ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ
Ξανοίχτηκα πολύ απ’ τη στεριά, βρέθηκα στα βαθιά χωρίς να
καταλάβω. Εκείνο το τραγούδι, πρωτοφανέρωτο στην ακοή,
ίδιο νανούρισμα, ακόμα λες και τρεμοπαίζει μες τ’ αυτί μου.
Ξανοίχτηκα στον έρωτά σου απερίσκεπτα, έπεσα όλος μέσα
με τα μούτρα, δεν έπρεπε. Τώρα να δω πώς θα γυρίσω πίσω.
Καμιά πυξίδα δεν μου δείχνει τον βορρά ή κάποιο χέρι φίλου.
Όλα τα βλέπει η σελήνη, έτσι μεγάλη απόψε, όλα τα βλέπει
μα παραμένει αδιάφορη για το δικό μου βάσανο. Από ψηλά
αμέτοχη, ξεχνάει δήθεν, όσα μου υποσχέθηκες ενώπιόν της.
Όλα τα βλέπει η σελήνη, έτσι μεγάλη απόψε, όλα τα βλέπει
μα παραμένει αδιάφορη για το δικό μου βάσανο. Από ψηλά
αμέτοχη, ξεχνάει δήθεν, όσα μου υποσχέθηκες ενώπιόν της.
Όλα τα βλέπει η σελήνη, έτσι μεγάλη απόψε, όλα τα βλέπει
μα παραμένει αδιάφορη για το δικό μου βάσανο. Από ψηλά
αμέτοχη, ξεχνάει δήθεν, όσα μου υποσχέθηκες ενώπιόν της.
Άλλο πιο δύσβατο απ’ της αγάπης μονοπάτι δεν συνάντησα.
Κακοτοπιές κι όλο απότομες στροφές, δεν βρήκα ένα ίσωμα
να πάρω μιαν ανάσα. Πιστέψτε με δεν είν’ απλός περίπατος.
Άλλο πιο δύσβατο απ’ της αγάπης μονοπάτι δεν συνάντησα.
Κακοτοπιές κι όλο απότομες στροφές, δεν βρήκα ένα ίσωμα
να πάρω μιαν ανάσα. Πιστέψτε με δεν είν’ απλός περίπατος.
Άλλο πιο δύσβατο απ’ της αγάπης μονοπάτι δεν συνάντησα.
Κακοτοπιές κι όλο απότομες στροφές, δεν βρήκα ένα ίσωμα
να πάρω μιαν ανάσα. Πιστέψτε με δεν είν’ απλός περίπατος.
Ήταν πολλά, ίσως κι αμέτρητα, όσα τις νύχτες σκεφτόμουν να
σου πω, ώστε προτίμησα για πάντα να σωπάσω. Καλύτερα ως
πρίγκηπα παραμυθιού, λέω να σε θυμάμαι. Και έτσι θα μείνεις.
Ήταν πολλά, ίσως κι αμέτρητα, όσα τις νύχτες σκεφτόμουν να
σου πω, ώστε προτίμησα για πάντα να σωπάσω. Καλύτερα ως
πρίγκηπα παραμυθιού, λέω να σε θυμάμαι. Και έτσι θα μείνεις.
Ήταν πολλά, ίσως κι αμέτρητα, όσα τις νύχτες σκεφτόμουν να
σου πω, ώστε προτίμησα για πάντα να σωπάσω. Καλύτερα ως
πρίγκηπα παραμυθιού, λέω να σε θυμάμαι. Και έτσι θα μείνεις.