Author: Old Boy

Το 7-1 πριν τέσσερα χρόνια σχεδόν σε έπειθε ότι τελικά οι Γερμανοί είχαν βρει πώς λειτουργεί το ποδόσφαιρο και πως δεν είχε σημασία αν δεν είχαν κανέναν τεράστιο (εκτός ίσως από τον τερματοφύλακά τους) παίκτη στις τάξεις τους, είχαν όμως φτιάξει το σύνολο που έπρεπε να φτιαχτεί, είχαν όμως βρει τον αλγόριθμο ώστε να μετατραπεί το πολύπλοκο σε απλό. Και ήταν πλην του Κλόζε και του Λαμ όλοι οι άλλοι σε ηλικία ώστε να επαναλάβουν τα ίδια κόλπα τουλάχιστον σε ένα μουντιάλ ακόμα. Οπότε σήμερα δεν αποκλείστηκε μόνο η Γερμανία. Μαζί της αποκλείστηκε και η σχολή σκέψης που λέει ότι είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει αλγόριθμος στο ποδόσφαιρο, μαζί της αποκλείστηκε επίσης και η σχολή σκέψης που λέει ότι οι Γερμανοί είναι πάντα μηχανές, ρομπότ, σοβαρότατοι, overachievers. Το ποδόσφαιρο θα διατηρεί πάντα κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί, να τιθασευθεί, να καλουπωθεί και να αποκρυπτογραφηθεί. Σπιτάκια σας τώρα οργανωμενότατοι και μεθοδικότατοι, τον αλγόριθμό σας και σ’ άλλη παραλία.

Με κάποιον σχεδόν ανεξήγητο τρόπο, κάθε φορά που ο Μαραντόνα αποδεικνύει ότι είναι μαζί για λύπηση και για περιφρόνηση, αδυνατείς να διαχωρίσεις την ασταμάτητη έκπτωσή του από όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν κάποτε τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Ιστορίας. Όσο κι αν ασταμάτητα εκπίπτει, ο Ντιέγκο θα παραμένει ανέκπτωτος. Γιατί; Ίσως επειδή οι πανηγυρισμοί του δεν είναι μόνο καραγκιοζιλίκι, ίσως επειδή στους πανηγυρισμούς του διασώζεται πίσω από τους τόνους ουσιών και καταχρήσεων μια γυμνή επιθυμία, ένας γυμνός αλαλαγμός, η τρομερή κραυγή ενός πολεμιστή που μόνο ο εαυτός του μπόρεσε ποτέ να τον βάλει κάτω.

Eκείνο που όλοι ξέρουμε και που όμως ταυτόχρονα κανείς δεν λέει φωναχτά, είναι ότι ο θάνατος δεν είναι μια ακόμη (αρνητική) είδηση, δεν είναι ένα ακόμα (δυσάρεστο) γεγονός, δεν είναι μια ακόμη (δυσοίωνη) εξέλιξη. Δεν είναι αρρωσταίνω, χωρίζω, απολύομαι, χρεοκοπώ, τσακώνομαι, πονάω, φοβάμαι, τρέμω, κλαίω. Οι ειδήσεις, τα γεγονότα, οι εξελίξεις ανήκουν στην κατηγορία «ζωή». To αγγελτήριο του θανάτου κάθε άλλου ανθρώπου μπορεί να συνιστά είδηση, γεγονός κι εξέλιξη μόνο για εμάς τους ζωντανούς. Μόνο για εμάς τους ακόμη ζωντανούς. Ο άνθρωπος που πέθανε δεν μπορεί να γράψει κάτι αυτοσαρκαστικό ή εμπνευστικό ή και τα δύο από τη νέα του κατάσταση. Τη νέα του κατάσταση που είναι και λίαν πιθανό να μην είναι καν κατάσταση και ο ίδιος να μην υπάρχει πια πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα από τα χνάρια που άφησε όσο ζούσε και την επίδραση που είχε στους άλλους. Το τελευταίο στάτους του καθενός μας είναι το στάτους του θανάτου. Και ο θάνατος κάθε άλλου ανθρώπου κανονικά θα έπρεπε να συνιστά για εμάς τους ζωντανούς, για εμάς τους ακόμη ζωντανούς, καθρέφτη. Καθρέφτη υπενθύμισης και της δικής μας κάποτε τελικής κατάληξης και καθρέφτη αναστοχασμού για το τι θέλουμε από τη ζωή μας και το τι κάνουμε με αυτήν. Αλλά ειδικά αυτά τα τελευταία λόγια δεν είναι μόνο χιλιοειπωμένα, έχουν καταντήσει από την τόση αυτονοητοσύνη και προφάνειά τους να θυμίζουν ξύλινο λόγο πολιτικών. Παύουν όμως να λένε την αλήθεια; Όχι. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: λένε μια αλήθεια τόσο θεμελιώδη, ώστε αν ανταποκρινόμασταν στο κέλευσμά της, θα γυρνούσε όλος ο κόσμος ανάποδα. Και για αυτό ο μόνος τρόπος για να μην γυρίσει, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει η ανθρωπότητα να ζει σχεδόν σαν να μην υπάρχει πεπερασμένο χρονικό όριο και θάνατος για τον καθένα από μας, είναι να μετατρέπεται η αλήθεια σε χιλιοαναμασημένο σλόγκαν. Κατάρα είναι ο θάνατος. Κατάρα και μόνο. Αλλά είναι μια κατάρα που θα μπορούσε να μας οδηγεί στο να ζούμε ελεύθερα, άφοβα και κυνηγώντας με πάθος ό,τι μα ό,τι αξίζει να βιωθεί.

Τους έλεγαν Μακεδονία, τώρα θα τους λένε Βόρεια Μακεδονία. Αν δεν σε ενδιαφέρει πώς τους λένε ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ οι άλλοι, όλος μα όλος ο πλανήτης, δεν είσαι πατριώτης, δεν αγαπάς την Μακεδονία μας και την Ελλάδα μας, το μόνο που αγαπάς είναι ο στρουθοκαμηλισμός σου. Τους έλεγαν Μακεδονία, όχι πια, τώρα θα τους λένε Βόρεια Μακεδονία. Βόρεια. Μπήκε μπροστά το γεωγραφικό και ακριβέστατο «Βόρεια». Δεν θα είναι πια η Μακεδονία. Θα είναι πια η Βόρεια Μακεδονία. Αυτή η εσχάτη προδοσία συντελέστηκε σήμερα, αυτό το ξεπούλημα.

Η αμήχανη στιγμή που διαβάζεις ότι ο Καμμένος διέγραψε τον Καμμένο και σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε, ναι, θα μπορούσε.

Ο Πάνος Καμμένος θα ήταν για λύπηση, αν δεν ήταν για χλευασμό, αν τελικά δεν ήταν για δέος, για τον παντελώς ανερυθρίαστο τρόπο με τον οποίο φορά κάθε φορά τη νέα του ρόμπα, χρωματισμένη με τη νέα κόκκινη γραμμή του.