Author: Old Boy

Στο ακυρωθέν γκολ της Ρεάλ (και μέχρι αυτό να ακυρωθεί), η κάμερα τον δείχνει απλά να χειροκροτά, να χειροκροτά ψιλοσυγκαταβατικά και ψιλοβαριεστημένα, ενώ ο πάγκος έχει προφανώς πεταχτεί και χοροπηδάει. Από την ίδια κάμερα θα δούμε τον Κλοπ να πανηγυρίζει όσο πιο έξαλλα γίνεται το γκολ της Λίβερπουλ. Στο ψαλιδάκι του Μπέιλ, ο Ζιντάν, συνεπής προς τις επιταγές της απόλυτα κουλ συμπεριφοράς, θα επιδοκιμάσει το όσο να ‘ναι ξεχωριστό αυτό γκολ για τελικό Champions League, πρώτα πιάνοντας το λαμπερό ξυρισμένο του κρανίο (στο σημείο ακριβώς που είχε κουτουλιάσει κάποτε όταν ήταν παίκτης και βρισκόταν στον αντίποδα του κουλ τον Ματεράτσι) και στη συνέχεια με χειρονομία επιδοκιμασίας μύστη προς μύστη. Οι υπόλοιποι προπονητές ποδοσφαίρου ας πανηγυρίζουν όσο ένθερμα λαχταρά η καρδιά τους, εκείνος παρακολουθεί τον αγώνα σαν κονοσέρ, παρακολουθεί τον αγώνα αντιδρώντας στα γκολ αναλόγως του βαθμού δυσκολίας τους. Μόνο μια στιγμή λυγίζει, όταν βλέπει τον πάγκο δίπλα του να έχει τρελαθεί, οπότε μπαίνει κάπως στο κλίμα και συνεχίζει την κίνηση επιδοκιμασίας με το χέρι σε λίγο πιο γρήγορο τέμπο. Αντέδρασε έτσι επειδή είναι μόλις η τρίτη σερί κατάκτηση κυπέλλου. Μεγαλώνοντας θα αντιδρά σε τέτοιου είδου γκολ χειροκροτώντας ψιλοσυγκαταβατικά και ψιλοβαριεστημένα, μέχρι να φτάσει η στιγμή που την ώρα του αγώνα θα κρατά κι ένα βιβλίο στο χέρι και θα διαβάζει παράλληλα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο παιχνίδι ή σηκώνοντας το κεφάλι τη στιγμή που θα ακούσει τις ιαχές των πανηγυρισμών. Μετά μπορεί να βάλει κι ακουστικά για να μην τον ενοχλούνε. Kι ούτως ή άλλως θα διαβάζει και θα ακούει καθισμένος οκλαδόν, λίγα μέτρα πλάι στη γραμμή του πλαγίου, λίγα μέτρα πάνω από το έδαφος.

Αν η μεγάλη εικόνα είναι το 13ο, το 3ο σερί της εποχής Ζιντάν, το 4ο σε 5 χρόνια, αν η μεγάλη εικόνα είναι η εικόνα της συντριπτικής κυριαρχίας, το ερώτημα είναι αν η κυριαρχία αμαυρώνεται από τον τραυματισμό του Σαλάχ από τον Ράμος ή από το πέναλτι στο τέλος της ρεβάνς με τη Γιουβέντους, ή αν αντίθετα αυτά είναι απαραίτητα συμπληρωματικά συστατικά της κυριαρχίας. Προφανώς και ο Ράμος δεν μπήκε στον τελικό με καμιά κρυφή ατζέντα να εξοντώσει τον Σαλάχ. Πιθανότατα ακόμα και στη συγκεκριμένη φάση δεν μπήκε με τη σκέψη ότι θα τον έβγαζε εκτός παιχνιδιού. Αυτό δεν αλλάζει το ότι η λαβή που του έκανε ήταν αν όχι ξεκάθαρα βρώμικη, πάντως αμφιβόλου καθαρότητας. Αυτό δεν αλλάζει πως ήθελε δεν ήθελε να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού, τον έβγαλε εκτός παιχνιδιού. Με λαβή που του έκανε επίτηδες και όχι κατά λάθος. Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο ίδιος Σέρχιο Ράμος πιάνει το πρόσωπό του σε διεκδίκηση της μπάλας με τον Μανέ, χωρίς αυτός να τον έχει βρει ούτε για αστείο στο πρόσωπο, υποθέτω πως ένας πλανήτης ποδοσφαιρόφιλων τον καταριέται ασύστολα. Αλλά οι κατάρες ανήκουν στο χώρο της μεταφυσικής. Το ποδόσφαιρο είναι ένα ακόμη πεδίο άσκησης εξουσίας. Και την εξουσία την ασκούν τύποι που δεν ντρέπονται και δεν θα ντραπούν. Ο Ράμος θεωρεί ότι σηκώνοντας μια ακόμη κούπα μεγάλωσε απόψε λίγο ακόμα. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Κανείς δεν θα το θυμόταν εις βάρος του αν δεν τη σήκωνε. Αρκετοί όμως θα θυμούνται όσα έκανε απόψε πριν φτάσει να τη σηκώσει.

Μαθαίνοντας χθες τον θάνατο του Ροθ, έψαξα να βρω λίγα αποσπάσματα από βιβλία του που είχα ανεβάσει παλιότερα. Ένα από αυτά (από «Το ζώο που ξεψυχά») έλεγε:

«Η μοναδική ψύχωση την οποία επιθυμούν οι πάντες: “έρωτας”. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ολοκληρώνονται με το να ερωτεύονται; Θέλουν την πλατωνική ένωση των ψυχών; Εγώ έχω αντίθετη άποψη. Νομίζω ότι ακέραιος είσαι στην αρχή. Κι ο έρωτας σε ραγίζει. Είσαι ακέραιος, ολόκληρος, και μετά αποκτάς ένα ρήγμα. Εκείνη ήταν ένα ξένο σώμα που εισήλθε στην ολότητά σου. Και για ενάμιση χρόνο εσύ προσπάθησες να το ενσωματώσεις. Ποτέ όμως δεν θα είσαι ακέραιος εάν δεν το αποβάλεις. Είτε το αποβάλλεις, είτε το ενσωματώνεις με το να αυτοπαραμορφωθείς».

Ύστερα άκουγα στο αυτοκίνητο πανουτσοκαρπετόπουλους και δεν πρόλαβα να ακούσω με ποια αφορμή έφτασε εκεί η κουβέντα τους, αλλά ρώταγε ο Πανούτσος τον Καρπετόπουλο, αν θα πήγαινε να ζήσει σε άλλη χώρα για να είναι με τον έρωτά του, κι εκείνος του απαντούσε με τον πιο κατηγορηματικό ως περιφρονητικό τρόπο, όχι βέβαια, κι ότι αν παραδίδεσαι έτσι απόλυτα και χωρίς μέτρο στον έρωτα, έχεις χάσει εκ προοιμίου το παιχνίδι.

Κατά κάποιον τρόπο οι δυο ερμηνείες αλληλοσυμπληρώνονται. Εκείνος που δεν θα παραδοθεί χωρίς μέτρο, εκείνος που θα κρατηθεί, θα παραμείνει κατά πάσα πιθανότητα για πάντα ακέραιος και αρραγής. Απλά οι άνθρωποι που κατάφεραν να μη ραγίσουν ποτέ, από έρωτα ή από άλλης φύσης πόνο, οι άνθρωποι που κατάφεραν να μην τους διαπεράσει ποτέ κανένα μεγάλο καλό ή κανένα μεγάλο κακό, είναι άνθρωποι που ο περίκλειστος εαυτός τους ήρθε και πέρασε από τη ζωή νομίζοντας ότι το μυστικό της είναι να νιώθει κανείς όσο το δυνατόν λιγότερο, όσο το δυνατόν πιο περιορισμένα, όσο το δυνατόν πιο ασφαλώς.

Δεν είναι αυτό το μυστικό της.

Κάποτε ο Χάρρυ Κλυνν ήταν τρελά της μόδας. Κάποια στιγμή έπαψε να είναι της μόδας. Σήμερα πιθανότατα μέρος του χιούμορ του να θεωρείται και πολιτικά φρικτό. Όταν το πέρασμα του χρόνου θα κάνει την τελική αποτίμηση, νομίζω ότι θα δείξει πως το κωμικό του ταλέντο δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο. Από εκεί κι ύστερα, το τι μένει στο πέρασμα του χρόνου δεν εξαρτάται μόνο από σένα. Μετρίως μέτριοι κωμικοί έχουν εξασφαλίσει μια διάρκεια που κανονικά δεν τους αναλογούσε, απλά και μόνο επειδή έτυχε να ζήσουν τη χρυσή περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου.

Και ό,τι κι αν αποφασίσει τελικά ο χρόνος, θα υπάρχει πάντα εκείνο το κομμάτι του που ήσουν στο επίκεντρό του, θα υπάρχουν πάντα γενιές που κυριολεκτικά έκλαψαν από τα γέλια μαζί σου, βλέποντάς σε σε επιθεωρήσεις ή στις ταινίες σου, θα υπάρχουν πάντα γενιές που είχαν μάθει απ’ έξω, αλλά κυριολεκτικά απ’ έξω, ολόκληρο το «Δοξάστε Με», ολόκληρο το «Malaka pio Malaka», ολόκληρο το «Έθνος Ανάδελφον», σε κασέτες που έπαιζαν διαρκώς στο οικογενειακό αυτοκίνητο.

Μπαμπά, θα με σφάξεις;

Όχι παιδί μου, θα σε θυσιάσω.

Και μετά από δυόμιση δεκατίες Mακεδονικού, ακούς ένα όνομα, που αν δεν είσαι μύστης του θέματος, το ακούς πρώτη φορά. Ίλιντεν λέει. Τιναφτόρε; «Το «Μακεδονία του Ίλιντεν είναι η επιτομή του αλυτρωτισμού. Είναι ο αλυτρωτισμός αυτοπροσώπως» θα πει ο λαύρος Βαγγέλης Βενιζέλος και η Φώφη η Γεννηματά θα πει το ίδιο ακριβώς. Επιτομή και για εκείνη, αλλά για να διαφοροποιηθεί από τον Βαγγέλη, βάζει και το «επιστροφής» ανάμεσα: «Επιτομή επιστροφής του αλυτρωτισμού».

Και οκ, για να το προτείνουν οι Σκοπιανοί και για να πιστεύουν ότι μπορεί και να το περάσουν στο εσωτερικό τους, προφανώς και είναι ένα όνομα που κάτι εξαιρετικά θετικό σημαίνει για τους ίδιους και την ταυτότητά τους.

Εμείς όμως τι ακριβώς θέλουμε; Η Ελλάδα μας δεν ήταν τόσο καιρό το θέμα; H Mακεδονία μας; Ο Αλέξανδρός μας; Η κληρονομιά μας; Η Ιστορία μας; Η παραχάραξη; Η υφαρπαγή; Το κρατίδιο που γεννήθηκε χθες και ζητά ό,τι δεν του ανήκει; Αυτό δεν ήταν το θέμα;

Μας ανήκει και το Ίλιντεν, αδέλφια; Το ξέρατε και χθες το Ίλιντεν;

Βλέπουμε αμερικάνικες ταινίες, αμερικάνικες σειρές, ακούμε αμερικάνικη μουσική, διαβάζουμε αμερικάνικα βιβλία, αμερικάνικα κόμικς, αμερικάνικα περιοδικά, αμερικάνικα σάιτς, βλέπουμε αμερικάνικο μπάσκετ, μιλάμε με αμερικανισμούς, έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε στα αμερικάνικα, κάθε φορά όμως που οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν και κάνουν επιθέσεις, πέφτουμε να τις φάμε.

Κάνουμε καλά, κάνουμε λάθος; Αυτό είναι προς διερεύνηση. Όταν όμως το κάνουμε δεν θα βγει να πει κανείς ότι τα κίνητρα μας είναι φυλετικά, ρατσιστικά ή ό,τι.

Κατ’ επέκταση το ίδιο ισχύει και για τους Βρετανούς, όταν συμμετέχουν κι αυτοί χαρωπά σαν τσόντες στους αμερικάνικους πολέμους. Κι εδώ πέραν όσων ισχύουν στην πρώτη παράγραφο, υπάρχει και κόσμος και κοσμάκης που έχει σπουδάσει στη Βρετανία κι έχει δεθεί κι αλλιώς με τη χώρα.

Αλλά όταν το κράτος του Ισραήλ σκοτώνει και πέφτουμε να το φάμε, εκεί, ω εκεί, αλλάζουν τα πράγματα. Κάνουμε καλά, κάνουμε λάθος; Αυτό προφανώς και είναι προς διερεύνηση, αλλά η διερεύνηση θα γίνει τελικά λιγότερο με γεωπολιτικά ή άλλα κριτήρια, γιατί εκεί, ω εκεί, η μομφή για συγκεκαλυμμένο ή και απροκάλυπτο αντισημιτισμό καραδοκεί ανά πάσα στιγμή.

Δεν υπάρχει λοιπόν περιρρέων αντισημιτισμός στην ατμόσφαιρα κι αυτό είναι ένα ιδεολόγημα;

Όχι. Ακριβώς επειδή υπάρχει αντισημιτισμός είναι και απείρως ευκολότερο η επίκλησή του να μετατραπεί σε διαρκές εργαλείο διαστρέβλωσης της συζήτησης για το Παλαιστινιακό, σε διαρκές εργαλείο ακύρωσης κάθε καταδίκης, σε διαρκές εργαλείο απομάκρυνσης του βλέμματος από τους εκάστοτε σφαχθέντες, ώστε ο θύτης να μην μπορεί ποτέ να αντιμετωπιστεί ως θύτης, ώστε ο θύτης να διατηρεί ό,τι κι αν κάνει κι όπως κι αν το κάνει την ταυτότητα του διαρκούς θύματος.

Δεν βρίσκεις το κινητό στο σπίτι, μπορείς να πάρεις τηλέφωνο να το βρεις. Δεν βρίσκεις τα γυαλιά στο σπίτι, όσο και να τους τηλεφωνείς δεν χτυπάνε.

Κάπως έτσι λένε πως είχαν τα πράγματα, όταν ακόμη τα φύλα δεν ήταν ρευστά:

τα αγοράκια ήταν όλη την μέρα στο πόδι για το ματς, μερικά ήταν στο πόδι από την προηγούμενη νύχτα, βγάζαν μαχαίρια από τα θηκάρια, πετούσαν μολότοφ, παίζαν κρυφτά και κυνηγητά, άλλα φορούσαν τις κρατικές στολές τους και πληρώνονταν για να κάνουν αυτό που αγαπούν, άλλα θα πήγαιναν στο γήπεδο με πούλμαν χίλια χιλιόμετρα πήγαινε έλα και βάλε, και στάσεις ωρών σε διόδια, και έλεγχοι επί ελέγχων, άλλα δεν θα είχαν την τύχη να ζήσουν το πλήρες πρόγραμμα, άλλα θα περίμεναν καρτερικά τους από πάνω να έρθουν, ραντεβού, ενέδρες, αγόρια από το εξωτερικό έξτρα μερακλήδες που είχαν έρθει να τιμήσουν την περίσταση, άλλα μεγαλύτερα αγόρια θα περίμεναν να τα δουν από την τηλεόραση, ενώ τα άκουγαν και τα έλεγαν στα ραδιόφωνα εβδομάδες, οι αδικίες, οι δικαιώσεις, τα χρόνια αναμονής, οι μεν, οι δε, οι βόρειοι, οι νότιοι, τα τέσσερα κεφάλια των αητών, τα χρώματά μας, τα χρώματά σας, είτε το παιχνίδι αρχίσει και τελειώσει, είτε αρχίσει και δεν τελειώσει, είτε ούτε καν αρχίσει, η μεγάλη γιορτή των αγοριών είναι σήμερα, η μεγάλη γιορτή του ματσισμού, γκολ και ξύλο, τσο και λο, κούπες και δάκρυα συγκίνησης, δίκαιοι και ζαβολιάρηδες, να ποιος ήταν τελικά ο καλύτερος, καλό τέλος χρονιάς σε όλους, για Μέσι ρώτησε ο Ιβάν, για Ινιέστα το ψαξε ο Τίγρης,

την ώρα που τα κοριτσάκια και οι γκέι, είχαν απόψε eurovision, όλοι μαζί σε σπίτια, συγκεντρώσεις, χαβαλές, γέλια, τι φοράει αυτή, πώς είναι ντυμένος ο άλλος, δες πώς χορεύουν εκείνοι, εμένα το μόνο τραγούδι που μου αρέσει είναι αυτό, μα δεν έχει καθόλου φωνή ο άλλος, γιατί στέλνουν πάντα τέτοιες συμμετοχές οι δείνα, μα το σνομπάρουν κι αν έστελναν τα καλά τους θα σάρωναν, παράσταση, φορέματα, βαψίματα, μακιγιαρίσματα, χορογραφίες, φωτισμοί, τραγούδια, βαθμολογίες, ίντριγκες, αλληλοϋποστηρίξεις χωρών, δωδεκάρια, συγκινήσεις των τραγουδιστών που πάνε καλά, ανθοδέσμες, φιλιά, όλη η Ευρώπη μια ειρηνική πανηγυρική αγκαλιά, αφήνει τα μαλλιά της λυτά, τραγουδά ακομπλεξάριστα, καμπ, ένοχες απολαύσεις, απολαύσεις απενοχοποιημένες, η μεγάλη γιορτή της μη ματσίλας, γκουντ ίβνινγκ Άθενς, χαμόγελα αστραφτερά, κανείς δεν θα μαχαιρώσει κανέναν, τα ΜΑΤ δεν θα κάνουν χρήση δακρυγόνων,

κάπως έτσι είχαν ακόμη τα πράγματα λίγο πριν τα κοινωνικά φύλα ρευστοποιηθούν εντελώς, ώστε το ένα βράδυ να μαχαιρώνεις μπαόκια και χανούμια και το επόμενο να πίνεις μαργαρίτες με τις φίλες σου βλέποντας γιουροβίζιον και λέγοντάς τους πως θα θελες να δεις πώς θα καθόταν πάνω σου το φόρεμα της Φουρέιρα.