Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Θέλω να σου γράψω ένα μεγάλο γράμμα,
πλατύφυλλο και διαρκώς όλο αναβάλλω.
Τρέμω μη μου ξεφύγει κανένα παράπονο.

Κοιμήσου ήσυχος, θα κόβω έναν στίχο κάθε νύχτα
να έχεις φυλαχτό στο μαξιλάρι. Κοιμήσου ήσυχος.

Κοιμήσου ήσυχος, θα κόβω έναν στίχο κάθε νύχτα
να έχεις φυλαχτό στο μαξιλάρι. Κοιμήσου ήσυχος.

Κοιμήσου ήσυχος, θα κόβω έναν στίχο κάθε νύχτα
να έχεις φυλαχτό στο μαξιλάρι. Κοιμήσου ήσυχος.

Με σφίγγει ψύχος δριμύ, με πονάει η απουσία σου.
Όχι, δεν είναι καιρός αυτός, για μεγάλα ποιήματα.

Με σφίγγει ψύχος δριμύ, με πονάει η απουσία σου.
Όχι, δεν είναι καιρός αυτός, για μεγάλα ποιήματα.

Με σφίγγει ψύχος δριμύ, με πονάει η απουσία σου.
Όχι, δεν είναι καιρός αυτός, για μεγάλα ποιήματα.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΓΙΟΣ

Έχω τον δικό μου άγιο, ένα δικό μου εικόνισμα
σε αυτόν προσεύχομαι, μόνος κι απελπισμενος
την νύχτα περισσότερο, σεμνά, καθώς αρμόζει.

στον Δημήτρη Γκομόζια

Ο ΛΥΚΟΣ

Καμιά φορά, θυμάμαι ακόμα τον αριθμό του τηλεφώνου σου
κι αμέσως καταφθάνει από κοντά η μορφή σου η αγαπημένη
συνήθως είναι βράδυ, μετά αλλάζω κουβέντα, αλλάζω φωνή
βγαίνω έξω να δω το φεγγάρι, μόνος στο δρόμο, δίχως φίλο
γίνομαι λύκος και ρίχνομαι σε ανυποψίαστους περαστικούς.

Από την συλλογή, «Η τρυφερότητα των άκρων» των εκδόσεων «Οδός Πανός» (2016).

Ποτέ το φευγαλέο αεράκι δεν άφησε τέτοιο
αποτύπωμα, τόσο βαθύ ή ανεξίτηλο σημάδι.