Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Kοιτούσα τις προάλλες τους νικητές παίχτες της Ρεάλ, να χαμογελούν σαν ανόητα άλογα, εκστασιασμένοι από την επιτυχία της πρωτιάς, και πραγματικά παρατήρησα για ακόμη μια φορά, το πόσο άχαροι είναι οι νικητές, σε σχέση με τους ηττημένους.

Η εμμονή με την επιτυχία, είναι κάτι πραγματικά φαύλο, αν αναλογιστεί κανείς, ότι η κορυφή, είναι το χειρότερο μέρος για να ζήσεις. – Φυσάει πολύ, και δεν υπάρχει αρκετή επιφάνεια να σταθείς, ενώ όλοι περιμένουν την πτώση σου.

Η κορυφή είναι ένα ωραίο μέρος, μόνο για να διαλέξεις, το πού θες να πας μετά, κι αυτό, γιατί έχει την κατάλληλη θέα.

Ζούμε σε μια κοινωνία, που χρειάζεται νικητές, κι όταν δεν έχει, οφείλει να τους κατασκευάσει, ξεχνώντας ότι οι ήττες, είναι αυτές που στην ουσία σε εξελίσσουν σαν άνθρωπο.

Αλλά και από αισθητικής άποψης, η δραματικότητα του ηττημένου, είναι σαφώς πιο όμορφη, από την χαζοχαρουμενότητα της έπαρσης του νικητή, αν και δεν ξέρω αν συμμερίζονται όλοι αυτή την άποψη.

Εδώ και μερικές μέρες, έχω έναν καινούργιο ήρωα, τον Λορίς Κάριους. Τον τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, που έφαγε δύο φαινομενικά εύκολα γκολ, με αποτέλεσμα το να επωμιστεί όλο το βάρος της αποτυχίας.

Και ναι οκ, θυμάμαι τον Λορίς, που τον γνώρισα πριν χρόνια με την κοπέλα του στην Πάρο. Τους είχα πει ένα αστείο, και η φίλη του πέθανε στα γέλια, ενώ αυτός όχι, πιθανότατα γιατί δεν το ‘πιασε , αλλά ποιος νοιάζεται.

Στον αντίποδα της αμερικάνικης ηλιθιότητας, ότι ο πρώτος είναι το παν, και ο δεύτερος δεν υπάρχει, ας αντιτάξουμε το “Losers are the future winners”, για να τελειώνει η Ιστορία.

Οι ηττημένοι, είναι πολύ πιο γλυκούληδες, από τους νικητές, και έχουν άπειρο χρόνο να σχεδιάσουν την νίκη τους, (αν τους νοιάζει καθόλου αυτό το πράγμα), ενώ οι νικητές, έχουν να αντιμετωπίσουν την κορυφή, μαζί με όλες τις παγίδες της.

Στον έρωτα και στην ζωή…όλα είναι σχετικά, για το ποιος έχει πιο πολλά. Ο νικητής; Ή ο ηττημένος;

Καλά να ‘μαστε να χάνουμε φίλε.

Αυτός που δεν χάνει ποτέ, είναι μόνο αυτός που δεν παίζει.

Οι ασχημούλες, είναι οι πανέμορφες του μέλλοντος.

Οι ξανθιές γυναίκες, με το σοκολατένιο δέρμα… είναι άραγε τόσο ποθητές από τους άντρες, επειδή μας το δίδαξε το Μπέηγουοτς, ή επειδή το χρωματικό κοντραστ, παραπέμπει στο κίτρινο/καφέ, που συναντούμε στις τηγανιτές πατάτες με μπριζόλα?
Δεν είναι τυχαίο που όλοι κάποτε χάσαμε το μυαλό μας, για μια μελαχρινή.

Θυμήθηκα, ότι είχα γνωρίσει πιο παλιά τον τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, μαζί με την κοπέλα του στο καράβι για Νάξο.
Τους είχα πει ένα αστείο, η κοπέλα πέθανε στα γέλια.
Αυτός μάλλον δεν το πιασε.
Πριν δύο μέρες, έγινε ο ήρωας μου.
Οι ηττημένοι, είναι πάντα γλυκούληδες. Οι νικητές χαμογελούν σαν ανόητα άλογα. Κάριους? Τα λέμε στο νησί.

Όταν υποπτεύομαι, ότι ο άλλος είναι πιο ηλίθιος από μένα, απελπίζομαι.
Όταν υποπτεύομαι ότι είναι λιγότερο, αναπνέω.

Τι ήρωες αυτοί οι άνθρωποι, που αναφέρονται στον εαυτό τους, σε τρίτο πρόσωπο.
Εδώ έναν εαυτό έχουμε, και δεν μπορούμε να τον κάνουμε να σκάσει, φαντάσου δύο.
Ο Καίσαρας στον Αστερίξ, γ’ι αυτό είχε άσπρα μαλλιά, να ξέρετε.
Για το αυτολάηκ, δεν συζητώ, άλλο λέβελ.
Είναι σαν να τον παίζεις, και με το που τελειώνεις, ν’ ανάβεις τσιγάρο, και να ρωτάς το χέρι σου – “Λοιπόν; πώς ήμουν αγάπη; το ευχαριστήθηκες όπως κι εγώ;”

Η φοράδα στο αλώνι, χέζεται και δεν καυλώνει
#ΣχολιαστήςΕπικαιρότητας

Σε ολόκληρη την Ελληνική επαρχία, ευδοκιμεί πολύ ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, και ο σεξισμός. Είναι αρκετά λυπηρό, κυρίως γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, που δεν είναι πραγματικά κακοί οι περισσότεροι.
Κλασικά αποτελέσματα από πολιτικές, που άφησαν τον απλοϊκό κοσμάκη, χωρίς παιδεία – αν και δεν τα δικαιολογεί όλα αυτό, ο καθένας οφείλει να έχει κρίση, ή τουλάχιστον, ζεστή καρδιά και σεβασμό.
Πάλι καλά πάντως, που δεν ψηφίζουν όλοι όσοι σκέφτονται έτσι, χρεισί αβγί, γιατί οκ, δεν είναι και τίποτα φασίστες.
Είναι κατά.
Το σίγμα μπροστά, άστο.

Ποστάρω τα νεκρά παιδιά, σώζω τα παιδιά
Ποστάρω κήτη άψυχα, και σώζω τα δελφίνια
Κλαίω για λιοντάρια, για δέντρα στην φωτιά
Και κελαηδώ τον θάνατο – μοντέρνα καναρίνια
Πατώ με το ποντίκι μου, ταΐζω ένα ρακούν
Μ’ ακόμη ένα πάτημα, ταΐζω τα κοάλα
Το δυνατό μου πάτημα, όλοι θα το ακούν
Μα όταν σβήσω το πισι – είναι ώρα για άλλα
Σκύλο εγώ αδέσποτο, δεν έχω μόνο ράτσας
Τα αδέσποτα μαρτύρια, δικάζω μ’ ένα κλικ
Τα αίματα δεν φτάνουνε, στο ύψος της ταράτσας
Ποζάρω για το επόμενο, με ένα σέλφι στικ.
Δεν είμαι κανας ρατσιστής, πόσα κι αυτοί ν’ αντέξουν
Αχ κοίτα τους κακόμοιρους, δεν έχουν πού να παν
Μες το μετρό σκουρόχρωμους, κοιτώ να μην με κλέψουν
κι όλο πατώ το μάους μου, για νά ‘χουνε να φαν
so fun

Ρε μπας και είμαι εθνοπροδότης, όπου μπήκε μέσα μου, ο σπόρος του κακού, με δούρειο ίππο το Πανκ και το Τέκνο;
Είμαι θύμα των Εβραίων; Τόσα χρόνια κατηχητικό, επήγαν εις τον βρόντο;
Είμαι θύμα της μαύρης μουσικής του ΧίπκαιτουΧόπ των μαύρων;
Έμαθα το αγαπάτε αλλήλους απ το Γούντστοκ, και όχι από τους Παπάδες;
Σε γνωρίζω απ’ ότι την όψη – Και δεν αναγνωρίζω τι βλέπω.