Author: Πετεφρής

Αυτοάνοσον πάθος, κατά το οποίον οι αποφάσεις παίρνονται ως εμπνεύσεις μαύρων μεσονυκτίων, «επικοινωνούνται» ως τσιμπήματα κουνουπιών σε γυμνό δέρμα, ακολουθούν τεμενάδες στον εμπνευσμένον ηγέτη και αργά το βράδι, ένας κλητήρας ανοίγει τα πακέτα που περιέχουν όχι «ατομικά τεστ» αλλά υλικά προς πολτοποίηση ή αποθήκευση.

Βαλτοί χοντράνθρωποι, ηγέτες της παρφουμαρισμένης περούκας. Η φον ντερ Λάιεν με τον Μισέλ, η κυρία που ήχασε τον λογαριασμό με τα εμβόλια και ο αμπανταούμπαντας που την συνόδευε στην Τουρκία χαμογέλασε απλώς υποτονικά βλέποντας την ντάμα του (εφ΄όσον δεν συνοδεύονταν από αυτοκράτειρα), να ρεζιλεύεται από το μουσκάρι που μόλις παραιτήθηκε από μία φιλόγυνο παγκόσμια συμφωνία, αφήνοντάς την σύξυλη προκειμένου ο από χρόνια ζόμπης Μπαχτσελής να μειώσει τους τόνους του. Διαδίδουν πως οι δύο της Ε.Ε. διαφωνούν στις αρμοδιότητες και υποβλέπουν ο ένας τον άλλον. Τι κάνει το Ευρωκοινοβούλιο; Τα κακάκια του. Οι χιλιάδες υπάλληλοι-στελέχια των διευθύνσεων, οι ακρίδες της Κομισιόν; Τίποτις.

Κανονικά, ο ψηλέκας βλέποντας πως η κυρία δεν έχει ισότιμη πολυθρόνα, γυρνάει στον μουχρίτσα και απαιτεί να έρτει πολτρόν. Έτσι και ο Αβδούλ Αζίζ γελάσει με νόημα, παίρνει την μαντάμ αγκαζέ και φεύγει, φεύγει ως πύραυλος από τους βαρβαράκους της φακής. Και το κάνει ζήτημα σοβαρό στους διπλωματικούς κύκλους.

Η Τουρκία, οφθαλμοφανώς, θα ζητήσει, αφού η Ευρώπη παίζει τον φωτεινό παντογνώστη, να στηρίξει την Αμέρικα εναντίον των Ρώσων, άσχετο αν την πουλήσει ώσπου να πεις «Γιαβάς γιαβάς».

Ραγίζεις, Ευρώπη.

Παράξενες, αλλά αναμενόμενες παρενέργειες στον πλανήτη του μυαλού μου. Ένας μηχανισμός συμβιβασμών και συγκρούσεων της τάχα επιστήμης με την δήθεν πολιτική, με πείθει πως όταν στην κομματική σύβραση ο Κρίτων Αρσένης σε ερώτημα στη Βουλή θρηνεί για την πανίδα της άγριας ζωής που χάθηκε στα ελληνικά οικοσυστήματα, δεν απέχουμε από την τακτική Νίξον, που μεσούντος του Γουοτεργκέιτ, ελάνσαρε τα πρώτα μωρουδιακά της οικολογικής Σκέψης.

Στο γενικό πλάνο, ο κόσμος ετοιμάζεται για έναν phony war με πρώτη φάση την διατήρηση της συνθήκης του Μοντραί και τον διάπλου του Βοσπόρου, καθώς οι Τούρκοι το παίζουν πτωχευμένοι και σκοπεύουν να τα εισπράξουν από τους αντιμάχους, Ρώσους, Ουκρανούς, Αμερικάνσκι και περιφερειακές δυνάμεις. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά η οργάνωση μιας θερμής μεθορίου στα ουκρανικά σύνορα με την Ρωσία, αναπτύσσεται ξύνοντας το δεξί αφτί με το αριστερό χέρι. Ήτοι, η «λογική» βάση επιχειρήσεων, αν υποθέσουμε πως θα υπάρξει πόλεμος, παραμένει για τη Δύση η Γερμανία ως αντιστροφή των μετώπων του 1945, αλλά ο δήθεν απαραίτητος έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας, που καταδικάζει τον όποιο Δυτικό Στόλο να λοκαριστεί εύκολα από την ρώσικη βλητική τέχνη, αν χωθεί στα κριμαϊκά πελάγη, είναι μία βάση επινοημένη από τους νοσταλγούς του οσμανικού χαλιφάτου, που θα γεμίσουν λεφτά και επενδύσεις αν η κρίση της Ουκρανίας συμβεί στο νότο και όχι στον βορρά της. Οι Γερμανοί, ορίζοντας συνειδητά μια νέα Ευρώπη με συμβολική (και αναποτελεσματική) ηγεσία σαν της Φον ντεν Λάιεν, έχουν ήδη φορέσει το άρβυλο με τα καρφιά που θα βαρέσει στην κοιλιακή χώρα την Ευρώπη που δοκίμασε ανεπιτυχώς να το παίξει Μεγάλη Δύναμη.

Η ελληνική πολιτική στα ζητήματα της πανδημίας, έχει τέτοια εσωτερική διασπορά, ώστε θυμίζει τα δώδεκα στόμια του Νείλου που εκβάλουν στη Μεσόγειο. Τα κόμματα ρίχνουν από μια ψεμματούρα δήθεν καταγγελιών, γίνεται ο σχετικός χαμός, οι οπαδοί παίρνουν τα επάνω τους, κι έπειτα άλλο ψέμμα.

Όποιον εξωγήινο ρωτήσεις κατά πόσον πιθανολογεί πως πάμε σε μεγάλο πόλεμο, θα γελάσει και με τα σαράντα στόματά του και θα σπεύσει να στείλει κι άλλο σενάριο στον Έμμεριχ.

Τελειώνω. Αν τα πολιτικά τα βαριέστε, και δεν σας αδικώ, σπεύσατε να ακούσετε παραληρηματικό μονόλογο ενός Αλέξη Παππά, και εμπεδώστε τι εκφράσει ένας σαργός χωρίς το ψαροκόκκαλό του. Είμαι σίγουρος πως στο τέλος του παιχνιδιού θα κληθεί από κυβερνητική υπηρεσία να ενισχύει την κυρία Πελώνη στο έργο της.

Ήρθε η ώρα της αφηγηματικής τομής, του έρωτα των πραγμάτων, του πανιού που το βρέχουν χειλάκια που διψάνε. Σε μη λογοτεχνική ορολογία, ήρθε η ώρα της ανάγνωσης των στοιχείων κάτω από το χαλί.

Τα χωριά μας (και χρησιμοποιήστε όπως επιθυμείτε αυτήν την πληροφορία) μπορεί να είναι ο τροφοδότης και ο ανακυκλωτής των πόλεων, και ο μηχανισμός νοσταλγίας των όντων που δεν γεννήθηκαν με καλό μνημονικό αλλά από κυβερνητική άποψη, ελέγχονται, υφίστανται διαχείριση κι εκμετάλλευση από ένα παράλληλο κράτος, από μια λοξότμητη εξουσία, από παράξενες αμνηστευμένες συνειδήσεις. Για να το κάνουμε πενηντάλεπτα, ελέγχονται από άλλον πλανήτη.

Η ανόητη φράση «γέμισα τις μπαταρίες μου» επί πασχαλινών εκδρομέων που έφαγαν ματάκια αρνίσια στο χωριό τους, ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό το άξενο, το αφιλόξενο και το τραγικά άπλυτο των αστικών συνοικιών της χώρας, δηλαδή εκεί που κατοικούν οκτώ στους δέκα κατοίκους. Άσχημο πράμα να έχεις στα σύννεφα βενζινάδικο, άρα και φις ηλεκτροδότησης και να θεωρείς το χωριό εργοστάσιο στατικού ηλεκτρισμού.

Οι διαφορές χωριού και πόλης, το urbi et orbi, είναι η πρώτη ευδιάκριτη χαράδρα, τομή και τάφρος ανάμεσα στα ανθρώπινα δημιουργήματα. Η πόλη είναι παραγωγός ανθρωπίλας, το χωριό είναι μια φαντασιακή κατασκευή για το κράτος, που θεωρεί τον πρωτογενή τομέα και τα ενδιαιτήματά του, κατά βάσιν τα χωριά, ως χώρες των Στρουμφ, των Μerrie Μelodies και των Χόμπιτ.

Οι χωρικοί δεν αντιμετωπίζονται ως άτομα, ως πολίτες, ως ενσυνείδητα όντα. Είναι οι Νεάρτενταλ του συστήματος. Ίσως επειδή σε χωριά κατοικούν αρκετοί γονείς υπαλλήλων ή πολιτικών, ίσως επειδή ο νοσταλγικός τόνος του μοτίβου «είμαι σαραντάρης και επιστρέφω στον παιδικό μου χώρο» επιτρέπει όλα να αντιμετωπίζονται ωσάν το Kaos των Ταβιάνι, δεν υπάρχει καμία ενέργεια, πράξη, πρωτοβουλία, έξυπνη ιδέα ή απόλυτη χαζομάρα που να μη αντιμετωπίζεται με χλιαρή αποδοχή που συναντούμε αν σε ένα μαγαζί ακούσουμε ένα πτηνό που μιλάει. Καθόμαστε και χαιρόμαστε που έχει την μηχανική ικανότητα να απομιμείται κάτι. Δεν ρωτάμε ποτέ το πουλί τι γνώμη έχει για τον Μοντεσκιέ.

Το ίδιο συμβαίνει με τους κατοίκους των χωριών. Θεωρούνται από το Δημόσιο και από τους ιδιώτες επιχειρηματίες ένα είδος δημοφιλούς κρετίνου, μπλοκαρισμένοι από δεισιδαιμονίες και υστερίες. Συναλλαγή είναι το μόνο που αντιλαμβάνονται. Αν ένας χωρικός πρόσεξε μια βάνα που αν μεταφερθεί και διανείμει μια νεροσυρμή σε διπλάσια έκταση, κάνοντας ουσιαστική οικονομία, δεν υπάρχει περίπτωση η αρμόδια υπηρεσία να του κανει την χάρη. Αν όμως το ίδιο ανακαλύψει κάποιος που μίλησε με τον Νταλάρα, είναι ιδιοφυία.

Βεβαίως ο κρετίνος έχει μερικά πανάρχαια πλεονεκτήματα. Οι αρχαίοι άκουγαν τους τρελούς, τα παιδιά, τους ξένους που μιλούσαν παράξενα και τα θεωρούσαν διοσημείες. Μετά τη γενιά του τριάντα, η εκτίμηση στο γλωσσικό ιδιόλεκτο που ενεργοποιεί σολοικισμούς και σφάλματα, μπορεί να ενοχλεί έναν καυγά κουλτουριάρηδων, αλλά αν ειπεί ο χωρικός «εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά» ή «όλα πρέπει να φαίνονται στη ζωγραφιά» είναι πλέον άρχων των γνωμικών. Με τα «τρεμπιέν είπε και αναχώρησεν ο ναύαρχος» εξάλλου, δεν φημίστηκε ο Μακρυγιάννης.

Δεν ήξερα πολλά για την Αίγυπτο, εκτός πως έλεγαν Μήνη τον πρώτο της Φαραώ, πως η Αλεξάνδρεια χαράχτηκε με αλεύρι και πως εκεί διαπράχθηκαν οι δέκα πληγές και έπαιζε στη διήγηση ο Γιουλ Μπρύνερ. Ως γερμανόφιλος οκταετής τσόγλανος δεν άντεχα που ο Ρόμμελ ήταν έμφορτος στρατηγημάτων πλην τον νίκησε ο Μονγκόμερης, ένας πετσικαρισμένος και φαντασμένος στρατηγός. Αλλά έτυχε να μου επιβάλει ο βίος μια σκαλομαρία ― έτυχε και επί μία δεκαετία την έζησα πολλές φορές.

Δεν ήξερα, αλλά έμαθα πως στο χορτάρι της Αλεξάνδρειας έβοσκαν πολλοί τσαλαπετεινοί και οι δενδροστοιχίες της ήταν από ακακίες. Πως στο αεροδρόμιό της οι αποσκευές, η μια επάνω στην άλλη, έμοιαζαν μυστηριωδώς με το βαλιτσομάνι στο Άλεν Ντάλλες της Ουάσινγκτον, και πως ως ταπετσαρία γελαστή οι ασελγείς της έφηβοι περίμεναν μεσήλικες ταξιδευτές προσεκτικά ενδεδυμένους, με βαμμένο κορακί μαλλί, λευκοπρόσωπους με ενσωματωμένο χρυσό ανάερο γυαλάκι και ειδικό μορφασμό στα χείλη, δουλικά μιμούμενοι κάποιο πορτρέτο του Καβάφη, σπανίως Έλληνες. Αν έβγαινες να βολτάρεις από τον κοιτώνα σου στη δροσιά ενός χειμωνιάτικου δειλινού, τα στέκια που επώλουν σίσα και κασκαντέ διέθεταν τους ίδιους εφήβους να συνοδεύουν τους ίδιους Καβαφείς με άλλην ένδυση, χωμένοι στις βαθύζωνες ξαπλώστρες, πέραν του Φάρου. Οι ίδιοι έφηβοι συνόδευαν σεμνά κορίτσια του Λυκείου σε αφανή ραντεβουδάκια ή στρατολογούνταν από ευρωπαίους ανασκαφείς με μεροκάμματο ένα λίτρο μπετζίνας.

Η ίδια η Αλεξάνδρεια ήταν μια άλλη χώρα και όχι μια ακόομη πόλη. Παρεκτός την συνήθη λωρίδα μοδέρνων κτιρίων, κάτι πυργοειδών, της Βιβλιοθήκης σε διεθνές στύλ και μία ζώνη επίζηλο παραθαλάσσια, που έφτανε έως την Λέπτις Μάγκνα και τα κιτρινωπά της ερείπια, η ψύχα και η ουσία της ήτονε συνοικίες όχι πολλές περιόδου Αγγλοκρατίας και έως του εγχρώμου σινεμά, φθαρμένες, όπου για να κατοικήσεις ανέτως, νοίκιαζες και μία οικογένεια του Δέλτα ώστε η κυρά να συμμαζεύει και να μαγειρεύει, ο σύζυγος να ψωνίζει και να συμβάλλεται με ταξιτζή που κουβαλούσε τα σφραγισμένα νερά από ένα μακρινό γερμανομάγαζο, ενώ τα παιδάκια γιόμιζαν τον αργελέ και εφάρμοζαν σωστά το επιστόμιο, αφαιρώντας το πλαστικό σκέπασμα. Όλοι ζούσαν κάτω από τα κλιμακοστάσια.

Στην Αλεξάνδρεια, έψαχναν ματαίως τον τάφο του Αλέξανδρου, διότι ο Γάλλος ναύαρχος που πριν τον Αιγύπτιο μηχανικό χαρτογράφησε την πόλη, τότε χωμένη στην άμμο, το έπραξε από την πρύμνη της φρεγάτας του και καταμέτρησε μια κατά μήκος λωρίδα αξιοπρεπώς, αλλά δεν έβλεπε καθόλου το νότιο τμήμα της αρχαίας πόλης, μήτε πολύ από το δυτικό της τέρμα. Έτσι την μαρμάρινη πόλη με το σταυροδρόμι ενός πλέθρου δεν την είδε, παρά εξέλαβε ως τέρμα Θεού την επιμήκη λεωφόρο, χωρίς διαμήκες τμήμα, έτσι οι μιμητές του ναυάρχου ώσπου να μετρήσει σωστά ο Αλ Φαλάκι, τοποθετούσαν το Σώμα ή Σήμα ένα στάδιο πιο αλλού. Κι έτσι έμεινε. Και μιλάμε για πόλη που οι Άραβες διατείνονταν πως από την λάμψη και την ασπρίλα μπορούσες να περάσεις στην αφώτιστη νυχτερινή λεωφόρο κλωστή σε βελόνα ― τόσο λάγαρο ήταν μέρα και νύχτα το Φώς.

Αλλά η Αλεξάνδρεια δεν ήταν το σινεμά του Φαρούκ, οι κολυμβητές στις αποθήκες του Στράβωνα και η σκεπτομορφή του Κωστή Μοσκώφ, αναμίξ με θρύλους για τη λίμνη του Μαντείου, το «Χαίρε παιδίος» μια συζήτηση ερμηνευτική περί του πώς το λυγιστό δομικό ξύλο των φοινίκων προσέδιδε μια λικνιστική αίσθηση στον χτίστη και κάτοικο μιας επαύλεως από τοπικά υλικά.

Άλλα δεν λέω για την Αλεξάνδρεια, καθώς μου βαραίνουν το στομάχι το Ασουάν και το Κάιρο και τελευταία μόλις ανατρέξω στο παχύ μπεμπέ-γαμωτσιμέντο της Ακρόπολης των Αθηνών, μια αιματωμένη κύστη πληθαίνει στο αφηγηματικό μου στόμα, και αδυνατώ να μη σωπάσω.

Για τους αεροπόρους ξέρω λίγα πράγματα. Ότι είναι γενναίοι, ότι έχουν esprit de corps, ότι πετώντας μιλούν συνθηματικά. Ξέρω επίσης μερικά για την «δίκη των αεροπόρων». Αλλά στον ποιητικό μου κουβαρά, ήξερα ότι κάνουν δύσκολη ομοιοκαταληξία. Ε, ήρθε κι αυτό και διαλύθηκε, όταν στις δύο πρωτοχρονιάτικες εκδοχές — δημόσιες εκτελέσεις της «Παξιμαδοκλέφτρας», οι τραγουδιστές προτίμησαν την εκδοχή «ήσουνα ξυπόλητη και μάζευες τους σπόρους, τώρα που σε πήρα εγώ ζητάς αεροπόρους». Κι εγώ είχα διευρύνει τους πνευματικούς μου (όιντα!) ορίζοντες (άλα τις!) με την εκδοχή «ήσουνα ξυπόλητη και τάιζες κοκκόροι, τώρα που σε πήρα εγώ ζητάς αεροπόροι».

Η «Παξιμαδοκλέφτρα» είναι ένα παμπάλαιο σαμπάχ που εμφανίστηκε μεσοπολεμικά στην δισκογραφία υπό τα ονόματα των Μπέζου-Δημητριάδη. Ανήκει στα αριστουργήματα όπου οι στίχοι αλλάζουν ανά εποχή, και στολίζουν την εκάστοτε πραγματικότητα. «Αεροπόροι», σύμφωνα με αυτά, μπορεί να μη είναι οι πραγματικοί,αλλά οι μεταξικοί λαχνοί «υπέρ της αεροπορίας», όπως «μανοηλάτα» έλεγαν τα υπέρπυρα του Μανουήλ Κομνηνού και «μέγκλα» το καλό ύφασμα made in England. Στην εκδοχή «σπόρους-αεροπόρους», μπορεί να έχουμε κάτι σεξικό, όπου ο «σπόρος» είναι ο άπειρος νεαρός και «αεροπόρος» ο έμπειρος άντρακλας. Αλλά και οι «κοκκόροι» πάλι πονηρό υπονοούμενο μου φαίνεται, ενδεχομένως από το πάλιν εγγλέζικο «cock». Πάντως με τέτοια φιλολογίζοντα σχόλια, δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω γιατί δεν παίξανε τα παιδιά την εκδοχή που μ΄αρέσει. Και μ΄αρέσει επειδή φαίνεται σόλοικη και εμάς τους γραμματικούς  αρέσουν πολύ τα εκτός κλασικών κανόνων στιχάκια. Ίσως επειδή δεν τολμάμε να τα γράψουμε, μήπως και μας καταγγείλουν οι φιλόλογοι.

Η παράδοση της «παξιμαδοκλέφτρας», στιχικώς έχει ρίζες στην «νέα κωμωδία» και σίγουρα στον Πτωχοπρόδρομο: «εσύ σουν παρακατιανός και γώ ήμουν Ματζουκίνη». Δεν είναι «κλασικό» ρεμπέτικο, αλλά μάλλον υιοθετημένο παιδάκι, που μεράκλωνε τις παρέες και εντάχτηκε στο πρόγραμμα. Αυτό δείχνει η ποικιλία των στίχων πάνω σε έναν πανίχυρο μουσικό καμβά. Μαζί με τις «ομολογίες» και τα «πασουμάκια» φωτίζουν απρόσμενα εκείνο το «πανούργου γυναικός πολλή ευτραπελίαν» που με μπέρδευε στον Θεόδωρο Πρόδρομο. Μπορεί να εννοεί ότι από τις γυναικείες αβανίες, οι άνδρες δεν έχουν τα νεύρα τους, αλλά τους πιάνουνε τα γέλια.

Το χρειαζόμουνα αυτό το γραμματολογικό διάλειμμα, και νομίζω κι εσείς, «υποκριτές αναγνώστες, παρόμοιοί μου κι αδελφοί μου». Βαριέστησα με τα κάλαντα και τα πολιτικά λόγια και το πνεύμα των εορτών. Φεύγουν μεθαύριο και οι καλικάντζαροι, θα΄χουμε αναδουλειές. Εξάλλου δεν ήμουνα πάντοτε ένας ξυνομούρης στιφός και φαρμακόγλωσσος. Όπως μνημονεύει ο Μουφλουζέλης «εκτός από τον έρωτα μ’ άρεσει το μπουζούκι, μα εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά».

[επιδιορθωμένο κείμενο του 2004]

Εντέλει στους νεκρούς της Μαρφίν σταμπάρατε τους αυτουργούς ή όλα έγιναν για να ξεπεισματώσει ο Χρυσοχοΐδης; Ή τους ξαμολύσατε για να αποφύγετε κάτι άλλο, αλλούτερο και εχθρικό της βάναυσα χτισμένης φήμης σας;

Παρέλαση από φαραωνικές μούμιες στο Κάϊρο. Περσινά ξινά σταφύλια. Εμείς τσιμεντώσαμε την αρχή των Παναθηναίων, από τον Παρθενώνα σε μοδέρνο ασανσέρ.

Είν΄όλα ψεύτικα κι ας φαίνονται αλήθεια.

Υποθέτω πως επειδή ο ιδιωτικός τομέας της Νοσηλείας δεν νοσεί αλλά γνωρίζει πιένες με την πανδημία, καμία μητσοτακογενής κυβέρνηση δεν σκοπεύει να «χαραμίσει» σε κρούσματα covid-19 την ιδιωτική πρωτοβουλία και σε αυτόν τον τομέα. Οι κινήσεις αυτών των ανθρώπων (πάει πολύ να τους πεις «κυβερνήτες») περιορίζονται στο «αμόλα καλούμπα» αν σφίγγουν τα πράματα.

Το γενικό σχέδιο δράσης που βλέπουμε να ξετυλίγεται, έχει μια ουρίτσα καταγωγής από κάποιο αόρατο προεκλογικό πρόγραμμα. Οι υπουργοί τρέχουν στις διαταραγμένες επαρχίες και ενίοτε τάζουν μια έκτακτη χρηματοδότηση στους εμπόρους που έχουν φτάσει στο «αμήν». Ο σχεδιασμός — φαντασμάρες (και άρες μάρες κουκουνάρες) περί δημιουργίας προσωρινών χώρων νοσηλείας στα υπόγεια του Παλαί και του Βελλίδειου (ούτε κουβέντα να επιταχθούν ΟΛΑ τα περίπτερα της ΔΕΘ) παρέμεινε προσχηματικός και φασματικός.

Όλες οι ιδέες, καλές και επίφοβες, πάντως αδούλευτες, βρέθηκαν στο τραπέζι. Η κυβέρνηση ανέχτηκε μια σωρεία εισηγήσεων γερόντων και υπεργήρων σε άδειους δημόσιους χώρους για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Η νεολαία εκπροσωπείται επαρκώς από τυπάδες που οργανώνουν πάρτι και καταγγέλουν που δεν αφαιρέθηκε ο Κουφοντίνας από τη λιστα των κρατουμένων και ζητούν κάτι εξεγερτικά να μη μπαίνει αστυνομία στο φέουδό τους και άλλα. Ξεχνώντας πως οι φοιτητές που γέννησαν τους σημερινούς μπλαζέδες δεν κώλωσαν που τους πίεζε το σπουδαστικό της Ασφάλειας και τράβηξαν τα πάνδεινα σε ένα βραχυκυκλωμένο περιβάλλον από φοιτητές–παγκολίνους, και άλλα δεν λέω.

Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν θα πέσει όπως συνήθως έπεφτε λόγω Αποστασίας ή του Πατέρα με τις πολλές καραβάνες στην Κατοχή. Κανέναν δεν ακούω να αρνιέται τεκμηριωμένα πως δεν είναι στην εξουσία κάποια Δεξιά Κυβέρνηση, αλλά ένα κυβερνητικό ζελέ από απολίτικους κολλητούς του Αρχηγού. Και θα ήταν παρηγοριά εάν ο Σύριζα εκπροσωπούσε κάποια δόση κεντροαριστεράς και όχι ένα Αρματολίκι παλαιού δεκαπενταμελούς.

Η παρούσα κυβέρνηση στην εξωτερική της πολιτική αποφάσισε να επιστρέψει στα χρόνια του Πιουριφόι και δηλώνει έτοιμη να συμπαρασταθεί στον Μπάιντεν, έναν τύπο  γεννημένον με τον εμβρυουλκό της Θεωρίας των Δύο κόσμων. Μη περιμένετε λοιπόν πολλά ευρηματικά για να ηρεμήσει το εσωτερικό μέτωπο. Μας απειλεί η αυταρχικότητα, ο Μπαλσοναρισμός και πάρτε το χαμπάρι. Αυτοί που κατέχουν δημόσια πόστα, δουλεύουν με εντολές άνωθεν, που κι αυτές είναι σιβυλλικές:

Oh, show me ’round your snow-peaked mountains way down south/ Take me to your daddy’s farm/ Let me hear your balalaikas ringing out/ Come and keep your comrade warm

Βλέπω σύντομα εκλογές, καθώς ο πρωθυπουργός χάιδεψε σκυλόπον, κι άμα πάει στην Λιβύη, είναι βολικό να τις μπουμπουνίξει, ως ηγέτης-αρχιστράτηγος. Απέναντί του θα έχει μία σύναξη αγροφυλάκων, που ο καθένας προστατεύει το χωραφάκι του. Επομένως, εφ όσον ένωση της αντιπολίτευσης είναι απραγματοποίητη, να περιμένετε ενδοδεξιό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που θα επιτρέπει στον κύριο Κυριάκο esq, να παραπονιέται σαν τον Ζίγδη που τον έγδυσαν και δεν το πήρε είδηση. Βλέπετε, η αβέρτα χρηματοδότηση δικαίων και αδίκων είναι η φτηνότερη και άμεση λύση.