Author: Old Boy

Διαβάζω αναρτήσεις γυναικών οι οποίες αναφέρονται σε περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης που έχουν οι ίδιες υποστεί, καθώς και σχόλια άλλων γυναικών κάτω από τις αναρτήσεις, και υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής που μου κάνει εντύπωση: συμφωνούν ότι πρόκειται για κάτι όχι μόνο μη μεμονωμένο, αλλά για κάτι το οποίο έχουν υποστεί όλες μα όλες και μάλιστα αρκετές φορές.

Και κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου που βρίσκεται μέσα μου -όπως άλλωστε βρίσκεται και σε κάθε άλλο ετεροφυλόφιλο, προνομιούχο, λευκό, αρσενικό κάθαρμα-, αναρωτιέμαι αρχικά: αν η παρενοχλητική συμπεριφορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, αν η παρενοχλητική συμπεριφορά είναι τόσο πολύ διάχυτη ώστε να έχουν πέσει θύματά της όλες οι γυναίκες και δη όχι σπανίως, μήπως αυτό καταλήγει να είναι ένα επιχείρημα μπούμερανγκ που σχετικοποιεί την παραβατικότητά της και την απαξία της; Μήπως, με άλλα λόγια, κάτι τόσο διαδεδομένο δεν γίνεται να είναι και κάτι τόσο τρομερό;

Αλλά για να βρω ένα αντίστοιχο παράδειγμα, επί αιώνες μέρος της σωστής ανατροφής κάθε παιδιού λογιζόταν και το να τις τρώει από τους γονείς του -και δη από τον πατέρα του-, όποτε αυτοί το έκριναν σκόπιμο. Όλοι οι γονείς το έκαναν σε όλα τα παιδιά. Αυτό ήταν το φυσικό, αυτό ήταν το αυτονόητο, αυτό μάλιστα πολύ συχνά συνέβαινε με όχι κακή προαίρεση και για το καλό τους. Και μετά ο τρόπος που σκεφτόμασταν άλλαξε. Η καθολικότητα μιας νοοτροπίας και μιας συμπεριφοράς άρχισε να δίνει τη θέση της στην καθολικότητα μιας διαφορετικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς.

Οι κατεστημένες νοοτροπίες και συμπεριφορές δεν διαρκούν για πάντα. Έστω και με πολύ αργά βήματα δοκιμάζονται στο χρόνο, μεταβάλλονται. Όσα γίνονταν ως χθες, δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να γίνονται και αύριο. Αμφισβήτηση – σκανδαλισμός – απαξία – μεταβολή. Ναι, σε όλα αυτά. Και κατ΄εμέ εκείνο που ευαισθητοποιεί και αλλάζει συνειδήσεις, είναι πάντα ο λόγος που ειδικά εξηγεί κι όχι ο λόγος που συλλήβδην καταγγέλλει, ο λόγος που σε βάζει μέσα στο ειδικό τραυματικό βίωμα που ένιωσε ο φορέας του και όχι ο λόγος που προσπαθεί να σε βάλει σε θέση γενικής ενοχής, ο λόγος ο πρωτοπρόσωπος και όχι ο λόγος ο δια αντιπροσώπων, όχι ο λόγος ο ξύλινα συνθηματικός, όχι ο λόγος που μετατρέπει την ανθρώπινη εμπειρία, με όλες της τις αποχρώσεις, σε τσιτάτο, διακήρυξη, ιδεολογικό υποκεφάλαιο.

Δημοκρατία δεν (θα έπρεπε να) είναι το πολίτευμα που πορεύεται με τη λογική συντήρησης εσωτερικών εχθρών, κατασκευής εσωτερικών εχθρών και διαρκούς αναπαραγωγής νέων εσωτερικών εχθρών.

Δημοκρατία δεν (θα έπρεπε να) είναι το πολίτευμα που κάνει επίδειξη ισχύος, επίδειξη τσαμπουκά, επίδειξη βίας, επίδειξη καταστολής, επίδειξη ισοπεδωτικών τιμωριών, επίδειξη έλλειψης ανθρωπιάς και έλλειψης αντιστοίχισης με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Δημοκρατία δεν (θα έπρεπε να) είναι το πολίτευμα που για κάθε Ηριάννα που κρατά φυλακισμένη επειδή κάποτε ακούμπησε ή δεν ακούμπησε ένα όπλο, συνειδητά ή μη επιδιώκει, βάζοντας την μπότα της στον λαιμό της, να φτιάξει δέκα νέους ανθρώπους που θα θελήσουν να πιάσουν όπλο και να στοχεύσουν με το όπλο.

Δημοκρατία δεν (θα έπρεπε να) είναι το πολίτευμα που πριμοδοτεί την κατά μέτωπο σύγκρουση, τον αποκλεισμό, την περιχαράκωση, το εμείς και εσείς, το εμείς θα σας λιώσουμε με τους νόμους μας, τους δικαστές μας, τους νομοθέτες μας, τους μπάτσους μας, τα ΜΜΕ μας, την έννομη τάξη μας.

Δημοκρατία δεν (θα έπρεπε να) είναι τόσο η σημερινή όσο και οι προηγούμενες αποφάσεις για την Ηριάννα, δημοκρατία δεν (θα έπρεπε να) είναι τόσο η παλιότερη ψήφιση όσο και η τωρινή διατήρηση και μη κατάργηση των εξοντωτικών διατάξεων του τρομονόμου.

Η δικαστική εξουσία τελευταίο ανάχωμα στον λαϊκισμό. Βγάλτε λαϊκίστικα κυβερνήσεις – λαϊκίστικα ανθρώπους από τη φυλακή δεν θα βγάλετε. Υπάρχουν νόμοι, υπάρχουν διαδικασίες, υπάρχει τύπος. Ντούρα λεξ, σεντ λεξ. Ντούροι δικαστές κι εισαγγελείς επιστρέφουν σπίτι μετά από μια ακόμη σκληρή μέρα στη δουλειά, όπου δεν υποτάχθηκαν σε καμία εξωγενή πίεση υπέρ της ανομίας. Η δική τους δουλειά είναι η τήρηση των νόμων και όχι η κατάλυσή τους. Αν έκανε άλλωστε λάθος το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ας το βρει το δευτεροβάθμιο. Δεν είναι Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ δουλειά να το διορθώσουν. ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ δουλειά την έκαναν με γνώμονα τη συνείδησή τους, τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν, το νόμο. Διδακτορικά κι ασθένειες και τέτοια δεν είναι νέα στοιχεία, δεν περνάνε, νέα παιδιά είναι κι η μεν κι ο δε, αν τυχόν είναι αθώοι, θα αθωωθούν όταν έρθει η καλή τους ώρα, ας κάτσουν μέχρι τότε φυλακή, τι να κάνουμε δηλαδή.

Είμαστε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο, φανάρι, δίπλα ένα κόκκινο φρεσκοπλυμενο Jazz, ο οδηγός του, ένας κουστουμαρισμενος παππούς με προπολεμικά γυαλιά ήλιου, ζητά να κατεβάσουμε το παράθυρο να πει κάτι. Αντί για οδηγίες που να στρίψει ή επισήμανση ξεφουσκωμενου λάστιχου, λέει χαμογελαστα: “Μην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς Χριστός αγαπάει όλη την οικογένεια”. Τον ευχαρίστησα πολύ, αν μη τι άλλο για την ανάρτηση και τα λαικ.

Επειδή ωραία είναι τόσο η πλακίτσα όσο και να το παίζουμε ανοικτόμυαλοι, ακόμη ωραιότερο όμως θα ήταν να αντιλαμβανόμαστε ότι καμιά φορά η πλακίτσα γυρνά μπούμερανγκ και ότι γινόμαστε εμείς οι ίδιοι αστείοι όταν ανοίγουμε το μυαλό μας μόνο μέχρι ενός σημείου, επιλέγοντας να το κρατήσουμε από το σημείο εκείνο κι ύστερα κλειστό και κάνοντας χαβαλέ με αυτά που φοβόμαστε ή που εν πάση περιπτώσει δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, μερικές σύντομες σκέψεις:

1. Ο δυτικός άνθρωπος που ομνύει στον ορθό λόγο και στην επιστημονική εξήγηση του σύμπαντος έχει μήπως απορρίψει δια της επιστήμης του το ενδεχόμενο ύπαρξης εξωγήινων;
2. Εφόσον λοιπόν δεν μιλάμε για πλάσματα της φαντασίας και των παραμυθιών, αλλά για ένα ανοικτό ακόμη κοσμικό ενδεχόμενο, αναγνωρίζουμε στους τυχόν εξωγήινους το ενδεχόμενο να έχουν αυτοί την τεχνολογία που εμείς ακόμη δεν έχουμε και να μπορούν να επισκέπτονται τη γη;
3. Τους αναγνωρίζουμε το περαιτέρω ενδεχόμενο να έχουν την τεχνολογία που τους επιτρέπει να επισκέπτονται τη γη, χωρίς να γίνονται ντε και καλά αντιληπτοί από τα γήινα μέσα εντοπισμού;
4. Τους αναγνωρίζουμε την επιλογή, αντί να προσγειώνονται στην αμερικάνικη ενδοχώρα, να επιλέγουν άλλους προορισμούς, ή επειδή ταινίες για εξωγήινους κάνει μόνο το Χόλιγουντ, πρέπει να θεωρούμε γραφική οποιαδήποτε σκέψη προσγείωσής τους οπουδήποτε αλλού κι ο Υμηττός είναι μόνο για να βγάζουμε βόλτα τα σκυλιά;
5. Με άλλα λόγια μπορεί κανείς να αποκλείσει επιστημονικά ή με άλλον τρόπο το ενδεχόμενο να βρέθηκε όντως ένας εξωγήινος στον Υμηττό;
6. Κι αν όντως βρέθηκε, εμείς με τι ακριβώς κριτήρια θα γελάσουμε και θα απορρίψουμε τα λεγόμενά του ως αναληθοφανή και ως προϊόν ψυχικής διαταραχής του συνομιλητή του (όσων χρονών κι αν είναι αυτός);
7. Είναι η ανθρώπινη οίηση τόσο μεγάλη ώστε να θεωρήσει ότι αποκλείεται να έχει μια συγκεκριμένη ατζέντα ο εξωγήινος;
8. Κι εν πάση περιπτώσει, αν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και ο εξωγήινος έχει έρθει να συνομιλήσει με νέα παιδιά από τον πλανήτη μας, για ποια θέματα ήταν πιθανότερο να τους μιλήσει; Για το τάξι μπιτ και τον Μαριάνο Ραχόι;
9. Ξέρουμε αν έχουν ή δεν έχουν φύλα οι εξωγήινοι, αν μπορούν ή δεν μπορούν να τα αλλάζουν; Πόσο περίεργο είναι στη συναναστροφή τους με έναν άλλο πολιτισμό και ένα άλλο είδος πλασμάτων να συζητήσουν και να πειραματιστούν ακριβώς πάνω σε αυτόν τον τομέα;
10. Μήπως λοιπόν τελικά Δεξιά κι Αριστερά μαζί -η Δεξιά που χρησιμοποίησε το γεγονός για να μιλήσει για άτομα που χρειάζονται ψυχιατρικής υποστήριξης και η Αριστερά που χρησιμοποίησε το γεγονός για να εξοργιστεί και να τρολάρει- παρά τις διαφορές τους ενώνονται στον επαρχιωτικό τρόπο σκέψης τους ως Γήινη Δεξιά και ως Γήινη Αριστερά;

Στον Ασπρόπυργο οι ναζί έχουν βγει πάλι παγανιά και χτυπούν αλύπητα μετανάστες εργάτες. Το τσακισμένο και καταματωμένο πρόσωπο ενός εξ αυτών γεμίζει τον ψηφιακό μας κόσμο εκτός απο την φρίκη και με την υπενθύμιση ότι ο εφιάλτης είναι ακόμα ολοζώντανος, με την υπενθύμιση ότι κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει, τώρα, σήμερα, αυτή τη στιγμή, να γίνει με τον πιο κατηγορηματικό και εμφατικό τρόπο, ειδάλλως η «Κυβέρνηση της Αριστεράς» θα καταγραφεί σε αυτόν τον τομέα ως χίλιες φορές πιο απαλή, πιο αναποτελεσματική και πιο εμπράκτως αβανταδόρικη απέναντι στους ναζί από την κυβέρνηση του Σαμαρά, του Δένδια και του Βορίδη. Αυτοί όταν τα πράγματα έφτασαν στο αμήν αναγκάστηκαν κι έκαναν κάτι. Εσείς τι ακριβώς κάνετε, τι ακριβώς παριστάνετε, πώς ανέχεστε το χρυσαυγίτικο αίμα; Το πρόσωπο του ανθρώπου αυτού ας το νιώσουμε ως ευθύνη όλων μας, ειδάλλως θα ακολουθήσουν πολλά χειρότερα. Καμία απολύτως άλλη ανοχή στους χρυσαυγίτες εγκληματίες.

Για να βρεθεί η Εθνική στο μουντιάλ του χρόνου, χρειάζεται να συντρέξουν τέσσερεις διαφορετικές προϋποθέσεις:

1. Να πάει η ίδια καλά στα δύο τελευταία παιχνίδια.
2. Να μην πάει η Βοσνία καλά σε ένα τουλάχιστον από τα δύο τελευταία παιχνίδια, ώστε να την ξεπεράσει και να βγει αυτή δεύτερη.
3. Να είναι μέσα στους 8 από τους 9 καλύτερους δεύτερους των ομίλων, κάτι που με τα ως τώρα βαθμολογικά δεδομένα είναι δύσκολο, άρα πρέπει να συμβούν πραγματάκια και σε έναν τουλάχιστον άλλο όμιλο.
4. Να κερδίσει το μπαράζ, στο οποίο θα συμμετάσχει μόνο αν έχει καταφέρει και δεύτερη να έρθει στον όμιλό της και να μην είναι η 9η καλύτερη δεύτερη των ομίλων.

Πρέπει δηλαδή να συμβούν ταυτόχρονα τόσα πολλά, σε τόσους πολλούς αγώνες, τμήμα μόνο των οποίων είναι αγώνες της Εθνικής, μόνο και μόνο ώστε αν τελικά συνέβαιναν όλα μαζί να λέγαμε και τι έγινε, δεν έγινε και κάτι τρομερό, δεν έχουμε ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο που μας αφορά είναι ο Μαρινάκης, ο Ιβάν, ο Τίγρης, ο Αλαφούζος κι ο Βαρούχας του «Νά, βλέπουμε εδώ», πονάνε τα ματάκια μας να βλέπουμε την Εθνική, άλλη είναι η επίσημη αγαπημένη μας εμάς, θα παίζαμε κανένα πρώτο ματς με καμιά Κολομβία πάλι, θα τρώγαμε τρία, μια αηδία, ένα σίχαμα, εγκλήματα προπονητικά, θα παίζαμε μετά με καμιά Ιαπωνία πάλι και θα βαράγαμε ενέσεις να περάσει η ώρα, θα παίζαμε μετά με καμιά Ακτή, εκεί εντάξει θα γουστάραμε λίγο, θα πηγαίναμε μετά στους 16 και εντάξει καλό το γκολ στο τελευταίο λεπτό, αλλά και τι έγινε που να πας μωρέ με τον Φάνη Γκέκα που ούτε με πέναλτι δεν μπορεί να βάλει γκολ σε τελικά διοργάνωσης, Μαρινάκης, Ιβάν, Τίγρης, Αλαφούζος, «Νά, βλέπουμε εδώ», επίσημη αγαπημένη, σκεπτόμενο μπάσκετ, Νίκος Παπαδογιάννης με τι σερτ Σαϊτάμα.