Author: Πετεφρής

Με εντυπωσίασε που η σινεφίλ ελλαδική κοινωνία, υπέστη ελαφρά απογοήτευση επειδή η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο Λάνθιμος, πήρε “μόνον”  επτά βραβεία ΒAFTA, περιμένοντας να σαρώσει τον ανθό από τα 12.

Η Ελλάς έχει ένα τέκνο, τον Λάνθιμο που ο δεύτερος παραγωγός που πήρε ένα σενάριο δεκαετίας στα χέρια του, είδε τον «Κυνόδοντα» και του το εμπιστεύτηκε. Κι αυτός συνεργάστηκε με δεύτερο σεναρίστα και το βελτίωσε. Λεφτά έβαλαν η Ιρλανδία, η Αμέρικα και η Αλβιόνα.

Αυτό το τέκνο οφείλει στον εαυτό του και στην πολύ καλή εξέλιξη της καριέρας του, που δοξάζεται, πάντοτε εν μέτρω. Μόνον το Χόλιγουντ, για να δώσω ένα παράδειγμα της αγοράς, και μόνο για το 2018, ελκύστηκε από πολλούς εξωχώριους σκηνοθέτες, μια Κενυάτισα, μια Λιβανέζα, μια Ιταλίδα,ενώ γοητεύτηκε από σκηνοθέτες από Παραγουάη, Δανία, Αίγυπτο, Βέλγιο και Μεξικό.

Ο αθλητισμός και η έβδομη τέχνη, πρώτες ζήτησαν και πήραν την ανανέωση που επιθυμούσαν αναζητώντας στον πλανήτη αυτό που επιθυμούσαν.

Στούντιο δεν έχουμε (οι Βούλγαροι έχουν) ονομαστούς του χώρου ζωντανούς, ολίγους, για μια ημίωρη εκπομπούλα που διατρέχει δέντρα και το σχετικό spleen σε κρατικό κανάλι χρειάζονται 32 συντελεστές (τόσους μέτρησα στο ζενερίκ) άρα δεν τρέχει και τίποτε στο σινεμά, στο μπάσκετ και αλλού, επειδή έζησαν ή κατάγονται από το δικό μας «εδώ». Σε αυτούς και αυτές αξίζει κάθε έπαινος και θαυμασμός και τιμή. Δεν τους χρεώνεται καμία χώρα και καμία υποστήριξη.

Άντε, κοιτάξτε τα χάλια μας, λέω.

Λούμπα λένε τον λάκκο με νερό, όχι πάντα στάσιμο. Πάντως συχνά έχει λάσπη και κολλάει. Δεν έχει σχέση με το Λούμπεν η με τη λιούμπα, αλλά μερικοί τα συσχετίζουν.

Συμφωνημένη ένταση;

Δεν πίστεψα μήτε γραμμή, μήτε δευτερόλεπτο και μήτε στίχο από το φανταχτερό διαζύγιο. Ο Καμμένος εφεξής θα ήταν μεγάλο εμπόδιο στο σκανάρισμα που κάνει ο Σύριζα να μαζέψει ψηφαλάκια. Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε. Τέτοιες προσεγγίσεις είναι σπάνιες και χαρακτηριστικές. Από το σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, ανεπιτυχές, έως το δήθεν «βρώμικο 89» μια κολοσσιαία επιχείρηση «Αρετή» φαινομενικά, που οδήγησε σε αναβίωση και πρωτοφανή κυβερνητισμό και εξαχρείωση που κανένας έκτοτε δεν τόλμησε να θίξει.

Ζεστό και κρύο

Οι επικοινωνιακές τακτικές βρίσκονται σε αποδρομή και δεν έχουν σχέση με τις περίτεχνες γαλλικούρες άλλων ετών. Τώρα, ισχύει το «σύστημα μπουλούκι»: αντί να ρωτάνε βαθύπλουτους ρουτινιέρηδες του χώρου, βαράνε μια ομοβροντία και αμέσως μετράνε το αποτέλεσμα. Αν δεν τους βγει, δεν τους πειράζει – ρίχνουν καπάκι άλλη μία. Όπως ο Αννων ο Καρχηδόνιος που συνάντησε στην Αφρική του «μια λίμνη σε ένα νησί που περιβάλλεται από άλλη μία λίμνη, η οποία βρίσκεται σε ένα άλλο νησί». Αυτήν την περιγραφή πρόσεξε ακόμη και ο Έντγκαρ Αλλαν Πόου, παρομοιάζοντάς την με τις ρώσικες μπάμπουσκες που χωρούσαν πολλές μέσα σε μία.

Everything but politesse

Η στροφή του «επιτελείου Τσίπρα» σε μια ιδιότυπη «προσγειωμένη εκκεντρικότητα»  θα είχε τεράστιες και δραματικές επιπτώσεις αν την δοκίμαζαν την επόμενη μέρα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015. Αλλά που να βρουν την ψυχραιμία! Ασκώντας κομματική μονοκαλλιέργεια σε όλους τους τομείς, εύκολα σταμπάρονται ως ανακόλουθοι. Από τις τάξεις τους απουσίαζε ο απολίτικος δολοφόνος χαρακτήρων και έτσι αφέθηκαν επί μία τετραετία σε μια αναγνώριση ενός πεδίου μάχης, ψάχνοντας λάφυρα και σκυλεύοντας νεκρούς. Αφήστε που η τακτική παροχών που ενεσκούν με αφοσίωση, είναι ίδιον ΜΚΟ και όχι κυβέρνησης, Αδελφότητος ντιλετάντηδων και όχι πολιτικής πρακτικής. Ξέρετε την διαφορά: οι παροχές δεν έχουν κοινωνικό πρόσημο, αλλά για να βλογάμε τα (περιτέχνως περιποιημένα) γένια των εμπνευστών.

Το βασικό τους σφάλμα ήταν η πόλωση. Ποτέ η Ελλάδα δεν είχε τόσους γερμανοτσολιάδες, προδότες, φασισταριά, πινοτσέτηδες, χαφιέδες με κουκούλες και άλλους, κατ΄απονομήν αντιδραστικούς. Και έτσι, το μεγάλο κοινό, άρχισε ένα φλερτ με δεξιές αυταρχικές ιδέες, οι οποίες σήμερα τείνουν, ως μπιλίτσες υδραργύρου, να ενώνονται.

Γνώτω η Δεξιά ,άραγε;

Η Δεξιά, βλέπετε, είναι απείρως πιο κατακερματισμένη από την Αριστερά, κι ας δίνει την εντύπωση κουτών νεάρτενταλ μέσα σε ασπαίροντα από δημιουργικές ιδέες απροσάρμοστα δελφίνια. Και αργεί να αντιδράσει, διότι το γονίδιο αυτό είναι πλακωμένο από δημογεροντισμό και τρελές ιεραρχίες. Η Δεξιά, δεν πρόκειται να γεννήσει φλουριά στις κουρσάρικες νεοελληνικές καρδιές. Αλλοιώς χρηματοδοτείται. Ενώ η σπορά βοηθημάτων στον «λαουτζίκο» είναι σαν το σοκολατοπόλεμο στο καρναβάλι της Πάτρας. Άπαξ ενέργεια.

Ο αληθινός, βέρος, Μπούλης

Πίστεψαν πως η αρχηγία ενός άτριβου, άπειρου και εσωτερικά μονόχνωτου πρωθυπουργού, που βαριέται οφθαλμοφανώς και δεν κάνει βήμα χωρίς το όρντινο που του βγάζουν καθημερινώς, θα καλύπτονταν από την έλξη που ασκούσε στη νεολαία (η οποία, σημειωτέον, έχει το ελάττωμα να γερνάει) και στις γυναίκες που τον συμπαθούν απερίφραστα, θα ήταν ένα σωτήριο σωσίτριχο. Αλλά για να πετύχει αυτή η μάκινα, έπρεπε να περιβάλλεται ο μικρός από ταπετσαρία αντιπαθών γερόντων που θα αναλάμβαναν τη χαμαλοδουλειά. Αλλά ο Τσίπρας, βιάστηκε να χαλαρώσει την ατμόσφαιρα, χαρακτηρίζοντας δήθεν με χιούμορ «μπούλη» τον Καμμένο, ενώ κοάζανε και τα βατράχια πως ο τίτλος του Μπούλη ήταν ολοδικός του και μη παραχωρήσιμος. Διότι η γυαλιστερή, δασύφρυδη και απλής γεωμετρίας εμορφιά του, κατάγεται από τον Ροδόλφο Βαλεντίνο ή κάποιον γεγλυμμένον Ρονάλδο του παρόντος. Και έβγαζε μάτι η αλύγιστη, ατσαλένια ανυπομονησία της συντρόφου του. Καμία μάνα δεν θα ήταν ήσυχη, καθώς ο γιόκας της ο μυρωμένος, έπρεπε να συμβιώνει με μια νύφη σαφώς αξιότερή του.

Αν νικήσει, εκεί είναι που κάηκε!

Η κυβέρνηση ξοδεύει περισσότερο αρχικό κεφάλαιο στο να ετοιμάζει εγχειρίδια αντιμετώπισης της Ήττας, διότι (δεν ξέρω εάν το πήρατε είδηση) ήττα θα θεωρηθεί ακόμη και μια αναπάντεχη νίκη της στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Διότι επί τέσσερα χρόνια ετοιμάζεται για την ποθητή μεθεπόμενη μέρα, που θα τεκνοποιήσει ο πατήρ Μπάχαλος με την πολύφερνη Απλή Αναλογική, και όχι για το διάστημα από τις εκλογές του 2019 με τις νάρκες που ετοιμάζει για το 2020.

Φορτώνουν στον αξιολύπητο Μητσοτάκη μπόλικο λινάρι για να έχει να επεξεργάζεται. Μια νίκη του Τσίπρα το 2019, θα βλάψει κυρίως τον Συριζα, καθώς οι φάτσες αυτές, έδωσαν παλαικομματική προτεραιότητα στο «δώσε και μένα μπάρμπα»  αλλά παρασπονδούν ατυπικά έναντι των δανειστών και αισθάνονται ανίκητοι στην αντιπολίτευση, όπου όντως είναι παιχτούρες.

Μάτια ερμητικά κλειστά

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιξε από το 2016, αδέξια και διχαστικά για την παράταξή του. Μας αρέσει-δε μας αρέσει, στηρίχτηκε στον άξονα «στελέχη ΛΑΟΣ με Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά» ενώ δεν αποθάρρυνε, με στακάτες και εμβληματικές κινήσεις, την ανάμιξη της «οικογένειας» στο πολιτικό του μέλλον, δένοντας σφιχτά στην πλάτη το δεξί χέρι της Δεξιάς, αφήνοντας το ζερβί για να νικήσει την εκατόγχειρα Αριστερά. Ακόμη κι αν το παίξει εφεξής Όρμπαν, θα μοιάζει με τον Τσίπρα κεντροαριστερό, δηλαδή φασκελοκουκούλωστα.

Αμφότεροι, έχουν κρατήσει τα λεγόμενα «άκρα» σε κερί που παράγουν οι μέλισσές τους. Αλλά έχει αρχίσει να δουλεύει ενδογενής νόστος. Ο Μητσοτάκης αργά κατάλαβε πως ματαιοπονεί ανάμεσα σε κεντρώους και ο Τσίπρας σύντομα θα απαρνηθεί την μαντέκα και την καράμπογια για να γκριζάρουν οι κρόταφοι του, κάνοντας φιλικό νεύμα προς συντρόφους από τα δεκαπενταμελή και από συνιστώσες που έμειναν άναυλοι και άναυδοι. Αμφότεροι με τα μάτια ερμητικά κλειστά, θα κουρταλήσουν την θύρα της Τρίτης Λύσης. Την βαφτίζω «φάση φουστανέλλας»

Φουστανέλλα

Ένα από τα καλύτερα παραμύθια που αναπαύουν την κεκμηκυία συνείδησή μου, ήταν παιδιόθεν η εικόνα παλαίμαχων φουστανελλάδων, περιπαθώς πεποικιλμένων, κάτι ωσάν τον Κωλέττη πρέσβυ στο Παρίσι, να πηγαίνουν στο Κογκρέσσο και να ζητάνε να γίνουν πολιτεία των ΗΠΑ. Θα ήταν η τελευταία αντίπραξη στον φιλελληνισμό που αποδείχτηκε ΜΚΟ του κερατά, οργανωμένη να τοκίζει υπερβολικά τις συνηγορίες της.

Τώρα, η φουστανέλλα, απαιτεί άπαντες, να πάνε στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, να διογκώσουν τα πάντα, έστω ψευδολογούντες και να ζητήσουν και να λάβουν γενναίο σκόντο της απερίγραπτης τοκογλυφίας στης οποίας τη λούμπα πέσαμε. Διότι τα κέρδη από την τουριστική πελατεία, τα ναρκωτικά, το εμπόριο ελπίδων, η νόμιμη παρανομία των νουνών και των κουμπάρων , οι τεχνητές εξάρσεις του θυμικού, θα αποφέρουν, με την Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Κρήτη και μερικά Επτάνησα πίττα στις οφσόρ και στις ελεύθερες ζώνες εμπορίου, θα είναι κέρδη ασυναρτήτως υψηλά. Αν δεν περάσουμε φάση έκνομου γκαγκστερισμού, που θα γίνει νόμιμος μετά από μια γενιά απογόνων, αν δεν δοξαστούμε ως πειρατές, τσιμπολόγοι, λαθρολάγνοι και τα λοιπά, κράτος δε στεριώνει. Διότι η Γραφειοκρατία και η Μόχλευση της δολιότητας, είναι η γυναίκα και οι παρακόρες του πρωτομάστορα που πρέπει να χτιστούν στο νεοελληνικό γεφύρι.

Ο τυφλός φόβος

Ο Καβάφης προτιμούσε τον όρο «ελληνικός», η αφεντιά μου βασίζεται την απόφαση πως είμαστε «ελλαδικοί» και κάτι έχει το νερό που μας έκανε έτσι. Επίσης δεν είμαστε μήτε δίγλωσσοι, μήτε διχονοϊκοί, Δίφωνοι είμαστε, κατά απόλυτη πλειοψηφία, αλλά ακούμε τα πάντα με παράσιτα και μονοφωνικά. Διότι αυτοί που εκλέγονται, κυριαρχούνται από τυφλό φόβο.

Σοβαροφάνεια

Να σημειώσω πως, εάν κάπου με χάνετε στην αοριστία και στον τζούφιο υπαινιγμό, είναι διότι διαβάζετε τώρα ένα πολύ σοβαρόν και μελαγχολικόν άνθρωπο, που σιχαίνεται την σοβαροφάνεια και ξέρει πότε θα πεθάνει – ένα δώρο των ουρανών σε κάποιον που δεν έμαθε μήτε να γράφει, μήτε να ζει.

Ας προσγειωθούμε στο μέλλον

Τι θ΄απογίνουμε λοιπόν, οι ενοικιαστές αυτής της ιστορικότατης λούμπας; Η απάντηση βρίσκεται στην ανάπηρη συνείδησή μας, στην διακυβέρνηση μέσω επαγγελματιών και στην ώρα της ψήφου, όπου οι πολιτικολογούντες αγνοούν την πολιτική και φέρονται με τις παιδικές τους εξατμίσεις.  Αυτός ο κόσμος κυβερνιέται ξεγελώντας τους επίδοξους σωτήρες του. Γι΄αυτό και επιτρέπει κάθε μορφής αταξία και παλαβομάρα κατεβάσει η γκλάβα του. Επί αμέτρητους αιώνες, δουλεύει το μυαλό μας με επικεφαλίδες, μήτε με το 1% της αρχαίας και μεσαιωνικής γραμματολογίας, ενώ όλα μας τα πάθη είναι γραμμένα και εν μέρει λυμένα εκεί. Και τα φαντάσματα αυτών που μάλλιασε η γλώσσα τους να μας κατανοήσουν, είναι σε αιώνια αγωνία που διαβάζουμε επιλεκτικά, επινοώντας κάθε λύση, αντί να στρωθούμε και να την εφαρμόσουμε μηχανικά, έως και αδιάφορα.

Οι εκλογές, έτσι όπως είναι φορεμένες σαν μπερεδάκι ζωγράφου στην Μονμάρτη, δεν πρόκειται να αλλάξουν το παραμικρό. Η εξουσία είναι δοτή, η διακυβέρνηση έχει ανήκεστη βλάβη και τα προσχήματα Δημοκρατίας, τα μόνα διατηρητέα αγαθά.

Θρυλείται πως όταν ο Ρωμανός Διογένης, άτσαλος και με επίγνωση του κινδύνου από τους Σελτζούκους, συγκέντρωσε έναν σύγκληδα στρατό από Ρωμιούς, Φράγκους, Νορμανδούς, Ίβηρες του Καυκάσου και Σλάβους, Γότθους και Αλανούς, Χάζαρους, Κουμάνους και Πετσενέγους, ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον του Αλπ Αρσλάν και βρέθηκε στο Μαντζικέρτ απέναντί του.

Ο πολέμαρχος που θα αντιμετώπιζε, όδευε για την Αίγυπτο, διότι υπήρχε ειρήνη με τους Βυζαντινούς. Εθυμώθη και αντί φλάμπουρα και εμβλήματα, ανάρτησε σε ένα κοντάρι την Συνθήκη που παραβιάστηκε, ενώ ο Ρωμανός, χτίζοντας παλάτια στην άμμο, μοίρασε τα φουσάτα του με βάση την στρατηγική και οι ευγενείς που τον σιχαίνονταν, τον παράτησαν και έφυγαν για να τον υπονομεύσουν στην Πόλη.

Η μάχη ήταν όλεθρος και ο Ρωμανός πληγώθηκε και αιχμαλωτίστηκε. Λένε πως όταν τον έφεραν μπροστά στον Σελτζούκο, εκείνος σηκώθηκε και τον εξανάγκασε να πέσει στο χώμα, τον πάτησε με το πόδημά του, ως ένδειξη θριάμβου και μετά τον σήκωσε, τον αγκάλιασε, του φέρθηκε αρχοντικά, διαλεγόμενος μαζί του και τον γιάτρεψε, αφήνοντάς τον να γυρίσει στην Πόλη όπου φρικτή μοίρα του περίμενε.

Ήταν 1071 και οι Κομνηνοί αγωνίστηκαν έναν αιώνα για να ανακτήσουν την Μικρασία, έως το τελειωτικό κάζο στο Μυριοκέφαλον, ενδιαμέσως μετέχοντας σε φοβερούς πολέμους όπου τα εμιράτα είχαν την πρωτοβουλία. Οι προφήτες του κράτους ήξεραν την ακροστιχίδα «Α.Ι.Μ.Α» που σήμαινε Αλέξιος, Ιωάννης, Μανουήλ και έσχατος  ο γέροντας Ανδρόνικος.

Οι τελευταίες τριάντα μέρες που περάσαμε, είναι συρρίκνωση των τριών ετών που ο Ρωμανός αγωνίζονταν να βάλει σε τάξη τον στρατό του κερδίζοντας μικρές επιτυχίες. Κι αν δεν βρίσκετε ομοιότητες και αναλογίες, θυμίζω μια Συνθήκη, έναν Καμμένο, ένα Τσίπρα, πλήθος στελεχών που ξεκατινιάστηκε και φοβίτσους βουλευτές που με μύριες όσες δικαιολογίες τρωγόπιναν στην Πόλη, ενώ γύρω τους κατέρρεε το σύμπαν, οι Σταυροφόροι έπλεναν τελευταία φορά τα ρουχικά τους και το μέλλον που ήρθε, είχε κακά μαντάτα γι αυτούς.

Ως επίμετρο, επειδή η Ιστορία δεν σας διασκεδάζει και η αθυμία μάτι βγάζει, όταν κάθομαι ράθυμος και λογαριάζω ποιος θε να πληρώσει το σπασμένο βάζο, στιχάκια παρωδών μεγάλων ποιητών, διότι και να παρωδούσα Παπαδίτσα ή Μαρτζώκη, ελάχιστοι θα το καταλάβαιναν, αφού δεν βρίσκεται σε χείλη βαθυνόων πολιτικών και άλλων που εμπιστεύονται κειμενογράφους

ΤΑΒΑΦΕΙΣ: «Ο ΜΠΟΥΛΗΣ»

 

Είπες «Στον πάγο βρέθηκε η γη, παχνίστηκεν η θάλασσα.

Ως Μπούλης άλλος θα βρεθώ, σε πιό  θερμή πηγή.

Κάθε μου φούρλα, ξεγυρισμένη γλύστρα προκαλεί

Κ’ είν’ η ματιά μου από τρότσκες μολεμένη.

 

Ο νους μου χάνεται στον παστουρμά μ΄αριστερό τσιμένι

‘Οπου το μάτι μου στηλώσω, όπου στραφώ

Κοτζιά και Σόρος συνιστώσες συναντώ

Τέσσερα χρόνια οφλάντισα και έγκωσα και χάλασα»

 

Καινούργιους χώρους δεν θα βρεις, εξόν αυτούς που χάλασες.

Το «Μπούλης» θα σε ακολουθεί. Στους χώρους θα ξερνάς

Τους ίδιους. Πρόβατα και γίδια θε να σαλαγάς

Ίδιες κατούνες μ΄έναν μπατανά θ΄ασπρίζεις.

 

Πάντα ως Μπούλης παντού θα φτάνεις. Κι άλλο μη με πρήζεις

Δεν έχει πλοίο δεξιό, δεν έχει οδό.

Έτσι που τις στολές σου χάλασες εδώ

Σε μπαλαούρο ασφυκτικό, δεν θα ατενίζεις θάλασσες.

 

Δυσαρεστήθηκεν ο Μητσοτάτκιν

Δομένικος να μάθει που στην Πειραιώς

έφθασεν ο ρηξ των Ανέλων σε τέτοιο χάλι.

Με τρεις ή τέσσαρες βουλευτές μονάχα·

Κάζουαλ ντυμένος και πεζός. Έτσι μια ειρωνία

θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Βρυξέλλα

τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν

σαν ένα είδος υπηρέται των Ευρωγκρουπαίων

το ξέρει ο Μητσοτάτκιν, που αυτοί τους δίδουν

κι αυτοί τους παίρνουνε τους ρόλους των

αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.

Αλλά τουλάχιστον στο αλμπενί των

ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·

να μη ξεχνούν που είναι αρχηγοί  ακόμη,

που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη αρχηγοί.

 

Γι’ αυτό συγχίσθηκεν ο Μητσοτάτκιν

Δομένικος· κι αμέσως πρόσφερε στον Καμμεναίο

ενδύματα παραλλαγής, κασκέτο με εθνόσημο,

βαρύγδουπα βιογραφικά, πολλούς

συμβασιούχους και αποσπασμένους, τα πιο ακριβά του ταχύπλοα,

για να παρουσιασθεί στην πιάτσα καθώς πρέπει,

σαν Καραμανλικός  δεξιός τοπάρχης.

 

Aλλ’ ο Γουλιμπούλιν, που ήλθε για την αλητεία,

ήξερε την δουλειά του και τ’ αρνήθηκε όλα·

διόλου δεν του χρειάζονταν αυτές η πολυτέλειες.

Συμμαζεμένος, ταπεινός μπήκε στην Βεμπερία,

και κόνεψε σ’ ενός μικρού στελέχους σπίτι.

Κ’ έπειτα παρουσιάσθηκε σαν κοστουμάτος

και σαν συνηθισμένος στην Κομισιόν,

έτσι με πιο αποτέλεσμα να επιβιώσει.

Το πράσινο πέριξ ή επί αρχαιοτήτων, είναι η μάσκα του Ζορρό που καλύπτει την ακεφιά του σχεδιαστή που «πλάθει περιβάλλον». Η καμάρα της γέφυρας στο Κλειδί, μοναδική καμπύλη  πανταχόθεν ορώμενη, διακοσμείται με περίφραξη και παχυλές λεύκες. Στο Ρετζίκι, ένας μύλος έχει φράντζα, η γέφυρα στην Πυλαία έχασε το μπόι της και προστέθηκε παγκάκι για να ξεκουράζεσαι μη βλέποντάς την, στις Νυμφόπετρες νομαρχιακή μελέτη αισθητικώς χάρμα, τις κυκλώνει πεζόδρομος και ηθικώς ανεκτά παγκούλια.

Είμαστε ρομαντίλες και δεν το κρύβουμε.

Εξάλλου, με τους πολιτικούς που ρητορεύουν παραπέμποντες σε Πόλεις που Σε ακολουθούν και Ματρόζους, όλο και κάποιος, φεύγοντας από την Βουλή, θα χρειασθεί να πάθει ένα κοκομπλόκο ήρεμης χλίψης και το πράσινο στα ερείπια είναι σαν τη συνθήκη Ραμσάρ: διασώζει το ήθος των κελαηδισμάτων, δίπλα τους βιολογικούς καθαρισμούς.

Ο ναός της Κοίμησης,στο γονικό χωριό μου, σήμερα Γεζίλ Ντερέ, η Χάρσερα της Χαλδίας. Αρμένικης επίνοιας ιερό, ένας Κομονόσταφος, ο χαμελέτας (υδραλέτης, νερόμυλος) του προπάππου μου του Τάτα. Αυτά, και τέρμα η των ονομάτων επίσκεψις. Άλλα η καρδιά ποθεί, γι’ άλλα αρμενίζει. Αδημονεί να ξαναδεί εδάφη και λίμνες χαμένες στην Ιστορία τους και να μιλήσει με τις φαμίλιες, από Μοσχόπολη έως τα κτίσματα του Μαράντωφ στο Βλαδικαυκάς, ανακατεύοντας Κλασσικά Εικονογραφημένα και «της Σπάρτης  οι πορτοκαλιές, χιόνι λουλούδια του έρωτα».  Επειδή εμείς οι τάχα διαφορετικοί αν μας δεις μέσα από τον ραγισμένο καθρέφτη, έρχεται μαύρος παγανός Φλεβάρης και το αίμα μας πήζει, γινόμαστε και πάλι φιλικοί, καθώς δεν σημαδεύτηκε σωστά, με πυρωμένο σίδερο το Γένος, κι απόμειναν σκουπίδια μυθευμένα των ταπεινών που τους έβγαλαν τη γλώσσα για σιγουριά. Και οι μόνοι που ακούγονται είναι οι χαζοβιόληδες που έτυχαν τον κλήρο τον λειψό, καταδικασμένοι να μιλάνε ακατάσχετα, αντί να νοιώθουν πως η διαφορά στοιχειοθετεί την ασύλληπτη συνέχεια των σωμάτων και επιστρέφουν στην ψυχή που δεν υπήρξε, αλλά δεν ήταν σίγουρη η έκλειψή της.

31 Οκτωβρίου 1912. Ένας ηθοποιός και σεναρίστας από το Κεντάκι, που ανακάλυψε την σκηνοθεσία στα τριάντα του, ονόματι Γκρίφιθ, έχει χωρίσει από την γυναίκα του, την ηθοποιό Λίντα Άρβινσον και στήνει ένα φιλμάκι δεκαοχτώ λεπτών, μια μπομπίνα όλη κι όλη, για την εταιρεία Biograph. Πρωταγωνιστεί η φοβερή Λίλιαν Γκις και θέμα της είναι ο έρωτάς της με έναν μουσικό που τον έχουν κατακλέψει και η υπόθεση μπλέκεται στον εμφύλιο πόλεμο δύο συμμοριών στην ανατολική Νέα Υόρκη.

Ο αρχηγός της μίας συμμορίας, ο μετέπειτα γνωστός ως Σνάπερ Κιντ, την γουστάρει, αλλά το ειδύλλιο δεν έχει συνέχεια. Αυτό το φιλμάκι, είναι η πρώτη γκαγκστερική ταινία. Έτσι έκριναν οι γνώστες, αφού ξετίναξαν πολλών ετών φιλμάκια της  εποχής.

Ο αινιγματικός του τίτλος, μόνον με την συνδρομή ενός μεταφραστή του 19^ου αιώνα μπορεί να γίνει κατανοητός στο ελληνικό κοινό: «Οι σωματοφύλακες της ατραπού των Χοίρων» ή καλύτερα «μπαμ και μπουμ στα τσαμούρια».

Η επιτυχία ήταν απροσδόκητη και καταιγιστική. Έως τότε, στα αλισβερίσια μεταξύ αστυνομίας και παρανόμων, η οπτική του κινηματογράφου ξεκινούσε πάντοτε από την ματιά του αστυνόμου. Οι παράνομοι δεν ξέφευγαν από την καρικατούρα. Ήταν πάρα πολύ κακοί, τους άξιζε πάρα πολύ ο θάνατος και η κρεμάλα.

Στην ταινία αυτή, η Λίλιαν Γκις λέει συνειδητά ψέμματα στην αστυνομία για να γλυτώσει τον Σνάπερ Κίντ, αν και δεν θέλει να ανοίξει μαζί του σπιτικό. Κι έτσι, το σινεμά, ως έβδομη τέχνη, έγινε πεδίον δόξης λαμπρόν υπέρ των «διαφορετικών». Οι υπόλοιπες έξη τέχνες είχαν υποταχθεί από καιρό στην λογική αυτή.

Αλλά οι Αγιάννηδες, οι ιππότες των ορέων, οι Ζορρό και οι Ρομπέν των Δασών  μόλις βγήκαν στην οθόνη, έγιναν οι πιο συμπαθητικοί ήρωες. Οι γκαγκστερικές ταινίες, ακολούθησαν επί μερικές δεκαετίες τις ηθικές επιταγές της καθωσπρέπει αυτολογοκρισίας και οι ήρωές τους στο τέλος έπεφταν νεκροί κάτω από τις έντιμες σφαίρες της καταστολής, ώσπου, στο τέλος του εξήντα, άρχισε να τυποποιείται η ατιμωρησία του «εγκληματία», πράγμα που σήμερα είναι κανόνας.

Όπως κάθε ισχυρό σεναριακό πρότυπο, έτσι και ο «γκαγκστερισμός» λειτούργησε υπέρ του αντικειμένου που υποτίθεται ότι κατέκρινε. Το κοινό του εικοστού αιώνα είχε μια παθολογική αγάπη προς κάθε θεωρία συνωμοσίας. Οι τροφοδότες του, αυτοί που έβαζαν το κάρβουνο σε αυτήν την ατμομηχανή, καλλιέργησαν επί έναν αιώνα την άποψη ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε καλούς και κακούς που έχουν στόχο να αλληλοσφάζονται.

Ποτέ δεν παρουσιάστηκαν στην οθόνη οι εργολάβοι και οι επενδυτές που προκαλούσαν την διαφθορά στην αστυνομία και το γιγάντωμα των συμμοριών, κι όταν παρουσιάστηκαν,τους εξόντωνε κάποιος υπερήρωας κατά περίπτωση. Αλλά τα πρότυπα των γκάγκστερς ήταν πανίσχυρα. Και γρήγορα μετεξελίχτηκαν σε κάτι διαφορετικό. Τα σύνορα μεταξύ συμμορίας, ομάδας πίεσης, εξέγερσης αδικημένων, ρατσιστικής αδικίας και λόμπι, μπερδεύτηκαν με γνωστές συνταγές. Με την βοήθεια των στερεοτύπων των γουέστερν και της ερωτικής συζυγίας «πλουσιοκόρη-φτωχός εραστής» κάθε σφαίρα από κινηματογραφικό όπλο ήταν σταλμένη κι από μέρος των θεατών.

Κι από τότε, ξεκίνησαν όλα…

Κι όλο αυτό εγράφη για να μη σας πρήζω με σύγχρονες συμπεριφορές των χαζοβιόληδων που παίζουν τους επιθετικούς και τους υπεράνω.

Eίχα την τύχη να επισκεφθώ τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, το Πάσχα του 1961, ως ένα φιλέρευνο  κουτάβι, ως μέλος μιας εκδρομικής συντροφιάς δασκάλων από τα Γιαννιτσά. Θυμάμαι κάθε λέξη και κάθε εικόνα εκείνων των ημερών. Και αποφάσισα να μη γίνω ναυτικός ή γεωπόνος (οράματα της ηλικίας) αλλά μόλις πέρασα το κατώφλι της βιβλιοθήκης της Σχολής, τοίχοι καμωμένοι από ράφια πηχτά από εκδόσεις, που έφταναν έως και πάνω από τις θύρες, σε ευρύχωρους διαδρόμους, γοητεύτηκα τόσο ώστε τα βιβλία αυτά, έγιναν η δική μου μοίρα. Έπρεπε (δεν ξέρω ακόμη το γιατί) να τα διαβάσω όλα, κι ακόμη περισσότερα. Και μόλις γύρισα στα Γιαννιτσά, άρχισα να διαβάζω την Εγκυκλοπαίδεια του «Ηλίου», σε τόμους 18, από το Α. Νομίζω πως σταμάτησα στο Ζ ή κάπου εκεί, καθώς βρήκα τον «Πυρσό» πιο πυκνόν, και του Ελευθερουδάκη, πιo συμπαγή. Και όταν, σε κάποια χρεία, μετά έτη σαράντα δύο, πούλησα τα δικά μου βιβλία, από μια βιβλιοθήκη που γνώρισε πάνω από σαράντα μετακομίσεις, παρηγοριέμαι έκτοτε με μια εικόνα: τον Αθηναγόρα να λειτουργεί στον ξέσκεπο ναό του Μπαλουκλή, μέσα σε καρβουνιασμένα αποκαΐδια κατανοώντας πως τα βιβλία είναι εντέλει ενσωματωμένα σε ένα κατάγραφο σώμα με σύμβολα και δερματοστιξία, και πως η φυσική τους ύπαρξη είναι ένας μύθος τελειωμένος.

Με την ιδιότητα του ψηφοφόρου, έχω άποψη αρραγή. Ως το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό των δυνητικών ψηφοφόρων, δεν έχει καμία σημασία η απόφασή μου. Εξάλλου, σπανίως ψηφίζω, και τελευταία φορά, πριν τριάντα χρόνια.

Ωστόσο, έχω σταθερές απόψεις, όχι βεβαίως δημοφιλείς και ματαίως περιμένω και την παραμικρή χαραμάδα οποιουδήποτε κόμματος, εννοώ να έχει την ελάχιστη κλίση προς τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Με τις οποίες, αρκετά σας έπρηξα.

Από την άλλη, και έως ότου είτε εμφανιστεί μια φιλική γεύση, είτε αποθάνω, ευχαρίστως θα ψήφιζα και με τα δύο χέρια, αν υπήρχε ψηφοδέλτιο, κατ΄αντιστοιχία με το «λευκό», να γράφει με γράμματα κομψά «κανένας».

Το «κανένας» είναι, κατά τη γνώμη μου πολιτική δραστική ψήφος. Δεν σημαίνει μήτε αποχή, μήτε και ό,τι το λευκό δηλοί. Διότι το «κανένας», αν ερμηνευθεί σωστά, αφαιρεί από την βουλή των τριακοσίων, ένα αριθμό βουλευτών, εφ’ όσον φυσικά μαζευτούν αρκετές παρόμοιες ψήφοι που θα νομιμοποιούν την απόφασή που δηλώνεται. Με ένα 5% «κανένας», κανονικά η Βουλή θα διαθέτει κενά τόσα καθίσματα όσοι και οι βουλευτές που θα εκλέγονταν αν δεν υπήρχε. Κι επειδή είναι ενεργητική ψήφος που δεν σημαίνει «δεν θέλω να σας ξέρω» ή «μη με προσμετράτε στα εσωτερικά σας» . Ανεξάρτητα από τα ισχύοντα συστήματα, η Βουλή των τριακοσίων θα πρέπει να τα βγάλει πέρα με δέκα ή δεκαπέντε άδεια έδρανα που θα βοούν η θα κοάζουν ένα υποχρεωτικό «όχι» σε ό,τι κι αν προτείνεται.

Οι αόρατοι, ανύπαρκτοι και άγνωστοι σε όλους βουλευτές, θα εκφράζονται από το ποσοστό που θα λάβουν. Άρα, η όποια πλειοψηφία θα πρέπει να διαθέτει 151 «ναι», ακόμη κι αν τα «δικά μας όχι» θα βρίσκονται μόνιμα στην αντιπολίτευση και θα αφορούν πλέον 285 ή 290 βουλευτές. Και είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί μια πλειοψηφία 151 βουλευτών.

Αν αυτό πετύχει, τότε οι κενές έδρες θα γίνουν ένα αποτελεσματικό εργαλείο, κάρφος στους οφθαλμούς αυτών που  νομίζουν πως η Βουλή είναι μέρος ενός εκλογομαγειρείου που έχει την δυνατότητα ταξιμάτων και υποσχέσεων. Σε ποιον θα τάξεις θέση ή αξίωμα, όταν θα έχει το ιδίωμα να μη υπάρχει;

Έτσι αλλάζουν τα πολιτεύματα και βάζουν μυαλό και οι τέσσερις εξουσίες και θα απαιτούνται και οι επτά τέχνες για να σουλουπωθεί ένα της προκοπής.

Καραμανλικοί, Μητσοτακίζοντες και Σαμαρικοί το ρίχνουν στον Κυριάκο, για να μακελευτούν ως κυβέρνηση (μη τα βάλεις εις ρουκέτα κι όπου θέλεις χάρισέ τα. Μποστ.)

Συριζαίοι είπαν να πάψουν να ζητούν προσωπικότητες και θα γυρίσουν στην βάση των χτεσινών (-Θα επιστρέπσο ος αστρονάφτης. -Αυτοί για όλα ίνε ικανή. Ο θεός να σε φιλάει απο Αμερικανοί. Ε μαμα; Μποστ.)

Οι κεντρώοι, όσοι δεν έτυχαν τζόκερ, θα αγοράσουν ξυστό (πσάχνο για κασέρι, κασέρι, κασεράκι που ίμε χλομο, θεμα το γονιό σας. Μποστ.)

Λείπει να ενωθούν Τράγκας, Λιακόπουλος και Βελόπουλος αντάμα, να μπούνε στη Βουλή (Θα επιστρέπσο ως αστροναύτης. Μποστ.)