Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Χθες επετούσα, τ’ αθώα βότσαλα στην θάλασσα. Τα μπλουμ τους, κάναν μικρούς κύκλους που ανοίγαν κι εγώ τα φανταζόμουν να βυθίζονται.
Βγήκε μια γοργόνα και με χαστούκισε. Ησυχία, είπε, και ξαναβούτηξε.
Σήμερα το πρωί, πάλι πετρούλες, πάλι στην θάλασσα, βγήκε ένας ηλικιωμένος κύριος αυτή την φορά, και με έσμπρωξε εκνευρισμένος.
Άγιε μου Νικόλα, αναφώνησα.
Τότε πέταξε το μούσι του, την μεταμφίεσή του, και απ’ το παντελόνι του φάνηκε μια ουρά. Ήταν η ίδια Γοργόνα.
– Καλά γιατί δε πας και στο βουνό, να πετάξεις πέτρες άνθρωπε μου, με ρώτησε αγανακτισμένη.
– Γιατί φοβάμαι πως θα δημιουργήσω κατολίσθηση της απάντησα. Μια στιγμή όμως – Ζει ο Πρηνς; Ο Πρηνς ζει;

Έρχονται.
Σου λένε μα καλά, τι χάρμα που είστε εδώ στην επαρχία!
Ένα μήνα σου ζαλίζουν τον έρωτα, με τις κραυγούλες, τα χάχανα, τα φλιπετιφλόπς από τις σαγινάρες, και τα “μα καλά, είναι τέλειο” τους.
Μετά φεύγουν όλοι μα όλοι μαζί, και ξαναγυρίζουν στην πόλη.
Γελοίες.

Εγώ από αλγόριθμους λογάριθμους, άλγεβρα είχα δώδεκα.

Tα βράδια παρακολουθώ σειρά, με αεροπορικά δυστυχήματα.
Κάθε πρωί ελέγχω, αν πιάνει το πίσω φρένο στο ποδήλατο.

Το λεοντάρι αναπαύεται είκοσι ώρες την ημέρα και το λένε βασιλιά των ζώων.
Το μυρμήγκι δεν κοιμάται ποτέ, εργάζεται συνέχεια και το έχουν για πάτημα.
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το σύστημα αξιών σ’ αυτή την κοινωνία, γιατί έχω αρχίσει και μπερδεύομαι.

Είμαι 45. Έχουν φύγει πολλοί απ την οικογένεια μου, οι περισσότεροι, άσχετα που δεν τους έχω χάσει ποτέ.
Αλλά δεν θυμάμαι να έχω συγκλονιστεί ποτέ τόσο πολύ, όσο μ’ αυτά τα δύο κοριτσάκια.
Τις φαντάζομαι να κάνουν κωλοτούμπες πάνω σε στήμονες τεράστιων λουλουδιών. Τις ακούω να γελούν δυνατά. Ούτε φωτιά, ούτε καπνός, ούτε κραυγές.
Δεν τα γράφω αυτά, για να συγκινήσω κανέναν. Ούτε διψώ για τιμωρία σήμερα. Δεν σκέφτομαι τα χιλιάδες άγνωστα παιδιά του κόσμου, που φύγαν άδικα, απ’ την δίκαιες κοινωνίες μας. Δεν πιστεύω καν, ότι υπάρχει θάνατος, όχι δεν υπάρχει αυτός. Τα γράφω μόνο για να κάνω την εικόνα πραγματικότητα. Αυτές να παίζουν σε ανθισμένα λιβάδια. Γιατί η γραφή και η μουσική, έχουν μια μικρή δύναμη, να νικούν την φθορά. Να κάνουν την εικόνα πραγματικότητα, ή οκ αν είμαι απλά βλαμμένος, επιτρέψτε μου και σήμερα, αυτή την μικρή πολυτέλεια.

Υπάρχει μια τάση τα τελευταία χρόνια, που τι να πω, ίσως κάποιους να εξυπηρετεί… Το να προβάλλεται η σήψη του ανθρώπου, το κακό, το ότι όλα έχουν τελειώσει, ότι κυριάρχησε η κτηνωδία, η αγάπη έσβησε, ο εγωισμός βασιλεύει και η απανθρωπιά είναι καθεστώς. Ότι όλοι έχουν για ιδανικό το χρήμα και τα χρόνια που ζούμε είναι βυθισμένα μέσα σ’ ένα βούρκο κακίας.
Και μετά κοιτάς, αυτό το φωτεινό δίκτυο αλληλεγγύης, που στήθηκε από διάφορους ανθρώπους. Πλούσιους, φτωχούς, αλλοδαπούς, Έλληνες, και λες πόσο άδικο είναι, για όλους αυτούς, εκείνα τα λόγια που μιλούν για την απόλυτη καταστροφή των ηθικών αξιών.
Έστω και μία φωτεινή καρδιά, να χτυπά σ’ αυτόν τον κόσμο, η καλοσύνη θα είναι ζωντανή, και στο τέλος ο Φρόντο, πάντα θα κερδίζει.

Στην χώρα που ζούμε, έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές την φράση “σταθήκαμε απίστευτα τυχεροί, που δεν αντιμετωπίσαμε πολύ χειρότερες καταστάσεις”.
Όταν τόσα κρέμονται πραγματικά σε μια κλωστή, παντού σε όλη την χώρα. Χωρίς σχεδιασμό και μέριμνα.
Πόσες φορές ακόμη θα τραβήξεις τεσσάρι, απ’ το δεκαεπτά;
Ο χρόνος ξέρουμε πως βοηθάει, το να ξεπεράσεις ένα κακό.
Για την ώρα, κάθε μέρα που περνάει, ξυπνάμε και χειρότερα.

Θα ξαναγεννηθούν νέα παιδάκια. Θα γυρίσουν και πάλι, οι χαρούμενες φωνές. Θα φυτρώσουν τα νέα δέντρα. Θα ξανακελαηδήσουν τα πουλιά. Ελπιδοφόρα λουλούδια θα φέρουν χρώμα στην μαυρίλα.
Η ζωή θα θριαμβεύσει. Η αγάπη θα νικήσει τον πόνο. Πάντα το κάνει.
Να είστε όλοι σίγουροι, σιγουρότατοι. Και να μην το ξεχνάτε, να μην αμφιβάλλετε στιγμή.
Δεν είναι ότι η φύση, δεν θα θυμάται
Είναι ότι έχει την απαραίτητη αγάπη, για να συνεχίσει.

Κανένα υπάνθρωπο σχέδιο, δεν θα μπορέσει ποτέ να την σταματήσει πραγματικά.

Mόλις έμαθα απ’ το φέησμπουκ, ότι τα κορίτσια γδύνονται στο ίνσταγκραμ.