Author: Πετεφρής

Τα έχετε κάνει μπάχαλο, κυβερνήτες. Και οι διεκδικητές, κοιμούνται. Προλαβαίνετε. Να «παίξετε» τους ενδοτικούς και τους αυστηρούς. Οικονομία στα λάχανα ώσπου να βγουν τα πράσα. Πάψτε το παραλήρημα, βλέποντας παντού φανταστικά φασισταριά. Το ποσοστό του Ιουνίου 2012, μάλλον το έχετε στο τσεπάκι. Όχι από τη ρητορική σας, αλλά από την εξαχρείωση που οργανώσατε. Μπάστα. Φτάνει. Με πράσινες σημαίες που σείουν κάτι καρμίρηδες, δεν βγαίνει μεροκάματο. Μήτε με απόκρυψη στατιστικών. Η χώρα ρετάρει. Δεχτήκατε την ακροδεξιά συνεργασία, ασκώντας ψευτοσταλινισμό της κακιάς ώρας. Τον έχετε τον μεγάλο Πατερούλη σας. Στο πρόσωπο ενός απλού Ωτακουστή που παίζει τον Εραστή του Χάους.

Διπλασιάσατε τον όγκο των πλεονασμάτων και διψάτε γι’ άλλα. Ξοδιάζοντάς τα σε επιδόματα και χατίρια. Η Αγορά σας άκουσε. Δείτε τις διαφημίσεις και τα σχετικά. Εμπόριο με «ό,τι πάρεις ένω ευρώ» είναι χαράμι της πλάκας. Δεν σας παίρνει να αλλάξετε στολές και να καμώνεστε πως θα σας σώσουν τα αλληλέγγυα επιδόματα. Ιδεολογικώς, μάπα. Εργονομικώς-πως να υπάρξει εκκίνηση με χειροπέδες; Το παρασιτικό κράτος κυριαρχεί. Αυτοί που πείσατε,θα πεταχτούν στους πέντε δρόμους από τα παιδιά τους τα ίδια. Δεν βγαίνει ο βίος με ριάλιτι και τοστάκια.

Σας έχουν για αναλώσιμη φλυαρία. Με αντίπαλο έναν λιγότερο σαστισμένο, ακόμη και την δική σας ψήφο θα ψάχνατε. Το 25% που επιδιώκετε, δεν θα σας βοηθήσει. Βλέπετε τον Ζαβό Κληρονόμο τι κατάφερε στα 2009 και πόσο τον βόλεψε το μεγάλο ποσοστό του.  Καθόλου. Επιλέξατε για θύμα την πράσινη νοσταλγία που άγεται και φέρεται ακαθοδήγητη από ψηφισμένα και ακυρωμένα ζόμπι.

Πουθενά δεν υπάρχει εκείνος ο πανθορών οφθαλμός της Δίκης, σύμφωνοι, αλλά ο πρέσβυς στον οποίον στηρίζεστε, χαμπάρι δεν έχετε πως σας έχει πιόνι στο σκάκι που παίζει η αστερόεσσα με την ημισέληνο. Γι’ αυτό σας βάζει να δέσετε τα σορόπια με το Μακεδονικό, γι’ αυτό τα αεροσκάφη του περνάνε πάνω από την Ακρόπολη και ευδαιμονίζεστε. Αλλ΄όταν θα΄ρθει οι καιρός κι οι βουρλισμένοι χρόνοι, θα σας ζητήσει, ως σύμμαχος και δαίδαλος αυλά, να μοιραστείτε μερικά «δίκαια» με τον αναμορφωμένο Σύμμαχο και στο Καστελόριζο θα ψάχνονται χωρις ΑΟΖ, αλλά τότε,και πρίν τα δικράνια γυαλιστούν, θα έχετε στείλει τον Μπέμπαντα στας Ευρώπας και όλα καλά.

Βάλατε την αστυνομία να δείχνει δραστηριότητα, αλλά εκεί που δεν σας ενοχλεί. Και πλήθος άλλα ρυθμίζετε, απ΄αυτά που μπορούσαν να χαρακτηριστούν ημιπολυτελείας.  Και το Κέντρο δεν σας ενδιαφέρει να το μικρύνετε επειδή ανακαλύψατε πράσισες ανταύγειες στο ροζαλί σεμεδάκι σας, αλλά για να μη μπορέσει ο Κυριακεύων να συμπήξει μετεκλογικά ποσοστό που βολεύει τους λογαριασμούς σας.

Τότε, θα αλλάξετε πρόσωπο και θα φιλοδοξείτε να γίνετε ρυθμιστές του ελληνικού μέλλοντος.

Να δεχτώ πως μία Δύναμη την έχει καταβρεί μαστεύοντας ισχύ από μία ένωση κρατών. Στο παρελθόν της, έχει δοκιμάσει όλα τα Βαγκνερικά πρότυπα της αποθήκης της, έχει γεννήσει και αναθρέψει τον ρομαντισμό, την ψύχραιμη ενατένιση του θανάτου, την δημιουργία ευφυών στραταρχών, την υπακοή που οδηγεί σε προφανείς αρετές, που «έτυχε» και ήταν επαχθής για ξένους πολίτες που κολυμπούσαν στο δικό τους ζελέ.

Η Δύναμη, υπερκέρασε την εποχή που την ταπείνωνε ο Ναπολέοντας, ψειρίζοντας τις ιστορικές του πόλεις, συνέβαλε με έναν καραβανά, τον Μπλύχερ, να τον μηδενίσει, κατασκεύασε την Πρωσική πειθαρχία και την στρατηγική των βασιλικών οίκων, παράγοντας οραματιστές φιλοσόφους, ιδρυτές μιας μουσικής παιδείας ασυνήθιστα αποδεκτής, και φυσικά, πάντοτε υπό την κυριαρχία της συλλογικής καθαρότητας, που δεν δίσταζε να έχει όπλο την αυτοκριτική, την συγγνώμη και το τιμητικό στεφάνωμα των τάφων που η ίδια έσκαψε, σε εαυτούς και αλλήλους.

Ήταν πάντα εκεί, ένοπλη και οργανωτική, είτε στο Παρίσι που πίστευε στις κομμούνες του, είτε μεταδίδοντας ήθος νεόκοπο σε Αυστροουγγρικές γειτονιές, και με δύο παγκοσμίους πολέμους δοκίμασε τον δρόμο της κατάκτησης, χτίζοντας, μαζί με Βέρθες, με πάντσερ και με ρουκέτες την πυρφόρο ακτινοβολία της σβάστικας και του Ηγέτη, λατρεύοντας το παρελθόν και εξοντώντοντας το σήμερα των κρατών που κατακτούσε.

Εκεί, κατά τα στερνά του Πολέμου, ανθιστήκατε πως οι ογκηροί και αποτελεσματικοί στρατοί, μπορεί να ήταν το φόρτε σας, αλλά είχαν ένα γαμημένο ιδίωμα: έχαναν. Βλέπατε τους αντιπάλους, οδηγημένους από Ρίτσι και Μονγκόμερι να ρημάζονται στο Μάρκετγκάρντεν, στο Τομπρούκ, και αλλού, αλλά ο αρχηγεύων τους, λούζονταν την ήττα με προπέτεια, επιτυχώς. Κι όταν σας πλημμύρισαν οι άμαθοι αμπντάληδες πέραν του Ατλαντικού, που τους ξαφνιάσατε στις Αρδένες και σας έπνιξαν στις υπερπαραγωγές του Πείσματος, καταλάβατε , ηττημένοι και γυμνοί, πως αυτός θα ήταν ο νέος στρατός που θα σας φύλαγε. Άφθονα δάκρυα οδύνης για τα στρατόπεδα εξόντωσης, για ξεκάρφωμα, απώλεια μουσικής στήριξης, λογοτεχνία της μετάνοιας και αποκτήσατε ένα τράτο «γερμανικού θαύματος»  που ήταν η ανάπτυξη μιας χώρας Χωρίς Στρατό. Όχι χωρίς όπλα-αυτά τα πουλούσατε ευτυχείς.

Πόσες φορές βάλατε στο μάτι τρίτες χώρες; Άπειρες. Με τη Γαλλία, φερθήκατε έξυπνα. Τακιμιάσατε μαζί τους και τους αφήσατε να νομίζουν πως είναι συνεταίροι. Την Γιουγκοσλαβία την μαδήσατε ωσάν κοτόπουλο, δεν θυμάμαι πόσες φορές, Δεχόσασταν εργατικο δυναμικό αδιακρίτως. Που ξεκίνησαν τρώγοντας σκυλοτροφές, που τις προτιμούσαν από τα χαβίτς και τα νερομπλούκια των πατρίδων τους.Α λλά δεν ταΐζατε στρατούς και ενωθήκατε ως ενιαίο κράτος υπό τον παγκόσμιο έπαινο. Κλαίγατε πειστικά στις επετείους των ολέθρων.

Το ευρωπαϊκό Σχέδιο που υλοποιείται, είναι ολοδικό σας. Με μαξιλάρι την Πολωνία και τους παράφορους ονειροπόλους τους, φέρατε στην Ουκρανια τα σύνορα ξέρετε τίνος ενώ τα ενωμένα Βαλκάνια τα αφήσατε στην χοντρόπετση κάστα των υπερατλαντικών αμπντάληδων. Κι όλα πάνε ρολόι για εσάς.

Παράβαση και αμφισβήτηση του κειμένου:

Αυτό το κείμενο είναι σκαλισμένο πάνω στην μέθοδο αρχαίων και μεσαιωνικών περιγραφών για άγνωστες χώρες, με εργαλείο την συγκέντρωση φημών. Δεν είναι αξιόπιστο, αλλά έχει αποδέκτες. Διότι δεν διακρίνω χαρακτηριστικά ήθους και συμπεριφοράς στους λαούς που χτίζουν η γκρεμίζουν το μέλλον τους. Καμία χώρα και κανένας λαός δεν μ΄αρέσει, επειδή δεν έχω τέτοιο συνοπτικό κριτήριο. Αρέσκομαι και αρκούμαι σε πράξεις, σε έργα, σε προσωπικές ιστορίες, σε λεπτομέρειες που φωτίζουν υποσύνολα. Και γιατί αυτό;

Διότι ένας συγγραφέας ξεκινάει την πτώση του ασκούμενος στην ιδιωτεία to tell a story. Διότι με την εξακολουθητική απάτη του, σκεπάζει τον ιδεολογικά αρραγή υδραυλικό, την αθώα παντός αίματος γραμματέα, το παιδί που συλλέγει μπάμπουρες. Μετατρέπει να πάντα σε αναγνώσεις. Δεν έμαθε να βάζει ενέσεις ή να χαράζει δέρματα.

Η παράβαση που μόλις διαβάσατε, έχει στόχο το ύφος ενός κειμένου και μόνον αυτό.

 

Όπως πέφτουνε τα θερι-

Σμένα αστάχυα εις τους αγρούς

ΣΟΛΩΜΟΣ, YMNΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ(1823)

 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ

Άκου

το τραγούδι της ρουλέτας

καθώς φέρνει τις στροφές της

σε νοσταλγικό ρυθμό

 

Άκου

πως οι μάρκες τριγυρίζουν κ

αι γλυκά με νανουρίζουν

στης αγάπης τον σκοπό

 

Ήμουν

ναυλωμένος σε μια πλώρη

και απόχτησα βαπόρι

μια βραδιά με πυρετό

 

Ήμουν

θυμωμένος με την τύχη

κατεργάρης τον Γενάρη

τον Φλεβάρη αφεντικό

 

Τώρα

θα γυρίσω στην πατρίδα

να διαβάζω εφημερίδα

κάθε ξένοιαστο πρωί

 

Πάντα

θα θυμάμαι πως υπήρξα

εραστής στο Ατλάντικ σίτι

και στα ντοκς αφεντικό

 

ΠΕΤΕΦΡΗΣ, REMAKE, όπερα μπούφα(1985)

 

Εξαγγέλλω πως αφήνω προσώρας στην δόξα του τον Καβάφη εφέντη, και εφεξής αφοσιώνομαι στον κυρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Διότι η πραγματικότητα με ξεπερνά και οφείλω να ενταχθώ στους παρωδούντες τον Σκιαθίτη εργοδηγό των εκρηκτικών πόθων και του ατέρμονος διασυρμού, όλα επιμελώς κρυμμένα στην πεζογραφία του.

Αφορμή κι αιτία, η υφήγησις της γραίας Αχτίτσας που προκάλεσεν ξιππασμόν  στην γειτόνισσαν το Ζερμπινιώ, καθ΄όσον έμβασμα εξ Αμέρικας εξαργυρώθη υπέρ αυτής τιμίως, παρά την απόπειραν απάτης υπό πακάλη τινός, και είχεν ως αποτέλεσμα την ανάληψίν της από την τάξιν των Σταχομαζωχτρών εις το Κουμούνιον των Κυράδων.

Ο λόγος, αποχρών. Μόλις είδα μέσα στην τρελή χαρά, φυσιώντες τους συναδέλφους της εν τοις αγροίς, να συγκεντρώνονται σε εύθυμον πάρτι χαρακτήρων, υπό την σκέπην μιας ένταξης στο τορό των ταυτοποιημένων επιτέλους ουαναμπή συνεταίρων του κυβερνητικού Συστήματος. Στο Γαλάτσι. Όχι στο Αλάτσι. Αυτό, μετά.

Κυριακάτικα, άφησα τα ημιτελή, τα νωθρεύοντα και τις ποιητικές ιδέες και άρχισα το γδάρσιμο του κειμένου του 1889.

Το Ζερμπινιώ, ήτον βέβαια η κυρία Φώφη.

Η χαθείσα βρατσέρα που απέπνιξεν τους υγιούς της Αχτίτσας Γεώργιον και Βασίλην οιακίζετο από έναν αχμάκην καπετάνιον ,τον Γεωργάκην του εφοπλιστικού οίκου, τον υγιόν της Μαργαρίτας.

Η τεκούσα και αποθανούσα κόρη, με παρέπεμψε στην χαμένη τιμή του πάλαι ποτέ κραταιού Κέντρου.Ο μη φιλοπαίγμων χειμών, που εξανάγκαζε τα εγγόνια να ξεγελιούνται γλείφοντας παγοκρύσταλλα κρεμάμενα εκ της στέγης ήτο σόκ εκ του 2012.

Η στέρφα Εύβοια εξεικόνιζε την αφραγκίαν και τας δίκας του συστήματος. Ο Γέρος και η Πατρώνα δεν κατάφεραν να αντιστοιχηθούν εντός μου-παρέμειναν ως σκεπτομορφές του Πειναλέοντος και της Ανεργίτσας.

Από τον χώρον των μεσαζόντων, ο Παπα-Δημήτρης ήτο ο μανδάτωρ, απαραίτητο ηθικό στοιχείο στους μύθους. Κεντρώος, μη συνοδοιπόρος, παλαιού τύπου ζιγδικός, τέτοια.

Ενώ ο κυρ Μαργαρίτης, ο ανεπιτυχώς απατεών μεσέμπορος και καταλλάκτης, ήτο υιός του Χρέους και της Λαμογιάς. Απεναντίας ο Ερμουπολίτης έμπορος, ο την φράσιν ten pounds sterling oρθώς ερμηνεύσας, μη λησμονών να κατακρατήσει την δεκάτην, με παρέπεμπε σε πρέσβυν τινά, πλησιόχωρον της χώρας του Παναμέως, απ΄όπου ο χαμένος υιός της Αχτίτσας έστειλε την επιστολήν.

Απέμεινεν η Αχτίτσα. Βαθέως το σκέφτηκα και όλο μπερδευόμανε.

Εντέλει κατέληξα πως ο κοσμοκαλόγερος ή άγιος των Γραμμάτων μας, απέκρυψε το γεγονός πως η γραία Αχτίτσα ήταν στην ουσία μία από τις πρωτοπόρους του φεμινιστικού κινηματος και μία σπουδαία πτυχή των εισοδημάτων της ήταν ο λεγόμενος τότε σταχομαζωχτισμός.

Παρέα με την Χαδούλα και την Μετανάστι, γνωστή της ηρωίδος που έσωσε ο συγγραφέας στο «Όνειρο στο κύμα» συνέπηξαν συντροφία που ανελάμβανε την μεταφορά των πτωχών γυναικών εις τας ακτάς της Ευβοίας, απ΄όπου επέστρεφαν, με καπετάνισσαν την Νοσταλγόν, με χαράρια γεμάτα σπόρους, και αγρίους καρπούς, ενώ ομαδικώς μάζευαν φρύγανα και ξερόκλαδα κυρίως από τα κρημνά πριχού φθάσουν στα Λαλάρια, που δεν ανήκαν σε κάποιου ιδιοκτησίαν.Η Πατρώνα μετέβη έφηβη στην Αθήνα ,όπου και έμεινεν ως περέτρα σε οικία ευπόρων, κατά σύστασιν του Μωραϊτίδη, και ένα διάστημα δούλεψε ως γραμματέας στην «Εφημερίδα των Κυριών» ενώ ο Γέρος ήτο στέλεχος στο πλευρό του σκοπελίτη Δουμπιώτη, μετέπειτα βουλευτή Σποράδων και συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα ως υπάλληλος της Βουλής, το 1920.

Τα δύο εγγόνια της γραίας Αχτίτσας αγνοημένα επί δεκαετίες, επειδή είχαν στοιχειώσει λόγω Παπαδιαμάντη στα ρείθρα της παιδικής πτωχείας, ανασύρθηκαν τελευταία από τον Μεγάλο Πραγματιστή, τον Μετατροπέα του πράσινου Ηλίου του ΠΑΣΟΚ σε Πράσινο Ήλιο του οικολογικού Αριστερού Σοσιαλισμού. Από τα πρακτικά που τηρήθηκαν σε συσκέψεις του 2017, αλλά μόλις το 2037 είδαν το φως τη δημοσιότητας, αποκαλύφτηκε ότι στέλεχος της τότε Κυβέρνησης, που είχε ενθουσιαστεί για την «Μακεδονία του Ήλιντεν» και έφαγε την πρώτη κρυάδα, φοβούμενος μη τον σουτάρουν, πρότεινε το σχέδιο «σταχομαζώχτρες», ένα κίνημα αλληλέγγυο και χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ με στόχο την συλλογή «σπορίων, σποριδίων και γενικώς, περιεχομένων ενός ασάρωτου οίκου» όπως ευφυώς έγραψε ο ακαδημαϊκός κειμενογράφος ενός Υπογείου, που μάλιστα πρότεινε την προσωπογραφία της κυρίας Φωτίου ως έμβλημα, καθώς η γραία Αχτίτσα ουδέποτε ιστορήθη μήτε εφωτογραφήθη. Επρόκειτο για ανθρωποσυλλογή προσωπικοτήτων που ποθούσαν πολιτική ανάσταση και εφέροντο τήδε κακείσε μεταξύ των πολιτικών μηχανισμών, οπως οι κύριοι Θεοχαρόπουλος, Τζουμάκας, Ραγκούσης, Μπίστης, Παίτέρης, Ζουράρις και άλλοι πολλοί.

Το κίνημα αυτό δεν απεδείχθη τζούφιον, προσιδιάζον σε λαγωούς, αν και το κατήγγειλαν άφρονες τινες ως ηλίθιον, της πλάκας, ανερμάτιστον και παροδικόν. Διότι βαρέως εμαστίζετο τότε η χώρα από μιλιούνια μουστερήδων άνευ ρόλου, σαστισμένων που δεν χώρεσαν σε συνδυασμούς του «Κλεισθένη» αλλά και δεν τους έβαλαν  στα Ευρωψηφοδέλτια, διότι προτιμούσαν παγκοσμίως, πανελλαδικώς και παναθηναϊκώς αγνώστους.

Όλοι αυτοί, υπό το ρητορικόν ερώτημα «αφού αναστήθηκε ο Τζουμάκας, εγώ σε τι ακριβώς υστερώ;» σχημάτιζαν ουρές στην έκθεση πρώτων υλών του πολιτικού Μάστερσεφ, αναδεχόμενοι την κακίαν της Άλκηστις και την παράλογον οίησιν της Σπυριδούλας, κι έτσι, φρεσκάρισαν τα ελληνικά τους στον τροχό της Τύχης και την γαρδαρόμπαν των στην κυρία Καγιά και στοιχηδόν έρριπταν το σταυρωμένο χαρτί υπέρ του Μεγάλου Πραγματιστή εις την Τρόικαν της κάλπης.

Αντίπερα, λουζόμενος πρωτοφανή μπινελίκια, πάνω στο μπρίκι του καπετάν Φαράση, μεταξύ φωτός και σκότους στον «κάτω κόσμο» φέρων το γιούσουρι ανά χείρας και φωνάζοντας «με κράζ΄η θάλασσα» ο Μέγας Φιλεκλογιστής, ο εξ Αχαπάρων, προσπαθούσε να ασκήσει, εις βάρος του Παπαδιαμαντισμού, επαρκή και φιλότιμον Καρκαβιτσισμόν, μάλλον εις μάτην.

Τζάμπα ασκούμαι σε υπαινικτικό, σαρκαστικό ύφος. Ο χώρος είναι υπό κατάληψη, ελπίζω προσωρινά, για να μη κυριαρχηθεί από ιερή καταληψία.

Ακούω σήμερα τι συνέβη στα Εξάρχεια, εννοώ που άργησε η αστυνομία να ανταποκριθεί σε κλήση των λιμενικών να δώσει ένα χεράκι στην επιχείρησή του. Τελικά, φαίνεται ότι δέχτηκαν ειδοποίηση από έναν λιμενικό που έδωσε τα στοιχεία του, και δεν τον πίστεψαν! Υποψιάστηκαν πως πρόκειται για φάρσα, αν και τους ζήτησε να παρέμβει η ομάδα ΔΙΑΣ. Έστειλαν ένα αυτοκίνητο, χωρίς να αναφέρουν τι ώρα ξεκίνησαν και τι απόγιναν. Ο λιμενικός ξαναπήρε, αυτή τη  φορά στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων. Αλλά το τμήμα δεν δουλεύει νύχτα. Το διανυκτερεύον όργανο ειδοποίησε το 100. Εντέλει κάποιοι έφτασαν επί τόπου, αλλά είχαν τελειώσει όλα. Για τις ώρες κλήσης, δεν συγκράτησα αριθμούς, επειδή έπρεπε να συνέλθω από τα χάχανα.

Και εδώ δύο πλανήτες. Ο Λιμενικός και ο Αστυνομικός. Τι ζητά το Λιμενικό σε υπό κατάληψη κτίριο; Φούσκωσε η θάλασσα και έφτασε η αιγιαλίτιδα στην Βικτώρια και στο Πολυτεχνείο; Πιστοποίηση είχαμε; Το υπουργείο ενημερώθηκε; Παιδιά, τι γυρεύετε στα όρη στα άγρια βουνά εσείς οι θαλασσινοί;

Υπήρχε εισαγγελέας; Μάλιστα. Γιατί δεν υπήρχε αίτημα συνδρομής προς φίλιο σώμα; Μα, έπρεπε ο υπουργός Κουβέλης να ρίξει τα μούτρα του, ο βεριτάμπλ αριστερός με την χτεσινή σύναξη των κυριών, άσε που η μία ήτανε και δεξιούλα; Ή μήπως η μη ενημέρωση οφείλεται σε καμιά συζήτηση «να μη τους πούμε τίποτε,επειδή αυτοί θα είναι μιλημένοι;»

Σε κάθε περίπτωση, τέρμα η σάτιρα και τα υπαινικτικά. Κι όπως είπε πρωινιάτικα ο εκ του «Πράτω» προερχόμενος  τέως υπουργός , «αυτά δεν γίνονται για ενάμισυ κιλό χασίσι»

Εφεξής, σοβαρότης. Μας παίρνουν το πσωμί από το θτόμα.

Το δικό μου ύφος κείται ύπερθεν. Το της Αστυνομίας, έπεται. Διαβάστε το και κρίνετε το τάπωμα που έφαγα…

 Όπως προκύπτει από την έρευνα την 20:20 ώρα χθες (4 Απριλίου 2019) κλιμάκιο του Λιμενικού Σώματος μαζί με εισαγγελέα μετέβη στην οδό Ερεσού και Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια για έρευνα σε οικία σχετικά με υπόθεση ναρκωτικών.

Αυτό, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, προκύπτει, εκτός των άλλων και από την κατάθεση του εισαγγελέα στην Κρατική Ασφάλεια, που ερευνά την υπόθεση.

Μετά από 18 λεπτά περίπου και συγκεκριμένα την 20:38:17 ώρα, άτομο κάλεσε το τηλεφωνικό κέντρο της Αμέσου Δράσεως (100) δηλώνοντας ότι είναι αξιωματικός του Λιμενικού και ζήτησε συνδρομή ομάδας ΔΙ.ΑΣ. για την έρευνα, ενημερώνοντας ότι βρίσκεται στο σημείο μαζί με εισαγγελέα.

Την 20:50 ώρα άτομο με τα ίδια στοιχεία επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Αξιωματικό Υπηρεσίας του Α.Τ. Εξαρχείων ζητώντας συνδρομή για την έρευνα που πραγματοποιούσαν παρουσία Εισαγγελέα στο παραπάνω σημείο.

Σύμφωνα με την έρευνα η συμπλοκή μεταξύ των ανδρών του Λιμενικού Σώματος και των αγνώστων δραστών ολοκληρώθηκε περί την 21:00 ώρα.

Συγκεκριμένα εκείνη την ώρα έφτασε στο σημείο περιπολικό της Ασφάλειας, που όπως λένε αρμόδιοι αξιωματικοί, εστάλη για να διαπιστωθεί αν το τηλεφώνημα για αστυνομική συνδρομή ήταν πραγματικό και δεν επρόκειτο για φάρσα ή παγίδα.

Την ώρα που έφτασε το περιπολικό, η συμπλοκή είχε ήδη τελειώσει και οι λιμενικοί αποχωρούσαν.

Όπως λένε κύκλοι του Αρχηγείου, διευκρινιστικά σε ό,τι αφορά την συνδρομή μεταξύ των υπηρεσιών, «είθισται το αίτημα να υποβάλλεται μέσω της υπηρεσιακής οδού και σε ικανό χρόνο ώστε να μπορεί να εξασφαλιστεί η διαθεσιμότητα του προσωπικού και να οργανωθεί η επιχείρηση, πράγμα το οποίο δεν έγινε στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Αν ο Σύριζα χάσει σημαντική βάση στήριξής του στις Ευρωεκλογές, στις εθνικές εκλογές θα την ανακτήσει. Ή θα την θεραπεύσει δραστικά. Η πρόθεση Μητσοτάκη στη Λακωνία «να κηρύξει την πανστρατιά, ώστε το μήνυμα να είναι εκκωφαντικό για να γίνουν οι ευρωεκλογές το σκαλοπάτι για τον τελικό στόχο, μία εκκωφαντική νίκη στις εθνικές εκλογές» δεν είναι, προς δυστυχίαν του, ένδειξη ταρατατζούμ, αλλά συναγερμός και πίεση των ομοϊδεατών του Σύριζα να αφήσουν τα σάπια και να συσπειρωθούν.

Η Νέα Δημοκρατία στη Λακωνία, έως την κρίση βολεύονταν με πάνω από τρεις μυριάδες ψήφων ενώ μετά, παλεύει για τις δύο. Ο Σύριζα από την αφάνεια στην περιοχή καβατζώνει μετά την κρίση σε μια ικανοποιητική γι’ αυτόν μυριάδα.Ο κύριος Μητσοτάκης κληρονόμησε μια μειωμένη, πλην πάντα εκκωφαντική υπεροχή έναντι του Σύριζα εκεί.

Η ερμηνεία αποτελεσμάτων με βάση το ποσοστό τυφλώνει τους πολιτικούς. Να μετράτε κεφάλια, και όχι επί τοις εκατόν. Αρχαία διδάγματα από την εποχή των σφαιριδίων. Μιλάμε για τόπο όπου η αποχή στο δημοψήφισμα του 2015 κόντεψε το 60%.

Τελευταία, αντί να δουμε το μέλλον της χώρας, ψάχνουμε τον φταίχτη της Κρίσης, με παραδείγματα από το παρελθον της. Χαρακτηριστικά, θεωρείται ο Τσίπρας το σύγχρονο ανάλογο του σπαρτιάτη ναυάρχου Ανταλκίδα που κατάφερε να συμφωνήσει με τους Πέρσες να γίνουν οι ρυθμιστές της περιοχής, κρατώντας την Κύπρο και την μικρασιατική ακτή και καθιστώντας όλες τις ελληνικές πόλεις “ανεξάρτητες”.

Η «βασίλειος ειρήνη» του 387 πΧ, έσυρε τους πάντες να την υπογράψουν, κράτησε αρκετά, αλλά δεν  εμπόδισε μήτε την Σπάρτη να πολεμάει για μια χαμένη ηγεμονία, μήτε την Αθήνα, να χάνει τις ελπίδες της για κυριαρχία. Οι αλλαγές στρατοπέδων στην περιοχή, ζαλίζουν. Οι χρηματισμοί έπεφταν σύννεφο, αφου οι Πέρσες, άλλαζαν πλευρά μόλις διαπίστωναν πως η μία πήγαινε να τουμπάρει την άλλη.

Ο Ανταλκίδας έζησε στιγμές θριάμβου και απόγνωσης, ώσπου λένε πως αυτοκτόνησε απελπισμένος. Ακόμη και ο Ξενοφών, διακόπτει τα «Ελληνικά» του μετά τη μάχη της Μαντίνειας, που άφησε την Ελλάδα στο χάος.

Σύμφωνοι, οι Μήδοι εντέλει διάβηκαν, αλλά δεν το χάρηκαν πολύ, επειδή τους έσβησε η πανελλήνια εκστρατεία.

Καλοί οι παραλληλισμοί, αλλ΄όχι αυτός. Κάθε περίοδος και τα όπλα της, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Αλλά ο Ανταλκίδας, δεν τους φταίει σε τίποτε.

Πιθανόν σε ένα θεατρικό δρώμενο να υπάρξει η σύγχρονη τραγωδία «Ανταλκίδας»και να ικανοποιηθούν οι συνήθως ανιστόρητοι θεατές. Αυτές οι αντιστοιχίες, είναι παθητικά νοσταλγικές και ανήκουν στην ομάδα της κλάψας και της πεποίθησης πως φταίμε γονιδιακώς για το χάλι μας. Ο Ανταλκίδας δεν υπήρξε Εφιάλτης, μήτε η Περσία μοίραζε επιρροές για να μοιάξει κάποτε του ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα  που λατρεύει τα τοστάκια και τους δρομείς της αλληλεγγύης στους πημένους δρόμους της, απλώς βαυκαλίζεται. Ακόμη μια χαμένη άνοιξη και ο  Αθανάσης Διάκος θα σουβλιστεί στην Αλαμάνα.

Με πείσατε και διάβασα τη συνέντευξη του Δημήτρη Δανίκα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. @ @@@ @@@@ @@@@@@@@@ @ @@ @@@@!

Έγραψα εκατοντάδες λέξεις για την επίσκεψη του Ομίλου στα Σκόπια αλλά μετάνιωσα. Ποτέ πια, φιλαράκο. Εφεξής, μόνον σιωπή και μάλιστα εύγλωττη. Και παρωδίες, για να μειωθεί η αφόρητη πίεση.

Βαλκάνιοι  Συμμαχείς

 

Μαζεύθηκαν οι Βαλκάνιοι

Να δουν της Συμμαχίας τα παιδιά

Τον Αλεξίωνα και τα μικρά του αδέλφια

Τον Γκέγκη και τον Γκόρανην που πρώτη

Φορά τα βγάζαν έξω στο Πεδίο

Εκεί να τα κηρύξουν κολλητάρια

Μες στη λαμπρή κομπολογιά των επισήμων

 

Ο Γκέγκης-τον είπανε ντερβέναγα

Της τσαμουριάς, του Τέτοβου, των κοσσοβάρων.

Ο Γκορανής-τον είπανε κεκράχτη

Των Βελεσσών, των Σκούπων και της Ιουστινιανής.

Ο Αλεξίων στέκονταν πιο εμπροστά

Ντυμένος από της Περιστέρας τα χεράκια

Στο στήθος του μπουκέτο από επιδόματα και χάρη

Η ζώνη του διπλή σειρά συστάσεων και στροφάλων

Τσαλάκα το σακκάκι του παρά τες σέλφι

Που μπέρδευαν Ζουμπατιανό ραντάρ με του Σέδες.

Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς

Αυτόν τον είπαν Κεκράκτη των Κραγμένων

 

Οι Βαλκάνιοι ένοιωθαν βέβαια

Πως ήταν λόγια αυτά, και θεατρικά

 

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και συλλογική

Ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,

Των Σκούπων το Πεδίο ένα

Θριαμβικό παζλάκι επισήμων

Και η γραμμή των αυλικών ολόσωστη,

Ο Αλεξίων όλος γέλια, χαλαρά

(της Συμμαχίας υιός, αίμα καταληψιών)

Και οι Βαλκάνιοι έτρεχαν πια στα ραβαΐσια,

Κι ενθουσιάζονταν και στεφανοκρατούσαν

Γοητευμένοι με τ΄ωραίο λακριντί-

Μ΄όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά

Τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι Συμμαχίες.

 

Εν τω μηνί Μπατίρ

 

Με δυσκολία διαβάζω κυριλλικά στο μνήμα.

«Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ». Ένα «Μαν[τ]εμ» διακρίνω.

«εν τω μη[νί] Μπατίρ» «Ο Γιώργη[ς] ε[κοιμ]ήθη».

Στη μνεία της ηλικίας « Εβί[ωσ]εν ετών»,

Το Όμικρον Στίγμα δείχνει πως γέρων εκοιμήθη.

 

Μες στα φθαρμένα βλέπω «Αυτό[ν]…εκ Κολυδρού»

Μετά έχει τρεις γραμμές πολύ μυθοποιημένες

Μα κατι λέξεις βγάζω- σαν «δ[ά]κρυα ημών», «Πραστόβης»

Κατόπιν πάλι «δάκρυα», και «το[υ] Άλαν [Μ]πέιτς πένθος»

 

Με φαίνεται που ο Ζορμπάς μεγάλως λησμονήθη.

Εν τω μηνί Μπατίρ ο Γεώργης εκοιμήθη.

 

 

 

 

 

Παρά την ακατάσχετη φημολογία, δεν τσιμπάω (ακόμη). Διότι με ξενίζει η συμπεριφορά των κομμάτων που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις.

Αποκλείω να τρελάθηκαν και να μπαίνουν στα δύσκολα, αρνούμενα να ακολουθήσουν ασφαλή πεπατημένη, την μόνη που ήξεραν επί αμέτρητα χρόνια. Εννοώ πως ο δικομματισμός βόλευε μεν, αλλά περιείχε και δεσμεύσεις.

Όταν είσαι φοβίτσος, αυτά τραβάς

Η Νέα Δημοκρατία, όταν κινδύνευε (κι αυτό συνέβαινε κυρίως από αποστασίες) πρώτο της μέλημα ήταν να απορροφήσει τους δραπέτες. Όπως την Εθνική παράταξη του 1977. Κι όταν έκρινε πως δεν έφταναν τα κουκκιά, τότε επιχειρούσε την απορρόφηση Κεντρώων. Ειδικά του Μητσοτάκη που έπαιζε τότε τόσο στο ταμπλό του ανεξάρτητου Κρητικού, όσο και για τη στάση του στο δημοψήφισμα για το πολίτευμα. Και με τον βασιλιά, και με την φιλελεύθερη παράδοση.

Τώρα, ενώ η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε το 2016 με Μητσοτάκη (λέγε με cluster με εξοδούχους του ΛΑΟΣ και την μαγιά της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά) άφησε να μεγαλώσει η αθυμία του Καραμανλή, ακόμη και των οπαδών της Ντόρας. Με αποτέλεσμα ένα  ρήγμα στην κεντροδεξιά. Και ζητούσε εκλογές, εξαρχής και μηχανικά. Κι όταν ο σύριζας τον κατηγορούσε για ακροδεξιό, πάλευε να διαχωριστεί από την νερομάνα που κανένας δεν ήθελε και όλοι προεξοφλούσαν πως αργά η γρήγορα, θα ενσωματωθεί κοντά του.

Έχουμε λοιπόν ένα κόμμα που προηγείται με κάποιο ποσοστό και αρνείται να κουνήσει το δαχτυλάκι του προς τα δεξιά του, μη και το κακοχαρακτηρίσουν.

Όταν οι Ηπειρώτες θαλασσοδέρνονται

Κανένας, ή πολύ λίγοι μπορούσαν να προβλέψουν την εξέλιξη του Σύριζα μετά το τράκο του καλοκαιριού 2015. Το κόμμα αυτό πρώτα επινόησε τους εχθρούς του και  αργότερα άρχισε να δημιουργεί προσβάσεις για φιλικές κατούνες. Η πρώτη ομοβροντία ήταν χαρακτηριστική: όποιος διαφωνεί μαζί μου, είναι τελειωμένο φασισταριό. Κι επειδή έπεσε σε συγχυσμένον αντίπαλο, άρχισε να μετακινεί την πραμάτεια του προς ένα Κέντρο δικής του έμπνευσης. Τα κόμματα αναλώθηκαν σε ιερεμιάδες πόσο ρίψασπις και δίβουλος υπήρξε και πόσες ασυνταξίες ή απλώς μαλακίες του ξέφευγαν, αλλά κανένας τότε δεν είδε τις νταλίκες της μετακόμισης.

Ταξινόμηση στροφάλων

Οι πληγωμένοι δεξιοί, συντάχτηκαν μαζί του. Τα πρώτα μονομπλόκ πασόκων άρχισαν να προσέρχονται στο συμπόσιον της Νέας Πίστεως. Το τέχνασμα ήταν απλό: έβαλαν τον Ανεπίδεκτο να μιμείται τον Ανδρέα, όσο κι αν οι άλλοι τον  έπαιρναν στο ψιλό.  Τον μέσο πασοκόφρονα μπορείς να τον φυλακίσεις, να τον διασύρεις και να μη καταλαβαίνει Χριστό, αλλ΄αν του βρίσεις τον Ανδρέα του, κάηκες. Κι ο Τσίπρας έπαιρνε τα χούγια του. Αυτό αρκούσε.

Το Κέντρο δέχτηκε μια κύκλωση άνευ προηγουμένου. Πώς να γίνει δηλαδή. Οι βογιάροι, οι θάνηδες και οι προύχοντές του είχαν καεί στην συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά. Τα στρατά, αυτομόλησαν. Κι αν δεν κυριάρχησαν αμέσως, αυτό οφείλεται πως οι νέοι ηγέτες τους, μαθημένοι σε περιβάλλον επαναστατημένης σαλοτραπεζαρίας δεν είχαν μάθει την τέχνη της γητειάς.

Αποτέλεσμα: ο Σύριζα, μηδενός διώκοντος, άρχισε να μαζεύει νοσταλγούς αβέρτα, από λογοτέχνες έως μεταϋπαρξιακούς, ενώ η επιδρομή στη νεολαία έφερε καρπούς, με την βοήθεια αλληλέγγυων επιδοματούχων.

Και είναι ήδη το Κέντρο.Επομένως, από την νέα του μετεκλογική κυβέρνηση απέχει αρκετά μόνον επειδή μεσολαβεί ένα δευτερεύον, αμελητέο για τους προστάτες του ζητηματάκι: δεν φαίνεται να συγκεντρώνει πλειοψηφία στις μελλούμενες εκλογές.

Και τι γίνεται;

Σήμερα, βιώνουμε την αποφορά ενός οχετού ανακριβών ένθεν και ένθεν κατηγοριών, (κατηγορίας πτερού ή πετεινού) που έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να ακολουθήσουν την τακτική του «τράβα με κι ας κλαίω» προκειμένου να μασηθεί αποτελεσματικά και να μη θεωρηθεί εμετική η σύμπραξη των δύο σε ένα χαλαρά συγκυβερνητικό μελλοντικό σχήμα. Μη ξεχνάτε πως ποτέ, καμιά βουλή των Ελλήνων δεν έβγαλε τόσα πλειοψηφικά διακοσάρια από το 2015. Τους κρατάνε στον ίδιο τορό, αν και απρόθυμους, για να μη διαλυθεί το μαγαζί. Και ό,τι περισσεύει, μη έχετε την ψευδαίσθηση πως θα το αναστήσει η κυρία Γεννηματά.

«Δε γίνονται αυτά» μουρμούρισε ο  οπτιμιστής.

Κι αν σας φαίνεται κάτι τέτοιο παράλογο και ανήκουστο, δείτε πόσο τα δεξιά της νέας Δημοκρατίας φυντάνια, δεν κολλάνε μεταξύ τους, ιδρύουν προσωποπαγείς πολιτικές οφσόρ, ενώ δικάζεται η Χρυσαυγή και οι αγανακτισμένοι για διάφορα θέματα εν έχουν που να ακουμπήσουν. Μπροστά μου, διαβλέπω κάτι απλό: η σύμπραξη θα πετύχει μόνον εάν και εφ΄όσον παραχθεί μια ενιαία ακροδεξιά! Είναι ένα σενάριο που θα ενώσει αναγκαστικά τους κοινοβουλευτικούς παπάρες, μπροστά στον κίνδυνο του φασισμού και μπλαμπλαμπλά, και θα οδηγήσει σε άτυπη η σιωπηρή ομοψυχία τους «μεγάλους». Αντίστοιχο κίνημα από τα αριστερά, δεν προβλέπεται. Τα στρατά των νεαρών και των αριστεριστών, έπραξαν το καθήκον τους ,ανόητα και άκριτα και θα κληθούν να εξοντωθούν εθελουσίως διότι ο φασισμός θα έχει περάσει, αλλά πρέπει να υπάρξουν και τα προσχήματα.

Κάποιος τους ωθεί προς αυτήν την πλήθουσα θεσμών και αμυαλιάς κοινοβουλευτική κάστα.

Aποκλείεται να μεθοδεύτηκαν αυτά από ιθαγενή μυαλοπωλίαση.

Εγώ καταλαβαίνω την νοσταλγία για τον Ανδρέα που είναι μια καθαρά κληρονομημένη λατρεία της Οικογένειας. Δεν ξεχνώ το «πούεισαι Γέρο, να μας δεις» που αφορούσε τον πατέρα Γεώργιο. Ο γιος αρκέστηκε στο θλιμμένο «άλλαξέ τα όλα» και οι επίγονοι,ο καθένας με την ιαχή ή το μουρμουρητό  του.

Αλλά τώρα, τιμούν τον «αιώνα Παπανδρέου» χωρίς κάποια συνέχεια.Το παράδειγμα Ελευθερίου Βενιζέλου δεν φρονημάτισε κανέναν. Ο Ανδρέας ήταν και δεν είναι πια. Θα τον θυμούνται για συγκεκριμένα θέματα, κι αυτό δεν αμφισβητείται. Καταλαβαίνω επίσης γιατί οι ενάντιοι σε όλα αυτά, αντιτάσσουν τον αριθμό 1981- οι μισοί Έλληνες θεωρούν αυτή την χρονιά σημαδιακή της κατάρρευσης των οικονομικών της χώρας, κι ας συνέβη  το κάζο κάπου τριάντα χρόνους αργότερα.

Και ποιος τους βεβαίωσε πως λατρεύοντας τον Ανδρέα ως μέλη ενός ολιγομελούς θιάσου, και με τον Σύριζα να διεκδικεί τους οπαδούς του εδώ και χρόνια, θα καταφέρουν κάτι;

Ωραία. Καταλαβαίνω το ένα, κατανοώ το άλλο. Και τι έγινε;

Μόνον πρωταπριλιάτικα κατάλαβα τη μηχανή. Όταν ήμουν παιδί, με ξυπνούσε ο πατέρας μου περιχαρής, ανακράζοντας : «ακόμη κοιμάσαι; Σε περιμένει ένα ποδήλατο στην αυλή!»

Πεταγόμουν ανάρπαστος  έξω και δεν έβλεπα ποδήλατο. Μόνον ο πατέρας, γελούσε από την εξώθυρα, ειδοποιώντας με «Πρωταπριλιά!»

Πολλά χρόνια την πατούσα έτσι. Αλλά ποτέ δεν έπαψα να αγαπάω τον πατέρα μου.

Γι’ αυτό και καταλαβαίνω τον Ανδρέα, αλλά και τον Τσίπρα ως ποδηλάτη που εκμεταλλεύεται την εμπροσθοπορεία μιας νταλίκας. Διότι η εξαπάτηση, με το ζόρι θεωρείται αμάρτημα. Στα επτά θανάσιμα πάντως, δεν περιλαμβάνεται.