Author: Πετεφρής

Δεν θα μας σώσει ένα αποκούμπι, αλλά ένα αντετοκούμπι (γνωμικό του συγγραφέα)

Ήταν φυσικό η παγκόσμια παρ΄ολίγον κρίση, που «εξειδικεύτηκε» στις παρυφές της Ευρώπης σε μερικά κράτη είτε τραπεζικής αστάθειας είτε βαθύτερων αιτίων, να προκαλέσει, σε ευαίσθητες (έως πανικόβλητες) κοινωνίες μια αναζήτηση νέων η αναμασημένων προτύπων ώστε η Εργασία να είναι σταθερή, οι Κυβερνήσεις λιγότερο υπεύθυνες και το Εμπόριο διαφορετικό. Οι θεωρίες έδωσαν και πήραν. Δεν ήταν εξάλλου πρώτη φορά, αλλά ας μη το παρατραβήξουμε δια του ιστορισμού.

Αναπτύχθηκε λοιπόν μια παραδοσιακή ιδέα, αρκετά γνωστή και ενίοτε πετυχημένη, για τη διοίκηση και την φύση της Εργασίας, ως μοντέλου μακριά από τον βαρύ καπιταλισμό ή τον βαρύτατο σοσιαλισμό. Ήταν η επιστροφή του Συνεταιρισμού, της Κοοπερατίβας, ήτοι μιας ένωσης προσώπων που συνεργάζονται εθελουσίως για την αμοιβαία κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική τους προκοπή. Σήμερα, το λέμε «κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία».

Αυτό το co-op γνώρισε τις πρώτες δόξες του από την προβιομηχανική περίοδο, όχι φυσικά στην μορφή που εφευρέθηκε πάλι στις μέρες μας. Μερικοί διακρίνουν  στις Συντεχνίες, στις κοινές καλλιέργειες και σε μεσαιωνικούς θεσμούς την απαρχή του, αν και θα θεωρούσα καλύτερη ιδέα τον συνεργατισμό που αναπτύχθηκε στα πολυμερή, πολύμορφα και τεράστια ψηφιακά παιχνίδια που ξεπετάχτηκαν στον νέο αιώνα, όπου νέοι από διάφορες χώρες, με ψευδώνυμα, δημιουργούσαν ομάδες για να αντιμετωπίσουν φρικτά σενάρια, περίπου άλυτα, όπως το Warcraft και πλείστα όσα.

Στοιχεία από τέτοιες πρωτοβουλίες «εργασιακού ρεφενέ», άρχισαν να πυκνώνουν εδώ και τριάντα ίσως χρόνια, αλλά σε σποραδικό, σχεδόν τυχαίο στυλ, μαζί με άλλα εναλλακτικά θεωρήματα, όπως της αποανάπτυξης. Ωστόσο, αν οι μεγάλες χώρες ή οι συσσωματώσεις τους, παρέμεναν εν πολλοίς οπαδοί της τραπεζικής Διάσωσης, οι χώρες του τρίτου κόσμου δεν είχαν καν το κουράγιο να φυτέψουν λεφτά στο άγονο λεφτοχώραφό τους.

Και ξεπήδησε, από τα Ηνωμένα Έθνη, το πρώτο αρκτικόλεξο: ήταν το UNTFSSE, το United Nations Task Force on the Social and Solidarity Economy. Είχε οριστεί και ο ρόλος της : Ιnter-Agency. Στην ουσία έγινε λειτουργικό περί το 2010. Αμέσως θεωρήθηκε ενδιαφέρον από την ILO (international Labour Organization). Αυτά, στο πλαίσιο της Agenta 2030, μιας πρωτοβουλίας που σκοπεύει να βρει λυσάρι για να αντιμετωπιστεί η (συνήθως ανέμπνευστη) Ανάπτυξη.

Η ILO χρησιμοποίησε την μέθοδο Collective Brain και ξεκίνησε, από το Τορίνο του 2010 μια σειρά συνάξεων των ενδιαφερομένων χωρών που συνεχίζεται.Μετά την Ιταλία, σειρά είχαν ο Καναδάς, το Μαρόκο η Βραζιλία, η Νότια Αφρική, το Μεξικό, η Κοσταρίκα, η νότια Κορέα, το Λουξεμβούργο και φέτος πέφτει ο κλήρος στην Ισπανία. Με εξαίρεση τον φιλοπερίεργο Καναδά, ίσως και την Κορέα, η τάση ήταν να ενημερωθούν χώρες με ιδιότυπο, για να είμαστε ευγενείς, οικονομικό καθεστώς. Αποτέλεσμα, ήταν να αναληφθούν έκτοτε επτά πρωτοβουλίες , να οργανωθούν θεσμοί σε πέντε χώρες, έρευνες σε δύο, ενώ υλοποιούνται τρία projects: το PROMESS στην Τυνησία, το PAJE στην Αλγερία και ένα στη Νότια Αφρική, με την συνδρομή «της κυβέρνησης της Φλάνδρας». Υπάρχουν και ιδρύματα, όπως το «Χάινριχ Μπελ» που ενδιαφέρονται. Υπάρχει και κατάλογος με ρητά και γνωμικά, από τον Φίλιπ Ροθ έως τον Ένγκελς στην Κομμούνα, για όποιον ενδιαφέρεται.

Και η Ελλάδα;

Ήδη από το 2002, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει άποψη για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα οικονομία. Την επικρίνει.Το 2012, ο Γιώργος Κολέμπας, σε συνέντευξη στο TVX είναι θετικός, έβγαλε και βιβλίο, θεωρώντας την θεωρία Χρήσιμη μόνον εάν συνδυαστεί με την θεωρία του περί τοπικής αναβίωσης των πάντων.

Η χώρα ήταν σε γνώση της εξέλιξης αυτής, αλλά μόλις το 2017, έγινε μια πρώτη ημερίδα αλληλογνωριμίας, Σεπτέμβριο του 2017 στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και μια εγκάρδια μάλλον συνομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού με μία ειδική επί του θέματος στο British Council, πάλι το 2017. Μήπως αργήσαμε, κατά τα ειωθότα, πάλι; Διότι οι συντροφίες, τα μεράδια, οι αδελφότητες και τα παρόμοια σχήματα υπάρχουν στην παράδοσή μας. Μήπως;

Καθόλου! Υπάρχει νόμος του κράτους, που υπογράφουν είκοσι υπουργοί, με τις δέουσες λεπτομέρειες. Δημοσιεύεται 31. 10. 16. Ο Κατρούγκαλος, υπογράφει και αλλάζει πόστο. Στη θέση του, η Έφη Αχτσιόγλου, που έχει μνημονεύσει στο βιογραφικό της την εργασία της: E. Achtsioglou, (2010). Sustainable Development and Its Judicial Review in Greek Case Law: A conceptual and methodological analysis. LAP Lambert Academic Publishing.

Δίνει φέτος, Νοέμβριο, συνέντευξη στην «Αυγή». Τα δύο προηγούμενα χρόνια η δραστηριότητα με επίκεντρο την Κ.ΑΛ.Ο. σχεδόν τριπλασιάστηκε, καθώς στο μητρώο είναι πλέον εγγεγραμμένοι περισσότεροι από 1.200 φορείς, οι οποίοι αναπτύσσονται στο σύνολο της επικράτειας και σε πολλούς κλάδους οικονομικής δραστηριότητας. Η εξέλιξη αυτή, παρ’ ότι ικανοποιητική, σίγουρα δεν είναι επαρκής καθώς στόχος μας είναι η Κ.ΑΛ.Ο να καταστεί κυρίαρχο μοντέλο δραστηριότητας. Έχει κι άλλα, αξιανάγνωστα.

Ο πρωθυπουργός επισκέπτεται την έκθεση 150 φορέων της Κ.ΑΛΟ, η κυρία Αχτσιόγλου δίπλα του, δηλώνει, επίσης διάφορα χρήσιμα, όπου μνημονεύονται και (μετρημένα, είναι αλήθεια) λεφτάκια.

Η αναφορά σε 1200 μάλλον ενθουσιώδεις μετόχους του νέου κινήματος, με οδήγησε να περιεργαστώ ιστοσελίδες και αναρτήσεις.  Χτύπησα απλώς το facebook στην ιδιότυπη αναζήτησή του και έπεσα σε μεταπτυχιακό τίτλο του Ανοιχτού Πανεπιστημίου, σε «Ανοιχτό εργαστήριο» άλλων, σε πρωτοβουλία υπηρεσίας του Δήμου Αθηναίων, σε πρωτοβουλία της Ανωτάτης Σχολής καλών Τεχνών και πάει λέγοντας. Και προφίλ και σελίδες από ενώσεις και αναγγελίες. Όλα μετά το 2017. Να σημειώσω πως υπό την πινακίδα «Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία» στο google στεγάζονται πάνω από 200 πρόσφατες «δημιουργίες», θεωρητικά κείμενα και άλλα.

Τα πρώτα λεφτουδάκια πέφτουν και ακόμη περισσότερα είναι στις υποσχέσεις. Το ενημερωτικό τμήμα, τελείως αφ΄υψηλού και περιορισμένο. Για μένα, είναι φως φανάρι πως το αρκτικόλεξο Κ.ΑΛ.Ο αντιμετωπίστηκε ως χρυσή ευκαιρία να απλωθεί ο Συριζαϊκός χώρος  σε μία περιοχή γενικού ενδιαφέροντος, που μαζεύει γενικώς αλληλέγγυους. Δεν έκανα δουλειά μπατσικού, αλλά οι λεπτομέρειες του συστήματος, στα Μέσα, σε αυτά τα Μέσα, ήτοι στις συμμαχίες και στα περιφερειακά τους ομόλογα, περιέχουν έμμεσες και άμεσες αναφορές σε επιδραστικούς υπουργούς και η ρητορική τους, δεν είναι καν Ποταμίσια.  Είναι αμιγώς κυβερνητική. Στο https://www.solidarity4all.gr/el/structures  θα βρείτε πάνω από διακόσιες «κινηματικές» πρωτοβουλίες, συντριπτικά με έδρα τον Δήμο Αθηναίων.

Το υλικό που περιμένει, μετά από οκτάωρη αναζήτηση (έχουμε και δουλειές) δεν πρόκειται να με απασχολήσει έως τα Χριστούγεννα, εάν προσδοκώ σε τεκμηριωμένο, όχι πολύ καταγγελτικό, μήτε με πολλά μπινελίκια άρθρο.

Εδώ προσπάθησα να εξηγήσω μια δομή, για να μιλήσω ως δικαιωματιστής: μια πρωτοβουλία που αγκομαχάει κυρίως σε εναλλά και Τριτοκό συνειδήσεις, ανακαλύπτεται από μία αδελφή ψυχή, κάποια στιγμή αρχές της δεκετίας, υφαίνεται, φινίρεται, νομολογείται πριν σκάσει βλέφαρο, και υπό την καθοδήγηση και εποπτεία εξειδικευμένης υπουργού, στήνεται μέσα στο υφαντουργείο, ένας αργαλειός για κιλίμια. Το δίκτυο υπάρχει, ασχολείται με nonsense υλικό, αλλά σημασία έχει το πνεύμα της αλληλεγγύης. Ο νόμος έχει χτιστεί φασόν για συγκεκριμένη φυλή- ζάντρουγκα. Δεν ξέρω αν παραμένει συριζαία. Πάντως, έτσι τη ονειρεύτηκαν.

Ήξερα ότι στην Ελλάδα, για να νομοθετηθεί κάτι, θέλει αιώνες ή και έτη φωτός, εάν είναι χρήσιμο. Τώρα βρέθηκε αποκούμπι για χιλιάδες άτομα να εγκαρτερήσουν, για να μη χάνονται στα άπατα. Και η ιδέα της Κ.ΑΛ.Ο μένα που φαίνεται καλή. Αλλά όχι ως αποκούμπι με γλοιώδη δημοσιοτρεχαγύρευε λόγο, παρά με αστραπιαίο, ελισσόμενο καλάθι, λέγουν το και αντετοκούμπι.

 

 

 

Παρακολούθησα μερικές ώρες από την ζωή ενός πρωθυπουργού. Σήμερα, που το μυαλό μου βρίσκεται σε ένα βαγόνι της Κομπιένης, ήταν προφανής η ανάπτυξη των μελών του, από ένα δεκαπενταμελές του άλλου αιώνα, έως την εργολαβία του με την σοσιαλδημοκρατία. Ξανοίχτηκε, επεκτάθηκε σύμφωνα με τον αισιόδοξο κανόνα του Νταβίντσι: κάλυψε όλον τον κύκλο της ύπαρξης, γέμισε τον χώρο με τις χειρονομίες του.

Μπορεί να παρακολούθησα, αλλά άλλο σκεφτόμουνα: την μοίρα των εκάστοτε οπαδών του, τον διαμελισμό τους στο μέλλον, τις αιτιάσεις για κατάντια, προδοσία και χιπχοπ συμπεριφορά, που δεν θα τα λουστεί ο ίδιος, αλλά αυτοί. Θα χωθούνε σε βάλτους μπήγοντας παλούκια μυτερά για να βλαφτούν οι εχθροί του, θα πέσουν εθελοντικά σε χάσματα σεισμού για να περάσουν τα τεθωρακισμένα του, θα υπομονεύονται, άστεγοι και ζήτουλες , έξω από κάστρα ανάμεσα σε πολιορκητές και πολιορκούμενους.Ποτέ δεν έγινε αλλιώς, ποτέ το «αλλιώς» δεν θα είναι τόσο ίδιο.

Τι σημαίνουν οι ηλικίες «18-24»;

Για τον Σύριζα, τα πάντα. Πλάθει μια συγγενική γενιά, μπορεί για τα εγγόνια μας, σίγουρα από τα παιδιά μας. Έχει βρει το logo και το lego της, την κανοναρχεί, την διαπαιδαγωγεί, την χαρτζηλικώνει, πασπαλίζει την επικράτεια με την παρουσία της, την εμποτίζει με νομιμοφάνεια. Έχει αναθέσει την επιχείρηση σε υπουργικό team, έχει ήδη περάσει τους αναγκαίους νόμους, ώστε να αποφύγει τίποτις νομικά κωλύματα. Έχει ήδη συνδεθεί με κάτι διεθνή πρότυπα.

Κι απέναντί της έχει κανκαβάνηδες, σερσερήδες, σερέτηδες και σερσέμηδες, μητσοτάκηδες και άλλους περίοπτους του συστήματος, και κάθε φορά που «καταγγέλλεται» κάτι, ευφραίνεται και αγαλλιάζει, διότι βλέπει να χώνονται όλο και περισσότερο στην πηγάδα των πόθων της. Ήδη, επειδή το ξεκίνησε από «ξυπόλητο τάγμα» αρχές της δεκαετίας, οι τότε «18-24» σήμερα είναι «26-32», έχουν φτιάξει τα ταμπούρια τους και έως να σκάσει η άλλη δεκαετία, θα διαθέτει μια τέλεια σύναξη από οραματικούς «18-36» που θα ψηφίζουν μπετοναρισμένα και μαζικά. Από ένα πληθυσμό κοντά στο ενάμισο εκατομμύριο, όποιο ποσοστό την πατήκει (όχι «πατήσει») θα έχει κάτι από την επίστρατη γοητεία της ελεγχόμενης αμάθειας.

 

Δεν ήξερα πως οι Καβαλιώτες έκαναν δρόμο πάνω από τη θάλασσα, με προβόλους, παρακαλώ, και ήρτε μια γερανοκατασκευή πτυσσσόμενη κι από το πήγαινε-έλα έσπασε το οδόστρωμα. Θα μου πεις, δεν ήξερα πως η κυβέρνηση υιοθέτησε ένα υβρίδιο που λέγεται “κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία”.

Πισθέταιρος:ἐγὼ δ᾽ ἵνα θύσω τοῖσι καινοῖσιν θεοῖς,τὸν ἱερέα πέμψοντα τὴν πομπὴν καλῶ.
παῖ παῖ, τὸ κανοῦν αἴρεσθε καὶ τὴν χέρνιβα.  Ἱερεύς:ὁμορροθῶ, συνθέλω,συμπαραινέσας ἔχω προσόδια μεγάλα σεμνὰ προσιέναι θεοῖσιν,ἅμα δὲ προσέτι χάριτος ἕνεκα προβάτιόν τι θύειν.  ἴτω ἴτω δὲ Πυθιὰς βοὰ θεῷ,συνᾳδέτω δὲ Χαῖρις ᾠδάν.Πισθέταιρος:παῦσαι σὺ φυσῶν. Ἡράκλεις τουτὶ τί ἦν;τουτὶ μὰ Δί᾽ ἐγὼ πολλὰ δὴ καὶ δείν᾽ ἰδὼν οὔπω κόρακ᾽ εἶδον ἐμπεφορβειωμένον.ἱερεῦ σὸν ἔργον, θῦε τοῖς καινοῖς θεοῖς.Ἱερεύς:δράσω τάδ᾽. ἀλλὰ ποῦ ‘στιν ὁ τὸ κανοῦν ἔχων;εὔχεσθε τῇ Ἑστίᾳ τῇ ὀρνιθείῳ καὶ τῷ ἰκτίνῳ τῷ ἑστιούχῳ καὶ ὄρνισιν Ὀλυμπίοις καὶ Ὀλυμπίῃσι πᾶσι καὶ πάσῃσιν —Πισθέταιρος:ὦ Σουνιέρακε χαῖρ᾽ ἄναξ Πελαργικέ.Ἱερεύς:καὶ κύκνῳ Πυθίῳ καὶ Δηλίῳ καὶ Λητοῖ Ὀρτυγομήτρᾳ καὶ Ἀρτέμιδι Ἀκαλανθίδι —Πισθέταιρος:οὐκέτι Κολαινὶς ἀλλ᾽ Ἀκαλανθὶς Ἄρτεμις.Ἱερεύς:καὶ φρυγίλῳ Σαβαζίῳ καὶ στρούθῳ μεγάλῃ μητρὶ θεῶν καὶ ἀνθρώπων —Πισθέταιρος:δέσποινα Κυβέλη, στροῦθε, μῆτερ Κλεοκρίτου.Ἱερεύς:διδόναι Νεφελοκοκκυγιεῦσιν ὑγιείαν καὶ σωτηρίαν αὐτοῖσι καὶ Χίοισι —Πισθέταιρος:Χίοισιν ἥσθην πανταχοῦ προσκειμένοις. Ἱερεύς: καὶ ἥρωσιν ὄρνισι καὶ ἡρώων παισί, πορφυρίωνι καὶ πελεκᾶντι καὶ πελεκίνῳ καὶ φλέξιδι καὶ τέτρακι καὶ ταὧνι καὶ ἐλεᾷ καὶ βασκᾷ καὶ ἐλασᾷ καὶ ἐρωδιῷ καὶ καταρράκτῃ καὶ μελαγκορύφῳ καὶ αἰγιθάλλῳ —Πισθέταιρος:παῦ᾽ ἐς κόρακας, παῦσαι καλῶν. ἰοὺ ἰού,ἐπὶ ποῖον ὦ κακόδαιμον ἱερεῖον καλεῖς  ἁλιαιέτους καὶ γῦπας; οὐχ ὁρᾷς ὅτι ἰκτῖνος εἷς ἂν τοῦτό γ᾽ οἴχοιθ᾽ ἁρπάσας;ἄπελθ᾽ ἀφ᾽ ἡμῶν καὶ σὺ καὶ τὰ στέμματα:ἐγὼ γὰρ αὐτὸς τουτογὶ θύσω μόνος.Ἱερεύς:εἶτ᾽ αὖθις αὖ τἄρα σοι δεῖ με δεύτερον μέλος χέρνιβι θεοσεβὲς ὅσιον ἐπιβοᾶν, καλεῖν δὲ μάκαρας, ἕνα τινὰ μόνον, εἴπερ ἱκανὸν ἕξετ᾽ ὄψον.τὰ γὰρ παρόντα θύματ᾽ οὐδὲν ἄλλο πλὴν γένειόν ἐστι καὶ κέρατα. Πισθέταιρος: θύοντες εὐξώμεσθα τοῖς πτερίνοις θεοῖς.

 

Επτά αιώνες πριν υπάρξει η λειτουργία του Χρυσοστόμου, ο Αριστοφάνης, στους Όρνιθες παρωδεί έναν ιερέα που τον έχει καλέσει να υμνήσει τον κόσμο των πουλιών. Άφησα αμετάφραστο το κείμενο- το μόνο που μας λείπει είναι να επιστρέψει ο Άγγελος Τερζάκης και το οργίλο κοινό που πριν εξήντα παρά κάτι χρόνους έθαψε μια παράσταση του Κουν.

Το Μοτίβο, η Παράβαση και ο Κανόνας είναι τυπική διαδικασία απεντόμωσης των θρησκειών όταν ξεφυτρώνει μια νέα πίστη που αναιρεί την προηγούμενη. Αλλά μόνον αυτά. Περιοδεύοντας το Ιουτούμβι, μπορείς να θαυμάσεις τους λαούς που μακελεύτηκαν επειδή πίστευαν άλλα θαύματα, άλλης Πίστης, ενώ η προσωδία, τα «Αμήν» και ο ένρινος υμνητισμός βρίσκονται μπροστά σου, πλήρως διατηρημένα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των ύμνων στο ιδιωτικό τους Θείον. Και να μη ξεχνάμε τους Καρλομάγνους που έγιναν μάγνοι, όντες υπό την καταληψία των Δρυιδών, που μετά την στέψι των εν Ρώμη, επέστρεψαν οίκαδε και τους κρέμασαν στα δέντρα.

Στην περίπτωση του ελληνικού «περί Χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους» είδαμε προσφάτως μια σκιαμαχία όπου προτάθηκε, όχι χωρισμός ή κονκορδάτον, αλλά μια διαφορετική οικονομική προοπτική και τέρμα: η Εκκλησία θα δέχεται την Χορηγία του νεοπτώχου Κράτους,όπως συμβαίνει με τις ΜΚΟ, ενώ θα υπάρχει σερμαγιά από την εκμετάλλευση Ακινήτων που θα τηνε μοιράζονται τα συνεταιράκια.

Κι αν  η μπίζνα πτωχεύσει, όπως τόσες και τόσες ανάλογες ματαιότητες;

Αυτά, κι άλλα τόσα, ανάξια ανάλυσης, οφείλονται στην Κατρουγκάλεια άποψη πως το Νέο Σύνταγμα θα έχει κατιτίς το Κινηματικόν. Ένα νέο Δογματικό και κανονικό σχήμα, χωρίς ράσο, αλλά με μοδέρνα στολή, ωσάν των νεοποδηλατών.

Καταλήγω: σπεύσατε να κατανοήσετε τα Σχίσματα και τους δήθεν θρησκευτικούς πολέμους.

 

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να ‘μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

 

(Κ.Γ. Καρυωτάκη, “Τελευταίο ταξίδι”)

Πώς αντέχεται η λησμονιά και η εξαπάτηση; Τι κάνουμε όταν βρίσκουν τρόπους να μας μπερδέψουν; Πού βρίσκουν το μυαλό και πόθεν η συναντίληψη με τους κλασικούς εχθρούς τους; Ποια βριαρά κινούσα χειρ τους δίδει στήριγμα, ανακράτημα και κρεββατίνα;

Χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση για ευφυολογήματα και εξυπναδισμούς, ιδιότητες εις βάρος των οποίων έχω δαπανήσει όλα τα τάλαντα που μου εμπιστεύτηκαν οι Ουρανοί, σκέφτηκα έναν απλό τρόπο (τον βάφτισα μάλιστα) προκειμένου να συνδυάσετε στο ίδιο έρμο καυκάκι (ήτοι κρανίο) όλα τα πεποικιλμένα και ασαφή και δυσκολοχώνευτα με τα οποία μας κόβουν κάθε τόσο τα ήπατα, και ζοριζόμαστε.

Προτείνω όθεν να εθιστήτε όσο είναι δυνατόν στον χειρισμό και στην χρήση ενός παρείσακτου εγκεφαλικού υγρού, κάθε φορά που κωλώνετε, σε αδυναμία να ερμηνεύσετε τα πολιτικά και κοινωνικά γαϊτανάκια που μας τροφοδοτούν. Είναι ένα υγρό αφανές, άοσμο και αόρατο, ου μην και ανύπαρκτο, που γεννιέται κάθε φορά που καταπίνουμε, αλλά το θεωρούμε σάλιο και πάει άναυλα. Το λέω «παρεισακτίνη» (crusherine) και δεν ξέρω την χημική του σύσταση, πάντως δουλεύει.

Πώς λειτουργεί. Οδηγίες.

Κάθε φορά που ακούς είδηση που δεν σε πείθει, ξεροκαταπίνεις απότομα και σεβαστικά, όπως όταν μας ξεμάτιαζαν παιδιά, κι αφού έσκαγαν τα γαρίφαλα, μας έδιδαν το νεράκι όπου σβήνονταν σε ποτήρι του ούζου και μας παρότρυναν να καταπιούμε τρεις γουλιές, ενώ οι κατά καιρούς μάγοι ψέλλιζαν ακατανόητα συλλαβίσματα εκ της Σολομωνικής. Αμέσως η παρεισακτίνη ενεργοποιείται. Τα γεγονότα εξ ειδήσεων θαμπώνουν και αύθις βλεπεις ως εν εσόπτρω τον αληθή παραγωγό τους. Συνήθως είναι πρέσβυς, ή οδηγία που έχει πλάσει την είδηση. Είναι ξένος σύμβουλος η πρακτορείο του κιαρατά και εύνοια του ξενομερίτη.

Και αντί να χάσκεις και να θαυμάζεις που τα βρίσκουνε και τα κάνουνε, οι κανάγιες, οι μονίμως στημένοι ως ταπετσαρίες στην αίθουσα της ένοχης συνείδησης, που βρίσκουνε τις κρύπτες και το μπλαμπλά στις Επιτροπές και πλάθουν κονκορδάτα και Λατερανές συνθήκες οι ντιπ αγράμματοι, άφησε την παρεισακτίνη να επιδράσει και κοιτάξου στην ανάποδη από το γυαλιστερό τηγάνι που έκαψε τον Νάρκισσο και θα παρελάσουν όλοι οι εμπνευστές αυτών των ιδεών. Όσο βαστάει η επίδρασή του, τα βλέπεις όλα τα απερίγραπτα, τη σπιουνιά, το κάρφωμα, τον εξευτελισμό (παράλληλα με την αγιοποίηση) της είδησης.

Η κυρία Στάη μόλις ολοκλήρωσε την συνέντευξη που έδωσε στον κύριο Κοτζιά. Πήγαινε ο άνθρωπος να ρωτήσει κάτι και τον έκοβε…

Κριτές στα τάλεντ σόου και κομπέρ στα ριάλιτι. Αφαίρεσα την γυψοσανίδα και ιδού!

Η τετραμερής στη Βάρνα έγινε, τέλειωσε και οι πρωθυπουργοί μας αποχαιρέτησαν με δηλώσεις κατά τα γνωστά.

Για μένα ήταν τόσο γνωστά, ώστε νόμιζα πως ήμουνα στον κήπο του Τσιρέλη, στα Γιαννιτσά του 1952 και χάζευα τα μυρμήγκια.

Εκεί έμαθα πως τα μεσαία, κόκκινα με μαύρη μυτερή κοιλιά ανεβοκατέβαιναν στις καϋσιές, τα μαύρα, ογκώδη με τις μεγάλες δαγκάνες, σχημάτιζαν ορατά μονοπάτια στο χώμα που ήταν φυτεμένα τα κρίνα, ενώ κάτι λιανά, ξανθά, αργόσυρτα, έβγαιναν από τα πλακάκια της κουζίνας και έτρωγαν γενικώς ψίχουλα.

Και γιατί λέω πως συγκρίνω τέσσερα κράτη με μυρμήγκια, όταν ανέφερα μόνον τρία είδη μυρμηγκιών;

Διότι το τέταρτο είδος, με το οποίο ομοίαζε στην τετραμερή η Ελλάς, κι όχι η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σερβία, ήταν, μονίμως σκαρφαλωμένες σε τρυφερούς βλαστούς, αρμεχτικές και πράσινες, οι μελίγκρες, εντομάκια που τα λένε και αγελάδες των μυρμηγκιών.

Στη σούμμα, συνεδρίασαν τέσσερις φτωχές χώρες. Στο βαλκανικό σύνορο με την ανήσυχη Ανατολή, Ρωσία και Τουρκία. Λείπει (για να συμπληρωθει αργότερα) το δυτικό κομμάτι, με τους «ζόρικους». Τους Αλβανούς, τους Ιλιντένηδες, τους Κοσσοβάρους, τους Βόσνιους και έτσι. Εκεί και σταματούν τα Βαλκάνια. Κροατία και Σλοβενία υπάγονται στο χλομό μετείκασμα μιας Αυστροουγγαρίας. Εκεί οι μεγάλοι αυταρχικοί, οι άμαξες μες στη βροχή, που θα περιμένουν έναν Πρίνσιπ και μια Μαύρη Χείρα να λουφάζουν οι προκομμένοι.

Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία και Ελλάς στην Βάρνα. Τα ανατολικά Βαλκάνια ως υπόδειγμα εξέλιξης των δυτικών Βαλκανίων.Προφανώς, η δύση θέλει δουλίτσα. Μόνον ο  Μπορίσοφ ανέφερε τη λέξη FYROM. Αλβανία, Σκόπια, Κόσσοβο, Βοσνία και τα δύσκολα πέριξ δεν είναι έτοιμα για συνεργασίες. Εκεί, αλωνίζουν οι πρεσβευτές, ξέρετε ποιοι. Οι τέσσερις υποδέχτηκαν και αρχιφύλακα, τον Νετανιάχου. Η νομενκλατούρα των συντονιστών οργανώνεται.

Κλειδί, έξω από τυπικότητες, η Αλεξανδρούπολη, οι αγωγοί, οι φαρδείς δρόμοι («χωρίς φανάρια») εξηγεί ο Βούλγαρος. Βαλκανική Ανατολή σημαίνει και Μαύρη θάλασσα και ποταμοκάναλα. «Να φέρνουν αέριο και οι Ρώσοι, να διαλέγουμε τον φτηνότερο» είπε ο Βούλγαρος.

«Πολύδια, ο λέγεται γύρα» γράφει η γραμματεία του Πορφυρογέννητου. Και με τέρμιναλ τη Θεσσαλονίκη, αφηγείται το εμπόριο που κατεβαίνει από τα ποτάμια των Σκυθών, μετέπειτα Ρως. Λαοί που κατεβαίνουν από τις παγωμένες πεδιάδες, δια ξηράς, πιέζοντας ο ένας λαός τον άλλον, ώσπου να βγουν στην θάλασσα, την αιώνια «τάλασσα». Και δια θαλάσσης, με μονόξυλα. Του Σκερδιλαΐδα στην Αδριατική, του Σβιατοσλάβου στον Εύξεινο. Διότι εμείς, οι Βαλκάνιοι, είμεθα για ψωμί κι αλάτι, Εντερλέζι και εντάφιες θεότητες παντού. Για το ονόρε και το φολκλόρι. Μόνον αυτό.  Για να συναντήσουν τις δικές μας φάρες, άστεγες από πεποίθηση, στα γαλάζια νησιά, όπου οι Ντιλετάντηδες θα φτιάχνουν με σπιρτόξυλα το Ανατολικό ζήτημα.

Ξανθωπό, ακίνδυνο, μιτσό, το μυρμήγκι της Ρουμανίας, δίχρωμο, κολλώντας στο ρετσίνι των οπωροφόρων το βουλγάρικο, μαύρο και αργό, το Σέρβικο, ξεμοναχιασμένο από τις ματαιωμένες ομοσπονδίες του. Κι εμείς, με έναν τροφαντό που μιλάει στον ενικό στους πάντες, και συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του στους «ηγέτες».

Τώρα, μετράει η οργάνωση αυτής της Ανατολής. Αλεξανδρούπολη, ο ποταμός Έβρος, η Βάρνα. Για να δεθούν με τα ποτάμια τα πατροπαράδοτα βλάχικα δίκτυα, σε μία Χρηστομάθεια ξεχασμένη.

Είδα και άκουσα την συνέντευξη του αποχαιρετισμού, τώρα που  βγάζουν απ΄το μούσκιο όλα τα υπό ακύρωσιν σκάνδαλα, τα κρυμμένα σε γυψοσανίδες, για να αλλάξει θεματολογία το Βαλκανικό αειφόρο θέατρο των Ποικιλιών, όπου δίνεται ακατάπαυστα μια παράσταση υπέρ προσωπικού, πριν μας πλακώσει η Λήθη.

Και σ΄αυτήν την παντομίμα, της εσωστρεφούς γκρίνιας, πάλι θα λάβω μέρος, προτείνοντας με αυτό το μαλακισμένο ύφος του υποφήτη, την ματαιωμένη μου ακινησία. Αλλά τουλάχιστον, θυμάμαι έναν κήπο.