ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Για σένα κράτησα το ήσυχο γαλάζιο
το σκούρο μπλε στο φύλαξα ατόφιο
ο ίδιος με χέρια επιδέξια σε έκρυψα
μέσα στα σύννεφα ενός καλού Θεού
για να μην έχεις λόγους να φοβάσαι.
Και μη νομίζεις πως σε χρέωσα ποτέ
με λάθη ή παραλείψεις παρελθόντος
άλλο γεννάει το πείσμα της σιωπής
είναι που οξειδώθηκαν οι λέξεις μου
σκουριάσανε από την τόση μοναξιά.
Μαύρο χιόνι θα πέσει απόψε, ψύχος δριμύ.
Τυλίξτε τ’ αδέσποτα στο χνούδι της λύπης.
Μαύρο χιόνι θα πέσει απόψε, ψύχος δριμύ.
Τυλίξτε τ’ αδέσποτα στο χνούδι της λύπης.
Μαύρο χιόνι θα πέσει απόψε, ψύχος δριμύ.
Τυλίξτε τ’ αδέσποτα στο χνούδι της λύπης.
Υπήρξαμε συνένοχοι, έστω για μιά φορά, μην
το ξεχνάς. Και μια φορά ισούται με το πάντα.
Απόψε φυσάει μέσα κι έξω, φυσάει και
στην ερημιά της άλλης νύχτας δυνατά.
Η συγκατάβαση στον έρωτα σφάζει τον άλλον με βαμπάκι
όπως το χτύπημα στην πλάτη μου το απαλό εκείνο, λιγάκι
πριν χαθείς. Χτύπημα όλο κατανόηση για το μαρτύριό μου.
Η αγωνία μου στ’ όνειρο ήταν για κάποιο αλφάβητο καινούργιο
με φθόγγους της αγάπης άηχους κι αν θα μάθαινες να το μιλάς.
Παρά τις υποσχέσεις του μαγεμένος από τις στολισμένες βιτρίνες, ξεχάστηκε και χωρίς να το καταλάβει, άφησε το χέρι της. Κάτι που προφανώς ούτε η μητέρα αφηρημένη θα το ένιωσε, ποιος ξέρει πού να έτρεχε μέσα στην εορταστική παραζάλη ο νους της. Φώτα, μουσικές, κόσμος πολύς και τα μαύρα σκαρπίνια του, μόλις αγορασμένα ως συνήθως από του ΔΡΑΓΩΝΑ ή ενίοτε απ’ το έτερο λαμπρό κατάστημα της εποχής, το Αφοι ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΙ, επί της οδού Αιόλου και τα δύο, βρίσκονταν βεβαίως μέσα στο κουτί που πεισματικά ήθελε εκείνος να το κρατάει με το άλλο, το ελεύθερο χέρι του, το δεξί. Μέσα σε μια στιγμή, όλα άλλαξαν κι από την μαγεία προσγειώθηκε αστραπιαία στον πανικό. ‘Ηταν μόνος, μόνος εντελώς ανάμεσα σ’ ένα άγνωστο πλήθος και πολύ μικρός για να φανεί ψύχραιμος. ‘Αρχισε, λοιπόν να την φωνάζει έντρομος, σιγά στην αρχή και δυνατά, όλος απελπισία όσο κυλούσαν τα λεπτά. Μάταια προσπαθούσαν να τον καθησυχάσουν κάποιοι πρόθυμοι κι ευαίσθητοι διερχόμενοι. Ώσπου εμφανίστηκε από το πουθενά, εξ ίσου πανικόβλητη και τον πήρε στην αγκαλιά της. ‘Ετρεμε σύγκορμος, πρώτη φορά που ένιωθε πως ακόμη και η δική της ασφάλεια ήταν σχετική και καθόλου, μα καθόλου σίγουρη.
‘Εκτοτε δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωσε το ίδιο άδειασμα, να χάνει το αίμα του με μιας, αλλά πλέον δεν φωνάζει, δεν κλαίει, δεν καλεί σε βοήθεια, έμαθε εδώ και χρόνια πως ουδόλως ωφελεί, κανένα αποτέλεσμα δεν έχει μια τέτοια αντίδραση. Αν και ακόμη, όταν αγαπημένο χέρι παύει απρόσμενα κι οριστικά να σφίγγει το δικό του, την ίδια άβυσσο βλέπει ξαφνικά να χάσκει εμπρός του. Όπως και τότε, μόλις τετραετής στην εκπνοή του 1960, του συνέβη στα Χαυτεία.
ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ
‘Ολο το βράδυ κρατούσε την ανάσα του, μόνο και μόνο για ν’
ακούει την δική σου. Το άλλο πρωί είχε να διαχειριστεί, εκτός
της απουσίας σου και τα σεντόνια. Δε του ‘κανε καρδιά να τα
μαζέψει. Πώς να ξηλώσει τον βωμό, να λησμονήσει την θυσία;