Author: Old Boy

Κάθομαι στον πρωινό ήλιο. Κι όταν βραδιάσει ακόμα θα κάθομαι. Bλέπω τα πλοία να έρχονται κοντά μου. Και μετά τα βλέπω να φεύγουν μακριά μου. Κάθομαι στον μόλο και βλέπω τα νερά να κάνουν τα δικά τους. Μη νομίζεις. Απλά κάθομαι στον μόλο και σκοτώνω το χρόνο μου. Ζούσα κάποτε αλλού. Κι ύστερα ήρθα εδώ. Γιατί δεν είχα τίποτα να με κρατά εκεί. Αλλά ούτε και τίποτα να με τραβά πιο πέρα. Οπότε αυτό θα κάνω. Απλά θα κάθομαι στον μόλο. Και θα βλέπω τα νερά να κάνουν τα δικά τους. Και θα σκοτώνω το χρόνο μου.  Δεν πα’ να μου λένε δέκα άνθρωποι τι να κάνω. Και πενήντα. Κι εκατό. Υποθέτω δεν θα αλλάξω. Θα συνεχίσω να κάθομαι εδώ και να ξεκουράζω τα κοκαλάκια μου. Μην με ρωτάς από ποιου είδους κούραση. Κι εγώ δεν ξέρω. Ξέρω ότι ταξίδεψα από πολύ μακριά για να κάνω σπίτι μου αυτό τον μόλο, για να κάνω σπίτι μου αυτή την ενατένιση, για να κάνω σπίτι μου αυτή την σπατάλη, για να κάνω σπίτι μου αυτή την τεμπελιά. Οπότε αυτό θα κάνω. Απλά θα κάθομαι στον μόλο. Και θα βλέπω τα νερά να κάνουν τα δικά τους. Κι αυτό θα το λέω ζωή. Και ζωή θα είναι. Όμορφη. Γαλήνια. Χωρίς σκοτούρες. Χωρίς βάρη. Χωρίς περιπλοκές. Χωρίς κόπο. Χωρίς έργο. Μόνο με βλέμμα. Με βλέμμα γεμάτο θάλασσα. Και πλοία. Κοίτα, το μυαλό μου είναι πεντακάθαρο. Κοίτα, είμαι ευτυχισμένος.

με επιχειρήσεις leaders των διεθνών σκανδάλων, μια Ελλάδα που η κάθε Νeoset όχι μόνο δεν θα κλείνει, αλλά θα κυριαρχεί τόσο στην παγκόσμια αγορά επιπλώνοντας τα σπίτια της οικουμένης, ώστε ανταγωνίστριες θα προσπαθούν να γκρεμίσουν την μετοχή της στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και το FBI θα διεξάγει έρευνα για να βρει ποιους λάδωσε σε κάθε χώρα, με αποτέλεσμα να σκάει σκάνδαλο με Ελβετούς πολιτικούς κι ένας εξ αυτών να καλεί σε αυτοψία τηλεοπτικό σταθμό για να δείξει ότι ζει φτωχικά, την ώρα που η κάμερα θα κάνει ζουμ σε ένα κουτί με χαπάκια κι εκείνος θα λέει: «Τα χαπάκια είναι Novartis. Στα φάρμακα με έριξαν οι συκοφάντες».

Έγραψε ένας φίλος το εξής υπέροχο: «Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα που βγάζει τα σκάνδαλα η κυβέρνηση και βγαίνουν οι δημοσιογράφοι και τα διαψεύδουν» και θέλω μόνο να συμπληρώσω το εξής.

Απολύτως προφανώς και όλα ανεξαίρετα τα πολιτικά πρόσωπα που φέρονται σύμφωνα με τις καταθέσεις των μαρτύρων να έχουν χρηματιστεί, απολαμβάνουν το τεκμήριο της αθωότητας, όχι μόνο επειδή είναι μια θεμελιώδης συνθήκη ενός κράτους Δικαίου, αλλά κι επειδή εννοείται ότι άλλο είναι η τυχόν πολιτική αντίθεση με τον ένα ή τον άλλο πολιτικό, οσοδήποτε έντονη κι αν είναι, κι εντελώς άλλο είναι να τον θεωρούμε μιζαδόρο χωρίς αυτό να έχει αποδειχτεί περίτρανα και πέραν πάσης αμφιβολίας. Οπότε όχι μόνο επειδή έτσι είναι το τυπικό, αλλά κι επειδή έτσι είναι το ουσιαστικό, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, δεν θεωρώ ακόμη κανένα από τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα ως ένοχο χρηματισμού ή οποιουδήποτε άλλου ποινικού αδικήματος.

Εξίσου προφανώς όμως, φαίνεται ότι στην Ελλάδα το σκέλος του δημοσιογραφικού κλάδου που βγαίνει στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, έχει μάλλον διαβάσει ανάποδα το job description της δουλειάς του. Κανονικά η δουλειά του δημοσιογράφου θα έπρεπε να είναι να προσπαθεί αυτός να βγάλει στο φως όσα προσπαθούν να μείνουν κρυμμένα. Εδώ έχουμε δημοσιογράφους που όχι μόνο αυτό δεν κάνουν, αλλά και όταν έρχεται κάτι στο φως, πέφτουν σαν σμάρι πάνω στο γεγονός προσπαθώντας να αποδομήσουν τον τρόπο που ήρθε. Αν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί ή ακόμη – ακόμη και τα κόμματά τους έχουν λόγο να επιτεθούν στη διαδικασία με την οποία κατηγορούνται, ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε ο κατηγορούμενος, ούτε ο σύνηγορος υπεράσπισής του. Ο δημοσιογράφος θα έπρεπε, αφού δεν μπόρεσε ο ίδιος να αναδείξει την υπόθεση, τουλάχιστον να την αναλάβει από εδώ και πέρα. Να αρχίσει να σκαλίζει να δει τι ακριβώς έγινε με καθεμία από τις περιπτώσεις που φέρεται η Novartis να χρημάτισε. Να αρχίσει να σκαλίζει να δει αν είχε ή δεν είχε λόγο να χρηματίσει, να αρχίσει να σκαλίζει να δει αν όντως πάρθηκαν υπέρ της ευνοϊκές αποφάσεις από τους πολιτικούς, να αρχίσει εν πάση περιπτώσει να ξετυλίγει την υπόθεση. Αλλά εδώ δουλειά του δημοσιογράφου είναι να μας πει για τον Τζανακόπουλο, τον Πολάκη, τον Παπαγγελόπουλο, τους προστατευόμενους μάρτυρες, τις ημερομηνίες που κατέθεσαν, την παραγραφή, το ότι δεν λαδώνονται έτσι οι Πρωθυπουργοί, αλλά αν θέλουν να λαδωθούν λαδώνονται αλλιώς.

Για αυτό το σκέλος του δημοσιογραφικού κλάδου λοιπόν, για αυτούς τους μπροστάρηδες των αφεντικών τους, κανένα απολύτως τεκμήριο αθωότητας: δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν διαρκώς πόσο δομικό μέρος της σαπίλας του συστήματος είναι.

Μισό βήμα να βγεις από τη φούσκα του αλγόριθμου των φίλων σου και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Που είναι κι ο αληθινός.

Μισό βήμα να βγεις από τη φούσκα του αλγόριθμου των φίλων σου και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Που είναι κι ο αληθινός.

Μισό βήμα να βγεις από τη φούσκα του αλγόριθμου των φίλων σου και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Που είναι κι ο αληθινός.

Από την πρώτη διετία των μνημονίων, όταν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα παραδοσιακά μικρό κόμμα που απλά είχε ανοδική τάση, μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η συστημική αρθρογραφία και ο συστημικός δημόσιος λόγος άρχισε να τον εντοπίζει ως τον μεγάλο εχθρό. Όταν έφτασε να διεκδικεί εξουσία, αυτό επιτάθηκε, αλλά, οκ, ήταν και πολύ πιο αυτονόητο τότε. Έπειτα, όταν έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, η πολεμική δεν ήταν η αναμενόμενη από τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά επιχειρήθηκε να εξισωθεί με το άλλο «άκρο», το νεοναζιστικό. Όταν έγινε κυβέρνηση, στην αρχή ο μπαμπούλας ήταν ότι θα έριχνε τη χώρα στο χάος και την καταστροφή. Μετά την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, τη νίκη στις δεύτερες εκλογές και την μνημονιοποίησή του, το επιχείρημα έγινε πιο θολό. Η κωλοτούμπα δεν αρκούσε να του στερήσει την ήττα στις εκλογές, άρα από μόνη της δεν μπορούσε να αποτελεί την βασική εναντίον του γραμμή μετά τις εκλογές, για άκρο, εντάξει, τι να λέμε, ήταν αστείο πια, στο χάος η χώρα δεν οδηγήθηκε κι ακόμη και τα κάπιταλ κοντρόλ έπαιξαν στην ιστορία το ρόλο της ακόμη μεγαλύτερης αξίας του ποσοστού του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο. Αλλά τι; Οι μετακλητοί κι ο Καρανίκας; Η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης; Το ότι έκλεισαν δυο μερόνυχτα τον Μαρινάκη, τον Ιβάν και τον Κυριακού σε πλειοδοτικό διαγωνισμό για να βγάλουν άδειες; Και δώστου παραιτηθείτε και δώστου αιτήματα για εκλογές και δώστου να ‘χαμε να λέγαμε. Θα περίμενε ίσως κανείς, ότι αφού όπως είπε τις προάλλες ο Βίζερ, μόνο ο όψιμος ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε πραγματικά τα μνημόνια, ότι αφού απέκτησε ακόμη και την περιβόητη «ιδιοκτησία» τους, όλη αυτή η αντισυριζική λύσσα θα είχε κοπάσει. Έκανε τη δουλειά τους καλύτερα κι από τους ίδιους. Όχι όμως. Για να φτάσουμε έτσι στο απέραντο γκροτέσκο των τελευταίων εβδομάδων, όταν αίφνης όσοι είχαν αυτοπροσδιοριστεί ως οι κατεξοχήν αντιεθνολαϊκιστές και κατέβαιναν με σημαίες της πατρίδας μας της Ευρώπης στο Σύνταγμα, άρχισαν να καβαλούν το κύμα των μακεδονομάχων και να προσδίδουν στα συλλαλητήρια χαρακτήρα αντικυβερνητικό. Ο αντισυριζισμός έπαψε να στηρίζεται σε ιδεολογικά χαρακτηριστικά και μετατράπηκε σε αυτόνομη ιδεολογία: ό,τι να ΄ναι, αρκεί να είναι αντισύριζα. Εμάς τώρα γιατί θα έπρεπε να μας αφορά όλο αυτό; Αν όλο αυτό έχει πλέον εκφυλιστεί σε μια μάχη για την καρέκλα μεταξύ των νόμιμων νομέων και κληρονόμων της και των κατσαπλιάδων που ήρθαν και την κατέλαβαν και αν η πολιτική είναι πια λίγο πολύ μία, γιατί να μας αφορά; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως στην εποχή που ζούμε η μόνη ρεαλιστική διάκριση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς να είναι η υπάρχουσα: από την μια ένα κόμμα που κυβερνά έχοντας κάνει μια τεράστια στροφή από την αρχική αντιμνημονιακή του ατζέντα και από την άλλη μια ολοένα και πιο κατάμαυρη δεξιά, έτοιμη να ανταλλάξει, ή μάλλον να παντρέψει, ανά πάσα στιγμή ευρωπαϊστικούς νεοφιλελευθερισμούς, με στρατηγούς, παπάδες, εμβατήρια, υπαπαντές, Ioυστινιανούς.

Ενίοτε η λαϊκή σοφία παπαρολογεί: όχι λοιπόν, δεν είναι τα στερνά που τιμούν τα πρώτα, είναι τα πρώτα που τιμούν τα στερνά. Κι όταν -μακάρι πάρα πολλά χρόνια αργότερα- ο Μίκης Θεοδωράκης αφήσει την τελευταία του πνοή, τα στερνά θα είναι μια υποσημείωση, η τεράστια σκιά των πρώτων θα μας σκεπάζει, θα μας καθορίζει, θα είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας, της καλής της εκδοχής, της εκδοχής που δεν χρειάζεται περιχαρακώσεις για να αναγνωρίσει τον εαυτό της.

Κι αφού κοροϊδέψαμε πολύ τους άλλους, ας αναρωτηθούμε λίγο αριστερέ φίλε και αριστερή φίλη, για τις αλληλεπικαλύψεις ανάμεσα στο 62% του ΟΧΙ και στον κόσμο που βροντοφωνάζει συγκινημένος ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Ας αναρωτηθούμε για το ποσοστό που ψήφισε ΟΧΙ για να σκίσουμε τα μνημόνια και να φέρουμε στη χώρα τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και αλληλεγγύη (ή εν πάση περιπτώσει με κυρίαρχο κίνητρο το όχι άλλη εξοντωτική λιτότητα) και για το ποσοστό που ψήφισε ΟΧΙ επειδή του Έλληνα ο τράχηλος είχε υπομείνει αρκετό ζυγό επί πέντε χρόνια από τους ξένους. Γεια σου ελέφαντα της ασυμβίβαστης εθνικής υπερηφάνιας και τι κάνεις στο δωμάτιό μας;