Author: Old Boy

Ζήτημα (αίματος και) τιμής για την Ελληνική Αστυνομία η σύλληψη Μπαρπαρούση.

Νομίζω ότι το τόσο μεγάλο γκελ που έκανε ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου οφείλεται σε δύο λόγους:

Πρώτον, ότι κινήθηκε μέσα στον μεγαλύτερο σκατόβαλτο που μπορεί να φανταστεί κανείς, ήτοι τον σκατόβαλτο των Ελλήνων αθλητικών παραγόντων, οπότε η ευγένειά του και η δημόσια παρουσία του ξεχώριζαν σαν την μύγα μες το γάλα, οπότε η αντιδιαστολή με όλους σχεδόν τους άλλους μιλούσε από μόνη της.

Δεύτερον, ότι, ξανά σε τρανταχτή αντιδιαστολή με όλους σχεδόν τους άλλους Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν ομάδες, δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν τα λεφτά του να τον κατέτασσαν σε ένα άλλο είδος ανθρώπου από όλους όσους δεν έχουν λεφτά, δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν τα λεφτά του να τον έκαναν άνθρωπο και τους άλλους κουνούπια, δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν τα λεφτά να σε καθιστούν ένα ον που δεν του αναλογούν στο τέλος δυο μέτρα χώμα.

Και για αυτό, εκτός από τα δύο μέτρα χώμα, εκτός από τις αναπόφευκτες αγιοποιήσεις, εκτός από τα εξίσου αναπόφευκτα τυπικά και υποκριτικά συλληπητήρια δημοσίων προσώπων, στο τέλος του Παύλου Γιαννακόπουλου αναλογούσε και πολλή και πηγαία αγάπη από ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ τα λεφτά του, αλλά ένιωθαν ότι ο άνθρωπος που πέθανε υπήρξε, στο μέτρο του δυνατού, απλός, προσιτός, ανεπιτήδευτος και όχι κάθαρμα.

Kάνουμε συχνά το λάθος να προσπαθούμε να σχολιάσουμε καταστάσεις ή εικόνες που τα λένε όλα μόνες τους και με τον πλέον εκφραστικό τρόπο. Αυτή τη φορά δεν θα κάνω αυτό το λάθος. Θα κοιτάζω και θα ξανακοιτάζω μόνο την ανάρτηση αχόρταγα.

Το μέλλον των παιδιών μας κρίνεται

στις Πανελλήνιες που ξεκινούν,

κι έτσι τα παιδιά μας εκκλησιάζονται

σε βραδυνή λειτουργία στην Αλεξανδρούπολη

(στον μητροπολιτικό της ναό),

λαμβάνοντας ευλογία, ευχές, νουθεσίες,

ένα στιλό, ένα σιντί με την Καινή Διαθήκη

και μια λάκτα μιλκ νουάρ,

ενώ το μέλλον των μη παιδιών μας έχει κριθεί

από τότε που ξεκίνησε η ζωή τους,

κι έτσι την ίδια ώρα τα μη παιδιά μας πυροβολούνται

σε βραδυνή εκτέλεση στην Άμφισσα

(στον γύφτων τον καταυλισμό),

λαμβάνοντας κατάρες, μομφές, κατακραυγή,

στιλό όχι – να το κάνουν τι;

Καινή Διαθήκη όχι – να την κάνουν τι;

δεν τους αφορούν τα γράμματα,

Θεό δεν έχουν – δικό τους ή δικό μας,

η λάκτα μιλκ νουάρ θα τους αφορούσε, ναι,

αλλά, αν σε κάτι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε,

είναι πως

τα νεκρά παιδιά δεν τρώνε σοκολάτες.

 

Προκόπης Παυλόπουλος, εγκαινιάζοντας χθες ένα χωριό SOS: «… η Οικογένεια στην Ελλάδα πλήττεται σήμερα από πρωτόγνωρα φαινόμενα –εντελώς ξένα προς την Ελληνική νοοτροπία και παράδοση- γονέων, οι οποίοι φέρονται στα παιδιά σαν ανθρωπόμορφα τέρατα. Βεβαίως μπορεί αυτά τα φαινόμενα ν’ αποτελούν, ευτυχώς, μια μικρή εξαίρεση από τον γενικό κανόνα των Ελλήνων γονέων, πλην όμως είναι ανάγκη να λάβουμε τώρα τ’ απαραίτητα μέτρα ώστε αυτές οι επικίνδυνες εμπειρίες να μην συνεχισθούν και, κυρίως, να μην πάρουν μεγάλες διαστάσεις».

Δεν ξέρω τι είδους μελέτες ιστορικές, δημοσιογραφικές ή άλλες υπάρχουν επί του θέματος, διατηρώ πάντως εντονότατες υποψίες ότι τα φαινόμενα κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρα είναι και υπό αυτήν την έννοια και κάθε άλλο παρά εντελώς ξένα προς την Ελληνική νοοτροπία και παράδοση.

Ωστόσο δεν είναι αυτό το οποίο κυρίως με ενοχλεί στο απόσπασμα της ομιλίας Παυλόπουλου. Κυρίως με ενοχλεί και με εξοργίζει το ότι ακόμη και ένα φαινόμενο που φέρνει τον κάθε άνθρωπο στα όρια του, ακόμη και ένα φαινόμενο που με το άκουσμα κάθε νέας εκδήλωσής του δεν γίνεται παρά να αφοπλιστείς συναισθηματικά, να νιώσεις εντελώς αμήχανα και αποπροσανατολισμένα, καθώς ακούς κάτι το οποίο έρχεται σε ριζική σύγκρουση με μερικά από τα πιο θεμελιώδη συστατικά της ύπαρξης, ακόμη δηλαδή και ένα φαινόμενο απέναντι στο οποίο θα περίμενε κανείς ότι όλοι θα στεκόμασταν με σεβασμό, ταπεινότητα και λίγη στοιχειώδη ανθρώπινη αλήθεια, γίνεται στα χέρια της οριακά κωμικοτραγικής φιγούρας ενός οριακά κωμικοτραγικού θεσμού, υλικό για πόζα, υλικό για αερολογίες, υλικό για ψέμα, υλικό για ιδεολογικές σαπουνόφουσκες, υλικό για πατριωτισμό της κακιάς ώρας, υλικό για προπαγανδιστική συλλογική εθνική απώθηση.

Δεν μας ενδιαφέρει φαιδρέ άνθρωπε, αν είναι ή δεν είναι ξένα προς την νοοτροπία και την παράδοση της ιδεολογικής σου φαντασίωσης.

Άσε και έναν τομέα της ζωής έξω από την τραγική σαχλότητα του εθνικού σου αφηγήματος.

Παιδιά κακοποιούνται και βιάζονται και σκοτώνονται από τους γονείς τους, μέσα στην θαλπωρή της οικογενείας του. Αντί να πεις κάτι αληθινό, αντί ακόμη καλύτερα να σωπάσεις, έρχεσαι να πουλήσεις φληναφήματα αμόλευτης ελληνικότητας.

Αλλά σε νοιάζει μόνο η «Ελλάδα» σου. Αυτή να μείνει στο απυρόβλητο. Τα παιδιά της κυριολεκτικά και μεταφορικά να πάνε να γαμηθούν. Από τους πατεράδες τους.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν στις αρχές της δεκαετίας οι υποστηρικτές του μνημονίου και κήρυκες της ελληνικής ιδιαιτερότητας, ήταν πως ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κρίσης δεν είχε να κάνει με αμιγώς οικονομικά μεγέθη, αλλά αντανακλούσε μια δομικότερη και συνολικότερη κρίση της ελληνικής κοινωνίας και του τρόπου που λειτουργούσαν οι θεσμοί της, ή μάλλον του τρόπου που οι θεσμοί της δεν αφήνονταν να λειτουργήσουν απερίσπαστοι, καθώς όλα τα διέβρωνε ο λαϊκισμός και η γενικευμένη από κάτω μικροδιαφθορά.

Υπάρχουν, μας έλεγαν, τομές και ρήξεις που πρέπει να γίνουν και οι οποίες είναι εκτός της μνημονιακής ατζέντας, τομές και ρήξεις που κανείς δεν εμποδίζει να τις κάνουμε μόνοι μας.

Πράγματι υπήρχαν και υπάρχουν. Αλλά αφορούν λιγότερο την απόδειξη για την τυρόπιτα και περισσότερο π.χ. τα μαύρα ταμεία των κομμάτων. Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Ισπανία, είναι η τρανότερη απόδειξη πως είναι ένα θέμα ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η υπακοή στα κελεύσματα των αγορών και της γερμανικής ευρωζώνης και ένα διαφορετικό θέμα το αν το πολιτικό και δικαστικό σύστημα ενός κράτους τηρεί ή δεν τηρεί τα προσχήματα, αν δηλαδή έχει μέσα του τη δυνατότητα μιας στοιχειώδους αυτορύθμισης, αυτοκάθαρσης και αυτοτιμωρίας, όταν μέλη του συλλαμβάνονται στα πράσα.

Ας μην γελιόμαστε. Από την εποχή της Χούντας, στην εποχή της μεταπολίτευσης και μετά στην εποχή των μνημονίων, μόνο εξαιρέσεις δικαστών υπήρξαν στας Αθήνας. Εξαιρέσεις που συχνά τις έτρωγε η μαρμάγκα επειδή τόλμησαν να κάνουν το αυτονόητο. Η μεγάλη πλειοψηφία και πάντως το δικαστικό σύστημα συνολικά, η δικαστική εξουσία συνολικά, έχει λειτουργήσει διαχρονικά με τρόπο άμεσου συνεργού του πολιτικού συστήματος, είτε δημοκρατικό ήταν αυτό είτε όχι, η δικαστική εξουσία συνολικά έχει λειτουργήσει διαχρονικά ως κατεξοχήν θεσμός μιθριδατισμού, συγκαλύψεων, δυο μέτρων και δυο σταθμών, έχει λειτουργήσει διαχρονικά με τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολιτική εξουσία, την οικονομική εξουσία, κάθε είδους εξουσία, όχι ως διαρκή λογοδοσία, αλλά ως Καμόρα που διέπεται από τους δικούς της άγραφους νόμους.

 

Η Ροζάν Mπαρ γράφει ένα ρατσιστικότατο (πιο ρατσιστικό δεν γίνεται) tweet για μια πρώην σύμβουλο του Ομπάμα, το ABC σταματάει το σόου της και το μεγάλο αφεντικό του τηλεφωνεί στη σύμβουλο για να της ζητήσει συγγνώμη, ο Ντόναλτ Τραμπ τουιτάρει λέγοντας ότι εκείνου δεν του τηλεφώνησαν ποτέ για να του ζητήσουν συγγνώμη για όσα προσβλητικά έχουν ειπωθεί εις βάρος του από το κανάλι.

Και σκέφτομαι πως αν ο Τραμπ δεν προλάβει στη διάρκεια της θητείας του να καταστρέψει τον πλανήτη, τότε θα μας έχει αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη για την ανθρώπινη συνθήκη στην εποχή μας: θα μας έχει δείξει πως σήμερα ακόμη και ο θεωρητικά ισχυρότερος άνθρωπος στη γη αν είσαι, κάτι σου λείπει, κάτι στερείσαι, κάπως δεν είσαι στην πραγματικότητα σημαντικός αν δεν έχεις παρουσία στα σόσιαλ μίντια.

Το να έχεις κυριαρχήσει στον φυσικό κόσμο είναι λειψό, αν δεν έχεις κυριαρχήσει και στον ψηφιακό. Δεν γίνεται να υπάρχεις εκτός ψηφιακού κόσμου, η ύπαρξή σου τότε είναι εξ ορισμού μισή. Στο φαρ ουέστ των σόσιαλ μίντια όλοι είναι εναντίον όλων και ο καθένας μόνος του, ο καθένας με τον ατομικό του λογαριασμό, ο καθένας πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διακριθεί, ότι έχει κάτι να πει, ότι αυτό που λέει μετράει, ότι ο ίδιος μετράει, ότι ο ίδιος υπάρχει.

Όσοι λίγοι δυσκολεύονταν να αποφασίσουν αν το αγαπημένο τους ομαδικό σπορ είναι το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, μετά και τη χθεσινή βραδιά στη Βοστώνη μπορούν να ηρεμήσουν: το μπάσκετ επισήμως αλλάζει κατηγορία, δεν μπορεί να λογίζεται πλέον ως ομαδικό σπορ, δεν μπορεί να λογίζεται ως ομαδικό σπορ αυτό το οποίο ο Λεμπρόν σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του ολομόναχος. All you need is not Love, δεν χρειάζεται καν τον Love, δεν χρειάζεται κανέναν, μόνος του και όλοι τους. Χρόνο το χρόνο, σειρά τη σειρά. Σε μια εποχή που το σινεμά έχει παραδοθεί άνευ όρων στους υπερήρωες, το μπάσκετ παραδίδεται στον δικό του υπερήρωα. Σε μια εποχή που η Marvel και η DC μαζεύουν όλους τους υπερήρωές τους μαζί, ο Λεμπρόν μπορεί μόνος του. Σε σειρά επτά αγώνων δεν μπορούν να νικήσουν τον Λεμπρόν οι Avengers και η Justice League μαζί.