Author: Γιώργος Ν. Ευσταθίου

Μέρες στραγγίζω το ποτήρι, ούτε σταγόνα.
Και κάποτε ήταν ξέχειλο, γεμάτο ως επάνω.

Μέρες στραγγίζω το ποτήρι, ούτε σταγόνα.
Και κάποτε ήταν ξέχειλο, γεμάτο ως επάνω.

Μέρες στραγγίζω το ποτήρι, ούτε σταγόνα.
Και κάποτε ήταν ξέχειλο, γεμάτο ως επάνω.

Ανάμεσα στο τίποτα και το ελάχιστο, ανθεί το ίδιο όνειρο, ανθεκτικό
στου χρόνου τη σκουριά. Το μόνο που με σώνει.

Ανάμεσα στο τίποτα και το ελάχιστο, ανθεί το ίδιο όνειρο, ανθεκτικό
στου χρόνου τη σκουριά. Το μόνο που με σώνει.

Ανάμεσα στο τίποτα και το ελάχιστο, ανθεί το ίδιο όνειρο, ανθεκτικό
στου χρόνου τη σκουριά. Το μόνο που με σώνει.

Ένα βαλσάκι ανάλαφρο ο έρωτάς σου, ένα παιχνίδι.

Ένα βαλσάκι ανάλαφρο ο έρωτάς σου, ένα παιχνίδι.

Ένα βαλσάκι ανάλαφρο ο έρωτάς σου, ένα παιχνίδι.

Έτσι έπρεπε να γίνει εξ αρχής, έφτανε λίγο να σε βλέπω.
Αυτό θα ήταν αρκετό. Όσο για τ’ άλλα, δική μου μέριμνα.