Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Μου πέρασε η σκέψη, αν θα με κατακλύζεις
και μετά θάνατον το ίδιο. Μακάρι ευχήθηκα.

Μου πέρασε η σκέψη, αν θα με κατακλύζεις
και μετά θάνατον το ίδιο. Μακάρι ευχήθηκα.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Μου φαίνεται γελάστηκα και πάλι
στάζαν τα λόγια του υποσχέσεις
φορούσαν χρώματα της ‘Ανοιξης
στο καταχείμωνο της μοναξιάς
με ζέσταναν σαν ήλιος του Γενάρη.
Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος
να γίνει αμυγδαλιά ν’ ανθίσει.

Από την συλλογή, «Η τρυφερότητα των άκρων» των εκδόσεων «Οδός Πανός» (2016).

ΜΟΝΟ ΤΟ ΣΩΜΑ

Μέσα σε κτίρια ερείπια και σε χαλάσματα
ζήσαμε τον έρωτα τα χρόνια της χολέρας
γύρω από παντού έπαιρνε μάτι ο θάνατος
κι η μυρωδιά χτυπούσε στα ρουθούνια μας.
Παρατημένοι στο έλεός του, κι αβοήθητοι
κανείς θεός δεν έριξε ποτέ το βλέμμα του
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.

Μόνο το σώμα μας μπορούσε να ψελλίζει
σιγά σ’ απόμερες γωνιές με ιερές κραυγές
κι οι συνήθειες να κάνουν τη δουλειά τους
για να κυλάει, σπρώχνοντας τη κάθε μέρα.
Μόλις που έκλειναν τα μάτια για τον ύπνο
ό,τι αφήναμε τη μέρα τρύπωνε στα όνειρα
επέστρεφε κρυφά σα νοσταλγία θανάτου.

Μέσα σε κτίρια ερείπια και σε χαλάσματα
στεγάσαμε τη δίψα για ζωή, απελπισμένοι.

Κλάψε του είπε, δεν πειράζει, είναι καλύτερα,
έτσι θα κατουράς λιγότερο, διπλό το όφελος!

Κλάψε του είπε, δεν πειράζει, είναι καλύτερα,
έτσι θα κατουράς λιγότερο, διπλό το όφελος!

Κλάψε του είπε, δεν πειράζει, είναι καλύτερα,
έτσι θα κατουράς λιγότερο, διπλό το όφελος!

Τις σελίδες μου όλες στον αέρα σκορπάω
μήπως, έστω και μία φτάσει, μέχρις εσένα
με τύχη αγαθή το αδέσποτο κύκνου φτερό
στα δικά σου τα πόδια εμπρός, ίσως πέσει.

Τις σελίδες μου όλες στον αέρα σκορπάω
μήπως, έστω και μία φτάσει, μέχρις εσένα
με τύχη αγαθή το αδέσποτο κύκνου φτερό
στα δικά σου τα πόδια εμπρός, ίσως πέσει.

Τις σελίδες μου όλες στον αέρα σκορπάω
μήπως, έστω και μία φτάσει, μέχρις εσένα
με τύχη αγαθή το αδέσποτο κύκνου φτερό
στα δικά σου τα πόδια εμπρός, ίσως πέσει.