Author: Πετεφρής

Κείμενο με επιρροές από τα μεσαιωνικά «τακτικά», τα «στρατηγικά» και τις «εκθέσεις»

Nα είσαι παιδί, να σου λένε να διώχνεις ή να αποφεύγεις τους γύφτους και παράλληλα να κυκλοφορεί στο παιδομάνι ο αστεϊσμός πως σε πήραν από τους γύφτους αν δεν έμοιαζε η μάπα σου με Άριου ναζιστή, ήταν ένα αφανής αλλά εύπλαστος πυλώνας ανά τους αιώνες.

Κι όταν η ατομική καθαριότητα έμοιαζε με ακατόρθωτη αρετή, οι περουκοφόροι ευγενείς είχαν επινοήσει μιας μορφής φιλοσοφική οπτική της βρωμιάς (θεωρούσαν πως η μπίχλα πέριξ του δέρματος προστάτευε από ασθένειες) ενώ αρωματίζονταν αβέρτα με πλήθος μυρωδικών. Επίσης υπήρχαν και κινήσεις που καθιστούσαν αβρό και ευγενές το σμερδαλέον: οι κυρίες έκαναν γάντζο το δείκτη του χεριού τους και χτυπούσαν άπαξ το υποκάτω της περούκας τριχωτό της κεφαλής, πράγμα θεμιτό, που οι πάντες εκτιμούσαν. Βέβαια, εκτελούσαν αποικίες από ψείρες, αλλά παράλληλα ήταν και πολύ σικ.

Σκαλί σκαλί , οι κοινωνίες βολεύονται. Ενίοτε με φρικτά κενά στην δομή τους.Που τα καλύπτουν εξωθώντας πλήθος άτυχων στην μοίρα του χρήστη μιας «αυλής των θαυμάτων».

Σήμερα δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την βαθειά ταξικότητα των κατά καιρούς πολεοδομικών ρυθμίσεων, των τρόπων εκβλάστησης και μάστευσης της γεωργικής παραγωγής, τον επίμονο τάπητα των τυποποιημένων χώρων, από το εργαστήριο στην μανιφατούρα, στη βιομηχανία, έως την ρομποτική.

Κάθε γενιά θα ξαφνιάζεται με τις επινοήσεις που μεταφράζουν κατά το δοκούν στις πόλεις. Δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε για παράδειγμα στην Ελλάδα, πως η δημιουργία τριακοσίων και βάλε Δήμων, οδήγησε στην ανάκτιση τριακοσίων κτισμάτων, συν εκατοντάδων  επιμέρους υπηρεσιών, που στεγάζουν μοιρολατρικώς, Δημαρχεία.

Κανένας δε νοιάστηκε να υπενθυμίσει, στα χρόνια της ακμής των Ολυμπιακών έργων, τι κόστος συντήρησης θα απαιτούσαν οι μεταλλικές κατασκευές και ο χάλυβας.Τα κοντέινερ που δημιουργήθηκαν για να δουλεύουν εργοτάξια, δεν είναι ακριβώς η κατάλληλη στέγαση για πρόσφυγες. Η εύπλαστη τεχνική της παραγωγής οικιστικών μονάδων πολύ χαμηλού κόστους, που την ήξεραν μια χαρά στον μεσοπόλεμο, δεν άγγιξε την ευρηματικότητα των σχεδιαστών, παρά για να περηφανεύονται στα επί διπλώματι εργαστήρια.

Και οι υπερτιμολογήσεις στα πάντα, κρύβουν στην κοιλιά τους τον δίσκο με τα φλουριά , τυπικό ρεγάλο  για κάθε διορισμό, για κάθε «κάλυψη αναγκών». Μα το θεό σας, λέγω, έχω επισημάνει ευφυείς νομαδικές και παροδικές κατασκευές που θα ήταν φτηνότερο να καλυφθούν με πλαστικοποιημένα χαρτονομίσματα.

Κι από την άλλη , οι γύφτοι, μαλακωμένοι υπό την τίτλωση του Ρομά , να λούζονται σε πλαστική λεκάνη μπουγάδας, με έναν γκαζοτενεκέ νερό ,όλη η οικογένεια, από τον αρχηγό έως τα γυφτσέλια, το ίδιο νερό, με ανανεωμένη σαπουνάδα, δημοσίως, προσπαθώντας να αποξενωθούν από την πραγματικότητα, αυτή που είναι, στην περίπτωσή τους, ο πυλώνας για την πιο αδιάκριτη και βάναυση διάκριση.

Δεν έχουμε καταλάβει γιατί ο άστεγος βολεύεται στο πεζοδρόμιο και στο χαρτόκουτο, αρνούμενος να χωρέσει σε μια «δομή φροντίδας» γαημώ το κέρατό μου. Απεναντίας, πλήθος μεταπτυχιακών δπλωμάτων κερδίζεται σε βάρος τους. 

Δεν έχουμε καταλάβει πως τις «καταλήψεις χώρων» αγλάισμα της αστικής τάξης αείποτε,οι γύφτοι τις θεωρούν υποψήφιες για πλιάτσικο. Αλλά όλοι έχουμε γελάσει όταν ο Γούντι Άλλεν , μπροστά σε ένα κοσμηματοπωλείο που θέλει να ληστέψει, κόβει με τον κόφτη ένα τετράγωνο κομμάτι βιτρίνας και το παίρνει μαζί του κατευχαριστημένος.

Το αξάν τους, πολύ χαρακτηριστικό, οφείλεται στο ότι μιλάνε πολύ αναμεταξύ τους, όπως συμβαίνει πάντα και παντού. Έχουν παραμείνει στην δομή ρηγάτου, και πολλή από την συμπεριφορά τους μπορεί να ανιχνευτεί στην διαχρονική συμπεριφορά μεσαιωνικών κοινωνιών, διότι είναι σύγκληδες λαοί ηττημένων που συσπειρώθηκαν και όχι ανεπίδεκτοι μαθήσεως καθυστερημένοι όχλοι.

Στις περιπτώσεις που τους εκχωρήθηκε ο κατάλληλος χώρος, σε έναν μαχαλά, σε ένα χωριό, και κυρίως ευγενικοί γείτονες, μοιάζουν με τα φυτά που ευχαριστούν τους φιλανθείς ,επειδή βρήκαν τον κατάλληλο ηλιασμό και τον ήπιο αέρα.

Σε μία περίπτωση που γνωρίζω, ζούνε στην Κέρκυρα, στο Τεμπλόνι, στο ίδιο έδαφος όπου έζησαν οι σκλαβήνοι Βαϊουνίτες, όταν τους έφεραν από την πέρα ακτή οι Ανδηγαυοί ευγενείς (υπάρχει το κιτάπι) για να καλλιεργούν τα κτήματά τους, καθώς έμεναν στο Καμπιέλο.

Εκτός από τις δεδομένες μαρτυρίες, τους ανιχνεύω στους «τήρωνες» του Ιωάννη Λυδού, ήτοι τους εθελόδουλους που είχαν εξουθενωθεί χωρις ηγέτες, ως παράπλευρες απώλειες πολέμων και διωγμών.

Είναι οι τελευταίοι μιας σειράς νομάδων που σώθηκαν επειδή ο πληθυσμός τους ανανεώνονταν από κακότυχους της μεσαιωνικής ζωής.Έχουν ειδικό τρόπο ζωής και αγωγή φάρας, κι όχι ειδικό DNA και παρόμοια. Και «νομάδες» σημαίνει παράλληλα και κριτήρια εισόδου και ενσωμάτωσης.

Ελάχιστοι «προοδευμένοι» συνυπάρχουν στις ίδιες περιοχές- οι πιο «εξελιγμένοι» παίζουν σε παραλλαγές ερυθροδέρμων, παράγοντας το σχετικό φολκλόρι. Δουλεύουν σκυλίσια και τους θεωρούμε μεξικάνους που λιάζονται επειδή αλλάζουν συνεχώς επιτηδευματα. Συνήθως έχουν άτεγκτα ήθη, αλλά όχι σαν τα δικά μας. Εμπορεύονται όταν μπορούνε και δεν έχουν για το χρήμα τις ίδιες απόψεις. Όταν τους δίδεις δάνεια να χτίσουν σπίτι ή τους δίδεις κομμένα χαρτονομίσματα για να πάρουν το άλλο μισό αν τους ψηφίσεις, γι αυτούς είναι απλή οδηγία του στυλ «ξοδέψτε τα». Κι αυτό πράττουν.

Αν αργήσεις να μαζέψεις το μπαμπάκι, φέρνεις μια φυλή και στο καθαρίζουν αστραπιαία δίνοντάς τους ποσοστό. Και στους θάμνους, όπου οι πλατφόρμες σκαλώνουν αφήνοντας  φόρτωμα, έρχονται τα γυναικόπαιδα τους ψειρίζοντας τα λευκά ξέφτια, και γεμίζουν χαράρια που τα πουλάνε στο εκκοκιστήριο.

Στην μουσική, έχουν χωθεί παντού στις κομπανίες, ειδικά όπου πρέπει να φυσάνε πνευστά ακούραστοι με τις ώρες και τις μέρες στους γάμους και στα πανυγήρια. Αυτά που ο κόσμος πιστεύει πως είναι τα «γύφτικα» μελίσματα, κοροϊδεύουν την κοινωνία, καθώς παίζουν τεχνητά και πιτσικάτα υποδυόμενοι πως είναι τα δικά τους, ενώ είναι τα αγαπημένα των θαμώνων, συνήθως λιάρδα χοροπηδούκληδων..

Τα «δικά τους» είναι κάτι ψυχοπιαστικά θλιμμένα με σουρντίνα που παραπέμπουν σε αβυσσαλέα προπατορική ερμηνεία και τυχεροί όσοι τους έπεισαν και τα άκουσαν.

Ο τζαμπαμάγκικος εκπολιτισμός μας έχει συνεργήσει ώστε δεν καταλαβαίνουμε το κορασόν τους. Αλλ’ αυτοί έχουν μηχανισμούς που αποκλείουν από τις μαζώξεις τους όσους τους προσεγγίζουν με φιλανθρωπί πολιτικώς ορθή νοοτροπία. Κάτι στον τρόπο που τους  μιλάς, στον τρόπο που πίνεις ή τρως μαζί τους, όπως ο Ποιητής σημείωνε το κατιτίς στο χρώμα του μαντηλιού και στην κόψη μιας κραβάτας.

Και τα κελύφη που ρημάζουν είναι διότι δεν θα τα κατοικήσουνε ποτέ. Και στο στρατό, δεν ξέρω σήμερα, αλλ’ όποτε τους έριχναν στα καζάνια, την περνούσανε καλά. Όταν βρούνε επιδόματα, τα λιανίζουν αμείλικτα και επενδύουν στα εμπόρια , όπου υπάρχουν. Αλλάζουν μόνον όταν πειστούν πως τους αγαπάς. Τίποτε άλλο-στα υπόλοιπα, υποδύονται αριστοτεχνικά τον κακομοίρη.

Οι ξύπνιοι κατοικούν σε οχυρωμένους καταυλισμούς κι αφού δεν τους σκεφτήκαμε για σταρτάπια, κλέβουν ομαδικά, και ομαδικά ξεσηκώνονται. Γι’ αυτό και εμπορεύονται πάνω στη θλίψη των ατέκνων, στην διακίνηση σωμάτων και στις πολλές γέννες τους.  Κι όπου μυριστούν λεφτά πεταμένα, σε άπαξ επιδοτήσεις και έτσι, έρχονται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα να εισπράξουν, χάρη σε ένα επουράνιο ίντερνετ, σε άκρα ομοψυχία.

Ηττημένοι λαοί. Όπως είλωτες, όπως Γήπαιδες και Δενθελήτες, παντού, αλλού σε τροχόσπιτα και ποταμόσπιτα, αλλού φανταχτεροί ηθοποιοί, Σαρλώ του παρελθόντος και μέτοικοι του πουθενά.

Αν δεν τους αγκαλιάζεις και δεν τους μιλάς, προκοπή δεν έχεις. Μήτε δική τους, μήτε δική σου.

Την αλήθεια μου λαλώ, δεν παίζω με τις λέξεις και καταλήξας, μένω.

 

 Ὅταν ἑπέρασε ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ὁ χειμῶνας
καὶ ἄρχασεν ὁ νέος καιρὸς ἀπὸ τὸν μάρτιον μῆναν,
ὅπου ἀρχινοῦν καὶ κηλαδοῦν, τὰ λέγουσιν ἀηδόνια,
καὶ χαίρονται, εὐτρεπίζονται τὰ πάντα γὰρ τοῦ κόσμου

ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΟΥ ΜΟΡΕΩΣ

 

Αυτό το «κι εσείς τα ίδια κάνατε» με υπερβαίνει. Κίνησε ο πρωθυπουργός παρακινημένος μάλλον από συμβούλους που του χαϊδεύουν τα αυτιά ή τον γελοιοποιούν (αν δραπετεύσει προς ευωπαϊκό πόστο, εκεί να δείτε αγάπης αγώνα άγονο) να εκστρατεύσει ειρηνικά στην Κουτμητζιβίτσα (υπάρχουν μπόλικα ονόματα που καλύπτουν μερακλίδικα τη άλλη χώρα) με ένα στράτευμα εμπόρων και βιομηχάνων, να δείξει πρόσωπο και να μαλακώσει μερικά ήθη.

Γουγλίστε, αδέρφια, στο «ελληνικές επιχειρήσεις στα Σκόπια». Θα βρείτε εκεί μια δραστηριότητα που θα σας ξαφνιάσει. Τα μεροκάματα είναι χαμηλά, τα ωρομίσθια δίευρα, οι μισθοί το ίδιο, οι απασχολούμενοι δεκάδες χιλιάδων, οι επιχειρήσεις όχι λίγες, ο κύκλος εργασιών τους στο ένα δις τουλάχιστον, κι επί πλέον οι τουρίστες τους εδώ σταθεροί, καθώς και αγοραστές. Για πληθυσμό δύο εκατομμυρίων που βρίσκεται εις τον πάτον της βαλκανικής εικόνας, καθόλου άσχημα.

Η συμφωνία που υπέγραψε το καλοκαίρι, μοιάζει με των ρωμαϊκών συγκλήτων. Θεωρητικά άρτιες, διυλίζουν τα κουνούπια στις γκιόλες, αλλά πάντα ετεροβαρείς. Και τα επιχειρήματα στα οποία στηρίχτηκε, επιεικώς γελοία.

«140 κράτη την λένε Μακεδονία». Αλλά στο ΝΑΤΟ δεν έμπαιναν, μήτε στην Ευρωπαϊκή ένωση χωρίς την ελληνική αποδοχή.

«Εξασφαλίσαμε το απυρόβλητο και το κοπιράιτ του αρχαίου ελληνικού Πολιτισμού». Ισχυρισμοί-μάντολες. Ο αρχαίος Μακεδονικός πολιτισμός παραμένει ξέφραγο αμπέλι. Ένα συνέδριο, καθ΄ολα «αντικειμενικό», που θα καταλήξει όπως τόσα και τόσα πως «οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες», το τελειώνει κι αυτό.

Δεν συζητώ την κόλαση που περιμένει την ελληνική επιστημονική κοινότητα με την ύστερη ρωμαϊκή και μεσαιωνική ιστορία. Εκεί, θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τα εγγόνια. Αφήνω το ξεσάλωμα άλλων γειτόνων που ήδη έχουν αφεθεί σε ονειρώξεις χειρότερες κι από του Ερντογάν για την τουρκόφωνη Ωραία Ελένη του.

Το legacy ενδιαφέρει, κουτορνίθια αδιάβαστα, κι όχι το μάρμαρο της Ιστορίας. Επί αιώνες τα κράτη στο legacy στηρίζονται. Koντολογής, στην εθνική Αφήγηση.

Μήτε υποστηρικτής είμαι της Κυρίας αυτής, μήτε σταυρωτής της. Θέλει μπόλικη δουλειά και αρκετές συναινέσεις για να αλλάξει μορφή έστω και ένα σπυρί στην συνήθως σταματημένη μυλόπετρα του παρατημένου ιστορικού νερόμυλου. Και βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να μη κολλήσει η βελόνα, όταν η Αφήγηση αυτή παρουσιάζεται διαφορετική από κόμματος σε κόμμα και από προστάτου σε προστάτη. Και ασφαλώς, η πιο ακατάλληλη εποχή για κάτι τέτοιο, είναι όταν ανοίγει ο διάλογος για την Ιστορία μέσα σε περιβάλλον οικονομικής Κρίσης, πολιτικής χλαμπάτσας και φιλόδοξης «ανατροπής πεποιθήσεων».

Διότι πλακώνει η αντίδραση η μαύρη, ομάδες του πληθυσμού στέκονται αρραγείς και εκδηλώνουν φοβίες και εκβιασμούς, καθώς δεν καταλαβαίνουν το πώς και το γιατί της ανατροπής (όπως την θεωρούν). Αν θέλετε μια σύγκριση, είναι σα να προσπαθείς να περάσεις τεθωρακισμένο σε ορεινό μουλαρόδρομο.

 Οι ιστορικές μελέτες, κλειδωμένες σε συνέδρια, καριέρες και επιμελή βιογραφικά, έρχονται συχνά σε σύγκρουση με την δημώδη παράδοση, με την καχυποψία απέναντι σε ο,τιδήποτε διορίζεται, κανοναρχείται και ελέγχεται από την κρατίζουσα αντίληψη και την ιδεολογική βαφή.

Όχι, δεν αλλάζουν εύκολα οι διακρατικές σχέσεις, όταν προέρχονται από έξωθεν και άνωθεν ποδηγετήσεις.

Και στην περίπτωση που μια κυβέρνηση νομίζει πως καινοτομεί, επειδή ρίχνει τα σύνορα και δημιουργεί ευκαιρίες, απλώς κάνει λάθος. Ειδικά όταν έχουν προηγηθεί τέτοιες μεθοδεύσεις που παλαντζάρουν μεταξύ συνεννόησης και εκμετάλλευσης.

Δεν υπάρχει στην ουσία, μάρκετινγκ στην έρευνα και στην επιστήμη. Υπάρχει μόνον δυσπιστία και τεχνητά εμπόδια. Γι αυτό και τέτοιες περιοδείες και φλανφλάν είναι απλώς να΄χαμε να λέγαμε.

Συνεπώνυμος αγρότης φτιάχνει ξηρή βιολογική μαγιά, σε καθαρό περιβάλλον και μηχανήματα. Η ΕΡΤ3 τον τιμά σε αγροτική εκπομπη. Ο σκηνοθέτης πάντως δείχνει παράλληλα αμέτρητα στρέμματα με νερά και καλαμιες, ενώ η μουσική υπόκρουση που διάλεξε ταιριάζει μάλλον σε ομαδική κηδεία νεκρών πολέμου ή δυστυχήματος. Ο Βάγκνερ μπροστά στους ήχους αυτούς είναι dj σε χαζοχαρούμενους που παίζουν με πατίνι. Όλα καλά. Η τέχνη, πάνω απ΄όλα.

Η διαμαρτυρία είναι ντεμοντέ. Χτίζε όσες πόρτες υπουργείων θέλεις, ρίχνε τρικάκια Ρουβίκωνα σε κάθε οφίς, παίζε με την ντουντούκα όσο υπάρχουν καλοθελητές στα κανάλια. Αυτά είναι πεθαμένη υπόθεση. Το Σύστημα τα έχει προβλέψει. Είναι ο φερετζές του. Ειδικά τα κυβερνητικά χαϊβάνια, έχουν κακομεταφράσει τις σχετικές οδηγίες της Πρεσβείας. Φαινομενικές συνυπάρξεις εναντίων. Το δικαίωμα να διεκδικείς κίτρινες πατάτες και όχι εισαγωγής. Να σπέρνεις μέσω ΕΣΠΑ εκατοντάδες μηνύματα με ηθοποιούς που παίζουν τα θύματα των καψονιών.

Όταν την Εξουσία την κρατάς επειδή έτσι σου είπανε, ή επειδή σου έδειξαν τον αλγόριθμο να το παίζεις φευγάτος αριστεριστής και ταυτόχρονα να σκιάζεσαι μπόρες που δεν υπάρχουν, υποταγμένος δήθεν άκεφα στις οδηγίες, απλώς κρατάς τα μπόσικα με τον νου σου στο μεθαύριο αυτής της ρημαδιασμένης χώρας. Το αύριο δεν υπάρχει από καιρό, εσύ στο μεθαύριο, σερσέμη, σερσερή και κούδεβλο.

Δεν καταλαβαίνεις, ψώνιο, ότι σε σπρώχνουν να εκπαιδεύεις τον Κυριάκο και την Φώφη, τους ανεπίδεκτους μαθήσεως, να σταθούν ευπρεπώς την ώρα που θα τους μεταβιβάσεις το απόλυτο Χάος. Και μόνη μια ματιά στους κάποτε δελφίνους και ευέλπιδες πολιτευόμενους που κάηκαν έως το 2014 χωρίς ελπίδα ανάταξης, δείχνει την κατεύθυνση. Δεν υπάρχει αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό. Ο λαός θεωρεί πολυτέλεια να ασχοληθεί με την πολιτική. Αλλά ατενίζει ένα μέλλον διαχείρισης, ψάχνει για ήρωες και πέφτει στα σκληρά.

Κι αν έχεις μερικών γερόντων την συμπάθεια, επειδή νομίζουν πως ήρθε η ώρα να βραβευτούν, κι αν οι νέοι νομίζεις πως θα σε θεωρούν εσαεί την Μεγάλη Ελπίδα, σε πληροφορώ πως με αυτά, θα γεμίσεις μεν προτομές και μεσόκοπους που θα νεάζουν, αλλά με Κατρούγκαλους δεν βάφονται αυτά. Μήτε κάποιο λύκειο του μέλλοντος δεν πρόκειται να υπάρξει με το όνομά του στην μαρκίζα.

Μόνη σου ελπίδα, αλλά θα σου το έχουν προλάβει, είναι να δοκιμάσουν οι γκανγκαβάνηδες καμιά αυταρχική πραξικοπηματική εκδοχή του Χάους, ώστε να εισπράξουν μια ξεγυρισμένη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, μήπως και ξεγελάσεις το πόπολο. Αλλά που να βρεις Περόν και Παπάγο και παρόμοιους, μέρες που είναι.

Αν έχεις άγνωστες λέξεις, άνοιξε λεξικό. Αλλά έχεις άγνωστες έννοιες και γι’ αυτό αγκαλιάζεις ένα παρδαλό κατσίκι, περιμένοντας ανέλπιδα να σου νιαουρίσει.

Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία  η γνωριμία μου με τον τότε ηγούμενο της Βλαττάδων Στυλιανό Χαρκιανάκη που εκοιμήθη ως αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας προσφάτως. Ήμουν εικοσαετής και με σύστησε ο Δημήτρης Καλοκύρης, επίσης εκ Ρεθύμνου. Εγκάρδιος, οξύς μαζί και χαλαρός, άκρα αντίθεση με έναν προκάτοχό του, τον Παγκράτιο όπου με έσυρε η μάνα μου για να την θεραπεύσει για κάποιο νόσημα. Ακόμη μυρίζω την έντονη αποφορά μιας βαθυπράσινης αλοιφής που της έδωσε. Θυμάμαι και το όνομά της, όχι της μάνας μου, της αλοιφής.

Αλλά αυτά ετελούντο στο Τσαούς μοναστήρι, όπου κάποτε σώζονταν το άγιο Δισκοπότηρο, καθόλου αδαμαντοκόλλητο (μια κατάλληλα σκαμμένη κολοκύθα ήταν, διδάσκει ένας αυτόπτης) που είχε τα παγόνια, δύο πέτρινα ωρεία και η θέα ήταν συναρπαστική.

Ο Στυλιανός δεν είχε καμιά σχέση με τα ιερατεία και τους ασκητές που κατά καιρούς γνώρισα. Ήταν θεολόγος και συνάμα ποιητής. Αλλά την θύραθεν ζωή καλώς την κυβερνούσε. Οι συζητήσεις μας ήταν παραγωγικές και σύμφωνες με το τοπίο που ξεχείλιζε από τα παράθυρα του Ηγουμενείου. Ενωρίς απήλθε στην έδρα του Αυστραλίας, αλλά δεν χαθήκαμε.

Κατά την απουσία του, πέρασα ολίγα έτη, στην αναστήλωσή του καθολικού. Σε κάθε ανάβαση και παραμονή, τον είχα στο μυαλό μου. Η μονή κρατούσε το μυστικό τριών κινστερνών, στις οποίες με μεθούσε το ολιγοστό φως και η επωνυμία «Παντοκρατορική» που κατείχε, κατά τη  γνώμη μου, ως μετόχι της μονής Παντοκράτορος της Πόλης. Και θυμάμαι ένα υάλινο υποπράσινο δοχείο, βυθισμένο πίσω από έναν λίθο του ΝΑ τοίχου, που φύλαγε μέσα του δαγκάνα κάβουρα και ίχνη από βυσινί κρασοβόλι- ποιος ξέρει ποια ευχή ή κατάδεσμος κρυβόταν στην ενθυλάκωση της ψυχής ενός απελπισμένου.

Αλλά γράφω το κείμενο αυτό για να μνημειώσω πως είχε ο ηγούμενος αδελφό τροχονόμο και αδελφή μοδίστρα. Με κάτι τέτοια, οι ουρανοί γίνονται φιλόξενοι.

Πάρτε το απόφαση: μια δαπανηρή, δύσκολη και μακροχρόνια εκστρατεία για την μετατροπή των Βαλκανίων σε ομοσπονδιακή ενότητα, θα ήταν εκατό φορές φτηνότερη, ευκολώτερη και συντομότερη από αυτό το μαρτύριο του “διαίρει και βασίλευε”.

Μπορεί να έχω διαβάσει λίγα, να γράφω άκριτα, αλλά έχω ένα ιδίωμα. Θυμάμαι. Σε στρώσεις σε στιβάδες, παράλληλα, επάλληλα, διαγωνίως.

Κι έχω προσέξει την μεταλλαγή των βωβών, θερμών υποστηρικτών του Σύριζα να ξεψαρώνουν, να ακκίζονται, να τολμούν και να συσσωματώνονται. Όσο δεν έχουν ή δεν παίρνουν μέρος στο διοικητικό παιχνίδι, τους παρακολουθώ προσεκτικά, με πρόδηλη συμπάθεια.

Δεν μπορώ να συνταχθώ με διαβάτες που είδαν ένα μαρτύριο ζαρντινιέρας, ένα βρωμόξυλο δηλαδή και βρέθηκαν επικεφαλής Οργανισμού. Δεν τα γουστάρω αυτά.

Παρομοίως παρακολουθώ (αφού υπάρχει ένα κοινό νέφος που μας καλύπτει) θερμούς υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, αν και αποφεύγω το παπαγαλί των πάνελ και τις προκατασκευασμένες ρετσέτες.

Αλλά διαβάζω συστηματικά τους μη ανακατεμένους στα εξώφθαλμα αντικυβερνητικά, κρίνοντας από το ήθος που αποτυπώνεται γραπτά και στην συνειδητή πολιτική αφάνεια.

Ωστόσο, έχει μερικές εβδομάδες που αρκετοί κριτικοί των πολιτικών χειρισμών εκτός κυβέρνησης, δείχνουν μία νευρικότητα. Για παράδειγμα, πέφτουν στην έντονη κριτική συριζικών κινήσεων, και μέσα στη νευρικότητα, κάνουν λάθη.

Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά δεν τα εξαγοράζουμε! Ανάμεσά τους διακρίνω μελλοντικούς πολιτευτές που παίρνουν την απόφαση να «εκτεθούν». Αυτό είναι μια χαρά κι απάνω τούρλα. Αυτό που δεν με χαροποιεί, είναι κάποια στρογγυλέματα ύφους, κάτι ταυτίσεις με γίγαντες της πολιτικής πράξης.

Ό,τι κι αν είστε, για μένα είστε πολίτες. Κι αυτό το θεωρώ μέγιστη αξία και το τιμώ. Θα επαινέσω τη δράση σας και δεν θα χαρώ αν την πατήσετε, αλλά ήδη εξεδόθη pink alert. Δεν είμαι υπέρ των εγκωμίων και των λιβέλων, αλλά πατάτε στα χωράφια μου, κι εκεί δεν φυλάω σίκαλη, ο σπάστης, αλλά κοινόχρηστες ή ιδιωματικές λέξεις ,κι απ΄ αυτούς τους σπόρους βγαίνει το ψωμί.

Υγιαίνετε, κατά τα άλλα.

Μη τρώγεστε με τα ρούχα σας. Είστε ίδιοι με τον δήθεν Αντίπαλο. Αύριο δεν θα ξέρετε που να κρυφτείτε από ντροπή και αμηχανία. Οι πεποιθήσεις σας μπορεί να είναι έγκυρες, αλλά κανένας δεν τις λογαριάζει. Τσόρτσοπ, αδέλφια.

Από το 1974 έως το 2009, η Νέα Δημοκρατία, παρά τις αποσχίσεις, τα αντάρτικα και παρά τον δυνατό της αντίπαλο, «έπαιζε» μεταξύ 2,03 και 3,35 εκατομυρίων.

Από το 2012 και εφεξής, δεν άγγιξε τα δύο εκατομμύρια.

Και οι νέες ηλικίες, δεν φαίνεται να την ακολουθούν. Στηρίζεται στην βεβαιότητα πως θα μεταπείσει τους ποικίλους αστερισμούς που την περιβάλουν.

Αν γίνει καμιά στραβή και δεν ευτυχήσει το 2019, πάμε για κοινές καθόδους. «Ευτυχία», το ξαναλέω, είναι να κερδίσει πολλές έδρες. Πολλές. Πάααρα πολλές.  Με τους μισούς σωματοφύλακες αλλού γι’ αλλού. Και η συνεργασία του εξ ανάγκης με το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι πλέον τεκμήριο κυβερνησιμότητας, αφού και το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί πλήθος εκλείψεων.

Ελπίζω να μη το εκλάβετε αυτό ως φόβο ή προφητεία.

«Ήττα» για τη Νέα Δημοκρατία είναι να πρωτεύσει έναντι του Σύριζα με μονοψήφιο ποσοστό. Αν κερδίσει με πέντε μονάδες διαφορά, είναι όλεθρος. Διότι πλέον τον ρόλο του «δυναμικού παράγοντα» που του πρέπει εμπιστοσύνη, θα τον παίζει ο Σύριζα. Όχι σε τετριμμένα πράγματα όπως οι εκλογές και άλλα σαλτανάτια. Αλλά ως μιας ομάδας την οποία οι Αμερικανοί θα εμπιστεύονται απόλυτα. Σε τρία  ζητήματα:

-ως ενεργού υποστηρικτή του «πακέτου προσέγγισης της Δύσης προς την Τουρκία». Κανένας δεν είναι νομίζω τόσο χάχας ώστε να θεωρεί πως θα υπάρχει στο μέλλον κάποιο νατοϊκό ρήγμα  στα ανατολικά όρια της Συμμαχίας. Η Τουρκία παζαρεύει, και τέρμα. Το ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να στηριχτεί σε «αιχμές δοράτων» όπως του Ισραήλ. Δεν φτάνει αυτό. Χρειάζεται για πολλούς λόγους μια χώρα 80 εκατομμυρίων για να κρατήσει τα μπόσικα στην περιοχή.

-Ως «λαμπρό» παράδειγμα κόμματος που ξεκίνησε από αριστερά και πολιτεύεται ως ο καλύτερος δεξιός ψάλτης . Άρα μπορεί επ΄άπειρον να ρίχνει στο τριβείο τις αλληλέγγυες , κινηματικές και γκρινιάρικες καρδιές της χώρας μας, παράγοντας το γαρμπίλι που απαιτείται για να μπετοναριστεί η περιοχή. Στην ουσία δεν υπάρχει το δίπολο «Σύριζα ή φασίστες». Αλλά το «Σύριζα για να μη γίνετε δικτατορία» μπορεί να είναι το motto της νέας δεκαετίας.

-Σε δέκα χρόνια, η αντίδραση στον Σύριζα θα δέχεται μακαριές και μνημόσυνα στα θυμαράκια.

Ο Μητσοτάκης, με σύνθημα τις Εκλογές, τόσα χρόνια ,δεν κατάλαβε πως κινδυνεύει να την πατήσει σαν την Μέυ στο Brexit της.

Όταν η νέα Δημοκρατία κινδύνευε, ήδη από την δεκαετία του 70, έστριβε δεξιά το μπρίκι του καπετάν Φαράση, χώνευε κάθε ακροδεξιά τάση και προχωρούσε. Επειδή δεν μπορούσε να το παίξει κεντροδεξιά, παρά υπό προϋποθέσεις. Δεν κατέχει το άθλημα.

Μόνον η Νέα Δημοκρατία μπορεί να συγχωνεύσει τα προς τα δεξιά της μορφώματα. Σήμερα δείχνει πως δεν μπορεί να βάλει στην ίδια ομάδα την περιώνυμη τρόικα: Σαμαράκ, Μητσοτάκ, Καραμανλάκ.

Και με την πολιτική της, δεν αποκτά μέτωπο. Το πολύ να εκθέτει το μαλακό της υπογάστριο.

Βλέπω μια διπλή ράγα στη Μίκρα στρωμένη το 1916, που έδενε έναν δευτερεύοντα σταθμό ανεφοδιασμού της Αντάντ με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο Μεγάλος Πόλεμος, άφησε στην ερωτική πόλη αμέτρητα χιλιόμετρα που την συνέδεαν με όλη σχεδόν την περίχωρο-από το Πάικο και τις λίμνες έως τον Στρυμονικό κόλπο, αλλά και όπου είχαν ανάγκη να μεταφέρουν πυρομαχικά και βαρέα όπλα. Οι ράγες αυτές γίνανε από αιχμαλώτους πολέμου κυρίως.

Μας πήρε λιγότερο από μισόν αιώνα, για την ακρίβεια έως τον μεταπόλεμο για να γίνουν όλα γιάγμα. Στην καλύτερη περίπτωση, τα κληρονόμησαν οι ΣΕΚ, στην χειρότερη αφέθηκαν στη μοίρα τους.

Κι όπως πάντα, όσο πλησιάζουν δημοτικές εκλογές, τόσο αγριεύουν οι παράλληλοι μονόλογοι για την Καθαριότητα, που θα παρκάρει ο πληθυσμός και πόσα πάρκα θα βελτιώσουν τον πολιτιστικό χαρακτήρα του αστικού τοπίου.

Για υποδομές, νομίζω πως έπαψε γενικά να συζητιέται οτιδήποτε. Όχι επειδή δεν υπάρχουν Ταμεία και Προγράμματα, αλλά διότι προκειμένου να αλλάξει θέση ένα έγγραφο, από γραφείου σε γραφείο, θέλει μερικά μηνάκια έως χρονάκια. Και κάθε τόσο εξαγγέλλεται η ίδρυση ενός νέου φορέα που θα βάλει τρικλοποδιά στην επάρατη γραφειοκρατία.

Aποτέλεσμα: σε Κράτος και Δήμους, ενυπάρχουν ή παρεμβάλονται «φορείς». Άλλοι ματσωμένοι, άλλοι γλίσχροι και επαιτικοί.  Αλλά το πιο σπάνιο φαινόμενο είναι να καταργηθεί κάποιος. Ακόμη κι αν γίνει κι αυτό ,οι αρμοδιότητες περνάνε αλλού. Δεν μπαίνω στα υπόλοιπα. Αντραλίζομαι.  Αμέτρητες πυραμίδες χτίζονται και ενίοτε περιμένουν το νομοθέτημα ή τον Οργανισμό που θα τις καλύψει.

Γι’ αυτό και βλέποντας την διπλή ράγα της Μίκρας, σκέφτομαι έναν προαστειακό που, έως ότου φτάσει σε περιοχές παραθερισμού ή εμπορίου, θα μπορούσε ο ρημάδης να συνδέει τη Σαλονίκη με το αεροδρόμιό της. Αλλά άκυρο κι αυτό. Θα έπρεπε να έχει ρόδες ή ροδέλες, άρα με τα λεωφορεία, καλυπτόμαστε.

Αμάν, να εκλεγούν, να ησυχάσουμε. Είναι φορές που το «μία από τα ίδια» μοιάζει αυτονόητο.

Κατά τύχη τα παραδείγματά μου είναι από τον βορρά, αλλά τυχαίως. Ακούω για Ελληνικό, αποκάλυψη του Ιλισσού, μαζί με μια νέα ΔΕΘ και το βαρύ «παραλιακό μέτωπο». Μουστερήδες ετοιμαζονται πολλοί, αλλά αν εγκαινιαστεί κάτι , οι σημερινοί σαραντάρηδες θα έχουν ήδη νεκρολογηθεί οι περισσότεροι. Αυτά τα έγγραφα μετακινούνται τόσο αργά….

Κατά τα άλλα, η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση μας μάρανε. Και οι ιδεολογικές διαφορές και πόσο κάλπης είναι  ο ένας ή ο άλλος. Οι ράγες στήθηκαν και ξεστήθηκαν. Αυτό είναι το μήνυμα. Αυτό είναι το δίδαγμα. Αυτό είναι το ρητό. Αυτό το ανύπαρκτο τοπίο πρέπει να εποπτεύσουμε.

Και τώρα, με αλλεγκρία, ας ασχοληθούμε με τα ελαφρώς ή βαρεώς παράγωνά τους λογάκια.