Author: Πετεφρής

Η λέξη «θηρίος» υπήρξε ο πρώτος μου αυτοπροσδιορισμός. Έχω την εικόνα ενός φωτεινού δωματίου από τουρκόσπιτο. Οπωσδήποτε πριν το 1951. Οι γονείς μου συζητούν κι έχουν ανάμεσά τους ένα τραπέζι. Εγώ βρίσκομαι πάνω στον καναπέ με το κατηφένιο ύφασμα. Γκρινιάζω. Τους ενοχλώ. Ο πατέρας μου σηκώνεται ενοχλημένος και με πλησιάζει, μήπως και καταφέρει να το βουλώσω. Θυμάμαι πως φοβήθηκα, αφού η όψη του είναι σκοτεινή. Κι όταν σκύβει επάνω μου, για να με νουθετήσει, του λέω, όσο απειλητικά μπορώ: «θηρίος είμαι!» οπότε γελάει και στρέφει προς τη μάνα μου, λέγοντάς της «Βαγγελιώ, είπε θηρίος είμαι» και γέλασαν αμφότεροι.

Λοιπόν, κατέληξα. Ο Σύριζα είναι «θηρίος». Κάτι άλλο από αυτό που δείχνει, όπως ο Πυθαγόρας, σε τραγούδι του Γιάκοβλεφ, βάζει την Μαίρη Λω, να άδει «το θηρίο με τσαφ τσουφ να προχωρεί», εννοώντας το πρώτο μετρό των Αθηνών. Σύμφωνοι, διορίζει όποιον μπορεί, νομοθετεί ακατάπαυστα, κάθε μέρα κι άλλο φασούλι, αλλά μερικά χαρακτηριστικά του, με πείθουν πως έχει βάση μια ιδιοκατασκευή, είναι επιβάτης και όχι ιδιοκτήτης του «θηρίου». Δεν βρίσκω σημαντικό πως ευνοεί «δικούς του» δικαστές, νεολαίους, συνεταιράκια. Διότι ελάχιστα πράττει προς την θεσμική τους εξασφάλιση. Προτείνοντας «πνεύμα και ηθική» παραπέμπει στον Βασίλη Αυλωνίτη και όχι στον Σαβοναρόλα. Χτίζει το κράτος-πόα που επιθυμεί φυτεύοντάς το παραπλεύρως. Δεν ξεριζώνει κάτι, μήτε καν ένα λάπατο. Επικαλείται ακατάσχετα τον φόβο του αυταρχισμού και τον φασισμό, επειδή τους φοβάται, όχι επειδή έχει τα στάμινα να τους βαρέσει στο δοξαπατρί. Δεν «επαναπατρίζει» τους αρχαίους Πασοκείς-τους φιλοξενεί, ιδρύοντας διάφορα hot spots. Δεν αναπτύσσει γλώσσα, αλλά ιδιόλεκτο. Θα προσέξατε πόσο στηρίζεται σε ζευγάρια ή ζευγαράκια,  πόσο εμπιστεύεται κοντοχωριανούς (όπως Ηπειρώτες και άλλους ορεινούς) και πόσο πολύ ασκεί συστημική ασυνταξία και νοοτροπία ξύλου απελέκητου, ενώ η κακογλωσσιά του με κανέναν τρόπο δεν μοιάζει με πρόλογο μονομαχίας σε μαρμαρένια αλώνια. Η χώρα που κυβερνάει παραμένει αχώνευτη, χωρίς δραστικές μεταγραφές στελεχών, κι αυτό φαίνεται από την αυτοδιοικητική του αγωγή.Μόνον αρκετοί πελούσιοι τον παίζουν, όσο το μπαγιόκο τους είναι ισχυρό, αλλά στην  πρώτη αναποδιά θα μεταστραφούνω ωσάν τον Σαούλ. Ακόμη και οι Ρουβίκωνές του, είναι γιαλαντζή προ αιώνος Επίστρατοι. Είναι πληθυσμός που μεγαλώνοντας ηλικιακά, θα τους ξεχάσει, πάντα μιλώντας για «αγώνες της νεότητας».

Έχει εξαρτηθεί από την υπέρυθρη έως την υπεριώδη ακτινοβολία, ταΐζοντας πλήθος «συμμάχων» που είναι παροδικοί. Οι οπαδοί των Ναπαίων, του Δηληγιάννη, οι πρωτοβενιζελικοί, οι εκάστοτε Παπανδρεϊκοί ή και Καφανταρικοί, χαίρονται από τον άλλο κόσμο για την διακυβέρνησή τους.

Εντέλει, είναι πολύ παραδοσιακοί. Μπορεί να τα βάζουν με λαμόγια και πλουτοκράτες, αλλά δεν μπορούν να συναλλάξουν την παραδοσιακή εμπειρία των τζακιών με τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις τους, με τίποτε. Δεν κάνουν τομές, παρά στο πλαστικό κάλυμα. Ευτυχώς γι αυτούς, πέτυχαν αστική αντιπολίτευση μουσαντένια. Και δεν έμαθαν ποτέ πως ναι, υπήρξαν παλαιά οι Ζηλωτές  κυριάρχησαν λίγα χρόνια ενάντια σε φεουδάρχες και μεγάλους ιδιοκτήτες, αλλά στα τελευταία τους, συμμάχησαν με ξένους, μισητούς στο πόπολο και ξεχάστηκαν.

Καλή η διάταξη των κυβερνητικών στρατευμάτων, επί τόσους μήνες, δε λέω. Αλλά οι κεντυρίωνες δεν έχουν επαφή με τους λεγεωνάριους, και δεν ξέρουν (ακόμη) τα παραγγέλματα. Από «σκούλκο» και «τούλδο», δεν χαμπερίζουν. Το «γιούργια» και το «άντε μπε» δεν γίνεται κατανοητό από τα φαντάρια. Κι αν απέναντι δεν υπήρχε, διαλυμένο και μεθυσμένο, το σύστημα-μπουλούκι των Γοτθογραίκων και των Μιμαλόνων, θα τους είχανε πάει καροτσάκι στο πιτς φιτίλι. Αλλά που…

Αγκομαχούσαν τα ανεμιστηράκια της Μεγάλης Σαραπατράκας, ήτοι του υπολογιστή μου, συσκευής του περασμένου αιώνος και είπα να τον ξεκουράσω, οπότε τον έκλεισα να μη βομβεί και να ξεπιαστεί η πσυχή του και είδα το GNTM. Δεν ήταν εκπομπή, αλλά ψυχογράφημα του Σύριζα. Τα κορίτσια ήταν μονής κοπής, μονοκαλλιεργημένα, και δεν ήταν κινούμενοι στόχοι, αλλά ακίνητα σαν φωτο του Ίνσταγκραμ, για το οποίο εξάλλου μιλούσαν συνεχώς. Έτρωγαν υποχρεωτικά όχι σανό, αλλά κάτι πολτούς, οι προπονήτριές τους ήταν αγενείς, η κριτική επιτροπή είχε μια εσάνς από κομματική αντίρρηση, κι έπαιρναν πόζες μιλώντας η μια πσυχή με την άλληνα, αλλά δεν χώνευαν η μια την άλληνα. Τις μάλλωναν ασταμάτητα, ο ένας μουντρούχαλος συνοφρυωμένος, οι άλλοι πιο ευγενείς. Μόλις προσαρμόστηκα και κατάλαβα ποια ήταν η Καραμανλική, ποια η Αντωνάρειος, ποιες οι κολλημένες με το σόι των Παπανδρέου και οι ολίγες, ετών 24 ψυχές που έδειχναν Ανελισμό, εντόπισα μια ηγετική ομάδα, οπότε έτρεξα στην Σαραπατράκα, να λαλήσει, να με πιάσει ντουβρουτζάς, να ηρεμήσω. Βαρετές ψυχές, άφιλες και άφυλες, φαίνονται τα δαχτυλάκια σου, πήδα επιτόπου, η πόζα σου είναι έιτις, όλο τέτοια. Στα άλλα κανάλια είχε την χαλαρή αντιπολίτευση του Κυριάκου, οπότε ο βόμβος ήταν παρηγοριά.

Mε εκατοντάδες Θεσσαλονικείς, αποχαιρετήσαμε στην Αγία Σοφία τον Χρήστο Βογιατζή, εξήντα ετών και Στρεττίστα. Είναι ο πέμπτος που μας εγκαταλείπει σε επτά χρόνια, μετά τον «Σουσλώφ» Καρυπίδη, τον Πρύτανη, τον «πρόεδρα» Γουσίδη και τον Λέανδρο Βαζάκα. ‘Ηδη χωράμε άνετα σε δυο τραπεζούδια, καθώς άλλοι έχουμε αραιώσει, άλλοι βαρέθηκαν να γερνάνε και άλλοι το γύρισαν φιλοσυριζαίοι.

Στην εκκλησία βρεθήκαμε εν σώματι αρχές της δεκαετίας όταν τους ήκαμα μία α λα Στρέτο ξενάγηση που περιελάμβανε την βουτιά που υπέστη ένας ανθρωποφύλακας στο αγιασματάκι του Προδρόμου, και γλύτωσε προσωρινώς ο Νίκος Ζαχαριάδης. Κάποιος έχει το βίντεο. Δεν είχα καιρό να τους δείξω, παρότι κοντά, τον τόπο που σκότωσαν τον Ζεύγο, που κατέβαινε προς την «Αστόρια» από ένα μαγέρικο. Πέρασα δυο εργώδη χρονάκια στο μνημείο, μεταξύ ’79 και ’81, με συναδέλφους και συνεργεία που εκμηδενίζει σταδιακά ο Χάροντας.

Την καθεδρική αυτή, μία εκ των τεσσάρων «καθολικών ναών» της Σαλονίκης, πόσο καλά την ξεύρω! Εν συνόλω, επί μέρους, υπογείως. Μπουρλωμένη με δίκτυο κορμών που ασφάλισαν τεχνίτες μεταλλείων σε όλα της τα ανοίγματα, με τα ψηφιδωτά του τρούλλου να πάλλουν ωσάν ζελέ στην παραμικρή πίεση, με καπνιά από αρχαίες πυρκαγιές, όπως του 1890, σε κάθε ρωγμή που διευρύνθηκε το 1978. Φυλακισμένη στο νέο της σχέδιο πάνω στα ξυρισμένα θεμέλια παλαιότερης βασιλικής, με εκείνα τα κιονόκρανα με ανεμιζόμενα φύλλα από παλαιότερη φάση, τα βήσαλα και τα πλιθιά της ένα ένα μετρημένα.

Και στο υπερώο, δεκάδες σταμνιά 8^ου αιώνος να αφαιρούνται από την ανασκαφή, να ναι ελαφρύτερο το βάρος του, ενώ στους τέσσερις λόφους που ανακρατούν το τετρακάμαρο, βρέθηκαν μολυβδόβουλλα παλαιά, διότι ο Μητροπολίτης κατοικούσε απέναντι, άνωθεν του σινεμά, και οι ταβουλάριοι και πρωτέκδικοι είχαν εκεί τα γραφεία τους. Στο ισόγειο, στο κείμενο ΝΑ σύμπλοκο πεσσό, βρέθηκε ταφή, όπως διδάσκει μια γραφή, ανήκουσα στο ομολογητή Βασίλειο. Η ταφή περιείχε ένα γερονικό σκέλεθρο και δίπλα του μια βακτηρία από ξύλο αποφλοιωμένο. Θα βρίσκεται σίγουρατο καημένο πουθενά.

Αλλά ο μακάριος απέκτησε προσκυνητάρι με λάμπουσα λειψανοθήκη στο ΝΔ σύμπλεγμα πεσσών, κοντήτερα στην περατζάδα, ενώ η ανεικονική διακόσμηση του Καρόλου Ντηλ, ευπρεπώς καθαρισμένη και αποκαταστημένη, έχει σε κάθε ζωγραφιστόν ταμπλά, μικρού σχετικά μεγέθους εικονίτσες (sic) μη και την εκλάβουν για τζαμί η μασγίδιον οι ορφανοί πάσης παιδείας.

Κάτω από τις αργόσχολες αυτές λέξεις, να θυμάστε πως πρόκειται για πράγματα της καρδιάς και την ανύπαρκτη κληρονομιά τους.

Κτίσμα βαρύ, μπαμπάτσκο, ογκηρό και τεθλιμμένο. Υπήρξε μητρόπολη και ο Συμεών αναφέρει τελετή της Τρούλλας, μια πομπή λαμπάδων που έφτανε στο εσωτερικό στεφάνι του τρούλλου και το ευλογούσε ο μητροπολίτης από την κατοικία του απέναντι, στα λεγόμενα Σκαλία. Και στις αυλές και τα θαμμένα κλίτη της παλαιότερης βασιλικής, με πλησμονή χαράς θυμάμαι ένα ξεχαρβαλωμένο βουλγάρικο μπιστόλι μέσα σε πηγάδι ανατολικά του ιερού της κάποτε Οδηγήτριας, ενθύμιον μάλλον των μαχών που εξώθησαν, Ιούνιο του 1913 τους Βουλγάρους, στο έβγα του δευτέρου Βαλκανικού.

Και ώ χαρά, κάτω από τις πλάκες της αυλής μπροστά στην είσοδο, ευσεβής ψυχή τύλιξε σε χοντρό χαρτί τέσσερα η πέντε εικοσάρικα-κέρματα αρχών της δεκαετίας του ’60 και τα άφησε ως τάμα. Η αυλή, μαζί με άλλες αυλές άλλων ναών, στρώθηκε με πώρους και μάρμαρα εξόδοις του ΕΟΤ, για ανάδειξη του χώρου, υπό την επίβλεψη του Πελεκανίδη, περί το 1962/63 και το αναφέρει κάπου, πολύ πριν τον κηδέψουμε στον ίδιο Ναό.

Ενώ άλλα μαρμαρικά, γόμφοι και πώρινα σκαπτά μέλη, είτε ανήκουν σε μπάζα που ο Πελεκίδης άδειαζε στο βαπτιστήριο του Προδρόμου, λέγουν το και νυμφαίον, ενώ ο Ντηλ εντέλει δεν χρησιμοποίησε άλλα στεφανώματα ανοιγμάτων, φερμένα από την Προποντίδα, ότε ο Χιλμή πασάς πληρωνε την αποκατάσταση, για να προλάβει ο Σουλτάνος να προσευχηθεί εγκαίρως.

Ο Χρήστος Βογιατζής, απήλθε, μη γνωρίζοντας ότι προκάλεσε την συγγραφή ενός μυθιστορήματος, όχι δικού μου, όταν δούλευε σε τόπο αναψύξεως ονόματι η Φαιδρά Σελήνη, και δε θυμόταν τότενες που διάβαζα ποιήματα δημοσίως, στην μπάρα, πίνοντας Σάουθερν κόμφορτ υπό τον ήχο των Wild horses, πριν ανοίξει ο Μανδραγόρας και τον ερημώσουμε.

Αρχαιολόγοι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί και τοπογράφοι, αρχιτεχνίτες, τεχνίτες και βοηθοί, υπό τον Γιάννη Ευαγγέλου, εργοδηγό εκ Λειβαδίου Ολύμπου, η καλύτερη παρέα, χλοάζοντος μύστακος ή μόλις δραπετεύσαντες εκ της ήβης, ανάμεσα σε ηλικιώτες που γνωρίζω την καταγωγή, με φόρμες και κράνη, μερικοί σήμερα υπάρχουν στις μονιές τους.

Mόνη παρακαταθήκη που άφησα, ήταν δυο κυβικά ασβέστη που παραχώσαμε σε τάφρο κάτω από κάτι πευκάκια στην ΒΔ αυλή, ώστε οι γενιές που θα τον χρειαστούν, να τον εύρουν χωνεμένο και εύκαιρο. Είχα δουλέψει με παλαιών δεκαετιών ασβέστη αλλού και ήξερα.

‘Ολα μαζί, στο μαύρο του Θανάτου μαγαζί, λίπασμα που αφρίζει στα χείλη της Ειμαρμένης, «κι ήρθε μετά ο κηπουρός, τα μάζεψε όλα, πήρε και το μολύβι μου».

Είναι τρία αυγά, τρεις θύλακες, τριάντα και τρία (το λιγότερο) τέρμινα, εκεί που ο χαλαρός, νέος Μπακογιάννης ονειρεύεται τρία ΣΔΙΤ, Μουσείο, Πολυτεχνείο και Ακροπόλ.

Δεν τα κυβερνάει ανθρώπου γέννα, αλλά τρία μηχανικά νευρόσπαστα. Όχι δεν είναι οι «αναρχικοί», η «αστυνομία» και τα «κανάλια». Τρεις φορείς, τρεις αυλές των θαυμάτων που εναλλάσσονται στους ρόλους του Kουασιμόδου, της Εσμεράλδας και του Ουγκώ.

Κοινός στόχος, να διατηρηθεί με κάθε θυσία το επίδικο αγλάισμα: μια φορά τον χρόνο (και αρκετές πιλοτικές φορές) να γίνει σαματάς. Με τα χρόνια, το σύστημα έχει εξελιχθεί. Το κτήριο του Πολυτεχνείου έχει αποκτήσει υποτομείς και αξιοθέατα: το πορτάκι στην Στουρνάρη, πλατεία Εξαρχείων μετά προσαρτημάτων, και ενίοτε χρήση μιας ευρύτερης περιοχής. Το σύστημα ανακυκλώνεται, συντηρείται και κερδοσκοπεί. Υπάρχουν οράματα που πρέπει να λάβουν εκδίκηση ή να δείξουν τα δόντια τους. Αρκεί να μη λάβει τέλος η διοίκηση της Αυλής. Που υπόκειται σε δουλείες διέλευσης. Ασύλων, μετατραυματικών εμπειριών.

Το κύκλωμα δεν μένει αρραγές. Πάντως, όταν πυρώσει ο χαλβάς και δεν τρώγεται άλλο η πλοκή, καλμάρουν οι φουσκωμένες φλέβες του λαιμού των τηλεοπτικών υπαλλήλων και οι υπεύθυνοι ροής ειδοποιάουν «εξαντλήσαμε το δίωρο, έχουμε καβάντζες για το πρωινό, επιστροφή στο πρόγραμμα»

Θα μιλήσω με μια πινελιά, για έναν κήπο, που δεν θα πληρώσει ποτέ φόρο επιτηδεύματος.

Το σχολείο. Δίπλα στο ρολόι, σε οικόπεδο απ’ το βακούφι των Εβρενός. Στην οδό Στράντζης. Είχε κάτι απομεινάρια από κτίσματα και ένα τετρακάμαρο στιβαρό, από ταφή κάποιου σούφη. Ήρθαν από τον στρατό και το ανατίναξαν. Ήμουν μπροστά, με όλη τη  γειτονιά και την είδα. Την έκρηξη. Μετά, μια φαγάνα ίσιωσε το οικόπεδο. Φάνηκαν κόκκαλα και κρανία κοντά στο έβγα του οικοπέδου, δίπλα στο περίπτερο του Ασικελη. Κι όταν τέλειωσαν τα χτισίματα, και άνοιξαν θεμέλια για την περίφραξη, φάνηκαν και άλλοι σκελετοί. Εξαφανίστηκαν δια της φυσικής εξελίξεως. Από γενική έλλειψη μπάλας, παίρναμε κρανία τα δοκιμάζαμε αν άντεχαν και παίζαμε μπάλα. Χτυπούσαμε με τα δόντια το καυκάκι, όπως κάναμε στα καρπούζια.

Το σχολικό κτίριο, δίπλα στο ρολόι. Δίπατο. Στο ισόγειο, είσοδος, τρεις τάξεις, η Δευτέρα και η Τρίτη χωρίζονταν με ξύλινο διαχωριστικό που άνοιγε για τις τελετές. Στο βάθος, το γραφείο των διδασκάλων. Ο όροφος, οι άλλες τρεις τάξεις, πάνω από την είσοδο το γραφείο του διευθυντή με το αρχείο και την βιβλιοθήκη. Πάνω απ΄το γραφείο των δασκάλων η αίθουσα Φυσικής Πειραματικής με εποπτικά όργανα. Ατμομηχανή, κινηματογραφική μηχανή, επιδιασκόπιο, τα όργανα του ανθρώπου και άλλα.

Πίσω από το κτίριο, αίθουσα για χειροτεχνικές δουλειές, λουτρά και τουαλέτες. Στην πίσω αυλή. Εκεί ερχόταν ο σχολίατρος και μας μετρούσε τον θώρακα ή για εμβόλια. Επίσης όποτε έμπαιναν συσσίτια, εκεί γινόταν η διανομή και ήταν κάτι κίτρινα τυριά με κεφάλια.

Η μπροστά αυλή μεγάλη, τετράγωνη, για τα διαλείμματα, τη γυμναστική και παρακολούθηση ραδιοφώνου, όπως για την έλευση του Γρίβα- Διγενή, με μεγάφωνο.Και μετά, άλλος φράχτης και η αυλή των θαυμάτων. Κολλητά της, βρύσες. Μπροστά ανθόκηπος. Στο μέση παιδική χαρά. Κούνιες, λαβύρινθος, τροχός, τραμπάλα. Περίφραξη με ληγούστρες. Και στο τέλος, το μποστάνι. Όλα τα ζαρζαβάτια και γύρω δεντράκια. Ερχόταν ο γεωπόνος αραιά και μας μάθαινε το μπόλιασμα και διάφορα αραιώματα. Κανένας δάσκαλος δεν έπαιρνε σοδειά. Έδιναν στους φτωχούς μαθητές.

Στα καψώνια, γινότανε το σώσε. Ξύλο με τον χάρακα πάνω στη ράχη της παλάμης και η βαριά  χερούκλα του πατέρα μου, του διευθυντή. Είχαν να λένε για τα αστράκια που φώτιζαν το πυρωμένο μάγουλο.Την έζησα δυο φορές, κατά λάθος, όταν ως σμάρι τα φλώρια γινόμασταν θεατές και το θύμα, δυο φορές, έκανε πίσω και με πετύχαινε η φάπα με ορμή. Έλεγε μόνον «σε χτύπησα αγόρι μου, ε;» και συνέχιζε.

Αξέχαστες μέρες, ε; «Θύμησες»που έγραφαν οι Τραυλαντώνηδες. Αυτά είναι αγαπητικά, του τύπου, ο πάππος θυμάται και έτσι. Αλλά επίτηδες δεν γέμισα με τους ζωντανούς αυτό το γραπτό. Διότι τα άρρητα, τα ου φωνητά, γέμιζαν το κενό ανάμεσα στα κτίσματα, στα σκέλεθρα, τον πωλητή του σάμαλι και τις μπαζούκες απ΄του Τζαμπάζη ου μην αλλά και τα μισά θωρηκτά από τενεκέ που κοσμούσαν το καφενείο του Περιβόλη.

Διότι ήξερα που τελούνταν το μπούλινγκ που τράβαγα, όταν με καλούσαν οι στασιμούκλες και μεγαλύτεροι στις βρύσες για να μου σκάσουν καψούλες στο κεφάλι. Δίπλα από εκεί που παραμονεύαμε στην άγια παιδική χαρά να χαζέψουμε την σύνδεση μηρού με γόνατα των συμαθητριών μας στις κούνιες, τις περιπτώσεις βαρείας ασέλγειας και την ακατάσχετη βωμολοχία, την ηδονή να περνάς με το Φάνη και τον Μπίλη ολόκληρα διαλείμματα στην πίσω αυλή ως ανήλικοι ζηλωτές , φωνάζοντας είτε το «λοσκώ, λοσκώ, λοσκώ» η το «μάνα μου Νίκος πέθανε, ν΄ανάψω λίγο το κερί στου αρχιδιάκου την αυλή» και μετά, αφού λουζόμασταν κανέναν «εθνικό ποιητή» όπως ο κύριος Παυλής, να τραγουδούσαμε την προσευχή: «σε σένα, πλάστη και Θεέ, ετούτη τη στιγμή». Επίτηδες δεν ανέφερα τα πλημμελή, ή παρανοϊκά, ή εγκληματικά ζητήματα επαφής δερμάτων, οργάνων χειλέων και άλλων ατταβιστικώς ερεθιστικών ζητημάτων. Και μετά, έσκασε το 1960 και οι υποσχέσεις του. Αλλά ήταν πλέον η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Και οι γύρω μου, κλαίνε τόσο αυτόν που πρότεινε στη συνέλευση να στείλουμε τηλεγράφημα στον Μακαρέζο, όσο και τον Θωμά Βασιλειάδη.

Μονοψήφιο ποσοστό εξτρά απέκτησε η κυβέρνηση που δεν έκοψε τις συντάξεις. Εννοείται, πάνω από αυτό που της δίδουν οι δημοσκοπήσεις. Βέβαια, η μη περικοπή δεν οφείλεται σε κανένα θαύμα, αλλά στα φανταχτερά πρωτογενή πλεονάσματα που παρουσίασε στους ελεγκτές της. Και τώρα που έμαθε πώς δένεται το ατσάλι, θα αυξήσει κι άλλο τα πλεονάσματα.

Φυσικά, οι συντάξεις δεν επαρκούν για να καλύψει όλα τα κενά. Η άλλη μάκινα είναι να μας τρελάνει στις προσλήψεις. Εκτός τις τριάντα χιλιάδες που υποσχέθηκε με προοπτική τριετίας, νομίζω πως βρήκε το κουμπί. Αυτό που ακροθιγώς περιέγραψα ως υποψία πρίν λίγες μέρες. Οι υποψίες ενισχύθηκαν με τις σημαδιακές αλλαγές γραμματέων, όπως της κυρίας Εξερτζόγλου μετά την παραίτηση του κυρίου Φλώρου, που είχε οριστεί την εποχή που «έχτιζαν» το σχέδιο Κ.ΑΛ.Ο, κι αφού το γέμισαν με ποθητούς αλληλέγγυους,κλείνοντας η δεύτερη συνδιάσκεψή τους, η κυρία Φωτίου δεν μίλησε πλέον για λεφτουδάκια,αλλά παρουσίασε τον λογαριασμό. Ως εξής, κατά ομιλία της, όπου υπόσχεται «κοινωνικό επιχειρειν»:

 «Προκηρύξαμε τα 89 Κέντρα Στήριξης Κ.ΑΛ.Ο με προϋπολογισμό 11 εκατ. ευρώ μόνο για φορείς Κ.ΑΛ.Ο. Η διαδικασία αξιολόγησης ολοκληρώνεται τις επόμενες ημέρες.

Σήμερα, έχετε στα χέρια σας την προδημοσίευση και δεύτερης μεγάλης οικονομικής ενίσχυσης των υφιστάμενων φορέων από 25.000-200.000 ευρώ, για 18 μήνες, ύψους 27 εκατ. ευρώ.

Επεξεργαζόμαστε πρόσκληση 11 εκατ. ευρώ για επιδότηση αποκλειστικά θέσεων εργασίας στις υφιστάμενες Κ.ΑΛ.Ο.

Επιδοτούμε με 2 εκατ. ευρώ κοινωνικές επιχειρήσεις με άτομα με αναπηρία.

Επιπλέον, αυτό το μήνα, θα καλέσουμε τις Περιφέρειες να χρηματοδοτήσουν τις νέες Κ.ΑΛ.Ο με κονδύλια από τα Π.Ε.Π. ύψους 82 εκατ. ευρώ»

Η κυρία Αχτσιόγλου μίλησε για 1200 νεοπαγείς φορείς της Κ.ΑΛ.Ο ενώ η κυρία Φωτίου ετοιμάζει 89 «κέντρα στήριξης» που εκτός από τα 11 εκ. που θα χαρτζηλικώσουν μερικούς από τους φορείς, ετοιμάζει άλλα 27 «από 25-200 χιλιάδες για 18 μήνες». Επιπλέον οι Περιφέρειες έχουν ΠΕΠ και θέλει άλλα 82 από αυτό το πρόγραμμα.Για την κυβέρνηση, δεν θα ενισχυθούν οι σπάταλοι και κωλοτούμπηδες ιδιώτες , γνωστοί μιζαδόροι, αλλά οι συλλογικότητες που έχουν ετοιμαστεί  μετά τον νόμο περί Κ.ΑΛ.Ο του 2016 αφανώς, αλλά αποτελεσματικά.

Η ειδική γραμματεία της Κ.ΑΛ.Ο δεν έχει λεφτά, αλλά το ταμείο Κοινοτικών και άλλων πόρων, έχει και παραέχει. Γι’ αυτό τοποθετούν εκεί την κυρία Κατερίνα Εξερτζόγλου, ώστε να ανοίξει το πουγκί. Αχτσιόγλου και Φωτίου συνεργάζονται μια χαρά, καθώς αλληλοϋποστηρίζουν το πρόγραμμα.

Δεν είναι μάγοι, οργανωμένοι είναι. Διαθέτουν εισαγόμενη τεχνολογία, ενώ η τεκμηρίωση των θεωριών τους, είναι από τα Μάταλα, για να σταθώ με σεμνότητα. Ο Πάιατ καλύτερα τα λέει απ’ όλους τους. Αυτός είναι ο βραχίων ο κινών την τσιγκολελέτα.

Όσο για εσάς τους ετεροβαρείς δεξιούς- οραματικούς που νομίζετε πως κερδάτε, η μόνη σας ελπίδα είναι μήπως και οι φίλοι και σύμμαχοι ζήτησαν από τον «έξυπνο» και τον υβριστή, να χάσουν ελαφρώς στις εκλογές, όχι πολύ, για  να ελέγξουν τα γράδα σας για κανα εξάμηνο, μήπως και ησυχάσουν από τα «ελεύθερα πνεύματα» στην Ελλάδα. Ένα πείραμα: δείτε πόσα «κομμάτια και αποσπάσματα» της δεξιάς φιλοξενούνται σε παράγκες και καταυλισμούς, από την πλατεία Κυβερνήσεως έως τους Ελλανορώσσους και από τα ρείθρα του Ποδονίφτη στο κανάλι με τα απόβλητα στον Αλιάκμονα.

Eνδιαφέρει άραγε κανέναν η κυριαρχία του Γούντροου Ουίλσον στις προεδρικές των ΗΠΑ το 1912; Με αντιπάλους τον Θεόδωρο Ρούσβελ και τον Ταφτ; Εκείνον με το θλιμμένο βλέμμα που αργότερα θα κυριαρχούσε μετά τον Μεγάλο Πόλεμο;

Κανέναν, φαντάζομαι και εύχομαι το ίδιο λησμονοβότανο να σκεπάσει και τις επερχόμενες δικές μας.  Όχι, η νίκη του κρύβει πως επικράτησε με 42% και έφερε τους Δημοκρατικούς μετά από δεκαετίες στην Προεδρία. Ήταν αθώα και εργώδη χρόνια, τα βάσανα των ανθρώπων ήταν πολλαπλάσια, όλες οι ασυνέπειες των συστημάτων ενεργές και η μπελ επόκ ήδη ένας θρύλος.

Προσέξτε το αυτό με τις εκλογές, γενικώς. Φιλότιμη η προσπάθεια να παίζουν μερικοί μερικοί τον λευκό ελέφαντα, δραματοποιώντας το καθετί. Η Ελλάδα, μια ζωή δέσμια των επετείων της, χαλαρώνει και αγωνιά με πυκνές ανταλλαγές, πηγμένη στην σαχλαμάρα και στη νοσταλγία. Αυτοί οι χάρτες είναι δήθεν για το ίρτζι και το φελέκι μας. Δεν αντέχουμε καν να το μεταφράσουμε «τιμή» και «τύχη». Καλά κάνουμε.

1. Από τον Τσίπρα ΔΕΝ γλυτέρνουμε. Άρα του δίδουμε προαγωγή. Να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας. Μετά από δέκα χρόνια, κάποια ευρωπαϊκή τήβεννο. Αγνοιακός είναι, εύκολα θα γλυστρήσει στην παράνοια της Εξουσίας.
2. Δεν είμαι ισαποστάκης. Μήτε ουδέτερος. Μηδέτερος ειμί .
3. Μαζωχτείτε άπαντες, για μια μέρα κι αφήστε την Χρυσή Αυγή να φτουρήσει η καημένη. Εξαντλήθηκαν όλες οι προθεσμίες για να μη παχύνει κι άλλο.
4. Διαλέξτε πρωθυπουργό. Να είναι αμερικανόφιλος 100%, φιλευρωπαίος κατά 60%. Συμβολικό όνομα: Τζάκ Μακρόν. Αν δεν συμφωνείτε, κάντε «ένι μένι ντοντουμένι».
5. Συνασπιστείτε υπό τον Τζακ Μακρόν. Όλοι σας. Aλλιώς, Τσίπρας για πάντα. Σοβαρολογώ.
6. Σας ειδοποίησα εγκαίρως να μη του μιλάτε, να αρνηθείτε κάθε υποστήριξη στους νόμους του, να εγκαταλείψετε τη Βουλή από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Μόνον έτσι οι προστάτες του, θα έψαχναν καναν άλλον. Τώρα είναι αργά.
7. Τίποτε από τα έξι προηγούμενα δεν είναι της αρεσκείας μου. Διότι παραμένω οπαδός της Φεντεράλας και όλοι την πτύουν.
8. Εάν υπάρχει διάδοχος πρωθυπουργεύων, ό,τι και εάν φρονεί, πρέπει να πείσει πρεσβείες, επιτρόπους και τον Τραμπ. Αυτό είναι διαπίστωση απελπισμένου πρεσβύτη.
9. Αν αρχίσετε τις αντιρρήσεις, τις στηριγμένες στα σεβαστά «πιστεύω» σας, σκεφτείτε τι δημοψήφισμα ψηφίσατε και πως γύρισαν τον αμανέ σε φόξι-τρότι.
10. Συνοπτικώς, η παράγκα μας έχει πλημμυρίσει, πυροσβέστες δεν υπάρχουν και αρχίστε να προβάρετε αναπνευστήρες και βατραχοπέδιλα.

Mοίρα ζαβή με βάσκανε και μετά από αιώνες άφησα μια συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου να σκοτίσει παραπλεύρως τις αισθήσεις μου. Ασχολήθηκαν με έσοδα που θα εισπράξουν χειροδότως, σε δράσεις τελείως αχρείαστες, ό,τι είπαν ειπώθηκε επειδή υπήρχε τηλεοπτική αναμετάδοση, ενέκριναν για πολλοστή φορά τα ίδια και τα ίδια, μιλούσαν επιθετικά και έντονα, πάλι χωρίς λόγο, και χωρίς να το καταλάβω, οι «υπηρεσίες» οι «εντάξεις σε προγράμματα» και κάτι τσακωμοί για εργολήπτες, επιτρέπουν σε αυτήν τη δραστήρια ομάδα να δεχτεί καμιά εβδομηνταριά εκατομμύρια, με άψογες διαδικασίες. Ένας γερομπακάλης με δύο μπακαλόγατους θα τα έφτιαχνε καλύτερα. Κι εκατό φορές φτηνότερα. Αλλά χωρίς γυροβολιά του Κεφαλαίου, θα ήμεσθεν Μπουμπάι και Γκάνγκαμ στάιλ. Ενώ τώρα…