Author: Βέρα Ι. Φραντζή

Ο κίτρινος Τύπος αφού γαλούχησε καλά-καλά τα βρέφη τουιτεράδων και φειςμπουκ περσόνων στο λιντσάρισμα, τώρα εκπνέει στο ένα ευρώ με δώρο τσόντα, βατραχοπέδιλα, προσφορά θαλάσσιων μπάνιων με το πούλμαν μας στα ιαματικά λουτρά στην Αθηνών. Όμως, ο κανιβαλισμός, ο διδακτισμός και το ξέσκισμα σαρκών συνεχίζονται με ακρίβεια και προσήλωση που μαθητής του είκοσι θα ζήλευε.  Ο κόσμος περίμενε τα σόσιαλ μίντια για να κουτσομπολεύει σε κοινή θέα και τώρα ο καλύτερος βραβεύεται με δημοτικότητα στο Διαδίκτυο και «πέσταχρυσοστομε».

Είναι να απορείς πως τόσα βοθρόνερα δεν σαπίζουν τα δάχτυλα των ανθρώπων που θεωρούν χόμπι το να ξύνουν τα δικά τους μαύρα και μείον έντεκα βαθμούς κελσίου σάπια κρέατα, παρά να κάνουν κάτι δημιουργικό με αυτήν την απλόχερη αιωνιότητα του σου χαρίζει το Ίντερνετ. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ για την Φόρθνετ και τη Σίτα, αλλά παρόλα αυτά προτιμάμε τον ζόφο της κοροϊδίας των άλλων.

Καλύτερα η εσωστρέφεια της ποίησης και ας γίνεσαι γραφικός, παρά αυτό το δώρο άδωρο.

Οι πεθαμένες κατσαρίδες στα μωσαϊκά του μετρό μας υπενθυμίζουν πως το καλοκαίρι τελείωσε και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο.

Εμείς, οι άλλες κατσαρίδες, περπατάμε σαν ζόμπι και τις προσπερνάμε πηδώντας χαριτωμένα από πάνω τους.

Τι σου είναι και το σαρκίο όταν έχει ακόμα ανάσα μέσα του. Κοροϊδεύει εκ του ασφαλούς.

Οι άνθρωποι παρόλα αυτά μοιάζουν ευχάριστα ευγενικοί αυτήν την περίοδο. Να μία κυρία μου είπε τον καφέ, την ευχή και μου έδειξε τον δρόμο χωρίς καν να μου μιλήσει. Μιλούσε στη διπλανή της και με έμαθε πως ο νεροχύτης είναι το πιο ύπουλο πράγμα σε αυτήν την πόλη. Ακόμα. Η δίνη του είναι εθιστική έτσι όπως τα ζουμιά και τα σαπούνια στριφογυρίζουν κατευθυνόμενα στα μαύρα σκοτάδια των αποβλήτων. Εκεί, νομίζεις ότι κάθεσαι πάνω από τον τυφώνα Ίρμα και την καταιγίδα Χοσέ, του Χάρβεϊ τη δίνη και δίνεις εντολές για τα ρεύματα και τις κατευθύνσεις ολόκληρων υπερφίαλων θαλάσσιων όγκων. Μέχρι να πάρεις πρέφα την κλίμακα την πραγματική, έχει περάσει μία ζωή πάνω από τον νεροχύτη. Καλά εννιάμερα.

Απολαμβάνω, που λέτε, την χαρούμενη πλευρά των ανθρώπων τώρα τον Σεπτέμβριο. Ξανά τα Χριστούγεννα τέτοια θαλπωρή και σφιχταγκαλιάσματα! Δεν είναι να παίζεις άλλωστε με τις διαθέσεις των ανθρώπων στα ενδιάμεσα διαλείμματα.

Βάζω την πράσινη τη φούστα μου και τις μενεξεδένιες γόβες και χαιρετώ το σκυλολόι με τιμές αρχηγού κράτους. Σήμερα πανηγυράκι του Σταυρού.

Αγναντεύω τα εσωτερικά τοιχώματα του λεωφορείου. Ένας αριθμός κινητού και μία λέξη δίπλα με κεφαλαία γράμματα. ΣΕΞ. Με πιο λίγα γράμματα δεν φτιάχνεις τίποτα. Ποτέ δεν το πίστευα ότι τόσα λίγα γράμματα, τρία και μάλιστα το ξ στο τέλος που όσο να το πεις είναι κομμάτι άχαρο παρά τις κοιλότητές του, θα ήτο τόσο σημαντικό ειδικά όταν λείπει. Για αυτό εμπιστεύομαι τα τριψήφια πάντα. Όπως, θα είμαστε 638 χρόνια μαζί. Θυμάσαι… το υποσχέθηκες;

Σκέφτομαι όλα αυτά τα ξεθυμασμένα δίποδα που θα τρέξουν να πάρουν το νεο iPhone8. Να περιμένουν στις ουρές αφού έχουν μαζέψει τα λεφτά κάνοντας οικονομίες για ένα σχεδόν ίδιο προϊον (είτε είναι εντελώς όμοιο με το προηγούμενο είτε όχι). Η χρήση είναι η ίδια. Όμως, πώς να ξεπληρώσεις στους κατασκευαστές το «γουάου, αυτό είναι το νεο iPhone;»! Αυτή η γλυκιά ηδονή της καταξίωσης από ένα αντικείμενο που κέρδισες με 1000 τόσα ευρώ θα διαρκέσει λίγο, ένα εξάμηνο περίπου όσο ένα ολυμπιακό ρεκόρ! Αχ, όμως, εε τι όμορφα είναι ανάμεσα στους κουφιοκέφαλους ομοίους μου να μοστράρω την μαύρη γυαλιστερή θήκη του υπέρλαμπρου αποκτήματός μου.

Προτιμώ τις φούστες πάντως. Είναι περισσότερο διαδραστικές. Έχουν προεκτάσεις σεξουαλικές καθαρά. Όχι μηδαμινές ελπίδες πίσω από μία οθόνη. Να λέμε και την αλήθεια μας. Ως εκ τούτου, πατήστε τα αόρατα κουμπάκια σας και αισθανθειτε κορυφαίοι αγοραστές σε ένα όμοιο μη τσεπωμένο αγοραστικό κοινό που αλαφιασμένο τρέχει να αποκτήσει λίγη αίγλη σε μορφή επικοινωνίας με κωδικούς. Τι ωραια αίσθηση εδώ στον Άρη. Μοιάζουμε με πλούσιους που είναι το πιο ωραίο κοσμητικό επίθετο του 21ου αιώνα.

Να φωτογραφήσουμε τον Ιρμα που μας καταστρέφρει.

Να φωτογραφήσουμε τον εαυτό μας που μας καταστρέφει.

Υπάρχει μία ομοψυχία ανάμεσα σε εμάς και τα σκουπίδια των κάδων. Εμείς που τα παράγουμε μισούμε την μυρωδιά που αποπνέουν και σφραγίζουμε τη μύτη μας με αρωματικά μαντηλάκια, χαρτοπετσέτες με ξεραμένες μύξες που θα βρούμε στις τσέπες μας οι πιο ατημέλητοι ή με τα δάχτυλά μας. Οι πιο τολμηροί απλώς κρατούν την ανάσα τους και τα προσπερνάνε με αυτήν την αναγκαστική άπνοια. Βέβαια, η πόλη μας ήταν βρομερή και πριν τα σκουπίδια, αλλά τώρα της μοιάσαμε περισσότερο έτσι που τα έχουμε στοιβάξει σε ανώμαλους πυργίσκους στα πεζοδρόμια. Για αυτό μιλώ για σύμπνοια και ομόνοια κάτι τέτοιες στιγμές.

Ονειρικές διαφανείς σακούλες με αποτεφρωμένες υπερπόντιες επιδιώξεις σε βαζάκια με κρέμες νυχτός και υλικές απολαβές που μετουσιώνονται σε αδειανά μπουκάλια χλωρίνης… ω τι όργιο.

Αναρωτιέμαι πόσο σιχαμεροί ήμαστε καθώς προσπερνώ μία πυραμίδα από τελάρα της φρουτεμπορικής της γωνίας και μερικές χαρτοσακούλες με φλούδες καρπουζιών να το στολίζουν. Άραγε αν το ποτίσω, θα μεγαλώσει το θερινό ανάκτορο της ασυδοσίας μας;

Θα’ θελα να ήμουν κατσαριδάκι. Να τρυπώσω σε μία μαύρη σακούλα με άρωμα λεβάντα, να βρω το σκισμένο τζιν σου που το έκανες πανί για τη μάπα. Σού είπανε πως καθαρίζει καλύτερα τα μωσαϊκά και εσύ το πίστεψες. Ό,τι και να σου πουν το πιστεύεις. Τι σόι άνθρωπος είσαι εσύ και πιστεύεις τις συμβουλές, τις παροτρύνσεις, τις προβλέψεις, τους αστικούς μύθους, τα σ’ αγαπώ σου, τα καλημέρα του γείτονα, τον γύφτο που σου πουλάει πατάτες, τις ωραιότητες του κώλου σου. Και έφτασες να πιστεύεις τον χειρότερο ψεύτη, τον εαυτό σου.

Περνάω το φανάρι της διασταύρωσης. Τα σκουπίδια μου με περιμένουν λαμπερά να φεγγίζουν το διαυγές έντονο χρώμα των πλαστικών συσκευασιών. Μα τι όμορφα είναι για τα μάτια μου. Σαν ρουμπίνια και διαμάντια. Όχι, πως έχω δει από κοντά τέτοιους πολύτιμους λίθους πέρα από τα μπροστινά σου δόντια σαν χαμογελούν και χάσκουν καθαρά και λευκά…

Η μυρωδιά είναι εθιστική, σε τυλίγει, σε ιδρώνει. Η πόλη μας δεν περίμενε να είναι τόσο ρυπαρή τώρα που τα σκουπίδια διεκδικούν να ταφούν εκεί που οι άνθρωποι ζουν τα πρωινά. Ήταν και πριν αλλά το κρύβαμε στα δρομολόγια προς τον θάνατο, κάθε βράδυ γύρω στις δώδεκα. Αν κάτσεις ξύπνιος έως αργά, θα το νιώσεις.