Πάντως το Χάλογουην σαν θεσμός, δεν έχει αγκαλιαστεί και πολύ θερμά από την Ελληνική κοινωνία, και εξηγώ.
Αν εγώ εχτές μεταμφιεζόμουν σε Γκόμπλίν, και πήγαινα έξω από τα σπίτια εδώ στο χωριό και φώναζα – «Δώστε μου ζαχαρωτά, αλλιώς θα σας δώσω πειράγματα» – μάλλον θα μου ρίχνανε με κυνηγετικό.
Author: Δημήτρης Ντουραμάνης
-
-
Πάντως το Χάλογουην σαν θεσμός, δεν έχει αγκαλιαστεί και πολύ θερμά από την Ελληνική κοινωνία, και εξηγώ.
Αν εγώ εχτές μεταμφιεζόμουν σε Γκόμπλίν, και πήγαινα έξω από τα σπίτια εδώ στο χωριό και φώναζα – «Δώστε μου ζαχαρωτά, αλλιώς θα σας δώσω πειράγματα» – μάλλον θα μου ρίχνανε με κυνηγετικό. -
Πάντως το Χάλογουην σαν θεσμός, δεν έχει αγκαλιαστεί και πολύ θερμά από την Ελληνική κοινωνία, και εξηγώ.
Αν εγώ εχτές μεταμφιεζόμουν σε Γκόμπλίν, και πήγαινα έξω από τα σπίτια εδώ στο χωριό και φώναζα – «Δώστε μου ζαχαρωτά, αλλιώς θα σας δώσω πειράγματα» – μάλλον θα μου ρίχνανε με κυνηγετικό. -
Πάντως το Χάλογουην σαν θεσμός, δεν έχει αγκαλιαστεί και πολύ θερμά από την Ελληνική κοινωνία, και εξηγώ.
Αν εγώ εχτές μεταμφιεζόμουν σε Γκόμπλίν, και πήγαινα έξω από τα σπίτια εδώ στο χωριό και φώναζα – «Δώστε μου ζαχαρωτά, αλλιώς θα σας δώσω πειράγματα» – μάλλον θα μου ρίχνανε με κυνηγετικό. -
«Έλαμψε η Μαρέβα μέσα στο γλυκό Κρητικό δειλινό» διαβάζω σε τίτλο άρθρου, και περιμένω σαν συνέχεια – «όταν ο Καμπάλ τύλιξε τα εβένινα μπράτσα του γύρω της και ετοιμάστηκε να την κάνει δική του με μια απότομη κίνηση ενώ αυτή μπορούσε να δει για πρώτη φορά στα λυπημένα του μάτια, να γουρμάζει και να θεριεύει ένας ζωώδης πόθος που την καθιστούσε ανήμπορη ν’ αντισταθεί στον μυώδη νέο».
-
Ο περίπατος της έμπενευσης
Είχε θυμώσει γιατί δεν νύχτωνε γρήγορα τα καλοκαίρια και έπρεπε να περιμένει τον ήλιο να κρυφτεί υπομονετικά. Δεν ήταν μια ιστορία αγάπης ήταν μια πραγματική κίνηση επιβίωσης οι ήσυχοι περίπατοι στην καλοκαιρινή νύχτα, όταν όλα ήταν ξύπνια εκτός απ’ τους περισσότερους ανθρώπους.
Ξυπόλητη απέφευγε τις ασφάλτους και προτιμούσε το χώμα το οποίο γινόταν δροσερό απ’ το γαλάζιο φως της νύχτας, καθόλου ποιητικό, ήταν ξεκάθαρα και ωμά ένα απολύτως μπλε γαλάζιο φως δηλαδή που ένιωθε ότι προερχόταν από την σελήνη.“Το φως μου είναι εξωγήινο απόψε σ’ αυτή την βόλτα, με τα μαλλιά μου λυμένα σαν τα προβλήματα μου απλωτά χωρίς κανένα κόπο χτενίσματος. Τα βήματα μου είναι πιο εύκολα τώρα. Είμαι το αιώνιο κορίτσι που βασίλεψε από τα βασανιστήρια και τις προσπάθειες της ταπείνωσης. Προχωρώ”.Περαστική σαν την ομορφιά, μπορούσες να την δεις απ’ το παράθυρο αν ήσουν τυχερός χωρίς να ξέρεις αν βαδίζει ακριβώς ή αν αιωρείται ελάχιστα εκατοστά από το έδαφος. Είναι το πλάσμα της νυχτερινής δροσιάς. Τα μαλλιά της έχουν ίχνη από στάχυ και η άκρη των χειλιών της ένα μικρό λεκέ από φρέσκο σύκο. Η βάδιση.– Ποια είσαι πες μου τ όνομα σου.– Είμαι αυτή που σου έφυγε.– Δεν σε γνωρίζω, δεν σ’ έχω ξαναδει.– Είμαι ότι έχασες από παιδί. Ξεκίνησες στην αγκάλη μου, τότε ήμουν η πιο δυνατή γυναίκα του κόσμου ενώ τώρα είμαι ένα χλωμό κορίτσι που περπατά τα καλοκαιρινά βράδια για την στοργή αυτού του φωτός. Κάθε καλοκαίρι φθίνω και περισσότερο και ίσως κάποτε δεν θα μπορείς να με βλέπεις καν που περπατώ και που σου φεύγω.– Ησυχάζω με την απουσία σου, ηρεμώ.– Όταν θα σταματήσεις να με βλέπεις πια να φεύγω θα ηρεμήσεις τόσο πολύ που θα μπερδεύεις την ζωή με τον ύπνο. Μόνο εσύ μπορείς να μου δώσεις δύναμη και αναπνοή, σθένος και διάθεση για να σε προστατεύω στους κόσμους μου.– Η καρδιά μου έχει μολυνθεί με ψεύδη και λίπος. Τα χέρια έμαθαν να σκάβουν, λιγότερο να χαιδεύουν και το μυαλό έμεινε ακίνητο σαν πέτρα με μεγαλύτερο προσόν του την αντοχή.– Μη με ξεχάσεις.– Μη με αφήσεις. -
Διαβάζω ξαφνικά “Τηγανίτες βρόμης με χειροποίητη μαρμελάδα μύρτιλο, με στέβια”Ταγίπ έμπα μέσα να τελειώνουμε.
-
Σκεπτόμενος το πόσο έχουν δεινοπαθήσει οι ρουφιάνοι κάθε μικρής κοινωνίας από τότε που οι άνθρωποι φοράνε μάσκα μιας και δεν μπορούν να τους αναγνωρίσουν εύκολα για να τους σχολιάσουν, σκέφτομαι τι κακός χαμός θα γίνεται και με τις κάμερες που μας παρακολουθούν όπως πολλοί πιστεύουν.Φέρνει μια δυσκολία. Η μάσκα σώζει ζωές τελικά.
-
Σαν ένας ελεύθερος άνθρωπος
Παντρεύτηκες γιατί έπρεπε. Βρήκες μια δουλειά που έκατσε σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει γιατί δίνει μια σιγουριά. Σου έκοψαν τον μισθό, είπες άλλοι είναι οι άνεργοι. Σου χρέωσαν το σπίτι με ΕΜΦΙΑ και συνέχισες να διασκεδάζεις με το “Στην υγειά μας ρε παιδιά” γιατί που λεφτά και κουράγια για κανονικά πάρτυ. Ζεις την ζωή σου μέσα από οθόνες, ψυχαγωγείσαι με προιόντα που αποφασίζουν άλλοι ενώ νιώθεις ευλογημένος στην τοποθεσία που δηλώνεις ο ίδιος. Ψηφίζεις ότι ψηφίζει το σόι σου. Γλύφεις τον προεδράκο του χωριού σου για κανα μικρορουσφέτι. ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΦΑΠΑ παραιτημένος απ’ τα όνειρα σου γιατί μια μέρα τα ονόμασες ξαφνικά “τρελά” και πλέον είσαι ώριμος. Ζεις μια ζωή που δεν είσαι σίγουρος αν την διάλεξες ή αν σου έτυχε, με τον ίδιο τρόπο που κατοικείς και σε ένα μέρος που δεν έχεις ιδέα αν είναι δική σου επιλογή ή σου κατσε. Είσαι υπάκουος, συμβιβασμένος και παραιτημένος.
Και τώρα που σου λένε “Φόρα μία μάσκα εν μέσω πανδημίας” εσύ αντιδράς. Ανακαλύπτεις την ανυπακοή. Γίνεσαι καχύποπτος ότι κάποιοι θέλουν να καθορίσουν το μέλλον σου. Νιώθεις ότι κινδυνεύει η ελευθερία σου. Η τόση μεγάλη σου ελευθερία και τσιρίζεις σαν μαδημένο κλωσσοπουλάκι ορθώνοντας ξαφνικά ανάστημα σ’ αυτούς που θέλουν να ελέγξουν την τόσο ανεξέλεγκτη ζωή σου – Μια ζωή που όριζες απόλυτα εδώ και χρόνια. Μια ζωή που ήσουν κύριος των πράξεων και τον επιλογών σου.
Και φωνάζεις για την μάσκα. Για μια μάσκα που θα σου στερήσει το δικαίωμα να συνεχίζεις να ζεις σαν ελεύθερος άνθρωπος. Και ανησυχείς για τα εμβόλια και τα τσιπάκια της υποδούλωσης γράφοντας με κόκκινα γράμματα στην σιδερένια μπάλα που κρέμεται απ το πόδι σου την φράση “Δεν θα περάσει” γεμάτος αποφασιστικότητα και υπερηφάνεια.
Έτοιμος να φτάσεις στ’ άκρα. Έτοιμος να φτάσεις στο σούπερ μάρκετ που έχουν προσφορά τα γιαουρτάκια σήμερα που είναι Τρίτη και εσύ επιθυμείς να τα αγοράσεις αμάσκωτος.
Σαν ένας ελεύθερος άνθρωπος. -
Παραδέχομαι τα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Άξιζε τον κόπο που ήρθε σ’ αυτή την ζωή. Φαντάζομαι ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα που έφυγε χθές.Για την ακρίβεια σχεδόν ζηλεύω φανταζόμενος τις τελευταίες του στιγμές.Θεωρώ ότι θα τις αντιλήφθηκε με μοναδικό τρόπο. Σ’ ευχαριστούμε, καλή ανάπαυση ποιητή.