Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

  • Γιορτή της γυναίκας

    Η ημέρα, και η νύχτα, είναι γένος θηλυκού. Η ζωή, και η λαχτάρα, έχουν φύλο κοριτσιού.
    Οι γυναίκες, οι μανάδες, ερωμένες και μαινάδες. Που φωτίζουν. Τα σκοτάδια. Σαν το φως του αυγερινού.
  • Φύγε

    Είναι τόσο άχρηστοι, που ενώ με νύχια και με δόντια καθόμαστε μέσα αφού τα έκαναν θάλασσα το καλοκαίρι με τα ανεξέλεγκτα σύνορα και γεμίσαμε κρούσματα, αυτοί κάνουν τα αδύνατα δυνατά και σε καθημερινό επίπεδο για να εξαγριώσουν τον κόσμο.

    Κατάφεραν μια εντελώς φιλήσυχη συνοικία στο να κάνει πορεία για να τους κράξει με την τόσο ανώφελη και σκληρή αστυνομική βία που παρουσίασαν. Μιλάμε για την Νέα Σμύρνη κύριοι, όχι για τα σατανικά Εξάρχεια που ανοίγατε κεφάλια ανθρωποφάγων αναρχικών.

    Και πλέον καταλήξαμε στο να υπάρχει κόσμος που απαιτεί την άρση του λοκ νταουν, ενώ δυστυχώς είναι η μόνη λύση απέναντι στην πανδημία μιας και πάλι από κυβερνητική ανικανότητα, δεν επανδρώθηκε ούτε μια νοσοκομειακή μονάδα αφού προτίμησαν τα χρήματα να τα δώσουν στα κανάλια για να διατυμπανίζουν ότι είναι υπεροχότατοι.

    Άντε μάζεψέ τους τώρα, πες τους να καθίσουν φρόνιμα τόσοι αγανακτισμένοι άνθρωποι κλειδωμένοι μέσα για μήνες, πλέον και δαρμένοι. Τα γκλοπ δεν θα ‘ ναι αρκετά. Και αν ο κόσμος βγει μαζικά έξω, η δημόσια υγεία θα πάει κατά διαόλου και αυτό είναι ευθύνη της κυβέρνησης, όχι κάποιου αγνώστου παράγοντα.

    Απέτυχαν ολοσχερώς ΚΑΙ σε πρακτικό ΚΑΙ σε επικοινωνιακό επίπεδο.

    Σαν κυβέρνηση, είναι η Μπαμπούσκα της ανοησίας.

    Ανοησία μέσα στην ανοησία, μέσα στην ανοησία.

    Παραιτηθείτε άμεσα, έχετε χάσει την μπάλα, είστε εντελώς ανίκανοι και επικίνδυνοι για την ζωή μας.

  • Δεν ήταν ξύλο. Ήταν αφύπνιση ενεργειακών Τσάκρας. Θα το πει και η ελεύθερη τηλεόραση.

  • Δεν ήταν ξύλο. Ήταν αφύπνιση ενεργειακών Τσάκρας. Θα το πει και η ελεύθερη τηλεόραση.

  • Οι γενναίες ψυχές

    Οι γενναίες ψυχές, πορεύονται μόνες και σμίγουν με άλλες από δύναμη κι όχι αδυναμία.

    Παντρεύονται από έρωτα και όχι από ανασφάλεια. Οι γενναίες ψυχές δεν κρατούν το στόμα τους κλειστό μπροστά στο άδικο και δεν κοιτούν ποτέ μόνο την δουλίτσα τους.

    Οι γενναίες ψυχές δεν χάνουν ευκαιρία στο να κηρύξουν την αρετή με τις πράξεις και τα λόγια τους. Δεν απελπίζονται απλά αναστενάζουν μια φορά για λίγη περισσότερη δύναμη μέχρι την επόμενη ανάσα.

    Οι γενναίες ψυχές δεν αποζητούν τον σεβασμό μήτε την αναγνώριση. Γνωρίζουν ότι ο μοναδικός τρόπος που μπορείς να είσαι, είναι αυτός της καρδιάς και της ήσυχης συνείδησης.

    Οι γενναίες ψυχές φορούν τα σημάδια και τις ουλές τους σαν στολίδια και παράσημα. Δεν καμαρώνουν για την γενναιότητα τους ούτε και την συνειδητοποιούν. Οι γενναίες ψυχές νιώθουν υποχρέωση στο να απαλύνουν τον πόνο του άλλου και στο ν΄ ανάψουν την φλόγα του φωτός μέσα στο έρεβος. Οι γενναίες ψυχές μπορεί γεωγραφικά να μην ταξιδέψουν ποτέ αλλά να κοιτούν για ώρες τους χάρτες των σύννεφων και όταν πλησιάσει η ώρα δεν φοβούνται τον θάνατο αλλά του χαμογελούν σαν να είναι ο μεγάλος ύπνος που θα τους χαρίσει την ανάπαυση, έχοντας δώσει αξία σ΄ όλες τις προηγούμενες στιγμές, απονέμοντας έτσι ευγνωμοσύνη προς την ζωή.

    Οι γενναίες ψυχές δεν νιώθουν ξεχωριστές και δεν είναι σπάνιες. Σ΄ ολόκληρη την πορεία σου θα τις συναντάς. Και την επόμενη φορά που θ΄ ακούσεις έναν πόλεμο να μαίνεται μέσα σου μην νιώσεις δυσφορία. Είναι η δικιά σου ψυχή που θέλει να σπάσει τις αλυσίδες τις μικρότητας και να σκίσει τα πέπλα της αποχαυνωτικής ύπαρξης.

    Η δικιά σου γενναία ψυχή που θα βοηθήσει αυτόν τον κόσμο να γίνει καλύτερος, χωρίς να το καταλαβαίνεις.

  • Προσπαθώ να σκεφτώ αν αυτή είναι η πιο κωμικοτραγικά ξεφτιλέ κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, ή έχει να κάνει με το γεγονός ότι παλιότερα δεν υπήρχε φέησμπουκ.
    Ακόμη δεν έχω καταλήξει.
  • Προσπαθώ να σκεφτώ αν αυτή είναι η πιο κωμικοτραγικά ξεφτιλέ κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, ή έχει να κάνει με το γεγονός ότι παλιότερα δεν υπήρχε φέησμπουκ.
    Ακόμη δεν έχω καταλήξει.
  • Μη σταματάτε να κάνετε θόρυβο

    Μη σταματάτε να κάνετε θόρυβο

    Είμαι 48 ετών. Μέχρι στιγμής έχω γνωρίσει τέσσερις γυναίκες που επειδή ήρθαμε πιο κοντά μου ανοίχτηκαν και μου εξομολογήθηκαν ότι είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά σαν παιδιά από άτομα του κοντινού τους περιβάλλοντος.

    Θείος, πατριός, πατέρας, οικογενειακός φίλος. Όταν μου το είπαν, καμία δεν ήταν δακρυσμένη ή έδειξε ταραχή. Μου το είπαν εντελώς ήρεμα, και οι τέσσερις. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Αργότερα κατάλαβα το πόση δύναμη είχαν καταβάλει για να σιωπήσουν αυτούς τους απαίσιους δράκους που ρήμαζαν την ψυχή τους όταν ήταν παιδιά. Υποκλίθηκα στην δύναμή τους εγώ, που σαν μικρός Δημητράκης έλαβα μόνο ωκεανούς αγάπης απ’ την οικογένειά μου.

    Τώρα το γεγονός ότι μόνον εγώ έχω γνωρίσει τέσσερα τέτοια περιστατικά από κοντά και άλλα είκοσι από μακριά, κάνοντας μια πρόχειρη σταστική στο μυαλό μου, υπολόγισα ότι γίνεται ο κακός χαμός εκεί έξω. Γίνεται ο κακός χαμός αλλά όλα είναι ήσυχα, ήσυχα όπως ήσυχες ήταν κι αυτές όταν μου μαρτυρούσαν τον κατασπαραγμό της ψυχής τους. Κι εγώ, που αγαπώ την ησυχία, θέλησα τόσο πολύ να ξεκουφαθώ απ’ τις φωνές. Μαθαίνουμε δηλαδή ότι ένα παιδί, ένα νεαρό αγόρι ή κορίτσι πέρασε ένα τέτοιο ψυχολογικό και σωματικό μαρτύριο, το καταδικάζουμε και συνεχίζουμε. Όχι, δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί η ζωή τόσο απλά, κι εκείνα τα κορίτσια, ναι ξέρω ότι νίκησαν τον δράκο και τις θαυμάζω για αυτό, αλλά ξέρω ότι είδαν και τα κοφτερά μάτια του μια και δύο και τρείς φορές από κοντά. Κι αυτό πολύ απλά. Δεν μπορώ να το δεχτώ τόσο εύκολα κι αβίαστα.

    Τώρα για κάτι ανθρώπους, που σε μόνιμη βάση και σε οποιαδήποτε ιστορία ή περιστατικό, επιλέγουν το να δικαιολογούν τον θύτη και να καταδικάζουν το θύμα δεν είμαι ψυχίατρος για να ερμηνεύσω το πού οφείλεται η στάση τους, αλλά είναι πραγματικά θλιβερή και μου προκαλεί πονόκοιλο, είτε πρόκειται για περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης, είτε πρόκειται για επαγγελματική βαναυσότητα, αστυνομική βία είτε για το ο,τιδήποτε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς είναι να τους πούμε ένα δημοκρατικό “σκάσε ρε κοπριά”.

    Και ναι τα γράφω τώρα αυτά, που κόπασαν κάπως οι φωνές για την περίπτωση Μπεκατώρου, όχι μόνο γιατί δεν τα πάω καλά με την επικαιρότητα, αλλά γιατί ο δράκος με τα κοφτερά μάτια δεν νικήθηκε και γυρίζει γύρω από τις τρυφερές ψυχές κάθε μέρα. Κάθε μέρα.

    Ας μάθουμε τα παιδιά μας να μιλούν. Όποτε έχουν να πουν κάτι ας προσπαθήσουμε να λέμε σπανιότερα: “Όχι τώρα αγάπη μου έχω δουλειά”. Ας τα μάθουμε από πολύ μικρά ότι το σώμα τους είναι ένας ναός, όπου κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον βεβηλώσει και τέλος, ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δώσει φώτιση για να μην κοπανήσουμε κάποιον υπάνθρωπο, που θα υπερασπιστεί το νοσηρό τέρας.

    Παινευόμαστε για τον πολιτισμό μας διότι έχουμε Γκούντηζ και ίντερνετ και εμβόλια και τέχνη. Από την στιγμή που ακόμη κακοποιούνται παιδιά, αρχίδια έχουμε.

  • Ναι υπάρχουν πολλοί. Παρά πολλοί που νιώθουν ευτυχία με τις απαγορεύσεις. Όλες οι φοβίες και τ’ απωθημένα τους δικαιώνονται.

    Αφού σου λέει εγώ δεν βγαίνω και βλέπω μόνο τηλεόραση, ας μην βγει κανένας. Αφού δεν έχω φίλους ας μην έχει κανένας. Αφού δεν ζω, ας μην ζήσει κανείς. Μπράβο, επιτέλους αυτός είναι πρωθυπουργός.

    Αυτοί όλοι μοιάζουν μ’ έναν τύπο που έχει μικρό τσουτσούνι, και παρακαλά να έχει συνέχεια παγετό, ώστε να είναι μικρό και των υπολοίπων.

  • Ναι υπάρχουν πολλοί. Παρά πολλοί που νιώθουν ευτυχία με τις απαγορεύσεις. Όλες οι φοβίες και τ’ απωθημένα τους δικαιώνονται.

    Αφού σου λέει εγώ δεν βγαίνω και βλέπω μόνο τηλεόραση, ας μην βγει κανένας. Αφού δεν έχω φίλους ας μην έχει κανένας. Αφού δεν ζω, ας μην ζήσει κανείς. Μπράβο, επιτέλους αυτός είναι πρωθυπουργός.

    Αυτοί όλοι μοιάζουν μ’ έναν τύπο που έχει μικρό τσουτσούνι, και παρακαλά να έχει συνέχεια παγετό, ώστε να είναι μικρό και των υπολοίπων.