Ο παγκολίνος, το ιικό φορτίο, τα κύματα έξαρσης της πανδημίας, η άχλα-άχλα υπερπαραγωγή εμβολίων σε πρωτοφανή εξάπλωση, οι διαφορετικές πολιτικές μεταξύ επιδίωξης «ανοσίας της αγέλης» και της τελετουργίας των διασωληνώσεων, μόλις καβατζάραμε τον κάβο 13ων μηνών από την Μεγάλη Ίωση, αποτελούν ξεχασμένα ερείπια υποθέσεων εργασίας, αυτά που χτίστηκαν από υποκείμενα νοσήματα και, το κυριότερο, μια τεράστια και εξηγήσιμη κοινωνική αστάθεια και ξεσπάσματα ενός κόσμου που χάθηκε για πάντα.
Το εμβόλιο να μου θυμηθήτε πως θα χρειάζεται επαναληπτική χρήση κάθε χρόνο. Ο Αρμαγεδών θα απαιτεί τον έναν στους δέκα κατ΄ελάχιστον από τα κρούσματα. Ο τουρισμός που θα μας σώσει, θα γνωρίσει φρικτόν ανταγωνισμό από ταφές ακόμη και σε ανώνυμα μνήματα. Η αστυνομία, μοιράζει τριακοσάρια και τέρμα. Οι πληθυσμοί της γηραιάς Ηπείρου αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως ένα μεγάλο ποσοστό τους θα καταστεί ανάμνηση. Ποτέ άλλοτε οι γιατροί δεν υποχρεώθηκαν να αναλαμβάνουν τον ρόλο υποζυγίου της πολιτικής εξουσίας.
Προσέχω τα κοινωνικά αιτήματα. Στα νοσηλευτικά, αμάν να γίνει μονιμοποίηση. Στα κυβερνητικά, επιτάξατε το παν και ανοίξτε τα κεμέρια. Στις συγκεντρώσεις, «μπόρα είναι θα περάσει». Στα λεωφορεία όπου δεν ανοίγει τζάμι, ο θάνατος είναι προτιμότερος από μια πούντα. Η Ευρώπη έχει σκάσει ομοίως. Οι γενιές είναι άπιστες επειδή έχουν εθιστεί στα κρατικά ψέμματα, υπάρχουν δεν υπάρχουν.
Κανένα από τα συμπτώματα του Covid-19 δεν ήταν άγνωστο. Ανάμεσα στα κείμενα που ανήρπασε ο διάολος, με πιθανό τίτλο «ειδήσεις από τη χώρα της ασφυξίας» ή περίπου, υπάρχει σε ένα «καναβάτσο» του 1999, τυπωμένο σε εφημερίδα, όπου περιγράφω τις μακάβριες ώρες πρίν απαλλαγώ από το σύνδρομο «κάθε ανάσα και άμετρος πόνος» πριν με λυτρώσει μία παρακέντηση. Από τις απόκριες έως του Σταυρού του 1999, πέρασα με ψόφια μηχανή, κι ας μη παύοντας το γράψιμο ωσάν να μη έτρεχε τίποτε. Και πριν δυο χρόνια, μετά ένα αντιγριππικό εμβόλιο, τσακίστηκα από μια γαμημένη άπνοια και πλήρη «απώλεια ισχύος» της ανθρώπινης μηχανής μου καταμεσής ενός δρόμου που ευτυχώς διέθετε πεζοδρόμιο να απαγγιάσω. Μερικές επισκέψεις σε γιατρούς και εθελούσιος εγκλεισμός με τα βιβλιαράκια μου και τα αρχειάκεια μου, ολοκλήρωσαν ενός τύπου «ψευδαίσθηση της εξασφάλισης».
Τα κομιτάτα των ιατρών και οι βαρετές, απροσγείωτες εκτιμήσεις των, έχουν άλλη μια φορά προβλεπόμενη κατάληξη. Τα 3000 κρούσματα έως το πάσχα, θα φλερτάρουν με την μυριάδα, το ανυπόμονο πλήθος που ζητά λιανεμπόριο, σχολεία και άλλα απραγματοποίητα προσώρας, το ίδιο πλήθος θα ζητά επιστροφή στην αυστηρότητα. Κάποια ομάδα γιατρών που επέβαλε ρητορικώς πιο αυστηρά μέτρα, θα ξαναγίνει ομάδα πέριξ του Παράκλητου και άειντε ξανά μανά από την αρχή.
Πάντως η φούσκα έσκασε, το αερόστατο έχασε το καλάθι του, η Ελλάς εορτάζει αντί να στείλει στην επόμενη πενταετία τους εορτασμούς, ακούνητοι οι υπουργοί που έγιναν μέρος του προβλήματος, και όλοι, μα όλοι ξέρουν πως το μόνο που τους μένει, είναι η να κρύβουν νεκρούς, αποδίδοντάς τους σε άλλες ασθένειες, ή να σταματήσουν την απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν πως υπάρχει διοίκηση.
Πολιτικά, η παρούσα κυβέρνηση θα πελεκηθεί, θέλει δε θέλει. Εκλογές και να γίνουν, θα αποδειχθούν έμπνευση ηλιθίων. Αρχίζω και αναγνωρίζω το εσωτερικό τραύλισμα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Άν υπήρχε δημόσια καρδάρα με γάλα, θα την έχυναν στο καλντερίμι σε δημόσια τελετή. Ο Σαμαράς και στα 90, πάλι διασπάσεις θα ονειρεύεται. Ο Σύριζα, αναγκασμένος να προσποιείται μιας μορφής εναλλακτικό Κέντρο, αν δεν αποβάλει μετά τιμών τον άγονο Τσίπρα, θα καταλήξει ώσπερ νοσταλγία πασοκάδων για τον Ανδρέα του. Αλλά για να έχει ελπίδες, πρέπει να αφήσει τον Κολοκοτρώνη στον τάφο του και να στείλει τον Πολάκη στην νήσο της μαντινάδας, όπου ακόμη νομίζουν πως υπερασπίζονται την λεβεντιά. Και μόνο γύρω από τη Σούδα να δώσουν τιμής ένεκεν ένα οικοπεδάκι στον Φόρεστ Γκαμπ, που μνημονεύσαμε και χτές.