Βγήκε ο συγγραφεύς και είπε ότι δεν τους αρέσουν οι 50αρες, ότι προτιμάει τα νεανικά σώματα και δη τις Γιαπωνέζες. Μπορώ να κατανοήσω γιατί η δήλωση έγινε viral σε αυτό το χωριουδάκι που ζούμε.
Καταρχάς, δεν μίλησε εξ ονόματος όλων των ανθρώπων. Εξέφρασε το προσωπικό του γούστο που φαντάζομαι δεν είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους. Mάλιστα ανέφερε κάτι σχετικά «λογικό» (δηλαδή λογικό σύμφωνα με κάποιους παράγοντες): ότι το σώμα μιας 25χρονης του αρέσει και όχι εκείνο μιας 50χρονης. Αν μη τι άλλο το σώμα μιας 25χρονης γυναίκας δεν μπορεί να συγκριθεί με μίας πενηντάχρονης. Το σφρίγος των νιάτων είχε αυτήν την ικανότητα, είναι καθηλωτικά αψεγάδιαστο. Λαμποκοπά, είναι αυθεντικό, είναι θεμέλιο. Το σώμα των ανθρώπων φθείρεται. Φυσικά όχι μόνο των γυναικών, αλλά και των αντρών. Σίγουρα των γυναικών με τις αυξομειώσεις ανά έμμηνο ρύση, εγκυμοσύνες κτλ. Σίγουρα των αντρών που ο αμείλικτος χρόνος λιώνει, ρίχνει, δέρνει –όλους ανεξαιρέτως. Αν δεν ανήκεις στις περιπτώσεις χολυγουντιανών σταρς, βλέπεις κάθε μέρα μία ρωγμή, μία λοξή πορεία που δημιουργούν μία εν κινήσει εικόνα -κάθε μέρα άλλη. Το ζήτημα της αποδοχής και της αγάπης της νέας εικόνας είναι ζήτημα πολλών άλλων παρακλαδιών. Η ομορφιά που μας την ποτίζουν με συγκεκριμένα στερεότυπα είναι έχει τόσες θεάσεις όσα και τα μάτια των ανθρώπων είτε είναι εμπλουτισμένα με καρντασιανικό βρωμόξυλο είτε με αρχαιοελληνική κληρονομιά.
Κατά δεύτερον, είναι εντελώς σεξιστικό να βασίζεσαι σε αντεπιχείρημα ότι την έχει «μικρή». Μπορεί να συμβαίνει, μπορεί και όχι. H ταύτιση ενός συγκεκριμένου σημείου του σώματος με συγκεκριμένες απόψεις είναι λίγο πολύ η συμπόρευση της ίδιας λογικής με τις δηλώσεις του συγγραφέως. Μπορείς να πεις ότι είναι νάρκισσος, ότι είναι ρηχός, ότι βασίζει τις σχέσεις του στην εμφάνιση και μόνο. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι δικαίωμα του καθενός. Όπως εμένα μου αρέσουν οι ρυτίδες, η επονομαζόμενη «ασχήμια», το λάθος, το ασφυκτικά ανήμπορο, το ακατέργαστο, σε άλλον αρέσουν οι μυώδεις, οι καπάτσες, το αλάτι στο πορτοφόλι. Ο τρόπος που αγαπάει και ερωτεύεται είναι εντελώς προσωπικός. Δεν υπάρχει κανένας κοινός κανόνας. Είναι σαν δακτυλικό αποτύπωμα. Υπάρχουν δε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που δεν μπορούν να αγαπήσουν και αυτό είναι φυσιολογικό. Εγώ δηλαδή το βρίσκω φυσιολογικό. (Η δικτατορία των βαθέων συναισθημάτων είναι άλλου παπά ευαγγέλιο πολυχρησιμοποιημένο μοτίβο για σκηνές. Δεν υποστηρίζω ότι δεν συμβαίνουν, αλλά δεν είναι τόσα συχνά όσο υποκρινόμαστε ότι είναι). Δεν σημαίνει πως είναι ψυχοπαθείς ή άλλα φορεμένα μανίκια ταμπέλων. Ζουν αλλιώς. Και για αυτό είναι δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων, γιατί το φάσμα των εκδηλώσεων συναισθημάτων ποικίλλει όσο και οι χαρακτήρες των ανθρώπων.
Σε προσωπικό επίπεδο, δεν θα μπορούσα να κάνω σεξ, να συγχρωτιστώ με κανέναν άνθρωπο που θεωρεί την αγάπη μίας υπόθεσης εξωτερικών χαρακτηριστικών, αλλά δεν με θίγει η δήλωσή του ακόμα και αν ήμουν πενήντα. Σέβομαι το ίδιο τον άνθρωπο που δεν μπορεί να αγαπήσει όπως το θέλουν οι επιταγές της ποίησης, του σινεμά, των εύπλαστων καρδιών, των ευαίσθητων όσο και αυτούς που λιώνουν από αγάπη ή ζητούν σεξ και μόνο σεξ ή σεξ και φιλία ή τίποτα ή σεξ με το άλλο φύλο ή σεξ με πολλούς ή γάμος με κουμπάρο ή τίποτα.
Φυσικά ο συγγραφεύς γνώριζε ότι θα εξεγείρονταν οι γυναίκες. Μπορεί να μην έθιξε προσωπικά κάποια συγκεκριμένη, αλλά μία τέτοια δημόσια δήλωση ουσιαστική θα ειπωθεί για τις εντυπώσεις. Ίσως όμως είναι και η αλήθεια του. Δηλαδή αν είναι επιφανειακός στο τρόπο που διαλέγει ερωτικούς παρτενέρ πώς ακριβώς με θίγει ως άνθρωπο εμένα ή εσένα;
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα είναι καλός συγγραφέας, αν είναι τόσο μονομερής σε γούστα και οπτική ζωής…