Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Αγαπημένε μας Ντιέγκο. Δεν θα σου γράψω δραματικό επικήδειο. Ούτε θα μιλήσω για την ανατριχίλα που νιώθαμε όποτε έπαιρνες την μπάλα, το πόση χαρά έδωσες στις καρδιές όλων με το παιχνίδι σου, το πόσο σθεναρά υπερασπίστηκες τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών, το πόσο πολύ γιγάντωσες μέτρια ποδοσφαιρικές ομάδες με την μαγεία σου μαθαίνοντας τον κόσμο να έχει δικαίωμα στο όνειρο, το ότι κέρδισες ένα Μουντιάλ μόνος σου και το πόσα κότσια είχες να τα βάζεις με δυνατότερους σου. Αυτά είναι όλα γνωστά. Θα πω μόνο ότι ήσουν και θα είσαι για πάντα ο δικός μας Ντιέγκο. Το δικό μας παιδί, ένα παιδί που ήταν πολλά περισσότερα από ένας απλά σπουδαίος ποδοσφαιριστής ή ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ήσουν ο φίλος μας. Ο φίλος όλων των ανθρώπων.

Ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, εύχομαι να βρεις ησυχία και γαλήνη, εύχομαι δύναμη στα παιδιά και τους αγαπημένους σου. Δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα, Dale alegria a mi corazon grande Diego Armando Maradona

Οι άνθρωποι που έχουν πιεστεί, και μάλιστα οι άνθρωποι που έχουν πιεστεί για πρώτη φορά στην ζωή τους και τους καταλαβαίνω και τους αγαπώ μιλούν χωρίς καθαρή σκέψη. Γκρινιάζουν γεμάτοι αντιφάσεις σαν γατσούνια που απαιτούν ένα ακόμη μεζεδάκι. Κανείς δεν λέει “δεν ξέρω”. Όλοι ξέρουν. Μόνο που άλλα ξέρουν την μια μέρα και άλλα την άλλη ανάλογα την περίσταση και το κοπάδι όπου ανήκουν. Ελάχιστοι μιλούν για καλοσύνη (αυτούς και αν τους αγαπώ) και σχεδόν κανένας για προσευχή. Φυσικά, η αντίληψη ότι η προσευχή είναι ένα σκοταδιστικό κατάλοιπο αποτελεί δόγμα του δικού τους φανατικού ιερατείου. Κανείς φυλακισμένος δεν μπορεί να δει την δική του σιδερένια μπάλα αλλά κατακρίνει τις αλυσίδες του συνανθρώπου του χλευάζοντας τον. Δικάζοντας τον. Κάνοντας τον κομμάτια και πετώντας τα σαν φυλαχτά στους ομοϊδέατες του για ένα ακόμη “μπράβο καλά του έκανες του μαλάκα”. Περιφέρουν τα σκαλπ που πήραν νομίζοντας ότι έτσι θα νιώσουν καλύτερα, ότι θα πάρουν κουράγιο να διώξουν τον φόβο μακριά αγνοώντας ότι το χαμόγελο του διπλανού σου είναι η μόνη ουσιαστική ανταμοιβή για την καρδιά. Χαμένοι μέσα στην στρέβλωση της υπερπληροφόρησης βιάζονται να τραβήξουν την σκανδάλη απ’ τα σκληρά τους λόγια. Πιστεύω ότι ακόμη και ένας τεράστιος μετεωρίτης να ερχόταν κατά πάνω στην γη, οι άνθρωποι θα διάλεγαν να κατηγορήσουν παρά να αγκαλιαστούν για τελευταία φορά. Κατά την γνώμη μου πάλι η αλληλεγγύη θα σώσει τον κόσμο. Η αγάπη και η συγχώρεση. Το να μπαίνεις για λίγο στα παπούτσια του άλλου μήπως και καταλάβεις την συμπεριφορά του και όχι να τα μισείς για το “κακόγουστο” χρώμα τους ή για τα μονοπάτια του βαδίζουν και στην τελική, μήπως να σκεφτόσουν ποιος χρειάζεται την βοήθεια των γλυκών σου λόγων παρά το ποιος θα είναι ο επόμενος υποψήφιος που θα δοκιμάσει την κόψη απ’ το τσεκούρι σου;

Πέντε χιλιάδες χρόνια πόλεμοι στο ανθρώπινο είδος, και ακόμη δεν έχει γίνει αντιληπτό το ότι ο βασικός εχθρός είναι το τυφλό μίσος. Πλέον όταν μισώ, πάω και κρύβομαι μέχρι να μου περάσει. Το μίσος είναι μια μεταδιδόμενη θανατηφόρα ίωση που σκοτώνει τον άνθρωπο παραπάνω από μία φορά.

Αν το τραπέζι, οι καρέκλες και το ψυγείο δεν γίνουν λίγο πιο ομιλητικά, δεν θα τα περάσουμε καλά σ’ αυτή την καραντίνα. Κάπου έχω κουραστεί ν’ ανοίγω κουβέντα, πάντα να κάνω την αρχή, να σκέφτομαι μέχρι και αστεία και να μην γίνεται τίποτα. Να χθες για παράδειγμα είπα στο καλοριφέρ, έτσι για να το ανεβάσω λίγο που έχει να δουλέψει από το 2009: «Τα πόνυ δεν είναι τέλεια; πολύ χαριτωμένα ναι, τα μόνα πόνυ που δεν ειν’ ευχάριστα είναι τα πόνοι περιόδου». Αντίδραση καμιά.

Απ’ την μία χαίρεσαι, διότι έτσι και πιάσεις τον εαυτό σου να συζητά με τα αντικείμενα, ε, μάλλον θα υποθέσεις ότι σου στρίβει, και δίκαια, από την άλλη όμως, αν δεν το έλεγες σε κανέναν, κανείς δεν θα το μάθαινε και συ θα είχες τις συζητήσεις σου.

Εν το μεταξύ τόση ώρα που γράφω, το μόνο πράγμα που ακούγεται είναι το πληκτρολόγιο που κάνει “κλικοπετίτ κλέπετι κλοπτ” αλλά τι να πεις, δεν γνωρίζω την γλώσσα του.

Το κλοπτ πάντως είναι το space bar.