδή, τι έγινε;
Πού να ξέρω τι έγινε. Ένα θα σας πω: παρατάτε με!
Παρατήστε, αν μπορείτε, και τα ψέμματα, τις ανακρίβειες, τις ηθελημένες διαστρεβλώσεις, τα παιχνίδια με τα ΜΜΕ. Ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω από κάποιον παροδικό συνεργάτη, που τον ρώτησα προ μηνών αν θα συναντιόμασταν και μου λέει «αποκλείεται, επειδή έχω αγώνα την τάδε του μηνός, και πρέπει να στεγνώσω έως τότε».
Μη θυμώνεις Μπλάκι, θα γίνουν οι κατάλληλοι χειρισμοί..
Εμένα μου λες…Άειντε, καλό δεκαπενταύγουστο και να πάτε από τη Γέφυρα, στράτα- στρατούλα, μη βραχείτε και μετά δεν θα στεγνώνετε…
Αλλά δεν ησύχασα. Σκέφτηκα, κατά τα ειωθότα, ένα ψευδοϊστορικό, που ήταν η μογγολική εκδοχή της υπόθεσης:
Ο μεσάζων της Σαμαρκάνδης
«Ο Ταμερλάνος ανέθεσε στο Που-γιν, που εφοδίαζε με ζωοτροφές τους ίππους των Μογγόλων, να οργανώσει τελετές υποδοχής των προγόνων του στον δίσκο της σελήνης, με λαμπρούς αγώνες. Ήταν μία αναβίωση, επειδή ο Αττίλας είχε απαγορεύσει τις γιορτές, και ο Τζένγκις Χαν τις ξανάρχισε.
Ο Που-γιν, λογάριασε τα έξοδα στα εκατό χιλιάδες γαλόνια ξινόγαλα φοράδας. Ήταν ζάπλουτος, αλλ’ όχι ηλίθιος. Συγκέντρωσε τους προμηθευτές του, τον υπέρτατο των πεταλωτών και τον έξαρχο των σαμαριών, και τους πρότεινε να γίνουν χορηγοί των Αγώνων. Σε αντάλλαγμα, θα είχαν δικαίωμα να διαφημίζουν την τέχνη τους, βάφοντας με τα εταιρικά χρώματα τις ουρές των κελήτων. Κλείστηκε η συμφωνία και ξεκίνησε η προετοιμασία.
Ο Ταμερλάνος ήθελε στίβους καθαρούς από καβαλίνες, θεωρεία για τους πρεσβευτές των ξένων κρατών που έπρεπε να θαμπωθούν, και νέες γιούρτες υπερπολυτελείας για να διαμένουν. Ο Μεσάζων θύμωνε με τους εργολάβους που καθυστερούσαν τα μογγολικά overlays. Kι όταν ήρθαν οι ξένες αποστολές, οι Τουρκμένοι με λαμπρά άλογα, οι Αβαροσκύθες με κοντούτσικα και μαλλιαρά που έτρεχαν σαν πυραυλάκια βυζαντινού υγρού πυρός και οι Χάζαροι με κάτι ούντρες περιποιημένες, οι χορηγοί τον πίεσαν είτε να του δώσουνε λιγότερο ξινόγαλα φοράδας, είτε τα μογγολικά άλογα να λάβουν μέρος σε μια έξτρα παρέλαση,με πολύ στολίδι, για να ανεβάσουν την δημοφιλία της ουράς τους.
Οι αυτοκράτορες των Κινέζων, είχαν καθορίσει από αιώνες τι σανό και τι τριφύλλι πρέπει να τρώνε τα αγωνιστικά άλογα. Ο μεσάζων ήξερε ότι οι Χάζαροι θα κέρδιζαν τους Αγώνες, επειδή άλεθαν μέσα στο χορταρικό βούτυρο από γιάκ του Θιβέτ. Αλλά ήξεραν τις αναλογίες και οι επόπτες δεν τους έπιαναν. Ενώ ο Μεσάζων, είχε κανονίσει να είναι τα άλογά του «καθαρά», την Πέμπτη νύχτα της Πετραίας Πανσελήνου. Η τελετή όμως ήταν μια εβδομάδα πριν. Δοκίμασε λοιπόν να τα φέρει λαθραία, πράγμα που κατάλαβαν οι αγρυπνούντες Χάζαροι και κατήγγειλαν τα πάντα στους Κινέζους αυτοκράτορες.
Ο Ταμερλάνος ήρθε σε δεινή θέση. Πήγαινε για δόξα και περιπτύξεις με την αιωνιότητα και κόντευε να θαφτεί σε ένοχες καβαλίνες. Κάλεσε τον Που-Γιν και τον μάλωσε. Ο μεσάζων μοίρασε άφθονο ξινόγαλα, βουτούρτα και στεγνό κρέας καμήλας σε ειδικούς, σε αρμοδίους, σε καλλιτέχνες και σχετικούς. Αυτοί ξαμολύθηκαν στις γειτονιές της Σαμαρκάνδης, ζητώντας από τον λαό να λυπηθούν τα μογγολικά άλογα και την μεγάλη προσπάθεια του Ταμερλάνου που κινδύνευε.»
Αυτή είναι η ιστορία. Ευχαριστώ τους θεούς της στέππας που με ξαναβάζουν στο επάγγελμα του συγγραφέα…
Δεν πρόλαβα να αποσώσω, και η συγγραφική ιδέα ήρθε και έδεσε, με την μορφή βιαστικής σημείωσης:
Ο ΜΕΣΑΖΩΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΚΑΝΔΗΣ
Ακολούθησαν δεκατέσσερα χρόνια ποικιλιών.
Εγκύκλια εισαγγελική σύσταση να κόπσουμε το «λαθρομετανάστης» και τα παρόμοια, μη και συμπεριληφθούμε στους ρατσίσται.
Εγκάρδια συγγραφική παραίνεση: οι λέξεις δεν διαθέτουν ιδεολογία. Οι έννοιες, ναι.
Γι’ αυτό και υπάρχουν τα σχήματα λόγου. Μη φοβάστε: θα περάσει κι αυτός ο κομιλφισμός, όπως τόσες και τόσες εκπτώσεις του λόγου. Όπως η μαλακία να αφαιρούμε αμοιβαίως τη βία από σχολικά εγχειρίδια, προκειμένου να ρίχνουμε και καμιά πατσιφιστική ζεϊμπεκιά.
Εντάξει, να παίξουμε τους διχασμένους, ως καθώς επιθυμείτε. Μπορείτε να κόψετε, έστω και κατά μικρό ποσοστό, την ανυπόφορη πάρλα;
Σκοτείνιαζε και ενέσκηψε στη γκλάβα μου ένας μονόλογος. Δεν είχε λογοτεχνική αξία: για την ακρίβεια, δεν είχε καμία αξία. Χτύπησα με δύναμη το κούτελο να φύγει, αλλά δεν σημάδεψα καλά το δοξαπατρί και πάτησα κατά λάθος το start.
«Τις εκλογές του ’12, παρότι διπλές, τις κέρδισε κάποιος που θα έσκιζε γάτες. Του ’15, ένας άλλος που αφόρει ένα πρόγραμμα από το Φαμ κιούκα της Σαλονίκης που υπόσχονταν ζωή χωρίς μνημόνια και άλλα παιγνιώδη. Αμφότεροι εκλέχτηκαν και κυβέρνησαν ή κυβερνούν παραπάνω από έξι χρόνια. Είπανε χοντρά ψώμματα και δεν έτρεξε τίποτε. Τι σε κάνει, εαμοβουλγάρικο σαμιαμίθι, να πιστεύεις πως στις εκλογές που θα έρθουν, ο λαός θα ψηφίσει τον αληθεύοντα;
Σωπαίνεις, ε; Καλά κάνεις. Διότι θα ψηφίσουν αυτόν που θα τάξει. Θα τάξει απλά, ευσύνοπτα και άμετρα. Δήθεν για να τον κρατάνε δεσμευμένο.
Αν έχω δίκιο, τον Σύριζα δεν τον νοιάζει να θριαμβεύσει τελειώνοντας το 2019. Αν έχω δίκιο, θα επιχειρήσει εκλογές όταν οι υποσχέσεις του θα αγγίξουν την κρίσιμη μάζα των εκλογέων. Και μόνο τότε.
Παράδειγμα, οι συντάξεις. Αν πάρει αναβολή ή αν κερδίσει για μερικούς συνταξιούχους πάγωμα μειώσεων, θα κάνει αμέσως εκλογές. Δεν τρελάθηκε να φάει στη μάπα μια καραμπινάτη διάψευση. Κανονικά, θα στείλει να δικαστούν οι μισοί απ΄αυτούς που μουρμούριζε και πάλι θα πάει σε εκλογές. Δεν τρελάθηκε να περιμένει ετυμηγορίες και άλλα ρομαντικά.
Θα με ρωτήσεις ποιοι θα τον ψηφίσουν. Να σε πω. Οι συνταξιούχοι. Οι ήδη διορισμένοι σε κάτι. Οι νοσταλγοί της αριστεράς με ανθρώπινο πρόσωπο και δεν συμμαζεύεται. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, σίγουρα. Οι παραδοσιακοί αντιΜητσοτάκ και αντιΣαμαράκ. Υπογείως, πολλοί του Καραμανλικού κλίματος. Επίσης οι πασοκείς που ξώμειναν σε άλλες αγκαλιές. Μη ρωτάς πού το ξέρω. Μονόλογος είμαι. Αδιάλλακτος.
Επίσης, βλέπω να τον ψηφάνε οι μικρές ηλικίες. Κι όσοι δεν γουστάρουν σφίξιμο λουριών, ξέρεις, επιστροφή στην έννομο τάξη και άλλα ασφυκτικά. Χώρια η μεγάλη, ανώνυμη κουστωδία από κρυπτοφιλοαμερικανούς που ψυχανεμίζονται πως αλλάξαμε αποφασιστικά στρατόπεδο. Και η κοινωνία των αντίφα. Και η κοινωνία των Αντικό, που μπερδεύουν τη βούρτσα με την βούρτσα.
Λέω λοιπόν ότι θα προχωρήσει σε εκλογές μόλις ξαποστείλει, ως βροχή Περσειδών, όλες τις υποσχέσεις και τα ταξίματα που δύναται.
Ακόμη κι αν δε βγει, θα είναι τσίμα τσίμα με τον νικητή. Οπότε θα τον κάμει να στενάξει με εκλογή Προέδρου του 2020 και με συναγερμό των αφοσιωμένων οπαδών του. Και στη στροφή της δεκαετίας σας περιμένει όλους μια ξεγυρισμένη απλή αναλογική, οπότε ξενοιάζει οριστικά. Όλους θα τους χωνέψει το σύστημα. Και τον δύσθυμο Κυρίτση και τον ολιστή Σεβαστάκη.
Και πώς αντιμετωπίζεται αυτή η βεβαιότης; Κατ’ αρχάς, την κεφαλή σου μη τηνε βαράς. Αυτός ο σχεδιασμός, αντιμετωπίζεται μόνον Μετωπικά. Παγκοίνως, όλων μαζί απ’ όλα τα χρώματα της Ίριδας. Κι ας το βαφτίσουν «νέο ΕΑΜ». Αλλά τέτοιο ζήτημα δεν θα προκύψει. Ποτέ. Ξέρεις ότι πάσαλος πασάλω εκκρούεται, και μόνον μια δεξιά με αριστερό πρόσημο μπορεί να εκδιώξει τους τάχαμ δήθεν. Αλλά ξέχασα, εσείς όλοι είθε ιδεολόγοι. Λουστείτε τους λοιπόν».
Μετά, έβρεξε Περσείδες. Είδες;
1.
Μ΄αρέσει που μερικοί νομίζετε πως η διχαστική τακτική του Σύριζα έχει περάσει εκτός κοινωνικών Μέσων και ΜΜΕ. Είναι απλώς ενοχλητική. Η τελευταία πετονιά που συνδέει τον Σύριζα με πιθανότητα επιβίωσης, είναι να του δώκουν οι Γερμανίδοι το τράτο να μη περικόψει τελείως τις συντάξεις.
2.
Το τι βλέπουμε και το τι ακούμε στη Βουλή-Τηλεόραση και στα κρατικά κανάλια, δεν λέγεται δεν βλέπεται και δεν περιγράφεται. Φυσικά υπάρχουν και διαμαντάκια, αλλά σε επίπεδο ποσοστών εποχής Κωνσταντόπουλου.
3.
Στη μέση της αμάχης, διαβάζω οργίλες τοποθετήσεις ηλικιωμένων και σπεύδω στοργικά να ειδοποιήσω: αυτό που εννοείτε, θα ήταν βίβλος Κυρίου, εάν το βρίσκαμε στα post mortem κείμενά σας.
4.
Δε θέλω να χαλάσω τον δεκαπενταύγουστό σας, επισημαίνοντας πως εξακολουθώντας να χρησιμοποιείτε τους όρους «αριστερά», «κεντροαριστερά», «φασίστες» και τα ρέστα, είστε τελειωμένοι νοσταλγοί της ογδοντίλας, τότε που οι Αμερικάνοι ήταν φονιάδες των λαών κι εσείς αθώοι παντός αίματος.
5.
Ως προς τα μοσχοβίτικα και την μαλατσία που μας δέρνει, η Ελλάς έχει τον πολυπληθέστερο νατοϊκό στρατό στα Βαλκάνια και ακολουθεί υπερατλαντικές οδηγίες.
6.
Οι νέοι χωριστά, οι γέροι άλλο πράμα, όποιος τους θέλει αντάμα, πληρώνει ακριβά.
Απλώς να δείτε τις σημαίες που περιβάλλουν τη χώρα. Ειδικά, αετοί. Δικέφαλοι, μονοκέφαλοι, με θυρεό και χωρίς. Και μια ματιά στα αστεράκια. Δεν βλάφτει. Εμείς είμεθα της χώρας με τους σταυρούς. Άλλη σωλήνωση. Δεν είναι ώρα για περισσότερη ανάλυση. Διαλέξτε τον τρόπο του εθνικού γλαυκώματος που σας ταιριάζει, και αφοσιωθείτε. Καθείς εφ’ ω ετάχθη. Υπάρχουν και αυτόμολοι και σαχλαμάρες, αλλά μη νοιάζεστε. Παιχνίδι είναι. Παιδικό, με σπασμένους στίχους:
Τίμη, τίμη τον αητόν, τον αητόν τον σταυρωτόν
Κρούω, παίρνω το κοντάρ και χτυπώ το καλαμάρ
Καλαμάρι,τι τερείς;
Θέλω κόκκινα ωβά να πουλιάζω τα πουλιά
Και εβγαίνω α σην ελαίαν και τερώ τον βασιλέαν.
Κανονικά, τις γέννες επιμελούνται μαίες, μαιευτήρες, ενίοτε σωφέρηδες και ό,τι σοφίζεται το σινεμά.
Όχι σε τα μας. Έχει αναλάβει ένα κούδεβλο, ένα μόμολο, ένας γελαστός του μυστικού θιάσου που διαχειρίζεται ένα ανεμογκάστρι.
Διαβάζοντας πως ο Σέρβος πρωτεύων ζήτησε μέρος του Κοσσόβου και ζαλίστηκαν μόνον οι Κοσσοβάροι, θυμήθηκα: στο Κόσσοβο δεν βρέθηκε ο Μιλόσεβιτς το 1989, έξι αιώνες μετά την γνωστή μάχη και εξαιτίας του γαμήσανε την Γιουγκοσλαβία; Γιατί τώρα οι Αμερικάνοι αλλάζουνε σύνορα, αποσκοπώντας στο δόγμα μιας φυλετικής καθαρότητας, πιστεύοντας πως εντέλει δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβεβαιωθεί ο Εγγονόπουλος;
Να σε πω, Σοφούλα μου (εξηγεί σε εγγόνα ο πάππος ο παππόφτερος):
Διότι μια ηγεμονία, δεν αντέχει, ενόσω συγκροτείται, να υποφέρει κάποια άλλη πρόταση συσσωμάτωσης. Πώς αλλέως η Αθήνα θα κατέθλιβε τη Σάμο και την Θάσο, τη Μήλο και λοιπά; Πώς θα γλύτωναν οι Βοιωτοί και οι Σπαρτιάτες από τους Πλαταιείς; Τους πελεκάμε έναν έναν και ο μπακλαβάς γωνία. Έτσι λοιπόν και οι πρεσβευτές, θα ξεδιαλέξουν από τους κατοίκους των Βαλκανίων τους βολικούς και θα τους χώσουνε άπαντες στο ΝΑΤΟ με ελευθέρας. Βέβαια, κράτος χασαπόγυφτων και ατσιγγάνων μη προσδοκάτε, αλλά είναι ικανοί να επινοήσουν Αίθικες, Οδρύσες και Γήπαιδες.
Να γιατί ακούω για ελληνικές εκλογές και σκέφτομαι «ελληνικές καλένδες» δηλαδή ανύπαρκτη λύση ανυπάρκτου ζητήματος σε ανύπαρκτη χώρα. Θα είναι πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή, όταν κρατώντας τα χάμουρα του ψωραλόγου μας, θα προστάζουν «ντε» και «τσόνξ» κάθε που θα μπαινοβγαίνει χέρι στην τσέπα μας. Καθαρίσαμε με τα οικονομικά. Τα εξωτερικά, τα ρυθμίζει Κοτζιάς τις, που είναι ένα είδος σύγχρονου Τειρεσία- ξέρει τις γλύκες που παράγονται από τους δύο κόσμους. Ο Σύριζας με την πατριωτική δεξιά θα υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα, με το πασοκοσκελετό του και τα «αναθεωρητικά» του μπάζα. Δεν ποθεί να κυβερνήσει αυτοτελώς, αλλά το σχέδιό του, να υπάρξουν δυο και τρεις και χίλιες δεκατρείς φόλες σε όποιον προσδοκά αυτοδυναμία, βαίνει λαμπρώς. Προσώρας, παρουσιάζει εντυπωσιακές ομοιότητες με τις μπανανίες που στήριξαν και πλαισίωσαν το αμερικάνικο όνειρο. Και οι καβγάδες με Τούρκους και Ρώσους εκεί οδηγούν- θα ακολουθούμε πιστά το Πουγκίπσι και το Κεντάκι, ακολουθώντας τις υπερατλαντικές γραμμές.
Η Ελλάς, Σοφούλα μου, μπετοναρισμένη άπειρα χρόνια με τα μνημόνια, έχει μπροστά της έναν δρόμο και δεν υπάρχει δεύτερος: να δουλέψει με ό,τι περίσσεψε από μία τέως χώρα. Χρειάζεται ανθρώπους που να δουλέψουν μυστικά και αφοσιωμένα σε ζητήματα που μπορεί να ξέφυγαν από τους λογιστές.
Για παράδειγμα: να αφήναμε τις ενιαίες προσπάθειες και να υπήρχε περιοχή, περιφέρεια, Δήμος ή τέως νομαρχία που να δεχτεί ελεύθερες εμπορικές ζώνες για να καζαντήσει; Η πτωχομάνα μήπως να άφηνε τα ρεζίλια (resilient εννοώ) και να έριχνε γέφυρες από τον Δούναβη στον Μαίανδρο και τον Άλυ, όχι ως κράτος, αλλά ως πονηρεμένη αλεπουδίσια παραδοσιακή αγωγή και συνήθεια μπαγιάτηδων ιδιωτών; Αν ένα νησί στενάζει από τουρίστες και κλέβει ακόμη και τον αέρα των ξένων μήπως θα κυβερνιόταν καλύτερα ως territory Σαντορίνης η Μυκόνου, όπως επί δεκαετίες πράττει η Κοσταρίκα;
Την Νουέβα ντεμοκράτσια την έχουνε προγραμμένη, και την θεωρούν ελάχιστα ατακτούλα. Κάνει κι αυτή ό,τι μπορεί: είδα σήμερα την αναπληρώτρια Τύπου, την κυρία Ζαχαράκη να απαντά σε δημοσιογράφο κοιτάζοντας όχι τον ερωτώντα, αλλά κοιτώντας καταπρόσωπο την κάμερα προς το κοινό, θαρρείς και είναι ηθοποιός των σίξτις, υπακούοντας μάλλον σε επικοινωνιολόγο που δεν έχει απολυθεί ακόμη.
Τελειώνω μωρό μου, να κοιμηθείς: μήτε μονοφυσίτες, μήτε μονοθελήτες υπήρξαμε επιτυχώς. Η Ρώσικη και η Τούρκικη πολιτική μας είναι για τα παναΰρια. Έχουμε τη στόφφα (αλλ’ όχι το γούστο) των βενετσιάνων και ενσωματώσαμε την κρυπτική τέχνη των βλάχικων δικτύων και των κυρχανατζήδων. Και μόνον με αυτά θα προκόψουμε.
Μουσικούλα να σου βάλω, αλλά ξέχνα την Μποφίλιου και τους προχώ που δεν έχουν αφήσει μεσοπολεμικό τραγούδι να μην το γδάρουν ζωντανό.
Παπαριές είναι οι μπουρδολογίες. Παπάρα (η) είναι φαγητό. Είτε ψωμί βουτηγμένο στο γάλα είτε ψίχα βουτηγμένη σε λάδι, καλύτερα στη ντοματοσαλάτα. Υπάρχει και σε άλλες γλώσσες, ισπανικά και διαβαλκανικά. Παπάρα στα τούρκικα είναι εύγευστο έδεσμα με βοδινό, γιαούρτι σπασμένη τομάτα και μυριστικά. Το Νεροβούκι είναι η ταπεινοτέρα μορφή παπάρας, παραδιδόμενη πάντως ως τοπωνύμιον κάτω της Γαλατίστης από το 1321. «Γαύριανη και Τουρκοχώριον , μετά του Νεροβουκίου»
Ο κυρ Σταύρος, πατέρας του Μπίλη εξ Αδραμυτίου, διέβρεχε ελαφρά την ντοματοσαλάτα με ύδωρ βρύσης, επισπεύδοντας την ηδονή. Ήτο οικογενειακό μυστικό, που μου το μετέφερε.
Η λέξις αδικεί την εξαίσια γεύση της παπάρας, το καθησυχαστικό της ήθος. Συχνά, στο υπόλοιπο του τουζλαμά, στα πατσατζίδικα, οι γερομπισμπίκιδες χωρίς μασέλα άπλωναν ψίχα ψωμιού και απολάμβαναν άχρι σταγόνας την σούπα, προσθέτοντας σκορδοστούμπι όσο να καούν.
Η δική μου παπάρα ήτο αμετροεπής συνδυασμός λευκών τυροκομικών, γάλακτος, αϊρανίου, κεφίρ και θρυμμάτων τελεμέ από βαρέλι, με κόρα πσωμιού άχρι να διαλυθεί.
Παπάρας είναι δίσημο όπως τα μαλάκας, πούστηρας και τα ανάλογα αυτών. Το «Είσαι παπάρας» είναι υβριστικό, το «μα τι παπάρας που είμαι» ως αυτοαναφορικό, τραβάει ως αλεξικέραυνο το καθησυχαστικό «ε, όχι και παπάρας δικέ μου!»
Καμία σχέση με το Πάπαρος που σημαίνει εύογκον ρασοφόρον, επιβλητικόν, με ωραία βαθιά φωνή, ή όπως θέλει ο Ροϊδης, στο «Αιτναίαι αναμνήσεις» καλόγερον διπλασίου όγκου από τους Σικελούς χωρίτας. Παραδίδεται και αντί Πάπαρου, άπαξ μνημονευθέν το «ήρθαν οι ΖΖtop» σε συλλαλλητήριο για την Μακεδονία.
Παπάρας είναι παρατσούκλι οξύτατου ηλικιώτη, παλαιού συμμαθητή, πάντα γοητευτικού και ανδροδιώκτη, που το φέρει υπερηφάνως, αν και εώ τον λέω Μουχάλ, εκ του Μιχάλη, διότι ανδροδιώκτης, κατά το έθος των μπαγιάτηδων, υπάρχει μόνον ένας, ανά αγέλη.
Το «ο λέγων Παπαριές» δεν είναι παντάπασι υβριστικό για αρκετούς, παραπέμπον σε οξυνούστατον συνομιλητή που εξακοντίζει, όταν βαριέται ή ασχάλλει βαρυτάτας σαχλαμπίχλας σε διψώσες την ρητορικήν του παρέες χαροκόπων.
Συνήθως η πεζογραφική ιδέα δεν υποστηρίζεται όσο η ποιητική εξαδέλφη της. Είναι βλέπετε πολλά τα αντιαρματικά στερεότυπα. Αλλά για την φρίκη, είχα μπούσουλα: τον μεσαιωνικό αντάρτη των βουνών, τον βογόμιλο που τον ακρωτηρίασαν και σε μια παράλια σκάλα στον Κεράτιο, του άνοιξαν τα σπλάγχνα, ζούσε ακόμη και έφεραν γιατρούς να τα εξετάσουν, να χουν εποπτικό υλικό στην πανδιδακτήρια ομήγυρη.
Ώσπου ένα βραδάκι, ψιλοκουβεντιάζαμε στην αιώρα με Εκείνην Που Κανονικά Δεν Έπρεπε Να Υπάρχει στη Ζωή μου, ζωή ενός σουίνγκερ και ποταπού ζητιάνου λέξεων, άκουσα μια ιστορία με μπάμιες.
Ήτονε χρόνια ναϊντίλας. Τα σκάνερ ήταν μεγάλα, παχιά και μακρόστενα ωσάν τραπεζάκια ουζάδικου στην Ιωνία του Βόλου, ενώ τα κινητά, πριν συρρικνωθούν σε μέγεθος κυπριακών ορτυκιών, ήταν μεγάλα ωσάν κοτόπουλα.
Ήταν όμορφος, πολύ, το ίδιο Εκείνη Που Κανονικά Δεν Έπρεπε Να Υπάρχει στη Ζωή μου. Αρέστηκαν, πήγαν στο δωμάτιό του, έγειραν για τον Έρωτα και τηνε βόλεψε καθιστή πάνω στη στύση του, να βλέπει τις γρίλλιες κι εκείνος την πλάτη της.
Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα και χτυπάει το κινητό που είχε δίπλα του και το σηκώνει απαθής και σεινάμενος, και ήτονε η μάνα του. Ακολούθησε έντονη συζήτηση για το φαγάκι που του ετοίμαζε και διαφωνούσαν για τις μπάμιες. Για τη μάνα του ήταν φρέσκιες και ποθητές και να σταματήσει τα μπιφτέκια . Εκείνος δεν τις ήθελε. Οπότε Εκείνη Που Κανονικά Δεν Έπρεπε Να Υπάρχει στη Ζωή μου ξεσκαλώνει, ντύνεται και φεύγει.
Τόσο απλά, τόσο φρικτά, τόσο άσκεφτα. Ωσάν δένδρο είναι ο άνθρωπος, αλλά αισθάνθηκα ωσάν κόκκινο μυρμήγκι με μαύρη κοιλιά πάνω στις ράγες του φλοιού του.