Author: Βέρα Ι. Φραντζή

Η διαφήμιση της γνωστής αλυσίδας ταχυφαγείων θέλοντας να προσελκύσει το νεανικό κοινό  στο καταπραϋντικο φαγητό της φτιάχνει μία ρεκλάμα με ποπ στοιχεία βγαλμένη από έναν κόσμο με ροζ σύννεφα και μονόκερους. Μόνο που η βία η οποία προτρέπει να ασκήσουν οι νεαροί παρακολουθώντας την είναι απόλυτα αληθινή.

Η «παιδικότητα» της  διαφήμισης  μέσω των πιο ιν φίλτρα του Instagram σχολιάζει  την αντίδραση σε ζήτηματα όπως το μπούλινγκ ή την παράνομη στάθμευση σε ράμπες πεζοδρομιών σαν χορός σε βίντεο κλιπ. Τα ρόπαλα βγαίνουν, το άτιντιουτ και το ύφος ενός τουλάχιστον εκνευρισμένου εφήβου με τον στιλίστα και τον καιρό μαζί του επιβραβεύβονται. Απόλυτα θεμιτά και δίκαια όλα στον μοδάτο και επιφανειακό μας κόσμο.

Μία ομάδα επιθετικών κοριτσιών πάνε να σπάσουν με ρόπαλα το αμάξι ενός κρετίνου παραβάτη, ένα κορίτσι μπαίνει  νευριασμένο σε ένα μουσείο. Τα  δύο αυτά σενάρια  του σποτ  προάγουν έναν επιθετικό τρόπο αντίδρασης ξεκάθαρα. Βγάλε τα φωτορυθικά, τα σούπερ ντιζαϊνάτα ρούχα, τα φούξια ματ κραγιόν και σου μένει αγνή βία.

Κάπου εκεί υπάρχει η ισότητα των φύλων… «Αγόρια και κορίτσια, σπάστε, κάντε τα ζώα σας αιμοβόρα με εντελώς ισοδύναμο τρόπο.Μπορείτε είστε ίσοι.»

Σου δίνει και λίγη αγάπη στη μέση για να μπερδευτείς και έχεις φτιάξει την τέλεια διαφήμιση. Ωραία η κουλτούρα σας.

Όταν μία διαφήμιση σιγοντάρει την βία, την επιθετική αντίδραση, η αισθητική των διαφημίσεων του Jumbo και τα σχετικά μηνύματά τους δεν πιάνουν τον πάτο του συγκεκριμένου σποτ.

Και να μου το λέγανε δεν θα το πίστευα ποτέ ότι θα αποκτούσα τέτοια αυτοπεποίθηση για το που μπαίνει το δεύτερο ‘λ’ στη λέξη #συλλαλητήριο τόσες φορές που το ‘χω δει γραμμένο.

https://www.youtube.com/watch?v=KuDQOMICfr0

Η ταινία «I,Tonya» αφορά τη ζωή της ανταγωνιστικής αθλήτριας πατινάζ  Τόνια Χάρντιγκ, η οποία σχετίζεται «με κάποιο τρόπο» με το ατύχημα της συναθλήτριά της. Το σκάνδαλο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αναζητήσεις στο ίντερνετ θα σας διαφωτίσουν αν δεν το γνωρίζετε ή δεν το θυμάστε.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχει η προσωπικότητα της μητέρας της αθλήτριας καθώς και ο τρόπος που λειτούργησε η αυταρχικότητά της στην διαμόρφωση του χαρακτήρα της Τόνιας ως ανθρώπου, γυναίκας και φυσικά πρωταθλήτριας. Η γυναίκα αυτή, η οποία παρουσιάζεται εθισμένη καπνίστρια, εμφανίζεται με ένα πτηνό στα γεράματά της να μην έχει καθόλου επαφή πια με την κόρη της.

Είναι η απόδειξη πως οι πραγματικοί άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο ιδιαίτεροι που κανένα μυαλό συγγραφέα δεν μπορεί να δημιουργήσει με τέτοια ευλάβεια και ακρίβεια. Ήταν τόσα αιφνιδιαστικά ‘’άλλη’’ η μητέρα της, τόσο εξαργυρωμένη στον δικό της κόσμο που σε εντυπωσιάζει η πραγματικότητα, αυτό που μπορεί ένας άνθρωπος να είναι πέρα από οτιδήποτε φανταστικό. Κανείς δεν θα μπορούσε να την είχε δημιουργήσει παρά η ίδια η ζωή.

Tην συναντούσα κάθε μέρα. Ίδια ώρα κάθε πρωί. Ακριβώς τότε που ο ήλιος έπεφτε κόντρα στο τζάμι της εξώπορτας και με τύφλωνε όταν σήκωνα τα μάτια μου να την κοιτάξω στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου.

Είχε έρθει εδώ και πέντε χρόνια στη γωνιακή γκαρσονιέρα και της άρεσε να καθαρίζει την εξωτερική μονάδα του αιρ κοντίσιον χειμώνα καλοκαίρι.

Μερικοί την έβριζαν επειδή τους έβρεχε με την μάνικα του λάστιχου καθώς ξέπλενε τα απορρυπαντικά που επιμελώς άπλωνε πάνω στο σιδερένιο κουτί. Βέβαια, ο κλιματισμός δεν λειτουργούσε και εκείνη το είχε μετατρέψει σε τραπέζι.

-Σου αρέσει η μοναξιά; Ε Φλό;

-Όχι. Αλλά βρίσκει δύσκολα άντρα ή γυναίκα να είναι άνθρωπος. Τους έχεις μάθει κάθε μέρα με το τραπέζι στρωμένο με φαγητό και κρύο νερό μέσα στο ποτήρι και ευχαριστώ δεν λένε.

-Ναι, έχεις δίκιο, της απάντησα και έσκυψα να ποτίζω τα λουλούδια του πεζοδρομίου.

Τόσα χρόνια αν με ρωτούσες για το πρόσωπο της Φλο δεν ήξερα να σου πω ποια είναι. Μόνο τους πρησμένους αστραγάλους της είχα δει τόσα χρόνια. Ήξερα και τις παντόφλες της και την γεροντίστικη συνήθειά της να φοράει διαφανή σοσόνια που έπνιγαν το κρέας της με το σφιχτό λάστιχό τους. Βέβαια, αν την έβλεπα θα την αναγνώριζα. Δεν είχε το πρόσωπο του απογοητευμένου.

Δεν θα αναμασούσε με κάποια μασέλα τα νιάτα και τις μνήμες.

Κάτι άλλο θα την ξεχώριζε.

Κάτι τρομερό που έχουν όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι.

Κάτι που σημειώνεται σαν άνω τελειά στα αδρά χαρακτηριστικά.

Κάτι αυγινό και ψέμα.

Ατραγούδιστο πρόσωπο.

Μαλακό πρόσωπο.

Κουρασμένο πρόσωπο σαν θέση τρόλεϊ και χαλασμένος βηματοδότης που δεν έσωσε παρά θέρισε κόσμο.

Σαν κεραυνός που σου έρχεται στο δόξα πατρί και λες ευχαριστώ που επιλέχθηκα να καψαλιστώ παρά να αφήσω το σαρκίο μου κάτω από την υγρασία της τοξικής σας γης.

Κάπως έτσι, σαν παραμύθι από ένα στόμα σε ένα στόμα και ποτέ ον- viral.

Τα εκδοτήρια του μετρό είναι το μόνο μέρος του κόσμου που οι άνθρωποι χρειάζονται την βοήθειά μου

Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση και ποτέ στο Instagram

Αν δεν κρίνω εγώ ως μία άλλοτε έφηβος θεατής του κοσμοϊστορικού τηλεοπτικού γεγονότος του Big Brother, ποιος άλλος είναι ικανότερος;

Έτσι, έκατσα να δω την τηλεοπτική σειρά #MasterChefGr  που τρεντάρει συχνά πυκνά στo Twitter.

Και τα κατάφερα.

Είδα περίπου είκοσι λεπτά εκπομπής. Μαζί με τις διαφημίσεις σαράντα! Ζήτω!

Ευτυχώς στη διάρκεια των διαφημίσεων χάζευα στο #facebook. (Αλήθεια, οι άνθρωποι τι έκαναν παλαιότερα στο διάλειμμα με τα διαφημιστικά σποτ; Ένας θεός ξέρει αν έπρεπε και να σηκωθούν από τον καναπέ τέτοιες δύσκολες ώρες!)

Τραβηγμένες ατάκες από τα μαλλιά του σεφ στα τρέιλερ δεν αφήνουν ασυγκίνητο κανέναν. Πώς να μην σχολιάσεις το «η μαγειρική είναι η πιο μεγάλη τέχνη!» και άλλα τέτοια βραδυφλεγή σχόλια που μένουν στο κατακάθι του ουρανίσκου σου μαζί με ένα σωρό υλικά που πρώτη φορά στη ζωή σου ακούς σε ένα ημίωρο εκπομπής! Έχει και η ξιπασιά τα όριά της…

Μετά ήρθε το μαλλιοτράβηγμα των σεφ…

Οι σεφ έχουν στο μυαλό μου κάτι από την μαγείρισσα γιαγιά μου, την μυρωδιά του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού στις σκάλες τις πολυκατοικίες, το μοσχαράκι το κοκκινιστό που σε έπαιρνε από τη μύτη από τη γωνία και σε τραβούσε σαν πεινασμένο σκυλί μέσα στην κουζίνα. Εντάξει, δεν τους σκέφτομαι σαν παχουλούς ευχαριστημένους αγιοβασίληδες. Τους «αισθάνομαι» πράους, ήρεμους, καταπραϋντικούς, δοτικούς. Είναι μία δουλειά που προσφέρει, ικανοποιεί μία βασική ανάγκη. Εκεί δα (βίντεο) έβλεπες ένα τσούρμο αγχωμένους ανθρώπους με κομμένους αγκώνες που έβριζαν ο ένας τον άλλον. Οκ, τηλεοπτικό προϊόν θα μου πεις, αλλά θα πας να φας φαγητό από δαύτους με τα θυμωμένα στόματα την επόμενη μέρα που θα διαφημίζονται στα περιοδικά ως ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στο τεφάλ τηγάνι της Ελλάδας;

Και αλήθεια σας το λέω πως πρώτη φορά είδα ριάλιτι και δεν μπόρεσα να κρίνω ποιος είναι ο μαλάκας της υπόθεσης. Ήταν τέτοιο το μπάχαλο μέσα στην… επαγγελματική κουζίνα που δεν μπορούσες καν να κρίνεις ποιος είναι ο ενοχλητικός, ο δήθεν, η καρικατούρα που θέλει να ψηφίσει ο κόσμος προς έξοδο από το παιχνίδι!

Καμία σχέση το σχόλιό μου με το «μενού» που παρουσιάζουν.

Δεν πιστεύω άλλωστε πως αυτού του είδους η κουζίνα μπορεί να επηρεάσει με κανένα τρόπο τα παραδοσιακά μας φαγητά και την αγάπη μας για αυτά.

Προς το παρόν.

Και τι με νοιάζει άλλωστε;

Έχω φάει και θα τρώω μαγειρίτσα για ένα ολόκληρο έθνος!

 

Eδώ το βίντεο:

http://www.star.gr/tv/masterchef/masterchef-2-epeisodio-10/

Κάτι με ενοχλεί διαρκώς. Μάλλον θα είναι η ζωή.

Γκρίζα μέρα.

Απέναντι το νεκροταφείο.

Ταχείας Κυκλοφορίας δρόμος που μοιάζει να ρίχνει τα γκάζια για τους πεζούς.

Κόσμος περνάει την διάβαση και χάνεται στον δρόμο. Από πάνω ένα βουνό. H ιερή μονή να ορθώνεται.

Κλουβάκια με χήνες και κότες και λαγουδάκια. Η δυσοσμία είναι έντονη. Τα βλέπεις τα ζωντανά που προσπαθούν να ζήσουνε μέσα σε σιδερένια κλουβιά. Σκέφτομαι να τα αγοράσω όλα και να αρχίζω να τα αμολάω στα χωράφια. Σκέφτομαι το λουτρό αίματος. Ταχείας Κυκλοφορίας δρόμος.

Τίποτα δεν είναι πιο φθηνό στο παζάρι παρά ο χρόνος. Σου δίνεται στην τελευταία του πτώση και στην πιο πενιχρή του εκδοχή. Πρόσωπα σκασμένα, ρυτίδες σαν σκιές και ατσαλένια χέρια, λευκές τρίχες το σκάνε από το πρόσωπο, από το στέρνο, από τα λειριά και τα λοφία.

Μπουφάν δύο ευρώ και σεμέν πέντε. Άλλα δύο ευρώ ένα καλό σουβλάκι. Στη ψησταριά γυναίκες. Στο τύλιγμα γυναίκες. Γυναίκες στο ταμείο. Οι μεγάλοι σεφ δεν έχουν δουλέψει πάνω από την τσίκνα αυτή και δεν ξέρουν το κρέας, δεν το γνωρίζουν, τι νόστιμο είναι.

Ακούγεται Παντελής Παντελίδης σε όλο το παζάρι. Σαν ψαλμός πίσω από τους πάγκους, τις ψησταριές και τα κλουβιά. Την ίδια ώρα γίνεται το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Αν διπλώσεις τον χάρτη το παζάρι θα πέσει πάνω στην πορεία. Τα σουβλάκια είναι τα ίδια με άλλη ονομασία. Μην κλείνουμε τα μάτια. Και εδώ σημαίες και φρονήματα θα βρεις.

Οι Ρομά έχουν απλώσει χαλιά και σακιά με πατάτες στο δρόμο έξω από το παζάρι. Πάντα εξωθεσμικοί. Οι γυναίκες με παντούφλες δίπλα στους άντρες τους. Όλοι πίνουν φραπέ σε πλαστικά ποτήρια και καπνίζουν.

Μόλις πιάσει η μαυρίλα του ουρανού να πυκνώνει, αρχίζουν να μαζεύουν τα πάντα. Μένουν σκουπίδια και χρυσόσκονη.

Το νεκροταφείο εκεί.

Το ταμείο βγήκε μείον.

 

‘Oταν ένα παιδί σου αφηγείται μία ιστορία πολέμου, δεν μπορείς παρά να σωπάσεις και να παρακολουθήσεις μήπως και μάθεις τίποτα.

Η ιστορία των πολέμων όμοια παντού και στη μέση οι ανήμποροι -αν θες-, οι ευαίσθητοι, οι κάπου αλλού, οι γυναίκες του τότε, τα παιδιά, οι ανεύθυνοι -αν θες. Αν θες- όλοι, οι φταίχτες, οι απρόσωποι, ο όχλος, η μάζα, οι υπεράνω. Στη μέση όλοι αυτοί να λιμοκτονούν, να μαστιγώνονται, να υποφέρουν ελπίζοντας.

Υπήρχε πόλεμος, πείνα, βασανιστήρια, δολοφονίες εν ψυχρώ. Εν βρασμώ πόνος και φόβος. Στον πόλεμο δεν υπάρχει  μουσική υπόκρουση παρά συριστικοί ήχοι.

Η σκηνοθέτης Αντζελίνα Τζολί δεν πήγε ταξιδάκι αναψυχής στα μέρη εκεί κάτω ούτε να δείξει την χολιγουντιανή ομορφάδα της. Έμαθε (και) πολύ τα παιδιά –να τα ακούει, να είναι η ίδια παιδί- γιατί το κορίτσι που αφηγείται χωρίς να μιλάει υπό το βάρος του τίτλου της ταινίας «Πρώτα σκότωσαν τον πατέρα μου» είναι μία πραγματικά τρομακτική κατηγορία- μύδροι με ελάχιστα λόγια, αλλά τεράστια μάτια που σου προκαλούν παράνοια για τον κόσμο μας.

Μπορεί σαν ηθοποιός να μην είναι σπουδαία, αλλά σαν σκηνοθέτις με το ντεμπούτο της είναι εξαιρετική.

…….

Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ .

To τρέϊλερ της ταινίας