Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Θα ‘ρθει κι άλλος χρόνος
με τους ίδιους μήνες
τα ίδια συμπτώματα μοναξιάς
την σταθερή επανάληψη κινήσεων
το γνώριμο δόκανο.

Ό,τι κι αν λέω, τίποτα μην πιστεύεις, στα κράσπεδα, έξω απ’ τον
ναό παρέμεινα προσκυνητής. Αρχιερέας δεν υπήρξα της αγάπης.

Ελλείψει άλλου μαχαιριού γυρνάω στο δικό σου. Μπορεί να
στόμωσε από καιρό, δεν κόβει πια, αλλά ακόμη με χαράζει.

Ξοδεύω τις λέξεις με φειδώ και ας πλαντάζω μέσα μου για σένα.
Αν γίνω τζίτζικας θα ξεπαγιάσουμε τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Μη μου πεις ποιους φιλάς, πως ξοδεύεις το χνούδι του έρωτα
καταφθάνει ο χειμώνας δριμύς στα διπλά της λύπης σεντόνια.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» έγραψε ο Φιοντόρ
μακάρι σκέφτηκα κι έστρεψα το βλέμμα προς εσένα.

ΠΟΤΕ ΜΕ ΛΥΠΗ

Κάθε πρωί τα λιγοστά μαζεύω γιασεμιά του ύπνου σου
ανάμεσα στα χέρια εκεί, στα φιλημένα πέλματα επάνω.
Κάθε πρωί με άγρια χαρά κι ας χάθηκες. Ποτέ με λύπη.

Κι άλλη καμιά δεν θέλω λέξη, φτάνει που
έμαθα συλλαβιστά, να λέω το όνομά σου.

Τα μέσα φύλλα της καρδιάς θροΐζουν απαλά
σαν ασημένια κουδουνάκια στ’ άκουσμά σου.

Επί εδάφους παλαιού κατάγματος ήλθες και περπάτησες
δεν άντεχε πολλά, ήταν το μέρος πονεμένο, με ξετίναξες.