Author: Old Boy

Ελλάδα κι Ιταλία δεν είχατε ταλέντο.

Έγινε, λέει, μεγάλος σεισμός με εκατοντάδες ως τώρα διαπιστωμένους νεκρούς στα σύνορα Ιράν – Ιράκ, o oποίος ξυπνάει, λέει, μνήμες από τον σεισμό στο Ιράν το 2003 που είχε κοντά κοντά 30.000 νεκρούς. Ποιες μνήμες όμως; Όχι δικές μου. Πιθανολογώ όχι των περισσοτέρων από εμάς. Ό,τι δεν αφορά τον δυτικό κόσμο, περνά πρώτα στην ειδησεογραφία, μετά στον τρόπο που εμείς το εισπράτττουμε και το φιλτράρουμε και τέλος στον τρόπο που (δεν) το θυμόμαστε, μέσα από τη συνειδητή ή μη συνειδητή κατηγοριοποίησή του, ως ενός κόσμου ενός άλλου κατώτερου πλανήτη και ενός ή μάλλον πολλών άλλων κατώτερων θεών. Για αυτό κάθε τραγωδία μικρής κλίμακος εντός Δύσεως είναι στα μάτια μας και τη μνήμη μας ένα πολύ τραυματικό γεγονός και μαζί ένα γεγονός που σκανδαλίζει: μα εδώ; Μα εδώ που η κάθε ανθρώπινη ζωή έχει μεγάλη αξία; Ενώ στο όχι εδώ, ενώ στο εκεί, τριάντα χιλιάδες νεκροί πάνω – κάτω πόση διαφορά να κάνουν;

Ένας άντρας αποδεικνύεται τόσο τραγικά μαλάκας, τόσο αξιολύπητα μαλάκας, τόσο καθ’ έξιν μαλάκας, που αυτό που τον ενδιαφέρει σεξουαλικά από γυναίκες είναι να τον δουν να αυτοϊκανοποιείται μπροστά τους. Μπορείς να τη δεις ως συζητήσιμη μεν πλην σεβαστή ιδιαιτερότητα, μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που η άλλη γυναίκα γουστάρει την όλη φάση. Κατά τα άλλα μπορείς να δεις τη συμπεριφορά του ως ξεφτίλα, μπορείς να τη δεις με αηδία, μπορείς να τη δεις με βαθιά θλίψη, μπορείς ίσως και να σταθείς απέναντί στον άνθρωπο αυτό όπως σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει μια διαταραχή που χρειάζεται κάποιου είδους θεραπεία. Εννοείται ότι όλα αυτά αφορούν το δικό του σκέλος του παζλ, εννοείται ότι κάθε μία από τις λίγες γυναίκες που κατήγγειλαν δημοσίως το θέμα και πιθανότατα από τις πολύ περισσότερες που έμειναν σιωπηλές, δεν χρώσταγε τίποτα, μα τίποτα, να της φερθεί με αυτόν τον τρόπο. Αλλά ως εκεί ίσως; Αλλά θα έφτανε και θα περίσσευε η κατακραυγή που ακολουθεί την δημοσιοποίηση των καταγγελιών; Αλλά μήπως όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και ακόμη πιο ιδιαίτερα στην βιομηχανία του θεάματος, εντάσσονται σε ένα κύμα αντιδράσεων και σε ένα κλίμα ισοπέδωσης που έχει αρχίσει να παίρνει ιδιαίτερα επικίνδυνες διαστάσεις;

Aνδρουλάκης: Πασόκος της δεκαετίας του 80 που γεννήθηκε με χρονοκαθυστέρηση. Ναφθαλίνη ή βαρβαρότητα.

Τζιώτης: Φήμες λένε ότι πριν τη λοβοτομή ήταν τόσο ζωντανό πνεύμα όσο ο Νίκολσον στη «Φωλιά του Κούκου». Στις επόμενες εκλογές της παράταξης, έχοντας περισσότερα παιχνίδια στην πλάτη του, θα είναι ακόμη καλύτερος.

Πόντας: Κόπιαρε τον Σπέισι κι αμέσως μετά έπεσαν επάνω του όλα τα δεινά της γης. Κοντράρει συνέχεια τον Γάτσιο για να αποφύγει τον υποβιβασμό μαζί με τον Τζιώτη στην Φούτμπολ Λιγκ. Φατσούλης όμως, θες να ζουζουνίσεις τα μάγουλά του.

Γάτσιος: Τον ρωτάνε για τη Χρυσή Αυγή κι απαντάει ότι δεν ξεχωρίζει ακροαριστερή και ακροδεξιά βία. Λογικά έβαλε υποψήφιος αρχηγός με κεντροαριστερά για να τον κάνουν υποψήφιο βουλευτή στη ΝΔ.

Κωνσταντινόπουλος: Αποσύρθηκε γιατί πονούσε. Λείπει πολύ. Πιο έξυπνος από τον Τζιώτη και λιγότερο δεξιός από τον Γάτσιο, καλό στέλεχος.

Μανιάτης: Επί παλιού ΠΑΣΟΚ θα ήταν Κατσιφάρας. Τώρα είναι μεγάλο κεφάλαιο της παράταξης. Έχει κάτι από αέρα φίφτις στο λουκ του και το ντύσιμό του, θα μπορούσε να παίζει τον πεθερό σε ελληνικό σίριαλ ή τον μεγάλο αδελφό που παντρεύει τις αδελφές του σε παλιά ελληνική ταινία.

Καμίνης: Η πιο στριγκιά κι αντιπαθητική φωνή της πλάσης. Σε προηγούμενη ζωή του ήταν συγκλητικός στην Ρώμη. Γενικά δεν θα τον χάλαγε να έχει σκλάβους. Αρκεί να το επέτρεπε η εποχή βέβαια. Στην εποχή μας είναι ακραιοκεντρώος.

Θεοδωράκης: Ξεκίνησε για μεγάλη αντισύριζα ελπίδα και κατέληξε να χάνει τους βουλευτές του τρεις τρεις. Του έμεινε μόνο ο Αμυράς, οπότε κατέβηκε για αρχηγός μην προλάβει να κατέβει ο Αμυράς. Ο οποίος μπορεί και να έβγαινε κιόλας.

Γεννηματά: Πήρε το ΠΑΣΟΚ από τον Βενιζέλο, άρα πόσο πιο χάλια να πήγαινε, ήταν σαν να κλέβει εκκλησία η όλη φάση. Τώρα τα βάζει με 8 άντρες. Που οι συγκεκριμένοι 8 είναι σαν να κλέβει εκκλησία πάλι. Άχρωμη αλλά πάντα με φροντισμένες χρωμοβαφές στο μαλλί. Σεξιστικό σχόλιο από τη δύναμη της συνήθειας. Κάτω η πατριαρχία. Ζήτω ο σοσιαλισμός.

Ραγκούσης: Τον ξέχασα όταν έγραφα κι ανέβασα το κείμενο. Γεγονός που συνοψίζει πόσο γερή υποψηφιότητα είναι. Η αριστερή συνείδηση της παράταξης. Που στην περίπτωση μας σημαίνει η γαπική συνείδηση της παράταξης. Γεγονός που συνοψίζει το τι είναι η κεντροαριστερά σήμερα.

Mετά από κάθε μαζική εκτέλεση στις ΗΠΑ επανέρχεται το θέμα της οπλοκατοχής, μετά από κάθε αποκάλυψη λιστών μεγαλοκαταθετών σε φορολογικούς παραδείσους επανέρχεται το θέμα των οφ σορ, μετά από κάθε βόλτα που κάνει το λιοντάρι  επανέρχεται ο λαγός και τον βάζει στη θέση του.

Κάθε μέρα που πετάς τα σκουπίδια κι ένας μικρός θρίαμβος, μια μικρή απόδειξη ότι κατάφερες και την προηγούμενη μέρα να ζήσεις, να καταναλώσεις, να φας, να πιεις. Η σακούλα με τα προς ανακύκλωση κουτάκια και η σακούλα με διαφόρων ειδών χαρτιά με τα οποία σκούπισες και σκουπίστηκες. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλούν για το χέσιμο, όταν το κάνουν το κάνουν σε φάση καλαμπουριών και χοντράδων, είναι αντιαισθητικό να μιλάς για αυτό, είναι απωθητικό, με το που το αναφέρεις ένας μορφασμός αηδίας σχηματίζεται ανεπαίσθητα σε αυτόν που σε ακούει ή σε αυτόν που σε διαβάζει.

Κι όμως, κρατώντας την μία και την άλλη σακούλα στο χέρι, δεν μπορώ παρά να νιώθω ένας μικρός τροπαιούχος της καθημερινότητας. Στην μία οι συσκευασίες που άδειασαν για να μπούν στο στομάχι, στην άλλη το αποτύπωμα που άφησαν. Αηδία, ε; Ναι, μάλλον. Δεν θα επαναληφθεί. Ας επιστρέψουμε στον κανονικό κόσμο, όπου κάνουμε τα πάντα για τα οποία μιλάμε μεταξύ μας, όπου δουλεύουμε, αγαπάμε, μισούμε, πονάμε, προσπαθούμε, απογοητευόμαστε, ελπίζουμε, προδίδουμε, προδονόμαστε παραιτούμαστε, οργιζόμαστε, ενθουσιαζόμαστε και λοιπά, όπου λίγο πολύ κάνουμε τα πάντα εκτός από το να χέζουμε.

Στην πρόσφατη και πρωτοφανή δημόσιως εκδηλωμένη βεντέτα μεταξύ ενός Έλληνα επαγγελματία αθλητή και των δημοσιογράφων εκείνων που δουλειά τους είναι να γράφουν για τον ίδιο και τις ομάδες του, μπορεί κανείς να σκεφτεί το εξής: οσοδήποτε άκομψες, οσοδήποτε εκτός μέτρου, οσοδήποτε αδικαιολόγητες, οσοδήποτε μέχρι και χυδαίες κι αν έφτασαν να είναι κάποιες από τις επιθέσεις του Παππά, δεν έπαυαν να είναι γενικές και όχι εξατομικευμένες. Και μπορεί πράγματι να είναι βάσιμο το επιχείρημα ότι το χυδαίο στις επιθέσεις ήταν ακριβώς το γενικό τσουβάλιασμα και η μη εξατομικευμένη μομφή, ωστόσο έστω κι έτσι το γεγονός ότι τόσοι επιφανείς αθλητικογράφοι επέλεξαν να πάρουν τις επιθέσεις προσωπικά και να απαντήσουν ανάλογα, μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το πόσο όμορφο είναι να νιώθει κανείς στοχοποιημένος, όπως καλώς ή κακώς νιώθει ο Παππάς.

Με άλλα λόγια, αν θέλεις να υποστηρίξεις με πειστικότητα ότι ακόμη κι εκείνος που αισθάνεται στοχοποιημένος πρέπει να αντιδρά με επαγγελματισμό και χωρίς προσωπικές μικρότητες, εκείνο που θα όφειλες να κάνεις, θα ήταν στην δική του επίθεση που θεωρείς ότι σε στοχοποιεί, να αντιδρούσες με επαγγελματισμό και χωρίς προσωπικές μικρότητες. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη, καθώς η καταδίκη των πυρών που έριξε ο Παππάς συνοδεύτηκε με ρίψη από την πλευρά τους νέων πυρών: αφού μας κάνεις πόλεμο Παππά, θα δεις τι έχεις να πάθεις.

Οπότε το επιχείρημα ότι η συμπεριφορά του Παππά μετά την μη κλήση του στην Εθνική δικαιώνει τον Σκουρτόπουλο που δεν τον κάλεσε, μπορεί να απαντηθεί με ένα «αν πάει όμως έτσι, τότε και η συμπεριφορά η δική σας μετά την επίθεση του Παππά δικαιώνει τον Παππά για όσα σας καταλογίζει».

Δηλαδή αποκλείουμε εντελώς να ήταν μια παρέα καμηλοφάγων που έκαναν ουρά για να φάνε κι αυτοί;