Author: Πετεφρής

Ως νέος Ριχάρδος…

…εκτιμήσεις κάνω, ως γραμματικός τεχνίτης, με επισφαλείς πηγές, συχνά φαντασιωτικές ωσάν ανεμογκάστρι, ίσως γι αυτό κανένας Ζαίος δεν έχει αντιδράσει, τόσα χρόνια τώρα, στις παρατηρήσεις μου. Στόχος του κειμένου είναι η ανάγνωσή του και μόνον. Ο θέλων να φωτισθεί εν σκότει, στην εκκλησία.

Εκτιμώ πως η τακτική του Σύριζα έχει αλλάξει. Μπορεί να θριαμβολογεί ή να καθησυχάζει, με στόχο μια κεντροαριστερή οπτική (την οποία ήδη με δυσκολία χωνεύει αργά, συχνά ξερνώντας τα βασικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας) αλλά πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να επινοήσει κάτι διαφορετικό, παριστάνοντας πως έχει μια έγνοια  για τους σιωπηλούς ψηφοφόρους που του έδωσαν 145 βουλευτές στις δεύτερες εκλογές του 2015.

Μάλλον αργά κατάλαβε πως τον τίμησε με την ψήφο της ολόκληρη κοινωνία του ΠΑΣΟΚ χωρίς κανένα ιδεολογικό πρόσημο. Στο οποίο προηγουμένως είχε ενταχθεί ένα βαρβάτο τμήμα της ευρύτερης αριστεράς, που μάλιστα πολέμησε με πάθος τους εκσυγχρονιστές και την εισβολή δεξιάντζας στο μακέτο που έστησε ο Κώστας Σημίτης.

Τελικά, όλοι αυτοί οι εισοδιστές, υπάρχουν ακόμη στις τάξεις του, ή λάκκισαν; Ο Σύριζα δεν έχει μεγάλη σχέση με τον πραγματισμό. Αντ’ αυτού, αυτό που του λείπει προσποιείται πως το διαθέτει εν αφθονία. Παραμορφώνει την μαύρη αλήθεια, ακολουθώντας το πνεύμα του Όργουελ για την ειδική συμπεριφορά στην ορολογία, αλλά και τον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης που λούζει το Δαβίδ εκ Κομνηνών με την ίδια καυστική κριτική. Αυτό που γνωρίζει, όσο γίνεται, ο  μέσος Έλλην, δεν έχει το ίδιο νόημα στα χείλη ενός υπουργού.

Απλή αναλογική: Όταν εννοείς με αυτό το σύστημα πως δεν θα υπάρχει πριμ στον πρώτο και άλλες, δευτερεύουσες διατάξεις, έχεις ήδη μπει στην χώρα της Ανακρίβειας. Διότι πέρα από το «απλή», υπάρχει και το «αναλογική» και σου κουνάει μαντίλι.

Πώς θα εκπροσωπείται αναλογικά η χώρα, με τέτοιες εκλογικές περιφέρειες, που βασίζονται σε ανόμοια εκτίμηση; Γιατί πριμοδοτούνται όλες οι εκτός μονοεδρικών περιφέρειες, στέλνοντας τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων σε υποεκπροσώπηση; Πότε οι εκλογικοί κατάλογοι θα πάψουν να είναι παίγνιο στη διάθεση των εκλογομαγείρων;

Η αθλιότητα των σταυρών προτίμησης, αργά το βράδυ στα εκλογικά τμήματα, όταν πηγαίνουν για ύπνο πολλοί εκλογικοί αντιπρόσωποι, ως πότε θα βγάζει ψευδοβουλευτές; Τι θα πει άραγε «εθνικό εκλογικό μέτρο» που δεν υπάρχει; Ποιοί σαντουιτσάδες και πατσατζήδες ανακάλυψαν μιας μορφής ομογενειακή ή αποδημική ψήφο που έχει ταβάνι τρεις βουλευτές όλους κι όλους; Πότε θα ισχύσει το «μία ψήφος, ένας σταυρός ανά πολίτη» κι όχι ανάπτυξη μιας πλαστής πληθύος στις μεγάλες περιφέρειες;

Σύμφωνα με αυτά, αναλογικότητα κατοχυρώνεται όταν, εάν ψηφίσουν 6 εκατομμύρια ψηφοφόρων, το εθνικό εκλογικό μέτρο είναι κοντά στο έξι εκατομμύρια δια του τριακόσια. Κι αυτό δεν μολεύεται με τους βουλευτές επικρατείας και με τους ζώντες πρωθυπουργούς που «δικαιούνται» έδρα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, που αμφιβάλω, δεν είναι σωστό ο αρχηγός ενός κόμματος να παίρνει όλες τις ψήφους του! Κανονικά, έπρεπε να τον σταυρώνουν, διότι μπορεί να εκτιμούν το κόμμα του αρχηγού, αλλά όχι τον αρχηγό.

Για τον Σύριζα η απλή αναλογική είναι μια παρηγοριά που διέθετε όταν ήταν μονοψήφιος και ένα θανάσιμο όπλο τώρα που διογκώθηκε και φοβούμενος πως θα χάσει, θα παίξει οπωσδήποτε ρόλο στο μέλλον. Εξαναγκάζει τον πρώτο, αν δεν του δώσουν ένα υπέρογκο ποσοστό, να αρχίσει αλισβερίσια με τους άλλους. Η έννοια της καταψήφισης, δοκιμάζεται σκληρά.

Nαι, αλλά οι άλλοι έκλεβαν! Πολύ σωστό, αλλά εσείς είστε «άλλοι;» απλώς, η πρώτη τετραετία είναι για να μάθετε τα κόλπα. Ήδη μερικοί ανοίγουνε τον δρόμο. Αρχικά, υπέρ του κόμματος, μετά περνάει στη ζωή τους ένας κόμματος και στο τέλος πληρώνουμε και τους κομμάντος που παραφυλάνε ώσπου ο λαός να καταστεί αόμματος.

Εξάλλου, οικογενειοκρατία δεν πολυέχετε ― είναι νωρίς για νεπωτισμό, αλλά έχετε ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό «συντρόφων» και εταίρων συναισθηματικής αγωγής ως στελέχη σας. Αν η τοποθέτηση συγγενούς εξ αγχιστείας είναι σκοινί κορδόνι, εσείς αποφεύγετε τα δεσμά του γάμου, προσφέροντας στον/στην σκορδόπιστο/η μία υπεύθυνη θέση, ώστε να τη γλυτάρετε με ένα «άσε μας αγάπη, δε βλέπεις που καιγόμαστε;»

Ονειροπόλοι ή αρχιψευταράδες; Εδώ σας απαλλάσσω, επειδή μάλλον έχετε το σύνδρομο της βλακείας. Ό,τι εξέρχεται του έρκους και του γλεύκους των οδόντων σας, άμα τη επαφή με την ατμοσφαίρα, από ψεύδος και μαλακία, σκληρύνεται, πήγνυται και καθίσταται άθραυστον, επειδή  ξεστομίζεται με μια απάθεια που σκοτώνει.

Η υπεράσπιση των πρώτων αρχών

Έως πριν λίγες εβδομάδες, η τακτική του ήταν να διαδίδει πως η έξοδος των μνημονίων ήταν δικό του έργο. Και όσο κρατούσε η ιστορία με την  Συμφωνία των Πρεσπών, έδειχναν ατάραχοι. Ξαφνικά, σάμπως να μη θεωρούνται δεδομένοι οι «145» και ξεκίνησε το κανάκεμα και η υπεράσπισή τους.

Υπερασπίζονται τον Μαδούρο, ως αναπόσπαστο όριο των υποχωρήσεών τους στην επάρατη αμερικανιά. Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι αρχίζουν να κρατάνε τα μπόσικα, καθώς δεν φρόντισαν τελευταία αυτούς που τους ψήφισαν το 2015. Επίσης η στάση τους απέναντι στους διαμαρτυρόμενους εναντίον των Πρεσπών, είναι σκληρή και κοφτή, καθώς έκαναν πολλές προσαγωγές και συλλήψεις, πράγμα που δεν έπρατταν επί Τόσκα και νεοτέρων. Είναι και αυτό σημάδι της πεποίθησής τους πως παραμένουν μια εδραία αντιφασιστική δύναμη, πράγμα που θεωρούν ότι θα ευχαριστήσει τους παλιούς ψηφοφόρους.

Βέβαια, με παραξένεψε πως άνθρωποι με σιδερένια νεύρα, που ανέχτηκαν μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου πλήθος εσωτερικών βλημάτων και πιέσεων και όμως κατάφεραν να βγουνε ακέραιοι, βρέθηκαν τόσο μπόσικοι καθώς αδυνατούν να βάλουν σε τάξη και σειρά τις ζελέ αδυναμίες μερικών ανεξάρτητων βουλευτών. Μια νευρικότητα, τη διαβλέπω. Κι ας έχει γίνει το Κέντρο θρύψαλλα και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι σε θέση να πάθει νευρική κρίση επειδή ο Μπαξεβάνης παρουσιάζει φοβερά απαισιόδοξες δημοσκοπήσεις. Άσε που ασχολούνται με τις ζεϊμπεκιές του Πολάκη που σκουπίζει μερακλωμένος τα πατώματα και ενίοτε τα χαστουκίζει.

Το μέτρημα των αποθεμάτων είναι πάντοτε μια σοφή πράξη και μπορεί να επιταχύνει τις εκλογές. Μερικά πρωτοσέλιδα για δίκες που επίκεινται και άλλα τόσα για τα όργια των χτεσινών και προχτεσινών κυβερνήσεων, κι έρχεται στιγμή που ο οπαδός ζηλεύει και δεν σιχαίνεται.

Nέα συνέντευξη του Δημήτρη Κουφοντίνα στον Τάσο Παπά, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του σημερινού Σαββάτου.

Τρομοκρατία δεν είναι η επιμονή σε ένα μοντέλο συμπεριφοράς, αλλά ο εντοπισμός και η δημιουργία (ή επινόηση) τρομοκρατημένων ανθρώπων. Διότι ο τρομοκρατημένος άνθρωπος λέει «τρομοκράτης» και αναγνωρίζει σ΄αυτή η λέξη τον βίαιο γονιό του, μια άξενη κοινωνία που συχνά ταυτίζεται με την απέχθειά του σε μη αιματηρές συνήθειες. Να τον τρομάζει το σκοτάδι, το σάλιο από τις μπάμιες, τα ανενεργά γεννητικά του όργανα.

Διαβάζοντας τις προκηρύξεις οργανώσεων με την ανάλυση που επεξηγούσε τη δράση τους και τις αναφορές τους στην Ιστορία, πριν συλλάβουν,δικάσουν και καταδικάσουν την 17Ν, είχα γράψει πως επρόκειτο για την γέννηση ενός κόμματος, που επιβεβαιώθηκε από την αυτόβουλη εμφάνισή του, ως αρχηγού, ήδη απο το 2002. Επιμένω σε αυτήν την άποψη. Κι επιμένω πως «στεγανοποιήθηκαν» αρκετοί του χώρου αυτού, είτε επειδή υπήρξαν καταδότες, ή φυτευτοί είτε επειδή γέρασαν και σήμερα ψάχνουν τη μασέλα τους.

Βέβαια, ουσιώδης ήταν η συνταρακτική για πολλούς επιφάνεια του ΠΑΣΟΚ μέσα από το οποίο είχε τις πρώτες του επαφές με την πολιτική. Έχω δουλέψει μερικά φεγγάρια στην Τσερπίστα και γνωρίζω τι ιδιότυπο σκληρό καρύδι είναι ο «σαρακατσανισμός» του οικισμού, πάνω στην αρχαία όδευση Αμφίπολης-Βέργης. Η δυτική όχθη του Στρυμόνα και της χαμένης σήμερα λίμνης Ταχινού, μικρή σχέση έχει με τις ανατολικές παρειές του. Κάθε χωριό και η κοινωνία του. Αν συνδυαστεί με τις μεθοριακές κοιτίδες άλλων συνεργατών του Κουφοντίνα σε νησιά που πήγασαν από οικογένειες παπάδων,  ο χάρτης είναι διδακτικός. Εξέλιξη μεσαιωνικών δομών, ακροδεξιοί μαχαλάδες, ένα ξενοδοχείο ύπνου που νοίκιαζε με το κρεβάτι, ένας ευεργέτης, τέτοια. Και βέβαια, άτομα ελαφρώς εμμονικά, που ασχολούνταν με κάποιο μεράκι, ειδικά με σαλτανάτια.

Δυο πράγματα συντηρεί και υπερασπίζεται ο άνθρωπος αυτός με τα βιβλία, τις άδειες που ζητά, τις συνεντεύξεις και τις συμμαχίες του προς την νεότερη γενιά. Την έκλειψη ενός τέως αρχηγού παλαιάς κοπής, όπως ο Γιωτόπουλος και την επινόηση ενός πολιτικού περιβάλλοντος με το οποίο εφάπτεται και σχετίζεται, πολύ προσεκτικά. Φυσικά επιζητά μιας μορφής πολιτική αναγνώριση. Υπονοεί πως «αναγκάστηκε» να γίνει το βαρύ κουμπούρι μεγαλύτερών του ανταρτών, περιφρονώντας την δική τους λογική, πολύ τροτσκιστική για τα γούστα του. Μια παλιά, χαρακτηριστική διακήρυξη, κάποιου γέροντος κατά τα φαινόμενα, μιλάει για το διαίρει και βασίλευε των Εγγλέζων και άλλα αντιβιωτικά τους, που χαρακτηρίζουν μια αριστερίστικη, ή και κεντριστική οπτική.

Δεν θα υπογράψει. Έχει την εντύπωση πως είναι ένας πολιτικός που δεν τον καταλαβαίνουν. Με την ίδια ισχύ που έχει η σημερινή του συνέντευξη («ακόμη και στο δικαστήριο έχω μιλήσει σε ανθρώπινο επιπεδο για τον πόνο του αντιπάλου») με την ίδια, επενδύει αφειδώς σε ένα πολιτικό κεφάλαιο που βέβαια, αποτελεί τον απώτατό του στόχο. Αυτός δεν θα γίνει δηλωσίας σαν τον Κλάρα. Επειδή φοβάται την απόρριψη «του χώρου» που τον αφορά. Όσο δεν τον αντιμετωπίζουν ως πολιτικό , τόσο θα ελαττώνεται το απόθεμα των επιχειρημάτων του, καθώς, από το 2002 δεν έχει αλλάξει γραμμή. Καθώς πολλοί συνάδελφοί του, διαχρονικά, έχουν φτάσει να θεωρούνται πολιτικοί (δεν θέλω να αναγράψω παραδείγματα). Στον κάποτε εμιγκρέ Γιωτόπουλο, αντιτάσσει την εποχή των αυτοχθόνων ιπποτών των Ορέων και της ληστοκρατίας που, μεταξύ μας, έχει αρκούντως εκτιμηθεί σε αρκετούς εγκεφάλους. Οι βόλτες στο αθηναϊκό κέντρο μετά συνοδών, τεστάρει δειλά την μετάβασή του σε μια ελαφρώς πιο αμέριμνη φάση, καθώς είναι τυπικά και ουσιαστικά άοπλος ,αλλά μια  θέση αφ΄υψηλού ελεγκτή του οικείου χώρου, πολύ θα την ήθελε.

Κάθε ένσταση και γκρίνια εξωτερικού παράγοντα, θρέφει τον μηχανικό αντιαμερικανισμό του, καθώς δεν φαίνεται να έχει εγκύψει βαθέως στα εσωτερικά κινήματα αυτής της χώρας, παραμένοντας συστημικός ομηρομάστιξ, νομίζοντας ίσως πως μπορεί να μείνει ως Ηρόστρατος.

Βέβαια, δε γλυτώνει την κατάληξή του: στο τέλος αυτής της φρίκης, θα είναι  ο τελευταίος τρομοκρατημένος άνθρωπος που θα έχει απομείνει από αυτήν την φρεναπάτη, αφού λουστούμε άπαντες, μαζική βία και παρακάμψεις της Δημοκρατίας.

Βέβαια, ουδείς ανέλπιδος. Και οι πιθανότητες να υπάρξει απλή αναλογική στο μέλλον, χωρίς να είναι πολλές, δεν είναι και και απίθανες.

Σας καταλαβαίνω, τους πραγματιστές και το μπλε σειρήτι που γραφει realpolitik. Aλλά βρε αδελφέ, είναι κατάσταση αυτή; Από πότε έγιναν θεσμικές ρήτρες τα κάκαλα, ένα χαλασμένο αμάξι, το «με παρακάλεσε ο πρόεδρος της Βουλής» και η  ιστορία της πολιτικής σταδιοδρομίας και των μελλοντικών σχεδίων της κυρίας Μεγαλοοικονόμου;

Αυτό που επί τρία χρόνια δεν κατάφεραν τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση και τα στρείδια-μύδια-χάβαρα του πάλαι ποτέ κεντρώου χώρου, κοντεύουν να το καταφέρουν οι ονομαστοί τακτικιστές της κυβέρνησης. Όχι, δεν αποσπάστηκε κανένα κομμάτι του Σύριζα. Το φορτίο είναι ανέπαφο και ασφαλές στο αμπάρι.  Αλλά πάει να ανοίξει ρήγμα στα ύφαλα, επειδή εμπιστεύτηκαν μερικές επισκευές του κύτους σε τενεκετζήδες ή λαμαρινάδες της συμφοράς.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια ήδη και η απειρία τους, εξακολουθεί να βγάζει μάτι, παρόλο που έχουν γίνει σαϊνια σε άλλα κι άλλα. Μήπως τσάντισαν κανέναν εξωτικό ύπαρχο και πείσμωσε και δεν τους δίνει το εγχειρίδιο διάσωσης; Ή το έδωσαν στον Τσίπρα να το μεταφράσει και δεν μπόρεσε;

Χρωστάμε χάρη στους πολιτικούς αρχηγούς κόμματος που ελευκάνθησαν στα έδρανα της Βουλής.

Γι’ αυτό και ελπίζω πως η φήμη που τους δίδει το προνόμιο να μιλάνε αβάδιστα, αβίαστα και άατα ακόμη κι αν είναι έρημοι και σκότεινοι οιακιστές χωρίς τσούρμο, να ισχύσει.

Μάλιστα θα υποστήριζα πως θα έπρεπε να αποκτήσουν και κληρονομικό δικαίωμα, έως γενεές δεκατέσσερις. Πολύτιμες υποθήκες, αδίκως σπαταλιούνται.

Κανονικά (αλλά που τέτοια τύχη) θα έπρεπε να έχουν αυτήν την ελεύθερη πρόσβαση από Περικλέους και συγκλήτων, αλλά μη ζητάμε την Άρτα και τα Γιάννενα.

Τουλάχιστον να χαρούμε τον Καμμένο που μιλάει και γαλλικά.

Έχει εξηγήσει κάποιος στους Έλληνες τη μαύρη αλήθεια πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως φόβος να μας επιτεθούν οι γειτόνοι αλλά πως είμαστε αισχρά ανέτοιμοι να δώσουμε στα μιλέτια που κατοικούν στην επικράτειά μας την  αίσθηση πως τους θέλουμε στον τόπο μας και δεν μας καίγεται καρφάκι για την ζωή που κάνουνε ως γείτονες της ίδιας πατρίδας;

Αν φοβόμαστε κάτι από συμφωνίες που λατρεύουν οι σύμμαχοί μας, είναι πως δεν έχουμε την ιδιοκτησία, την τεχνολογία της καλής συμπεριφοράς στο εσωτερικό της χώρας. Έχουμε μετέλθει του κόσμου τα κόλπα για να θεωρηθεί ο αλυτρωτισμός επικίνδυνο έξωθεν υποκινούμενο χούι. Αυτό ισχύει, βαριά βαριά, για ένα ασήμαντο ποσοστό «εκρήξεων».

Πολλοί «βεριτάμπλ» Έλληνες έγιναν κατά καιρούς δοσίλογοι, συνεργάτες κατοχικών δυνάμεων, έρμαια σε κάθε σωβινιστική φανφάρα, κι όμως αυτοί και οι απόγονοί τους έζησαν και ζούνε ανάμεσά μας απείραχτοι έως θρασύτατοι. Αλλά μην κουνηθεί γύφτος, πομάκι, μουσουλμάνος, αρβανίτης, νιζνάμης, προς δικαιώματα ισονομίας του πολίτη και παρόμοια, που μας αριτσώνουν μονίμως.

Χαρακτηριστικά, ξέρουμε πως ένας σκηνοθέτης κινηματογράφου, στα νιάτα του, κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους της «εξόριστης» κυβέρνησης Koυτσονίκου που έφυγε με τρένο των ναζήδων στα σωζόμενα όρια του Ράιχ και επέστρεψε μοιραίος, σπιρτόζος και ευτυχής, παράγοντας δημοφιλείς ταινίες, πολλές έγχρωμες της πρώτη περιόδου, σκουπιδαριό που ωστόσο λάτρευαν οι πάντες;

Αν οι Έλληνες εφαρμόζουν το ρωμαϊκών χρόνων γνωμικό «ελευθέρα Κόρκυρα, χεζ΄όπου θέλεις» και αρχαιόθεν  παραλλάζουν ένα νησάκι ονόματι Πορδοσελήνη σε Ποροσελίνη για το εύηχον, τώρα που ψόφησε ο Ψυχρός πόλεμος και είναι ευκαιρία να αλλάξουν προς το καλύτερο μερικές δομές (ρητορικώς το ελπίζω επειδή ξέρω τι θα απογίνουμε) μήπως  θα έπρεπε να θυμώσουμε, πρωτίστως  με τα δείλαια βλαστάρια που κυβερνούν ή απειλούν να μας κυβερνήσουν;

Ελευθερία, ισότης, αδελφότης. Εκεί είμαστε ακόμη, με δύο αιώνες καθυστέρηση. Ως ελευθεροκοινωνία, αναγνωρίζουμε μόνον την εμπορική. Γι’ αυτό και από λαός κοσμοπολίτικος γίναμε αυτό το χάλι το άμοιαστο, και μάλιστα, πταίει η  αρχομανία, το αναμάσημα παρωχημένων πολιτικών ιδεών και ο εαυτούλης μας  που φέρεται ως η κόλαση των άλλων.

Παρ’ ολα αυτά, έχουμε τσάτρα  πάτρα τις απαραίτητες δομές, αν και πρησμένες από υπαλληλίες προθύμων που δεν ξέρουν τη δουλειά τους. Η αιωνία Ελλάς αν δεν της φέρουν να φάει ζάχαρη και αλάτι με τη σέσουλα φοβάται πως θα χάσει τα πάχη της, τα κάλλη της. Κι αν διαδρομιστείς μέσα στις σφήνες της πρόσφατης Ιστορίας, θα γκώσεις από την εμφύλια κάψα, την αρχομανία και τόλμα να μετρήσεις, από τον καιρό του Πατσιφίκου, πόσες αποζημιώσεις πληρώσαμε σε γείτονες και πόσες αποζημιώσεις δεν πήραμε, επειδή είμαστε λαρζ και υπεράνω.

Αν σεβαστούμε τους άλλους, θα μας σεβαστούν κι αυτοί. Πουθενά χαρά-μόνον στιφές ανησυχίες. Πουθενά γείτονες- όλοι κλεφταράδες και ύποπτοι.  Κι εκεί που δοξαστήκαμε από Συντροφίες και μεράδια ναυτικά, από αξιοσύνη αρπάζοντας τις ευκαιρίες, τρώγοντας γλυκό ψωμάκι και οι συνεταίροι μας, χάσαμε τον μπούσουλα μεταξύ σταρτάπ και «επενδύσεων» χωρίς ευτυχή  παραδείγματα που ακόμη μας φωτίζουν αχνά, ο νους μας στο ποιος πολιτεύεται και τι σημείωμα θα σκαρώσει ζητιανεύοντας από ζήτουλες να κάμει κάτι «δι΄υπόθεσίν μας»

Μάθε πρώτα, δήθεν σελασφόρος οπορτούνα, που βρίσκεται η Πορδοσελήνη, και μίλα μετά για ακροδεξιούς και παραπλανημένους, γοητευμένε από τις Πονηρουπόλεις και τα Ρινοκούλουρα του παρελθόντος σου, αναίτια επικεφαλής του μελετιού μας.

Οι τόποι που μαγεύουν δεν ήταν ποτέ ζήτημα πολιτικής αισθητικής. Και η Πορδοσελήνη έκοβε νομίσματα και ήταν μια γλυκεία πινελιά στο σύμπλεγμα των Μοσχονησίων. Μέρος μιας εκατοννήσου.

Με δυσκολία λόγω φόβου γλαυκώματος βλέπω στην οθόνη, τον άνετο παίδα να εξηγεί σε εφήβους στο πόδι, πριν χτυπήσει το γκονγκ.

Πώς πάει; Πώς να πάει! Είχατε συγκέντρωση εναντίων; Μπα, μόνο κάτι κατατονικοί ακροδεξιοί. Είχε κόσμο; Εβδομήντα χιλιάδες, βαριά-βαριά.

Ο ένας έφηβος δεν αποχαιρέτησε το παρεάκι να πάει για παρκούρ, αλλά επέμενε: δηλαδή ο κόσμος είναι με το μέρος σας; [τάχα σιωπή στοχασμού: ουάν Μισισίπι, του Μισισίπι είτα απαντά, αφού περιστρέφει το όμμα, μη και τον βρει κανένα καρδόνι στο κεφάλι, από το αναρτημένο ψευδόμετρο ] Ναι…χμ…μαζί μας είναι οι σκεπτόμενοι, δηλαδή [χαχανάκι ] αυτοί που σκέπτονται πριν ομιλήσουν.

Δεν ξέρω αν τον ρώτησαν για τον Μαδούρο, αλλά μάλλον τον καταδίκασε ιεροκρυφίως, με την παράκληση μη βγει παίδες παραέξω επειδή με περιβάλουν κάτι αριστεριστές και σκιάζομαι.

H κυβέρνηση, παρά το διαζύγιο με τους καραμανλικούς αντισαμαρικούς, διατηρεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Διότι η αδυναμία να δημιουργηθεί ένα έστω τσουρούτικο κέντρο, εμποδίστηκε από τους ονοματολάτρες του ΠΑΣΟΚ και τον  ενσυνείδητο χαμαιλεοντισμό του Ποτάμη. Πολλά στοιχεία επιβεβαιώνουν την γλύστρα του Σύριζα προς την κεντροαριστερά, αλλά ο Τσίπρας διαλέγει λησμονητέους και ημιαγνώστους ή παροπλισμένους υπουργήσιμους διότι ,πάνω απ’ όλα, ηγείται ενός θεωρητικά αριστερού κόμματος.

Έχω την εντύπωση πως οι κινήσεις του έχουν όλες την έγκριση αν όχι των Συμμάχων, τουλάχιστον του πρέσβεως και των ευρωπαιoκρατών. Οι βόλτες του Κουφοντίνα, οι νότες των Αμερικάνων και οι μπογιές στις πρεσβείες, ευχαριστούν τους οπαδούς, καθώς και η ανοχή στο μπαχαλιστάν. Γι’ αυτό και έπεισε τους εξωτερικούς υποστηρικτές που τον λανσάρουν να τον αφήνουν να ρουβικωνίζει αζημίως για το μέλλον του. Και εάν κάποιος του πει «ε, τσορτσοπ, το παρακάνεις» έχει έτοιμη την απάντηση. «Η αστυνομία μου είναι πιστή, σκληρή και αρραγής. Απόδειξη ότι προσήγαγε ή συνέλαβε ένα σωρό ατάκτους από την άλλη όχθη, που τιμήθηκε και με την προεικόνα του καραφασίστα. Θητείαν εκτίω, την κοινή υπόθεση υπηρετώ, το μέλλον μας ανήκει. Παίζω τον σκληρό, όπου δει, ακολουθώντας το κοινό σχέδιο»

Πιo λαϊκά, ένας κούκος που βάζει το αυγό του σε ξένες φωλιές, ανησυχεί για το αυγό του  φιδιού.

Ημέρα ολοκαυτώματος των Εβραίων και συνεχίζεται αμείωτος ο κατατρεγμός των μνημείων τους και η παραφιλολογία πως δεν αξίζουν τιμή και μνήμη και σεβασμό, επειδή έτσι ο Σάυλοκ και αλλιώς ο Σόρος.

Είναι παμπάλαιο σπορ και σπανίως δεν καταλήγει με κάτι αιχμηρό για την «μοχθηρή τους τάση να κυβερνάνε τον κόσμο». Δεν υπάρχει έστω έμμεση παραδοχή των εγκλημάτων σε βάρος τους, χωρίς ένα στοιχειώδη «ναιμεναλλά» ή «ταφουσκώνουν».

Η Θεσσαλονίκη, εκτός από ερωτική πόλη και πόλη του δειλινού και πτωχομάνα είναι και η πόλη της συγκάλυψης, ή της μουρμουριστής αμηχανίας για την στάση των πολιτών της όταν τους «Τζιδιούς» πήραν τα τρένα.

Κι αυτά δεν καλύπτονται από νύμφες του βορρά και τα προβλήματα με τα σκουπίδια, τα αυτοκίνητα παντού και το καλαμπούρι της πρωτεύουσας των Βαλκανίων.

Αντί να αφαιρούνται κεφάλαια Ιστορίας αληθούς που πικραίνουν την αλληλεγγύη μεταξύ γειτόνων, είναι καιρός να οργανωθεί μια μυαλωμένη εκστρατεία γνώσης και επίγνωσης για τους ανθρώπους που υπήρξαν πάνω από είκοσι αιώνες κοντά μας και με συνοπτικές διαδικασίες εξολοθρεύτηκαν στην μαύρη Κατοχή χωρίς να κριθεί το φρικτό πλιάτσικο υπέρ των «δικών μας παιδιών»

Γνώση και επίγνωση δεν σημαίνει φυσικά ψευτοσεβασμός και πλαστικοί έπαινοι. Η πόλη στο ζήτημα αυτό φοράει μια μάσκα ανθρωπισμού και συμπάθειας, ή χειροκροτεί το φαιδρό μπότοξ μιας γηρασμένης τσατσάς.

Η προσφώνησή μου δεν είναι τυπική. Έναν Μητσοτάκη αντέχει η χώρα και τα παρακλάδια του, είναι ίσως ώρα να ειδοποιηθούν πως είναι καιρός να αποσυρθούν στη μονιά τους, καθώς σας αδυνατίζει η παρουσία τους στην πολιτική σκηνή.

Από τον Ιανουάριο του 2016, ηγείσθε του μεγαλύτερου τμήματος της  Δεξιάς. Λαμπρός ο ελιγμός σας να βασιστείτε σε περιφερειακές δυνάμεις, αλλά εκείνη η εκλογή πέρασε και δεν θα ξανάρθει.

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε. Και θεωρώ πως η πολιτική σας θα διδάσκεται, σε όποιο βήμα εννοείται θα υφίσταται ακόμη διδασκαλία, ως παράδειγμα αρχηγού κόμματος που μετείχε σε έναν «εθνικό τσάμικο», στον ρόλο του χορευτή που ανακρατεί τους πήδους και τις φιγούρες του πρώτου που εκτελεί τα τσαλίμια. Ακίνητος βαστάζος των υπερβολών του. Συχνά έκτοτε, φωνάζοντας «εκλογές» οι πανηγυριστές ολόγυρα το ερμήνευαν «άντε να φεύγουν οι πρωινοί να δείξουμε κι εμείς την τέχνη μας».

Κι εσείς αρκεστήκατε σε αυτό τον ρόλο, εμπιστευόμενος έναν μήποτε υπάρξαντα φαντασιωτικό παλινδρομισμό, βέβαιος πως οι καινοτομίες σας, οι λόγοι σας, η πολιτική των «άλλων» που έδειχνε να βασίζεται στον παλιμπαιδισμό και στα προσκυνήματα «στο αίμα των άλλων» θα έφερνε τους πεπλανημένους οπαδούς των στην αγκάλη σας, ακόμη κι αν δεν υπήρχε μήτε ένα νεύμα καταλλαγής.

Επί ατέλειωτους μήνες, αφήνατε την ατζέντα σε γουαναμπή κρονόληρους και η πρωτοσέλιδη εντύπωση ήταν πάντοτε καπαρωμένη από τους άλλους, ενώ η ανταλλαγή από συχνές ατάκες έδειχνε απλώς πεπλανημένη αντίληψη. Στα πάντα.

Δεν είχατε κλείσει χρόνο στην ηγεσία, και η κυβέρνηση βρήκε τις άκρες της με τον Στρατό και την Εκκλησία από το παιχνίδι, θυσιάζοντας ένα παγερό Κάσσιο,  αφομοίωσε όλα τα παίγνια που ήταν δεξιάς ιδιοκτησίας, ενώ εσείς ανεχτήκατε τα ενδοδεξιά ρήγματα, δεν εκτιμήσατε σωστά το γεγονός πως ο τρισύλλαβος χρησμός «mitsotak” αρκούσε για να γεννήσει την πεποίθηση πως είστε ευάλωτος και ταραγμένος. Στον δικό σας χώρο, έτσι;

Ο Σύριζα ρητόρευε μερικά κλικ πάνω από την υπάρχουσα κατάσταση, και έπρεπε να ξέρατε πως αυτή η τακτική δεν έδινε το σήμα «είναι ψευταράδες και κάλπηδες» αλλά την θρηνωδία «θέλουν να κάνουν έργο και τους εμποδάνε».

Ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς, ακόμη κι εγώ, ξέραμε από τότε λίστες ονομάτων που θα στήριζαν την κυβέρνηση, τα δικαστήρια που ετοίμαζαν, την στόχευσή τους να σας αφήσουν με τους Αδώνιδες, ενώ εσείς αγωνιζόσασταν νομίζοντας πως ήταν σοφή η επιλογή σας να αμύνεστε εναντίον του χειμώνα με μπουφάν, ενώ έπρεπε να απλώσετε μια ηλεκτρική κουβέρτα να ζεστάνετε τον κόσμο.

Για να μην εξεγερθούμε από τα οψώνια της Κρίσης, μερικοί κλινικώς ηλίθιοι διέδοσαν πως έπρεπε να θεραπεύσουμε και την ηθική εξέλκωση της κοινωνίας.  Η μαφία αυτή σας φόρεσε ποδήματα από μπετόν αρμέ και σας πέταξε στο νερό να πνιγείτε κι εσείς  νομίζατε πως αποκτήσατε εδραία βάση.

Ένας ήταν ο δρόμος, μία η λύση, κι ας την φοβηθήκατε: οι Έλληνες μετατρέπονται σε Κίλικες πειρατές που το βουλώνουν με τον Πομπήιο, ή σε συνεταιράκια επιχειρήσεων που κυνηγάει παραδοσιακά η Ιντερπόλ, μόλις χάσουν τις βεβαιότητες που ποτέ δεν είχαν άλλα κανένας δεν τους το θύμισε.

Από τους δύο δρόμους που ανοίγονται μπροστά σας, ασφαλώς επινοήσατε έναν τρίτο. Όχι, δεν ενώσατε την Δεξιά αφαιρώντας της παράλληλα τον έμφυτό της κοτζαμπασισμό.

Όχι, δεν στήσατε μια πλεκτάνη, έναν ιστό που θα βασίζονταν σε ένα γερό ξεκαθάρισμα των αποθεμάτων της παράταξής σας που προφανώς είχαν βγει εκτός προθεσμιών.

Ακόμη κι αν κάνατε μερικά βήματα υπέρ της Συγκλήτου, θα λάβετε την Χάριν μόνον εφ’ όσον ευοδωθεί το εκλογικό σας στόχευμα.

Στον εξωτερικό παράγοντα, υπήρξατε σκεπτικιστής και άβουλος. Το οπλοστάσιο που ετοιμάζατε, είχε από την υγρασία αχρηστευθεί. Οι επικοινωνιακές βόλτες σας, άκεφες και προβληματικές ήταν πιο άκεφες και προβληματικές κι από του Σαμαρά. Στις ακροδεξιές κορόνες, αντιτάξατε ρηματικές ενστάσεις, και δεν αλώσατε τα ταμπούρια τους διά της εφόδου.

Αποδείχτηκε, άνερ, από την μεταπολεμική μας ιστορία πως η Δεξιά δεν αντέχει παραπάνω από ένα 7% αντάρτες.  Κι εσείς νομίσατε πως αλλάζοντας σήμα και πρόσημα, θα διευρύνατε τη βάση σας. Στα ακένωτα αποθέματα των Κεντρώων, αντιτάξατε εμμονή στην απαγόρευση του καπνίσματος.Ο αβροδίαιτος τρόπος που κρατήσατε ένα φλυτζάνι καφέ υποδυόμενος τον αναγνώστη εντύπου, έπεισε τους ταξιτζήδες και τους καφενόβιους πως δεν θα βγάλουν τίποτε ασχολούμενοι με την Φυλή σας.

Ο άλλος βγαίνει χάχας, αμαθής και αγενής μπροστά σε ηγέτες και βαρυέται που ζει, αλλά όλοι υποδορείως θα ήθελαν να του μοιάσουν. Κι εσείς το μόνο που βρήκατε να μιμηθείτε  είναι πως υπάρχει  στυλιστική  απαγόρευση να κουμπώνετε κουμπί σε εφαρμοστό σακκάκι, επιτρέποντας λευκό τρίγωνο υποκαμίσου να φαντάζει ανεξάρτητο μεταξύ ζώνης και κομβίου.Τι ζηλώσατε απ΄αυτό, δεγκζέρω.

Η Κεντροδεξιά που ευαγγελίζεσθε ουδέποτε είδε το φως της ζωής. Παρέμεινε και παραμένει στο λαϊκό ενδιάθετο, ως παρέκκλιση του κεντρώου χώρου και άπαξ εμετρήθη όταν η ενδεκάχρονη θητεία του Κώστα Σημίτη  (Κράσσου), μέσω των εκσυγχρονιστών, αλλά με αντίβαρο τους αυριανιστές, τον ψήφιζε σούμπιτη έως το πλήρωμα του 2004, με εκείνον τον απερίγραπτο δοτό του διάδοχο. Κι αν μερικοί θεωρούν κεντροδεξιά την πολιτική Καραμανλή, πως ερμηνεύετε την παράδοσή του στον Σαμαρά και όχι στην αδελφή σας;

Η ελληνική δεξιά, καταλήγω, δεν είναι κόμμα που μπορεί να λειτουργήσει με ηγέτη χωρίς ειδικά χαρακτηριστικά. Ηγέτες όπως ο Κανελλόπουλος και ο Ράλλης, ακόμη θεωρούνται σεβαστοί μεν ,αλλ’ όχι αρκετά τζώρες για να συμπεριληφθούν στην Πινακοθήκη.

Αλλά η παράταξή σας αδυνατεί να απορροφήσει, αντιστρέφοντας τους όρους, την αναμενόμενη, προβλεπόμενη και πετυχημένη κακογλωσσιά του συστήματος. Η ταύτιση του Βορίδη με ένα μακρύχειρο μπαλταδάκι και η στυφή αγγλοσαξονικότητα του Δένδια, ουδέποτε θα υπερκεράσει την διάθεσή σας να στηριχτείτε σε ήπιους αναλυτές με ευρωπαϊκό προφίλ, όπως ο Χατζιδάκης και πλήθος κληρονόμων της πατρικής έδρας.

Και οι στόχοι των αντιπάλων σας είναι ορατοί και διακριτοί. Ναι, έχετε την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, αλλά χρειάζεστε απλά 180 ψήφους να συνοδεύουν την νίκη σας. Από πού; Τα μικρά κεντρώα κόμματα έχουν διαμελιστεί. Η αποχή θα χτυπήσει πάλι συναρπαστικά ποσοστά.

Αν δεν υπάρξει δεξιός Λιβάνιος οι οιωνοί  προβλέπουν να έχετε αδυναμία πρόσληψης κεντρώων ιδεών, που δεν είναι δα και μεγάλοι ισορροπιστές. Στα χίλια, χονδρικώς πρωτοσέλιδα, από την εκλογή σας, ζήτημα σε μερικές δεκάδες να μη κυριαρχεί ο Τσίπρας.

Κι όταν βλέπετε πως φέρεται ως ανφάν γκατέ της Ευρώπης, δεν κινδυνεύει από «σκάνδαλα» και «δίκες» επειδή αυτά αφορούν μιαν επόμενη μέρα, αν την αφορούν και τότε. Ευρώπη και Αμερική, το πολύ να σας θεωρούν δυνητικό συνυπάρχοντα υπό μία Τρίτη πηγή δοτής εξουσίας.

Αυτή είναι η αποτύπωση της υπάρχουσας κατάστασης. Αδίκως ξύνετε την θύρα αυτών που θεωρούν στο πρόσωπό σας πως δεν θα ξανάβρουν τέτοιο τεφαρίκι σαν τον νυν.

Οι Ειδοί που δικαίως φοβάσθε, καταφθάνουν για να μην περάσουν αναίμακτα.

Χρειάζεσθε την μαλωμένη ή αργούσα Τριανδρία. Στην οποία είσθε ο Λέπιδος.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση που τράβηξα αυτές τις μέρες, είναι ένας διηνεκής «δεκατισμός επιχειρημάτων» που κυριάρχησε στους τροφοδότες των πολιτικών. Ακόμη και στους ίδιους τους αναλυτές.

Τίποτε δεν έχει τέτοια ολιστική ανάγκη διερεύνησης, όσο το «μακεδονικό». Όχι για να διαβαστεί το απίστευτο χαρτομάνι, μήτε να γίνει κάποια απόπειρα αξιολόγησης της σχετικής γραμματολογίας. Διότι ειπώθηκαν, γράφτηκαν και ακούστηκαν σχεδόν όλα, με ενσωματωμένον ακόμη και τον αντίλογο σε κάθε άποψη.

Αλλά σε ένα βαθέως πολιτικό ζήτημα, η προσπάθεια θα έπρεπε να είναι  προς την κατεύθυνση να επινοηθεί μια φράση, ένα λιγόλογο πειστικό μήνυμα προς χρήση των αμαθών ή των πολυάσχολων και δεν εννοώ την ελληνικότητα και το πόσες χώρες αποκαλούν σκέτη Μακεδονία την δεύτερη εταίρο της Συμφωνίας.

Το θυμικό, η εκπαίδευση, η άποψη για την λογική είναι καλά και άγια, αλλά αυτός ο κόσμος δέχεται εύκολα αγράμματους και ξυλοσχίστες ηγέτες, εδώ και αιώνες.

Οι ποιότητες που απαιτούνται για τέτοιους διαλόγους και αντιπαραθέσεις είναι τουλάχιστον υπέρογκες. Όλες οι λέξεις για το ζήτημα έχουν και την αντίστροφη έννοια. Και δεν χρειάζονται ψευδαισθήσεις, ιδίως όταν οι λύσεις είναι βίαιες: δεν είναι μανάβικο, να διαλέγεις τα φρούτα. Η ορμάς με τρακτέρ και κάνεις το μαγαζί θερινό, η κόβεις την φρουτοφαγία τελεσιδίκως.