Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Οι άνθρωποι στις μέρες μας, έχουν μάθει να διαχειρίζονται καλύτερα την λύπη, απ’ ό,τι την χαρά.
Έχουν μάθει να συμπεριφέρονται ορθότερα, απέναντι στην κακία που τους επιτίθεται, απ’ ό,τι στην αγάπη που τους συναντά.
Οι συναισθηματικοί άνθρωποι, είναι τα χειρότερα φρικιά. Από την στιγμή που δεν κάνουνε μουσική ή λογοτεχνία, θα έπρεπε να τους πυροβολούσαν. Είναι αιρετικοί. Ανώμαλοι.
Τους αξίζει μόνο, να περιγράφουν με την τέχνη τους, έναν πιο όμορφο κόσμο.
Είναι ανίκανοι να συμβάλουν, στην νεκρική συναισθηματική αρμονία της εποχής.

Ηριάννα και Περικλή, είστε αθώοι, κάναμε λάθος.
Προς αποκατάσταση, της μικρής ταλαιπωρίας σας, σας δίνουμε δύο δωρεάν προσκλήσεις, για τον τελικό του φετινού Σαρβάιβορ, αναγνωρίζοντας σας, σαν μαχητές.

Τα μόνα άκρα που με εκφράζουν, είναι τα δαχτυλάκια σου

Μένω μακριά απ την Αθήνα, εδώ και έξι χρόνια.
Κλείνω τα μάτια…και προσπαθώ να σκεφτώ τι μου λείπει πιο πολύ απ’ το τοπίο.
Τα κίτρινα Τρόλεη, που σαν κήτη διέσχιζαν την ασφάλτινη θάλασσα; Τα διανυκτερεύοντα τυροπιτάδικα με τις ηλεκτρικές λάμπες; Τα φυτά που μύριζαν σπέρμα στο Χίλτον; Όχι. Είναι τα πεζοδρόμια…
Παντού πεζοδρόμια.

Ποια θα ‘θελα να ήταν, τελευταία στάτους μου στο φέησμπουκ πριν τα τινάξω.
-Επιτέλους γνώρισα έναν έρωτα, που δεν μ έκανε κομμάτια.
-Ας έχει σαράντα χιλιάδες χωρητικότητα, αυτό το γήπεδο είναι ένα στολίδι για τον Παναθηναϊκό.
-Λυπάμαι Διονύση Τσακνή, δεν τα εννοούσα, ρ.ι.π
-Είπαμε αποποινικοποίηση, αλλά όχι κι αυτό το χάλι.

Aπό το 1986 και μετά δεν γίνεται Μουντιάλ, γίνεται μια παγκόσμια ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Δεν φταίει ότι απουσιάζει το χτένισμα του Κρόηφ, το μουστάκι του Μπράιτνερ ή το αποφασιστικό βλέμμα του Κέλεμανς.
Είναι που τα μάτια βλέπουν λιγότερο παιδικά και στα Πανίνι εξασθένησε η βιομηχανική μυρωδιά τους.
Σιδερότυπα πουθενά.

Μισώ τ’ αυγά από παιδί.
Περνούσα μεγάλα ζόρια, για να τα φάω. Και δεν τα έτρωγα.
Τα μελάτα, μου θύμιζαν μύξες.
Τα σφιχτά, παγωμένο σπέρμα καρχαρία.
Τα αυγά μάτια, μου θύμιζαν εμβόλιο φυματίωσης.
Η γεύση, το άρωμα, η υφή – ένας εφιάλτης. Τα έκρυβα κάτω απ το χαλί, μέχρι που με ανακάλυπταν λόγω μπόχας. Μετά τα έδινα σε σκύλους, ή τα πετούσα όπου μπορούσα.
Εσείς οι νεαρές μανάδες εκεί έξω, να είστε κουλ με τ’ αυγά.

Εμάς τους ετερόφυλους, μας λένε “στρέητ”.
Βέβαια, για να λειτουργήσει ο άλλος, θέλει πχ η κοπέλα του να φοράει τριτοτέταρτα ρούχα και τσόκαρα, ή να τον φωνάζει μπαμπάκα.
Άλλα κορίτσια την βρίσκουν, όταν ακούν κατά την διάρκεια της πράξης, λόγια με Λαμιώτικη προφορά (άκου Κωστόπουλε), άλλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, όταν ακούν εμβατήρια, άλλες χρειάζονται να είσαι ο ιδιοκτήτης που ήρθε να εισπράξει το νοίκι, και ξέρω τόσους και τόσες που αγαπούν να δένονται.
Μην κουράσω με διάφορα άπειρα παραδείγματα, αλλά ναι είναι σίγουρο, ότι είμαστε όλοι μέσα στην στρεητόητα.
Οι άλλοι είναι ανώμαλοι.

Προβληματιζόμαστε, με την αγάπη που μας έρχεται, και μας αφήνει. Και πάλι ξανάρχεται, για να μας αφήσει ξανά.
Εκατοντάδες λασπογαρίδες, στην παραλία του χωριού μου, άραγε κάνουν το ίδιο, όταν η θάλασσα τις αφήνει έρμαια στα αρπακτικά, πριν η πλυμμυρίδα τις ξανασκεπάσει, στην υδάτινη αγκάλη της;
Ή είναι απαραίτητο γι’ αυτές, μιας και μέσα στην θάλασσα κινδυνεύουν, από πεινασμένα ψάρια;
Θα σκεφτώ, αν θέλω να μ’ αγαπάς συνέχεια.. ή σαν τα χελιδόνια, παροδικά..
Έτσι ώστε να έχω λίγο χρόνο για να γράφω.
Και να θυμάμαι. Να εκτιμώ, και να νοσταλγώ.
Το ποσό ωραίο είναι. Όταν μ’ αγαπάς