Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Eίδα στο Πάουα οφΛάβ, ότι είναι πολύ στην μόδα, τα σκουλαρίκια με φούντες.
Απέχουμε άραγε ένα βήμα, από την αποποινικοποίηση;

Τσίπρα, εσύ τι αφορίζεις;
Τα ούγκανα, και οι φασίστες, πέσαν ξαφνικά απ’ τον ουρανό;
Όταν ένα έθνος ολόκληρο, γελάει με χιούμορ Σεφερλή για χρόνια, δεν ανησυχούσες;
Τι κάνεις σαν κυβέρνηση, για να αποκτήσουν τα νέα παιδιά μόρφωση, και να μάθουν ότι οι διαφορές λύνονται με διάλογο, και όχι με χριστοπαναγίες και ξύλο;
Τι κάνεις για να ξυπνήσεις το ενδιαφέρον του Νεοέλληνα, ν’ ανοίξει κανένα βιβλίο ιστορίας, που το μόνο που διαβάζει, είναι άρλεκιν, και φυλλάδια ντελίβερι;
Τι κάνεις; – όρχεις κάνεις.
Ε κάνε και μόκο τότε, γιατί τις λυπημένες αυτές, αποπροσανατολισμένες λεκάνες τουαλέτας που κυκλοφορούν, ένα σύστημα τις γέννησε. Που το υπηρετείς, και με το παραπάνω.
Δώσε παιδεία στον λαό. Και άσε τα τσεκεβαριλίκια.

Όταν τα φίδια, βγαίνουν απ τις τρύπες τους, και δεν κάθονται μουλωχτά στα καφενεία, να σχολιάζουν τους “βρωμαλβανούς”, τους “σκατότουρκους”, “αυτή την πουστάρα”, “αυτό το μικρό το γλείφα”, κτλ.
Όταν τα φίδια αυτά, που ψηφίζουν δημοκρατικά κόμματα, βγαίνουν και κάνουν δράσεις φανερά, παραβλέποντας το πρωτόκολλο των παππούδων τους, που προϋπόθετε την μαύρη κουκούλα.
Όταν τα φίδια αυτά, τυλιγμένα με την Ελληνική σημαία, προσπαθούν να επιβάλλουν τον αμόρφωτο και μικροπρεπή βόθρο τους, ξεσκέπαστοι, κοιτάζοντας με το παχύ βλέμμα χοληστερίνης, μια θέση στον ήλιο…
Χρειάζεται να φάνε πάτημα στο κεφάλι.
Δεν έχει ήλιο για εσάς, ούτε για την Ιστορία σας. Δεν έχει ήλιο στις τρύπες, που χαίρεστε να ζείτε.
Νοσταλγοί της Χούντας, Σεξιστές, Εθνικιστές, Πατριδολάγνοι, Χριστιανοταλιμπάν, και πάσης φύσεως βόθροι – στην Δημοκρατία, όπως κι αν ειν’ αυτή, υπάρχει ανοχή για εσάς. Είστε και πολλοί. Γνήσια σπέρματα των πατεράδων σας.
Γνήσιοι απόγονοι της διαπαιδαγώγησης, που λάβατε από τα σπιτάκια σας. – Θα μάθετε όμως, να κάθεστε ήσυχα.
Μουλωχτά και ήσυχα. Να λέτε ελεύθερα τις σάπιες απόψεις σας, να ψηφίζετε τους λεβέντες σας, και μέχρι εκεί.
Δεν θα πειράζετε κόσμο. Αυτές οι μέρες πέρασαν, και δεν θα ξαναρθούν, αν όλοι εμείς, δεν είμαστε ξεφτίλες.

Δημήτριος Ντουραμανίδης, σκασμένος ακόμη μια φορά. Αυτό δεν είναι ένα ποστ μίσους. – Είναι αγανάκτησης.

Πόσοι έχουν δεχτεί επίθεση από φασισταριά, αλλά δεν ήταν διάσημοι ή ήταν αδύναμοι, “ανύπαρκτοι” και δεν το μάθαμε.
Χαλάλι οι μπούφλες που έφαγε ο Κύριος Μπουτάρης, να θυμηθούμε λίγο τον βόθρο που υπάρχει δίπλα μας, και δεν καλύπτεται με αφρόζο.

Κοίτα ρε φίλε, όλοι παντρεύονται.
Κι αν δεν παντρεύονται, έχουν σχέση. Πρίγκιπες, πάνκηδες, μικρότεροι, μεγαλύτεροι, όλοι.
Εμείς, γιατί μια ζωή ψυχιάτροι σε τρελές ρε φίλε, δεν μπορεί, κάπου κάνουμε λάθος, μια χαρά φυσιολογικοί άνθρωποι.
Φίλε υπάρχεις; ή σε φαντάζομαι ρε μαλάκα;
Νίκο;

Nαι ωραία.

Είδα στον ύπνο μου, την κοπέλα που τόσο είχα ερωτευφθεί το 2000 στην Κρήτη.

Έπεσε στην αγκαλιά μου, και αναγνώρισε ότι ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Κάναμε βόλτες, φιληθήκαμε, της κράτησα μέχρι και το χέρι. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος, και μου είπε, αγάπη μου, πάμε κάπου που έχω μια υποχρέωση.

Ε και πήγαμε, σε ένα σέσσιον, μυστικιστικής Γιόγκα λέει, άλλα εγώ περίμενα απ’ έξω, γιατί δεν ήμουν μυημένος, και εκεί που περίμενα, έσκασαν τα όπκε, μπήκαν μέσα και τους συνέλαβαν όλους, κι αυτή μαζί, πάει.

Απ’ την στενοχώρια μου, πήγα να πιω ουίσκι (στα όνειρα παίζει να έχεις και φράγκα), και φορούσα, ένα κασκόλ της Ρόμα.

Με πιάνει ο πορτιέρης απ’ το κασκόλ, μου λέει είναι πέντε, κλείνουμε σε λίγο. Του λέω τι τρόπος είν’ αυτός, εγώ κάποτε ήμουν ντιντζέη σε κλαμπ, και ξέρω τον τάδε και τον έτσι, μην είσαι μαλάκας. Σπάζεται το βλαχαδερό μ’ αφήνει να μπω. Κι εκεί που πίνω την δεύτερη ρουφηξιά Τζέημσον, έρχεται η μπαργουμαν, και μου παίρνει το ουίσκι, μου λέει, το ήπιατε κύριε, είναι πολιτική του καταστήματος.

Αποκαμωμένος, πάω και αράζω στον καναπέ, που ήταν ο καναπές του σπιτιού μου. Έρχεται και ο φίλος μου, μου λέει πάμε να γυρίσουμε, άσε την Κρήτη. Ανεβαίνω στην μηχανή, τον ρωτάω, γιατί δεν ανάβεις τα φώτα, μου απαντά γιατί φαινόμαστε, είναι τρελαμένοι οι μπάτσοι εδώ.

Δεν μ’ άφηνες στον καναπέ; Α, ρε Μαρία.

“Θέλω να σου χαιδέψω το πρόσωπο, και μετά, να σκουπίσω το χέρι μου τυχαία στον καμβά… κι ευθύς αμέσως θα ζωγραφιστεί, ένα πολύχρωμο ανοιξιάτικο σύμπαν, από άστρα που ποτέ δεν πυροβόλησα” – Κακή Δημουλά

Και το λευκό σου ντεκολτέ – με δίπλωσε σαν το κοτλέ

Την λένε Γεωργία, Παναγιώτα ή Ντίνα, δεν έχει σημασία. Φοράει μαύρα, μαύρα ρούχα, μαύρα μάτια, μαύρα μαλλιά. Ακούει Sisters of Mercy, Cure, Christian Death, Joy Division. Μένει Σεπόλια, Κολωνό, ή Θήβα. Ντύνεται σαν την τσούλα του Δράκουλα, αλλά μελαγχολεί συχνά. Έχει το κούρεμα κουπίτσα αφέλεια, και τα αρβυλάκια της, κρύβουν ένα σετ με τέλεια βαμμένα νύχια. Πίνει ούζο πορτοκάλι, μαυροδάφνη, ή ουίσκι κόλλα. Φορά βαρύ βυζαντινό άρωμα. Φροντίζει να μην την βλέπει ο ήλιος συχνά, και όταν τρώει σουβλάκια, φροντίζει να μην την βλέπει κανένας. Δίνει τα καλύτερα Γαλλικά φιλιά. Εξαφανίζει τα μπακανιάρικα, χιπστεροκαλλιτεχνούδικα κοριτσάκια, με μια τζούρα του τσιγάρου της. Είναι μια Ρίτα Σακελλαρίου του Γκότθ. Είναι μια Ντρακουλέτ. Λυπημένη για τις καμπύλες της. Μα χαρούμενοι όλοι εμείς. – Ρησπέκτ στα Λαϊκά κορίτσια, του Αθηναϊκού αντρεγκράου.

Βρε λες να μάθω τι έγινε, από το wikipedia; 

Είναι άραγε, τόσο επιπέδου Σαρβάιβορ, η ανάλυση του θέματος, Ισραήλ Παλαιστίνη; Το κακό Ισραήλ, η καλή Παλαιστίνη, προτεινόμενος για αποχώρηση ο τάδε;

Ακούμε, μαθαίνουμε, επί χρόνια, για τις σφαγές που γίνονται εκεί. Εμπιστεύεστε τις πηγές;
Είστε σίγουροι, ότι γνωρίζετε την αλήθεια; Έχετε μελετήσει το όλο θέμα, το τι έγινε εκεί μετά την λήξη του Β’ παγκόσμιου, και έχετε άποψη; Εγώ όχι. Το ομολογώ.

Παιδάκια σφάζονται κτλ, αυτό με κάνει κομμάτια, αλλά ξέρω; Ξέρω πραγματικά τι γίνεται στην περιοχή; Ποιοι είναι οι καλοί, οι κακοί κτλ; Είναι δυνατόν η αλήθεια σε εξήντα χρόνια αίματος, να είναι τόσο εύκολη; Και να είναι μια αλήθεια μόνο;

Καταδικάζουμε με τις χοντρές κωλάρες μας, άλλος λέει βγείτε στους δρόμους, αλλά σας ρωτώ. Είστε σίγουροι τι παίζει, και γιατί παίζει εκεί τόσα χρόνια θανατικού;
Ο Γολιάθ Ισραήλ, ο Δαυίδ Παλαιστίνη … συμπεράσματα από εξήντα χρόνια πόλεμου, μέσα από ένα ρεπορτάζ πέντε λεπτών;;;

Δεν είναι τόσο απλοϊκά τα πράγματα. Ούτε οι άμαχοι. Ούτε τι κάνουν εκεί. Ούτε τι δόθηκε στη Παλαιστίνη, και το αρνήθηκε. Ούτε οι φασίστες που την αγκάλιασαν. Ούτε ότι στα 80ς έσκισαν τους Παλαιστίνιους. Ούτε ότι το αίμα, τρέφει το μίσος. Ούτε ποιοι κερδίζουν από την αιματοχυσία. Ούτε Ούτε Ούτε. Δεν είναι απλό. Δεν είναι ρηάλιτι.

Γουστάρετε δικαιοσύνη; Να λύσουμε το Μεσανατολικό από το Ίντερνετ; Να βρούμε τον φταίχτη; Είναι ένας;

Δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω. ΔΕΝ είμαι σίγουρος. Είμαι ιστορικά αμόρφωτος. Μόνο για την αντίσταση έχω διαβάσει μερικά βιβλία – Και δεν θα ξαναμιλήσω Ποτέ, για κάτι που δεν γνωρίζω σίγουρα, αλλά έχω μόνο τηλεοπτική ημιμάθεια.

Θες να μισώ το Ισραήλ;
Θες να μισώ τους Εβραίους;
Θες να μισώ την Χαμάς;
Θες να δω τον ρόλο της Ρωσίας στην περιοχή;
Θες να δω τον ρόλο της Αμερικής;
Θες να πεθάνω σήμερα; Δεν ξέρω. Δεν έχω ερευνήσει. Δεν μπορώ να δικάσω. Αφήστε με να είμαι ο κλασσικός ηλίθιος, που θα σας μιλάει για τα λουλούδια και την αγάπη. Γιατί πολύ απλά. ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Και για όσα ξέρω, δεν είμαι σίγουρος.

Κι έτσι, ΔΕΝ μπορώ να δικάσω.
Όχι με εφόδιο, συγκινησιακά φορτισμένες φωτογραφίες νεκρών παιδιών.
Όχι με την τόση άγνοια και παραπληροφόρηση που έχω.
Όχι σαν να ψηφίζω στο Σαρβάιβορ.
Όπως έλεγε ο Μαξ Καβαλέρα – “Μην πιστεύεις ό,τι βλέπεις – Μην πιστεύεις ό,τι ακούς”.
Peace

Μάτια καστανά, ναι μάτια καστανά
τίποτε άλλα μάτια, πράσινα ή μαβιά
Γαλάζια σαν νερόμπογια
Μελιά σαν πόμολα
Δεν είν’ τόσο αξέχαστα, αν είν’ χρωματιστά
Μάτια καστανά, ναι μάτια καστανά
Μάτια που είν’ ολόμαυρα, ναι μάτια καυτερά
Μάτια που με μαρκάρουνε, σαν νέο μοσχαράκι
Μάτια που είν’ ολόμαυρα. Ναι μάτια καστανά