Author: Πετεφρής

Εμείς.

Οι διαφωνούντες.

Καλημέρα σας και Καλή Πάσκα.

Μας μάζεψαν σε ένα στρατόπεδο. Του κοτσάρισαν την ταμπέλα «Όρχος αντιφρονούντων» και όποιος περίεργος περαστικός ρωτάει, του εξηγούν πως είμαστε φασισταριά, στρατόκαυλοι, αντιδραστικοί, χρυσαυγίτες και οπισθοδρομικοί.

Επί χρόνια και δεκαετίες το πράττουν. Με επιτυχία. Για έναν απλό λόγο. Δεν είμαστε τίποτε από αυτά. Καλύτερα, δεν μας στρίμωξαν με στόχο να μας δικάσουν.

Συνυπάρχουμε με μόνο κριτήριο εάν εκφράζουμε θυμό η απογοήτευση. Ποτέ δεν συμμαχήσαμε με κανέναν. Αλλά μας θεωρούν συνοδοιπόρους της Μαύρης Αντίδρασης, πίσω και πέρα από τα βουνά, καθυστερημένους, επικίνδυνους και άξιους απομόνωσης.

Το στρατόπεδο δεν φρουρείται. Δεν χρειάζεται. Ζέχνουμε και η αποφορά μας απομακρύνει τους πάντες. Αν μας σημάδευαν με πυρωμένο σίδερο, πιο άνετα θα κυκλοφορούσαμε.

Τώρα που πέρασε η πρώτη κρυάδα, θα μας ξεχάσουν στον Όρχο, ώστε να στήσουν με υπομονή και σύστημα, το μαιευτήριο απ’ όπου θα  γεννηθούν τα παιδιά των οπαδών τους. Δικά μας παιδιά, δεν έχουμε. Τα καταπίνουν τα εξωμήτρια, οι αμβλώσεις, άσε που κυριαρχεί το ανεμογκάστρι.

Το τελευταίο που τους ενδιαφέρει, είναι οι λέξεις μας. Έτσι και διαμαρτυρηθούμε, δουλεύει η μάνικα του απολυμαντικού. Εκτός στρατοπέδου, δεν παράγεται κάτι άλλο. Η κατάχρεη χώρα, με αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις, μετατρέπεται σε Νεβερλάνδη. Διότι οι «νικητές» ενώ συμμετείχαν σε όλα τα σκάνδαλα και τις αμμοληψίες από τους συνεχείς εκβραχισμούς της Ιστορίας, επινόησαν θεωρίες του Χάους, ντυμένες με πλαστόν ανθρωπισμό, όρισαν τι εστί μόρφωση και τι επιχείρημα, και δούλεψαν εντατικά με σύμβολα τα οποία δείχνουν κάθε φορά που κάποιος καταδέχεται να τους κοιτάξει.

Εμείς.

Που δεν ανήκουμε στο «εμείς». Που δεν θα δίναμε διαπραγματευτική εξουσία σε ένα υπουργό εξωτερικών που παράγει τέτοιας φρικτής ποιότητας ποίηση. Που δεν θα συνεργαζόμασταν ποτέ με Ανεξάρτητο Έλληνα για να τον φλομώσουμε όταν χρειάστηκε, στην απάτη. Που τον θέλαμε για να είναι ήρεμος ο Στρατός, φιλική η Εκκλησία και τον αφήναμε να ντύνεται «δράκος με χοντρόλαιμο για να κάνει πόλεμο». Που δεν θα στήναμε ποτέ αριστερίστικα φλάμπουρα και Ρουβίκωνες. Χαλαρώνοντας την δακρυσμένη υποχρέωση των φυλακών, της Παιδείας και ουδέποτε θα αφαιρούσαμε από τους νέους το ιερό όπλο της διαμαρτυρίας, μήτε θα τους χώναμε σε αλληλέγγυες, αμόρφωτες μάγκες ευκαιριστών. Που δεν ήμασταν ποτέ δεξιοί, αλλά τελείως, ντιπ καταντίπ  σεβαστικοί και ευγενείς σε κάθε «πλάστρα φωτιά».

Εμείς. Που ακόμη κι όταν τους πετάξουν στην ανυπαρξία, σώζοντας μόνον τον επικεφαλής αστοιχείωτο Αρτούρο Ούι για να ευδοκιμήσει, ως Άρατος σε άλλα πόστα, πάλι θα σφίξουμε τα δόντια και θα τους γιατροπορέψουμε με ό,τι έχουμε, αποφεύγοντας κάθε «εγώ καλά σου τά λεγα».

Διότι πολτοποιήσαμε το εγώ μας για να υπάρξουμε ως «εμείς».

Όλα ερμηνεύονται γλυκά.

Ακούω πως μία ειδική κυρία ανακάλυψε πως ο Αλέξανδρος ήπαθε νεκροφάνεια και δεν απέθανε, γι’ αυτό και οι διάδοχοι πρόσεξαν ότι το σώμα του παρέμενε ροδαλό και ακμαίο.

Αμέσως θυμήθηκα πως ο Πλούταρχος, στον «βίο Αλεξάνδρου» αναφέρει μια περιφρονητέα διάδοση, σύμφωνα με την οποία ο Αριστοτέλης, χολωμένος που ο Μακεδών στρέβλωσε και φόνευσε τον ανηψιό του Καλλισθένη, παρασκεύασε ένα υγρό δηλητήριο άοσμο και άγευστο, πλην με άγνωστα συστατικά που βάζοντάς το σε γυαλί ή πηλό, ευθύς το υλικό έσκαζε-τόσο οξύ ήταν και δραστικό ήταν. Αναγκάστηκε λοιπόν, μετά από πειραματισμούς να το ενθέσει μέσα στην κοιλότητα της οπλής ενός ονικού, (ασφαλώς κλείνοντας το με κάποια ξυλόβιδα) και το έστειλε στον Ιόλα, αδελφό του Κασσάνδρου και γιο επίσης του Αντιπάτρου, που ήταν ο οινοχόος του βασιλέως με εντολή προφορική να το σταλάξει στον πότο του. Όλη η οικογένεια του αντιβασιλέως ήταν στα μαχαίρια με τη μάνα του Αλέξανδρου και χαρακτηριστικά, ο Κάσσανδρος, βλέποντας τον Αλέξανδρο να τον προσκυνάνε οι Περσιάνοι τόλμησε να χαχανίσει και κατεβαίνει ο οργίλος ο κοσμοκράτορας και τονε βάρεσε με τις παλάμες στην γκλάβα. Η εντύπωση ήταν τόση του απόλεμου Κασσάνδρου (σ’ όλη τη ζωή του έτρωγε καθισμένος σε σκαμπό κι όχι σε ανάκλιντρο, διότι δεν είχε σκοτώσει άγριο θηρίο) ώστε όταν πήγε στους Δελφούς και είδε τον ανδριάντα του, έπαθε νευρική κρίση.

Τεράστιες προοπτικές ανοίγονται αν δέσουμε την υπόθεση εργασίας της κυρίας ειδικού με τα αρχαία κουτσομπολιά. Επιτέλους, η Γοργόνα δικαίως αναρωτιέται εάν ζει ο αδελφός της και δεν είναι μία παλαλή ψαρογιαννού. Και ασφαλώς δεν βρέθηκε ποτέ ο τάφος του, διότι όταν του πέρασε η νεκροφάνεια, άφησε έναν έρμο να τονε βαλσαμώσουν  κι εκείνος έφυγε έως την Κίνα όπου και εξέπνευσε ετών ενενήκοντα, ήρεμος, πολύτεκνος και ευτυχής. Αλλά και οι συνάδελφοι, που τα πσάχνουν αυτά, μπορούν να γράψουν απίστευτες εικασίες, ξερωγώ έναν Μόμπι Ντικ μακεδονιστί ή κάτι παρόμοιο.

Εγώ προτιμώ κάτι άλλο. Βλέποντας την παγωμένη, απαθή μορφή του λεγόμενου νερουλά, ήτοι του σερβιτόρου της Βουλής που φέρνει νεράκι στους αγορητές, νομίζω πως είναι απόγονος του Σηθ, του Αλεξανδρινού ή του Κατανάγκη, που υπήρξαν μάγοι και υποφήτες της εποχής Αλεξίου Κομνηνού (Αλεξιάς, βιβλίο έκτο). Και η θρυλική γενιά των Αιγυπτίων μάγων, λέω, έμαθε το μυστικό της νεκροφάνειας, ανακαλύπτοντας πως η δοσολογία παίζει ρόλο. Μία σταγόνα αρκεί να ηρεμήσει άχρι κατατονίας οποιονδήποτε ρήτορα. Προσκομίζοντας απλό νεράκι ο νερουλάς, κατάλληλα καθοδηγημένος δεν σταλάζει το σκεύασμα, στους ευέξαπτους, στους αλλουγιαλλού,στον Ζουράρι αλλά και σε καβγατζήδες που ξεσπάνε αναίτια, στους αρχαιοπλήκτους και όπου αλλού ο ίδιος κρίνει, με αποτέλεσμα πλήθος αποφάσεων αυτής της αιθούσης να παραμορφώνεται η βουλή των από τέτοια δραστική ενόχληση.

Όσο για το ποιος δίδαξε τον νερουλά την τεχνη του καταποτίου, ήταν φυσικά η απέθαντη γοργόνα.

Η διάρρηξη του εσωτερικού μετώπου δεν έχει το φλαναφλάν μιας αμοιβαίας ψυχρότητας που ψιλοθεραπεύεται με σωσίτριχα και θεάματα.

Ακούστε και οι τριω λογιώ καρφιτσοκέφαλοι (των ευκαιριστών) μπουμπουνοκέφαλοι (του όχι) και κουφιοκέφαλοι (του ναι):

Μια εσωτερική σύρραξη δεν προκαλείται από εισβολές στρατών, διακοπή διπλωματικών σχέσεων ή άλλα τρανταχτά παρόμοια.

Κυοφορείται από μικρές, ορκισμένες ομάδες που διαθέτουν πνεύμα πύθωνος και δουλεύουν συστηματικά για την εμφύλια αποσταθεροποίηση.

Ανάμεσά τους, εξέχουσα θέση κατέχουν ο πράκτορας, ο αγκιτάτορας, ο ονειροπόλος, ο στρατολόγος και άλλες αξιακά προσανατολισμένες συνειδήσεις.

Βγάζουν ειρωνικές ανακοινώσεις, τάχα δουλοπρεπείς πλην βυθισμένες στην απόλαυση της στιγμής, σπέρνοντας ένα πνεύμα σύγχυσης και ελευθεροφροσύνης.

Συμπαθούν και υποστηρίζουν για ανθρωπιστικούς λόγους κάθε πράξη ενστόλων, διαβόλων και τριβόλων που αντιδρούν σε κάθε σπασπωδική ενέργεια των κουφιοκέφαλων. Ακόμη και στους μπουμπουνοκέφαλους επιτρέπουν να διασπαρεί πνεύμα συμπάθειας και καταλλαγής.

Μετά, συμμαχούν με άλλους σακάτηδες της πολιτικής σκέψης που ωστόσο, έχουν λευκανθεί η δοξαστεί στους «αγώνες». Οι αγώνες μπορεί να έχουν γίνει για άσχετα πράγματα, αλλά οι «αγωνιστές» αποτελούν πηγή, σπουδαία πηγή, στρατολόγησης.

Όταν είναι έτοιμοι για να αρχίσει το σώσε, στέλνουν τα κατάλληλα ντουγάνια να ξεκινήσουν καβγά εναντίον παλαιών ομοδόξων που δεν συμφωνούν μαζί τους. Σκοτώνουν ή τρομοκρατούν οικογένειες, τέως μαχητές και άλλους που δεν έχουν σχέση με οτιδήποτε. Αλλά η δυνητική πελατεία τους, συγκλονίζεται και τους προτιμά, καθώς έχει πειστεί πως υπάρχει μαύρη και κόκκινη βία, γαλάζια και πράσινα διαφθορεία και αναποτελεσματικά ροζαλί μαγειρεία. Φυσικά ,φορτώνουν το κρίμα σε όποιος τους φαίνονται πιο κοντά στην εξουσία.

Η «αυλή των θαυμάτων» που έχει πρόσβαση σε όπλα, σε πολιτικούς, σε οργανώσεις της νύχτας, σε γραμμωμένους παρκαδόρους, σε υπερανδρικά γυμναστήρια και καταπότες αναβολικών σκευασμάτων, χτυπάει στοχευμένα αυτούς που έπρεπε να της ανήκουν και δεν της ανήκουν.

Τα υπόλοιπα, τελούνται σε μπιραρίες, σε νύχτες με φανταχτερά επίθετα και σε δίκες αδίκαστες, χωμένες ανάμεσα σε δυσκολίες πολιτευομένων.

Ήσυχα, ωσάν κατσούλια που παίζουν με εκκρεμές, κάθονται τα γειτονάκια, περιμένοντας αμάν και πώς την Συμφωνία. Εμείς τσιρομαχάμε ενώ οι μισοί είναι πλασιέ και οι άλλοι κρεμάστηκαν στο «όχι» για να μη φάνε μια καμτσικιά από την γάτα με τις επτά ουρές.

Είναι και κακοπαιγμένο. Ο Κοτζιάς «πήρε τις αποστάσεις του», ο Καμμένος αγριεύει όσο επιβεβαιώνεται η πλειοψηφική εκδοχή, οι νέοι ψηφοφόροι των εκκρεμών εκπέμπουν ουρανομήκεις τρέλες. Πρωταγωνιστεί ο Κόμης Κατρουγκάλ που δεν δίνει ένα κείμενο του Συντάγματος των αλλωνών, σεβόμενος τα εθιμικά των χούγια.

Σε ώρες που επινοούνται νεοεθνικισμοί για να στρώσει η νέα βαλκανική στρατιωτική συμμαχία (οι μόνοι σίγουροι σύμμαχοι μιας μεγάλης Δύναμης, είναι οι τσακωμένοι μεταξύ τους, ώστε να μεσολαβεί η μεγάλη Κυρά) θα έχουμε δυο κλίματα, δύο παρατάξεις βαθέως καταδεκτικές μεταξύ τους, που νομίζουν πως θα μας δουλεύουν εσαεί.

Κι εσείς, οι καλοπροαίρετοι, που ανθρωπίζεστε, δεν έχετε πάρει πρέφα πως αντίστοιχη σύβραση τελείται από Μπογκομίλ σε Στρούγκα, κι από Περλεπέ σε Βελεσσά,  με αλλαγές κομμάτων στην εξουσία τους, εσωτερικές εκκαθαρίσεις στα πολιτικά τους, καθώς οι Ρώσοι και οι τριγύρω δεν βιάζονται. Αντιθέτως.

Παίξτε με το εκκρεμές τώρα. Έρχεται και θα΄χει κρύο και υγρασία, μόλις ξεγελαστούν οι αμυγδαλιές κι ανθίσουν.

Στα Βαλκάνια που δεν αξιωθήκαμε κάτι πιο συλλογικό από κάτι Βαλκανικούς Αγώνες, ονειρεύεστε πως «εθνίκια» βρίσκονται μόνον στην Ελλάδα. Είστε άσχετοι. Δεν ξέρετε. Μήτε θα μάθετε. Και δε με νοιάζει πια που θεωρείτε τον εαυτό σας αριστερό. Καλά ξεμπερδέματα σε όλους και καλά κέρδη σε μερικούς.

Σε λίγο, σα να σας βλέπω να χρησιμοποιείτε τα αντίθετα επιχειρήματα απ’ αυτά που σας στούμπωσαν ως την ψήφιση. Δε σας πειράζει. Πάλι μάγκες θα είστε.

Τσιπρόπιττα

Υλικά (για τέσσερα κόμματα και επτά αποστάτες)

Για τη ζύμη

-Aλεύρι ολικής Συνιστωσών ένα κιλό

-Ζέα από την ΠΕΣ (Πινακοθήκη Επιφανών Συριζαίων), ένα φλυτζάνι τσαγιού (όχι παραπάνω επειδή πικρίζει)

-Μπαίκιν πάουντερ αλληλέγγυου πρέσβεως

-Νερό περασμένο με σταχτόπανο από αλισίβα εκ τεφροδόχης αντισπισιστών.

-Αλάτσι (προσοχή στη μάρκα)

-Πέππερι, δύο σπρέι.

-Μαγιά  αντίφα χωρίς γλουτένη

Για τη γέμιση

-Βούτυρο καμήλας από σταρτάπ «βιολογικών καινοτομιών Ηπείρου» δύο φελτζάνια.

Μύγδαλα, φρόκαλα, φιστίκια Αιγίνης (από το κτήμα/ηρώο Πρωτομαρτύρων) σπόροι ντατούρας, κοπανισμένα σε παραδοσιακό γουδί, από χεράκι αφοσιωμένης οπαδού,σύνολο 166 γραμμάρια (αν περισσέψει, σε ΜΚΟ)

-Δεκατέσσερα αυγά, παντοίου μεγέθους από ορτυκιού πτηνοτροφείου ΠΑΥ (Πανελληνίως Αγνώστων Υποψηφίων) έως στρουθοκαμήλου κτήματος ΑΥΨ (Απαίχτων Υπογείων Ψευταράδων)

-Λιοπάνι, ντουτρίβι, ακανθόμαζα, φύτρο κούτλου και άλλες άγνωστες οργανικές ορολογίες, κατά βούληση.

Προαιρετικά

[Εφ΄όσον έχει συντελεστεί το άνοιγμα της αγοράς των Οξυφώνων Κιναλαίωκεντρώων και η παραγωγή της σέχτας «οι τρεις Μακεδονίες και άλλα παραμύθια»] είναι καλό να προμηθευτείτε Αμάνιτα μουσκάρια, λησμονοβότανο και μόσχο με κανέλλα και του βασιλιά η κοπέλα. Τα ζυμώνετε με αυγοτάραχο και να τα μαυρίζετε με αυθεντική μελάνη καλαμαράδων και σουπιάς.

Εκτέλεση

Φοράτε ωτασπίδες, τσιμπιδάκι κολυμβητριών στη μύτη, δεμένα μάτια με πανί σαν της Μαρίας Αντουανέτας και ένα προφυλακτικό στη γλώσσα. Η αφή, η ψαύσις, το χούφτωμα είναι τα κύρια εργαλεία σας.

Ζυμώνετε το αλεύρι σε μεγάλο μάρμαρο, όχι με την τετριμμένη μέθοδο του πλάστη, αλλά προσλαμβάνοντας με οκτάμηνη σύμβαση τέσσερις δικούς σας συγκάτοικους στην τρέλα. Μετά, κι όταν γίνει μια εύπλαστη μπάλα, ξεκουράζετε την ζύμη στο γραφείο που ξεκουράζονται οι νεοπροσληφθέντες πλάστες.

Πατάτε τα συστατικά της γέμισης σε σκάφη, όπως πατάμε τα σταφύλια. Προσλαμβάνετε δύο γυμνόποδες ισορροπιστές με σύμβαση αορίστου χρόνου.

Με σύμβαση έργου, καλείτε παιδική χορωδία να άδει το «τσιπρα τσιπρα μπουμ ολέ ολέ» καλύπτοντας φυσικά το θέαμα με την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή. Φουρνίζετε, αρκούντως γρονθοκοπημένη την ζύμη ώσπου να πλατυάσει και την ψήνετε δυο φορές ώσπου να γίνει παξαμάς που σπάζει δόντια, τω δάκνοντι. Τοποθετείτε το σλιάκατο της γέμισης εκατέρωθεν της πιατέλας, άνω και κάτω ζώνη και σερβίρετε. Στο σερβίτσιο των καλεσμένων σας προσθετέο ενα μπαλταδάκι κι ένα κλαδευτηράκι, για να έρθει σε θεογνωσία ο καταπίνων.

Tips

Οι έμπειροι θα έχουν διαγνώσει πως η Τσιπρόπιτα, διαφέρει κατά τις λεπτομέρειες από την διαφημιζόμενη Κυριακόπιττα. Αλλά εκείνη έλκει την καταγωγή από το Σέφερντς Πάη. Στο μέλλον θα παρουσιάσω την συνταγή.

Η τακτική της Νέας Δημοκρατίας μου θυμίζει έντονα δυο περιστατικά της γερμανικής  εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

Οι Γερμανοί είχαν φυλάξει έναν αριθμό τεθωρακισμένων για να λάβουν μέρος σε εαρινή επίθεση, κρύβοντάς τα σε ένα δάσος. Και ο διοικητής τους, ανακάλυψε πως είχαν φαγωθεί τα καλώδιά τους από ποντίκια.

Του Μανστάιν του έδωσαν μια «στρατιά του Δον» από ό,τι μπόρεσαν να μαζέψουν, τον Νοέμβριο του 1942 με στόχο να σπάσουν την απομόνωση του Πάουλους. 20 Δεκεμβρίου η στρατιά, είχε πλησιάσει το Στάλινγκραντ στα 30 χιλιόμετρα, αλλά έφτασε στα όριά της. Ο Μανστάιν ζητά από τον Πάουλους να προελάσει προς την στρατιά, ώστε να αρθεί ο αποκλεισμός του, αλλ’ εκείνος αρνείται. Έχει διαταγή του Χίτλερ, να κάτσει εκεί που κάθεται. Ο Μανστάιν δεν παίρνει άλλη πρωτοβουλία, και γρήγορα πλευροκοπείται και τελειώνει ο βίος της στρατιάς του.

Η αντιστοιχία: και οι γάτες της γειτονιάς μου ξέρουν πως ο Μητσοτάκης υποσκάπτεται εκ των έσω. Αλλά δεν σκέφτηκε το ποντικοφάρμακο, μεταφορικά μιλώντας. Επίσης, όταν άρχισε να διαφαίνεται πως η πρωτοβουλία έφευγε από τα χέρια του, επειδή ήταν στα σκαριά μια κυβερνητική αντεπίθεση προσεταιρισμού δυνητικών συμμάχων του, δεν έκανε το παραμικρό να την προλάβει και συνέχισε να ζητάει εκλογές νομίζοντας πως ο ταύρος δεν έχει κέρατα.

Έχω κι άλλο παράδειγμα από την μάχη στα Άρβηλα, αλλά είπα άσε, μη μακεδονίσουμε το ζήτημα και μας αφαλοκόψουν τα δρεπανηφόρα και οι ελέφαντες.

Εξάλλου, δεν του ζητήσαμε την Άρτα και τα Γιάννενα- οι άλλοι φύλαξαν ένα φοντανάκι σε μια ονομαστική  εορτή, ως βεβαίωση πως μπορούν να συμμαχήσουν ανεμπόδιστα. Ας πράξει το ίδιο με ένα λικεράκι, βρε αδελφέ, μιμούμενος την ευχή των Βλάχων: σκουμ πτυχίουρλου! Σκουμ μάστερλου! (=εις το πτυχίον σας! εις το μάστερ σας!)

«Μονάχος μου το μπάλωσα»

Θυμάμαι ατεχνώς  ένα παραμύθι που φιλοξένησε ο Μέγας στα «Ελληνικά παραμύθια» του.

Ένας ρήγας περνούσε συχνά ανεγνώριστος στις ρούγες της πόλης του, κι από ένα σπιτούδι ακούει τον θρήνο ενός μπαλωματή: μονάχος μου το μπάλωσα, μονάχος μου το μπάλωσα. Από περιέργεια, κουρταλεί τη θύρα του και τον ερωτά το γιατί. Κι εκείνος του εξηγεί πως είναι άτυχος με περικεφαλαία, διότι άφησε όλες τις ευκαιρίες στη ζωή του να προσπεράσουν. Γυρνάει στο παλάτι του ο ρήγας, ορίζει να φτιάξουνε μια πίττα και μέσα να τη γεμίσουν με φλουριά και του τη στέλνει ρεγάλο, ανωνύμως. Μετά από μέρες, ξαναπερνάει και βλέπει το ίδιο σπιτούδι, τον ίδιο θρήνο. Ο μπαλωματής του εξηγεί πως βλεποντας την πίττα, σκέφτηκε «πόσες μέρες θα την τρώγω; πάλι στα ίδια θα ξαναπέσω. Δεν τη δίνω για ένα φλουρί στον γείτονα, να κερδίσω κάτι παραπάνω;» Ο ρήγας δεν το βάζει κάτω, επαναλαμβάνει στέλνοντας διάφορα κανίσκια με φλουριά χωρίς αποτέλεσμα. Οι γείτονες του μπαλωματή είχαν γίνει άρχοντες, κι εκείνος, νάκα. Πεισματωμένος, βάζει έναν βαλέ του νυχτιάτικα να τοποθετήσει στο γεφυράκι που ένωνε το σπιτούδι με τον δρόμο ένα μεγάλο πουγκί με φλουριά και τιμαλφή και παραμονεύει. Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα, κι ο μπαλωματής βγαίνει και αναρωτιέται φωναχτά: «σαράντα χρόνους μπαινοβγαίνω περνώντας το γεφυρούδι και προκοπή δεν είδα. Δεν περνάω με κλειστά τα μάτια, μήπως και αλλάξει η γκαντεμιά μου;». Τότε ο ρήγας κατάλαβε πως το ριζικό μας δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, από τον μπαλωματή έως την αφεντιά του.

Το δίδαγμα και το ρητό

 Όθεν δεν είναι τυχαίο πως τα ξυπνοπούλια, των εκλεκτών προγόνων και της αδιάσειστης Συνέχειας, οι απόγονοι τόσων και τόσων ηρώων και μαρτύρων, συχνά δουλεύουμε τον ματρακά και πολύ μας πάει. Το Κυπριακό διδάσκει την διαρκή έκπτωση των κατά καιρούς διαπραγματευτικών μας ικανοτήτων. Και στο Μακεδονικό, μην κάνετε τον κόπο να σκεφτείτε πως δεν μας αγαπούν και όλοι θέλουν το κακό μας. Διότι είμαστε μανούλες να ξεκινάμε κάτι που επειδή η γυναίκα του πρωτομάστορα δεν του κάθησε να τηνε χτίσει, το χαλάμε λέγοντας «όχι κούκλα μου, δε σε χαραμίζω για το παλιογεφύρ黨

Ρουμανία

 Τα μνημούρια, οι επιγραφές, οι ρωμαϊκές αποικίες, η Πέμπτη Λεγεώνα (εκ της οποίας οι Σλάβοι αποκαλούσαν «Τσιντσάρους» (Πεμπταίους) τους Βλάχους) δείχνει την επέκταση της λατινοφωνίας στις χώρες του Ιλλυρικού. Οι λατινόφωνοι της Πίνδου και της Ρουμανίας λαλούσαν πλησίστια, λόγω Συγκλήτου και στρατηγών Αυτοκρατόρων. Τουλάχιστον είκοσι και λίγους λέω, αυτοκράτορες, καίσαρες, συναυτοκράτορες και λοιποί επιδραστικοί προέρχονταν από χώρες του Ιλλυρικού, λατινοφωνούντες. Οι Βλάχοι, οροφύλακες και πελασγικής παραγωγικής αυθεντίας, νοικοκύρηδες, εντόπιοι άχρι μυελού οστέων, απέκτησαν τον Μαργαρίτη των στα χρόνια της Ρουμανικής Εθνικής αφύπνισης, και τους κόλλησαν το «ρουμανίζοντες» και ρουμανόβλαχοι» όταν εκειός ανίδρυε ρουμάνικα σχολεία καταμεσής των βιλαετίων Σαλονίκης και Μπιτωλίων-Αχρίδας. Κι  ο Βενιζέλος, αποδέχτηκε να χτίσει ρουμάνικα σχολειά, όταν προσπαθούσε να πείσει τον Ρουμάνο άνακτα να μπει στην συμμαχία πριν τον δεύτερο βαλκανικό. Το ότι υπήρξε λόγιος ονόματι Μοισιόδαξ (=Ρουμανοβούλγαρος) και του έδειξαν στον Δούναβη διακόσιες φορτηγίδες με ελληνικές σημαίες στο ποτάμι, ήταν ένα ευχάριστο λαογραφικό συμβάν. Ευτυχώς που ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος απέδειξε πως οι Ιταλοί στην Ελλάδα έστησαν μια «Ρωμαϊκή λεγεώνα» στρατολογώντας βλάχους από Λάρσα και σαπέρα, προκειμένου να λήξει εκείνη η ιστορία.

Αλβανία

 Ώσπου να επινοηθεί το «άλλο Αρβανίτες κι άλλο Αλβανοί» Ιλλυρικά και Ηπειρωτικα φύλα είχαν μακρά σχέση με Μακεδόνες, άλλοτε ως σύμμαχοι και συχνά ως αντίπαλοι. Κατά καιρούς (απο τους Σέρβους κυρίως) διέδιδαν πως ήταν μέτοικοι εξ Αλβανών του Καυκάσου ή πως επρόκειτο για αποδέλοιπα σταυροφόρων από το Saint Albans της Αγγλίας. Και η κάθοδός τους σε Ρούμελη και νησιά του Αιγαίου, τους μεταμόρφωνε σε Τραντέλληνες ή το πολύ σε αγροίκους του Γένους των αναθεωρητών. Μαζί εποικίσαμε την Magna Grecia και πάμπολλοι Αλβανοί ήτονε στρατηγεύοντες και πρωθυπουργοί της νέας Ελλάδας. Παρέα ως stradioti αλωνίζαμε τα ευρωπαϊκά πεδία των μαχών της εποχής του Μπαρόκ, μάλλον εις μάτην.

Σερβία

Οι Σέρβοι, με τους οποίους μας δένει πατροπαράδοτη φιλία, άπαξ κατέβηκαν άχρι Θεσσαλίας και Μετεώρων, ενώ οι άνακτές μας παντρολογιόντουσαν συνέχεια. Πλην της εποχής των Αγιορειτών Σερβοπρώτων και της αρμένικης επίσκεψης της Ελένης, συζύγου του Στεφάνου Ντουσάν στον Άθωνα, δεν άφησαν μεγάλα ίχνη της παρουσίας τους στα νότια. Οι Μεγάλες δυνάμεις, στα χρόνια του μεγάλου παζαριού, τους γιατροπόρεψαν την Κέρκυρα και τους έταξαν τη Θεσσαλονίκη εάν μουλαρώναμε στην ουδετερότητα. Κι όταν υπογράψαμε το σύμφωνο Πολίτη Καλφώφ, το 1924, έσκασαν από το κακό τους, καθώς η συμφωνία αφορούσε ελληνική και βουλγαρική μειονότητα, αλλ’ αυτοί έλεγαν πως η Βαρντάρσκα ήταν πήχτρα στους σερβίζοντες. Πάντως την «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μακεδονίας» αυτοί την ίδρυσαν, την στήριξαν και την παράλλαξαν. Και ακόμη πληρώνουμε και θα πληρώνουμε τους σχετικούς τζερεμέδες.

Βουλγαρία

Κατέφθασαν σπρωγμένοι από Χαζάρους (μάλλον) ένας Κούτραγος, ένας Ασπαρούχ κι ένας Κούβρατος, στασιαστής των Αβάρων. Χάνηδες, μιλούσαν Τουρκ ή Ιρανί. Έστησαν κράτος και όχι «έθνος», πρωτομίλησαν σε χρονικά και επιγραφές ελλένικος, μετά πήραν των Σλάβων τα λογάκια. Οι πρώτοι πέραν των Ρωμαίων που δέχτηκαν επιδράσεις από τον Πάπα. Υπέταξαν πολλές Σκλαβηνίες, με τον Κρούμο και τον Συμεώνα στεριώθηκαν, και πρώτα ο Τσιμισκής, μετά ο Βασίλειος Β τους υπέταξαν. Αλλά οι συνθήκες ήταν επαχθείς επειδή δεν θέλαν να φορολογούνται σε χρήμα, αλλά σε είδος. Τράβηξαν πολλές περιποιημένες εξεγέρσεις, του Βοϊτάχου, των Ασάνηδων,ώσπου ήρθαν οι Οθωμανοί και τους βύθισαν τελειωτικά, επί Σισμάν. Αφυπνίστηκαν επί Παϊσίου Χελανταρινού, υποδέχτηκαν την Ρώσικη επιρροή με ενθουσιασμό, Γερμανοί και Ρώσοι  τους έδωσαν προσωρινά τα μισά κεντρικά Βαλκάνια, νίκησαν τους Σέρβους το 1885 και έμειναν δίβουλοι ανάμεσα στην Εσωτερική Οργάνωση και τους Βερχοβιστές. Ως «Πρώσσοι του Νότου» έμειναν πιστοί στον Άξονα των κεντρικών Δυνάμεων αλλά οι πολιτικές τους επιλογές ήταν άκρως ατυχείς. Δεν θέλουν να ακούνε για «Μακεδόνες», παρά μόνον για Ρωμιούς ή γκρέκους και Βουλγάρους. Δια της μεθόδου των αυτονόμων περιοχών κατάφεραν να έχουν κράτος. Ήταν, έως το 1974, ο στοχευμένος εκλεκτός εχθρός μας. Το ένα τέταρτο των Σκοπιανών έχει δικές τους ταυτότητες παράλληλα με το Αλβανικό στοιχείο που δυσφορεί με την «μακεδονικότητα». Αλλά το σύστημα «κομιτατζήδες, έξω Βουργαριά-ουστ, εαμοβουλγαρισμός» και δύο επαχθείς Κατοχικές  περίοδοι δεν έλυωσαν από τις μεταγενέστερες εντυπώσεις. Ελλάδα και βουλγαρία διεκδίκησαν τις συνειδήσεις στα Οθωμανικά βιλαέτια. Με την ίδια μέθοδο. Οι σύμμαχοί τους ηττήθηκαν, οι δικοί μας νίκησαν.Δεν «πταίει ο κακός τους ο καιρός» αλλά οι ηττημένοι προστάτες των.

Ελλάδα

Το βακούφι του Γαζή Εβρενός, παραχωρημένο από τους Οθωμανούς στον κατακτητή του 14^ου αιώνα, ήταν μια τεράστια περιοχή με κέντρο τα Γιαννιτσά, που συγκέντρωνε  γεωργούς και ποικίλους σύγκληδες στα χωριά των μπέηδων ολόγυρα στη λίμνη και στον Βάλτο. Έως την βουλγαρική εξαρχία και τους ρουμανίζοντες, τα περιγράφουν οι περιηγητές πειστικά. Μετά έκαναν το ντου και προσπάθησαν να αλλάξουν την σύσταση των πληθυσμών, από τα Σέρρας έως τον Γράμμο, και οι Έλληνες, αρκετά αργά, αντέδρασαν. Η γλώσσα δε ήταν κριτήριο, αλλά το εκκλησιαστικό φρόνημα. Ο Αγώνας κράτησε έως τους Νεότουρκους και οι Βαλκανικοί πόλεμοι το έλυσαν. Μερικώς. Αλλά το κυρίως Μακεδονικό ζήτημα, ήτοι η αρχαία περιοχή της Παιονίας, είναι κατοικημένη από Βλάχους, Βουλγάρους,  Σόπτσηδες και ξενάκια,σερβίζοντες λόγω Γιουγκοσλαβίας. Εκεί, κατέφυγαν και οι αυτονομιστές αντάρτες που νικήθηκαν από τον ΕΛΑΣ στα τελευταία της Κατοχής.

Αυτοί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Δυτική και Κεντρική Μακεδονία. Αν το ΠΑΣΟΚ ,την εποχή που έφερε πίσω τους αντάρτες από τις ανατολικές χώρες, δεν απαγόρευε την είσοδο των εντοπίων που είχαν δηλώσει «μακεδονική ιθαγένεια» αλλά γυρνούσαν στα χωριά τους, δεν θα είχαν άλλη διέξοδο, παρά να συνυπάρξουν μαζί μας. Με λίγα λόγια, ό,τι ακριβώς συνέβαινε από τα χρόνια Ιουστινιανού του Ρινότμητου περί το 700 μΧ. Αυτοί ήταν Μακεδόνες της γεωγραφικώς σωστής Μακεδονίας που ο Τίτο τους έπλασε κατά τα γούστα του. Ήταν δικοί μας αντάρτες, και είχαμε την υποχρέωση να διαχειριστούμε το φρόνημά τους. Κι όχι χατζηαβάτικα, να τους χαρίσουμε στους «φίλους και συμμάχους Σέρβους». Κι αν ξεσπούσε έρις περί το όνομα, η Ελλάδα έπρεπε να ειπεί: Μακεδόνες είναι όπου η Μακεδονία εστίν. Όποιος αντάρτης έχει παιδιά και θέλει να τα μεγαλώσει στη Μακεδονία, καλώς να ορίσει, δεχόμενος τους νόμους και τους προφήτες μας. Μήτε όνομα μήτε συνθήκες, μήτε παπαροεπιχειρήματα. Όπως επέστρεψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες από τις άλλες ανατολικές χώρες και οι άλλοι πρόσφυγες από παντού.

Αυτό θα πει «βλέπουμε μπροστά, στο κοινό μέλλον». Να τους δίναμε πατρίδα. Όπως δώσαμε και στους δοσίλογους. Επί αμέτρητους αιώνες, συνυπήρχαμε και υποδεχόμασταν με δεκάδες λαότητες, έθνη και φυλές.  Και ιδεολογίες, και πεποιθήσεις. Τίποτε άλλο. Τώρα, να ετοιμάζεστε για μεγάλα ντράβαλα. Να τα μπαλώνουμε μεταξύ μας λέω, κι ας είναι και γουρνοτσάρουχα.

Το «’Ελλην» είναι πρόσημο χώνευσης και συγχώνευσης. Αναλόγως του φρονήματος, είναι παράσημο ή στίγμα. Και οι συμφωνίες, πατροπαράδοτα, γίνονται κουρελάκια. Αυτές που υπάρχουν σε μάκρος χρόνου, συνήθως είναι αιματηρές εκεχειρίες. Τέλειωσα.

 

H ιδιοκτησία και η διαχείριση των ευθυνών της χώρας μας, το μόνο που με ενδιαφέρει.

Προτείνω ως πολίτης να κληθούν οι κάτοικοι της FYROM, εφ’ οσον επιθυμούν να λέγονται Μακεδόνες, να λάβουν ελληνικό διαβατήριο. Κατ΄απόλυτη προτεραιότητα, οι γηγενείς της Μακεδονίας που εκδιώχτηκαν στην Γιουγκοσλαβία, επειδή πίστεψαν σε μια πλαστή «μακεδονική» πολιτογράφηση.

Η Ελλάδα, όταν δέχτηκε πολιτικούς πρόσφυγες της ταραγμένης περιόδου 1944-1949, δεν τους συμπεριέλαβε στην μεγάλη επιστροφή των αρχών της δεκαετίας του 80. Χιλιάδες οικογένειες χωρίστηκαν, ήθη και έθιμα δυσερμηνεύτηκαν, μια τραγική κατάσταση δημιουργήθηκε και παγιώθηκε.

Καθώς η χώρα μου, έχει δεχτεί μεγάλο αριθμό ξένων υπηκόων στον παρελθόντα και στον παρόντα αιώνα, δεν είναι παρά μόνον την διάθεσή της να υποδεχτεί στην πατρίδα τους, αυτούς που αποξενώθηκαν απ΄αυτήν χωρίς τη βούλησή τους, προκαλώντας αλυτρωτισμό, αδόκητη νοσταλγία και αισθήματα μνησικακίας. Θυμίζω πως και η Βουλγαρία πράττει το ίδιο για κατοίκους της FYROM που αισθάνονται Βούλγαροι. Και εκδίδει διαβατήρια για άτομα που επιθυμούν βουλγαρική και όχι «μακεδονική» υπηκοότητα.

Το να επιστρέψουν στην  Μακεδονία οι κάτοικοι της γείτονος χώρας που αισθάνονται Μακεδόνες, μεταθέτει το ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών σε διαφορετικό επίπεδο

Μειώνει την σημασία της. Αλλάζει τα δεδομένα. Ακυρώνει πλήθος άρθρων της. Η πρόσκληση της Ελλάδας να δεχτεί πίσω τους Μακεδόνες της, θα προκαλέσει αίτημα αδιαπραγμάτευσής της, από το «δεύτερο μέροςνα».

Διότι, χωρίς να αμφισβητείται η πρόθεσή του να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, θα καταστήσει το κύριο μέρος της Συμφωνίας, εκ του περισσού και ανενεργό, αφού θα αντιμετωπίζει συρρίκνωση της πληθυσμιακής του βάσης με λογική κατάληξη την αμηχανία που θα προκύψει τους επιμένοντες στην «μακεδονική διπλοτυπία» σε κρίση ταυτότητας, καθ όσον το αυθεντικό θα υπερτερεί πλέον του φαντασιακού και η Ελλάδα με την πράξη της, δεν θα έχει λόγους να αντιτίθεται σε οποιαδήποτε ένταξη σε όποιον φορέα.

Και ο εθνικισμός θα υποστεί στα δύο μέρη μια κοινή ήττα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να ακυρωθεί ευθύς, εάν η Ελλάδα αποφασίσει να εκδίδει ελληνικά διαβατήρια στους γηγενείς Μακεδόνες που κατέφυγαν στη νότια Γιουγκοσλαβία στα κρίσιμα χρόνια 1944-1949. Δηλαδή να τροποποιηθούν οι νόμοι επαναπατρισμού. Για να υπάρξει μία και μόνη Μακεδονία, χωρίς να υπάρχει καμία ανάγκη να επινοηθεί και να νομιμοποιηθεί μια δεύτερη.

Με τον τρόπο αυτόν, η γείτων χώρα, θα επανεξετάσει το μέλλον της, καθώς, στερημένη από βουλγαρίζοντες, Αλβανούς που έχουν άλλες πεποιθήσεις και τις οικογένειες των ήδη «βορείων Μακεδόνων» που θα μπορούν να γυρίσουν στην κοιτίδα τους, θα αναθεωρήσει την πολιτική της σε αρκετά ζητήματα.Kαι οι πρόθυμοι μεσάζοντες που μας κατσικώθηκαν, δεν θα βγάλουν φλύκταινες.

Υπάρχουν πάντως δύο Λουξεμβούργα, από την δεκαετία του 1830. Το κράτος του Λουξεμβούργου και η βαλονική Προβίντσια του Βελγικού Λουξεμβούργου.

«Oυ να μου χαθήτε» που έλεγαν οι παλαιοί. Τριων λογιών χωριάτες και δεν μάθατε το λίχνισμα, και οι εξ υμών  αιπόλοι να φτάσατε να οδηγείτε γαλοπούλες που εξολοθρεύουν τους σαλιαγκούς όπως εσείς την μέθοδο των τριών.

Τα σχαμερά παζάρια σας, αν γίνονται για το όνομα και το ονόρε, ατυχήσατε. Ταχιά θα σβήσετε καθώς μπορεί να θυμούνται μια λέξη σας, αλλά θα την αποδίδουν στον πρώτο διδάξαντα Ταλλεϋράνδο. Και το πολύ πολύ ν΄ακούσετε από κανα φιλομαθές εγγόνι «παπού, εσένα έλεγαν πως κατουριέσει στα βρακιά σου;» Ευτυχώς θα έχετε έτοιμη την ανασκευή: «όχι, καμάρι μου, φλώρο με έλεγαν και παπατζή»

Κι αν γίνονται για αξιώματα και λεφτά, πάλε την πατήσατε. Κανένας από τους δύο «μονομάχους» δεν δίνει εγγύηση παραμονής, πάνω από 18 μήνες. Το θεό Μπάρμπα κι αν έχει καπαρώσει.

Αυτά και τελειώσαμε. Δεν παίζω τον μαντατοφόρο που θα σας κάνει γκίλι γκίλι στο λαιμουδάκι σας, αλλ’ εάν και εφ’ όσον συντύχουμε σε δημόσιο χώρο, θα σας ρίξω την θολωμένη ματιά που εμπεριέχει η ωχρά κηλίδα μου. Σα να μην υπάρχετε, ή σα να είδα τον εξαποδώ αυτοπροσώπως. Αν ο χώρος είναι ιδιωτικός, θα αρνηθώ χειραψία και θα χαλάσω φιλίες δεκαετιών.

Αχ, πουλάκια μου, που τάχα βασανίζεστε που σας κατατρώει δίβουλη συνείδηση, ενώς βουτήξατε με το κεφάλι στις γελοίες δικαιολογίες.

Ακόμη και η αίσχιστη προδοσία, έχει κώδικες, προκειμένου να τιμηθεί ως μετάνοια, μεταστροφή και μεταλαμπάδευση. Και ο Καραβατζής ή η σχολή του, απαιτεί από τον Σαύλο να μεταστραφεί γκρεμοτσακιζόμενος από τον Ντορή του.

Στην αρχή λέγατε να ταχυψηφίσετε τη Συμφωνία, αλλά μόλις είδατε να υπάρχει τράτο, ξεθαρρέψατε.  Ξέρετε πως οι απέξω έδωσαν ευκολίες πληρωμών, ως  απόδειξη πως θα έχετε κέρδος. Αλλά ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Δεν ξέρω τι προκοπή θα έχετε με άλλους τρεις η έξι μήνες παράταση θητείας. Θα έπρεπε να ξαναστήνατε τα ακατάδεχτα γεφύρια του 2015, επειδή ο ψηφοφόρος του 2019, μάθετέ το, σας θεωρεί, όπως και όλους τους αλλουνούς, μέρος αναπόσπαστο του ελληνικού Γρίφου.  Και θα σας μονοιάσουν στανικώς.