Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Θα στεγνώσουν καλά τα σεντόνια της λύπης
κυματίζουν ανάλαφρα στο αεράκι της μέρας
απλωμένα νωρίς, δίχως ένα δικό σου σημάδι
τι απόμεινε; Τίποτα ένα όνειρο ήταν και πάει.

Θα στεγνώσουν καλά τα σεντόνια της λύπης
κυματίζουν ανάλαφρα στο αεράκι της μέρας
απλωμένα νωρίς, δίχως ένα δικό σου σημάδι
τι απόμεινε; Τίποτα ένα όνειρο ήταν και πάει.

Θα στεγνώσουν καλά τα σεντόνια της λύπης
κυματίζουν ανάλαφρα στο αεράκι της μέρας
απλωμένα νωρίς, δίχως ένα δικό σου σημάδι
τι απόμεινε; Τίποτα ένα όνειρο ήταν και πάει.

Μπήκε απ’ ανοιχτό παράθυρο και ξάπλωσε
απάνω στ’ άσπρα μου σεντόνια το φεγγάρι
με όλη την χάρη κάποιου κλέφτη, που όσο
κι αν θέλεις μοιάζει αδύνατον ν’ αντισταθείς.

Μπήκε απ’ ανοιχτό παράθυρο και ξάπλωσε
απάνω στ’ άσπρα μου σεντόνια το φεγγάρι
με όλη την χάρη κάποιου κλέφτη, που όσο
κι αν θέλεις μοιάζει αδύνατον ν’ αντισταθείς.

Μπήκε απ’ ανοιχτό παράθυρο και ξάπλωσε
απάνω στ’ άσπρα μου σεντόνια το φεγγάρι
με όλη την χάρη κάποιου κλέφτη, που όσο
κι αν θέλεις μοιάζει αδύνατον ν’ αντισταθείς.

Η λύπη μου υπήρξε αυτοφυής, αλλά κι εσύ,
κανένα παράπονο, ξέρεις να τη φροντίζεις.

Η λύπη μου υπήρξε αυτοφυής, αλλά κι εσύ,
κανένα παράπονο, ξέρεις να τη φροντίζεις.

Η λύπη μου υπήρξε αυτοφυής, αλλά κι εσύ,
κανένα παράπονο, ξέρεις να τη φροντίζεις.