Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Από μέταλλο ευγενές η λύπη,
ιδανικό για να χαράξει στίχους.

Πλέκω τον κάθε στίχο μου από ζεστό μαλλί
ποτέ την παγωνιά του κόσμου να μη νιώσεις.

Ο ΦΟΒΟΣ

Φοβάμαι να σύρω το μολύβι στο χαρτί
μη ζωγραφίσω το όνομα, το γέλιο του
μήπως προδώσω ένα θλιμμένο έρωτα
τη δυστυχία μου, άθελα μη φανερώσω.

Φοβάμαι να σύρω το μολύβι στο χαρτί
το κοφτερό μαχαίρι, πάλι να κρατήσω.

ΜΟΝΟ ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ

Χρόνια σε σημαδεύω ασταμάτητα, με στίχους
σε πυροβολώ και κάποτε μπορεί να σε πετύχω
για να ξορκίσω τον θυμό, δεν έχω άλλο τρόπο
πιο σίγουρη εκδίκηση δεν ξέρω απ’ την αγάπη.

Μόνο με τέτοιους στίχους άσφαιρους το αίμα
μου θα πάρω πίσω. Μόνο με τέτοιους στίχους.

Καλύτερα να κυνηγάω μια σκιά,
παρά για ψίχουλα να παζαρεύω.

Κι απόψε την νύχτα εκλιπαρώ για έναν
στίχο, κάτι σαν προσευχή ή καληνύχτα.

Το λεπταίσθητο άρωμα σαν αδιόρατη λεπίδα, κάθε που έσκυβα
στο μέρος σου με ακολουθεί. Κι αιφνίδια με συνεπαίρνει εκείνο
το ανελέητο του δέρματος το άρωμα. Του δέρματος το κάλλος.

Το σπίτι μου έχει τη μυρωδιά της μοναξιάς και του τσιγάρου.
Μόνο του ύπνου το δωμάτιο φροντίζω, αλλάζω τα σεντόνια
τακτικά, εύκολα λερώνονται με τόσα όνειρα, ίδια από καιρό.

Στίχο ζεστό αναζητώ και τρυφερό, να
σε σκεπάσει από την κορφή, ως κάτω
τα αγαπημένα άκρα σου, τα φιλημένα.

Ο ΙΣΟΒΙΟΣ ΚΟΜΙΣΤΗΣ

Το πιθανότερο να μην σε ξαναδώ, ίσως
οι δρόμοι μας, ποτέ να μην συμπέσουν.
Κοιμήσου ήσυχος, για την αγάπη άλλος
ξαγρυπνάει. Καιρός να μάθεις και αυτό
πως πενιχρός παράδεισος του βίου μου
υπήρξες, σπουδή λαμπρή στον θάνατο.
Ο ισόβιος κομιστής της λύπης μου εσύ.