Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Ο μαγικός καθρέφτης μου είναι τα μάτια σου.
Μόνον εκεί βλέπω την περασμένη αθωότητα.

Άνοιξε το πουκάμισο, ξεκούμπωσε το δέρμα
κι εσύ ο νέος πατέρας, όπως τότε κρύψε με.

Άνοιξε το πουκάμισο, ξεκούμπωσε το δέρμα
κι εσύ ο νέος πατέρας, όπως τότε κρύψε με.

ΟΧΙ ΜΕ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ

Το καλοκαίρι χαμογελάς πιο εύκολα σε κάποιον άγνωστο περαστικό
μπορείς να πιάσεις και κουβέντα με λόγια γενικά για την κατάσταση,
κάτι να πεις για τον καιρό. Νύχτες με το λιανό δρεπάνι στον ουρανό,
τόσο κατάλληλες για θερισμό. Ποτέ με άλλο όνομα, όχι. Το δικό σου.

ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ

Ησύχασε, τίποτα δεν ζητάω, ούτε μια φέτα απ’ το καρβέλι του κορμιού σου, μήτε να πεις, πως νοσταλγώ τα ζυγισμένα λόγια.
Έφαγα γερά κομμάτια πόνου, για μήνες τα κατέβαζα αμάσητα.
Τι αφελής, ακόμα πάω κι έρχομαι αυθημερόν στον κάτω κόσμο.

Είχε το όνειρο να γίνει, κάποτε αχινός
πάνω στον βράχο έμεινε ως πεταλίδα.

Είχε το όνειρο να γίνει, κάποτε αχινός
πάνω στον βράχο έμεινε ως πεταλίδα.

Δεν σε απόχτησα ποτέ, αλλά και τι μ’ αυτό; Μονάχα εγώ μπορώ
μέσα στον στίχο μου εδώ, όσο κανένας τους, ακέραιο να σ’ έχω.

Δεν σε απόχτησα ποτέ, αλλά και τι μ’ αυτό; Μονάχα εγώ μπορώ
μέσα στον στίχο μου εδώ, όσο κανένας τους, ακέραιο να σ’ έχω.

Κανένας στίχος μου δεν μπήκε πιο
βαθιά, δεν μπόρεσε να σε ματώσει.