Author: Πετεφρής

Οι πολιτικές εξαγγελίες μπορεί να μοιάζουν όμοιες μεταξύ τους μεταπολιτευτικά και δώθε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν αληθινές. Και δεν φταίει, κατά τη γνώμη μου, μήτε το κακό το ριζικό μας, μήτε το κρασί (κατά την αξιολογική επετηρίδα των «Μοιραίων» του Βάρναλη).

Αν δοκιμάσουμε να αξιολογήσουμε τους «επτά ουρανούς της πολιτικής», παρά τον κίνδυνο της απλοποίησης, προκύπτει το εξής ματρίκιον:

Ο πρώτος ουρανός είναι η διαπίστωση, από κόμμα που δεν κυβερνάει, πως το Κράτος και η Κοινωνία μπάζουν από παντού.

Ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο ουρανό, υπάρχει άνετη πρόσβαση και καλές συγκοινωνίες.

Ο δεύτερος ουρανός είναι μια σειρά καταγγελιών απο κόμματα που δεν κυβερνούν, καταγράφοντας σκάνδαλα, ανημπόριες, προδότες και το κακό συναπάντημα.

Ανάμεσα στον δεύτερο και στον τρίτο ουρανό, υπάρχει σχετική δυσκολία πρόσβασης, αλλά υφίσταται κλιμακοστάσιο.

Ο τρίτος ουρανός είναι η επίτευξη του εκλογικού στόχου, ανέτως η μετά βασάνων.Το κόμμα που δεν κυβερνάει, τα καταφέρνει εντέλει να κυβερνήσει.

Ανάμεσα στον τρίτο και στον τέταρτο ουρανό υπάρχει μεγάλη δυσκολία πρόβασης, διότι τους συνδέει μια ρημάδα ανεμόσκαλα που την πηγαινοφέρνουν οι άνεμοι.

Ο τέταρτος ουρανός είναι γεμάτος αρνητικές διαπιστώσεις, του τύπου «παραλάβαμε χάος» οι περισσότεροι νικητές εκλογών, ανασκευάζουν φωναχτά η σιωπηρά τις εξαγγελίες τους, ανακαλύπτοντας πως το μόνο που τους μένει είναι να ασκηθούν σε διαδικασίες διαχείρισης, ή πλάθουν αμέτρητους θεσμούς, οργανισμούς, υπουργικές γραμματείες μπαηπάς, για να κάνουν κάποια δουλειά.

Ανάμεσα στον τέταρτο και στον πέμπτο ουρανό, δεν υπάρχει πρόσβαση, εκτός από φοβικά διερευνητικά ταξίδια με αερόστατο που επιστρέφοντας, τείνουν να θεωρήσουν το χρονικό της πτήσης ως τεράστια επιτυχία που σιγά-σιγά, καταλήγει στην συναρμολόγηση ενός τηλεσκοπίου μέσα από το οποία χαρτογραφείται ο πέμπτος ουρανός.

Ο πέμπτος ουρανός είναι η ανώτατη μορφή του κομματικού μέλλοντος. Όσο βαστάει η διακυβέρνηση, κυριαρχούν αισθήσεις και ψευδαισθήσεις, πιθανολογήσεις πως οι πλανήτες αυτού του ουρανού μπορεί και να κατοικηθούν, αλλά τα μέσα είναι πενιχρά και μόνον οι θεωρίες υπερισχύουν. Η κατάσταση χειροτερεύει όσο περισσεύουν οι «λύσεις» που προτείνουν οι ειδικοί, είτε εκ του  προχείρου, είτε μετά από ολοκληρωμένες μελέτες.  Όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι γράφουν κάτω από το σφουγγάρι τις υποσχέσεις και τα ταξίματα.

Ανάμεσα στον πέμπτο και στον έκτο ουρανό, υπάρχει μόνον σκότος και σιγή ασυρμάτου και του μπογιατζή ο κόπανος.Δεν μεσολαβεί το παραμικρό, αλλά όλα είναι εμποδισμένα. Εάν, λέω «εάν» καταφέρει κάποιος να υποθέσει σωστά, καταλήγει πως ο έκτος ουρανός, ο απρόσιτος, είναι ένας θόλος από ατσάλι, απρόσιτος και εχθρικός προς την πίστη πως υπάρχουν πολλοί ουρανοί και πως φταίνε οι ποιητές και οι αιθεροβάμονες παραγωγοί οραμάτων.

Ο έκτος ουρανός είναι, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις ή υποθέσεις, ένας κατοικημένος πλανήτης, κούφιος εσωτερικά, που αγνοεί συστηματικά τους προηγουμένους και αρνείται την ύπαρξή τους. Επικρατεί η πεποίθηση πως εδώ ζούνε οι τυχεροί που κατάφεραν να τον αποικίσουν και δεν επηρεάζονται από την πολιτική βαβούρα. Αυτοί που φορολογούνται βαρέως η φρονούν αντικυβερνητικά, δεν υπάρχουν εδώ. Είναι αυτοί που γλύταραν και πιέζονται από ανόητα κατάστιχα. Σχηματίζουν υπηρεσίες, ενώσεις προσώπων, παροχείς υπηρεσιών, στου κασίδη το κεφάλι. Ποτέ δεν απολύονται ,εκτός και τύχει βλάκας με περικεφαλαία. Κι όλοι αυτοί στον πλανήτη, αφήνουν να διαρρέει από την ύπαρξή τους ένα σμήγμα απάθειας και μονιμότητας που κάθε πενταετία σχηματίζει μιαν απέθαντη κρούστα που μοιάζει με φωλεά τερμιτών. Κι όλο λιγοστεύουν οι υπήκοοι που δεν συνδέονται με κόμματακαι κανένας δεν τους θέλει. Στον πρώτο καιρό του επικοικισμού, ήταν πολλοί οι συμπάσχοντες και ολίγοι οι καταφερτζήδες. Αλλά από την απελευθέρωση (τοποθετήστε την όπου θέτε) κανένας δεν τιμωρήθηκε, διώχτηκαν μόνον μερικοί πρωταίτιοι και ο πλανήτης πρέπει να δανείζεται οράματα και δικαιολογίες από τους τρεις πρώτους ουρανούς, τους οποίους και ελέγχουν.

Κατακλείδα

Μεταξύ έκτου και εβδόμου ουρανού, υπάρχει  η ατμόσφαιρα και η σκοτεινή ύλη του διαστήματος.

Ο έβδομος ουρανός είναι αυτός που βλέπουμε καθημερινά και δεν υπάρχει καμία ελπίδα να τον ξεπεράσουμε εν ζωή.

Σε βλέπω. Ξέρω τι θα πεις. Στοιχειώδες, Γουότσον. Τρέχεις και δε φτάνεις. Παντού συναντάς την ψεύτικη οικειότητα, από ανθρώπους που ελπίζουν να ωφεληθούν το κατιτίς τους, είτε από την παραμονή σου στα κεκτημένα, είτε από την νίκη σου, έστω και τσουρούτικη. Τους πλησιάζεις πλησίστιος, ανήσυχος, με ετοιματζίδικα εγκάρδια παραινετικά λογάκια, κυκλωμένος από τις στελεχάρες σου που χαλάνε το πλάνο όταν κάνεις τηλεοπτικές δηλώσεις, σπρώχνοντας τους διπλανούς, σαν τον Πατούλη στην Αμέρικα.Ο Κλάους Κίνσκι ήταν πιο πειστικός στις ταινίες του.

Πέρασε άλλη μια μέρα, περιοδεύοντας ή κάνοντας τον απαραίτητο σε μία σύσκεψη. Αλλά το τελευταίο που θα κρατήσω, ως πολύτιμο άχτι, είναι η ανωνυμία σου. Δεν θα συνεταιριστώ με κανέναν δικό σου. Ξέρω επακριβώς πώς θα σπαταλήσεις την νίκη και την ήττα σου. Στο βλέμμα σου βλέπω τις προτάσεις που σου έχουν ήδη εμφυτεύσει. Χάσεις-κερδίσεις, θα καλέσεις σε σταυροφορία, σε εγρήγορση. Όπως όλοι πριν από σένα. Δεν είσαι καν πονηρός πολιτευτής. Αν ήσουν ,θα έπραττες άλλα καμώματα. Όχι εσύ. Μερικές φορές εξοντώνεσαι, ονειρεύεσαι παράξενα φαινόμενα:  μια βροχή που θα σε σώσει από υπαίθριες χειραψίες, μια γραία που θα φωνάξει «μαζί σου αρχηγέ». Αλλά οι αρχηγοί ακολουθούν επετηρίδα, και οι περισσότεροι δεν ξέρουν να διαβάζουν οδηγίες στα χαρτιά που σου δίνουν κατευθείαν από τον εκτυπωτή του αφανούς σου στρατηγού.

Δεν θα ξεστομίσω ποτέ το όνομά σου. Δεν υπάρχεις, κι όσο δεν υπάρχεις, θα υπάρχω. Μακριά, σ έναν άλλον κόσμο, όπου ποτέ δεν σιγά η αποκρηά. Και μια ζητιάνα, που πουλάει τσουρέκια στον ουρανό.

To νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης αποτελείται από 14 νησιά. Γεωγραφικά ανήκει στο Λύκιο Πέλαγος και τοπολογικά (τι που κείται) είναι μέρος των Δωδεκανήσων. Ο λόγος είναι σαφής: οι Γάλλοι στον Μεγάλο Πόλεμο προσάρτησαν την Μεγίστη στην ζώνη επιρροής τους το 1915 και το 1921 πούλησαν το σύμπλεγμα στους Ιταλούς. Από τότε θεωρούνται Δωδεκάνησα.

Ένας γελαστός οικολόγος που προσποιείταΙ τον Γεωγράφο, ανακοινώνει (αναστενάζοντας «πως να το κάνουμε δηλαδή») πως η Μεγίστη δεν ανήκει στο Αιγαίο. Από πολιτική, χαμπερίμ γιοκ. Και τα Κύθηρα, και η νήσος Σάσων δεν είναι νησιά του Ιονίου ,αλλά ενώθηκαν με την Ελλάδα μαζί με τα Επτάνησα, το 1964. Η Σάσων ατύχησε, μας έπιασαν μεγάθυμους οι Ιταλοί και την παραχωρήσαμε το 1914 στην Αλβανία. Ή είσαι λαρζ, ή δεν είσαι.

Μηδείς αγεωγράφητος εισίτω. Λέμε τώρα

-Πρέπει να τον βάλουμε στο ασθενοφόρο

-Δεν γίνεται. Δεν μπορεί να μείνει με τις πίσσες στη βάρδια μου. ‘Εχω διακομιδές.

-Ένα ταξί τουλάχιστον. Τον χάνουμε.

-Αν υπάρχει ένα τσουβάλι πούπουλα, το συζητάμε.

Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν ξαναπάω

Ώς την Αττάλεια να μερώσω τον Μεβλούτ

Ώσπου να γίνουν οι εκλογές τους δεν πατάω

Διότι θα δέχομαι βροχή από καπούτ

Τα έθνη για να γίνουν κράτη, έχουν ένα εργαλείο: την επινόηση. Δεν υπάρχει κράτος που να μη περιέχει ικανό ποσοστό επινόησης στην μήτρα του. Όλα τα κράτη, εννοώ. Η επινόηση αυτού του τύπου, αγγίζει ενίοτε ένα κατά συνθήκην ψεύδος, κάποτε την πλαστογραφία, αλλά φυσικοί γονείς της είναι η Υπερηφάνεια και ο Υπερήφανος. Από αυτό το σόι, συνήθως γεννιούνται ακίνδυνες ή δηκτικές παραδόσεις, αλλά και η Αίσθηση της Ταυτότητας, του Ανήκειν. Είναι τεράστιος χώρος της Γραμματολογίας. Οι αρχιτέκτονες ξεχνούν συστηματικά την σκάλα, οι γιατροί γράφουν ορνιθοσκαλίσματα, οι επιστήμονες είναι αφηρημένοι, οι ποιητές είναι χαλβάδες. Δεν γλυτώνεις απ΄αυτά.

Η εργαλειοθήκη έχει απ΄όλα. Η Μυθολογία κρύβει αλήθειες που μας κρύβουν. Η βιβλική Χαρράν είναι κοιτίδα του Γένους των Καρών (χτές το άκουσα) και η Γαλάτιστα λέγεται έτσι από την πληθώρα γάλακτος. Από εκεί και πέρα, οι διοικούντες το κράτος, ξέρουν πως ο υπήκοοι δεν ξέρουν και δεν χρειάζονται να ξέρουν πόσο κοντός ήταν Αλέξανδρος ο Μακεδών, αλλά για την αυταδέλφη του την Γοργόνα, έχουν πλαστεί αριστουργήματα. Το έθνος είναι καλό να ξέρει τι είναι αληθές, αλλά για το κράτος τσιμουδιά. Αρκεί να είναι απροσμάχητον.

Ο μεγάλος καημός είναι στη Γεωγραφία και εξ αυτής στην τοπολογία. Οι προκάτοχοι ενός πληθυσμού μιας χώρας που αποφασίζει πως θα φέρεται ως πατρίδα, αφομοιώνονται αυτομάτως στην Αφήγησή της. Η Ιστορία, ακόμη κι αν έχει το ελάττωμα να αναγράφει κάτι ρητά και τελεσίδικα, πάντα θα περιέχει έναν αντίλογο.  Τα τοπωνύμια κατατίθενται ως γραμμάτια άνευ αντικρύσματος. Η έρευνα είναι για μίσθαρνα όργανα ενός ,επίσης επινοημένου, εχθρού.

Από την εποχή της Macedonia Salutaris έως την τρελούμπαλη κατάληξη μιας Μακεδονίας που «είναι χωρισμένη στα τρία» του δέκατου ένατου αιώνα, αφου ως λέξη άλλαξε πολλές ερμηνείες και μανδύες, το νέο Ελληνικό Κράτος δεν τήρησε το ομόγνωμον.  Και μεγάλο μέρος των επινοήσεων εκείνων των ημερών, οφείλεται στην οπτική των παλαιοτέρων γενεών μας. Δεν τυπώσαμε εμείς τας «Συμβολάς είς την διγλωσσίαν των Μακεδόνων», αλλά ένας Γυμνασιάρχης. Δεν στείλαμε εμείς έναν μακεδονομάχο να μοιράσει μαντίλες στην Κουλακιά για να γλυτώσουν από την Κατσούλα, το κάλυμμα που σήμερα λατρεύουμε. Δεν εφηύραν άλλοι το σλαβοφάνεια, τους Βουλγαρόφωνους, τους Βουλγαρόφρονες, τους νιζνάμηδες, τους ΕΑΜοβούλγαρους, μήτε τραγούδησαν άλλοι το «Έξω Βουργαριά. Ούστ!». Και δεν έκαναν γκιτ και  μπράκ και μποκ αυτοί που υπεμεναν τις «μακεδονικές» στρατηγικές του «φίλου σερβικού λαού» επειδή  ο ψυχρός πόλεμος τους είχε θεωρήσει ελαφρώς συνεταίρους του Δυτικού Κόσμου στον οποίον ανήκαμε επισήμως.

Τα Βαλκάνια του σήμερα, είναι συνευθύνη των Βαλκανίων. Και έτσι θα είναι ,ακόμη και εάν και όταν μεταμορφωθούμε σε ενιαία κοινότητα Άρτου και Αλατος και Εντερλέζι και Τουρίζμο. Όποιος δεν είδε Βαλόνο να αρνιούνται να τον σερβίρουν θυμωμένοι Φλαμανδοί ταβερνιάρηδες, με τη σπιτική του μπίρα σε κάθε χωριό, χάνει μερικά κλικ αλήθειας και ευήθειας.

Τα κράτη δεν ψεύδονται. Επινοούν. Και η ακύρωση των επινοήσεων, για όλα τα κράτη είναι καθεστωτικό έγκλημα, πραγματική προδοσία.’Οταν μάλιστα, με την Συμφωνία των Πρεσπών, αποδεχόμαστε τις επινοήσεις των γειτόνων, δεν καταλαβαίνουμε ότι χαλάμε την πιάτσα, διαλύουμε το μαγαζί και δεν χρειάζεται να θεωρούμε παρακατιανούς αυτούς που βρίζουν τους κυβερνητικούς στις ανόητες επισκέψεις τους σε μίζερες «ενημερώσεις». Αυτά για την ώρα και ο μπακλαβάς γωνία. Πού είναι η νέα επινόηση που ενδεχομένως θα ελαφρύνει αυτήν που ακυρώσατε; Πουθενά.

To ποίημα είναι αυγό που γονιμοποιείται. Μπορεί να το κρατάς στην κοιλιά σου ώσπου να συρρικνωθεί, αλλά αν δεν βυθιστεί αυτό το χαβιάρι στο ανάερο, πηχτό σπέρμα που το λένε έμπνευση, αλλά τώρα νομίζω πως είναι μια μηχανική διαδικασία οίστρου, όλα πάνε στραβά και βγαίνει ένα διαφορετικό είδος ήχου. Τα ανεμογκάστρια είναι συχνά και η άμβλωση καραδοκεί.

Το ποίημα  είναι τέρποντες τον Λόγο Ήχοι. Και έχει ανάγκη τον Μύθο του, όπως και ένα αμύθητο κενό από υποσχέσεις.

Τα υπόλοιπα βγαίνουν από μια εκκολαπτική μηχανή, μπορεί και αυτοσχέδια. Ολόκληρα κεφάλαια με ενδιαφέρον περιεχόμενο χάνονται σε ακατάλληλο περιβάλλον. Παράδειγμα η ωραία Ελένη που από την αρχαιότητα υπήρξε γεννήτρια λογοτεχνίας, κάηκε μέσα μου όταν άκουσα τον Γεώργιο Τράγκα, οικτίροντας την παρουσία της σε ένα ψηφιακό μουσείο της Τροίας, να εμφανίζει την  νεφέλη , το αδειανό πουκάμισο και τα λοιπά, να το αγγίζεις και να κράζει «Μουσταφά! Μουσταφά»

Συνήθως το κοτοπουλάκι της ποίησης δεν επιβιώνει, καθώς ο ποιητής βιάζεται να το χαρίσει σε ένα παιδάκι χριστουγεννιατικα, οπότε και ψοφάει στα ανήξερα χεράκια του. Μήτε υπάρχει προκοπή όταν το κλείνεις σε κοτέτσια. Διότι ο χρόνος κυλάει και μια κότα δεν ζει αιώνια.

Διότι λέγοντας αυγό, εννοώ την εξήγηση του κόσμου στον Ησίοδο,στον Αριστοφάνη και σε ένα πλήθος ασεβών ληρημάτων.

Πάντως, και να μη δέσει το ποίημα, ο ποιητής έχει μπόλικο χαβιάρι να τρώει.

Όχι, κύριε Παππά. Το «δεύτερο μέρος» στην συμφωνία των Πρεσπών δηλώνει πως δεν έχει σχέση με τη αρχαία Ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό της. Διότι το  «δεύτερο μέρος» ενδιαφέρεται για την αρχαία Μακεδονική ιστορία και τον πολιτισμό της, γι’ αυτό και τρέχει στους Καλάς. Και η συμφωνία επ΄αυτού, βγάζει τον σκασμό.

Aυτό που βλέπω να γίνεται, αν δε θέλουμε να βαρέσει διάλυση το μαγαζί, είναι πως θα προχωρήσουμε, αργά ή γρήγορα, σε καταγγελία της Συνθήκης των Πρεσπών. Αποδεχόμενοι φυσικά την ένταξη στο ΝΑΤΟ και οποιαδήποτε πράξη της γείτονος , καλλιεργώντας καλές σχέσεις και περιλαμβάνοντάς τους σε ό,τι διαβαλκανικό οργανώνουμε ή συμμετέχουμε.

Σε δέκα χρόνια, αντίθετα με τον Γενάρχη των Μητσοτακαίων, όχι μόνον δε θα λησμονήσουμε αυτήν την ελαφρά τη καρδία Συνθήκη, αλλά θα πέσουμε στα σκληρά, μηδενός διώκοντος. Τό΄χουμε αυτό το χούι. Ας ονομάζονται όπως θέλουν. Ας συγκροτήσουμε μια χώρα που επιτέλους θα νοιαστεί για το μέλλον της. Την ισότητα, την ισονομία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και όλα τα ουτοπικά πλην απαραίτητα που θα μας βγάλουν από την αμηχανία.

Να εξηγήσω γιατί δεν συμφωνώ καθόλου με την γενική εντύπωση πως ο Σύριζα ξόφλησε και θα υποστεί τα οψώνια των αμαρτιών του.

Η προσδοκία πως θα έρθει μια πίσημος Ημέρα και θα επιστρέψει στα μονοψήφια, είναι μια μαλακία και μισή. Βεβαίως και έχει χάσει αρκετά σημεία στήριξης, έως και πυλώνες του έχουν κατακρημνισθεί. Αλλά Μάιο και Ιούνιο του 2012 συγκέντρωσε το 16 και το 26% της εκλογικής ψήφου. Στην χειρότερη περίπτωση, αυτά θα είναι, μέσες άκρες, τα ποσοστά επανεκκίνησής του. Και όσοι έφυγαν από το μαντρί του, τους ήφαγε η Λάμια. Σ΄αυτά, δεν δέχομαι συζήτηση. Δεν εθελοτυφλώ.

Στο μεταξύ, επινόησε μερικές μπάρες, και δεν εννοώ δημητριακών. Εννοώ τους προσήλυτους αυτών που γεννήθηκαν στον νέο αιώνα. Επίτηδες επέλεξε μια ηλικιακή ομερτά στην οποία και αφοσιώθηκε. Με την ψήφο στα 17. Με τις δηθενιές Γαβρόγλου που παρουσιάζει την Παιδεία ως μία υποχρεωτική βάσανο, από την οποία απαλλάσει μαθητές και σπουδαστές.  Φαντάζομαι να ρίξατε μια ματιά στην νεολαία που υποστηρίζει το κέντρο και την δεξιά. Γκώσαμε απο φαινότυπα μεσηλίκων κεντρώων και δεξιών. Παπαγαλάκια της άλλης όχθης είναι.

Απεναντίας, στα «νιάτα» του, ο Σύριζα παρέχει όχι μόνον τα μέσα, αλλά και παροχές που προσαρμόζονται στη ρημαγμένη γενιά των ντιλιβεράδων και των γκαρσονιών. Στα δικά του νιάτα, παρέχει τα εξής:

–Αλληλέγγυα οικονομία, ορντέβρ και με βραχιολάκι. Μιλάμε για χιλιάδες σταρτάπηδες και θνησιγενείς επιχειρηματίες της πλάκας.

-Παροχή διδακτικού υλικού στους τηλεοπτικούς σταθμούς που διαθέτει, κατάλληλου για αφομοίωση των ψευδαισθήσεων των τριανταβάλε, ως διδασκάλων του νέου γένους.

-Στήριξη, επικοινωνιακή κυρίως μεσηλίκων έως υπερηλίκων δημιουργών που πρωτακούστηκαν μετά τη μεταπολίτευση και αισθάνονται πως κάποιος τους καταλαβαίνει. Πάνω από εκατό ονόματα καλλιτεχνών και λογοτεχνών που έχουν την άνεση να ψωμίζονται από την ψύχα ενός άρτου ευνοίας.

-Διορισμούς, πάντοτε με προσωρινές συμβάσεις, για τους μη προνομιούχους που δεν φλέγονται στο καμίνι της Δημιουργίας.

-Κλασική, ανόθευτη, θρασύτατη προπαγάνδα του στυλ «κοίτα ποιος μιλάει!»

–Αριστοτεχνική εκμετάλλευση των «απέναντι». Υποστηρίζουν πανελληνίως αγνώστους νέους, με μόνο κριτήριο την συγγενική ή ιδεολογική σχέση με κάποιον ξεχασμένο του Πνεύματος ή της Πολιτικής «των Αγώνων», όταν οι άλλοι αφήνουν να διαρρεύσει η πιθανή επιλογή του Ρουβά, του Αυτιά και άλλων, επιδραστικών υποτίθεται.

–Ψυχολογική φραγή μεταξύ προόδου και συντήρησης.

-Δημιουργία no man’s land πέριξ του ΚΚΕ , με αποτέλεσμα την απροθυμία του να συμπήξει ευρύτερο μέτωπο.

-Αμέτρητες μιλίτσιες πιτσιρικάδων που «ενοχλούν νοικοκυραίους» συνειδητά, εξηγώντας στα στρατά αυτά, πως τους περιμένει περίδεση, καταστολή και ενέσιμα στο μάτι, αν αλλάξει κυβέρνηση.

-Αποτελεσματικά ανοίγματα, υπό αντιφασιστική λογοδιάρροια, σε κάθε περσοναλιστική, ακροδεξιά κίνηση εφ’ όσον στέκει κριτικά στην δεξιά και στον ανήξερο Κυριάκο της.

-Ανάθεση στους κειμενογράφους του πρωθυπουργού, συνειδητών γραμματικών και συντακτικών λαθών που οδηγούν σε κύμα συμπάθειας ομοιοπαθών απολίτικων χαβαλετζήδων. Όταν στον «τροχό της τύχης» περνάνε τέτοιες άγνοιες και τέτοιες παλούκες, για ποιο λόγο να μη συνταχθούν με ένα νέο παιδί που όλοι το κατατρέχουν;

-Συστηματική προβολή διαδηλώσεων με το σχετικό χάπενινγκ, που επιβεβαιώνουν στην κοινή γνώμη την πεποίθηση πως δεν πρόκειται περί αγώνα, αλλά για την πάρτη μερικών μειοψηφιών.

-Εγκλήματα κατά των προσφύγων και των μεταναστών, στη διαβίωση και στην ζωάρκειά τους, επιλεκτικά, ώστε να κλείσουν το μάτι προς την πύλη του παραδείσου τους που είναι η παλιά μάκινα του ΠΑΣΟΚ για ψηφοφόρους εύπιστους και ανασφαλείς.

–Ορμητική ανακίνηση μειονοτικών, εθνωτικών και λοιπών κορακίστικων ζητημάτων που φέρνουν αμηχανία στους αντιπάλους που έχουν μαύρα μεσάνυχτα σ΄αυτά.

Θα μου πείτε πως έναν αποθαρρό θα τονε λάβουν με τέτοιους υποψήφιους αυτοδιοικητικούς, αλλά και προκλητικά ακατάλληλους υποψήφιους ευρωβουλευτές. Αλλά κι αυτό παίζεται. Ειδικά στον «Κλεισθένη» οι δικοί τους «άγνωστοι» αν λάβουν δεύτερη θέση, μπορεί και να υπερκεράσουν τους πρώτους στην Δεύτερη Κυριακή, λόγω των διχτυών που έρριχναν τόσο καιρό στους κεντρώους και απολίτικους υποψηφίους.

Και δε μιλάω για τους παντοδύναμους χέστηδες που πάνε και ψηφάνε πάντα αυτό που αρέσει στις πρεσβείες και στα αρτιζανάτα των Βρυξελλών, διότι έχει καεί κατά καιρούς η γούνα τους από οργανικούς αποστάτες του συστήματος.

Kι όσοι δεν συμφωνείτε και νομίζετε πως διογκώνω απλώς μια στρατηγική, ακόμη και με νίκη του Κυριάκου, πάλι εμείς θα γκρινάζουμε και θα τον ελέγχουμε, πάλι στο «όχι» θα είμαστε. Τό χει το ίρτζι μας.

Και μη ξεχνάτε πως ο Σύριζα από καιρό δεν πορεύεται μονάχος, αλλά διαθέτει την εκκωφαντική σιωπή πλήθους δεξιών και κεντρώων ηγεμονίσκων που λαχταρούν να «συμβάλουν στην ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής» με πρόφαση το ορεκτικό φαλαφέλ της Αντίφας.