Author: Old Boy

Πόσοι άραγε ήξεραν και θυμόντουσαν από μόνοι τους, πριν το διαβάσουν ή το ακούσουν από τους δημοσιογράφους, ότι η Λιθουανία ήταν η φιναλίστ στα δύο προηγούμενα Ευρωμπάσκετ; Ας σκεφτούμε να είχαμε παίξει εμείς δυο σερί τελικούς Ευρωμπάσκετ. Δεν θα θεωρούσαμε ότι o κόσμος μας ανήκει, δεν θα θεωρούσαμε ότι αυτό μας καθιστά μια τεράστια ευρωπαϊκή δυναστεία, δεν θα θεωρούσαμε εν πάση περιπτώσει ότι είναι ένα επίτευγμα γνωστό σε όλους; Ακόμη και όταν το θυμηθήκαμε όμως, δεν συνυπολογίστηκε και τόσο στη συνολική εικόνα. Η Λιθουανία ήταν φαβορί επειδή εμείς ήμασταν στην πρώτη φάση χάλια. Αν είχαμε πάει στην πρώτη φάση καλά, έλα μωρέ ποια Λιθουανία, έλα μωρέ τι σημαίνει φιναλίστ των δυο τελευταίων διοργανώσεων. Έχουμε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας στο μπάσκετ, που μπορούμε να υποτιμήσουμε όχι μόνο όσους στέκει κατ’ αρχάς να θεωρούμε κατώτερους μας, όχι μόνο όσους σαν τη Λιθουανία είχαν επιτυχίες που εμείς δεν είχαμε τα τελευταία χρόνια, έχουμε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, που όταν τα παλιά καλά χρόνια της Εθνικής, έπαιζαν όλοι και ήταν όλοι στα ντουζένια τους, κι ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης κι ο Παπαλουκάς κι ο Ζήσης και η Ισπανία είχε σερί νικών με μεγάλες διαφορές, σερί νικών που μας κέρδιζε για πλάκα, και πάλι δυσκολευόμασταν να δεχτούμε ότι αυτοί οι τύποι είναι μια και δυο κλάσεις πάνω από εμάς. Υπό αυτή την έννοια έπρεπε μάλλον να φτάσουμε φέτος στον πάτο του πηγαδιού, έπρεπε να χωνέψουμε όλοι ότι δεν είμαστε αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί που νομίζουμε ότι είμαστε, ώστε να σπάσει επιτέλους το κακό σπυρί της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μας, και να αρχίσουμε να παίζουμε όπως μπορούμε, το οποίο στην περίπτωση ορισμένων παικτών μπορεί όντως να μεταφραστεί σε φοβερά και τρομερά.

Μερικές ταινίες δεν σε εκνευρίζουν απλώς, σε απελπίζουν, λες κάτσε ρε φίλε, εγώ ας πούμε γιατί να πρέπει να το υποστώ αυτό, οκ, λίγο κρατάει η ταινία σου, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, γιατί δεν έχεις τίποτα να βάλεις μέσα της ώστε να κρατάει πολύ, αλλά ακριβώς για αυτό, αυτό το λίγο κρατά αφόρητα πολύ, δεν αντέχεται άλλο το είδος σας, δεν αντέχεται άλλο το σινεμά τρόμου, ακόμη περισσότερο δεν αντέχεται αυτή η και καλά ανανέωσή του, αυτή η φρέσκια κι ανατρεπτική προσέγγισή του, αν το σινεμά τρόμου μιζάρει πάνω σε έναν λιγότερο ή περισσότερο απωθημένο αρχέγονο τρόμο, μια πολύ καλή ερώτηση είναι γιατί να πρέπει πάντα ο τρόμος να αφορά φαντάσματα, τέρατα, ζόμπι, πλάσματα της φαντασίας, μια πολύ καλή ερώτηση είναι γιατί κανείς δεν τολμά να φτιάξει μια ταινία τρόμου όχι πάνω σε καταστάσεις της φαντασίας, αλλά πάνω σε καταστάσεις πραγματικές. Η απάντηση βέβαια είναι τελικά προφανής, η προηγούμενη ερώτηση μάλλον δεν είναι και τόσο καλή. Το σινεμά τρόμου έχει σκοπό όχι τελικά να μας τρομάξει, αλλά να μας καθησυχάσει. Η πρόκληση μιας ταινίας τρόμου που θα σε τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν όντως, που θα σε τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν και εκτός οθόνης, με αυτά που συμβαίνουν σε σένα μετά τους τίτλους τέλους, παραμένει ισχυρή.