Author: Βέρα Ι. Φραντζή

Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειώσω πως διαβάζω στα σόσιαλ μίντια τουλάχιστον μία ανάρτηση κάθε εβδομάδα για αγενείς συμπεριφορές σερβιτόρων ή πωλητών σε καταστήματα. Για το πόσο άχρηστοι είναι, πόσο βαριούνται, με πόση αυθάδεια συμπεριφέρονται.

Ουσιαστικά, τα δύο αυτά επαγγέλματα έχουν φτάσει να συγκεντρώνουν τον κοινωνικό σχολιασμό των χρηστών περισσότερο από το παλιό τρεντ-πόλο έλξης των ταξιτζήδων. Υπάρχει βέβαια μία βασική διαφορά στον τρόπο που σχολιάζονται οι μεν και πως οι δε. Ενώ με τους ταξιτζήδες υπήρχε σαφώς η κριτική περί καθαριότητας των αυτοκινήτων τους, τον αντικαπνιστικό νόμο, την πολυλογία τους, οι περισσότεροι προτιμούσαν την αστεία πλευρά των οδηγών, που τους παρουσίαζαν ως γνώστες των πάντων. Γελάσαμε, ωραία ήταν. Το θέμα με τους σερβιτόρους και τους πωλητές επικεντρώνεται αυστηρά στα λίγα λεπτά συνομιλίας μαζί τους κρίνοντας έναν εργαζόμενο για όλη του την εργασιακή ζωή…

Και βέβαια, όλοι ειδήμονες θεωρούν πως το επάγγελμα του πωλητή ή του σερβιτόρου είναι απλοϊκό. Έτσι, καταδεικνύουν ο καθένας με  τον δικό του τρόπο πόσο λάθος το κάνουν και πόσο καλύτεροι θα ήταν εκείνοι στη θέση τους…

Ο πωλητής έχει γίνει το μέτρο σύγκρισης ευγένειας, μέτρο σύγκρισης επαγγελματικής επάρκειας, μέτρο σύγκρισης ευρωπαϊκής ταυτότητας,  μέτρο σύγκρισης της εργασιακής κουλτούρας  μίας ολόκληρης κοινωνίας που απλήρωτη, άνεργη, υποβασταζόμενη ικετεύει λάμψεις καθημερινής πολυτέλειας από τα λόγια του ανθρώπου πίσω από το γκισέ. Τον παρακαλάει σχεδόν να του φερθεί καλά, να του δώσει το στάτους που πιστεύει ότι αξίζει ως καταναλωτής, δηλαδή ον που κινεί τα νήματα. Κοιτάει μέσα στα μάτια του σερβιτόρου και εκλιπαρεί για λίγη δουλικότητα, να κάνει λίγο τη Μενεγάκη και να γοητευθεί σε ένα σόου με έναν θεατή. Τον χλευάζει, τον πατάει στη μούρη αλλά δίνει μεγάλη βάση στα λόγια του, στη συμπεριφορά του. Απαιτεί. Του ζέχνουν όλα. Τον κοιτάει καχύποπτα, τον θέλει σε απόσταση αλλά και δίπλα του παραμάνα και ακριβοπληρωμένη μπέϊμπι σίτερ. Να είναι καλός αλλά όχι γλειφτρόνι. Να συστρέφει τα νοήματα, να κρατάει τις ισορροπίες, να είναι μεταμοντέρνος χιπστερ, ατσίγαρος, ετοιμόλογος, σπιντ ράνερ, αεροβόλο, μαζούτ καύσιμο, σταντ απ κομίντιαν, κεκαλυμμένος Μακιαβέλλι, πληθωρικός και μαζεμένος, τρέντι και ρετρό, γκόμενος, εραστής, σύζυγος και πάνω από όλα ο πωλητής σου, ο ανταποκριτής σου στην μάχη με τα ψώνια όλων όσων περνούν από το κατάστημα και άλλων τόσων  -πανανθρώπινος.

Ο πωλητής δε πρέπει να έχει πάρει ένα κάρο βαρβιτουρικά, να έχει απωλέσει τα όνειρα πριν τα πτυχία, να κάνει τον Ταρζάν στα ράφια, να κάνει τον καθετήρα για τα ούρα των σεντς του πελάτη, να είναι τζέντλεμαν και αφηγητής, να είναι ένας θεός με αποτελεσματικότητα δικαστή σε μία έκπτωτη ηθικά κοινωνία, να είναι το άλφα και το ωμέγα του κόσμου αφού πρεσβεύει το σπουδαιότερο της μηχανής του καπιταλιστικού συστήματος, να είναι η δικλείδα ασφαλείας μεταξύ εκείνου και του προϊόντος, να είναι ανθρώπινος και επαγγελματίας.

Και η υπεραξία του πίσσα και πούπουλα γιατί σιγά μωρέ.. τι είναι ένας πωλητής, ένας σερβιτόρος.

Αν θέλουμε απόλυτη ισότητα φύλων, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μοντέλα συγκεκριμένων προδιαγραφών. Αυτό φαντάζει ουτοπικό όταν κοροιδεύουμε τους γύρω μας για τα εξωτερικά τους ελαττώματα ή κοιτάμε σαν αρρωστημένους ψυχασθενείς αυτούς που επιλέγουν λιγότερο εμφανίσιμους συντρόφους, μπερδεύουμε τη σεξουαλικότητα με γυμνασμένα σώματα και θηλυκότητα αλα καρτ, δεν κατανοούμε τους ανθρώπους που κάνουν δε πλαστικές επειδή τους έχουμε δημιουργήσει ως κοινωνία τα κόμπλεξ του αιώνα, ο αγώνας της σιλουέτας ξεκινάει από μικρή ηλικία όταν οι γονείς κάνουν περιπαιχτικά σχόλια για το βάρος των παιδιών τους και ιδιαίτερα των κοριτσιών -φυσικά δεν μιλάμε για καταστάσεις παχυσαρκίας, που πρέπει να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα.

Ένας κύκλος που πιάνουμε τα χέρια και τον χορεύουμε μέχρι το τέλος όλοι με το λιθαράκι μας από το μετερίζι μας.

Ο χώρος της μόδας δεν είναι δηλαδή απλώς σεξιστικός, είναι εξ ολοκλήρου ρατσιστικός προς βασικές ανθρώπινες αξίες. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί που θεωρούν πως απλώς κάνουν τη δουλειά τους κρίνοντας τους ανθρώπους και διαιωνίζοντας το εμπόριο των  εξωτερικών προσόντων  ως υπέρμετρο δώρο για να αναδειχθεί ένα ύφασμα είναι εκτελεστές της οποιασήποτε υπαρκτής αξιοπρέπειας.

*Στην Ελλάδα πια θα θεωρούμε πως με σεξ κέρδισε εκπομπή μόνο η Μαρί Κωνσταντάτου. Και αυτό νόμιμα για να μην σας χαλάσει τα ήθη και τα έθιμα – με κουμπάρο, παπά ή δήμαρχο και νυφικό ή στενό κορσάζ σαν της Μαντόνα. Παρούσα δεν ήμουν. Και τι εκπομπή! Τον «Μαϊκ τον Φασολάκη». Δηλαδή αν ήταν παράνομο το σεξ αυτό, μία σειρά έστω χρονικής διάρκειας «Λάμψη» Φώσκολου θα το κέρδιζε.

Περί Νοτοπούλου το ανάγνωσμα τώρα μιας και η επικαιρότητα με την ελπιδοφόρα χρήση του facebook και του twitter αναβάθμισαν το λιντσάρισμα και το μετέτρεψαν σε γνώμη και την αγένεια σε ειλικρίνεια.

Δεν είμαστε εμπαθείς αν βλέπουμε ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Κακοπροαίρετος γίνεσαι και σεξιστής αν το πρώτο που εικάζεις σε αντίστοιχες περιπτώσεις όπως η υπουργοποίηση της νέας ηλικιακά υφυπουργού Νοτοπούλου είναι ότι το σεξ και μόνο λειτούργησε για να την ανέλιξη την επαγγελματική την πολυπόθητη.

Το σεξ θα υπάρχει πάντα ως παράγοντας ανέλιξης. Μην κοροϊδευόμαστε (ξανά), γιατί είναι γελοίο (ξανά). Το κάνουν και γυναίκες. Το κάνουν και άντρες. Ίσως πιο συχνά γυναίκες επειδή ακόμα πιο πολλοί άντρες βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Και η εξουσία είναι αφροδισιακό για τους δεν, οι μεν πάντως το χρησιμοποιούν ανεξάντλητα. Σίγουρα υπάρχουν θέσεις που έχουν καλυφθεί με αυτόν τον τρόπο.

Και πάλι είναι άσχετος παράγοντας με το να πάρεις μια θέση η οποία χρειάζεται προσόντα. Για μια θεσούλα στο δημόσιο, ΟΚ. Αλλά για να έχεις μια θέση με υποχρεώσεις και επιταγές μορφωτικές και ανάλογη προσωπικότητα και κριτική σκέψη είναι άλλο ευαγγέλιο. Ούτε η Σπυροπούλου δεν μπόρεσε να κρατήσει εκπομπή μόνο με το σεξ. Φανταστείτε μια θέση απαιτητική.

Για τις κατηγορίες προς τη Νοτοπούλου: Αυτά συνήθως τα λένε κάτι θείτσες που έχουν χαστουκιστεί από την πατριαρχία και κάτι μπαρμπάδες που φαντασιώνονται να αγγίξουν αλλά δεν μπορούν γιατί δεν είναι ωραίοι τύποι. Και οι δύο κατηγορίες είναι υπάνθρωποι.

Σεξ ανάμεσα σε εργαζόμενους θα υπάρχει πάντα. Υφιστάμενους με προϊστάμενους μαζί και χώρια και κάθετες και οριζόντιες διακλαδώσεις. Είναι οι γνωστές οι έρευνες για το ερωτικό στοιχείο στα περιβάλλοντα εργασίας και πως αυτό λειτουργεί. Μπαίνεις σε τράπεζες και όλοι είναι παντρεμένοι μεταξύ τους, ας πούμε.

Πολλοί άνθρωποι δυστυχώς βασίζουν τη ζωή τους ολόκληρη μόνο στη σεξουαλικότητα, αλλά αυτό δεν νομίζω πως μπορεί να λειτουργεί επ αόριστον. Αν δεν το δουλέψει κάποιος τον εαυτό του γενικώς, δεν δείξει τις ικανότητες του, θα ανέλθει μόνο ευκαιριακά.

Οπότε για μένα δεν χρειάζεται ούτε σεμνοτυφία τύπου «ξέρουμε τι ταλέντο είχε και πήρε την θέση!» ούτε αγιοποίηση. Άνθρωποι είμαστε και ξέρουμε καλά πως μπορεί το σεξ και δη το πρόστυχο καλό σεξ να χειραγωγήσει συνειδήσεις. Τα ηθικού τα αφήνω στην Ξενογιαννακοπούλου που είναι τρελή παιχτούρα και με ΠΑΣΟΚ και με ΣΥΡΙΖΑ και δεν σας χάλασε.

*Υ.Γ. Η Μαρί τον αγάπησε τον Μίνωα. Όλα τα άλλα είναι φήμες. Φυσικά το χρησιμοποίησα μήπως και διαβάσετε το υπόλοιπο το σχετικό εφεύρημα.

**Y.Γ. Μακάρι να είχαμε πολιτικούς που είχαν δουλέψει ως καθαριστές στον δήμο, αλλά πολύ φοβάμαι πως μόνο ο μισθός έμπαινε μηνιαία μαζί με τα ένσημα και το χειρότερο είναι ότι την θέση αυτή θα την χρειαζόταν ένας άλλος άνθρωπος για να ζήσει την οικογένεια του.
Μακάρι επίσης να έβγαιναν σκάνδαλα/ ομορφιές/ ιστορίες για το τζάκι και για τους άνδρες νέους υπουργούς, γιατί πολιτική και αγνή καρδιά με καθαρά χέρια δύσκολο το βλέπω.
Αν συνεχίσω, θα καταλήξω σαν σε τραγούδι του Πλιάτσικα δεύτερη φωνή.

Είμαστε τόσο μεγάλοι κοπρίτες όσο ένα πυώδες σπυράκι στο μαγουλάκι της Ιρίνα Σάικ μία μέρα πριν την φωτογράφιση προϊόντος καθαρισμού προσώπου.

Είμαστε τόσο ανθρώπινοι όσο μία σπιθαμή ανασφάλειας στο παχύ έντερο του Ρονάλντο που θα ολοκληρωθεί σε ανυπαρξία με την αφόδευσή της.

Είμαστε τόσο μεγάλοι αλήτες όσο το να παντρεύεις την Κατερίνα Στικούδη με τον επί 9 χρόνια σύντροφό της και να βρίσκεις μαύρες λεπτομέρειες ότι δεν είναι κανονική σχέση αυτή αλλά μία εμπορική συναλλαγή και το σημειώνεις στο βιβλίο ευχών και σε μπαουλιάζουν στο ξύλο, μαύρο τόπι σε κάνουν σαν τα ματ κραγιόν που διαφημίζει κάνοντας ναζάκια στην κάμερα ενώ εσύ είσαι ένα καταθλιπτικό αγγούρι.

Είμαστε τόσο αισχροί που ακόμη θυμόμαστε τα πάντα από το σώμα του, όλες τις χαραμάδες και την φαιδρότητά του ενώ το δικό μας σώμα φθίνει και πάει να βρει το χώμα αλλά (εμείς) νομίζουμε ότι οι κύστες μας δεν θα μας φάνε ολόσωμα αλλά ήδη ο μισός μας εγκέφαλος είναι δοσμένος σε αχρειότητες όπως οι διαφημίσεις του τηλεμάρκετιγνκ για παντόφλες άνετες από το γραφείο έως το σπίτι.

Είμαστε τόσο καλοί όσο τα χρόνια πολλά που λέμε και καρφιτσώνουμε ελπίδες στους τοίχους των σπιτιών μας. Ο ασβέστης τρίβεται και πέφτει στα μάτια μας και ξεσκονίζουμε το μπεστ σέλερ ψέμα μας σε κρυφούς κωδικούς και ραντεβού με τον ψυχολόγο ως λαθρεπιβάτες του θερινού προγράμματος της τηλεόρασης. Και για να σας το κάνω ακόμη πιο χλιαρό, του Μέγκα.

H διακειμενικότητα των στάτους σκοτώνει τον έρωτα.

Σε εκείνο τον σταθμό του μετρό στο διαμπερές σημείο οι αέρηδες φουσκώνουν τα φορέματα των κοριτσιών, μπερδεύουν τα μαλλιά των γυναικών, παίρνουν Α4 φύλλα από χαρτοφύλακες. Η Μέριλιν Μονρόε βρίσκεται για πάντα ανάμεσα στις εξόδους προς Βασιλίσσης Σοφίας και Μεγάρου Μουσικής φορώντας το λευκό της φόρεμα και δροσίζοντας τα μπούτια της.

Το ζευγάρι από πίσω λέει μεταξύ του: «Τον αισθάνεσαι τον αέρα; Διαφορετικός αέρας, καθαρός!».

Γύρισα ασυναίσθητα να τους κοιτάξω μήπως και το παρουσιαστικό τους προσδώσει κάποιο στερεοτυπικά μη γήινο χαρακτηριστικό για να εφησυχαστώ. Μετά από αυτή τη δήλωση και  ενώ βρισκόμαστε σε ένα από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας ώρα αιχμής, τι άλλο θα μπορούσε να εικάσει κάποιος ακούγοντας το σχόλιο για τον ατμοσφαιρική ρύπανση του κέντρου, ανεμπόδιστα θα μπορούσε να καταλάβει ακόμη και ο χαρωπός τουρίστας του Airbnb που τριγυρίζει στο Κουκάκι ανάμεσα για να δοκιμάσει το ψευτοτζάτζικο των εστιατορίων αλλά με διάθεση για συρτάκι αλά ρεϊβ τέμπο μετά τις εννιά το πρωί;

Συνέχισαν ατάραχοι της συζήτησής τους λες και είχαν διαπιστώσει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο «Ο αέρας της Αθήνας είμαι καθαρός!».

Αν το χλωριώσεις, αν τον ξεμαλλιάσεις, αν τον απολεπίσεις, δεν θα σου μείνει ένα καθαρός αέρας;

Αν σε χτυπήσει πορτοφόλι με 500ευρω ή ο έρωτας σου επιτέλους φερθεί αντάξιος των περιστάσεων και έρθει και σου εμπιστευθεί τα ανομολόγητα του δικού σου εγκεφάλου ή έχεις κερδίσει ένα εισιτήριο αθανασίας για αυτόν τον πλανήτη ή δωρεάν βενζίνη για το υπόλοιπο της ζωής σου ή ένα αυτοκαθαριζόμενο σπίτι ή η αγάπη παγκοσμιοποιηθεί και όχι μόνο το κοντουρινγκ  μακιγιάζ της Κιμ Καρντάσιαν, τότε μήπως γίνει καθαρός ο αέρας της Αθήνας ή έστω βλέπεις πια την καθαρότητά του και ας κυκλοφορείς με μάσκα;

Και αφού γίναμε όλοι μια παρέα, αρχίσαν τα «δικαιώματα». Οι χρήστες θα αναρωτηθούν για το πού βρίσκεσαι αν δεν αναρτήσεις κάποιες μέρες, θα σε σβήσουν αν δεν ανταποδώσεις το like κάποιες μέρες, θα σε νουθετήσουν για μερικά γραφόμενα αλλά και θα σχολιάσουν την απούσια σου όσο και την συχνή σου παρουσία. Και αν στον πραγματικό κόσμο θες να εξαφανιστείς είναι κάτι εύκολο σε γενικές γραμμές, στο κόσμο των σόσιαλ μίντια αν δεν έχεις πάρει οριστικές αποφάσεις για την τύχη του προφίλ σου, είναι σαν να βρίσκεσαι πανταχού παρόντας και έτσι θα σου φέρονται -ίσως και χειρότερα γιατί υπάρχει αυτή η ιδιοτύπη θέση σου στο διαδικτύο που είναι μία συνεχή διατριβή στην αϋπνία, την αιώνια κριτική για την προχθεσινή κλανιά μετά από δηλητηρίαση και πάει λέγοντας.

Η σχέση που δημιουργείται μεταξύ των χρηστών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φιλία αλλά ούτε και μία απλή γνωριμία. Η λανθάνουσα εκδοχή αυτής της κατάστασης είναι εκείνη η ενδιάμεση μορφή σχέσης του μοιράζεσθαι τόσες σκέψεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι δεκανίκι ο ένας του άλλου, ο ώμος για να κλάψεις ή η προστατευτική κολλητή σου από το δημοτικό γιατί το facebook, το σναπτσατ, το βάιμπερ κλείνει και μπορεί να μην ανοίξει πάντα με το πρωινό ξύπνημα. Ο τάφρος της μη φυσικής επαφής των ατόμων έχει το θετικό αντίκτυπο της λιγότερης και πιο νωθρής εξέλιξης της ανοίας για ένα πρόσωπο, αλλά από την άλλη η δικτατορία της κτητικότητας του να είσαι παρών στο τιελ φαίνεται να καθορίζεται από διαφορετικούς παράγοντες – ποτέ υγιείς.

To προφίλ δηλαδή δεν είσαι απλά εσύ. Είναι σαν ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και όταν για κάποιο έκτακτο λόγο διακοπεί η προβολή του, ο τηλεθεατής μπορεί να πει «εντάξει, θα δούμε κάτι άλλο». Όμως, μπορεί να πάρει τηλέφωνο στον σταθμό και να καταγγείλει την ασυνέπεια του προγράμματος. Κάπως έτσι και το προφίλ που είναι αγέρωχο σε χαλάζι και καλοκαιρινές διακοπές, μεταμεσονύκτιες ώρες ή βιολογικές ανάγκες, είναι αδίστακτο και σταθερό όπως η αιωνιότητα. Και η αντιμετώπιση του αποδέκτη, θεατή, λαϊκιστή, ισότιμο εντελώς και υποχρεωμένο ευεργέτη είναι πολύ σκληρή για όσα απίδια χώρεσε ο σάκος και θέλει να του ανταποδώσεις αν όχι τα ίσα, αν όχι περισσότερα, τουλάχιστον πολύ περισσότερα.

Φταίει και το προφίλ, φταίνε και οι άλλοι. Σε όλες τις σχέσεις φταίνε και οι δύο. Στις πιο σπιρτόζες σχέσεις φταίει και κάποιος τρίτος. Εδώ ο Ζουκ που μας πότισε το ελιξήριο της ύπαρξης και άντε να το ζήσεις με κάτι πιο ήπιο όπως τον τρισδιάστατο γείτονα, την περιπτερού σου και τη φίλη σου που μπορεί να μην έχει και την διάθεσή σου να ακούσει τη σκέψη σου αλλά πολύ ευχαρίστως να τη διαβάσει όταν θα μπορέσει στον τοίχο της.

Η Αθήνα συνεχίζει να είναι ένα πολύ άσχημο μέρος να επισκεφθείς το καλοκαίρι.

Όλα τα πεζοδρόμιά της έχουν ένα φιλμ λάσπης, διαφανούς κόλλας με μικροκόκκους από νέφος, κόπρανα, τσίχλες, πρέζα. Οι παλιές πολυκατοικίες με τις πιλοτές μοιάζουν θειάδες με σηκωμένα τα φορέματά τους να προσπαθούν να πηδήξουν πάνω από τις λακκούβες του δρόμου. Με τα θλιμμένα τους μικρά παράθυρα και τα σαπισμένα κάγκελα, με τις στραβοχυμένες μπουγάδες και τα ξερατά για φύλλα φίκων απορροφούν και αντανακλούν το τέλος μιας πόλης που είχες να ελπίζεις κάτι. Όλα ένα φρικιαστικό τοπίο. Οι τηλεοράσεις από μέσα αναβοσβήνουν χαρούμενες. Κόκκινες οθόνες, λευκές οθόνες, μαύρες οθόνες, χλιαρές εκλάμψεις, σκιές στον τοίχο. Φωτιές, νεκροί, αγνοούμενοι.

Οι άνθρωποι ξύνονται, πνίγονται σιγά σιγά μπροστά από τις οθόνες και η ζέστη…

Η ζέστη που φράζει τα ρουθούνια, τους πόρους του δέρματος. Όλοι μοιάζουν με κεραίες που αναμεταδίδουν σήματα. Οι ειδήσεις πικρές. Διαφημίζουν τον θάνατο ως τον πιο αποτελεσματικό τραπεζίτη.

Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να μαθαίνει όλο αυτό το μακάβριο τέλος συναθρώπων. Κάποιοι θλίβονται, κάποιοι το σημειώνουν στο ημερολόγιο τους, κάποιοι θα το συζητήσουν τρώγοντας μεζεδάκια στα ταβερνάκια και ίσως οι νευρικές τους απολήξεις για λίγο να προσομοιώσουν το μίσος της ίδιας της φύσης/ της ζωής/ της θεατρικής σκηνής προς τους αναπνέοντες ενοικαστές της. Αυτή η σπιτονοικοιρά είναι πολύ άγρια όταν δεν της πληρώνεις το νοίκι και με το δίκιο της γιατί αμέσως θα σου φέρει μάστορα για κάθε σου ζημιά και σου έχει δωρεάν πάρκινγκ και τσάμπα συγγνώμη αν σε ξυπνήσει κάποιος θόρυβος εν ώρα  κοινής ησυχίας.

Η έπαρση της στιγμής δεν σου επιτρέπει να αγιάσεις.

Η ζωή είναι  η αλαζονεία της αναπνοής που δεν μπορείς να αποφύγεις. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση –νομίζεις- για να συνεχίζεις να εισπνέεις και να εκπνέεις. Κάτι τέτοιες στιγμές που οι πνεύμονες θέτουν τα ηθικά ζητήματα, κάτι τέτοιες στιγμές όμως δίνουν και τις απαντήσεις.

Για αυτό αν αναρωτιέται κάποιος αν είναι πασοκίλα να δώσουν σε όσους έχασαν ανθρώπους στη φωτιά μία θέση στο δημόσιο ή κάποια μόρια για να μπουν σε καλύτερες σχολές, την απάντηση τους την δίνει η ζωή. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει το κράτος για να δώσει αναπνοή προς την κατεύθυνση της κανονικής ροής του χρόνου. Είναι το ανθρώπινα αυτονόητο. Να δώσει μία κανονικότητα σε μία ζωή που έγινε συντρίμμια, μία βοήθεια που θα υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν την απελπισία και να τους αποδιώξουν το επιπρόσθετο βάρος μίας συνέντευξης και μία θέσης επισφαλούς που χρειάζεται νεύρα για να την διατηρήσεις σε απόλυτα ανταγωνιστικά εργασιακά περιβάλλοντα. Όχι κανακέματα δίχως νόημα. Απλώς ένα φακός μέσα στο μαύρο χάος των συναισθημάτων. Αυτό σημαίνει ισότιμη αντιμετώπιση των ανθρώπων. Δεν θα γίνουν προικοθήρες της ζωής. Τους δίνει μία σκάλα στο κενό. Για αυτό κλείστε τα στόματά σας μερικοί.

Αυτός ο μαύρος ζόφος κάθε καλοκαίρι. Λες και είμαστε ανήμποροι. Περιμένουμε.
Οι άνθρωποι που χάθηκαν.
Δεν υπάρχουν ρήματα, επίθετα,ουσιαστικά. Οι λέξεις καταρρέουν διαβάζοντας και βλέποντας τις εικόνες.