Kάθε επάγγελμα έχει τους κινδύνους του.
Ο Τάσος Μπακασέτας, διεθνής ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, είδε την ομάδα του να τον αφήνει προ λίγων μηνών εκτός πλάνων και αγωνιστικής δράσης, επειδή δεν ανανέωνε το συμβόλαιό του με τα λεφτά που του πρότεινε. Η ΑΕΚ τήρησε την ίδια στάση απέναντι και στους συμπαίκτες του Βασίλη Λαμπρόπουλο και Αντρέ Σιμόες. Ο Μπακασέτας έψαξε να βρει τα λεφτά που ήθελε στο εξωτερικό, δεν τα βρήκε και τώρα υπέγραψε νέο συμβόλαιο με την ομάδα του, καθώς σε αυτά δεν χωράνε οπαδικά ή άλλου τύπου στραβώματα, κι αφού εδώ τον συμφέρει οικονομικά να συνεχίσει, εδώ θα συνεχίσει.
Ένας εργάτης έχασε σήμερα το πρωί τη ζωή του στα έργα που γίνονται για την ανέγερση του νέου γήπεδου της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια. Αν τηρήθηκαν ή όχι επαρκώς τα μέτρα ασφαλείας θα το εξετάσουν οι αρμόδιοι, η παρατήρησή μου και η σύνδεση ανάμεσα στα δύο αυτά περιστατικά δεν εμπεριέχει κανένα άλλο υπονοούμενο, θέλει μόνο να καταλήξει στο εξής: κάθε επάγγελμα έχει τους κινδύνους του. Ο Μπακασέτας το πολύ πολύ να μην έχει δυνατότητα να παίζει μπάλα για λίγο καιρό και να βρει μικρότερο συμβόλαιο στη συνέχεια, ο εργάτης στις οικοδομές, που χτίζει το γήπεδο στο οποίο σε λίγα χρόνια ο Μπακασέτας θα παίζει, το πολύ πολύ να σκοτωθεί.
Όσο για τον διαιτητή που σφυρίζει τα παιχνίδια, όπως τον Θανάση Τζήλο, το πολύ πολύ να τον στείλουν στο νοσοκομείο, αλλά αυτό είναι μια ακόμη ιδιορρυθμία της ελληνικής πραγματικότητας και όχι η φύση των πραγμάτων στον καπιταλισμό ή και σε όποιο άλλο σύστημα υπάρχουν εκείνοι που χτίζουν σε σκαλωσιές κι εκείνοι στους οποίους ανήκουν τα υπό ανέγερση κτίσματα (και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, εδώ η ΑΕΚ και ο ιδιοκτήτης της βγαίνουν από από την εικόνα, καθώς όλες οι δημοσιογραφικές πληροφορίες και οι διαρροές για τους δράστες του ξυλοδαρμού του Τζήλου -αληθείς ή μη- φωτογραφίζουν διασυνδέσεις με παράγοντες άλλης ομάδας του τέως ΠΟΚ).
Κάθε επάγγελμα όμως έχει εκτός από τους κινδύνους του και τα οφέλη του. Κι αν για τον εργάτη στην οικοδομή τα οφέλη είναι κάπως αναντίστοιχα με τους κινδύνους, για τον ποδοσφαιριστή μπορεί να είναι και η εμφάνιση της ευκαιρίας να εξασφαλίσει τα εγγόνια του. Όπως συμβαίνει τώρα με τον Αλεξάντερ Πρίγιοβιτς. Κι αν μπαίνει ένα θέμα με την φυγή του Πρίγιοβιτς από τον ΠΑΟΚ είναι το εξής. Ότι το δικό σου όνειρο ζωής οπαδέ, ήταν, είναι και θα είναι δικό σου και όχι του ποδοσφαιριστή της ομάδας σου. Το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή συνίσταται στην προσπάθεια εκπλήρωσης του ονείρου σου και όχι στην συμμετοχή του σε αυτό. Εσένα νοιάζει αν θα πάρει το πρωτάθλημα μετά από μετά από 34 χρόνια ο ΠΑΟΚ, όχι τον Πρίγιοβιτς. Όχι επειδή εσύ είσαι ο ρομαντικός ιδεολόγος και ο κάθε Πρίγιοβιτς ο κυνικός πραγματιστής. Αλλά επειδή κινείστε εξ ορισμού σε διαφορετικά επίπεδα. Εσένα ο ΠΑΟΚ είναι η καύλα σου, εκείνου το επάγγελμά του. Αν με οποιονδήποτε τρόπο γινόταν κι εσένα το επάγγελμά σου, αν με οποιονδήποτε τρόπο άρχιζες να εξαρτάς κι εσύ οικονομικά οφέλη από τον ΠΑΟΚ, τότε το πεδίο των οικονομικών οφελών θα έδινε στο πεδίο των φαντασιωτικών οφελών σου να καταλάβει ότι το ζην προηγείται σχεδόν πάντα του ευ ζην, ότι το πώς θα ζήσω υλικά προηγείται σχεδόν πάντα του με τι θα φτιαχτώ και θα συγκινηθώ και θα εξιταριστώ.
Από τον Πρίγιοβιτς ως τον Τσίπρα δεν είναι ο ρόλος του αντιπροσωπευόμενου να είναι κυνικός και πραγματιστής. Ο ρόλος του αντιπροσώπου είναι. Εσένα ως αντιπροσωπεύομενο οπαδό της Παοκάρας ή της Αριστεράς το πεδίο που σου αντιστοιχεί είναι το ιδεολογικορομαντικό. Του αντιπροσώπου ο ρόλος είναι να κάνει τη δουλειά του με τρόπο που θα του διασφαλίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τον ίδιο, είτε αυτά είναι τα λεφτά για τον ποδοσφαιριστή, είτε η παραμονή στην εξουσία για τον πολιτικό (στο καλό σενάριο, στο σενάριο που δεν τα πιάνει). Ο οπαδός και ο ιδεολόγος θα είναι πραγματιστές και κυνικοί σε ό,τι τους αφορά προσωπικά. Στο επίπεδο της δικής τους επιβίωσης. Στο επίπεδο του δικού τους ζην. Στο επίπεδο αυτού που κάνουν οι ίδιοι ως δουλειά.
Και κάποια επαγγέλματα είναι πιο επικίνδυνα από κάποια άλλα. Κάποιες ζωές έχουν μικρότερη αξία από κάποιες άλλες. Τα εργατικά ατυχήματα δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ πρώτη είδηση. Ή δεύτερη. Ή τρίτη. Άλλες είναι οι προτεραιότητες. Άλλα τα ενδιαφέροντα. Κι εγώ έπρεπε να παραδώσω στήλη σήμερα και δεν είχα άλλο θέμα. Δεν με έπιασε ξαφνικά το ενδιαφέρον. Δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό το όνομα του νεκρού εργάτη. Μέχρι στιγμής πέθανε όσο ανώνυμα έζησε. Ήταν λέει εξηντάχρονος ηλεκτροσυγκολλητής. Ένας νεκρός στην Αγιά Σοφιά. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες πόσοι να ήταν τελικά; Γκουκγλάρω. Κι αντιγράφω από παλιότερο άρθρο του 902: «Η εργατική τάξη θρήνησε, αλλά δεν ξέχασε τα ονόματα: του 62χρονου Χρήστου Μιάμη, του 35χρονου Κότσι Αστρίτ, του 45χρονου Βαγγέλη Μέρι, του 32χρονου Μανέα Μαρινέλ, του 32χρονου Αλέξι Μπάτσι, που σκοτώθηκαν στο Ολυμπιακό Χωριό, του 45χρονου Θανάση Παπαγιώργη στο κτίριο «Αθήνα 2004», του 29χρονου Κρέκου Γιάνι στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο, του 46χρονου Μιχάλη Ευαγγέλου στο Κλειστό Γυμναστήριο στο Γαλάτσι, του 48χρονου Ηλία Μαυρόπουλου και του 29χρονου Λ. Μαρινάκη στον Ιππόδρομο στο Μαρκόπουλο, του 58χρονου Παναγιώτη Μπολάνη στο Κέντρο Τύπου, του 51χρονου Ντόκα Νταλίπ στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου, του 51χρονου Σωτήρη Σέκα στο Δημοσιογραφικό Χωριό στο Μαρούσι».
Πολύ κουκουεδίστικος λυρισμός όμως, πολύ μπανάλ όλα αυτά. Ακόμη κι αν η εργατική τάξη θρήνησε και δεν ξέχασε, ξέχασε η κοινή γνώμη. Ή μάλλον για να ξεχάσεις κάτι, πρέπει κάποτε να το θυμόσουν, πρέπει κάποτε να καταγράφηκε στην μνήμη σου. Κρίμα να σκοτώνονται οι άνθρωποι στις οικοδομές. Αλλά είναι μέσα στους κινδύνους του επαγγέλματος. Το επίθετο «αδικοχαμένος» χρησιμοποιείται σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Στα εργατικά ατυχήματα όχι και τόσο. Σαν να υπάρχει μια βαθύτερη δικαιοσύνη πίσω από αυτούς τους θανάτους. Σαν να είναι οι εκπρόσωποί μας πάνω στις σκαλωσιές. Εκπροσωπούν την αναδοχή των κινδύνων που δεν θα αναλάβουμε ποτέ. Γιατί τους ανήκουν. Γιατί αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Γιατί αυτή είναι η τάξη τους.
