Author: Βέρα Ι. Φραντζή

Γιατί σαν κοινωνία όταν μαθαίνουμε μία είδηση για έναν ξυλοδαρμό υβρίζουμε το θύμα; Ίσως επειδή είμαστε μόνιμα εριστικοί ή διαρκώς εκνευρισμένοι και γνωρίσουμε τη διάθεσή μας, τη συμπεριφορά μας. Δικαιολογούμε τη βία γιατί μας αρέσει να σπρωχνόμαστε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να ρίχνουμε μούντζες όταν οδηγούμε, να ρίξουμε και καμιά σφαλιάρα σε καμιά σειρά αναμονής. Και βέβαια πάντα φταίνε οι άλλοι για τις καταστάσεις αυτές, όχι εμείς. Η ψυχραιμία άλλωστε έχει εκπέσει ως φυσική αντίδραση… εκεί ανάμεσα στο κάθισμα συνοδηγού και πόρτα αυτοκινήτου μαζί με κάτι μονόλεπτα.

Τώρα, για το γνωστό συμβάν ένα επιπρόσθετο λιθαράκι είναι το γεγονός ότι το θύμα είναι γυναίκα και «θεατρίνα». Αυτό το τελευταίο δίνει ψωμί και αλειφόμενο βούτυρο για σχολιασμό. Μας ξέρετε. Είμαστε σκληροί, ενοχικοί, πάνω από όλα ανεύθυνοι και φυσικά ευσυγκίνητοι. Αυτό το τελευταίο μας σώζει μερικές φορές ή και όλες και έχουμε φτάσει έως εδώ σώοι με χαμηλά επίπεδα αυτοκριτικής και οξυμένης κακοπροαίρετης κριτικής για το τι μέλει γενέσθαι, για το παρόν και το Πλειστόκαινο.

Η κοινωνία μας όμως δεν σταματά με τα στερεότυπα που αφορούν τη γυναίκα που δεν ξέρει τι λέει και προκαλεί τον άνδρα και αυτός την δέρνει, τι να κάνει;! Συνεχίζει με την απόλυτη καταπίεση του σέξι. Στο τώρα και σε αυτή τη γη που την πατούμε πρέπει να είμαστε σέξι. Δεν χρειάζεται να είμαστε τίποτα άλλο για να είμαστε σημαντικές, φτάνει να «διατυμπανίζουμε» το πόσο σέξι είμαστε κάθε ώρα και στιγμή, σε κάθε ηλικία. Και αυτό πια περνιέται ως η έκφανση ενός φεμινισμού με κάθε αντίθετη στάση να θεωρείται μεταπουριτανική. Βέβαια, προσέξτε. Όχι η σεξουαλική διάθεση που αποπνέει ένα θηλυκό περικλείεται μέσα σε ένα τετραγωνισμένο κλισέ που βρίσκει ένα καταπληκτικό παράδειγμα σε νεοσελεμπριτι της εποχής με το όνομα Τούνη. Διαλέγω τη συγκεκριμένη γιατί μου έκανε τρομερή εντύπωση πως ενώ η εκπομπή -που αναδείχθηκε το μοντελο- είχε παρα πολλές ωραίες γυναίκες και φυσικά… ιδιαίτερους χαρακτήρες για τα τηλεοπτικά προγράμματα, αυτή ήταν μονάχα που ξεχώρισε και έχει γεμίσει τα site.

Η συμπαθέσταστη κοπέλα -που αν μη τι άλλο κολάζει και ετοιμόγεννη- κλήθηκε στη μικρή μας κοινωνία να απαντήσει στις… «φήμες» για την καταγωγή της. Είναι Αλβανή ή δεν είναι; Εκείνη απάντησε όχι. Σε αυτό το σταρ σίστεμ δεν χωράει κανείς πέρα απο καθορόαιμα ελληνικά κρέατα από την Πελοπόννησο. Παρόμοιες ερωτήσεις που ιντριγκάρουν το κοινό όπως αν είσαι γκέι ή bisexual ή έχεις απατήσει τον σύντροφό σου, έχεις φάει ωμά μανιτάρια και είσαι προληπτικός είναι από αυτές που διαιωνίζουν την απόλυτη βλακεία, τον ρατσισμό, τις νευρωτικές μανίες. Μπράβο μας, είμαστε περίφημοι τύποι.

Εν ολίγοις, τι ζούμε και τι θα ζήσουμε.

Σήμερα πήρα το 803 για να κατέβω στον Πειραιά. Αυτό το λεωφορείο ακολουθεί μία πολύ ωραία διαδρομή και πριν φτάσει στο λιμάνι πέφτει στη στάση “Καλιφόρνια”. Βρίσκεται στην συμβολή των οδών Αντιπλοίαρχου Βλαχάκου και Παλαμηδίου και έχει πάρει το όνομά της από το ιστορικό κινηματοθέατρο που υπήρχε εκεί.
Στον ορίζοντα το νέφος σε συνδυασμό με τους ατμούς της θάλασσας από την διαφορά της θερμοκρασίας κάνει το τοπίο να μοιάζει με εμβόλιμη παραίσθηση στην πραγματικότητα. Εμείς που ζούμε στα ‘’ηπειρωτικά’’ του Πειραιά και δεν βλέπουμε τη θάλασσα, με το που στρίψει το λεωφορείο από την Αγίου Δημητρίου, την Αιγαλέου ή την Βλαχάκου μας πιάνει μία βαθιά συγκίνηση από την κατανόηση της εντοπιότητας… ίσως από τον ήλιο που είναι πιο ‘’οξύς’’ κοντά στο νερό. Δεν ξέρω. Πατάς το πόδι σου στο λιμάνι και ακούς από το ραδιοφωνάκι του κουλουρτζή να παίζει Μητροπάνο. Ο σκηνοθέτης μας αγαπάει πολύ εδώ στα πεδινά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που αποκόπτονται φράσεις, παράγραφοι ή τίτλοι και δειγματίζονται στα σαλόνια των πιο διαδεδομένων προφίλ των σόσιαλ μίντια. Από πάνω επιθετική φωνή που ακόμη και στωική στην όμοια γραμματοσειρά που μας έδωσε ο Θεός του Ίντερνετ ισότιμα, σε τραμπουκίζει, σε απειλεί, σε θολώνει, σε ανυψώνει σε γίγαντα της άποψης. Με χαστούκι ανεβαίνεις, με κλωτσιά κατεβαίνεις. Δεν έχει σημασία πόσο δίκαιο η άδικο έχει. Σημασία έχει να είναι όσο πιο βίαιη, εριστική γίνεται για να ξεχωρίσει.

Αποσπασματικές λήψεις, συγκεκριμένες οπτικές γωνίες, ζουμ, ανάγνωση διαγώνια, επίκληση στην αυθεντία της διαδικτυακής περσόνας που χαίρει σεβασμού και πλήρους αποδοχής –ποιος να εναντιωθεί;

Το σκριν  σοτ δημιουργεί ενός νέο είδος αναλφαβητισμού. Η κριτική σκέψη που τόσο έχει αναπτυχθεί -με σχεδόν εξαναγκαστικό τρόπο και επιβαλλόμενο ως λαιφστάϊλ- στα σόσιαλ μίντια ως τοποθέτηση σε όλα τα ζητήματα της παγκόσμιας κοινότητας έχει καταντήσει ένα προκάτ επιθετικό ταριχευμένο κουφάρι.

Ο χρήστης του Ίντερνετ έχει να αντιμετωπίσει πέρα από τα fake news και την μετά-αλήθεια των φίλων του στο διαδίκτυο, των τρολ του twitter, τα κίνητρα διαφόρων πίσω από χαμογελαστές φάτσες αριστικ φωτογραφιών.

Όλοι την έχουμε πατήσει μέσα στο συρμό και θα την ξαναπατήσουμε.

Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του γραφείου όπου εργάζομαι λαμβάνει καθημερινά πλήθος μηνυμάτων. Ένα εξ αυτών ήτο η διαφήμιση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής. Ο τίτλος με καπς λοκς παρέπεμπε όπως έγραφε και ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης εδώ σε μία πεποίθηση ότι είμαστε υπεράνθρωποι. Η μαρκίζα σε αντιμετώπιζε ως ισάξιο των λαμπερών αποτελεσμάτων που προοικονομούσε σχεδόν το απόλυτο όνειρο ως παιχνιδάκι και εμείς θεωρούσαμε πως όλα τα μπορούμε τυφλωμένοι από την επιβλητική γραμματοσειρά να δεσπόζει στη λευκή αχανή οθόνη του υπολογιστή μας.

ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΕ ΣΑΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Συνέχιζα να διαβάζω ποια είναι αυτή η μέθοδος που θα με μετέτρεπε σε φίρμα των μπεστ σέλερ, ενώ άρχισα να σκέφτομαι το ταλέντο μέσα σε αεροστεγείς φιάλες να μεταγγίζεται ύστερα από μία απλή αιματολογική εξακρίβωση της ομάδας αίματος. Π.χ. έχεις ΑΒ θετικό, πάρε λίγο Φώκνερ.  Έχεις 0 αρνητικό, πάρε λίγο σύγχρονο νομπελίστα Καζούο Ισιγκούρο και πάει λέγοντας.

Πριν περάσω στη δεύτερη παράγραφο της διαφημιζόμενης σχολής, άρχισα να σκέφτομαι μικρά καλικαντζαράκια με κοφτερά δόντια και γαμψά νύχια, φοβερά πεινασμένα και αιμοσταγή να τρώνε λέξη- λέξη τις σελίδες μεγάλων έργων. Η ατμόσφαιρα να είναι σκοτεινή και οι σάρκες των ιστοριών να ξεσκίζονται μέσα στο υπόγειο σφαγείο-σχολή δημιουργικής τέχνης. Χρατς, χρουτς! Τι νοστιμιά!

Φυσικά, υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι που οδηγούν τους άπειρους μαθητευόμενους να βρουν το στιλ τους μέσα από τις δικές τους εργασίες και διαβάζοντας όση περισσότερη λογοτεχνία μπορεί ο καθένας. Σίγουρα, υπάρχουν αυτοί που αγαπώντας πραγματικά τη λογοτεχνία δεν θα σε βάλουν στο ρινγκ να ρίχνεις μπουνιές για το καλύτερο ανάγνωσμα, θα έρθεις σε επαφή με ανθρώπους με το ίδιο ενδιαφέρον και ίσως τελικά ξύσουν καλύτερα το διαμάντι του καθενός ή πιο γρήγορα. Αλλά επίσης σίγουρα η συγκεκριμένη σχολή δεν συγκαταλέγεται σε εκείνες με τους ανθρώπους που μπορεί να κάνουν τα παραπάνω.

Από αγοραίο έρωτα βρίσκουμε ευκόλως, το ζύμωμα ψάχνουμε.

Δεν είμαι από τους καταναλωτές ταινιών. Ή τέλος πάντων δεν έχω άγχος να δω τις πρώτες προβολές μέσα στο μήνα που βγαίνουν. Αφήνω τα επιτρεπόμενα όρια να περάσουν, να με κοιτάξουν ενδεχομένως με κάποια ειρωνεία επειδή δεν έχω δει την ταινία για την οποία μιλούν όλοι στις παρέες και στα σόσιαλ μίντια. Και πραγματικά μέχρι να δω την ταινία που έχει βραβρευτεί ή συζητιέται αγνοώ επιδεικτικά την ύπαρξή της, τον τίτλο της, τους συντελεστές. Όταν τη δω, γίνεται κτήμα μου για λίγο. Οι σκηνές της, οι ήρωές της, οι λέξεις του σεναρίου. Μετά έρχεται η επόμενη ταινία και την εξευτελίζω σε μικρά καρέ στο σκληρό δίσκο των αναμνήσεων, των φευγαλέων εικόνων. Δεν θυμάμαι αν τα έχω ζήσει εγώ ή ο σκηνοθέτης ή κάποιες ανύπαρκτες οντότητες που έχουν υπόσταση μόνο για δύο ώρες περίπου στο γυαλί (για τους ηθοποιούς που έχουν ενσαρκώσει τους ρόλους αυτούς ίσως μία ολόκληρη ανθρώπινη ζωή… ποιος ξέρει τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό ενός ηθοποιού; Δεν θέλω να ξέρω.)

Είδα το ‘’Mother!’’  του Ντάρεν Αρονόφσκι και έπειτα το «Η σφαγή του ιερού ελαφιού» του Λάνθιμου. Το πρώτο σουρεαλιστικό και ωμό σε τέτοια ισορροπία των δύο αυτών σχετικά αντικροούμενων στοιχείων που εντυπωσιάζει -γιατί πώς η ωμότητα όταν αυτή πια είναι μία εκδοχή του ρεαλισμού μπορεί να βρεθεί στο διαστρεβλωμένο κόσμο μίας οπιούχας οπτικής γωνίας; Αυτά είναι τα θετικά της τέχνης. Το δεύτερο εντελώς πραγματικό, σχεδόν συμβατικά ανθρώπινο που εμβολιάζεται με τόσα υπερρεαλιστικά στοιχεία, αγγίζει την μεταφυσική και στην προσφέρει ως ένα σκαλί επιβίωσης στο δράμα, την κακουχία, την ανυπόφορη δυσλειτουργία της ζωής. Το πρώτο εγκιβωτίζει την πραγματικότητα μέσα στο παραμύθι για ειλικρινείς ενηλίκους. Το δεύτερο αφηγείται την ψυχική παράκρουση ως λύση στο αναπόφευκτο αυτών που συμβαίνουν στο απροστάτευτο θνητό σώμα.

Βέβαια, όλα αυτά είναι οι δικές μου ερμηνείες για δύο ταινίες που μπορούν να μεταφραστούν με ποικίλους τρόπους, ο καθένας με την δική του. Και φυσικά υπάρχει και η ερμηνεία πως δεν σημαίνουν τίποτα οι συμβολισμοί, οι ρήσεις, οι τυχοδιώκτες ήρωες και είναι επιφανειακές ιστορίες για αργόσχολους. Αυτή η μηδενιστική άποψη πέρι ”σοβαρών ταινιών” δεν μπορεί να διαγραφεί από τη λίστα των μελλοθάνατων θεατών. Δεκτές και αυτές.

Όμως, το σίγουρο είναι πως οι μεγάλες ταινίες όπως αυτές οι δύο έχουν μάλλον αυτό τον σκοπό, αυτό υποψιάζομαι ότι έχουν: Δεν θα σου δώσουν καμία απάντηση. Θα σου δημιουργήσουν ένα κενό, μία αμφιβολία, πολλά ερωτήματα. Θα σε ταλαιπωρήσουν και θα τις ακυρώσεις για λίγο. Θα επιστρέψεις σε αυτές και θα τελειώσει το ζύμωμα χωρίς τελικό προϊόν. Έτσι είναι τα άυλα εν γένει.

Οι μεγάλες ταινίες όπως και η ζωή δεν θα απαντήσουν στα ερωτήματά σου. Θα σε αφήσουν όπως και ο θάνατος με ερωτήματα, αλλά σημασία έχει πως για λίγο μας έδωσαν μία διαστολή πνεύματος, μία συζήτηση και λίγη ανημποριά μπροστά σε αυτό το τέρας που λέγεται αναπνοή και τροφοδοτεί με ελπίδα, έρωτα και παιδιά το ανθρώπινο γένος.

Πήξαμε στους τεχνοκράτες και στους αισιόδοξους απέναντι στο μετέωρο βήμα της ζωής. Φτάνει.

Όλοι όσοι ζούμε στις πόλεις και έχουμε ακόμη σώας τα φρένας, έχουμε μία πηγαία ανάγκη να εκδράμουμε στη φύση τις ημέρες των εορτών. Και αν το θέρος αυτό μεταφράζεται σε θάλασσα, αλατισμένα σώματα και αμμώδεις παραλίες, τον Χειμώνα και την Άνοιξη μεταφράζεται στο ορεινό χωριό με την κρύα ατμόσφαιρα και την μυρωδιά του καμένου ξύλου να ποτίζει κάθε ζωντανό και από καιρό παρατημένο κύτταρο του σώματός μας. Και αφού και το δικό μου σώμα αποζητούσε την πράσινη καθησυχαστική εικόνα μην μπορώντας να την καταπολεμήσω με αρκετά ριπλέϊ χριστουγεννιάτικων διασκευών των τραγουδιών του Φρανκ Σινάτρα και μερικών γλυκών εδεσμάτων, πήγα σε τόπο χλοερό για περίπατο και φυσιολατρία σαν ένας φυσιοδίφης άλλης εποχής.

Σε γενικές γραμμές ο τουρισμός στα ελληνικά ορεινά χωριά είναι αν μη τι άλλο πολύ πιο προσεγμένος και λυτρωτικά γραφικός σε σχέση με το θερινό κιτς της πλαστικής ξαπλώστρας και του μουσακά σε αποσύνθεση. Οι τιμές πανάκριβες αλλά όσο και οι αντίστοιχες των καλοκαιρινών θέρετρων. Όμως, υπάρχει μία καλαισθησία, μία διαφορετικού είδους ζεστασιά και μια πιο ευχάριστη ερμηνεία της ελληνικής φιλοξενίας. Το φαγητό είναι καλύτερο, οι άνθρωποι πιο ευγενικοί και τα μαγαζιά περιποιημένα και περασμένα με μία βούρτσα νοικοκυροσύνης.

Σε ειδικές γραμμές δεν μπορείς να αποφύγεις συναντήσεις στον δρόμο της γιορτινής σου περιπέτειας με καφετέριες με τουαλέτα που μοιάζουν με τόπο βασανιστηρίων μικρών παιδιών και μελιτζανοσαλάτα σε οινομαγειρείον που τάραζε τον οισοφάγο με την αισθαντική δόση σκόρδου που ο μάγειρας εναπόθεσε με χριστιανική ευλάβεια σε ένα μικρό πιάτο ορεκτικού. Καλωδιώσεις σε άλλη ταβέρνα που δεν προσιδίαζαν με γιρλάντες αλλά περισσότερο με τα εντόσθια του ηλεκτρονικού παρελθόντος της γενιάς του ΄80 και αισθητικές παρεμβάσεις σε τοίχους με καρφωμένες μπάλες ήταν όσο να το πεις μία τρομακτική εκδοχή του τι σημαίνει εορταστική διακόσμηση.

Aν αποσυνθέσεις την χειμερινή ραστώνη μέσα στον καταυλισμό των Αθηναίων ενοίκων, θα βρεις πραγματικά ανθρώπους που τελικά έχουν περισσότερο ανάγκη αυτήν την ξεκούραση από την καλοκαιρινή και μάλλον σε αυτόν τον τίμιο τόπο που καίγεται τον περισσότερο καιρό από ήλιο, έχει ανθρώπους που πραγματικά εκτιμούν το κρύο, αυτό των δέκα βαθμών που με εκτίμηση τυλίγει τα σώματα των ταλαιπωρημένων ανθρώπων της πόλης και βλέπουν πόσο κατατρώει η ρουτίνα την δημιουργικότητα των ψυχών.

Φυσικά αιθέριες υπάρξεις απέδειξαν ότι η ελληνική ρήση «μπροστά στα κάλλη, τι είναι ο πόνος;». Χρυσές μπότες και διαδήματα, μικροσκοπικά δανδελένια φορέματα των σέξι αγιοβασιλιάτικων Αθηναίων έδωσαν έναν τόνο κοσμοπολίτικο στο ορεινό χωριό που επισκέφθηκα και τις βρήκα χαριτωμένες στην προσπάθειά τους να μείνουν ζεστές αλλά ελκυστικές για χάρη των ματιών των εκδρομέων ανάμεσα στα ομολογουμένως δύσβατα στενά δρομάκια του χωριού. Ήταν αν μη τι άλλο μούρλια περισσότερο και από εύγευστο σπετζοφάι, το τοπικό έδεσμα του χωριού που πρέπει να δοκιμάσετε με ρακόμελο.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι λίγο ματαιόδοξο όλο αυτό… το διάλειμμα των Χριστουγέννων που αγαπά την κατανάλωση φαγητού και θερμού αέρα εκ των αιρ κοντίσιον και τζακιού αλλά κυρίως την αδύνατη διαφυγή εξαιτίας του κρύου, την περιορισμένη κινητικότητα. Όμως είμαστε όλοι στην καρδιά  δημόσιοι υπάλληλοι με φαρδιές περιφέρειες που γεμίζουν με όλα τα σακχαρώδη καλούδια και τα κρεατικά των γιορτών.

Αχ, είναι όμορφες οι βαθύτερες επιθυμίες μας να γίνουν διακοπές και οι παύσεις μας διακοπές.

Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά.
Κάθε μελομακάρονο που τρώω να πραγματοποιεί μια ευχή μικρού παιδιού

Ο κόσμος είναι δυσκολονόητος, αλλά αν ακούσεις τις απλές συζητήσεις των γυναικών μέσα στο λεωφορείο ίσως αλλάξεις άποψη. Ίσως και όχι.

Οι δύο γυναίκες πήγαιναν να ψωνίσουν δώρα από το Τζάμπο εν όψει εορτών. Με φόρμες, άβαφτες και βιαστικές. Να ετοιμάσουν φαγητό μετά, να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο, να μην φωνάξει ο άντρας τους.

Περνώντας μπροστά από το ΤΕΙ στο Αιγάλεω λέει η μία στην άλλη

-Α, εδώ έρχεσαι και μαθαίνεις.

-Τι μαθαίνεις;

-Δουλειά.

Κατέβηκαν.

Είναι μερικές φορές σαν ενέσιμο ηρεμιστικό οι πράες κουβέντες που δεν έχουν κανέναν κομπασμό,  τίποτα από δύσκολο στην σύνταξη και γραμματική τους. Βέβαια, η ερμηνεία τους είναι πολυγωνική και παλλόμενη. Είναι ένας εφιάλτης. Της κρίσης της οικονομικής, της κρίσης της ανθρώπινης. Στο βάθος όμως έχουν το μητρικό «όλα καλά θα πάνε».

Η Αθήνα είναι χαοτική αυτές τις μέρες. Η κίνηση στους δρόμους τα απογεύματα είναι φρικτή. Εκατοντάδες αυτοκίνητα διασχίζουν τους δρόμους για να φτάσουν στους εμπορικούς δρόμους, αλλά τα πρωινά έχει σημειωθεί μια σχετική αποσυμπίεση. Ποιος ξέρει; Θα κρύβονται στους φούρνους με τα καλύτερα μελομακάρονα. Ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί σε χωριά και τζάκια και στη φύση μπας και ξελαμπικάρει. Αυτό είναι Χριστούγεννα άλλωστε. Από όλες τις εποχές του χρόνου είναι η μοναδική και τελευταία περίοδος, το τελείωμα του χρόνου, που οι συνήθειές μας είναι κομμάτι πιο πολιτισμένες και ψάχνουμε ενδεχομένως να βρούμε τι πήγε λάθος. Κάποιοι ψάχνουμε να βρούμε και τι πήγε ορθά. Το καλοκαίρι απλώς χαυνώνεσαι και αναζητάς τις απολαύσεις. Τον χειμώνα, όμως, την περίοδο των Χριστουγέννων «διατηρείς» τον εαυτό σου καλύτερα, τον ψύχεις και λίγο οι αγκαλιές, τα μέλια των γλυκών, στο σπίτι και οι γιρλάντες… δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος να γίνει ευγενικός.

Ευγένεια. Τι είναι αυτό που το λέμε αγάπη;

Διαβάζω για όλα αυτά τα περιστατικά με τόση βία και εκφοβισμό φοιτητών μέσα στα πανεπιστήμια και πραγματικά με πιάνει ασφυξία. Το άσυλο είναι πολιτισμός. Πότε ερμηνεύτηκε σε ξύλο, βιαιοπραγίες και ξεσπάσματα στις κοτρόνες, τσιτσιμπράτζαλα και στα συναφή άψυχα, δεν ξέρω. Αλλά είναι το αντίθετο της εκπαίδευσης. Πιο αντίθετο δεν μπορώ να σκεφθώ.

Βία, βέβαια, είναι τα παιδιά σε εμπορικά καταστήματα να εθίζονται σε ροζ βιτρίνες αφού έχουν παρακολουθήσει υπομονετικά εικοσάλεπτα διαφημίσεων με κούκλες με τεράστια βυζιά και χείλη σαν βεντούζες απόφραξης ή μυώδεις και αιμοβόρους τύπους σε χριστουγεννιάτικες συσκευασίες πάντα με όλο το μήνυμα των Χριστουγέννων να εγκιβωτίζεται στην τιμή.

Βία. Τι είναι αυτό που το λέμε αγάπη;

Σίγουρα δεν είναι η κοσμικότητα… η αγάπη. Για την βία δεν είμαι σίγουρα αν ταυτίζεται, αλλά σίγουρα προσιδιάζει. Πώς αλλιώς να δίνεις συνεντεύξεις και να μοιράζεσαι τόσες όμορφες αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων με το δικό τους βάρος και συναισθηματικό υπόβαθρο ανάμεσα στα όρνεα της κριτικής; Δεν γνωρίζω ολόκληρη την συνέντευξη της Κατερίνας Παπουτσάκη και πόσες αρλούμπες ή σοβαρές απόψεις κατέθεσε, αλλά είμαι πεπεισμένη πως οι λογοτεχνικές εξομολογήσεις της παιδικής ηλικίας δεν έχουν καμία θέση σε ένα περιοδικό όπως το Down Town γιατί οι άνθρωποι δεν συγχωρούν το γεγονός ότι έχεις ψυχή πριν «κάνεις» την όμορφη με τους όρους του σταρ σίστεμ και του προληπτικού εμβολίου. Είναι ένας ιδιότυπος σεξισμός και αυτός (ναι σεξισμός και ας γίνομαι γραφική…).

Κατά τα άλλα χαρές, μελομακάρονα και δίπλες…