Author: Πετεφρής

20 Ιουνίου, ώρα 23:02, αλλά του έτους 1978, συνέβη στη Θεσσαλονίκη ο μέγας σεισμός, πάνε χρόνοι 43.

Αλλά προηγουμένως η πόλις είχε περάσει ουκ ολίγες δονήσεις, με πρώτη μια μονοκόμματη κι απότομη του 1975. Ήμεσθεν σε μία παρέα Μητροπολίτου Ιωσήφ και παίζαμε με μία οχτάρα κινηματογραφική λήψεως. Θα υπάρχει ακόμη η καημένη η ταινία πουθενά.

Τέλος Μαΐου του 1978, έδωσε της πόλης και κατάλαβε ένας πιο σοβαρός σεισμός, μετά από αλλεπάλληλους. Γανωμένοι και συνυπάρχοντες με θρασείς και φοβίτσους, ξέραμε την τεχνική: διαβατήρια στα δόντια, αυτοκίνητο και φευγιό. Συνήθως με την τότε οικογένειά μου, καταλήγαμε Αγροσυκιά για διανυκτέρευση. Με ιδιαιτερότητες βέβαια. Διότι, επιστρέφοντας την επομένη από το χωριό, δέχτηκα βραδιάτικα ένα τηλεφώνημα μιας κοπέλας με την οπoία είχαμε μια καλημέρα. Ήθελε να μάθει αν ήμουν πληροφορημένος πως την άλλη μέρα το πρωί, ένα πλήθος υποψηφίων θα έπρεπε να βρίσκεται στην Αθήνα, όπου θα μας ξεσκόνιζε μια επιτροπή της «Ελληνικής Εταιρείας» για να πάει ένα άτομο υπότροφος σε ένα Ινστιτούτο του Γιορκ, να σπουδάσει Αναστηλώσεις ή ξερωγώ. Δεν ήμουν πληροφορημένος. Και βέβαια ήμην αδιάβαστος. Αλλά ήμην νέος και αυτά τα θεωρούσα λυτρωτικές διοσημείες. Ευθύς άφησα τον οίκο και με το Κατρέλ «Αριστείδης» λίγο πριν τα μεσάνυχτα, πέταξα προς Αθήνα, όπου και βρέθηκα πρωί, σε ένα δωμάτιο ολίγων δεκάδων ατόμων, συνυποψηφίων, μερικών μάλιστα φίλων ανάμεσά τους. Δεν ξιππάστηκα που κανένας δεν με ειδοποίησε. Στην Επιτροπή, ήσαν ο Μπούρας, ο Τραυλός, ο Δημακόπουλος (πρώτος υπότροφος, προ διετίας) ο Ζίας και δεν θυμάμαι άλλον. Εξετάστηκα και γύρισα στην πόλη που ανησυχούσε από το τρέμουλο. Φθίνοντος του Μαΐου, πληροφορήθηκα πως ήταν η σειρά μου για το Γιορκ.

Ο μήνας Ιούνιος ήταν ταραγμένος — πολλές δονήσεις. Όργωνα το βαθύπεδο των μυγδονικών λιμνών, πήγα και στη Θάσο για αποτυπώσεις οικοπέδων, ως τυπικός μπλοκάκιας της Υπηρεσίας, είδα και τον Καλοκύρη και κάναμε θαλάσσια λουτρά στην σκάλα Ποταμιάς, και επιστρέφοντας, πέρασα από την βόρεια όχθη της λίμνης Βόλβης. Το κτίσμα που είχαμε πρωτοδεί με τον Σταμάτη να κείται βυθισμένο στο χωριό Μεγάλη Βόλβη, είχε βγει ένα μέτρο από τα νερά — τζάμπα πριν εφτά χρόνια το μετρούσαμε με μάσκα και αναπνευστήρα. Ερεθισμένος από το φαινόμενο, πήρα τον δρόμο του κυρΓιάννη Κατακουζηνού και από τους Κρητικούς (τανύν Προφήτη) ανέβηκα Γερακαρού (Ζαβερνίκεια) και κατέληξα στην βρύση Φοσκίνα, έξω της Σουρωτής, κάποτε χώρας των Φουσκούλων, όπου η μοναδική βυζαντινή του βρύση είχε πλημμυρίσει τον τόπο από άφθονο νερό που ξεχείλιζε. Ο τόπος έμοιαζε έτοιμος να σκάσει σαν κολοκύθα. Επιστρέφοντας, τηλεφωνήθηκα με μέλη της παρέας που ήξερα πως συχνά συνεδρίαζαν με τον Μάρτη στο Υπουργείο για να λάβουν κάποια μέτρα. Η έκπληξη ήταν πελώρια. Οι σύνεδροι την είχαν κάνει, αγόρια και κορίτσια, μηχανικοί και συβουλάτορες, για τα εξοχικά τους στην Χαλκιδική. Πάλι κανένας δε με είχε ειδοποιήσει. Άρα, κατέληξα, ήμην είτε αναλώσιμος, είτε πιστευαν πως «ήξερα, αλλά δεν μιλάω».

Πέρασε το βράδι με κούνια μπέλα και το πιο λανθασμένο πρωτοσέλιδο στην ιστορία των σαλονικιών εφημερίδων: γιατί η δόνηση δεν ήταν προσεισμός. Πήρα όθεν την τότε  οικογένειά μου, μπήκαμε στον «Αριστείδη» και από Κούσκουρα ευθύναμε το τιμόνι στην θερινή Κορωνίδα της Μαρτίου, όπου έπαιζε το «Πυρετός στο Αίμα» του Καζάν, με Νάταλι Γουντ και Ουώρεν Μπίτι. Στην έξοδο από Μητροπόλεως αιφνιδίως πέτυχα τον Γούφα που ήξερα πως ψάρευε στις ακτές της Ζαγοράς πηλίου παρέα με έναν γάτο που τον έτρεφε με τις ψαριές του. Συμφωνήσαμε να τηλεφωνηθούμε και ηύθυνα το τιμόνι στη Μαρτίου, κάτωθι ενός γιαπιού γωνία με Ναταλίας Μελά και μπήκαμε σινεμά. Είχε δεν είχε τριάντα νοματαίους.

Με τα πρώτα καρέ του «προσεχώς», οι εκατέρωθεν πολυκατοικίες όλολυξαν, τα ρετιρέ των πλησιάστηκαν, ένας απαίσιος τριγμός ακούστηκε και μία κιτρινη σκόνη απλώθηκε στο σινεμά, στην όλγας και στην πόλη. Βγαίνοντας ταχύπτεροι, παρακινούσαμε τους τριάκοντα να μας ακολουθήσουν, αλλά είχανε ζαρώσει. Το οδοιπορικό μας περιελάμβανε στάση στην κατοικία προς άγραν χρημάτων και διαβατηρίων, είτα Αγροσυκιά, και βλέπουμε. Από την Κορωνίδα στην Κούσκουρα, ώρα μία. Στο διαμέρισμα όλα είχαν αλλάξει θέση, ειδικά το γραφείο με τις βιβλιοθήκες — είχε λαλήσει το Κρακατόα. Διαβατηριαζόμαστε, αρπάμε από ένα τσαντικό και βουρ για Αγροσυκιά. Ψυχή ζώσα, μετά το Βαρδάρι. Ένα Φάιηκ νιού κυκλοφορούσε: πως η Έσο πάπας πήρε φωτιά ωσάν το Κορδελιό στο οικείο τραγούδι. Άρα, καθώς δεν υπήρχε περιφερειακή, επιστρέψαμε μέσω της πόλης προς Φοίνικα. Στο δρόμο (άλλη μια ώρα) καταυγάζονταν από προβολείς η πολυκατοικία άνωθι του «Νίκου» και με τους συνοδηγούς, ανταλλάσσαμε τερατολογίες. Στο πίσω κάθισμα ενός αμαξιού, ο Γιώργος Κάτος με γουρλωμένα μάτια, καθώς δούλευε στη Ναυαρίνου την καινούργια φωτοσύνθεση και η πόρτα μάγκωσε και τον έπιασε άγχος.

Άλλες δύο ωρίτσες ως το Φοίνικα, αλλά πλέον δούλευε η ιστορική τοπογραφία. Έκοψα αριστερά προς τα Πατριαρχικά, μετόχι Μπασίς και έτσι, φτάνω στα όρια του Αγίου Φαντίνου και πλακώνομαι στο στρατί της Καρδίας και αντίς Χαλκιδική, προσεγγίζω Μονοπήγαδο-Άγιο Αντώνιο, έρημα χωριά κατά τες δύο αχάραγα. Αλλά μας κινούσε περιέργεια και αγωνία για φίλους και συγγενείς, οπότε από ρωμαϊκό παράδρομο φτάνω άνω Περαία και στην παραλία έβραζε ο τόπος από κόσμο, καβούρια, καλαμπόκια και ουρά στα δημόσα τηλέφωνα. Οι οικογένειες αποδείχτηκαν υγιείς, οπότε και επί πέντε αξέχαστες μέρες ανεβοκατέβαζα φίλους και γνωστούς σε Αθήνα, Αγροσυκιά, Χαλκιδικές και άλλους προορισμούς, ώσπου, με τον Αλέξανδρο Ίσαρη και τον αδελφάκο μου, κατεβήκαμε Τορώνη όπου περίμενα την Αυστραλιανή αρχαιολογική αποστολή με τον «Αριστείδη» φορτωμένο με τεσσάρων καμηλών μάννα και ακρίδες και ένα ψυγείο και η Θεσσαλονίκη κόντεψε να μπατάρει, αλλά ορθώς μας λένε μπαγιάτηδες — όλο λόγια είμαστε και επιβιώσαμε.

H μόνη χαρά που διατηρείται μέσα μου, εν μέσω σποραδικών ειδήσεων και της γνωστής πλέον σύγκρουσης κυβερνητικού Καλατραβισμού με την αντιπολιτευτική βαρεμάρα, είναι πως ο Δένδιας, υπουργός, συνεχίζει τη δουλειά του, μπαίνοντας στο ρουθούνι των Γερμανών και ορίζοντας την περίμετρο που επιτάσσει το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Ξέρετε, προ ημερών, άρχισε ένα γαϊτανάκι από τα προσυμφωνημένα, πως οι «ηγέτες» δύο συμμάχων κρατών που το ένα ζαρώνει και το άλλο αλυχτάει, συμφώνησαν (sic) να περάσουν «καλό καλοκαιράκι» με το να συνεννοούνται μεταξύ των, χωρίς να μεσολαβήσουν τετριμμένα στελέχη, όπως υπουργοί Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών, τα Επιτελεία του Στρατεύματος και η συνύπαρξη με ευρωπαϊκές δυνάμεις που περιπολούν σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Γιατί; Επειδή έτσι συνέστησε ένας απέναντι γουαναμπή Χαλίφης με έναν «δικό μας» Κάπο, ή Περονιστή, ή της φαμίλιας.

Πραγματικά δεν ξέρω πόσους νόμους και προφήτες παραβιάζει αυτή η «μιλητή» συμφωνία, καθώς αυτή η γενιά Μητσοτάκη θεωρεί προτεραιότητα να γεμίσουν όσο γίνεται, τα ξενοδοχεία. Εξάλλου, τώρα που κατάλαβαν που το πήγαινε ο πιλότος Μπάμπης ο Φλού, που σκότωσε τη γυναίκα του και σκηνοθέτησε ληστεία (αν του κατέβαινε να θυμώσει πιλοτάροντας το ελικόπτερο, ποιος ξέρει που θα το κάρφωνε) αλλά την διασαλευμένη χώρα δεν τηνε σώζει μήτε ο Τσιτσιπάς (ήδη στολίστηκε με δύο διαφημίσεις, της Ρεξόνα και των μακαρονιών «Μέλισσα») αλλά μήτε και ο εξοργιστικά εκτός ορίων υπουργός που ξαμόλυσε, παραμονή της έκρηξης των δασικών πυρκαγιών, ένα μεγαλόπρεπο επώνυμο πρόγραμμα φύτευσης εκατομμυρίων δέντρων για αναδάσωση αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να του ανακοινώσει ότι μάλλον τα έχει χαμένα.

Φυσικά, η Βουλή, μόλις ψήφισε ονομαστικά ένα «εργατικό» νομοσχέδιο που θα το υπονομεύσουν όσο τίποτε άλλο και οι ψοφοδεείς χρήστες του, πρώτοι αυτοί θα το παραβιάσουν και μη ρωτάτε το γιατί. Και ο Δένδιας θα δεχτεί τον πρώτο αποθαρρό, καθώς θα αισθανθεί πως δεν είναι πλέον απαραίτητος στην Κυβέρνηση που θα βολέψει τον απέναντι τραμπουκισμό με ένα σπασμένο τηλέφωνο. Την Κυρία Ελένη θέλει ο Ερτοχάνης — πάλι καλά που δεν ζήτησε σε κάθε κόντρα να οργανώνεται κοινή συναυλία υπέρ των δύο πονεμένων λαών.

Μερικές φορές οικτίρω εαυτόν για τις ιστορικές πηγές που χρησιμοποιώ. Στην περίπτωση Μητσοτάκη, έχω αποκαταστήσει την μοίρα του: συνεχιστής απαθούς πατρός, σε οικογένεια με παντοδύναμα θήλεια μέλη, στο πλαίσιο των αιώνων, στέκει καλύτερα ως τοπάρχης Πομερανίας ή δούκας του Έξετερ που φοβάται ενεδρεύοντα δηλητηριαστή ή την σκιά του.

Ξανάγινε, με το Κοτζιά να του ρίχνουν ένα επιθετικό γαύγισμα σύμμαχοι της προηγούμενης κυβέρνησης, τότε, με το ερείπιο της συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλά ως πότε θα προσποιούμαστε πως έχουμε κυβέρνηση; Όσο παίζει (απαντώ) η αντιπολίτευση την αντιπολίτευση.

Μερικοί αιώνες πίσω, ποτέ δεν έβλαψαν την ελληνική πολιτική. Η εκλογή Μπάιντεν είχε δημιουργήσει, με τις απανωτές δηλώσεις του, σχετικό ρίγος — τόσο καίριες ήταν οι θέσεις του. Τι γενοκτονημένοι Αρμένηδες, τι σωρεία ευνοϊκών για την  Ελλάδα θέσεων του «περιβάλλοντος», άσε την αδαμάντινη άποψη για τους S-400.

Mε το λέγε-λέγε, οι επιχώριοι δημοσιογράφοι έστησαν την τρελή αποκριά τους: ο γέρος δε μασάει τα λόγια του, είναι κοφτός, σπαθάτος και θέλει να ακυρωθεί κάθε επιρροή του Τραμπισμού στο αμερικάνικο όνειρο. Ο Μπάιντεν κατεβαίνοντας στην Ευρώπη, θα επηρέζε αρνητικά τους ρεμπεσκέδες Ευρωπαίους, τους ατακτούντες Οθωμανούς, άσε πόσο θα έτρεμε ο Πούτιν και οι νυχτεριδοβάτες μυστικοπαθείς Κινέζοι.

Αυτή τη φορά, δεν υπήρξαν πυροτεχνήματα, νέα δόγματα, σάστισμα της διεθνούς κοινής γνώμης για κάποιο new deal. Τα αποτελέσματα των συναντήσεων Μπάιντεν δεν κοινοποιήθηκαν ευρέως, δεν έπεσε ρουμπατσίνα, το ΝΑΤΟ ήταν στα ντουζένια του, όχι ως επιβεβαίωση μιας συμμαχίας ατράνταχτης, αλλά ως αντάξιο απολειφάδι ενός yesman ονόματι Στόλτενμπεργκ, που μόνον με τον αλήστου μνήμης Ντάισελμπλουμ μπορούσε να συγκριθεί. Η Ευρώπη, τον χαβά της: καλοπληρωμένοι των Βρυξελλών, ενίοτε με πλαστά διδακτορικά, γκαφατζήδες συχνότατα και τα σπασμένα αγγλικά των να κρύβουν την ανικανότητα να εκφραστούν στη γλώσσα των προγόνων τους.

Ας λησμονήσω τις ημέρες στην γηραιά Αλβιόνα, επιστρέφοντας σε τρεις από τις συναντήσεις που προαναγγέλθηκαν και ολοκλήρώθηκαν.

Μητσοτάκης- Ερτοάν

Ο Μητσοτάκης αναγνωρίστηκε ως «σύμμαχος» και τον είπαν «κύριο». Το ρεζουμέ ήταν εκρηκτικό: τόσον ο χαλίφης, όσον και ο Κρητικός ηγέτης δεν εμπιστεύονται την γραφειοκρατία τους. Μόνοι τους θα ιδρύσουν σταθμό με σήματα Μορς, βοηθούμενοι από τις ικανότητες δύο ατόμων που εμπιστεύονται. Έμμεση αναγνώριση πως Ελλάς και Τουρκία υποφέρουν από ένα «Βαθύ κράτος» εκάστη, δομημένο από στρατόκαυλους, υπουργούς Εξωτερικών και άλλους επιδραστικούς, ενώ σε λίγο Τσίπρας και Μπαχτσελί θα παραστούν, ο μεν σε Γυμνοπαιδία, ο δε σε Σαραμπάντα του Ερίκ Σατί, διότι δεν είναι άξιοι για κάτι άλλο. Μπορεί να υπάρξει και κινηματογραφική συμπαραγωγή στο παράρτημα του στούντιο NU της Μπογιάνα, στους πρόποδες του λόφου Λανάρι.

Μπάιντεν- Ερτοάν

Ο Χαλίφης και σερίφης της Ανατολής, άφησε να κυκλοφορήσει απλώς μια διάδοση που δεν σημαίνει απώλειες αμερικανικού αίματος: άφκετέ μας να μείνουμε στο Αφγανιστάν, ώ γατάκια του πολέμου. Λέξη για Λιβύη, Αρμενία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, ΑΟΖ και άλλα  ανατριχιαστικά. Ο Πρόεδρος δεν έγινε γνωστό εάν αντέδρασε ή ήταν η ώρα να πάρει το δυναμωτικό του. Εάν το ελληνοτουρκικό μήνυμα ήταν «αμάν καλοκαιράκι χωρίς ντράβαλα», το αμερικανοτουρκικό ήταν «δε μας θέλετε εχθρούς, τζιμάνια, και βάλτε πλάτη για κανένα F-35». Μεγάλη επιτυχία και εδώ.

Μπάιντεν-Πούτιν

Αν η συνάντησή τους στην «ουδέτερη Ελβετία» γινόταν πριν πενήντα χρόνια, θα είχαν πέσει οι πρώτοι διηπειρωτικοί πύραυλοι σε Ουκρανία και χώρες της Βαλτικής. Αλλά προτιμήθηκε να ξεσκονιστεί η πολιτική Ντελάνο Ρούσβελτ για υποστήριξη των μεταναστών από Εσθονία, Λιθουανία και Λετονία που πίεζαν την Δύση να απεμπλακεί από τα γκούλαγκ. Ανταλλάχτηκαν καρφιά (υποθέτω) αλλά επιστρωμένα με πλαστικό, έως και αλατόσφαιρες στο κουτουρού. Γενικώς, η Λευκορωσία θα παραμείνει ρώσικη και αμείλικτη, καθώς όλοι χρειάζονται τον Λουκασένκο για μπαμπούλα ή μπάμπουσκα, ενώ η ρωσόπληκτη Ουκρανία δεν θα χάσει μήτε λέπι.

 Το μόνον της ζωής των αγκάθι…

…ήτοι το ενδεχόμενο να αλλάξει αφεντικό η Τουρκία, απειλώντας ισορροπίες από τα γερμανικά σύνορα των μεγαλύτερων και ψοφοδεέστερων υποκριτών της Ευρώπης (για Γερμανούς μιλάμε) έως έναν ντοβρουτζά στα «αμέριμνα» Βαλκάνια, (τρομάρα τους) που είναι μέλη του ΝΑΤΟ και κατά τη γνώμη μου, γέννησαν ένα ολοθούριο της στεριάς (το λέμε και «αγγούρι της θαλάσσης» ή και ψωλιάγκο) που δεν φαίνεται καθόλου ακίνδυνο.

Τόλμησε μια συναθλήτρια και χαρακτήρισε «άνθρωπο με μια γυναίκα δίπλα του» το θαμμένο στα εκατομμύρια του Ατζούν ζευγάρι, υπό τα κρόταλα και τα παινέματα όλων των ελληνικών καναλιών που εξαγριώθηκαν. Ως γνωστόν η ανωνυμία είναι ο φρικτός αντίπαλος σε κάθε ρηάλιτι και η Μαριαλένα θα επιθυμούσε ήδη να αποκαλείται άνασσα Κλημεντίνη-Βαλεντίνη ΝτεΚορασόν Μαρία ντε λας πλατας Σολιντάντ κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα, της οικογένειας Γοδεφρείδου Ντε Μπουιγιόν. Ο Σάκης, ως ρέπλικα του Γκάσμαν στον Μπρανκαλεόνε, αλλά της γενιάς των Ανζού-Ντελαφράγκα Δελαρός, την υποστήριξε.

Επί 18 μήνες, η Ελλάς ψωνίζει Ραφάλ, συγκροτεί λιμενική αντίσταση, σπεύδει στην Ευρώπη, χαίρεται που ξεκατσικώθηκε ο Τραμπ, και κυρίως πάνω στα τούρκικα πατήματα εφαρμόζει το δικό της καλαπόδι. Και μετά, ο Μητσοτάκης μίλησε με τον Ταγίπ. Και τι έβγαλε η κάλπη; Να περάσουμε καλό καλοκαιράκι, χωρίς να τρέχουμε στα ξένα γόνατα. Αυτό ήθελε ο Ταγίπ, αυτό κέρδισε. Στην Ελλάδα, εκτιμήθηκε πως αρκεί η συμβολή του Νίκου Μουτσινά, με το «καλό μεσημεράκι του». Κι αν επακουμβήσει κανένα σκάφος, μη μου τρέξεις, Ελλάς, στην Ευρώπη.

Μα τι μυαλό κουβαλάμε;

Στο πλευρό της στο ταξίδι αυτό [η Μαρία Γκράτσια Κιούρι του Ντιόρ] είχε τη σύζυγο του πρωθυπουργού Μαρέβα Μητσοτάκη, η οποία φρόντισε να την ξεναγήσει και να την κατατοπίσει σχετικά με την αξία που έχει η πρώτη ύλη στο ελληνικό ένδυμα, κάτι που κατ’ εξακολούθηση έδειχνε να κάνει ο οίκος Zeus+Δione που μέχρι πρότινος εκπροσωπούσε, χρησιμοποιώντας μετάξι από το Σουφλί και κεντήστρες μοναχές από την Κρήτη.

Θέμα Γ

Γ1. Γιατί, κατά τη γνώμη σας,

«Στον Σείριο δακρύσαν τα παιδιά

Και βάλαν από εκείνη τη βραδυά

Μια έγνοια στη μικρούλα τους καρδιά»;

Να απαντήσετε, αξιοποιώντας τρεις (3) διαφορετικούς κειμενικούς δείκτες του ποιήματος.

Θα ήσαστε ικανοποιημένοι/ες ή δυσαρεστημένοι/ες αν ζούσατε, όπως τα παιδιά στον Σείριο και γιατί;

(150-200 λέξεις)  Μονάδες 15.

Η ετήσια θυσία των μπαγιάτηδων

Bρεμμένη άνοιξη, το καλοκαίρι ενώπιον, στη Σαλονίκη, κατά τα γνωστά, ως δίκροκο τέρας, προς την Πολίχνη πνίγεται, στο ρέμμα Πανοράματος καίγεται. Μη σκιάζεστε στα σκότη — είναι μια πόλη που θεωρεί πως της πρέπει ως σύμβολο ο Μεγαλέξανδρος, κι ας την έχτισε ο φονιάς της μάνας του. Η πόλη αρκείται στη γκρίνια του Σίμου που δημαρχεύει δυτικά, σε ακαθάριστα οικόπεδα και κατεβασιές από το Ρετζίκι, εκεί που ο Τζέκης Αμποτ έψηνε καφέ στον επισκέπτη σουλτάνο με καύσιμη ύλη ένα μάτσο οθωμανικές μπαγκανότες. Εν τούτοις, από τα μυλοτόπια έως τη στροφή Ασβεστοχωρίου υπάρχουν κτίσματα του μεσαίωνα επτά αιώνων που δεν τα πείραξε καμιά πλημμύρα. Και το Ελαιόρεμμα ανατολικά, συμπίπτει με την περιφερειακή τάφρο της οποίας την γέφυρα στουμπώσαμε για να φαίνεται κεχαριτωμένη, με μια ταμπέλα νααα, με το συμπάθειο.

Η υποκρισία στο φόρτε της

Ως έθνος Ανάδελφον, πάσχουμε από γλαύκωμα. Διαθέτουμε μετανάστες και αποδήμους, δεν γουστάρουμε τον μόνο τρόπο που έχουν τα έθνη να πληθύνονται (με την συνύπαρξη και την αφομοίωση «ξένων») αλλά είμεθα μανούλες ρίχνοντας βαριές ευθύνες στις γυναίκες της χώρας, διότι, λέει, τους έρχεται να γεννήσουν μετά την Τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Εν τω μεταξύ, οι μισητοί «άλλοι» με τους οποίους συγκατοικούμε, μυριάκις πτωχότεροι και εθιμικώς πολύτεκνοι, γεμίζουν το νεοελληνικό ανεκδοτολόγιο με πλήθος καλαμπούρια. Για την παρουσία ιερωμένων, δε μιλώ. Απαιτείται εμπεριστατωμένη διατριβή σε ένα από τα ολιγάνθρωπα πανεπιστήμια της χώρας.

Θεία κωμωδία

Ακατάσχετος γέλως με κυριεύει όποτε απειλείται συνέντευξη Τσίπρα σε ένα καναλι, ητοι παρουσία του ως συνοφρυωμένου αγωνιστή. Βέβαια, το σωστό χάχανο συμπληρώνεται όταν ο «μοιραίος της Ημέρας» πρωθυπουργός, ακολουθώντας μια προβλεπόμενη ετικέτα, απαντά σε ερωτήσεις παιδιών. Δεν μπορείτε να αντισταθείτε στην θεωρία μου πως ο πολιτικός κόσμος πειθαρχεί στο ποίημα του Καβάφη για τα Κεριά.

Το θεώρημα της φούσκας…

…ή το «αρχαιολογικό παραδοξο»: αρχαιότητες ευρισκόμενες και μεταφερόμενες από οικοπέδου εις οικόπεδον, έχουσαι ογκομετρηθεί  πρό της μεταφοράς, εν τη επιστροφή των εις την δέουσαν θέσιν, διογκώνονται κατά 20-50% επειδή το συνδετικό υλικόν υπακούει στην Αρχήν «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας»

“Ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις της Αθήνας, καθώς η ποδοσφαιρική ομάδα της Β. Μακεδονίας παρουσιάστηκε στο EURO με φανέλες που έχουν χαραγμένα τα αρχικά της «Ομοσπονδίας της Μακεδονίας», ο υπουργός Εξωτερικών της γειτονικής χώρας, Μπουγιάρ Οσμάνι, ισχυρίστηκε ότι δεν προβλέπεται η αλλαγή ονομασίας από τη Συμφωνία των Πρεσπών   καθώς δεσμεύει μόνο τα κρατικά ιδρύματα.
Μιλώντας σε δημοσιογράφους σημείωσε, δεν υποχρεούνται η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του να μετατρέψει και να προσαρμόσει το όνομά της στη νέα ονομασία της χώρας. «Η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Μακεδονίας (FFM) είναι ένας ανεξάρτητος και μη κερδοσκοπικός οργανισμός που είναι εγγεγραμμένος στο Γενικό Μητρώο ως ένωση και ως εκ τούτου δεν χρηματοδοτείται από το κράτος. Η Συμφωνία των Πρεσπών αναφέρεται σε ιδρύματα που λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση», τόνισε χαρακτηριστικά.
Ενώ πρόσθεσε πως, «από τη στιγμή που η FFM δεν λαμβάνει λεφτά από το κράτος, δεν έχει υποχρέωση να προσαρμοστεί στη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι κωδικοί των εμπορικών σημάτων βάσει της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι οι εξής: κωδικοί MK και MKD. Κάποιοι ρωτούν γιατί δεν χρησιμοποιείται ο κωδικός NMΚ (NorthMacedonia), αλλά αυτός ο κωδικός ορίζεται μόνο για τις πινακίδες των αυτοκινήτων, σύμφωνα με τη Συμφωνία Πρεσπών».
Για το επίμαχα αρχικά στις φανέλες των ποδοσφαιριστών της Βόρειας Μακεδονίας αλλά και για προκλητικές αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας, Μουάμεντ Σεϊντίνι, υπήρξαν αντιδράσεις τόσο του υφυπουργού Αθλητισμού της Ελλάδας, Λευτέρη Αυγενάκη, όσο και της ΕΠΟ προς την UEFA, αλλά και επιστολή διαμαρτυρίας του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια προς τον ομόλογό του της Βόρειας Μακεδονίας.”

Αυτά, οι “ειδήσεις”

O υπουργός εξωτερικών της «Βόρειας» Μακεδονίας, πρώτη φορά ξεθαρρεμένος μετά τις Πρέσπες, σέρβιρε ένα αναψυκτικό που προκαλεί βήχα: κατ΄αυτόν, η συμφωνία των Πρεσπών αφορούσε μόνον κρατικούς θεσμούς, ινστιτούτα, δημόσιες επιφάνειες. Επομένως, μια μη κυβερνητική οργάνωση, ομάδα, ομοσπονδία, έχει το ελεύθερο να βαφτίζεται όπως της γουστάρει.

Στάλθηκαν μερικά τηλεγραφήματα από την αξιοθρήνητη ελληνική πλευρά (ακόμη και ο αγγλοθρεμμένος Δένδιας την πάτησε) και η κοινή γνώμη στράφηκε, ως εικός ενάντια στον Κοτζιά και στον Σύριζα. Οι πραγματικοί συντελεστές αυτής της αηδίας, δεν υπάρχουν πουθενά: μήτε η Πέμπτη φάλαγγα των εν Ελλάδι ψευοδικαιωματιστών, εκείνος ο αθόρυβος «μεσολαβητής» και οι υπόλοιποι που νόμισαν ανακουφισμένοι πως ξεμπερδέψαμε με το «όνομα» που ήταν «η τελευταία τρύπα του Ζουρνά». Είναι σα να βλέπω εν εσόπτρω τι πρόκειται να συμβεί: οργίλα ψηφίσματα «φορέων». Οι χειριστές των Πρεσπών της εποχής, σκίζουν έκπληκτοι τα κολλαριστά των υποκάμισα και τραυλίζουν κάτι περί παρερμηνείας που είναι ανατάξιμη. Η κυβέρνηση αιφνιδιάζεται, αλλά δεν αντέχει και από χαρά κατουριέται στο βρακί της από ευδαιμονία: οι εκλογές που θα έρθουν θα μπήξουν τον Σύριζα βαθέως στον μπαχτσέ με τα κολοκύθια. Οι βολές και τα τροχιοδεικτικά περί προδοσίας στο πλαίσιο μιας οργής, πάνω που επίκεινται σύνοδοι του ΝΑΤΟ και αναμέτρηση τάχα «φωτός και σκοτους» αλληθωρίζουν και κρύβουν πως η φανέλα στην εθνική ομάδα της γείτονος είναι μια διαπίστωση χαμένη στις λεπτομέρειες, κι όχι μια θρυαλλίδα που άναψε και θα προκαλέσει αιμορραγίες.

Τις ελληνικές αντιδράσεις τις περιμένω κατά τα γνωστά: υποκριτικές, με έναν στεναγμό ανακούφισης των «αρμοδίων» και αμέτρητα τηλεφωνήματα στο αυτουργό Πάιατ που θα ηρεμεί τους τρέσαντες επισήμους. Κανένας δεν θα σημειώσει πως οι δύο αγκιοτάτορες της νέας «ομοσπονδίας» είναι Μουσουλμάνοι και πως ακόμη και η τουρκική «Μαύρη χειρ» θα μπορούσε μια χαρά να συντονίσει κι αυτήν την δράση, ενώ επίκειται συνάντηση Ερτοάν με τον πρωθυπουργό που πλέει στην μακαριότητα και δυστυχώς δεν έγινε υπάλληλος τραπέζης ως πολύ επιθυμούσε.

Οι οξύθυμοι θα απαιτήσουν δικαιοσύνη, ασφαλιστικά μέτρα, κλείσιμο συνόρων και άλλα έπεα πτερόεντα, αλλά οι επίσημοι δεν θα τολμήσουν να ψελλίσουν καμία διαμαρτυρία, και δεν εννοώ το εσωτερικό μέτωπο.

Πάντα θα μένω κόγκολος με την σχεδόν κινέζικη εμμονή του Δημοσίου σε αναγραφές αργιών, και άλλων διαλειμμάτων του κράτους και της κοινωνίας. Τέτοια λεπτολογία αν διέθεταν οι αρμόδιοι σε πολλά, η χώρα θα πλάνταζε στο ήχο των κερμάτων.

“Σημειώνουμε πως η Ημέρα του Αγίου Πνεύματος 2021 είναι επίσημη αργία για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τους τραπεζικούς υπαλλήλους.

Σύνοδος ΝΑΤΟ. Συνήθως, μια κατάφαση μεταξύ συμμάχων, σε προεπιλεγμένη και συμφωνημένη ατζέντα. Επίσης, μια πυροσβεστική μάνικα, δια παν ενδεχόμενον: πρόκειται για επαφές, σε ανώτατο επίπεδο, ανά δύο, των κρατών μελών, είτε για να ρυθμιστεί ένα θέμα, είτε για να ανταλλαγούν χειραψίες, όπως στην περίπτωση Ελλάδας-Τουρκίας.

Το ενδιαφέρον αυτή τη χρονιά, έγκειται στο αλμπενί που θα επιδείξει ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Έχει ενημερωθεί από μέρος της Δημοκρατικής πτέρυγας των ΗΠΑ, Μενέντες και έτσι, που θα αγωνιστούν να εγκαθιδρύσουν, όχι χωρίς μουρμούρα, ένα deal που δεν έχει επίθετο ακόμη, αλλά ο Μπάιντεν πολύ θα ήθελε, φεύγοντας, να χαρακτηριστεί «καινοτομικό», «ο Μπάιντεν έσφιξε τα λουριά», «νέος άνεμος» και τα παρόμοια.

Αυτή τη φορά, ο Πούτιν, από εφέτος στο στόχαστρο της παγκόσμιας κονίστρας, θα συναντήσει τον Μπάιντεν για να μετρηθούν προκειμένου να γράψουν εκτιμήσεις οι σύμβουλοί τους, εκτιμήσεις ρεαλιστικές. Και, προς γενική έκπληξη των πάντων, η άλλη συνάντηση που επίκειται και η Ελλάδα τείνει να το ευχαριστηθεί, είναι η μάλλον σύντομη συνάντηση Μπάιντεν-Ερτοάν.

Στο βάθος του καιρού όπου οι μεγάλες προσδοκίες, είναι να ανασταλεί η περιφορά της πολιτικής ρουλέτας: ο μεγαλύτερος στρατός πλην ΗΠΑ, της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, κάνει από την εκλογή Τραμπ και δώθε, τα δικά του. Ο Γκιουλέν διώκεται και ως όνομα, οι πληγές του πραξικοπήματος χαίνουν, οι S-400 παρόντες και θα λείψουν με βαρύτατα ανταλλάγματα, η Τουρκία του ΝΑΤΟ απλώνεται πέραν την συνόρων της και όποια τρέλα σοφίστηκαν οι πασάδες συζητιέται σοβαρά.

Ο Αμερικάνος δεν έχει το παζάρι στο μυαλό του, αλλά ο Τούρκος γι΄αυτό νοιάζεται. Και όταν ένας γέροντας ανταμώνει έναν ασταθή «σύμμαχο», τα μαντάτα κράζουν υπέρ μιας αναστολής στα πάντα. Δεν ματάγινε ΝΑΤΟική χώρα να φλερτάρει με την απέναντι ακτή. Από τη Λευκορωσία στα Εμιράτα και στη Λιβύη, η Τουρκία θορυβεί και έχει λόγους να πιστεύει πως θα την βγάλει φτηνά. Αν το μυαλό του Μπάιντεν είναι να προσέχει μη σκοντάψει σε κανένα χαλί, η υπόθεση θα θυμίζει μουσικό έργο του 17ου αιώνα.