Author: Βέρα Ι. Φραντζή

Yπάρχουν άνθρωποι που ακόμη και τα κουνουπίδια τα κάνουν να φαίνονται νόστιμα.
Δεν θα έκανες εσύ την αγάπη να φαίνεται ελπιδοφόρα;

Μερικές φορές γράφουμε πάρα πολλά για να μπορέσουμε να σημειώσουμε τι σημαίνει να είναι κάποιος καλλιτέχνης και να κάνει «τέχνη». Μετά την παρακολούθηση του συγκεκριμένου βίντεο κλιπ διαπιστώνεις εύκολα τι σημαίνει να προσβάλεις τον χώρο παγκόσμιας κληρονομιάς με την μεγαλομανία σου, το φαίνεσθαι των ρούχων σου και τις λούπα εκφράσεις σου ως ορόσημο του περιορισμένου ταλέντου σου. Μην έχοντας να δώσεις στους ανθρώπους ούτε χαρά ούτε σοβαρότητα ούτε σκέψη ούτε συγκίνηση ούτε αναμνήσεις αλλά μόνο βραδινή ευκαιριακή διασκέδαση για να πιεις δύο κοκτέιλ. Καλό είναι αλλά ξεκαθάρισέ το στον εαυτό σου όταν είσαι σακαταμένος από την μονομανία του καθρέφτη. Τρόπο ζωής που επιδεικτικά σου λένε να ζηλέψεις. Δίπλα στην απόλυτη ομορφιά των γλυπτών και των πινάκων ζωγραφικής ένα πλούσια ντυμένο ζευγάρι σε πόζες όλο έπαρση. Γκριμάτσες μεθυσμένων προσωπείων. Θολά άκλιτα ονόματα μέσα σε γυαλιστερά ρούχα που έχουν χάσει πια οτιδήποτε ανθρώπινο. Και τι είναι παραπάνω ο τραγουδιστής αν όχι μία ζύμη για να πλάσεις την παιδική σου ηλικία, τον χαμένο σου έρωτα, την χαρά σου, την δυστυχία σου, το «άντε γαμήσου ζωή», το «θα τα κάνω όλα λίμπα», το «θα σε πάρω αγκαλιά», το «θα ζήσω για πάντα», το «πιστεύω σε όλα».

Βλέποντάς το αισθάνθηκα πως πρέπει να αναδιπλωθώ για να καταφέρω να βγω αλώβητη. «Συμπτωματικά» πήγε το μυαλό μου στον Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Τι να πεις για αυτήν την αντίθεση;

Kαι να φανταστείτε δεν χρειάζεται καν μουσική…

Μπήκε μέσα στο λεωφορείο με ιδρωμένα τα μαλλιά της να σχηματίζουν μικρά καλειδοσκοπικά σχήματα. Οι ανταύγειες των μαλλιών της έπεφταν πάνω στο πορτοκαλί ακυρωτικό μηχάνημα με τις ταλαιπωρημένες εσοχές. Τα μάτια της είχαν καστανό πηχτό χρώμα και σαν κουκούτσια βερίκοκου με πτυχώσεις αγκύλωναν τις κόρες των ματιών της. Το βράδυ και η ημέρα με κάθε ανοιγόκλεισμα των ματιών και ασκαρδαμυκτί συνέβαινε το φως και το σκοτάδι.

Μερικές μέρες δεν μπορώ να συμπάσχω με κανέναν και άλλες μέρες συμπάσχω με όλους. Είναι και τα δυο σπαραξικάρδιες ιστορίες και φυσικά εντελώς ανθρώπινες. Πρέπει να συμβαίνει σε όλους.

Είναι μέρες που δεν βγαίνει λέξη. Δηλαδή βγαίνουν κάποιες όπως ετούτες εδώ και κάποιες ακόμη, αλλά τις θεωρώ εντελώς αποκομμένες από εμένα. Σαν να μην είναι δικές μου. Όπως περίπου αισθάνεται η λεχώνα βλέποντας το παιδί της υποφέροντας από την επιλόχεια κατάθλιψη. Δεν θέλω να τις κρατήσω λίγο ακόμη. Να τις ωριμάσω, να τις προστατέψω. Δεν θέλω να τις ποτίσω με γάλα και φροντίδα για να απομακρυνθούν ελεύθερες προς βρώση και κατάποση από ξένα στόματα, αφιλόξενα, εχθρικά ή κολακευτικά –τα μυαλά.

Αλλά δεν θέλω καν να τις προασπίσω. Δεν Θέλω να τις μπερδέψω με νωχελικά μεσημέρια κρυφά από όλους. Δεν ξέρω τι θέλω να τις κάνω, κάτι το οποίο συνηθίζω. Δεν με ξέρω, δεν με ακούω. Και όταν ξέρω ακριβώς κάτι θα συμβεί και θα πονέσω πολύ και θα πω, όχι δεν χρειάζεται.

Φτάνει το ποιηματάκι.

Καιρός να βγει και να προστατευθεί μονάχο του. Ό, τι βασανιστήριο είχε προσχέδιο, το έπραξε, το τελειοποίησε μέσα μου.

Φτάνει, ποιηματάκι.

Τα λεφτά μας.

Τα λεφτά των άλλων.

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι και κουβέντες που πιάνω. Σήμερα συμπάσχω.

Έχω πέντε ευρώ. Να πάρουμε καφέ, να αράξουμε στο παγκάκι. Θα σε δω; Πες μου ότι θα σε δω σήμερα.

Με εφτακόσια ευρώ το μήνα κάτι γίνεται.

Κάποιοι, υπόλοιποι πίνουν καφέ καθήμενοι στα συννεφιασμένα τραπεζάκια του φούρνου. Τα έχει ζαλίσει το νέφος. Τα περνάει χρώμα από τη ρίζα ως την άκρη κάθε μέρα. Σειρήνες, κόρνες, βρισιές, τα φώτα των φαναριών, τα μάτια ανοιγοκλείνουν, ο καθένας και το ριζικό του.

Τόνοι ήχων.

Και εκείνοι πίνουν καφέ και λένε λένε μεταξύ τους.

Τα ανείπωτα τα αφήνουν για τον άγραφα πίνακα.

Ζαλισμένοι σε ορθή στάση πίνουν καφέ οι άνθρωποι. Όλη η ανθρωπότητα από την μέρα που φτιάξαμε τον κόσμο μέσα σε ένα φλυτζάνι.

Δεν είμαι σίγουρη αν το μήνυμα του φετινού #AthensPride είναι εύστοχο. Δεν ξέρω καν αν είναι κατανοητό. Πάντως για μένα δεν είναι. Ειδικά η λέξη «θηλυκότητα» είτε είσαι μιλένιαμ είτε όχι δεν δύναται να αποσαφηνίσει πολλά με την αφηρημένη της «ύλη». Ενδεχομένως σε πολύ «τραβηγμένους» καιρούς θα ποινικοποιηθεί ως σεξιστική λέξη και θα εκπέσει σε μονοδιάστατη χρήση από μελό μυθιστοριογράφους. Συμβαδίζω με τη χρήση της λέξης ως προς τη διάθεση γνωστοποίησης του προσήμου του αισθήματος που θέλει να μεταφέρει ως μήνυμα, αλλά μάλλον διχάζει τελικά σε μια γιορτή για τα ίσα δικαιώματα των ανθρώπων ασχέτως σεξουαλικής ταυτότητας.

Την πιο σύγχρονη και επίκαιρη νοηματοδότηση που μπορώ να δώσω φέτος μετά την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης αλλά και της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια είναι η πραγματική πια αγάπη για την ετερότητα, την διαφορετικότητα, τον άλλον όπως και αν είναι. Έχουμε δηλαδή πια τη δια νόμου ανοχή. Ας εστιάσουμε στη μετατροπή της ανοχής –μίας λέξης που προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα παρά τη ψύχραιμη κεντρομόλο δύναμή της- σε αγάπη.

Γιατί αν ήμασταν όλοι ίδιοι, θα ήταν πραγματικά πολύ βαρετά.

Εδώ ολόκληρο το μήνυμα της εκδήλωσης.

Ανακατεύοντας το είδωλό του εαυτού μου στον καθρέφτη, μου έμεινε στα χέρια η βύρσα του ονείρου μου να ζήσω.

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Πάει πέταξε το πουλάκι. Πρέπει στα αλήθεια να φύγω για δουλειά.

Ιεραρχία προτεραιοτήτων. Πρώτα η δουλειά, μετά η αναπνοή, μετά το ζύγι. Τύφλα να’ χουν οι ταχυδακτυλουργοί με τέτοια εξισορρόπηση.

Η επαμφοτερίζουσα ηθική της εποχής, του life coaching, της μανούβρας του γιοτ και του βιολογικού βόειου κιμά θέλει μία να βάζω πάνω τον εαυτό μου, μία όλη την κοινωνία. Με πιάνει ο σβέρκος μου με όλο το βάρος του ανφάν-γκατέ, αλλά κάνω υπομονή γιατί τους είδα όλους καλοσιδερωμένους στα Ποσειδώνια του 2018 και αγαλλίασε η φτωχική μου καρδιά.

Βέβαια, αγκομαχώ λιγότερο από όσο πρέπει γιατί ξεκινάνε τα μπάνια του λαού! Εκεί να δείτε μπραζίλιαν, εθνικόφρον τατουάζ από το μίσχο έως τον εγκέφαλο. Το μάτι αγαλλιάζει, η καρδιακή κατάσταση σταθεροποιείται. Σχεδόν δεν μας νοιάζει αν η Μελάνια θα εμφανιστεί ή όχι στις ”επισημότητες” κενού νοήματος του Λευκού Οίκου.

Σε άλλα νέα η Ελλάδα που αντιστέκεται γιορτάζει τον ερχομό του καλοκαιριού μαυροφορεμένη όπως πάντα αλλά λαμπερή σαν οστρακόδερμο και φυσικά να την ραίνουν με άνθη κατεψυγμένα σύμφωνα με τους κανονισμούς της ευρωπαϊκής ένωσης.

Και ερωτώ: τα πλαστικά πανέρια πότε θα καταργηθούν;

Κανονικά πρέπει ήδη να μοιράζονται ανακυκλώσιμες σακούλες για τα γαρύφαλλα με την είσοδο στο χώρο των μπουζουκιών για να γίνεται η λατρεία του τοτέμ- ιέρεια- τραγουδίστρια οικολογικά.

Στις φωτογραφίες εικονίζεται η αοιδός Αμαρυλλίς με φωτοστέφανο μπλε νέον και ατράνταχτο εγώ.

Σε αντίθεση με αρκετούς που τα έχουν τετρακόσια, έτυχε να έχω πολλή μυωπία. Φοράω γυαλιά από τα 8 μου και αυτό επειδή το κρατούσα κρυφό έως τότε -το ότι δεν έβλεπα στον πίνακα. Αυτό με βοηθάει να αποξενώνομαι λίγο από τους ανθρώπους και έτσι να τους καταλαβαίνω καλύτερα. Όπως σε καταστάσεις που βρίσκεσαι μέσα και δεν ξέρεις τι σου γίνεται και μόλις περάσει ο καιρός και αποστασιοποιηθείς από όλο αυτό και σου έρχονται αναλαμπές. Και πονάς, μα βλέπεις -ίσως.

Το ασυνήθιστο μου είναι ότι τα μάτια μου βλέπουν την ομορφιά των προσώπων από κοντά καλύτερα από τις φωτογραφίες. Μέσα το μετρό κάνω παρανοϊκά πράγματα. Επιδίδομαι σε παρατήρηση λεπτομερειών. Πως γυρίζουν τα χείλη δεξιόστροφα της μικρής κοπέλας απέναντι μου με το αγχωμένο αριστερό χέρι και πως τα βλέφαρα τα διαπερνούν μπλε σωληνώσεις και ανοιγοκλείνοντας ξεχνούν αναμνήσεις και προστριβές. Πως συγκρατούν τα μάγουλα τις εκφράσεις και πως αφυδατώνονται οι λοβοί των αυτιών μετά από μία κουραστική μέρα στο γραφείο που ακούς όλη την ώρα -πρέπει να ακούς.

Το κολάζ των ανθρώπων της πόλης μπορεί να το βρεις στη Γκουέρνικα, μπορεί και στο εικονοστάσι σου. Το ζήτημα είναι να τα παρακολουθείς όλα αυτά με την ισορροπημένη διάθεση ενός περιηγητή σε μουσείο αλλά και του ικέτη της Παναγίας της Τήνου. Μην ξεσαλώσεις πια με την σφοδρότητά τους. Μην τους κοροϊδέψεις που γέρνουν ή σαπίζουν ή ματώνουν κάποια σημεία -σημαδάκια.

Όμως, είναι καλοκαίρι και οι άνθρωποι πίνουν φραπέ με τα απαγορευμένα καλαμάκια στις βεράντες. Απλώνουν τα πόδια τους στα κάγκελα και αντί να κοιτούν έστω το απέναντι μπαλκόνι, το μαύρο κουτί του σαλονιού, το κομμάτι ουρανού που φτάνει σε εμάς ακόμη θαλασσί και έμψυχο, στέκονται με τις ρώγες των δαχτύλων τους πάνω από τα κινητά για μία ακόμη φορά.

Έχω μπερδευτεί τόσο πολύ με τον χρόνο και τα παράλληλα σύμπαντα που δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω αντιστοιχεί σε κάποια δημοσίευση στο facebook ή είναι πίνακας του Κουρμπέ. Και να προσπαθήσω να κάνω πλάκα, με αποπαίρνει. Δεν υπάρχει όντως καμία σύνδεση, ενώ εγώ πιστεύω ότι δεν έγινε ποτέ αποσύνδεση;

Και ποιος να σε διαβάσει εσένα που όλο κρύβεις το ημερολόγιό σου στο πατάρι;

Εντάξει, δεν είναι όλα ρόδινα και όλα μαύρα. Κάποια είναι σαν τους δυο λαιμούς που ενώνονται σε φιλί – θα σας γελάσω αν ήταν με γλώσσα ή ορεκτικό- στην αυλόπορτα της τελευταίας μονοκατοικίας στη Θηβών. Και τους κοιτώ και εύχομαι αν μπορούσα να επιλέξω τι θα δω πριν πεθάνω να είναι ένα ζευγάρι να φιλιέται και ας μην είμαστε εμείς. Τι να γίνει.

Στην ταινία Phantom Thread, η οποία αφηγείται την ερωτική ιστορία της απόλυτης χειραγώγησης μεταξύ ερωτευμένων, των παιχνιδιών εξουσίας, της αρρωστημένης δυαδικότητας και του κυριαρχικού εγώ-δημιουργού πάνω στη ”μέτρια ύπαρξη του ήμισυ” που κατά περίπτωση χρησιμοποιείται από τον «εγώ ειμί η άμπελος», υπάρχει αυτή η σκηνή που παρουσιάζεται σαν διάλειμμα αρκετές φορές στη διάρκεια της ταινίας. Μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον τρεις. Κατά την πρώτη συνάντηση των πρωταγωνιστών, σε ένα από τα πρωινά γεύματα τους και σε ένα θανατηφόρο δείπνο τους, σε ένα από εκείνα που η ηρωίδα δηλητηριάζει τον μόδιστρο για να τον δει μαλακό και εύπλαστο, σε ανάγκη και παιδί στα χέρια της και να πάρει την ‘’εκδίκησή’’ της ή να εκπληρώσει τον πόθο της για νοιάξιμο, εγγύτητα, ‘’σε χρειάζομαι’’.

Το σερβίρισμα του νερού είναι αυτή η σπουδαία σκηνή. Ο θόρυβος του νερού που τρέχει από την κανάτα στο ποτήρι με επίμονο, εκνευριστικό μοτίβο. Η γυναίκα το γνωρίζει ότι τον ενοχλεί, αλλά έτσι την γνώρισε. Αν δεν μπορεί να αντέξει τον ιδιαίτερο τρόπο επιμέλειας των καθημερινών στιγμών τους, τίποτα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι το κόκκινο πανί της. Αυτό που μεταφέρει από την προηγούμενη ζωή της, αυτό που ήταν μέχρι εκείνη την ώρα της γνωριμίας τους. Έχει δοθεί εξαντλητικά ολόκληρη σε αυτήν τη σχέση. Όμως, κάθε στάλα νερού συμβολίζει την κάθε παραχώρηση της που δεν την εξομολογείται με λόγια αλλά με πράξεις.

Οι γυναίκες πολλές φορές όταν καταπιέζονται βρίσκουν ένα συμβολικό τρόπο να διαμαρτυθούν. Είναι μια υπάκουη μέθοδος για να εναντιωθούν σιγά-σιγά. Αν μάθεις να μετράς τα σημάδια, μπορείς και να κατανοήσεις την έκρηξη που θα έρθει σε λίγο. Ή να ακολουθήσεις την ροή των επιθυμίων τους που δεν θα αργήσουν να διαφανούν ολόγιομες και ελεύθερες πια.

Στο τέλος η ηρωίδα είναι ευτυχισμένη μέσα στον δικό τους κόσμο όπως τον έφτιαξαν και κανείς έξω από αυτούς δεν θα καταλάβαινε ακόμη και αν προσπαθούσε.

Tο Σάββατο την ώρα που γινόταν ο γάμος της ακτιβίστριας και foodie Μέγκαν Μάρκλ και του Χάρι που μέχρι πρότινος του άρεσαν οι ξανθιές και είναι και πάνω κάτω το μοναδικό που γνωρίζουμε για τον κοκκινοτρίχη γαλαζοαίματο, την ώρα ακριβώς που το νυφικό των 200.000 δολαρίων -αν δεν με απατά το πορτοφόλι μου- περνούσε σαν χάδι λεχώνας στο βυζανιάρικο της πάνω από τα καλογυαλισμένα μάρμαρα του παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου έπιασα το τιμόνι στα χέρια μου και βγήκα με μία μαύρη ρόμπα δεμένη κάτω από το στήθος μου και ένα μάλμπορο πακέτο στην τσέπη μου. Άρχισα να οδηγώ εκεί που το φωτεινό φως του Παντοκράτορα Ήλιου με χτυπούσε και νανούριζε την όραση μαγνητίζοντάς της, τυφλώνοντάς της, σαρκάζοντας την φτωχή δυνατότητα των ματιών μου.

Τα μάτια μου από την πολλή τηλεόραση είχαν γίνει κουμπότρυπες και από τους μικρούς αυτούς σωλήνες ξεχώριζα κάτι στο ορίζοντα σαν σκιές που έπαιζαν κρυφτό. Διαπίστωσα σύντομα δε πως μάρσαρα τη μηχανή της Τσέρι στη λεωφόρο Σχιστού.

Γύρω γύρω κατσαροί θάμνοι και ερημιά και στη διασταύρωση φορτηγά και οι ηλιακοί θερμοσίφωνες στις ταράτσες των γαμιστρώνων ξενοδοχείων να έχουν ανοίξει φαρδιά πλατιά τα σκέλια τους και να δέχονται το πέος αχτίδα ίσια ακριβώς στη μήτρα-μηχανισμό τους, τα γλυκά μου τα χαυνωμένα αλουμινένια τελάρα με τον ακόρεστο και απύθμενο τους στομάχι.

Με πιάνει φανάρι. Ο ήλιος να με χτυπάει κόντρα λες και του έφταιγα η μισότρελη. Εγώ να μην δίνω σημασία. Να κοιτάω μία το κόκκινο φανάρι, μία τον ήλιο κατάματα λες και δεν του χρωστούσα τίποτα. Και ανάμεσα στη θολούρα της καύσης της ασφάλτου, δύο γυμνά μαύρα πόδια σκαρφαλωμένα σε δύο κοθόρνους να έχουν πλαδαρέψει απότομα για την ηλικία τους και να επιδίδονται σε λικνίσματα. Οφθαλμόλουτρο από τον φορτηγατζή που μάλλον πήγαινε για φαγητό, αλλά είδα το λίπος το αναγεννησιακό που θέλει ζύμωμα και έκανε νόημα στην παραδείσια ύπαρξη να τον πλησιάσει.

Μέχρι να ανάψει το φανάρι πράσινο, να φιλήσει ο γαμπρός την πριγκίπισσα, να φωτογραφηθεί και το τελευταίο καπέλο στο γάμο της χρονιάς και να ανταλλάξουν όρκους αγάπης και φωτογένειας τα δύο ετεροθαλή μου αδέρφια στον απόχη του Brexit, οι δυo μασόνοι της μεσημεριανής λαγνείας έπρεπε ήδη να βέλαζαν πάνω στα τραχιά από το γάργιασμα σεντόνια.

Το βασιλικό απαύτωμα δεν θα γινόταν σήμερα με τέτοια κούραση από το σουαρέ, το μαχαιροπίρουνο, τη μπιγκόνια γόνο και την χαρτοπετσέτα σε σχήμα κύκνου από πολτοποιημένο βιολογικό χρυσάφι και κόπρανα χελώνας εμβολιασμένης με το ενέσιμο θωράκισμα κατά του ιού των πουλερικών. Θα έμενε αθώο και τιμώμενο το γεννητικό το όργανο.

H χαραμάδα της ζωής της πόρνης πάντως θα είχε πάρει το φλογοβόλο του και θα έσκιζε με την πύρινή του ιαχή τα χιλιόμετρα των εξαγνισμένων αντρών που θέλουν να πασπατεύουν με είκοσι ευρώ λησμονημένα κορίτσια από την αγορά εργασίας, το Ηνωμένο Βασίλειο και ας πούμε και τον πρίγκιπα Χάρυ.

Μέχρι να φύγω από το φανάρι μικρά αιλουροειδή φιδάκια χρώματος λευκού και χρωμοσώματος Υ και Χ μπαούλο από το ξύλο έτρωγαν κατάμουτρα τον λάτεξ τοίχο. Μπαμ, μπουμ οι κουμπουριές.

Σκόλασε ο γάμος.

Είμαι εδώ και τέσσερις ώρες στη δουλειά και ακόμη να τελειώσει το 8ωρο.