Author: Old Boy

Στην καρδιά κάθε δίκης για δολοφονία, αλλά και στην καρδιά κάθε εξωθεσμικής πράξης εκδίκησης για δολοφονία, παραμένει η ίδια τραγική ματαιότητα: όσο και όπως και να τιμωρηθεί ο δράστης, το θύμα δεν γυρίζει στη ζωή, έχει χαθεί για πάντα, οι άνθρωποι που το αγαπούσαν μένουν με μόνη επιλογή να αγαπούν στη θέση του την τιμωρία, οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να το αγαπήσουν δεν θα το γνωρίσουν και δεν θα το μάθουν ποτέ.

Κοίτα, είπε. Ανακάλυψα ότι αν βάλεις αυτές εδώ τις λέξεις, σε αυτήν εδώ τη σειρά, με αυτές τις τέσσερις μικρές προτάσεις, σχηματίζεις ένα φτερό. Δεν με πιστεύεις; Να. Το βάζω στην πλάτη μου. Προτιμάς να το βάλω από την μια πλευρά ή από την άλλη; Μπαίνει όπου θες. Κοίτα πόσο δυνατό είναι. Απίστευτο, ε; Αλλά κανείς δεν μπορεί να πετάξει με ένα μόνο φτερό. Θα σκοτωθώ. Και δεν θέλω. Προσπαθώ χρόνια τώρα να ανακαλύψω εκείνες εκεί τις λέξεις, που αν τις βάλω σε εκείνην εκεί τη σειρά, οι τέσσερις μικρές προτάσεις τους θα σχηματίσουν και το δεύτερο φτερό. Και τότε … και τότε ποιος με πιάνει.

Τον έπιασε. Τον αγκάλιασε. Τον φίλησε. Έπαψε να ψάχνει το δεύτερο φτερό. Της έδωσε σε τέσσερις μικρές προτάσεις το φτερό που είχε. Το φόρεσε στην μέση της πλάτης της, στην σπονδυλική της στήλη. Άρχισε να βρέχει. Σε κάποιον άλλο ουρανό.

Όσο και αν για πάρα πολλούς -και σίγουρα για μένα- ο Επιτάφιος, αν όχι και ολόκληρη η Μεγάλη Παρασκευή, είχε αισθητικοποιηθεί, όσο και αν για πάρα πολλούς -και σίγουρα για μένα- ο Επιτάφιος είχε δευτερευόντως θρησκευτική διάσταση και αποτελούσε κυρίως ένα κομμάτι παράδοσης στo οποίo συμμετείχες επειδή θεωρούσες ότι σε αφορά και ότι είναι ένα μέρος της συλλογικής σου ταυτότητας το οποίο δεν θέλεις να απαρνηθείς, αλλά αντίθετα διατηρείς χρόνο το χρόνο τις ξεχωριστές σου αναμνήσεις απ’ αυτό, τόσο ώστε να γίνεται και μέρος της δικής σου ιστορίας, δεν παύει μέσα σε αυτήν την αισθητικοποιημένη ακολουθία της περιφοράς του Επιταφίου, με τα κεριά και τον κόσμο μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα, να διασωζόταν και ένα στοιχείο ήπιας κατάνυξης, ένα ίχνος δειλού δέους, ένα αχνό αποτύπωμα πνευματικότητας, μια υποψία ότι η ζωή είναι ένα όνειρο που το ονειρεύονται καλύτερα οι άνθρωποι όταν το ονειρεύονται όλοι μαζί, δίπλα δίπλα, κρατώντας στα χέρια μικρές φλογίτσες φωτός και περπατώντας σαν ένα σώμα, με θάρρος προς το σκοτάδι που αναπόφευκτα στο τέλος θα τους καταπιεί.

Ακριβώς τέτοια εποχή δέκα χρόνια πριν, στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας, η προσδοκία και επιδίωξη ήταν να επιτευχθεί για τα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης η μαζική συμμόρφωση, αποδοχή και εσωτερίκευση της αναγκαιότητάς τους, που επιτυγχάνεται τώρα για τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημικής κρίσης. Και η οικονομική κρίση παρουσιάστηκε ως ένας τομέας που δεν υπήρχαν περιθώρια για πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιρρήσεις, ως ένας τομέας όπου όσο αυτονόητα μονοσήμαντη ήταν η αιτία δημιουργίας του προβλήματος, τόσο αυτονόητα μονοσήμαντη ήταν η αποτελεσματικότερη μέθοδος αντιμετώπισής τους. Ένας αδυσώπητος επικοινωνιακός πόλεμος ενορχηστρώθηκε και εκτελέστηκε προκειμένου να πειστεί ένας λαός, πως το τι κάνουμε για να βγούμε από την κρίση είναι μονόδρομος. Από εκεί και πέρα, καμία άλλη αναλογία δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις και προφανώς υπάρχουν σημαντικότατες διαφορές ανάμεσά τους. Δεν θέλω δηλαδή να πω ότι το λοκ ντάουν είναι ένα ακόμη μνημόνιο που μας φορέθηκε, αλλά ότι η οικονομική κρίση παρουσιάστηκε ως ιός, η αντιμετώπισή του οποίου έπρεπε να αφεθεί στα χέρια των ειδικών και μόνο, ως ιός, για την αντιμετώπιση του οποίου κάθε άλλη πρόταση αντιμετώπισης δεν συνιστούσε μια δημοκρατικά ισόκυρη εναλλακτική, αλλά τρέλα, παράνοια, παιδισμό, άρνηση της μίας, μοναδικής και αντικειμενικής πραγματικότητας, τομέα που δεν σου έπεφτε λόγος βάσει της κοινής λογικής. Ποιος ξέρει, ίσως αν η μαζική συμμόρφωση του 2020 είχε επιτευχθεί το 2010, ακριβώς επειδή οι ειδικοί είναι οι μόνοι που ξέρουν, οι καμπύλες μας να είχαν επιπεδωθεί εγκαίρως και να τρέχαμε σε λίγα μόλις χρόνια με τις κοτσίδες μας ξέπλεκες στα λιβάδια, να το βγάζαμε από μέσα μας και να μαζεύαμε έτσι αρκετές παραστάσεις και εικόνες, ώστε, με γεμάτες πια μπαταρίες, στις αρχές του 2020 να μείνουμε σπίτι.

Δεν είναι πια τα σώματα.

Είναι τα αντισώματα, ηλίθιε.

Τα σώματα μόνο να σε μολύνουν μπορούν.

Τα σώματα επωάζουν την αρρώστια

κι αρρώστια είναι τα σώματα.

Μην ψάχνεις υγεία στην μυρωδιά τους,

μην ψάχνεις υγεία στην γεύση τους,

μην ψάχνεις υγεία στο άγγιγμά τους,

κι η υγεία είναι πάνω απ’ όλα

και πάνω απ’ όλα η υγεία.

Όλα τα άλλα έπονται.

Ή και εξαρχής περισσεύουν.

Καιρός να ποθείς αντισώματα.

Κοίτα πιο βαθιά μέσα σου.

Κοιτάξου με το μικροσκόπιο.

Κοίτα το κορμί σου ως μικροβιολόγος.

Κοίτα επιτέλους τον εαυτό σου επιστημονικά.

Κοίτα επιτέλους τον εαυτό σου τεχνοκρατικά.

Είναι ανεύθυνο να βλέπεις τα σώματα ως σκέτα σώματα,

όταν υπάρχει τόση επιστήμη μέσα τους.

Είναι ανεύθυνο να βλέπεις τη ζωή του κάθε ανθρώπου ως μοναδική,

όταν το κρίσιμο είναι οι καμπύλες, οι λογάριθμοι,

τα μοντέλα που τρέχουν, οι αντοχές των συστημάτων.

Οι περισσότερες θρησκείες μίσησαν το σώμα

και τις αμαρτίες που κουβαλούσε.

Έπρεπε να αρνηθείς το σώμα για να σωθείς.

Τώρα σειρά επιστημόνων και τεχνοκρατών,

τώρα σειρά του ανθρώπου του ορθού λόγου,

να εξηγήσει ότι το σώμα είναι ο εχθρός

και οι ιοί που κουβαλά.

Πρέπει να αρνηθείς το σώμα για να σωθείς.