Author: Old Boy

– Περπατάω κι ακούω από ένα παράθυρο ένα ζευγάρι να αντιδικεί. Με τι θεατρικότητα μιλάει η γυναίκα! Και πως χρωματίζει με την φωνή της την κάθε συλλαβή! Αλλά κι ο άντρας δεν πάει πίσω. Καταλαβαίνω ότι δεν αντιδικούν στα αλήθεια, αλλά προβάρουν διαλόγους. Κάποιος είπε κάποτε στους ηθοποιούς ότι ο μόνος τρόπος για να πείθουν τον κόσμο πως είναι ηθοποιοί είναι να μην μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι. Δεν τους βλέπεις σε μια ταινία ή σε ένα θεατρικό, δεν χρειάζεται να αναστείλεις τη δυσπιστία σου για να πιστέψεις ότι τσακώνονται στα αλήθεια, ξεκινάς λόγω αντικειμενικών συνθηκών από την υπόθεση ότι τσακώνονται στα αλήθεια και με πέντε χρωματισμένες ηχητικά συλλαβές έχουν αναστείλει την αληθοφάνεια.

– Δεν νομίζω ότι έχω δει ποτέ ζωντανά ηθοποιό να διαβάζει ποίημα ή κομμάτι πεζού και να μην με πιάσει η παρόρμηση να του φωνάξω «Γιατί, άνθρωπέ μου, γιατί; Γιατί το κάνεις αυτό στις λέξεις που διαβάζεις; Γιατί τους μεταφέρεις την οίησή και τον στόμφο σου; Γιατί τις γελοιοποιείς έτσι;».

– Κι ύστερα αυτό το συντετριμμένο κινητό στο δρόμο. Ποια επικοινωνία να πήγε τόσο λάθος; Ποιος κόσμος να γκρεμίστηκε μέσα σε λίγες λέξεις; Πώς γίνεται να ταξιδεύουν οι άνθρωποι σε τόσο διαφορετικά μήκη κύματος; Πώς μπορούν να απωθούν τόσο την αλήθεια του άλλου;

Όλα είναι σώμα.

Όλα είναι ένα σώμα γυμνό.

Όλα είναι η αλήθεια του γυμνού σώματος.

Όλα είναι ένα σώμα που βγαίνει μπροστά σαν γυμνή αλήθεια.

Σώμα οδόφραγμα σε όσους επιμένουν να χωρίζουν τα σώματα

βάσει χρώματος, φύλου, τάξης.

Σώμα που έχει ένα μήνυμα στην γυμνή κοιλιά του,

ένα μήνυμα στο καλυμμένο στόμα του,

κι ένα μήνυμα που κρατά με τα χέρια του ψηλά,

γιατί γυμνή αλήθεια δεν υπάρχει μόνο στα σώματα,

γιατί κάποιες σπάνιες φορές,

η πιο γυμνή αλήθεια μπορεί να καταφέρει να χωρέσει

ως καταστάλαγμα σε λέξεις.

Περπατούσε μέσα στο μυαλό του. Μέχρι που το μυαλό του εξαντλήθηκε. Άρχισε να περπατά μέσα στην καρδιά του. Μέχρι που τα πόδια του εξαντλήθηκαν. Η καρδιά του άρχισε να αυτοπερπατιέται. Τα πρώτα της δειλά αυτοβήματα γρήγορα έγιναν βάδην, μετά τροχάδην και στο τέλος από την πολλή ορμή η καρδιά έσκισε τη σάρκα του και βγήκε έξω. Ένιωσε αφιονισμένα ελεύθερη και άρχισε να θερίζει όποιον έβρισκε μπροστά της. Την σταμάτησαν αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα. Της ζήτησαν τα στοιχεία της. Δεν είχε στοιχεία, καρδιά ήταν. Ζήτησε την επιείκειά τους. Δεν είχαν. Θύμωσε. Τους θέρισε κι αυτούς. Άρχισαν να φιλούν ο ένας τον άλλο μέσα στην μέση του δρόμου. Εκείνη συνέχισε το δρόμο της, όλη τη νύχτα, την επόμενη μέρα και την επόμενη νύχτα. Μετά ξημέρωσε. Εκείνη δεν ημέρωσε. Έσταζε ολόκληρη ιδρώτα και ανάσαινε βαριά, καθώς την χτυπούσε πια ο ήλιος. Πείσμωσε. Τον θέρισε κι αυτόν. Άρχισε να φιλά άλλους ήλιους άλλων συστημάτων. Πολλαπλές κοσμικές εκρήξεις. Όλα θα ανατινάζονταν. Ακόμη κι εκείνη. Έτσι κι έγινε. Τα κομμάτια της από την έκρηξη πρόλαβαν να θερίσουν όποια άλλα κομμάτια έβρισκαν μπροστά τους την ώρα του τελικού χαμού. Ο κόσμος όπως τον ξέραμε είχε τελειώσει, αλλά ακόμη και τότε μπορούσε κανείς να διαισθανθεί ότι είχε επιβιώσει κάτι από τον παροξυσμό.