Author: Old Boy

Aν στον «Δαιμονισμένο Άγγελο» ο Άλαν Πάρκερ κινηματογράφησε το σεξ ως κάτι που σε βγάζει εντελώς έξω από τον εαυτό σου, ως κάτι που συντονίζεται με δυνάμεις που σε ξεπερνούν και των οποίων είσαι απλά ένα ενεργούμενο, όχι ως άνθρωπος πια, αλλά ως ένα άγριο, σκοτεινό και εκτός ελέγχου ανθρώπινο σώμα, αν στον «Δαιμονισμένο Άγγελο» η ερωτική σκηνή είναι σκηνή εγκλήματος, στο «Εξπρές του Μεσονυκτίου» ο αυνανισμός είναι σπαρακτικός, η αυτοϊκανοποίηση είναι ένα υποκατάστατο της αυτοματαίωσης, το φυλακισμένο ανδρικό σώμα δεν αντέχει να βλέπει το ελεύθερο γυναικείο σώμα τόσο κοντά του και τόσο μακριά του, τα γυμνά στήθη της κοπέλας σου στο τζάμι είναι σαν ποινή πάνω στην ποινή, το σπέρμα σου στο τζάμι είναι σαν κραυγή όχι μόνο απέναντι σε κάθε άδικη αλλά και σε κάθε δίκαιη φυλακή, η μαλακία που τραβάς σε βάζει εντελώς μέσα στον εαυτό σου, σε μια υπαρξιακή άβυσσο, καθώς σου υπενθυμίζει πως ζωή χωρίς ελευθερία, επαφή με σώματα και έρωτα, είναι βασανιστικό υποκατάστατο ζωής.

Είναι κι αυτοί οι πουκαμισάδες της Πατησίων, λίγο πάνω – λίγο κάτω απ’ την Χαλκοκονδύλη, είκοσι χρόνια τώρα τους βλέπω να είναι έξω από τα μαγαζιά τους και να κόβουν κίνηση, είκοσι χρόνια τώρα τους βλέπω να μεγαλώνουν, είκοσι χρόνια τώρα δεν με βλέπουν να μεγαλώνω, είμαι για αυτούς ένας ακόμη περαστικός που ανεβοκατεβαίνει την Πατησίων, είκοσι χρόνια και ποιος ξέρει πόσα ακόμα πριν οι ζωές τους και οι ζωές μας ένα πουκάμισο αδειανό, αδειανό από σάρκα, οστά, ζεστασιά κι εκείνη την αληθινή την πέραν της αλήθειας αλήθεια, ένα πουκάμισο βιτρίνας, ένα πουκάμισο με διαρκώς σβησμένη την αρχική του τιμή με παχύ μαύρο μαρκαδόρο και διαρκώς προσφερόμενο σε νέα τιμή σοκ.

Στο μυαλό μου η περίπτωση Μορικόνε αποδείκνυε πάντα τρία πράγματα:
1) Ότι (όπως συνέβη πχ και με την περίπτωση Θάνου Μικρούτσικου) μπορεί ένα έργο να κατοικεί στις πιο ψηλές κορυφές ας πούμε και ταυτόχρονα να έχει όχι απλά μαζική απήχηση, αλλά να είναι φαινόμενο μαζικής απήχησης και ταυτόχρονα μέρος της προσωπικής ταυτότητας του καθενός μας.
2) Ότι μπορείς να φτιάχνεις αριστουργήματα χωρίς να φοβάσαι να παίξεις, να γελάσεις, να γεμίσεις αυτό που φτιάχνεις με παραβάσεις από τους κανόνες, παρεκκλίσεις από τις νόρμες, βγάλσιμο της γλώσσας στην σοβαροφάνεια, ότι μπορείς να αντλείς έμπνευση από κάθε ήχο, ότι η μεγάλη τέχνη μπορεί να έχει και ως πρώτη ύλη την ευφορία μαζί με το δέος, ότι η ευφορία μπορεί να φτάνει σε επίπεδα δέους.
3) Ότι μερικές φορές η σπουδαία κινηματογραφική μουσική δεν είναι απλά μέρος της ταινίας που ντύνει, παίρνει την ταινία που ντύνει και την εκτοξεύει κάπου πολύ πολύ πιο πέρα από την εικόνα, τον λόγο, την ιστορία, όντας ταυτόχρονα εικόνα, λόγος, ιστορία, όλα κι άλλα τόσα.

Ακόμη και οι πιο αφοσιωμένοι πολέμιοι της οπλοκατοχής, δεν τολμούν καν να αρθρώσουν λέξη κατά του καταστροφικότερου όπλου στην Ιστορία: της ανθρώπινης καρδιάς. Κι έτσι ο κάθε μα κάθε ένας, δικαιούται να φέρει την καρδιά του, δίχως να έχει πάρει καν κάποια άδεια καρδιοκατοχής, δίχως να έχει εξεταστεί αν πληροί κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να την κουμαντάρει, με αποτέλεσμα οι καρδιές να εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθερες και να σαρώνουν στο πέρασμά τους άλλες καρδιές, μέχρι να σαρωθούν και οι ίδιες από άλλες καρδιές, μέχρι να γίνει κατανοητό πως, όσο χτυπούν καρδιές, οι χτύποι θα είναι χτυπήματα που θα σε χτυπούν και θα τον χτυπούν και θα την χτυπούν και θα τους χτυπούν και θα σας χτυπούν και θα μας χτυπούν, και θα συνεχίζουμε να χτυπιόμαστε πάνω στων καρδιών τις παραξενιές, στων καρδιών τις απείθειες, στων καρδιών τα πάτερν, στων καρδιών τις εξεγέρσεις, στων καρδιών τις επαναλήψεις, στων καρδιών τις μνήμες, στων καρδιών τις αυταπάτες, στων καρδιών την ύπαρξη, στην ύπαρξη τη δική μας, στην ύπαρξη που πάει χέρι χέρι με αιτήματα, με ανικανοποίητα και πόνους, στην ύπαρξη που όλο και κάτι άλλο θέλει, μέχρι να καταλάβει πως αυτό που θέλει δεν μπορεί ποτέ να το έχει, μέχρι να καταλάβει πως το περισσότερο που μπορεί να έχει είναι μια καρδιά που εξακολουθεί να χτυπά δυνατά και ενίοτε να χτυπιέται ακόμη δυνατότερα.