Author: Βέρα Ι. Φραντζή

>>Στο σταθμό Αιγάλεω έχουν κλείσει οι γυάλινες πόρτες του μετρό και όλοι όσοι θέλουν να επιβιβαστούν ή να αποβιβαστούν πρέπει να χτυπήσουν το ηλεκτρονικό τους εισιτήριο στα νέα σουπερ λουκ νικελ ακυρωτικά μηχανήματα. Η ιδιότυπη μελωδία που δημιουργείται από τα σκαναρίσματα της ηλεκτρονικής κάρτας είναι νότες ξεχαρβαλωμένων κιθαρών που έλεγε και ο ποιητής. Τα κάλαντα ενός ξεχασμένου Άγιου Βασίλη με πλαστικά μούσια και λερωμένη περούκα που παίζει ένα συνθεσάιζερ με τρεις νότες σε υπόγειους υπονόμους διαφορετικών επιπέδων. Κρίστμας σπίριτ ιζ έβριγέαρ.

>>Στη γειτονιά στα κεντρικά περίπτερα πρέπει να υπάρχουν οι τελευταίοι εναπομείναντες άντρες που διαβάζουν εφημερίδα όρθιοι. Από τα σκοινιά κρεμασμένες οι φυλλάδες σαν κεντήματα προσελκύουν το κοινό τους, το περιορισμένο κοινό τους που δεν έχει πια σμαρτ φόουν και πηγή ενημέρωσης παρά μόνο την τηλεόραση / και τον Τύπο. Αλλά ας πάρουμε λίγο καθαρό αέρα δίπλα στα φανάρια διαβάζοντας τους τίτλους. Τους συμπαθώ τους ανέγγιχτους ανθρώπους από τον χρόνο και την τεχνολογική εξέλιξη. Μπορεί να μην έχουν καλό βιογραφικό, αλλά έχουν κάποιου είδους θάρρος και ίσως μια ξεχασμένη διάθεση καφενείου σε λίγο πιο σικ εκδοχή.

>>Kάθε χρόνο απορώ πως αυτό το χριστουγεννιάτικο δέντρο βρίσκει χώρο στα ασφυκτικά μας χοιροστάσια με χολ, σαλόνι, τραπεζαρία και ένα μπουντρούμι  για ύπνο χωρίς παράθυρο και στριμώχνεται και λαμπυρίζει και δείχνει ατσαλάκωτο μέχρι να τυλιχτεί με σακούλες σκουπιδιών και να πέσει σε χειμερία νάρκη.

H Αθήνα ποτέ δεν με στεναχωρούσε. Η Αθήνα για ένα παιδί που μεγάλωσε στο Κερατσίνι έχει το ίδιο εκτόπισμα και επιρροή όπως σε ένα επαρχιωτόπουλο. Ο Πειραιάς έμοιαζε βόλτα και διέξοδο στα δεκαπέντε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που περπάτησα στην ανηφόρα προς τον Προφήτη Ηλία. Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 1999, στο μεταίχμιο του 2000. Λέγαμε τα κάλαντα. Οι πολυκατοικίες έμοιαζαν με τις αθηναϊκές των ελληνικών ταινιών. Όταν πήγα πρώτη φορά στον Πειραιά άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους, τους συνεπιβάτες. Δεν τους είχα προσέξει τους ανθρώπους έως τότε. Δεν τους είχα λυπηθεί. Και αυτό είναι το άλμα από την παιδική ηλικία στην εφηβική, την κάποια ανεξαρτησία και την κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας. Περίμεναν τις γιορτινές μέρες, περίμεναν το λεωφορείο στη στάση. Το 17, το 16, το 824, το 825, το 871, το 826, το Β18. Εξυπηρετούσαν τα Ταμπούρια, τη Δραπετσώνα, τη Χαραυγή, τη Νίκαια, το Κερατσίνι, το Πέραμα. Και ήταν έξι ώρα το πρωί Πρωτοχρονιάς ή ανήμερα των Χριστουγέννων και είχαν καρτέλες σετ κομμωτικής Μπάρμπι ή στρατιωτάκια στα χέρια και επιδερμίδα με ρωγμές. Πρώτη φορά στην Αθήνα πήγα στα δέκα πέντε. Ήταν, δεν ήταν 2001. Δεν θυμάμαι. Δεν κάνω ποτέ αριθμητικές πράξεις. Οι αριθμοί και οι προσθέσεις ή αφαιρέσεις τους αποδεικνύουν περίτρανα ότι μεγαλώνεις και συνηθίζεις και μιμείσαι τους άλλους, όλους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο κέντρο, αλλά πρώτη φορά που ήμουν ανεξάρτητη ούσα μόνη με φίλες και κράτησα σημειώσεις. Βόλτα στην Ηφαίστου. Πηχτό γκρι περισσότερο από της σύγχρονης πλατείας με τα παγκάκια από μπετόν και τα δέντρα από μπετόν και τους κάδους από μπετόν… όλα από μπετόν για να μην πετάξουν από το έδαφος και χαθούν. Κάπως εντελώς αντίθετο με τον Παρθενώνα.

Αυτά λίγο πολύ είναι τα νεαρά μου Χριστούγεννα.

Υπάρχει αυτό το κτίριο στη Μητροπόλεως χαμηλά κοντά στην πλατεία Μοναστήριον που έχει αυτό το παράλυτο και ακρωτηριασμένο σθένος να υπάρχει ενώ έχει απομείνει κουφιό και άδειο. Τα τζάμια των βιτρίνων δεν υπάρχουν ούτε στις γωνίες σαν επισήμανση κοφτερή.

Ο διάκοσμος της πόρτας είναι σκονισμένος, αφόρητα μαύρος. Ενα κομμάτι ύφασμα δεμένο στις γωνίες της σιδεριάς κρύβει λίγο την ασχήμια του, διατηρεί την ιδιωτικότητα του κατά ένα μέρος, φροντίζει να κρατάει μακριά τους περαστικούς και να θέλγει τα ποντίκια. Αν λίγο φυσήξει και μετακινήσει το γκρι της κουρτίνας θα δεις να μπαίνει το φως από κάποιο παράθυρο αποθήκης και είναι τόσο απόκοσμο όλο αυτό. Βλέπεις τις πωλήτριες μέσα με τα υφάσματα να είναι σαν ξεκοκαλιασμένες μπαλαρίνες και να εξυπηρετούν, να εξυπηρετούν, να κόβουν, να μετρούν, να τυλίγουν. Τι αιώνιο μαρτύριο! Ακόμη περισσότερη σκόνη τις ραίνει και αυτές πουλάνε κλαρωτά καλύμματα σε πλούσιες κυρίες. Ποιος έχει χρόνο να κοιτάξει εκεί μέσα τι συμβαίνει;

Από την απέναντι μεριά το κλειστό μαγαζί με την επωνυμία Νεράτζι. Ήταν τόσο δήθεν και φωτεινό σαν ωδείο μιάς χαρούμενης δασκάλας πιάνου που μισούσε τα παιδιά αλλά ήθελε να βγάλει πολλά χρήματα ώστε σπάσει όλα τα πλήκτρα του πιάνου ένα-ένα μια μέρα που θα είχε ένα κομπόδεμα γερό και κρατιέται με νύχια και με δόντια για να μην τα δείρει, να μην φτύσει τους μικρούς ατάλαντους μαθητές που κοιτούν τις συγχορδίες σαν ακατανόητα σημάδια σε χαρτί.

Δύο κόσμοι που αποτυγχάνουν στο παρόν για όσο διατηρούνται σαν σημεία μιας κάποιας προσοχής που κατέληξε σε φιάσκο. Όπως οι κορνίζες με τα στέφανα και φόντο το κόκκινο βελούδο πάνω από τα προσκεφάλα των γονιών μας στη παλιά κρεβατοκάμαρα.

Είναι ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζει τον Έλληνα πολίτη το κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες. Φυσικά όλοι το γνωρίζουμε καλά το περιεχόμενο, τη δράση και την αντίδραση. Όταν έρχεται ο απλός πολίτης και όχι ο σύνθετος με τα γαλόνια σε εντελώς άμεση επαφή με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, θα διαγνώσει αμέσως το προβληματικό αλισβερίσι. Π.χ. χθες που ήρθε στα ελληνικά εδάφη ο σουλτάνος ενώ η σχετική ανακοίνωση προέβλεπε να είναι κλειστοί οι σταθμοί «Σύνταγμα» και «Ευαγγελισμός», να που ξεπετάχθηκε και ο σταθμός «Μέγαρο Μουσικής». Αποκλεισμένος και αυτός λοιπόν, σκοτάδι και τα τοιούτα. Κατεβήκαμε το τσούρμο στο σταθμό «Αμπελόκηποι». Περνώντας μπροστά από το μετρό στο Μέγαρο Μουσικής οι κυρίες άνω των πενήντα πέντε δεν πίστευαν ότι είναι κλειστός ο σταθμός. Μάλιστα, μία αναφώνησε «Αφού τα ανεχόμαστε όλοι οι ηλίθιοι, καλά μας κάνουν!» και έψαχνε να βρει ανταπόκριση ανάμεσα στο πλήθος που κρεμασμένο από τα τηλέφωνα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με αφεντικά, ραντεβού και υποχρεώσεις ώστε να ενημερώσει ότι θα καθυστερήσει. Άλλη κυρία πιο κάτω ρώτησε μετά την αναγγελία και μέσα στον κυκεώνα της ψυχρολουσίας «Είναι κλειστή αυτή η σκάλα που πάει στο μετρό; Όντως, ναι;». Παράδοξο το γεγονός ότι της φάνηκε παράδοξο μέσα στο σύμπαν της ελληνικής παραδοξότητας. Τι παράδοξο γεγονός, παράδοξοι συμπατριώτες μου!  Και καλά εμείς. Σκεφθείτε ότι ο συγκεκριμένος σταθμός εξυπηρετεί αρκετούς ασθενείς μιας και βρίσκεται πολύ κοντά διάφορες κλινικές και νοσοκομεία. Δεν παθαίνουν τίποτα υποψιάζομαι με αυτές τις ανακριβείς πληροφορίες για το τι λειτουργεί και τι όχι.

Από την άλλη άκουσα σήμερα μία κύρια που δοξολογούσε τον Θεό που έφυγε ο σουλτάνος και άνοιξε το μετρό! Κυρία μου, άλλος είναι ο υπεύθυνος. Αλλάχ τον λένε στην προκειμένη περίπτωση. Να λέμε τα δίκαια και τη σκάφη-σκάφη.

Παραληρηματικά, θα συνεχίσω  σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Δεν χρειάζεται να είσαι ορκισμένος φιλόζωος, να έχεις δέκα γάτες και είκοσι σκυλιά και να ταΐζεις όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς για να σε πιάσει ένα σύγκρυο με το πολύ λιτό αυτό βίντεο που δείχνει ένα μεγάλο θηλαστικό της θάλασσας να πασχίζει με ένα πλαστικό κουβά στο στόμα να πάρει ανάσα, να το φάει σαν να είναι μεζεδάκι και το ταξίδι της πέψης να είναι μία οδυνηρή διαδικασία χωρίς να το γνωριζεί το ζώο. Καλά τα καταφέραμε έως εδώ. Ζήτω μας.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν που λέγεται ελληνική σόουπμπιζ (Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου»), η Ντορέτα Παπαδήμητριου ερωτάται πόσο καιρό απείχε από το σεξ και ουσιαστικά τη σημαίνει για εκείνη σεξ, σχέση και ζωή. Αυτές οι φιλοσοφικές συζητήσεις και οι αντίστοιχες εκμυστηρεύσεις είναι που δίνουν ένα τόνο και ένα αλατοπίπερο στη σούπα της τηλεόρασης και πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αμείωτο το ενδιαφέρον. Το κους κους μαραίνει τη ζωή, αλλά τι να γίνει. Ας μην το παίζουμε σοβαροφανείς. Ας δεχθούμε τη φύση μας. Η φάλαινα χαροπαλεύει με το πλαστικό στο στόμα και εμείς μαθαίνουμε αν και πότε κάνει σεξ η καλλιτέχνιδα. Άλλη μία μέρα στο στρουμφοχωριό με ήλιο και θαλπωρή.

*Υστερόγραφο: Η Εμινέ, η γυναίκα του σουλτάνου, μου θυμίζει κάτι εντελώς καθώσπρέπει κυρίες με το τετράγωνό τους τακούνι, το μαντήλι, το ευγενικό χαμόγελο, το αποστειρωμένα καθαρό σπίτι που από πίσω μηχανορραφούν και φτιάχνουν από δηλητηριασμένες σπανακόπιτες μέχρι πυραμίδες ιεραρχίας σε διεθνή καρτέλ ναρκωτικών.

Με ρώτησε ένας στο μετρό «Για Γιάννενα καλά πάω;»
Και του είπα «όχι, τη γραμμή δυο πρέπει να πάρετε.»
Και χάρηκε πάρα πολυ που κάποιος του απάντησε σοβαρά. Πραγματικά.

Aν είναι αλήθεια ότι ο Jay –Z απάτησε την σύντροφό του Beyonce και τραγουδίστρια με πλούσια κάλλη, θα πρέπει να πούμε εδώ που φτάσαμε πως είναι κωμικοτραγικό το γεγονός ότι το δήλωσε έτσι απλά στις κάμερες στον απόηχο του «σκανδάλου». Είναι τόσο προσωπική ιστορία για το κάθε ζευγάρι τέτοιου είδους πληροφορία και δημοσιοποιείται ελαφριά την καρδία σε όλον τον ντουνιά- κάτοιχοι σμαρτς φοουν και χρήστες με ελεύθερη είσοδο στα ιντερνέτ που η εξομολόγηση φτάνει τα όρια της κακοποίησης της ιδιωτικότητας από προσωπική επιλογή! Τρομακτικό, έτσι; Πάρτο αύγο και κούρεφτο.

Από την άλλη, όταν έχεις να συναγωνιστείς τις Καρντάσιαν είναι λογικό να προσπαθείς να κοινοποιείς για τον ίδιο σου τον εαυτό όλο και περισσότερες λεπτομέρειες με κάθε τρόπο, κάθε αποτέλεσμα για να παραμείνεις στον αφρό του αφρόγαλου. Πρέπει να διατηρήσεις τον μύθο σου. Και τα λεφτάκια σου, την δόξα σου. Τι να σου κάνει και το διαρκές κωλοχτύπημα. Κάποτε θα βαρεθεί ο κόσμος και θα πάει στο πιο νεανικό διπλανό κωλοχτύπημα και ο εγωκεντρισμός σου και η φαγάνα σου-αγκαλιά χρημάτων πώς να το δεχτεί κάτι τέτοιο;

Αν είναι ψέμα, είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι οι δυο τους. Πραγματικοί  σύγχρονοι σόουμεν- πάνελ Α.Πάνια και τους βγάζω καπέλο και παρανυχίδα για το μεγαλείο του σχεδιασμού της καμπάνιας τους (πρώτα διαφορετικοί δίσκοι με θέμα την απιστία, μετά δίδυμα και φωτογραφίες με αρτιστίκ περιεχόμενο και τέλος η δήλωση και η μεγαλοσύνη του ζευγαριού που δεν ναυάγησε κάτω από την σκληρή αλήθεια). Βέβαια μαζί με τον αν ζει ο Έλβις Πρίσλει και ο Του-Πακ, αν υπάρχει θεός και αν το καλύτερο σουβλάκι κεμπάπ το φτιάχνει ο Μπαϊρακτάρης, θα τα μάθουμε ίσως μετά θάνατον τα αληθινά και πραγματικά γεγονότα. Ελπίζω τότε να μην μας ενδιαφέρουν τουλάχιστον, γιατί έχει και το κουτσομπολιό ημερομηνία λήξης (ευχή πάλι κάνω, δεν είμαι σίγουρη).

Τέλος, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε πως είτε είναι αλήθεια η απιστία του ανδρός προς τη γυναίκα Μπιγιονσέ είτε ψέμα, είναι και αυτό μία προσπάθεια να πεις ότι ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι και όχι σαν καρικατούρες των εαυτών τους και των στερεοτύπων των ποπ σταρ. Και αυτοί καταπιέζονται από την ιδέα να ζουν φυσιολογικά και μην νομίζετε πως είναι εύκολο όταν είσαι η εικόνα σου και μερικά ετοιμόρροπα στιχάκια με δωδεκαμελές μπαλέτο… δεν  μπορείς να ζήσεις τα ανθρώπινα τετριμμένα με όλο αυτό το συρφετό  γύρω σου και φταίει και το ίδιο του το νιονιό με τόση ταχινόσουπα νυχθημερόν από τα φιρμάτα ρούχα και τα φλας στα πρώτα τραπέζια πίστα και στα στρας. Άρα και η απιστία είναι λίγο θνητό μέσα στο γκλάμουρ, το μπότοξ και τη λεύκανση δοντιών.

Άντε και καλή λευτεριά!

Nα καούν τα ινσταλάτιονς.

Αμ, δεν θα καούν όσο σε αυτόν τον κόσμο ο έρωτας θα είναι εκείνος ο παράγοντας που θα σε βγάζει από την μετριότητα της ανωνυμίας στο σταυροδρόμι της δόξας και του χρήματος. Τρίφατσο το μαγαζί εξαιτίας της γαλάζιας βούλας, της θαλασσιάς.

Κοιτάξτε τα νεαρά ζαχαρωτά. Η μετριοφροσύνη, το πρόβλημα του εικοστού πρώτου αιώνα, εδώ επανέρχεται ως βασικό σχέδιο διαφημιστικής καμπάνιας. Εκτός από ωραίοι, πλούσιοι και σικάτοι είμαστε και μετριόφρονες. Σχεδόν μοιάζουν με εμάς…

Άραγε ένας έρωτας πόσο θεατρικό μπορεί να αντέξει μπροστά στις κάμερες; Όχι ότι ο συγκεκριμένος έρως είναι ψεύτικος, αλλά οι πόζες του έρωτα σύμφωνα με τις επιταγές του κινηματογράφου μπορούν να διατηρήσουν την αυθεντική τροπή της ιστορίας ενός έρωτα;

Ο έρωτας είναι ό, τι πιο έξυπνο σκεφθήκαμε για να δημιουργήσουμε κάποιο ενδιαφέρον γύρω από τις ανθρώπινες ζωές. Συμπληρωματικά σε οτιδήποτε άλλο αλλά τελικά επιστεγασματικά σε όλα, ο έρωτας πουλάει ακόμη πιο πολύ και από τους κοιλιακούς και στα στητά οπίσθια. Ίσως, δηλαδή, θα δείξει.

Μορφωμένοι,πανέμορφοι, καθαροί και μυρωδάτοι: νέο γαλάζιο αίμα μα ανεμπόδιστα όμοιοι με τους προηγούμενους. Αυτό το βασίλειο δεν μας χαλάει φτάνει τα λεμόνια από τα κλωνάρια που πέφτουν στο χωράφι μας αλλά τρέφονται στα βρετανικά εδάφη, να είναι δικά μας και να φτιάξουμε και λεμονάτο κοτόπουλο. Mην μας τα ζητήσουν.

Τι ρομαντικό, τι ωραίο στιλ, τι τέλειες αναλογίες που λέει περίπου και το άσμα.

Μικρές γλυκιές υπάρξεις ονειρεύονται να χαμογελούν στον σύντροφό τους και αυτό να είναι το πιο εμπορικό είδος ανάμεσα σε πλασέμπο ωραίων αναμνήσεων που φτιάχνουν οι μπάρμπι, τα κουκλόσπιτα και μερικά MALL.

Αχ, θα κάνουμε τόσο όμορφα Χριστούγεννα και φέτος. Ούτε τον Άγιο Βασίλη δεν χρειαζόμαστε πια.

Έχει και ο συνδυασμός των λέξεων «αλλαγή, παράταξη, δημοκρατικός, κίνημα» τα όρια του.

Εδώ είστε και εδώ είμαστε που θα εξαντληθούν τα περιθώρια (συνδυασμών).
#ΚινημαΑλλαγής

Το καραφλό αγόρι με το θεληματικό πηγούνι και την σπουδή στην έπαρση μας λέει πως τρώει φακές εδώ. Τις ήξερα τις φακές για των φτωχών τη σούπα που σε θρέφει και σε αδράχνει, αλλά για ρεκλάμα ευζωίας σε ένα σινιέ σετ πιάτων δεν το περίμενα να τη δω. Από ταξική συνείδηση, από ινάτι και δικαιωματική απελευθέρωση των ριζών ντϊενάϊ των φακών τις θέλω πίσω στο καρό μας το τραπεζομάντηλο χωρίς ντοματίνια και λευκό τυρί χωρίς γλουτένη, αλλά με ελιές και φέτα και ουστ από εδώ με τα ντελικατέσεν σας.

Το σημείο με όλα αυτά τα πανέμορφα φρέσκα κορίτσια που παρουσιάζονται καθημερινά στην τιβί είναι πως τις συναντάς απείρως αργόσχολες. Πολύ φεμινιστική η τηλεόραση σας με πλήθος γυναικών να κατακλύζουν την οθόνη και να τσιμπολογάνε από λόγια, τραγούδια και κανταΐφια μέχρι νεωτέρας. Ευχαριστούμε πολύ, πάμε πολύ μπροστά έτσι.

Βέβαια το να είσαι αργόσχολος δεν είναι καθόλου μακάβριο. Τουναντίον, είναι θεάρεστο έργο, πανανθρώπινο και ας το έχουν κακοποιήσει ποικιλοτρόπως οι άνθρωποι που έκαναν μπίζνες-θρησκεία και το χρυσωμένο χάπι του υπερανθρώπου απαραίτητο. Είναι αξιόλογο να είσαι αργόσχολος από ιδεολογία, από αγάπη για την ενατένιση, από την ανάγκη για ταβανοθεραπεία ή ακόμη για λόγους δημιουργικότητας ή για την απόλυτη ξεκούραση, ντόλτσε φαρ νιέντε. Αλλά να είσαι αργόσχολος για να ικανοποιείς άλλη μία καταναλωτική ανάγκη ώστε να πάψεις να ακούς τι αισθάνεσαι και τι σκέφτεσαι με την ισάξια βαρύτητα των δυο και την εντελώς ισομερή καταπάτηση τους είναι ένα άλλο ζήτημα που το βρίσκω πιο ξερό από οτιδήποτε μπορεί η ελληνική τηλεόραση να παρουσιάσει.

Τέλος, διαβάζω εδώ πως τα γυαλιά του Μονέ πουλήθηκαν πολλούς μισθούς και δέκατους τρίτους μάλιστα συν στην τελική ζημιά. Είναι να αναρωτιέσαι πως μεταμορφώνεται έτσι η ειδωλολατρία και ποτέ δεν ακυρώνεται μα αναζωπυρώνεται κάθε αιώνα και χρονική στιγμή. Μα τα γυαλιά; Αυτό σε φέρνει κοντά στον μεγάλο αυτόν ζωγράφο; Ήταν μέρος της τεχνικής του, αλλά μην το λιβανίζετε με αυτόν τον τρόπο.

 

 

Κατά τα άλλα είναι μία ήρεμη Τρίτη… μην νομίζετε.